Προς τη συνέλευση αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας Αθήνας
Συντρόφισσες, σύντροφοι οι πολιτικοί κρατούμενοι ήδη βρίσκονται στη δέκατη μέρα απεργίας πείνας. Είναι πολύ θετικό το γεγονός ότι η συνέλευση υποστηρίζει όλα ανεξαιρέτως τα αιτήματα των πολιτικών κρατουμένων παρά τις διαφοροποιήσεις στο διεκδικητικό πλαίσιο έτσι ώστε κανείς να μη αφεθεί μόνος του απέναντι στην κρατική καταστολή. Σίγουρα εσείς ήδη συζητάτε τις κινήσεις αλληλεγγύης που θα γίνουν το αμέσως επόμενο διάστημα. Γνωρίζω ότι μία από αυτές τις κινήσεις είναι και μία πορεία στο κέντρο της Αθήνας. Κατά την άποψή μου, όσον αφορά αυτή την πρόταση η διαδήλωση αυτή δεν πρέπει να έχει αποκλειστικά και μόνο τα χαρακτηριστικά της αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους που κάνουν απεργίας πείνας, αλλά πρέπει να συνδέεται και να βάζει και το ζήτημα της επαναστατικής προοπτικής, το ζήτημα της επανάστασης. Γιατί η κοινωνική επανάσταση και η αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους συναρτώνται και είναι άμεσα συνδεδεμένα. Το κοινό πολιτικό διεκδικητικό πλαίσιο των πολιτικών κρατουμένων που κάνουν απεργία πείνας είναι αρκετά μαξιμαλιστικό αφού αφορά την κατάργηση της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας. Είναι κατανοητό πια σε πολλές συντρόφισσες και συντρόφους ότι η αντιτρομοκρατική νομοθεσία, ο κουκουλονόμος, οι φυλακές τύπου Γ συναρτώνται με τις ολοένα πιο αυταρχικές και ολοκληρωτικές τάσεις που έχει ο καπιταλισμός και στην Ελλάδα και διεθνώς τις τελευταίες δεκαετίες.
Η ενίσχυση του νομικού και ποινικού οπλοστασίου των κρατών, η ένταση και όξυνση της καταστολής συνδέεται άμεσα με τη δικτατορία των αγορών και το φασισμό της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ που έχει επιβληθεί, ιδιαίτερα στις χώρες που βρίσκονται υπό την εξουσία των διεθνών χρηματοοικονομικών οργανισμών όπως του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του πολιτικού διευθυντηρίου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που έχουν υπογράψει μνημόνια και προγράμματα διάσωσης όπως έχει γίνει και στην Ελλάδα από το 2010 και μετά. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες όπου το καθεστώς στην Ελλάδα εξακολουθεί να είναι ασταθές, όπου έχει χάσει την κοινωνική συναίνεση λόγω της κρίσης, των μνημονίων και των προγραμμάτων διάσωσης που έφεραν μαζική πείνα, φτώχια, εξαθλίωση, χιλιάδες θανάτους-δολοφονίες από αυτοκτονίες και αρρώστιες, χιλιάδες λιμοκτονούντες, είναι ευκαιρία, ο αναρχικός αντιεξουσιαστικός χώρος να βάλει στην κοινωνία το ζήτημα της επανάστασης, είναι ευκαιρία με τη συγκυρία της απεργίας πείνας των πολιτικών κρατούμενων.
