Καμιά φορά ένα βαθύ βίωμα αξίζει όσο χίλια βιβλία όπως κατά αντιστοιχία μια φωτογραφία αξίζει όσο χίλιες λέξεις.
Στο μυαλό μου είχα όλα τα στοιχεία και όλες τις πληροφορίες πόσο απαίσιο είναι το Ελληνικό δικαστικό σύστημα. Για την σκληρότητα του, την απανθρωπιά του και την υποκρισία του. Γνώριζα ότι είναι ένα σύστημα γραφειοκρατικό, ταξικό και ρατσιστικό. Όμως άλλο να υπάρχει η γνώση σε ένα αφηρημένο επίπεδο και πολύ διαφορετικό όταν αυτή εισχωρεί μέσα σου βιωματικά και άμεσα. Η παρακάτω ιστορία είναι αληθινή και συνιστά την δική μου μαρτυρία για το δικαστικό σύστημα στην Ελλάδα όπως αυτό λειτουργεί καθημερινά. Εδώ δεν πρόκειται για κάποια προβεβλημένη ιστορία, ούτε για πολιτικούς κρατούμενους αλλά για κάτι που καθημερινά συμβαίνει μέσα στα δικαστικά κτίρια. Κάτι που όσο κι αν αφηρημένα το υποψιαζόμουν και το φανταζόμουν ότι συμβαίνει, σκάει σαν γροθιά στο στομάχι όταν το αντιμετωπίζεις άμεσα…
Όμως ας τα πάρουμε από την αρχή. Σήμερα πήγα στο εφετείο ως μάρτυρας υπεράσπισης για μια υπόθεση ενός φίλου μου που έχει ταλαιπωρηθεί αφάνταστα στην ζωή του. Πήγα μαζί με τον αδερφό του και επίσης πολύ καλού μου φίλου. Ο φίλος που δικαζόταν είχε φάει μια εξοντωτική πρωτόδικη ποινή για μια υποτιθέμενη κλοπή που ποτέ του δεν έκανε. Παλιότερα είχε πρόβλημα τοξικομανίας και εκείνη η περίοδος του είχε λερώσει το ποινικό του μητρώο καθώς είχε εκτίσει κάποια χρόνια φυλακής για κλοπές που είχε κάνει υπό την επήρεια της απαίσιας εξάρτησης του από την ηρωίνη. Τα τελευταία χρόνια είχε ενταχτεί σε πρόγραμμα απεξάρτησης, είχε ξεκινήσει και ολοκληρώσει νυχτερινό λύκειο και προετοιμαζόταν για πανελλαδικές και είσοδο στο Πανεπιστήμιο. Η προσπάθεια που έκανε για να απαλλαγεί από ένα ζοφερό παρελθόν ήταν αξιοθαύμαστη και είχε φέρει αποτελέσματα. Μέχρι που ανακόπηκε απότομα κι αναπάντεχα όταν τον έμπλεξαν σε μια απίστευτη ιστορία κλοπής στην οποία δεν είχε καμιά σχέση και του χρέωσαν πρωτόδικα μια τεράστια ποινή με βάση μόνο το λερωμένο ποινικό μητρώο του και μόνο από αυτό. Ας σημειωθεί ότι σε εκείνη την δική ο κατήγορος δεν εμφανίστηκε καν, τα κλοπιμαία αφορούσαν κάποια ασήμαντα πράγματα και όλες οι εκκλήσεις να μην τον ξαναστείλουν στα κολαστήρια αφού η ίδια η ιστορία κατηγορίας έμπαζε από παντού και αφού αποδεδειγμένα είχε κάνει τόση μεγάλη πρόοδο στην ζωή του έπεσαν στο εκκωφαντικό κενό… Αυτά τα παρουσιάζω εισαγωγικά ώστε να ξετυλιχτεί καλύτερα η διήγηση που ακολουθεί. Γιατί αυτά που είδα στο εφετείο ξεπέρασαν και την πιο αρνητική μου φαντασία και μού άνοιξαν τα ματια όσα λίγα πράγματα μου έχουν ανοίξει τα μάτια στην ζωή μου. Αν κάποιος άλλος μου τα διηγόταν θα τα θεωρούσα απίστευτα και κάπως εξωπραγματικά. Κι ας ήμουν όπως έγραψα στην αρχή και υποψιασμένος και συνειδητοποιημένος για το τι είναι το σημερινό Ελληνικό δικαστικό σύστημα.
