Οι φυλακές είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που ακροβατεί μεταξύ ζωής και θανάτου

0
297

Λάβαμε 26/04/2020

Οι φυλακές είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που ακροβατεί μεταξύ ζωής και θανάτου

25/4/2020

Έναν μήνα μετά την επιβολή των περιοριστικών μέτρων λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι τα μέτρα αυτά έχουν πολλαπλασιάσει τα προβλήματα διαβίωσης και έχουν χειροτερέψει τις συνθήκες των έγκλειστων ανθρώπων, περισσότερο και από την ίδια την ύπαρξη και απειλή του ιού.

Οι συνθήκες κράτησης στις φυλακές, στα στρατόπεδα κράτησης μεταναστών, στα ιδρύματα αποθήκευσης ψυχικά ‘‘νοσούντων’’ ή τοξικοεξαρτημένων, στους καταυλισμούς των Ρομά, είναι γνωστό πως αντανακλάται ο πυρήνας του πολιτικού-οικονομικού συστήματος: οι ταξικοί διαχωρισμοί στο κοινωνικό σώμα, οι αποκλεισμοί, η κρατική βία και καταστολή, η εκδικητικότητα, η κρατική αδιαφορία και απαξία για την ανθρώπινη ζωή. Χαρακτηριστικά, που σφοδρότερα ή ηπιότερα “απολαμβάνει” και το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνικής βάσης, εκτός των τειχών.

Όσον αφορά τις φυλακές είναι γνωστό πως οι εκατοντάδες θάνατοι και οι αυτοκτονίες είτε κρατουμένων σε αστυνομικά τμήματα (όπως αυτή που μόλις μαθεύτηκε ότι 18χρονος αυτοκτόνησε στα κρατητήρια του αστυνομικού μεγάρου Κομοτηνής) είτε σε καταστήματα κράτησης αυξήθηκαν ενώ τα ελλειπή μέτρα υγειονομικής περίθαλψης για τους έγκλειστους χειροτέρεψαν με την προηγούμενη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, που κατά κάποιους υπήρξε ή πρoσέβλεπαν ότι θα υπάρξει “καλύτερος διαχειριστής” όντας ειδήμων στα ‘‘ανθρώπινα δικαιώματα’’. Έτσι, οι αγώνες για ζητήματα του σωφρονιστικού κώδικα και της έκτισης ποινών, δεν κατάφεραν να ευοδωθούν τα προηγούμενα χρόνια, αφήνοντας στο απυρόβλητο αυτούς που υποσχέθηκαν νόμους που είτε πάρθηκαν πίσω είτε άλλαξαν προς το χειρότερο. Η δε περιβόητη αποσυμφόρηση και οι άθλιες συνθήκες στις φυλακές ουδέποτε διορθώθηκαν, ίσως προσωρινά ‘‘μπαλώθηκαν’’ με άρτους και θεάματα ή διακηρυκτικούς πομφόλυγες. Ο νόμος και η τάξη εξάλλου είναι συνθήκη που οι ίδιοι οι κυρίαρχοι επιβάλλουν στους εκμεταλλευόμενους ενώ οι ίδιοι βρίσκονται στο απυρόβλητο εις το διηνεκές. Ως εκ τούτου και εντός των τειχών, οι συνθήκες είναι πολύ χειρότερες γιατί οι φυλακές είναι το καθρέφτισμα μιας αγοραίας και ανταγωνιστικής κοινωνικής οργάνωσης που στον πυρήνα της εμπεριέχει το κατ’ εξοχήν πεδίο άσκησης ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης λιγότερο ή περισσότερο τιμωρητικό, σαφώς αυταρχικό και κατασταλτικό.

