Ο εγκλεισμός είναι καταδίκη σε θάνατο

0
465

Λάβαμε 14/04/2020

Ο εγκλεισμός είναι καταδίκη σε θάνατο

Στις 9 Απριλίου 2020, η Αζιζέλ Ντενίρογλου πεθαίνει στις φυλακές της Θήβας. Αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας για πολλές ημέρες. Το μοιραίο βράδυ ζητούσε βοήθεια λόγω πυρετού και δυσκολίας στην αναπνοή. Ως είθισται, η υπηρεσία δεν της έδωσε καμία σημασία, με αποτέλεσμα η Αζιζέλ να αποτελέσει άλλο ένα θύμα του δολοφονικού καθεστώτος εγκλεισμού. Τα αντανακλαστικά δε του κράτους για άλλη μια φορά ήταν ενδεικτικά, με την γεν. Γραμματέα αντιεγκληματικής πολιτικής Νικολάου, να ανακοινώνει θάνατο από “παθολογικά αίτια”, χωρίς να περιμένει ούτε εξέταση για τον κορωναϊό, ούτε την νεκροψία.

Ο θάνατός της Αζιζέλ έρχεται να επιβεβαιώσει το δίκαιο και το επείγον των αιτημάτων των κρατουμένων σε πλήθος φυλακών της χώρας, οι οποίοι λόγω της πανδημίας του Covid 19 ζητούν, μέτρα για την προστασία τους. Από απλή ενημέρωση για μέτρα προφύλαξης που μπορούν να πάρουν και πρόσβαση σε γάντια, μάσκες και αντισηπτικά, μέχρι την χορήγηση άδειας σε φύλακες που νοσούν και απολυμάνσεις εντός των φυλακών. Το κύριο αίτημά τους όμως είναι η αποσυμφόρηση των φυλακών, μέσω αποφυλακίσεων ευπαθών ομάδων, υπερήλικων ή κρατουμένων που έχουν εκτίσει μεγάλο μέρος της ποινής τους. Αιτήματα τα οποία φαντάζουν αυτονόητα, όταν μιλάμε για χώρους που στοιβάζονται εκατοντάδες άνθρωποι σε συνθήκες εξαθλίωσης, χωρίς πρόσβαση σε φάρμακα και ιατρική περίθαλψη, όπου το να νοσήσει ένας σημαίνει σχεδόν αυτόματα την μετάδοση του ιού στο σύνολο των κρατουμένων, μέτρα που σε μια σειρά χώρες έχουν υλοποιηθεί ήδη.
Η απάντηση του κράτους στα παραπάνω είναι η αναμενόμενη.  Επιβάλει μια σειρά μέτρων ενάντια στα δικαιώματα των κρατουμένων, όπως κόψιμο αδειών και επισκεπτηρίων, καθώς και απαγόρευση στην λήψη οποιουδήποτε αντικειμένου (βιβλίων, τροφίμων κτλ) από αλληλέγγυα άτομα ή από τις οικογένειές τους. Κατά τα άλλα, επιδεικνύει πλήρη αδιαφορία ως προς τα αιτήματά τους, πέραν από δεσμεύσεις για αποσυμφόρηση που δεν υλοποιούνται ποτέ (με εξαίρεση φυσικά την αποφυλάκιση του πρώην ΠΑΣΟΚου υπουργού Παπαντωνίου) και διαβεβαιώσεις κυβερνητικών στελεχών ότι όλα βαίνουν καλώς. Αυτό βέβαια, μόνο στις περιπτώσεις που τα αιτήματα των κρατουμένων παραμένουν εντός του “επιτρεπόμενου πλαισίου”. Στις περιπτώσεις που οι κρατούμενοι προβαίνουν σε κινητοποιήσεις και εξεγέρσεις, με άρνηση συσσιτίου ή επιστροφής στα κελιά, η αντιμετώπιση αλλάζει. Απειλές, κλήσεις για “πειθαρχικά”, εκδικητικές μεταγωγές, κλείσιμο προαυλίων, έφοδοι των ΕΚΑΜ και των ΜΑΤ και ανελέητοι ξυλοδαρμοί. Αυτά συνέβησαν στις φυλακές στον Κορυδαλλό, στην Λάρισα, στα Χανιά και ακόμη και στην Θήβα, στην εξέγερση των συγκρατουμένων γυναικών της Αζιζέλ επ’ αφορμής του θανάτου της, όπου τα ΜΑΤ έσερναν τις κρατούμενες στα κελιά τους, έστειλαν πολλές στο νοσοκομείο και δεν δίστασαν να τσακίσουν στο ξύλο κρατούμενη με επιληψία.

Η αντιμετώπιση αυτή, όσο και να μας εξοργίζει, δεν μας εκπλήσσει. Οι φυλακές αποτελούσαν ανέκαθεν τα μέρη που για λόγους εκδίκησης και ελέγχου της κοινωνίας μέσω του φόβου, πετιούνταν όλα εκείνα τα άτομα που θεωρούνταν προβληματικά από το κράτος. Η επιβίωση σε αυτές ήταν και είναι δευτερεύον ζήτημα. Ο μόνος προβληματισμός άλλωστε από πλευράς κράτους, είναι πως αυτά τα άτομα δεν θα “μολύνουν”, εν γένει μεταφορικά αλλά στην δεδομένη συγκυρία και κυριολεκτικά, το κοινωνικό σώμα.  για αυτό και τους θάβουν μέσα σε τόνους τσιμέντου ώστε να μην ακούγεται ούτε καν η φωνή τους.

