Ούτε στη Φιλαδέλφεια, ούτε πουθενά η μνήμη δεν είναι σκουπίδι.
Η «ανοιχτή» συνέλευση κατοίκων της Τρίτης που στεγάζεται στην κατάληψη της Στρούγκας στη Νέα Φιλαδέλφεια και που πλέον την απαρτίζουν στη συντριπτική πλειοψηφία της μέλη της Οργάνωσης της Κόντρας, συγγενείς και φίλοι τους, συνεχίζει να συμπεριφέρεται ως το κεντρικό όργανο της κατάληψης υπογράφοντας ως Στρούγκα, αγνοώντας ότι τα μισά άτομα της κατάληψης λειτουργούν μέσα από νέα διαδικασία στο χώρο.
Με αφορμή το κείμενο που βγήκε ως Στρούγκα για τα 7 χρόνια της κατάληψης και επειδή η μνήμη δεν είναι σκουπίδι, έχω να πω τα εξής αποδομώντας το συγκεκριμένο κείμενο:
«Αποφασισμένοι να κάνουμε το άδειο και ερειπωμένο κτίριο της λεωφόρου Δεκελείας να μη δείχνει ποτέ ξανά ίδιο, καθαρίσαμε τους τόνους από μπάζα, ξηλώσαμε την εικόνα εγκατάλειψης από τους τοίχους του και χτίσαμε από την αρχή ένα νέο χώρο. Γνωρίζαμε από την αρχή ότι δε θα ήταν εύκολο, όμως μετά από εκατοντάδες ώρες καθημερινής επίπονης δουλειάς καταφέραμε, στη θέση του πρώην σκουπιδότοπου, να χτίσουμε ένα χώρο ελεύθερο, ανοιχτό και ζωντανό.»
Εδώ ξαναμπαίνει η αφήγηση ότι τη Στρούγκα την έχτισαν η Κόντρα και οι φίλοι της.
Για να μπουν λοιπόν τα πράγματα στη Θέση τους το 2009, πολλά άτομα που συμμετείχαν στην κατάληψη του πνευματικού κέντρου Νέας Φιλαδέλφειας μαζί με 2 μέλη της Κόντρας μπήκαν στη Στρούγκα που όντως ήταν σε κακό χάλι. Μπετονιέρες, σκαλωσιές και εργατικά χέρια ζητήθηκαν και δόθηκαν από κατάληψη του κέντρου και γειτονικό στέκι κατάληψη. Όλοι μαζί λοιπόν χτίσαμε τη Στρούγκα με κάθε συντροφική διάθεση στηρίζοντας με όλους τους τρόπους τη νέα κατάληψη. Οι πιο παλιοί ξέρουν… Το ότι αυτό αποσιωπάται στο κείμενο συμβαδίζει με την ιδιοκτησιακή λογική που εκφράζεται μέσα από την «ανοιχτή» συνέλευση κατοίκων της Τρίτης.
«Από το Μάρτη του 2009 μέχρι σήμερα, γείτονες, φίλοι, σύντροφοι, γνωστοί και άγνωστοι, συναντιόμαστε στο χώρο της κάθε Τρίτη στις 21:00, συζητάμε ζητήματα πολιτικής επικαιρότητας, τοπικού ή μη ενδιαφέροντος, οργανώνουμε τη δράση και την παρέμβασή μας στη γειτονιά. Προτείνουμε, συζητάμε, συνδιαμορφώνουμε και αποφασίζουμε για όσα συμβαίνουν καθημερινά στο χώρο.»
Από το 2013 και μετά τη μαζική αποχώρηση κάποιων ατόμων της κατάληψης είτε με κείμενο είτε σιωπηλά, δημιουργήθηκε ένα πολιτικό κενό που φυσικά έτρεξε να το καλύψει η Οργάνωση, με εισοδισμό μελών της (τουλάχιστο 5 αυτή τη στιγμή) στη συνέλευση της Τρίτης. Η ατζέντα της Κόντρας ηγεμονεύει, ο δημόσιος λόγος της Στρούγκας περνάει από την Αγαθουπόλεως για παρατηρήσεις και κάθε άτομο που διαφωνεί χαρακτηρίζεται από «αφελής» ως αντιφρονούντας. Αποκορύφωμα, η «ενημέρωση» της συνέλευσης της Τρίτης προς άτομα της κατάληψης ότι έχουν αποχωρήσει χωρίς τα ίδια να έχουν εκφράσει κάτι τέτοιο, η διαγραφή τους από τη λίστα μέηλ της κατάληψης και ο αποκλεισμός τους από τη διαχείριση του blog.
