Λάβαμε 08/02/2020
ΟΤΑΝ Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΕΜΦΥΛΟ & ΦΥΛΕΤΙΚΟ ΠΡΟΣΗΜΟ
Η ουσιαστική έννοια του όρου «αξιοπρέπεια», έχει παρέλθει προ πολλού για τις ζωές και τις συνθήκες διαβίωσης όλων εκείνων των γυναικών μεταναστριών, που κρατούνται παράνομα στα κέντρα κράτησης της Πέτρου Ράλλη. Αφορμή για τη δημόσια τοποθέτησή μας, αποτελεί η 2η «επιστολή – κραυγή» της Πρωτοβουλίας: Το Σπίτι των Γυναικών, για την Ενδυνάμωση & τη Χειραφέτηση. Πέραν των ειδικών συνθηκών του επισκεπτηρίου που τους επιβλήθηκε που καταδεικνύει εξόφθαλμα τις παράτυπες εξαιρέσεις που γίνονται εις βάρος αυτών των γυναικών, ως Λειτουργοί Υγείας οφείλουμε να σταθούμε στα ζωτικής σημασίας ζητήματα για την υγεία και τη ζωή αυτών των γυναικών.
Ξεκινώντας από τις κτιριακές υποδομές, η απουσία βασικών συνθηκών υγιεινής και καθαριότητας, όπως και η μη παροχή καθαριστικών για την καθαριότητα του χώρου έστω και από τις ίδιες αποτελεί το νούμερο ένα καμπανάκι κινδύνου για την πρόκληση τυχόν μολύνσεων και λοιμώξεων. Μόλις που υπάρχει αντλία νερού – διαρκώς κρύου- γεγονός το οποίο ελλοχεύει τον κίνδυνο μεταφοράς μικροβίων, λόγω των ελλιπών υποδομών συντήρησης. Δεν υπάρχει θέρμανση, με την υγρασία και τις χαμηλές θερμοκρασίες να αποτελούν βασικές αιτίες για τυπικά κρυολογήματα αλλά και επιβάρυνση της υγείας γυναικών με πνευμονολογικά, καρδιολογικά και όχι μόνο προβλήματα. Κακής ποιότητας φαγητό, βασική αιτία για την ελλιπή κάλυψη των αναγκών σε θρεπτικά συστατικά, βιταμίνες κοκ κομβικά και αναγκαία στοιχεία για τη στήριξη του ανοσοποιητικού και την ισορροπία της υγείας αυτών των γυναικών.
Στη συνέχεια, όλη η ψυχολογική επιβάρυνση την οποία υφίστανται λόγω του εγκλεισμού σε χώρους σκοτεινούς, κρύους, μακριά από την ελπίδα για κάτι καλύτερο, αυτό για το οποίο εγκατέλειψαν τη χώρα, το σπίτι, τους αγαπημένους τους, δε μπορεί παρά να επιβαρύνει και την ψυχική τους υγεία. Έντονο στρες, μετατραυματική διαταραχή στρες, καταθλιπτικό συναίσθημα, ψυχοσωματικές εκδηλώσεις και όχι μόνο μοιάζουν μερικές από τις διαταραχές στην ψυχική ομοιόσταση των γυναικών αυτών, όπου τους απορρίπτουν θεμελιώδη δικαιώματα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν σε ένα χώρο τον οποίο τυπικά εποπτεύει μια γιατρός. Μια γιατρός η οποία αποδίδει κάθε σύμπτωμα σε ψυχολογικά αίτια, χωρίς καν να μπαίνει στη διαδικασία να αποκλείει οργανικό παράγοντα ή να παραπέμπει τις γυναίκες αυτές στα νοσοκομεία για περαιτέρω έλεγχο. Οι διακομιδές γίνονται όταν οι γυναίκες αυτές φτάνουν πλέον σε οριακά μη αναστρέψιμες ή φοβερά επιβαρυντικές για την υγεία τους καταστάσεις. Ούτε φυσικά αξιολογεί τις επιπτώσεις που έχει ο εγκλεισμός ως βασικός παράγοντας για την υγεία αυτών των γυναικών. Συνεπώς η συγκεκριμένη γιατρός συμπεριφέρεται περισσότερο ως σωφρονιστικός υπάλληλός παρά ως υγειονομικός.
Είναι γεγονός ότι σε συνθήκες φυλάκισης η ψυχολογική πίεση, που ασκείται στον κρατούμενο είναι ιδιαίτερα έντονη και τον οδηγεί σε μια βαθμιαία αποδιοργάνωση της προσωπικότητάς του, διαδικασία που θα ολοκληρωθεί λίγο αργότερα με την ολοκληρωτική του ένταξη στην υποκουλτούρα του εγκλεισμού. Σ’ αυτό το αρχικό στάδιο προσαρμογής ο έγκλειστος εμφανίζεται ως πιο ευάλωτος σε συναισθήματα απογοήτευσης, μελαγχολίας, κατάθλιψης και ανασφάλειας. Σχετική έρευνα, που έχει διεξαχθεί για τον εγκλεισμό κατέδειξε ότι οι έγκλειστοι εμφανίζονται ως ιδιαίτερα επιρρεπείς σε προβλήματα υγείας, όπως αύξηση της αρτηριακής πίεσης ως συνεπεία της συναισθηματικής εντάσεως. Η δράση του πειθαρχικού καθεστώτος οδηγεί πάντα προς την κατεύθυνση της ιδρυματοποίησης, προωθεί μέσω απαγορεύσεων και στερήσεων, την χειραγώγηση των εγκλείστων. Δεν είναι επομένως αρκετά δύσκολο να προβλέψουμε τις επιπτώσεις που αναμφίβολα, κάτω από τέτοιες συνθήκες, το άτομο οδηγείται σε αποξένωση από τον ίδιο του τον εαυτό και εμφανίζει τάσεις αυτοκαταστροφής, αφού αναπτύσσει συναισθήματα πλήξης και απελπισίας. Δεν είναι σπάνια φαινόμενα οι αυτοτραυματισμοί και οι αυτοκτονίες εγκλείστων, καταστάσεις που καταδεικνύουν τον αντίκτυπο της φυλακής στον εύθραυστο ψυχικό κόσμο του ανθρώπου.
Το σκηνικό μοιάζει το ίδιο γι αυτές τις γυναίκες. Μπαίνουν στα κρατητήρια της Πέτρου Ράλλη με ανοιχτές τις πληγές – σωματικές & ψυχικές – λόγω του πολέμου, των αποχωρισμών και της βίαιης μετακίνησης και εκεί μέσα τις σκαλίζουν, τις μεγαλώνουν, τις μεταφέρουν χωρίς κανένα ίχνος ηθικής και ανθρωπιάς. Το θεσμικό τους κράτος «μπάζει» από παντού. Δικό μας χρέος ως γυναίκες, ως λειτουργοί υγείας ως άνθρωποι να αντισταθούμε και να σταθούμε αλληλέγγυες στον αγώνα για τη διατήρηση των δικαιωμάτων τους στην ίση μεταχείριση και τη ζωή.
