Λάβαμε 04/10/2020
[English translation below – Αγγλική μετάφραση, κάτω]Tο να κοιτάει κάποιος τ’αστέρια, ήταν πάντα θέμα επιβίωσης
«Ακόμα κι αν εγώ χάσω, εσείς θα νικήσετε»
{Αμπντουλάχ Οτσαλάν, Δεκέμβρης 1998, Ιταλία, απευθυνόμενος στον Κουρδικό λαό, κατά τη διάρκεια της διακρατικής αντεπαναστατικής συνωμοσίας για τη σύλληψή του}
Ετούτη την ώρα, δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές της κοινωνικής απελευθέρωσης βρίσκονται αιχμάλωτοι στις φυλακές, σ’ όλο τον πλανήτη. Ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν είναι ένας επαναστάτης μεταξύ εκείνων που τα κράτη, τους έχουν καταδικάσει να πεθάνουν θαμένοι στα τσιμέντα. Όπως τον Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλά (αιχμάλωτος από το 1984), τον Μουμία Αμπού Τζαμάλ (αιχμάλωτος από το 1982) και τον Ντέλμπερτ Άφρικα, που έζησε 42 χρόνια φυλακισμένος (Αύγουστο 1978 με Γενάρη 2020) και πέθανε από καρκίνο λίγους μήνες μετά την αποφυλάκισή του. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν αποδείξει τη δύναμη της ελευθερίας˙ μπροστά στο αναλλοίωτο σθένος τους, η τρομοκρατία των εξουσιών καταρρέει. Το Ιμραλί, το νησί-φυλακή όπου ζει αιχμάλωτος ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν από το 1999, όταν τα ΝΑΤΟϊκά τσουτσέκια Σημίτης και Πάγκαλος τον παρέδωσαν στις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και της τούρκικης αποικειοκρατίας, έχει γίνει σύμβολο αντίστασης. Τα μισά χρόνια από την ίδρυση του ΡΚΚ μέχρι σήμερα, ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν τα έζησε εκεί. Ο αιχμάλωτος του Ιμραλί, φοβίζει τους τούρκους φασίστες κι όλους τους ιμπεριαλιστές πατρώνους τους. Τους φόβιζε όσο είχε ελευθερία κίνησης, τους φοβίζει και στην απομόνωση. Παρότι τον καταδίκασαν σε θάνατο, τους φόβισαν οι συνέπειες της εξόντωσής του, η ακόμα πιο μαζική μεταλαμπάδευση των προταγμάτων του, περισσότερο κι απ’ την άμεση παρουσία του. Γι’ αυτό επί δυο δεκαετίες προσπαθούν να τον εξοντώσουν αργά αργά. Γι’ αυτό υπάρχουν οι φυλακές.
Στο πρόσωπο του Αμπντουλάχ Οτσαλάν διαδραματίζεται μια πάλη επανάστασης κι αντεπανάστασης με παγκόσμια διακυβεύματα. Το τούρκικο κράτος κι οι διακρατικοί μηχανισμοί, αυτές τις δυο δεκαετίες χειρίζονται τον αιχμάλωτο Αμπντουλάχ Οτσαλάν ως ασπίδα για τα κεφάλια τους κι ως αντικείμενο εκβιασμού. Έχουν αποτύχει ολοκληρωτικά. Το Κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα δυνάμωσε σ’ αυτό το διάστημα και αναβαθμίστηκε πολιτικά, κοινωνικά, γεωγραφικά και διεθνώς. Το αντάρτικο άντεξε μετά την αιχμαλωσία του ηγέτη του, χάρη στο φρόνημα και το ηθικό που είχε καλλιεργήσει η οργάνωσή του, το ΡΚΚ, με τη δική του διαύγεια προσανατολισμού κι επιμονή. Ο αιχμάλωτος ηγέτης συνέβαλε καταλυτικά στη θεωρητική και πρακτική ανανέωση του Κουρδικού επαναστατικού κινήματος, συνδράμοντας τις εμμενείς ελευθεριακές τάσεις κι οχυρώνοντάς τις ιδεολογικά. Οι δεσμοφύλακες αφέντες έγιναν όμηροι του ομήρου τους. Ως αιχμάλωτος ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν οδηγεί το διεθνιστικό επαναστατικό κίνημα στην ανατροπή του τούρκικου φασιστικού καθεστώτος και στον μετασχηματισμό της Μέσης Ανατολής μέσα από την πάλη της κοινωνικής βάσης.