Με τους δρόμους των πόλεων παραδομένους στους μπάτσους και τον κόσμο κλεισμένο στα σπίτια του να βομβαρδίζεται καθημερινά με φόβο για τον “αόρατο εχθρό”, το κράτος υπολογίζει ότι παίζει σε άδειο γήπεδο. Υποχρεώνει εργαζομένους να δουλεύουν εξαντλητικά ωράρια χωρίς κανένα μέτρο προστασίας από τον ιό (νοσοκομεία, φαρμακεία, σούπερ μάρκετ, ντελίβερι), βγάζει ένα επίδομα μικρότερο του βασικού μισθού για κάποιες ομάδες εργαζομένων και αφήνει το νέο κύμα απολυμένων να τα βγάλει πέρα μόνο του. Το υποτιθέμενο μέτρο προστασίας για τους εργαζόμενους είναι εξίσου έωλο, καθώς απαιτεί από τα αφεντικά να εγγυηθούν μόνο ίδιο πλήθος εργαζομένων όταν ξανανοίξουν τις εταιρίες και τις επιχειρήσεις τους, χωρίς καμία απαίτηση στο να διατηρήσουν τους ίδιους εργαζομένους ή τους μισθούς που έδιναν. Ταυτόχρονα, μας βομβαρδίζει από τα κανάλια με το αφήγημα της “ατομικής ευθύνης”,  προσπαθώντας να καλύψει το γεγονός ότι το διαλυμένο σύστημα υγείας, χωρίς επαρκή ιατροφαρμακευτικό εξοπλισμό (γάντια, μάσκες, Μ.Ε.Θ.) είναι παντελώς ανεπαρκές στο να αντιμετωπίσει μια πανδημία τέτοιου μεγέθους. Ως προς τους φυλακισμένους, ποντάρει στον φόβο και την αδιαφορία που προσπαθεί να καλλιεργήσει χρόνια στην κοινωνία, καθώς και στις αυξημένες δυνατότητες άμεσης καταστολής απέναντι στα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, ώστε να μπορέσει να αφήσει τους φυλακισμένους στην μοίρα τους, χωρίς κόστος. Και στην περίπτωση της Αζιζέλ, το πρώτο (αν όχι το μόνο) μέλημα, είναι η εξασφάλιση ότι η εικόνα της κυβέρνησης που ελέγχει απολύτως το ζήτημα της πανδημίας, δεν θα αμαυρωθεί.

Για εμάς, η περίπτωση της Αζιζέλ είναι ξεκάθαρη. Είτε με κορωναϊό είτε χωρίς, ο θάνατός της αποτελεί άλλη μία κρατική δολοφονία κρατούμενης. Μια πλήρως συνειδητή δολοφονία, τα αίτια της οποίας δεν περιορίζονται στην ανάλγητη στάση των φυλάκων που είχαν υπηρεσία εκείνη την μέρα, αλλά είναι απόρροια της ίδιας της συνθήκης του εγκλεισμού και της εξαθλίωσης που αυτός επιφέρει. Κάθε τέτοια δολοφονία, είναι άλλη μία στιγμή που το κράτους απογυμνώνεται από το δημοκρατικό του προσωπείο και δείχνει τι κρύβεται κάτω από το χυδαίο αφήγημά του περί δίκαιων ποινών και “σωφρονισμού”: η στυγνή καταδίκη ανθρώπων σε άθλιες συνθήκες επιβίωσης και θάνατο.

Στην δύσκολη συγκυρία που βρισκόμαστε, επιλέγουμε να μην είμαστε “όλοι μαζί” όπως προσπαθεί να μας πείσει  κυβέρνηση και ΜΜΕ. Είμαστε με την πλευρά των καταπιεσμένων αλλά και των “αόρατων”αυτής της κοινωνίας, αυτών που ακόμα και στο “όλοι μαζί” είναι εκτός, κρατούμενοι σε φυλακές και κέντρα κράτησης, άστεγοι, τοξικοεξαρτημένοι, κλπ. Κόντρα στην ψευτο-αλληλεγγύη που πλασάρει το κράτος, στα ψίχουλα χορηγιών από διάφορες εταιρίες και κεφαλαιοκράτες, απέναντι στον ατομικισμό και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, προτάσσουμε την αλληλεγγύη των καταπιεσμένων. 

Αλληλεγγύη στους αγώνες των κρατουμένων

Άμεση αποσυμφόρηση των φυλακών

Να ορθώσουμε αναχώματα αλληλεγγύης στην πανδημία του κωροναϊού και του καπιταλισμού

Φωτιά σε όλα τα κελιά

ΕΝΤΟΣ-ΕΚΤΟΣ
ομάδα αντιπληροφόρησης και αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους

ΥΓ.  800 μάσκες που στάλθηκαν στις φύλακες της Λάρισας από συντρόφους/φισσες της Κατάληψης Ντουγρού παραμένουν αδιάθετες με την δικαιολογία από το αρχιφυλάκιο ότι μπορεί να χρησιμοποιηθούν σε εξέγερση. Αυτό είναι το κράτος και ο τρόπος που αντιμετωπίζει τους κρατούμενους.