ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ
Κάλεσμα στην αντικατασταλτική διαδήλωση Σάββατο 14/9 12:00 Προπύλαια
Οι πρόσφατες εθνικές εκλογές μετέβαλαν το πολιτικό σκηνικό με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε αντιμέτωποι και αντιμέτωπες με διαφορετικές λογικές και δόγματα πολιτικής διαχείρισης της εξουσίας σε πολλά μέτωπα, ένα από τα οποία είναι και αυτό της κρατικής καταστολής. Η προηγούμενη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση του κράτους δεν είχε τίποτα να ζηλέψει όσον αφορά την αποτελεσματικότητα του κατασταλτικού της μοντέλου. Τα όποια κοινωνικά κινήματα είχαν υποχωρήσει ούτως ή άλλως, οι εκρηκτικές διαστάσεις του μεταναστευτικού ζητήματος αντιμετωπίζοντανπαραδοσιακά με κέντρα κράτησης (κατ’ ευφημισμό φιλοξενίας) είτε στα νησιά είτε στο ηπειρωτικό κομμάτι της χώρας, ενώ μια χαρά οι αστυνομικές δυνάμεις επενέβαιναν δραστικά, όπου και όποτε κρινόταν απαραίτητο, είτε μέσα στο υποτιθέμενο άβατο των Εξαρχείων είτε οπουδήποτε αλλού. Στα σχεδόν πέντε χρόνια διακυβέρνησης της σοσιαλδημοκρατικής φρουράς χτυπήθηκαν διαδηλώσεις, έγιναν συλλήψεις στο σωρό, εκκενώθηκαν καταλήψεις, κάποιες από τις οποίες γκρεμίστηκαν κιόλας, πολλαπλασιάστηκαν οι επιχειρήσεις ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας στα Εξάρχεια (ειδικά κατά το τελευταίο διάστημα), και όλα αυτά χωρίς καμιά ιδιαίτερη ανάγκη διαφήμισης και υπερπροβολής τους, εκτός και αν επρόκειτο να υπάρξει κάποια κόντρα με τη δεξιά αντιπολίτευση αναφορικά με την ατζέντα της δημόσιας ασφάλειας.
Η διαφορά με τώρα όμως είναι ότι η νέα δεξιά και εθνικόφρων διαχείριση του κράτους δεν ενδιαφέρεται απλώς για την αποτελεσματικότητα της κρατικής καταστολής αλλά την έχει κάνει παντιέρα και ιδεολογικό σημείο αναφοράς της. Μερικές από τις βασικές της διακηρύξεις περιστρέφονται γύρω από το “καθάρισμα” των Εξαρχείων από τους κουκουλοφόρους και την ανομία γενικά, την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου ώστε να μπορεί η αστυνομία να μπαινοβγαίνει ανενόχλητη μέσα στις σχολές, το “συμμάζεμα” των ανεξέλεγκτων μεταναστευτικών ροών στη χώρα (ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό) και την επαναφορά ενός σκληρού καθεστώτος εξαίρεσης εντός των φυλακών για πολιτικούς και άλλους ανυπάκοους κρατούμενους. Η υπαγωγή των φυλακών στο υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ., οι εξαγγελίες για επαναλειτουργία των φυλακών τύπου Γ’, η μεταφορά των φυλακών Κορυδαλλού εκτός αστικού ιστού και η αλλαγή των όρων αποφυλάκισης και χορήγησης αδειών για τους πολιτικούς κρατούμενους και τους πολυισοβίτες (με τον Δημήτρη Κουφοντίνα να βρίσκεται και πάλι στην αιχμή του δόρατος όσον αφορά την καταστρατήγηση δικαιωμάτων που οι ίδιοι κρατούμενοι έχουν κερδίσει με σκληρούς και επίπονους αγώνες), η αναβάθμιση του κατασταλτικού οπλοστασίου του κράτους με την πρόσληψη χιλιάδων αστυνομικών και την ανασύσταση της δολοφονικής ομάδας ΔΕΛΤΑ, η χυδαιότητα των δικαστικών αρχών που δεν διστάζουν να προφυλακίσουν τον αναρχικό Χριστόφορο Κορτέση για μικροκλοπή αντικειμένων αξίας 180 ευρώ απ΄το κατάστημα Leroy Merlin είναι σημεία του πολέμου που η νέα κυβέρνηση έχει κηρύξει σε όλους τους τόνους απέναντι στους πολιτικούς της αντιπάλους.