Όποιοι αγωνιζόμαστε ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, οφείλουμε να σταθούμε δίπλα στον Serok Apo, αναγνωρίζοντας την ιστορική εξέλιξη όπως συνέβη και συνεχίζεται, πηγαίνοντας πιο βαθυά από τον προσχηματικό αφορισμό κάθε έννοιας ηγεσίας. Ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν είναι ο άνθρωπος που οραματίστηκε την αναγέννηση μιας θαμμένης κοινωνίας και πυροδότησε το αδιανόητο όραμα. Είναι ο άνθρωπος που πίστεψε στη δυνατότητα να νικηθεί ο φασισμός κι η αποικειοκρατία και το πραγματοποίησε, μαζί με δεκάδες χιλιάδες σύντροφους επαναστάτες, σε μια εποχή καθοδικής καμπής των επαναστατικών κινημάτων. Είναι ο άνθρωπος που μέσα στην κόλαση της Μέσης Ανατολής, η οποία ματώνει ακατάπαυστα από τον ιμπεριαλιστικό έλεγχο, τον πόλεμο, τις δικτατορίες, τη θεοκρατία και την πατριαρχία, έσπειρε την κοινωνική αλληλεγγύη, την οριζοντιότητα, την αυτονομία, ελεύθερο έδαφος για τον γυναικείο πολιτισμό και τη νεότητα. Ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν, όπως έχει σημειώσει ο ίδιος, απαλλοτρίωσε από την εβραιοχριστιανική παράδοση το φαντασιακό της λύτρωσης κι από την ισλαμική, το πάθος της αφοσίωσης και της αυτοθυσίας και τα επανέφερε στη γη, στην πάσχουσα κοινότητα, μετουσιώνοντάς τα στην υψηλότερη ιστορική έκφρασή τους. Εμπλούτισε κι επικαιροποίησε το σοσιαλιστικό πρόταγμα, βγάζοντάς το από τη σήψη του κρατισμού. Επανέφερε την κομμουνιστική πάλη στις ρίζες της, στον συνομοσπονδιακό κοινοτισμό των καταπιεζόμενων, ενάντια στον φετιχισμό της κεφαλαιοκρατικής ανάπτυξης. Έκανε την ελευθεριακή επανάσταση νέα πραγματικότητα, βήμα βήμα μέσα στις τρέχουσες συνθήκες της ταξικής πάλης στη Μέση Ανατολή. Το κίνημά του, έχτισε τη ικανότητα να κοιτάει κατάματα την πραγματικότητα και να μελετά την ιστορία χωρίς δογματικά δεσμά. Το κατάφερε λόγω της πίστης και της αμεσότητας του επαναστατικού εγχειρήματος, που συθεμελίωσαν το ΡΚΚ από την ίδρυσή του. Πριν τον Serok Apo, οι προφήτες κι οι πολεμικοί ηγέτες ήταν διακριτά πρόσωπα. Ο Serok Apo άνοιξε μια νέα εποχή, κατά την οποία οι προφήτες της ουτοπίας (οι ουτοπίες έχουν πάντα εμπρόσωπους συντάκτες), είναι οι ίδιοι οι επαναστάτες εργάτες της. Μέσα από τo παράδειγμα του Serok Apo και της οργάνωσής του, έγινε εφικτό να γεννιέται νέο φαντασιακό, νέες ουτοπίες, μέσα από τ’ αλλεπάλληλα επιτεύγατα της πάλης˙ «πολλές επαναστάσεις μέσα στην επανάσταση». Γι’ αυτό οι αντάρτες τον ονομάζουν πλέον Reber Apo, ο Πρόδρομος και πάντα σύντροφος Apo (υποκοριστικό του μικρού ονόματός του). Η πραγματικότητα του Reber Apo και του Κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος, είναι ο κόσμος της αδιανόητης ελευθερίας. Όσο αδιανόητη είναι η εκμηδένιση και η τρομοκρατία που έχουν βιώσει οι Κούρδοι, τόσο και πιο μεγάλη είναι η επανάστασή τους.