Στην συγκεκριμένη αίθουσα που θα εκδικαζόταν η υπόθεση είχε προγραμματιστεί να εκδικαστούν παραπάνω από μια δωδεκάδα υποθέσεων. Ο φίλος ήταν από τους ελάχιστους Έλληνες κατηγορούμενους. Οι περισσότερες υποθέσεις αφορούσαν αλλοδαπούς διαφόρων εθνικότητων. Από αυτό το γεγονός ένας ρατσιστής θα έβρισκε την δικαίωση για την μιαρή εγκληματικότητα των ξένων που ρημάζουν την Ελλάδα, το κλισέ που αναπαράγεται σε όλα τα φασιστικά σάιτς και σχολιασμούς. Όμως να που η πραγματικότητα θα αποδειχτεί εντελώς διαφορετική…
Ήμασταν με τον φίλο μου και αδερφό του κατηγορουμένου φίλου από την αρχή που ξεκίνησε η δικαστική διαδικασία. Η υπόθεση του φίλου θα εκδικαζόταν προς το τέλος οπότε είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε όλες τις προηγούμενς υποθέσεις. Κι εδώ αρχίζουν τα απίστευτα.
Πρώτη φάση. Εκδίκαση πριν τις απαγγελία ποινών.
Το ΣΟΚ ξεκινά για μένα από την αρχή. Από την πρώτη υπόθεση ενός ανθρώπου από το Πακιστάν που υποτίθεται είχε κλέψει 200 ευρώ σε μια ληστεία συμπλοκή με ένα άτομο. Είχε καταδικαστεί πρωτόδικα σε 6 χρόνια. Ο δικηγόρος διορισμένος από το κράτος όπως και σε όλες τις υποθέσεις εκεί. Ξεκινά η κατάθεση του μπάτσου. Είναι μέσα στις αντιφάσεις τις οποίες ο δικηγόρος παρότι διορισμένος τις ανέδειξε πολύ καλά. Αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι δεν είδε τίποτα που να πιστοποιεί ότι ο κατηγορούμενος ήταν ένοχος. Το αρχικό είδα του μπάτσου, έγινε άκουσα και στο τέλος κατάλαβα. Η ιστορία μπερδεμένη. Αποκαλύπτεται ότι ούτε οι μπάτσοι κατάλαβαν τι έγινε και έπιασαν μάλιστα στην αρχή αυτόν που αργότερα βγήκε κατήγορος! Το ποσό που βρήκαν στον κατηγορούμενο δεν αντιστοιχούσε με το ποσό της κλοπής. Και ύστερα μίλησε ο κατηγορούμενος. Ήταν μια ευγενική ευθυτενής φιγούρα με καθαρό βλέμμα και την αίσθηση του άδικου να τον πνίγει. Ζητούσε μια δίκαιη δίκη. Ο κατήγορος έλειπε. Φέρτε τον εδώ να μου πει μπροστά μου αν εγώ τον έκλεψα. (μα όχι αυτό δεν γίνεται! αν θες έτσι κάτσε άλλο ένα χρόνο στην φυλακή ήταν η απάντηση της έδρας!) Βρέθηκε στο σκηνικό σαν περαστικός και όταν είδε να κινδυνεύει μια κοπέλα. Η μάνα του καρκινοπαθής με τα χαρτιά απο το νοσοκομείο να το πιστοποιούν. Καθάριζε σκάλες και αυτός λόγω της αρρώστειας της πήγαινε μαζί της για βοήθεια. Έχω πάει σε τόσα πλούσια σπίτια και ποτέ δεν έκλεψα. Είμαι εδώ 7 χρόνια. Ποτέ δεν κατηγορήθηκα για οτιδήποτε. Με έχετε ήδη ενάμισι χρόνο φυλακή. Με χρειάζεται η μητέρα μου. Με συλλάβαν στο σωρό και με σάπισαν στο ξύλο στο τμήμα. Ακόμη έχουν μείνει σημάδια από αυτό. Σπινθηροβολούσε από την ενέργεια του αθώου που τον έμπλεξαν άδικα και παράλογα σε μια απίστευτη ιστορία. Δεν ζήταγε συγχώρεση αλλά δικαιοσύνη. Έπιασα τον εαυτό μου να συγκινείται και να οργίζεται. Ο διορισμένος δικηγόρος με την σειρά του ανέδειξε όλες τις απαίσιες όψεις αυτής της ιστορίας. Το κύριο επιχείρημα του μπάτσου ήταν ότι αυτός είχε προσαχθεί πολλές φορές (προφανώς από την διαρκή επιχείρηση ξένιος ζευς) Επιχείρημα σε όλα του σαθρό. Η προσαγωγή χωρίς σύλληψη δεν σημαίνει τίποτα για το μητρώο του. Η τελική αγόρευση του δικηγόρου καταπέλτης. Δεν γίνεται να τιμωρείται ένας άνθρωπος με τόσο έωλα στοιχεία και με τόσες αντιφάσεις στην κατάθεση του αστυνομικού.