Ο θάνατος της κρατούμενης Αζιζέ Ντεμίρογλου στις 9/4/2020 στις Γυναικείες φυλακές Ελαιώνα-Θήβας επιβεβαιώνει αυτή την συνθήκη. Την σιωπή γι’ αυτή την κρατική δολοφονία, εκκωφαντικά “έσπασαν” οι συγκρατούμενές της με την εξέγερση στην πτέρυγα που κρατούνταν (Ε’) και την επέκταση της ανταρσίας από τις κρατούμενες γυναίκες και σε άλλες πτέρυγες της φυλακής. Έδειξαν με τη στάση τους πως δεν είναι αόρατες και παρείσακτες. Δεν είναι πλεονάζον πληθυσμός που ενδέχεται κάποια να αφεθεί να πεθάνει. Με τα γεγονότα στις φυλακές του Ελαιώνα έγινε σαφές ότι οι “αόρατες” κρατούμενες έβαλαν τέλος στην κυβερνητική διαχείριση ενός ακόμα θανάτου στις φυλακές ως “τυχαίου”. Διατράνωσαν ότι πρόκειται για μια ακόμα δολοφονία που οφείλεται στην κρατική αναλγησία, όχι μόνο των υπεύθυνων της φυλακής αλλά και των πολιτικών τους προϊσταμένων και των οδηγιών τους για την διαχείριση των έγκλειστων πληθυσμών εν μέσω πανδημίας. Ο θάνατος της Αζιζέ Ντεμίρογλου είναι μια κρατική δολοφονία από το ίδιο το σωφρονιστικό σύστημα, σε συνθήκες απόλυτης υποτίμησης της ανθρώπινης ζωής. Οι έγκλειστες γυναίκες εξεγέρθηκαν με οργή για να ακουστεί παντού ότι ο θάνατoς της κρατούμενης οφείλεται στην κρατική αδιαφορία. Ο θάνατος μιας κρατούμενης γυναίκας που ήταν να αποφυλακιστεί και παρά τα μέτρα που η κυβέρνηση εξάγγειλε για την αποσυμφόρηση των φυλακών, αυτά δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Η εξέγερση ξεσκέπασε το πέπλο υποκρισίας και ψέματος για τις συνθήκες διαβίωσης των έγκλειστων που είναι τραγικές, ανέδειξαν ότι από την ιεραρχία ως τους ανθρωποφύλακες η εξουσία έχει πάντα το ίδιο και το αυτό, ερεβώδες πρόσωπο. Ύψωσαν με την εξέγερση στη Θήβα αγωνιστικό σινιάλο προς όλες τις φυλακές. Διεκδίκησαν το δίκιο τους για την αποσυμφόρηση των φυλακών, για τις συνθήκες κράτησης, την έλλειψη μέτρων προστασίας, για να αποφυλακιστούν οι μωρομάνες με τα παιδιά τους, για την περίθαλψη που δικαιούνται όλες/όλοι όταν αντιμετωπίζουν θέματα υγείας και πεθαίνουν όπως η Αζιζέ Ντεμίρογλου. Αντέδρασαν για την ίδια την ανθρώπινη ζωή: την ζωή που ευτελίζεται μέσα από τις συνθήκες κράτησης.

Αυτό καταμαρτυρούν δύο ακόμα θάνατοι τις τελευταίες ημέρες. Ο θάνατος 38χρονου που βρισκόταν σε καραντίνα στις φυλακές Κορυδαλλού και ήταν άρρωστος με συμπτώματα κορωνοϊού και δεν ‘‘έτυχε’’ νοσοκομειακής περίθαλψης, ενώ σοβαρά άρρωστος κρατείται και άλλος κρατούμενος που δεν μεταφέρεται σε νοσοκομείο αλλά παραμένει στην καραντίνα της φυλακής. Στο Μαλανδρίνο ένας ακόμα θάνατος κρατούμενου, του Σελίμ Ζερολάρι από πρόβλημα στο δόντι έρχεται να προστεθεί στους θανάτους που σαν επτασφράγιστα μυστικά αποκρύπτονται (στην πρόσφατη ιστορία θανάτων στις ελληνικές φυλακές και ο Ζώζος Μαλτέζος πέθανε … από δόντι πριν 2 χρόνια), επιβεβαιώνουν όμως φέρνοντας στην επιφάνεια την κρατική αναλγησία, την πλήρη απαξία της ανθρώπινης ζωής για τους έγκλειστους πληθυσμούς.