Ο Reber Apo είναι το παράδειγμα της ανιδιοτέλειας και της πρωτοβουλίας, που μεταμόρφωσε τον Κουρδικό λαό σε μια πανίσχυρη κοινότητα ελεύθερων προσώπων. Η λάμψη έκαστου συμμέτοχου στη συνομοσπονδιακή επανάσταση είναι ανάλογη της ηθικής ακεραιότητάς του. Κι ο κόσμος που γέννησε το Κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα έχει αμέτρητα πρόσωπα, ζωντανών και νεκρών, που μιλάνε κάθε μέρα στην ανθρωπότητα και λάμπουν. Αποτελεί ριζοσπαστικό ιστορικό επίτευγμα. Δεν γίνεται να χωρίσει ο σπόρος από τον κήπο. Ήρθε η ώρα να επιστρέψει ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν στο σπίτι του, στον αναστημένο-επαναστατημένο Κουρδικό λαό.
Η απελευθέρωση ενός ζωντανού συμβόλου της συνεχιζόμενης νικηφόρας επανάστασης, με όλους τους ιμπεριαλιστές, τους ολιγάρχες, τους δικτάτορες και τα ιερατεία εναντίον της, φαντάζει αδιανόητη. Είναι όμως τόσο δυνατή, όσο η νίκη της επανάστασης επί του φασισμού. Είναι ήδη πολύ αργά για τους καταπιεστές, για να σπάσουν το κύμα της ελευθερίας.
Ζήτω η συνομοσπονδιακή αυτοδιεύθυνση των λαών
Λευτεριά στον αιχμάλωτο επαναστάτη Αμπντουλάχ Οτσαλάν
Θάνατο στον φασισμό, τον ιμπεριαλισμό και τον κρατισμό που τους γεννάει
Biji Reber Apo, biji Berhuedana PKK û KCK!
Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης
3-10-2020
Message of solidarity for the International Action Day for Freedom for Abdullah Öcalan (10 October)
Staring at the stars, was always a matter of survival
“Even if I lose, you will win”
{Abdullah Öcalan, December 1998, Italy, towards the Kurdish people, during the inter-state counter-revolutionary conspiracy for his arrestation}
At this moment, dozens of thousands strugglers of social liberation are captives in the prisons, around the planet. Abdullah Öcalan is a revolutionary among those whom the states have condemned to their death, buried in the cements. Like George Ibrahim Abdala (captive since 1984), Mumia Abu Jamal (captive since 1982) and Delbert Africa, who lived 42 years imprisoned (August 1978 to Jenuary 2020) and died from cancer some months after his liberation. These humans had proved the power of freedom; in the face of their unwavering strength, the authorities’ terrorism collapses. Imrali, the island-prison where Abdullah Öcalan lives since 1999, when NATO’s lackeys, Simitis and Pagkalos, handed him over to the secret services of USA and turkish colonialism, became a symbol of resistance. Half of the period since the founding of PKK until today, Abdullah Öcalan has lived there. The captive of Imrali, scares the turkish fascists and all their imperialist patrons. He scared them as long as he had freedom of movement, he scares them also from isolation. Although they condemned him to the death penalty, the consequences of his extermination, the much greater impact of his paradigm, scared them even more than his living presence. That’s why they try to exterminate him slowly slowly during these two decades. That’s why prisons exist.