Γιατί η αλληλεγγύη συνδέεται με την επαναστατική προοπτική, γιατί οι πολιτικοί κρατούμενοι βρίσκονται στη φυλακή για την επαναστατική τους δράση, παρά τις διαφορετικές ερμηνείες των ίδιων των πολιτικών κρατουμένων πάνω στο ζήτημα αυτό. Γιατί η αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους δεν πρέπει να είναι μια εσωστρεφής υπόθεση που αφορά τον αναρχικό αντιεξουσιαστικό χώρο αλλά πρέπει να είναι κοινωνική υπόθεση. Και για να γίνει κοινωνική υπόθεση πρέπει να συνδεθεί η αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους με τα γενικότερα πολιτικά προβλήματα, με τα μνημόνια, το χρέος, τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις και κατά συνέπεια με την επανάσταση που θα ανατρέψει τα μνημόνια και τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, θα διαγράψει το χρέος και θα ανατρέψει το κράτος και τον καπιταλισμό που γεννά τις κρίσεις, εντείνει την καταστολή, αναβαθμίζει την «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία και φτιάχνει φυλακές τύπου Γ. Άλλωστε, όπως λέει και η Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές στο ιδρυτικό κείμενο των πολιτικών θέσεων της «εφόσον αποδεχόμαστε ότι η αλληλεγγύη στους φυλακισμένους συντρόφους είναι μέρος του επαναστατικού κινήματος και έχει άρρηκτη σχέση με τον αγώνα για την ανατροπή και την επανάσταση, τότε οι δράσεις μας προωθούν όχι μόνο την υπεράσπιση των κρατούμενων απέναντι στην κρατική καταστολή αλλά είναι προωθητικές και για τον ίδιο τον αγώνα για ανατροπή και επανάσταση».
Αν, συντρόφισσες-σύντροφοι συμφωνούμε σε αυτό, τότε πρέπει να συνδέσουμε την αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους που κάνουν απεργία πείνας με την επαναστατική προοπτική. Μια διαδήλωση με ένα πλαίσιο που συνδέει την αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους με την κρίση και την επανάσταση θα έχει κοινωνική και λαϊκή αποδοχή. Πρέπει να πάψει ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος να σκέφτεται και να δρα με εσωστρέφεια, αλλά να ανοιχτεί κοινωνικά και να κάνει το ζήτημα των πολιτικών κρατουμένων κοινωνική υπόθεση. Με αυτόν τον τρόπο αποκτάει κοινωνικά και λαϊκά ερείσματα και αποδοχή.
Κατά τη γνώμη μου αυτή η απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων ξεπερνά και το ίδιο το διεκδικητικό πλαίσιο που βάζει. Αυτή η απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων οφείλει να είναι μια αγωνιστική κινητοποίηση που συσπειρώνει τους πολιτικούς κρατούμενους, τους αλληλέγγυους, τον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο ενάντια στη φύση του ίδιου του καθεστώτος που ζούμε, ενάντια στον ίδιο τον καπιταλισμό που δημιούργησε την κρίση που βιώνουμε και τα αποτελέσματά της, ενάντια στα μνημόνια και στα προγράμματα διάσωσης, ενάντια στο κράτος που υπερασπίζεται τα συμφέροντα του υπερεθνικού κεφαλαίου, που θωρακίζεται με αντιτρομοκρατικούς νόμους και φυλακές τύπου Γ, γιατί φοβάται την επανάσταση. Ενάντια σε όλες τις κυβερνήσεις, και τη σημερινή του ΣΥΡΙΖΑ που επιδιώκει να μας αφοπλίσει πολιτικά και να μας αφομοιώσει. Γιατί και αυτή η κυβέρνηση υπηρετεί τους δανειστές, υπέγραψε την παράταση του υπάρχοντος μνημονίου, θα υπογράψει το καλοκαίρι νέο μνημόνιο και γιατί και αυτοί φοβούνται την επανάσταση. Πιστεύω ότι είναι μια μεγάλη ευκαιρία για τον αναρχικό αντιεξουσιαστικό χώρο αυτή η απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων, έτσι ώστε συντεταγμένα, και με ενωτικό πνεύμα να ανοιχτεί στην κοινωνία και να παρέμβει συνδέοντας την αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους με την επανάσταση. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η απεργία πείνας των πολιτικών κρατούμενων και ο αγώνας των αλληλέγγυων θα είναι μία καλή πολιτική παρακαταθήκη για το μέλλον.
Νίκος Μαζιώτης μέλος του Επαναστατικού Αγώνα
Φυλακές τύπου Γ’ Δομοκού
