Noμοσχέδιο Κεραμέως: ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει

0
709

Λάβαμε 17/07/2020 από erganidekp.wordpress.com

Noμοσχέδιο Κεραμέως: ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει ή με νόμο το ιδιωτικό σχολείο–φροντιστήριο ως χώρος πειθάρχησης και υποταγής

Μέρα με τη μέρα, η κυβέρνηση της νέας δημοκρατίας συνεχίζει τη λεηλασία των εργασιακών δικαιωμάτων. Το τρίπτυχο: «νόμος–τάξη–ανάπτυξη» προϋποθέτει νόμους που αφενός επιβάλλουν την επιτήρηση, την πειθάρχηση και τον έλεγχο, αφετέρου τις απολύσεις για όσες/ους αντιστέκονται στην εργοδοτική τρομοκρατία και προσπαθούν συλλογικά σε κάθε χώρο δουλειάς να διαμορφώσουν όρους ταξικής πάλης. Η αντίθεση στις ανταγωνιστικές σχέσεις στους χώρους εργασίας, η συλλογική διεκδίκηση, η συγκέντρωση, η διαδήλωση και η απεργία αντιμετωπίζονται με την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, την εγκληματοποίηση των ταξικών αγώνων και την άγρια καταστολή. Φυσικά, ο πρόσφατα ψηφισμένος νόμος της νέας δημοκρατίας για την καταστολή των συγκεντρώσεων, ο οποίος λειτουργεί προληπτικά μπροστά στο ενδεχόμενο κοινωνικού ξεσηκωμού λόγω της επερχόμενης ύφεσης και κρίσης, βρήκε στρωμένο τον δρόμο από τον νόμο του συριζα που περιορίζει το δικαίωμα στην απεργία και επιβάλλει το φακέλωμα των σωματείων με το «μητρώο πραγματικού δικαιούχου».

Οι κατακτήσεις των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών στα ιδιωτικά σχολεία ήταν αποτέλεσμα του γεγονότος ότι στα ιδιωτικά σχολεία δούλευαν πολλές/οί που δεν είχαν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων και αποκλείονταν από το κρατικό σχολείο. Έτσι, η απεργία των 43 ημερών το 1977 θα λήξει με επιστράτευση, αλλά και με τον νόμο 682/77. Τον πρώτο νόμο την περίοδο της άγριας καταστολής του εργατικού κινήματος, με τον οποίο στα ιδιωτικά σχολεία κατοχυρώνονται εργασιακά δικαιώματα. Θα ακολουθήσουν τον Απρίλη και τον Μάη του 1983 17 ημέρες απεργίας με διεκδικητικό πλαίσιο την κατάργηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης.

Η απεργία δεν πέτυχε τον στόχο της, αλλά κερδήθηκε το «ουδείς απολύεται». Ο νόμος 1351/83 όριζε ότι για τις απολύσεις θα ακολουθείται η ίδια διαδικασία με τους/ις εκπαιδευτικούς των δημόσιων σχολείων (ΠΥΣΠΕ, ΠΥΣΔΕ), ώστε να ελέγχεται η καταχρηστικότητα μιας απόλυσης. Το 1991, σε περίοδο βίαιης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης την οποία με νόμους διασφάλιζε η κυβέρνηση του πατρός Μητσοτάκη, επί υπουργίας του Β. Κοντογιαννόπουλου και προέδρου του παιδαγωγικού ινστιτούτου τον σχολάρχη Μπαμπινιώτη, καταργείται το «ουδείς απολύεται» και γίνονται μαζικές απολύσεις 850 εκπαιδευτικών, που την προηγούμενη περίοδο είχαν παλέψει για την κατοχύρωση εργασιακών δικαιωμάτων στα ιδιωτικά σχολεία. Το 2010, η κυβέρνηση του πασοκ και η υπουργός Α. Διαμαντοπούλου με νόμο επιβάλλει την απόλυση χωρίς αιτιολόγηση των εκπαιδευτικών από τα ιδιωτικά σχολεία. Το 2014, επί συγκυβερνήσεως νδ–πασοκ–δημαρ και υπουργίας Αρβανιτόπουλου (γνωστού και ως υπουργού των ΙΕΚ Ακμή και Ξυνή), με τον νόμο 4254/2014 οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί υπάγονται πλήρως στο υπουργείο εργασίας με αποτέλεσμα μαζικές και αναιτιολόγητες απολύσεις, ενώ το 2013 είχε ήδη κλείσει η διεύθυνση ιδιωτικής εκπαίδευσης του υπουργείου παιδείας, καταργώντας την εποπτεία από το υπουργείο των εργασιακών συνθηκών στα ιδιωτικά σχολεία, αλλά και στα φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης και στα κέντρα ξένων γλωσσών.