Μετά έρχεται η επόμενη υπόθεση. Εδώ ο κατηγορούμενος ήταν διαφορετικός. Ένας νέος άνθρωπος γύρω στα 19 (ένα’ παιδί’ όπως υποκριτικά έχουν χρησιμοποίησει αυτή την λέξη για μεγαλύτερους σε ανθρώπους ηλικία) από κάποια αραβική χώρα. Μα γιατί κατηγορούταν και γιατί είχε καταδικαστει πρωτόδικα; Για απόπειρα ληστείας και ούτε καν για ληστεία. Απόπειρα ληστείας που αφορούσε ένα σταυρουδάκι! Είχε ήδη εκτίσει παρακαλώ 2 χρόνια για αυτή την απόπειρα ληστείας! Κι εκεί είδα την κακία κάποιων ανθρώπων που είναι απαραίτητο καύσιμο για την λειτουργία μιας τέτοιας ταξικής και ρατσιστικής ‘δικαιοσύνης’ Είχε έρθει η ‘παθούσα’ να ξανακαταθέσει εις βάρος του λες και δεν ήταν αρκετά τα δυο χρόνια που είχε φάει στα κολαστήρια για το παραλίγο ληστευμένο σταυρουδάκι της. Έλεγε με περηφάνεια πως είχαν ακινητοποίησει τον κατηγορούμενο μαζί με την κόρη της όταν πήγε να τους το κλέψει και πως αυτός ξέφυγε τελευταία στιγμή από τα χέρια τους όταν είδε έντρομος να πλησιάζουν οι αστυνομικοί που με χαρά ανάφερε την έγκαιρη παρέμβαση τους. Τον έπιασαν. Αυτός είναι τον αναγνωρίζει με βεβαιότητα. Ο ίδιος ο κατηγορούμενος αρνείται ότι είναι αυτός και καταθέτει ότι όταν τον έπιασαν κάποιος άλλος έτρεχε δίπλα του έντρομος από κάτι. Τα μάτια του είναι τόσο θλιμμένα και πονεμένα που μου σκίζουν την καρδιά.” Μα δεν ήμουν εγώ κυρία”. Ο διορισμένος δικηγόρος που είχε δεν ήταν τόσο καλός όσο ο προηγούμενος. Κάνει την αγόρευση του ρουτινιάρικα χωρίς σθένος. Έχοντας δει και την πρώτη υπόθεση δεν μπορούσα να αποφασίσω ποια από τις δυο ήταν πιο άδικη και εξοργιστική. Λέω ψυθιριστά στον φίλο “κι ας πούμε ότι αυτός πήγε να τους πάρει αυτό το γαμωσταυρούδακι, δεν αρκούν γάμω το κέρατο μου τα δυο χρόνια που έχει ήδη εκτίσει; Τι άλλο θέλει αυτή η χριστιανή σαν τιμωρία για τον σταυρό της επιτέλους; Ωραίος χριστιανισμός ρε! Θρησκεία της συγχώρεσης σου λένε’ Ο μπάτσος που τον ενοχοποιεί έχει μια ευχαρίστηση στο βλέμμα του άλλο πράγμα. Άνετα θα μπορούσε να είναι ένας από τους τόσους πολλούς χρυσαυγίτες μπάτσους με τον τυπικό αδιάκριτο σαδισμό τους προς όλους τους μετανάστες.