Το κλίμα που προεκλογικά δημιούργησε και συντηρεί η νέα κυβέρνηση δεν αποσκοπεί μονάχα στη διασφάλιση μιας κάποιας κοινωνικής ομαλότητας που θα επιτρέπει την επιβολή των συμφερόντων της εξουσίας και του κεφαλαίου σε όσα κοινωνικά κεκτημένα έχουν απομείνει μέσω του κοινωνικού ανταγωνισμού και των αγώνων των προηγούμενων δεκαετιών. Πρόκειται και για έναν ιδεολογικό πόλεμο που εξαπολύεται με σκοπό να επανασυσπειρωθεί το στρατόπεδο της εθνικοφροσύνης, να συγκεντρώσει τις πιο ακραίες και φυγόκεντρες δυνάμεις του που τα προηγούμενα χρόνια είχαν καταφύγει στη φτερούγα της ακροδεξιάς, και ταυτόχρονα να καταφέρει να εδραιωθεί ως η κανονικότητα που επιστρέφει, θέτοντας κάθε αντίρροπη κοινωνική δυναμική απέναντί του ως αποκλίνουσα κοινωνική συμπεριφορά. Ή, όπως ξέφυγε στον αέρααπό τον αντιπρόεδρο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων Σταύρο Μπαλάσκα, ως μια «ενοχλητική σκόνη που πρέπει να ρουφήξει η ηλεκτρική σκούπα».
Σε αυτό ακριβώς το κλίμα, τα ξημερώματα της 28ης Αυγούστου μια νέα κατασταλτική επέμβαση της αστυνομίας στα Εξάρχεια έρχεται να προστεθεί στη μακρά λίστα αστυνομικών επεμβάσεων σε ένα κατά τα άλλα άβατο. Δεκάδες αστυνομικοί κάθε είδους (ΜΑΤ, ΕΚΑΜ, ΟΠΚΕ) προχωρούν στην εκκένωση τεσσάρων καταλήψεων, ενώ εκατόν σαράντα τρεις μετανάστες που διέμεναν σε δύο από αυτές (ανάμεσα τους αρκετά παιδιά) θα τσουβαλιαστούν στα περίφημα κέντρα «φιλοξενίας» χωρίς καμία πρόβλεψη για στοιχειώδεις όρους αξιοπρεπoύς διαβίωσης (επαρκή χώρο, τροφή κτλ), ως συνήθως. Από αυτούς τους μετανάστες, οι δέκα οδηγούνται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας προς απέλαση επειδή δεν έχουν χαρτιά. Τρεις καταληψίες συλλαμβάνονται, ενώ ένας αναρχικός που απλώς βρισκόταν στο δρόμο θα περάσει ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας για κάποιες ώρες, κατά τις οποίες γίνεται έλεγχος στο σπίτι του και σε ένα δεύτερο εγκαταλελειμμένο χώρο της περιοχής, όπου βάσει μιας, για άλλη μια φορά, ανώνυμης καταγγελίας έκρυβε όπλα και ναρκωτικά. Τελικά αφήνεται ελεύθερος, καθώς οι διωκτικές αρχές δεν βρίσκουν τίποτα.