Όπως τότε, έτσι και σήμερα, το νομοσχέδιο για την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών στα ιδιωτικά σχολεία είναι γραμμένο από τα αφεντικά. «Νομιμοποιεί» όλα όσα εδώ και μια εικοσαετία περίπου συντελούνται με την εμφάνιση ιδιωτικών σχολείων–φροντιστηρίων, των οποίων οι ιδιοκτήτες τους πούλησαν σαν καλό εμπόρευμα την «πίεση και την επιτυχία στη σχολή των ονείρων», την εντατικοποίηση, τις ανταγωνιστικές σχέσεις, τον ρατσιστικό και αντιπαιδαγωγικό διαχωρισμό των μαθητ(ρι)ών σε τμήματα «ομοιογενή», τη λεηλασία της εκπαιδευτικής διαδικασίας με παράδοση από τη Β΄ Λυκείου μόνο των πανελλαδικώς εξεταζομένων μαθημάτων. Σε αυτές τις συνθήκες, εργαζόμενες/οι που διεκδίκησαν ή που περισσότερο συμμετείχαν σε απεργία, έστω και για μία φορά, απολύθηκαν. Η ναρκισσιστική καταναλωτική οικογένεια των μεσοστρωμάτων έτρεξε πίσω από τις προσφορές. Πίσω από τη βιτρίνα της «επιτυχίας των αρίστων» πλήθυναν τα εργασιακά κάτεργα των ανακυκλώσιμων εργαζομένων, της αδήλωτης ή υποδηλωμένης εργασίας, της ουσιαστικής κατάργησης της Κυριακής ως ημέρας ξεκούρασης, των ωρομισθίων με τις ελάχιστες ώρες, των εργαζομένων με το πρόγραμμα των φροντιστηρίων το καλοκαίρι και στις διακοπές Χριστουγέννων–Πάσχα, καθώς και των εκπαιδευτικών χωρίς διοριστήριο, οι οποίοι/ες ήταν όμηροι των αφεντικών.

Σε αυτές τις συνθήκες, κατατίθεται, την περίοδο που τα σχολεία είναι κλειστά, το νομοσχέδιο με τον παραπειστικό τίτλο: «Εκσυγχρονισμός της ιδιωτικής εκπαίδευσης και άλλες διατάξεις». Στον τίτλο αποτυπώνεται η ιδεολογική τομή της πλήρους λεηλασίας των εργασιακών δικαιωμάτων αλλά και της ασύδοτης λειτουργίας των ιδιωτικών σχολείων. Άλλωστε και ο νόμος Κεραμέως για το δημόσιο σχολείο, με το οποίο αυξήθηκε ο αριθμός των μαθητ(ρι)ών ανά τμήμα, και θεσπίστηκε η χρήση κάμερας κατά τη διάρκεια του μαθήματος είχε τον τίτλο: «Αναβάθμιση του Σχολείου και άλλες διατάξεις».

Η αξιολόγηση αποτελεί τον ιδεολογικό πυρήνα του νόμου: Η εφαρμογή πρόσθετων κριτηρίων αξιολόγησης από τα ιδιωτικά σχολεία είναι δυνατή. Αυτοί που τον έφτιαξαν, υπηρετούν και αναπαράγουν ένα εξεταστικοκεντρικό ανταγωνιστικό εκπαιδευτικό σύστημα. Αυτοί που δίνουν λαθεμένες απαντήσεις στα θέματα των πανελλαδικών –της ιερής αγελάδας τους–, έρχονται να μιλήσουν για αξιολόγηση… Η αλήθεια είναι ότι αξιολόγηση σημαίνει «νόμιμη» τρομοκρατία των αφεντικών με τον εκβιασμό ή την τιμωρία της απόλυσης, αλλά και τον στιγματισμό για… ανεπάρκεια. Η μαύρη λίστα δεν θα διακινείται πια κρυφά συνωμοτικά ανάμεσα στα αφεντικά, αλλά θα είναι πιστοποιημένη από το κράτος, ενώ τα «πρόσθετα κριτήρια αξιολόγησης» αναφέρονται σε όποιον/α δυσανασχετεί, για παράδειγμα, με το ξεχείλωμα του εργασιακού ωραρίου ή τη μη καταβολή δεδουλευμένων από τους σχολάρχες, αλλά ακόμα και αν αποδομεί ρατσιστικά, σεξιστικά ή θρησκόληπτα σχόλια μαθητ(ρι)ών.