Προχωράμε στην τρίτη υπόθεση. (προσπαθώ να τις βάλω σε μια σειρά αλλά λόγω συναισθηματικής φόρτισης ίσως και να ανακατεύω την σειρά τους) Ένας άνθρωπος μεγάλης ηλικίας από το Μπαγκλαντές. Είναι στην Ελλάδα από το 2001 σαν ράπτης. Τον έπιασαν με κάτι σακουλάκια χασίς από αυτά που πουλάνε (ή πουλάγαν) στην πλατεία αμερικής. Είμαι χρήστης εδώ και χρόνια. Τα σακουλάκια τα πήρα για χρήση μου. (Ας σημειωθεί εδώ ότι η επικοινωνία γινόταν με διερμηνέα όπως και στις άλλες περιπτώσεις)Πως τον συλλάβαν; Όταν τα κουβαλούσε είδε μπροστά του μπάτσους. Ψάρωσε και έστριψε απότομα. Οι μπάτσοι τον υποψιάστηκαν και τον συλλάβαν βρίσκοντας τα σακουλάκια. Λεφτά δεν είχε πολλά πάνω του όταν τον έπιασαν. Δεν ήταν για πώληση επιμένει. Ο αστυνόμος (κάπως καλύτερος από τους προηγούμενους και χωρίς να δείχνει ότι έχει επιθυμία καταδίκης του ανθρώπου όπως οι άλλοι) βεβαιώνει ότι η σύλληψη έγινε τυχαία. Παραθέτει μάλιστα ότι ανακάλυψε ότι η ασφάλεια τον παρακολουθούσε μήνες για ενδεχόμενη εμπορία αλλά δεν είχε μπορέσει να αποδείξει τίποτα τέτοιο. Ο διορισμένος δικηγόρος του είναι και αυτός μεγάλης ηλικίας. Συμπαθητικός άνθρωπος αλλά κάπως ανθρωπάκι. Μα κοιτάχτε την ηλικία του ανθρώπου. Και είναι και ράπτης. Ξέρετε οι άνθρωποι από το Μπαγκλαντές έχουν έφεση στην ραπτική και είναι ξακουστοί για αυτό. Είναι ήδη δυο χρόνια στην φυλακή για μια ιστορία που αφορά μόνο χρήση χασίς. Δεν πέρασε πολλά για αυτό και μάλιστα σε τέτοια ηλικία; Κοιτάω τον πενηντάρη άνθρωπο. Όψη βιοπαλαιστή με τα μαλλιά του άσπρα. Ένας άνθρωπος της τάξης μας με την αξιοπρέπεια της τάξης μας. ‘ρε τι τραβάνε οι άνθρωποι‘ σχολίασα πάλι χαμηλόφωνα στον φίλο μου. “Μα δεν έχει μάθει ακόμη Ελληνικά τόσα χρόνια στην Ελλάδα” ρωτά με απαξίωση η δικαστίνα. Και εδώ παρέμβηκε μια διορισμένη δικηγόρος (με διαφορά η καλύτερη όλων εκεί) “Και τι σημαίνει αυτό κύρια Πρόεδρε; Εδώ Η Μαργαρίτα Παπανδρέουν μάνα Έλληνα πρωθυπουργού και ποτέ της δεν έμαθε Ελληνικά”. Η παρέμβαση της μου δίνει μια αιφνίδια αίσθηση λύτρωσης. ‘Πες τα!‘
Και μετά πάμε στην τέταρτη υπόθεση, την πιο ‘σκληρή’ από όλες. Ένας 19 χρονος από Αλγερία. Παραδέχεται εξ αρχής την ενοχή του. Είχε ληστέψει μια τσάντα από κάποια και την έριξε κάτω στην προσπάθεια του να την κλέψει. Οι φωνές της γυναίκας είχαν κινητοποιήσει τους περαστικούς που τον ακινητοποίησαν (προφανώς και με το απαραίτητο βρωμόξυλο)για να τον συλλάβει η αστυνομία. “Είχα πρόβλημα τοξικοεξάρτησης. Ήθελα να πάρω την δόση μου. Δεν ήθελα να ασκήσω βία στην γυναίκα. Ζητάω συγγνώμη. Έχω μετανοήσει πικρά. Στην φυλακή μαθαίνω Ελληνικά και θέλω να μορφωθώ. Είμαι τώρα άλλος άνθρωπος”.