Έκτοτε ένας μεγάλος όγκος αστυνομικών δυνάμεων, αποτελούμενος κυρίως από διμοιρίες των ΜΑΤ, θα στρατοπεδεύσει σε επιπλέον σημεία περιμετρικά των Εξαρχείων, δημιουργώντας έναν ασφυκτικό κλοιό τόσο για κατοίκους όσο και για επισκέπτες ή εργαζόμενους στην περιοχή, ενώ θα υπάρξει ένα κρεσέντο αστυνομικής βίας και καταστολής, που θα κορυφωθεί με τις συνεχείς και αδιάκριτες επιθέσεις με χημικά, κρότου λάμψης και ξύλο εναντίον συναυλιακού φεστιβάλ στην πλατεία Εξαρχείων και την επι τρεις συνεχόμενες ημέρες πολιορκία του κατάμεστου από κόσμο Κ*ΒΟΞ,εντός του οποίου θα γίνει και ρίψη ασφυξιογόνων. Στο ίδιο διάστημα επιθέσεις και φθορές από τα ΜΑΤ θα δεχτούν και άλλες καταλήψεις και κοινωνικοί χώροι, εξακριβώσεις και προσαγωγές γύρω από τα Εξάρχεια θα σημειώνονται διαρκώς, ενώ θα υπάρξουν και καταγγελίες για εντελώς απρόκλητους τραμπουκισμούς και ομοφοβικές επιθέσεις. Να σημειώσουμε πως όλα τα παραπάνω συμβαίνουν μέσα σε ένα αφόρητο κλίμα που έχει καλλιεργηθεί στην περιοχή εδώ και χρόνια, λόγω του ακραίου ανταγωνισμού διάφορων κυκλωμάτων και των ανεξέλεγκτων μισθοφόρων τους, για τον έλεγχο του μονοπωλίου κάθε είδους παράνομου εμπορίου και ειδικά του πιο επικερδούς, του ναρκεμπορίου. Γεγονός που δημιουργεί συνθήκες ακραίας επισφάλειας και κινδύνου για ανθρώπους που μένουν, κινούνται, εργάζονται, διασκεδάζουν, δραστηριοποιούνται πολιτικά και διατηρούν κοινωνικές και πολιτικές δομές, καθώς δεν είναι λίγες οι αναφορές για τραμπουκισμούς, λεκτικές απειλές ή ακόμα και βίαιες επιθέσεις εναντίον συντρόφων/σσων με αποτέλεσμα ένας ιδιαίτερα σημαντικής σημασίας ζωτικός χώρος για το κίνημα, να περιορίζεται ακόμα περισσότερο. Είναι δε ιδιαίτερα προκλητικό, τη στιγμή μάλιστα που από πολλές ενδείξεις προκύπτουν υποψίες, αν όχι για εμπλοκή μέρους των κρατικών μηχανισμών με τα συγκεκριμένα κυκλώματα, σίγουρα για μια ιδιότυπη ασυλία από μεριάς τους, να αποτελεί βασικό σημείο κυβερνητικής προπαγάνδας το ανεξέλεγκτο εμπόριο ναρκωτικών στα Εξάρχεια, με στόχο την συσπείρωση και του στρατοπέδου της νομιμοφροσύνης.
Συνολικά λοιπόν αυτή η συνθήκη, η οποία διαφημίζεται ως δείγμα συνέπειας της νέας κυβέρνησης στις προεκλογικές της δεσμεύσεις, παρουσιάζεται ταυτόχρονα από τις ίδιες μιντιακές πηγές και διάφορους κλασικούς δημοσιογραφικούς και πολιτικούς μαϊντανούς ως η αρχή μόνο ενός αρμαγεδδώνα που πρόκειται να πέσει στα Εξάρχεια και γενικά πάνω σε κάθε εστία ανομίας. Οι καταλήψεις, είτε καθαρά στεγαστικές είτε πολιτικές, είτε στεγάζουν άτομα που αρνούνται τις συνθήκες ιδιοκτησίας είτε φιλοξενούν μετανάστες, βρίσκονται στο μάτι αυτού του επικοινωνιακού κυκλώνα ως οι πρώτες που θα νιώσουν τη σιδηρά πυγμή μιας κυβέρνησης που θα δώσει τέλος στην ανοχή της προηγούμενης, τη στιγμή που η προηγούμενη είχε κάνει ρεκόρ στις εκκενώσεις και το γκρέμισμα-σφράγισμα καταλήψεων.