Με το νομοσχέδιο τα ιδιωτικά σχολεία γίνονται εμπορικά κέντρα εκπαιδευτικών υπηρεσιών: Καθώς ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει, επιτρέπεται η συστέγαση των ιδιωτικών σχολείων με άλλα ιδιωτικά σχολεία, ξένα σχολεία, κέντρα διά βίου μάθησης, κέντρα ξένων γλωσσών, φροντιστήρια, ΙΕΚ… Έτσι, πίσω από τη λέξη «εκσυγχρονισμός» κρύβεται η εργασιακή γαλέρα με τρεις ταχύτητες εργαζομένων και το outsourcing (βλέπε εργολαβία) εκπαιδευτικών υπηρεσιών: αυτών που το πρωί θα πληρώνονται ως εκπαιδευτικοί (όσο και οι δημόσιοι) και των υπόλοιπων ωρομισθίων που θα πληρώνονται την ώρα με 7,43 ευρώ μεικτά (6,24 ευρώ καθαρά) αν είναι καθηγήτριες/ές σε φροντιστήρια ή 3,63 ευρώ μεικτά (3 ευρώ καθαρά) αν έχουν προσληφθεί ως ιδιωτικοί υπάλληλοι…

Την ίδια στιγμή ανοίγει ο δρόμος για παραβίαση του θεσπισμένου εβδομαδιαίου διδακτικού ωραρίου (24 ώρες για την πρωτοβάθμια και 23 για τη δευτεροβάθμια), καθώς ορίζεται ότι Το ανώτατο όριο του διευρυμένου εβδομαδιαίου ωρολογίου προγράμματος διδασκαλίας του ιδιωτικού σχολείου, συμπεριλαμβανομένων του υποχρεωτικού ωρολογίου προγράμματος της παρ. 1 και των πρόσθετων εκπαιδευτικών υπηρεσιών της παρούσας, δεν επιτρέπεται να υπερβαίνει τις σαράντα (40) ώρες για κάθε τάξη κάθε σχολικής βαθμίδας. Όλα αυτά με «ευεργετικό» γνώμονα τις «νέες ευκαιρίες απασχόλησης των εκπαιδευτικών, με δυνατότητα αύξησης του εισοδήματός τους»!

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η επιβολή της αποδοχής, κατά την πρόσληψη των εργαζομένων, του εσωτερικού κανονισμού λειτουργίας, ο οποίος διαμορφώνει τους όρους εργασίας αλλά και το περιεχόμενο της εκπαιδευτικής διαδικασίας κατά τις επιθυμίες του αφεντικού. Έτσι ορίζεται ως «υποχρέωση» του εργοδότη το να παρίσταται σε οποιαδήποτε συνεδρίαση του συλλόγου των διδασκόντων. Με αυτόν τον τρόπο, επιβάλλεται η αυτοπρόσωπη χωρίς φερέφωνα (διευθυντές–επιστάτες) παρουσία του αφεντικού μέσα στις συνεδριάσεις του συλλόγου διδασκόντων, ακόμα και σε συνεδριάσεις που κρίνουν την «αποβολή» μαθητ(ρι)ών, των οποίων η απομάκρυνση από τα ιδιωτικά σχολεία δε θα περνάει πλέον από τις επιτροπές του υπουργείου παιδείας.

Εξάλλου, η διαμόρφωση συνθηκών εθελόδουλης υποταγής παρουσιάζεται σαν Συμπλήρωση ωραρίου και δυνατότητα μειωμένου ωραρίου ιδιωτικών εκπαιδευτικών… Οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί, εφόσον επιθυμούν να εργασθούν λιγότερες ώρες από αυτές του διοριστηρίου τους, υποβάλλουν σχετική αίτηση προς τον ιδιοκτήτη της σχολικής μονάδας. Στην πραγματικότητα το διοριστήριο γίνεται κουρελόχαρτο και η ατομική σύμβαση εργασίας εθελούσια δήλωση υποταγής… Ενώ η 6ωρη και 8ωρη εργασία γίνεται ο κανόνας: ο διορισμός περισσότερων εκπαιδευτικών της ίδιας ειδικότητας με μειωμένο ωράριο επιτρέπεται, ενώ η μονομερής βλαπτική μεταβολή με τη μείωση ωρών και μισθού θεσμοθετείται καθ’ υπόδειξιν των σχολαρχών, οι οποίοι συμπτύσσουν τμήματα για να μεγιστοποιούν τα κέρδη τους: Οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί, εφόσον δεν συμπληρώνουν το ωράριο του διοριστηρίου τους με βάση το υποχρεωτικό ή το διευρυμένο ωρολόγιο πρόγραμμα της σχολικής μονάδας στην οποία εργάζονται, απασχολούνται λιγότερες ώρες από αυτές του διοριστηρίου τους, με ανάλογη μείωση των αποδοχών τους.