Το τελευταίο διάστημα, σε διάφορες φυλακές είχαν ξεκινήσει ή βρίσκονται σε εξέλιξη κινητοποιήσεις (αρχής γενομένης από τις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού, τις ανδρικές Κορυδαλλού, Λάρισας, Χανίων, Πάτρας, Δομοκού). Ως απάντηση, αντί για την περιβόητη αποσυμφόρηση των φυλακών το κράτος έκανε μεταγωγές πολιτικών κρατουμένων τους συντρόφους μέλη του Επαναστατικού Αγώνα Πόλα Ρούπα και Νίκο Μαζιώτη (στον οποίον επέβαλαν λόγω πειθαρχικής ποινής 2 χρόνια στέρηση ευεργετικών μεροκάματων), κοινωνικών κρατουμένων (Βασίλης Δημάκης, ο οποίος ξεκίνησε απεργία πείνας πριν λίγες μέρες με αίτημα την επαναφορά του στις φυλακές Κορυδαλλού), προβαίνει ανελλιπώς σε νέες προφυλακίσεις περίπου 100 κρατουμένων καθημερινά, συνέχισε με αιφνιδιαστικές έρευνες σε θαλάμους και κελιά, με την εισβολή και τον ξυλοδαρμό των γυναικών από τα ΜΑΤ για να καταστείλουν την εξέγερση των γυναικών στη Θήβα στις 9/4 μετά το θάνατο της Ντεμίρογλου, με την εκ νέου εισβολή των ΜΑΤ στη Γ΄ πτέρυγα της φυλακής στον Ελαιώνα και όπου μάλιστα κατέστρεφαν ό, τι έβλεπαν γύρω τους ενώ χτυπούσαν ανηλεώς τις γυναίκες για να σταματήσουν την κινητοποίησή τους. Κατά την βραδινή επιδρομή των αστυνομικών δυνάμεων στη Γ΄ πτέρυγα χτύπησαν και μια γυναίκα με σοβαρά προβλήματα υγείας στο κεφάλι ενώ η υπηρεσία της φυλακής κοιτούσε αδιάφορα…

Οι γυναίκες που εξεγέρθηκαν για το θάνατο της Αζιζέ και πήραν μέρος στις κινητοποιήσεις στοχοποιούνται με απειλή για πειθαρχικές ποινές που αφορούν αδικήματα όπως η απείθεια, ο εμπρησμός ενώ ‘‘προφορικά’’ και πριν από το πειθαρχικό συμβούλιο, οι υπηρεσιακοί παράγοντες ρωτούν τις γυναίκες για τα ‘‘αρχηγιλίκια’’ της εξέγερσης στοχοποιώντας εξ’ αρχής συγκεκριμένες κρατούμενες. Οι γυναίκες καλούνται σε διαφορετικές ημερομηνίες –27/4, 28/4, 7/5, 9/5, 13/5– κατά δεκάδες να περάσουν από πειθαρχικό συμβούλιο. Αυτό σημαίνει πρακτικά περισσότερος χρόνος εγκλεισμού, ότι ακόμα και κάποιες που ήταν να αποφυλακιστούν ή να λάβουν τις προβλεπόμενες άδειες θα παραμείνουν ‘‘μέχρι νεωτέρας’’ στα κελιά της δημοκρατίας.

Από την πλευρά μας, στεκόμαστε αλληλέγγυα στα δίκαια αιτήματα των κρατουμένων. Εν μέσω του νέου επεισοδίου της συστημικής κρίσης, γνωρίζουμε ότι το κράτος θωρακίζεται και προετοιμάζει τους σχεδιασμούς του, για να επιβάλλει με ωμότητα τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, πτυχές του οποίου βιώνουμε σήμερα. Είναι καθήκον μας, να προετοιμάσουμε τους δικούς μας σχεδιασμούς, με όραμα και πυξίδα την Κοινωνική Επανάσταση. Τίποτα δεν έχει τελειώσει, τίποτα δεν θα μείνει αναπάντητο.

  • ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΙΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΕΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΕΙΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ ΕΛΑΙΩΝΑ-ΘΗΒΑΣ
  • ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΜΦΟΡΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ. 
  • ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ! 
  • ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ ΚΑΙ ΝΙΚΟ ΜΑΖΙΩΤΗ, ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.

Συνέλευση Αλληλεγγύης στον Επαναστατικό Αγώνα