Για τον κόσμο που αγωνίζεται ενάντια στις ασφυκτικές συνθήκες του υπάρχοντος εξουσιαστικού και εκμεταλλευτικού συστήματος οι καταλήψεις είναι από τα βασικά σημεία αιχμής του κοινωνικού ανταγωνισμού της εποχής μας. Αποτελούν τη συμπύκνωση πολλών διαδοχικών αρνήσεων και αντιστάσεων απέναντι στους όρους επιβολής της κυριαρχίας και ταυτόχρονα κομμάτι του δικού μας απελευθερωμένου κοινωνικού εδάφους. Τις αισθανόμαστε ως τα ζωντανά κύτταρα ενός παλλόμενου οργανικού ριζοσπαστικού κινήματος που επιδιώκει να ριζώσει μέσα στο κοινωνικό πεδίο, χτίζοντας σιγά σιγά τα δικά μας ανατρεπτικά προγεφυρώματα. Η επίθεση εναντίον τους, και αυτή που ήδη έχει τεθεί σε κίνηση αλλά και αυτή που εξαγγέλλεται, είναι κι αυτή κομμάτι του ίδιου κοινωνικού ανταγωνισμού. Μόνο που τώρα την πρωτοβουλία των κινήσεων την έχει η άλλη μεριά, επιδιώκοντας να επανακαταλάβει το έδαφος που έχει απωλέσει και να επιβεβαιώσει την κυριαρχία της, να θέσει νέους όρους ισορροπιών και συσχετισμών και ταυτόχρονα να εκμηδενίσει την ψυχολογία και το ηθικό των ανθρώπων που αγωνίζονται αλλά και εκείνων που βρίσκονται ένα στάδιο πριν από αυτή την επιλογή. Ταυτόχρονα αποτελεί το σημείο εκκίνησης μιας ιδεολογικής ρεβάνς ενός αντεπιτιθέμενουεθνικού μετώπου που εδραιώνειτην ταυτότητά του στο υποτιθέμενο τέλος της μεταπολίτευσης και της “ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς”, ένα τέλος που δήθεν ήρθε με την ήττα της προηγούμενης συμμαχίας σοσιαλδημοκρατών και εθνολαϊκιστών κυβερνώντων (βλέπε ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ). Η επικείμενη λοιπόν σε όλα τα προβλεπόμενα μέτωπα καταστολή έχει, μεταξύ άλλων, εμψυχωθεί ιδεολογικά πατώντας και στο παραπάνω αφήγημα, για αυτό και το στοίχημα της πάταξης των Εξαρχείων και της κατάργησης του ασύλου αποκτά επιπλέον σημασία, καθώςπαραδοσιακά το μέτωπο της εθνικοφροσύνης τα αντιλαμβάνεται ως τα δύο πιο χαρακτηριστικά κεκτημένα της υποτιθέμενης ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς κατά τη μεταπολίτευση.
Εδώ λοιπόν είναι που στέκονται οι δικές μας δυνάμεις, οι δυνάμεις που μάχονται για ελευθερία και ισότητα, για έναν κόσμο χωρίς εξουσία και εκμετάλλευση, να ορθώσουν τα δικά τους αναχώματα αντίστασης και αντεπίθεσης απέναντι στον κατασταλτικό οδοστρωτήρα που θέλει να σαρώσει τις δομές και τα δικά μας κεκτημένα, αυτά που έχουν κερδηθεί με ανυποχώρητο αγώνα, με προσωπικό και συλλογικό κόστος, κεκτημένα όχι μόνο μεγάλης πολιτικής σημασίας αλλά ταυτόχρονα και υπαρξιακής, γιατί πάνω από όλα δίνουν πνοή και ζωτικότητα στον ίδιο τον αγώνα. Κεκτημένα που σήμερα αφορούν τα απελευθερωμένα εδάφη των καταλήψεων, αύριο την παρουσία μας στο δρόμο, τις διεκδικήσεις μας στα εργασιακά ή στο μέτωπο της εκπαίδευσης αλλά και αυτές εντός των φυλακών, όπου συχνά πυκνά γεμίζουν με ανθρώπους που μάχονται τη βαρβαρότητα.
Ως Συνέλευση Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές μπορεί να έχουμε αποφασίσει να ασχολούμαστε με συγκεκριμένα ζητήματα,αλλά δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια σε μια πραγματικότητα που θέλει όλα τα μέτωπα καταστολής να συναντιούνται και να ενώνονται σε μια κοινή από την πλευρά των κυρίαρχων επιθυμία: να τελειώνουν μαζί μας.
Αποφασίζουμε λοιπόν να στηρίξουμε και να πλαισιώσουμε την αντικατασταλτική διαδήλωση αλληλεγγύης στις καταλήψεις το Σάββατο 14 Σεπτέμβρη στις 12:00 στα Προπύλαια.
Μέτρο μέτρο, εκατοστό εκατοστό, να υπερασπιστούμε κάθε σπιθαμή εδάφους που έχουμε κατακτήσει ως τώρα κάνοντας τους δρόμους της πόλης να αντηχήσουν
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ!
Συνέλευση Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές
Πρωτότυπη δημοσίευση 12/09/2019
via athens.indymedia.org