Το νομοσχέδιο διαμορφώνει το πλαίσιο για μαζικές απολύσεις: Οι ατομικές συμβάσεις εργασίας χαρακτηρίζονται ως αορίστου χρόνου, άρα οι εργαζόμενες/οι μπορούν να απολυθούν, αν δεν έχει συμπληρωθεί χρόνος, οποιαδήποτε στιγμή, χωρίς αποζημίωση. Κάθε διεκδίκηση εργαζόμενης/ου για ακύρωση της απόλυσής της/ου τελειώνει: από την έναρξη ισχύος του παρόντος, παύει αυτοδικαίως και καταργείται κάθε διαδικασία ελέγχου της νομιμότητας και της καταχρηστικότητας ή μη καταγγελίας σύμβασης εργασίας ιδιωτικού εκπαιδευτικού, που εκκρεμεί ενώπιον της ανεξάρτητης Επιτροπής του άρθρου 30 του Ν. 682/1977. Η «αυτονομία» και η «ευελιξία» των ιδιωτικών σχολείων που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση της νέας δημοκρατίας και η Κεραμέως επαναφέρει τις ελεύθερες απολύσεις της εποχής Αρβανιτόπουλου, υποστηρίζοντας στην αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου ότι η προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων στα ιδιωτικά σχολεία θίγει «τον πυρήνα της επιχειρηματικής δραστηριότητας» των ιδιωτικών σχολείων. Δεν ξεχνάμε βέβαια ότι το καλοκαίρι του 2015, κατά την περίοδο της επιβολής ΦΠΑ 21% στα ιδιωτικά σχολεία, οι ιδιοκτήτες τους έχυναν μαύρο δάκρυ λέγοντας ότι τα μαγαζιά τους δεν είναι επιχειρήσεις αλλά μη κερδοσκοπικοί εκπαιδευτικοί οργανισμοί!

Σε αυτές τις συνθήκες οι νόμοι γράφονται από τους χορηγούς της κυβέρνησης της νέας δημοκρατίας, εκφράζοντας έναν υπαρκτό ταξικό συσχετισμό. Αυτός δεν μπορεί να αλλάξει ούτε με συνεντεύξεις στον χώρο του θεάματος ούτε με κόλπα στους διαδρόμους των υπουργείων ούτε με εξώδικα. Προϋπόθεση για την ανατροπή αυτού του συσχετισμού είναι η ταξική συνείδηση. Η ρήξη στο επίπεδο της θεωρίας και της πράξης με την κυρίαρχη ιδεολογία και όχι η αναζήτηση ρόλων και ταυτότητας εντός ενός πλαισίου αφομοίωσης και συνδιαχείρισης.

Η λεηλασία των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων, στο πλαίσιο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, δεν αντιμετωπίζεται με μια συντεχνιακή αντίληψη ή με την ανάθεση σε μια άλλη κυβέρνηση της «ρύθμισης» των εργασιακών σχέσεων. Οι αυταπάτες και οι ψευδαισθήσεις που έσπειρε ο κρατικός εργοδοτικός συνδικαλισμός είχαν ημερομηνία λήξης. Η ανάθεση στους «ειδικούς» του κρατικού εργοδοτικού συνδικαλισμού, ο οποίος αναπαράγει ρόλους και ταυτότητες αφομοιώνοντας αγωνιστές και αγώνες, μόνο την ήττα και την απογοήτευση μπορεί να φέρει.

Ζητούμενο παραμένει η αναζήτηση του ακηδεμόνευτου εργατικού αγώνα των από τα κάτω, η συλλογική αντίσταση σε κάθε χώρο δουλειάς, η κινητοποίηση των ίδιων των εργαζομένων. Να πιάσουμε λοιπόν το νήμα των αγώνων για την κατάργηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης, των αγώνων που κατοχύρωσαν εργασιακά δικαιώματα και αποδόμησαν την κυρίαρχη ιδεολογία της αξιολόγησης και της επιχειρηματικότητας. Να παλέψουμε για να μην περάσει η επιτήρηση, ο έλεγχος και η πειθάρχηση στους χώρους εργασίας. Να δώσουμε νικηφόρες μάχες ενάντια στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση και τον κοινωνικό εκφασισμό.

Αυτοοργάνωση – Αντίσταση – Ταξική Αλληλεγγύη

Πρωτοβουλία Εργαζομένων & Ανέργων στην ιδιωτική εκπαίδευση

[email protected]www.erganidekp.wordpress.com

Η ανακοίνωση σε pdf: erganidekp_17_7_2020