Το αρχικό κείμενο καταρχάς δεν κάνει ειδική αναφορά στους αναρχομηδενιστές ως συγκεκριμένη τάση του α/α χώρου ή του ένοπλου.
Μιλά για τη λογική που διέπει το νέο ένοπλο εν γένει, παρά τις αναμφισβήτητες διαφορές των επιμέρους οργανώσεων και ομάδων που το απαρτίζουν.
Για να φτάσει να μιλήσει για τη λογική, πάει να πάει προφανώς ότι έχει βάλει κάτω τις ένοπλες ενέργειες που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια και τον δημόσιο λόγο που τις συνοδεύει και έχει φτάσει σε ένα γενικό συμπέρασμα.
Αν τώρα οι ένοπλοι αναρχομηδενιστές αναγνωρίζουν τον εαυτό τους μέσα στα «διακριτικά γνωρίσματα» που αναφέρονται στο κείμενο, αυτό κάτι λέει για το βασικό επιχείρημα.
Όσον αφορά την «εσκεμμένη και εσπευσμένη προβοκατορολογία», την «λασπολογία» και «την υιοθέτηση της παραδοχής που προμοτάρεται από το κράτος και τα μμε» για τα οποία εγκαλείται το κείμενο, έχουμε συνηθίσει να απαξιώνουμε ηθικά ένα επιχείρημα όταν δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε πολιτικά.
Το αρχικό κείμενο ούτε για προβοκάτσιες μιλάει ούτε για συνωμοσίες, πρακτοριλίκια και ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, όπως πολλοί στον α/α χώρο και στην αριστερά.
Στα παραπάνω καταφεύγει συνήθως κανείς όταν δεν θέλει να δει κατάματα την πραγματικότητα, όταν δεν θέλει εσκεμμένα να πάρει ξεκάθαρη και έγκαιρη θέση, όταν έχει μάθει ή τον συμφέρει να σκέφτεται πολιτικά με συνωμοσιολογικούς όρους που παραγνωρίζουν ή/και ακυρώνουν τον αστάθμητο ανθρώπινο παράγοντα, όταν θέλει να ονοματίσει και να στιγματίσει ο,τιδήποτε κινείται έξω από τη δική του λογική, τη δική του εποπτεία και έλεγχο, όταν έχει υπόρρητα και ασυνείδητα διαβρωθεί από τον ανορθολογισμό που κυκλοφορεί ευρέως μιλώντας για ψεκάσματα από αέρος, για εβραίους μασόνους, για ελοχίμ και νεφελίμ.
Η αδιάψευστη πραγματικότητα των τελευταίων ετών όμως μιλάει για δεκάδες ένοπλες ενέργειες των οποίων την ευθύνη έχουν αναλάβει συγκεκριμένες ένοπλες ομάδες (ενδεικτικά να θυμίσω τις επιθέσεις του Ε.Α. μετά τον Δεκέμβρη του ’08, που συνέβαλαν αποφασιστικά στην εις βάρος των εξεγερμένων αλλαγή του «κλίματος»).
Το κείμενο λοιπόν προσπαθεί να καταθέσει μια πολιτική άποψη έγκαιρα, υποθέτοντας ότι πρόκειται για αντάρτικο πόλης γιατί όλες οι διαθέσιμες ενδείξεις καταρχήν του το επιτρέπουν. Θεωρεί εξάλλου μεγάλο ατόπημα το να προσπαθείς να βρεις «τον δράστη» ξεκινώντας από το ερώτημα «ποιος ωφελείται». Ο δράστης δεν ταυτίζεται απαραίτητα με αυτόν που καρπώνεται -μέσω μιας «σωστής» διαχείρισης ως επί το πλείστον και όχι από αυτή καθεαυτή τη δράση- τα οφέλη της δράσης. Για παράδειγμα, «τα οφέλη» της δολοφονίας του Φύσσα τα καρπώθηκε το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης· τη δολοφονία όμως την διέπραξε ένας χρυσαυγίτης, σε βάρος μάλιστα του κόμματός του.
Και τέλος, όχι χωρίς σημασία, ο συντάκτης δεν λουφάζει, δήθεν περιμένοντας την προκήρυξη, όταν όλα θα έχουν ξεχαστεί και δεν θα έχει πια νόημα το να πάρεις θέση.
λάμπε ρατ, 13/11/2013