In the face of Abdullah Öcalan a conflict is carried out between revolution and counter-revolution, with global stakes. Those two decades, the turkish state and the inter-state mechanisms handle the captive Abdullah Öcalan as a shield for their own heads and as an object for blackmail. They have failed totally. The Kurdish liberation movement grew stronger in this period and improved itself in political, social, geographical and international terms. The guerilla struggle endured after his leader’s captivity, due to the spirit and the morale which Abdullah Öcalan’s organisation, PKK, had cultivated, with his clarity of orientation and persistence. The captive leader’s contribution was a catalyst to the theoritical and practical renewal of the Kurdish revolutionary movement, facilitating the immanent libertarian tendencies and fortifying them by his ideology. The wardens-masters became hostages of their hostage. As a captive, Abdullah Öcalan leads the internationalist revolutionary movement towards the subversion of the turkish fascist regime and the transformation of the Middle East through the social base’s struggle.
Those of us who fight against exploitation and repression, we ought to stand by the side of Serok Apo, recognizing the historical evolution as it happened and as it continues, going deeper than the pretentious dismissal of any sense of leadership. Abdullah Öcalan is the human who envisioned the rebirth of a buried society and inflamed the inconceivable vision. He is the human who beleived in the potential to defeat fascism and colonialism and realized it, together with dozens of thousands of comrades revolutionaries, in an era of downward turn of revolutionary movements. He is the human who spread social solidarity, horizontality, autonomy, free ground for women’s civilization and youthfulness, in the hell of the Middle East, which bleeds ceaselessly because of the imperialist control, war, dictatorships, theocracy and patriarchy. Abdullah Öcalan, as he himself has noted, has reappropriated from the judaic-christian tradition the fantasy of redemption and from the islamic, the passion of devotion and self-sacrifice, and has brought them down to earth, into the suffering community, transmuting them with their highest historical expression. He enriched and updated the socialist proposal, liberating it from the decay of statism. He brought back the communist struggle to its roots, to the confederal communalism of the repressed, against the fetichism of capitalist developement. He made the libertarian revolution a new reality, step by step in the current conditions of class struggle in the Middle East. His movement has built the ability to stare in the face of reality and study history without dogmatic shackles. This acheivement was established due to the faith and the immediacy of the revolutionary endeavour, on which PKK was co-founded. Before Serok Apo, the prophets and the war leaders were distinguishable persons. Serok Apo openend a new era, in which, the prophets of utopia (utopias always have discrete expressors), are its revolutonary workers themselves. The paradigm of Serok Apo and his organisation, made possible a new fantasy to be born, new utopias, through the struggle’s consecutive acheivements; “many revolutions inside a revolution”. That’s why, now the guerilleros name him Reber Apo, the Forerunner and always comrade Apo (nickname of his first name). The reality of Reber Apo and of the Kurdish liberation movement, is the world of inconceivable freedom. The more inconceivable the annihilation and the terrorism that the Kurds have experienced may be, the greater is their revolution.
Reber Apo is the paradigm of selflessness and initiative, which transformed the Kurdish people into a powerful community of free persons. Each participant’s brilliance, in the con-federalist revolution, is equivalent to his moral integrity. And the world born by the Kurdish liberation movement has uncountable faces, of living and fallen humans, who speak to humanity everyday and who shine. This is a radical historical acheivement. The seed and the garden cannot be separated. Time has come for Abdullah Öcalan to return home, to the risen-revolted Kurdish people.
The liberation of a living symbol of this continuing victorius revolution, with the entirety of imperialists, oligarchies, dictaroships and religious ministries opposing it, seems inconceivable. But it is as conceivable, as is the revolution’s victory against fascism. It is already too late for the oppressors to brake the wave of freedom.
Long live peoples’ confederal self-detremination
Freedom to the captive revolutionary Abdullah Öcalan
Death to fascism, imperialism and statism, which gives birth to them
Biji Reber Apo, biji Berhuedana PKK û KCK!
Dimitris Hatzivasileiades
3-10-2020