«…με πολλές ώρες προσωπικής εργασίας και με κόστος που έπρεπε να καλυφθεί είτε από τις τσέπες όσων θέλησαν και μπορούσαν να ενισχύσουν οικονομικά την προσπάθεια (μακριά από λογικές χορηγών), είτε από εκδηλώσεις οικονομικής ενίσχυσης, η Στρούγκα παραδίδει στη νεολαία της πόλης ένα στούντιο έτοιμο να φιλοξενήσει τις καλλιτεχνικές αγωνίες πολλών.»
Τα χρήματα που δόθηκαν από τσέπες, έχουν καλυφθεί από τις δημόσιες εκδηλώσεις από τον κόσμο του κινήματος που στήριξε. Τις εκδηλώσεις αυτές στήριξαν με τις διαθεσιμότητες τους όλα τα άτομα της κατάληψης και όχι ένα μέρος τους. Όσο για το στούντιο, προς το παρών λειτουργεί ως «φυλακή» για τον κινηματικό εξοπλισμό του χώρου στον οποίο δεν έχει πρόσβαση η μισή κατάληψη. Στις φωτογραφίες φαίνονται τα drums που έχει παραχωρήσει στο χώρο σύντροφος της κατάληψης, τον οποίο και έχουν ενημερώσει ότι έχει αποχωρήσει από τη συνέλευση. Μένει να δούμε αν το στούντιο θα λειτουργεί αυτόνομα (πάντα με αυτοοργάνωση, αλληλεγγύη, αντίσταση) ή θα μπει κάτω από την ομπρέλα της «ανοιχτής» συνέλευσης της Τρίτης, με την πρόθεση να λειτουργήσει ως δεξαμενή ψαρέματος μελών της Οργάνωσης.
«Όπως έχει γίνει σε πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν (Βίλλα Αμαλία, Σκαραμαγκά, Βίλλα Ζωγράφου, Λέλας Καραγιάννη, Κένταυρος, Βανκούβερ Απαρτμάν, Αντιβίωση, Ορφανοτροφείο, Θέατρο Εμπρός κ.α.), άλλοτε επιτυχημένα κι άλλοτε όχι, το κράτος προσπαθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να ενσωματώσει ή να καταστείλει καταλήψεις κι ελεύθερους κοινωνικούς χώρους. Δε θα μπορούσε λοιπόν η Στρούγκα να μη δεχτεί επίθεση από το Δήμο Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας.»
Εδώ η υποκρισία χτυπάει κόκκινο και θα μιλήσω για 2 περιπτώσεις.
Μετά την επανακατάληψη της villa amalias από τους 92 συντρόφους/συντρόφισσες και τη σύλληψή τους, κάποιοι σύντροφοι της Στρούγκας άνοιξαν την κατάληψη για να φτιάξουν ένα πανό αλληλεγγύης στους συλληφθέντες. Θα περίμενε κανείς ότι αυτό είναι κάτι φυσιολογικό και θεμιτό. Όχι όμως και από τα μέλη της Κόντρας τα οποία έκαναν «πέσιμο» στους συντρόφους γιατί άνοιξαν την κατάληψη χωρίς να τους ενημερώσουν. Και η υποκρισία συνεχίζεται με την περίπτωση του Κενταύρου. Με την καταστολή της κατάληψης του Κενταύρου, καλέστηκε έκτακτη συνέλευση στη Στρούγκα με σκοπό να βγει ένα κείμενο αλληλεγγύης. Το μόνο μέλος της Κόντρας που ήρθε διαφώνησε να βγει κάτι. Οι υπόλοιποι βγάλαμε ένα κείμενο αλληλεγγύης απέναντι στην καταστολή που δέχτηκε η κατάληψη (παρόλους τους προβληματισμούς που είχαμε για την επιλογή του χώρου) ως πρωτοβουλία συντρόφων/συντροφισσών από τη Στρούγκα. Σε επόμενη συνέλευση η πρωτοβουλία έφαγε «πέσιμο» ότι με το κείμενο αυτό καπελώνει τους υπόλοιπους που αν ήθελαν να βγάλουν κείμενο θα είχε τίτλο «οι μαλακίες πληρώνονται», όπως είπε χαρακτηριστικά μέλος της Κόντρας.
Αυτά για την αποκατάσταση της Ιστορίας…
Ξεκάθαρες θέσεις αγώνα, χωρίς ψευδαισθήσεις για την απελευθέρωση των αυτοδιαχειριζόμενων χώρων από πολιτικούς ηγεμονισμούς!
Άτομο από την κατάληψη της Στρούγκας.
Αντίσταση-αυτοοργάνωση-αλληλεγγύη
