Υπάρχουν στην Ιστορία, την παλαιότερη και τη σύγχρονη, πόλεμοι και πόλεμοι. Γι’ αυτό οι επαναστάτες, προβαίνοντας σε μια κρίσιμη διάκριση και μελετώντας την κάθε περίπτωση χωριστά και συγκεκριμένα αλλά πάντοτε από την άποψη του προλεταριάτου και των καταπιεζόμενων τάξεων, καταδίκαζαν τους πολέμους ανάμεσα στους λαούς, αυτούς που διεξάγονται για τα συμφέροντα της κάθε άρχουσας τάξης, και υπερασπίζονταν πάντα τους ταξικούς πολέμους των καταπιεζόμενων ενάντια στην άρχουσα τάξη· των δούλων ενάντια στους δουλοκτήτες, των δουλοπάροικων ενάντια στους φεουδάρχες, των εργατών ενάντια στους καπιταλιστές, των διαφόρων λαών ενάντια στους ιμπεριαλιστές και στους αποικιοκράτες.
Δε βρισκόμαστε πια στην εποχή εκείνη που οι αστοί, στην επαναστατική τους φάση, από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης ως τα τέλη περίπου του 19ου αιώνα, πολέμησαν για να καταργήσουν τη φεουδαρχία. Αντιθέτως, εδώ και πάνω από έναν αιώνα, έχουν περάσει στην αντίδραση, διεξάγοντας ιμπεριαλιστικούς πολέμους και καταπνίγοντας στο αίμα τους λαούς που αγωνίζονται για ν’ αποκτήσουν πραγματικό περιεχόμενο εκείνα που οι αστοί είχαν στην επανάστασή τους ως συνθήματα (Ελευθερία, Δικαιοσύνη, Ισότητα, Αδελφότητα…). Εδώ και πάνω από έναν αιώνα οι αστοί μας διεξάγουν ιμπεριαλιστικούς πολέμους και πνίγουν στο αίμα κάθε αγώνα που γίνεται για την κατάργηση των τάξεων και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Αν περάσουμε από τις παραπάνω γενικές θέσεις στην ελληνική πραγματικότητα, θα δούμε ότι η στάση των επαναστατών απέναντι στον πόλεμο, διαφορετική καταρχήν από τη στάση των «ειρηνόφιλων» εκείνων που καταδικάζουν σε κάθε περίπτωση τη βία και επιθυμούν την ειρήνη όχι μόνο μεταξύ των λαών αλλά και μεταξύ των τάξεων («η βία είναι φασιστική απ’ όπου κι αν προέρχεται»), βρίσκεται σε ριζική αντίθεση όχι μόνο με τη θέση της άρχουσας τάξης, που συμμετέχει ενεργά στους διάφορους νατοϊκούς πολέμους και καταπνίγει με τις δυνάμεις καταστολής οποιαδήποτε αγωνιστική εκδήλωση των καταπιεζόμενων στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και με εκείνη των φασιστών και των ναζί (προγόνων και απογόνων) που διψούν για αίμα αλλοδαπών… προς δόξαν του ελληνικού έθνους, αλλά και για αίμα κομμουνιστών, αναρχικών, πολιτικών εν γένει αγωνιστών… προς δόξαν της εθνικής μας αστικής τάξης, έναντι πολλαπλών ανταλλαγμάτων. Ελπίζω να μη χρειάζεται πια κανείς αποδείξεις για τον πολιτικό και ταξικό ρόλο αυτών των ανθρωποειδών καθικιών της άρχουσας τάξης, μετά από τόσα χρόνια αποκαλύψεων του βρόμικου πολέμου που διεξάγουν συνεργαζόμενοι και συμπαρατασσόμενοι με τις δυνάμεις καταστολής του αστικού μας κράτους ή στελεχώνοντας τους διάφορους κρατικο-παρακρατικούς μηχανισμούς — οι διάφοροι «ακροδεξιοί» Αδώνιδες που φωνασκούν υστερικά για να δηλώσουν κάθε τόσο τον αντικομμουνισμό τους δε βρίσκονται τυχαία σε υψηλά πόστα του κυβερνητικού και κρατικού εν γένει μηχανισμού.
Μόλις προσφάτως (13.4.2014), ο νεοναζιστικός συρφετός δημοσίευσε στον ιστότοπο της Χρυσής Αβγής ένα εμετικό «ιδεολογικό» κείμενο («Το σπαθί και ο άνδρας του πολέμου»), όπου τα εθνικά μας καθίκια εκφράζουν το θαυμασμό τους για τον πόλεμο, προβάλλοντας τους εαυτούς τους ως «Άνδρες του Πολέμου»:
«Ανδρισμός είναι η Ικανότητα να σηκώσεις το Σπαθί, να είσαι ο Άνδρας του Πολέμου! Το κεντρικό στοιχείο του Ανδρισμού είναι ο Ηρωισμός, μια ιδιότητα που δυστυχώς εκλείπει όλο και περισσότερο στις βαθειά παρακμάζουσες σύγχρονες ευρωπαϊκές κοινωνίες του πολυπολιτισμού και της ομοφυλοφιλίας. Ο Νέος του μίζερου σήμερα χάνει σταδιακά όλα εκείνα τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά που τον διέκριναν στο παρελθόν από το άλλο φύλο και του καλλιεργούσαν Πολεμικές Αρετές, αφού του φανέρωναν την πραγματική του θέση μέσα στην Φύση και την Κοινωνία, την θέση του Αγωνιστή και του Δημιουργού. Η Ανδροπρέπεια είναι μια σύνθετη λέξη, από τα συνθετικά Άνδρας και Πρέπει. Ποια είναι, όμως, η μοίρα της ξεχωριστής αυτής ιδιότητας σε μια αδιάφορη απόλεμη κοινωνία γραφειοκρατών και τεχνοκρατών; Στην άθλια ποιοτικά εποχή μας, τομείς όπως η Λογοτεχνία, με το παρακλάδι της Ηρωικής Φαντασίας, και η Μουσική, με κάποια σύγχρονη ηχητική μορφή (π.χ. Heavy Metal), μπορούν να δημιουργήσουν μια θετική εναλλακτική ατμόσφαιρα Αίματος, Βίας, Πολέμου, Μάχης, Αγώνα και δίνουν τα πρώτα, τουλάχιστον, ερείσματα για να ανακαλύψει κάποιος το πραγματικό νόημα του Ανδρισμού.»
Αν αφήσουμε τον αρχαίο κόσμο της μυθολογίας των ηρώων («τους Μύθους, τους Θρύλους και τα Έπη πολλών παραδοσιακών πολιτισμών»), όπου προσπαθούν να κρυφτούν αυτά τα καθίκια, και κοιτάξουμε για λίγο τα πραγματικά τους ηρωικά πρότυπα, αυτά που οι ίδιοι οι νεοναζί μας τα έχουν από χρόνια αποκαλύψει με τις εμετικές τους υμνολογίες, θα συναντήσουμε χιλιάδες ιστορικά καθάρματα που διέπραξαν σωρεία εγκλημάτων κατά της εργατικής τάξης, των αγωνιστών και των λαών γενικότερα. Κοιτάξτε για λίγο με τη φαντασία σας στο ρόλο του «Άνδρα του Πολέμου» τον Χίτλερ ή τον Φράνκο ή τον συνταγματάρχη Παπαδόπουλο ή τους σημερινούς νατοϊκούς φονιάδες και το σινάφι των ηγετών των διαφόρων ιμπεριαλιστικών πολέμων… Ή έστω για να κοιτάξουμε πιο χαμηλά, στο βούρκο αυτών των ναζιστικών καθικιών και των φασιστών συνοδοιπόρων τους, βάλτε στη θέση του πρότυπου «Άνδρα του Πολέμου» τον παρ’ ολίγο ανθυπολοχαγό Μιχαλολιάκο ή τον ονειρευόμενο (στις ναζιστικές του ονειρώξεις) «συνταγματάρχη» Κασιδιάρη και τους μαχαιροβγάλτες τους κι ελπίζω να καταλάβετε.
Αλήθεια! Στο παραπάνω κείμενό τους οι νεοναζί υμνολογούν και το σπαθί ως όπλο του «Άνδρα του Πολέμου». Αυτό πράγματι ήταν βασικό όπλο αρχαίων πολεμιστών. Μόνο που τελικά οι σύγχρονοι «άνδρες του πολέμου», δηλαδή τα νεοναζιστικά καθίκια, προσάρμοσαν κάπως το πρότυπο του σπαθιού· κι όπως αποδείχτηκε από το πλήθος των εγκλημάτων τους προτίμησαν τα καδρόνια, τα μαχαίρια και τους σουγιάδες για να χτυπούν (στο πλάι των δυνάμεων καταστολής) ή να μαχαιρώνουν τις νύχτες τα θύματά τους. Για ποιον, όμως, πολεμούν; Μήπως για τη νίκη του ταξικού αγώνα της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων λαϊκών στρωμάτων; Μήπως θέλουν να καταργηθούν οι τάξεις και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο; Με ποιους συμπαρατάσσονται αυτά τα καθίκια, όταν οι δυνάμεις καταστολής της άρχουσας τάξης επιτίθενται και καταπνίγουν στο αίμα τις διαδηλώσεις; Ρητορικά τα ερωτήματα, αφού οι λαϊκοί αγωνιστές ξέρουν καλά από παλιά ότι αυτοί οι «άνδρες» δεν είναι τίποτε περισσότερο από καθίκια στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης και διεξάγουν το βρόμικο πόλεμό τους για τα δικά τους και τα δικά της συμφέροντα.
Αναδημοσίευση από : oapatris.wordpress.com