Η γυναίκα που είχε κλαπεί η τσάντα της δεν έχει έρθει για να τον ξανακατηγορήσει. Ίσως και να το είχε ξεχάσει. Για αυτή ήταν απλά μια άσχημη περιπέτεια με αίσιο τέλος που είχε συμβεί πριν χρόνια. Ο διορισμένος δικηγόρος προβάλει το νεαρό της ηλικίας και την ειλικρινή μεταμέλεια. Ας του δώσουμε μια ευκαιρία. Ήταν 16 χρονών όταν έγινε αυτό. Ήδη είναι άλλος άνθρωπος. “Μα την έριξε στις ράγες του Ηλεκτρικού. Η γυναίκα θα μπορούσε να σκοτωθεί από διερχόμενο τρένου” λέει με συγκρατημένη οργή η προέδρος . “Ήταν μια το βράδυ καθημερινή δεν μπορούσε να περάσει ηλεκτρικό τέτοια ώρα”, “α…”
Πάμε στην πέμτη υπόθεση. Εδώ οι κατηγορούμενοι είναι δυο πάλι νεαρής ηλικίας. Κατηγορούνται για κλοπή κινητού. Α και για κάποια μπουφάν (το ένα βρεθηκε από αυτά) σχετικά κυριλέ ώστε η πρόεδρος βρήκε την ευκαιρία να αστειευτεί. ‘έχουν και γούστο‘ Ναι αλλά η δικογραφία δεν αφορά τα μπουφάν αλλά το κινητό. Είχαν διαρρήξει λέει ένα αμάξι με ένα κομμένο ψαλίδι και από εκεί τα πήραν. Έχουν εκτίσει ήδη για αυτό και οι δυο από δυο χρόνια. Ο ‘παθών’ ´έχει έρθει. Τους είχε πρωτοσταμπάρει λέει όταν πάρκαρε το αμάξι του. Είναι ντυμένος στην τρίχα. Δουλεύει λέει σε μια πολυεθνική σαν εργάτης και πήγαινε εκεί στην δουλειά του. Κι αυτός ένας άνθρωπος της τάξης μας με εμφανώς ούτε μια σταγόνα ταξικής συνείδησης. ‘Το κινητό; Α το κινητό; Ένα παλιό ήταν που δεν είχε καμιά αξία.’ “Και τότε τι σκατά λέμε εδώ και τι θέλει αυτός” αναρωτιέμαι. Είχε χάσει όμως και τις κάρτες του που δεν βρέθηκαν ποτέ. Το μπουφάν το πήρε αμέσως πίσω όταν στο τμήμα τους αναγνώρισε και ο ένας από αυτούς το φορούσε. Οι μπάτσοι του το έδωσαν αμέσως κι έτσι δεν είχε μπει στην δικογραφία. Η διορισμένη δικηγόρος είναι αυτή που εγώ χαρακτήρισα σαν η καλύτερη συγκριτικά όλων εκεί. Κάνει επίμονες ερωτήσεις στον μπάτσο. Αναδεικνύει ότι αυτοί οι δυο δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους. Η επιμονή και το σθένος φαίνεται να ενοχλούν την πρόεδρο. Γενικά η διάθεση του προεδρίου ως τότε είναι ρουτινιάρικη και βαριεστημένη. Μα είναι μια συνηθισμένα μέρα στο εφετείο και τίποτα άλλο άλλωστε…Τίποτα το ιδιαίτερο και ξεχωριστό για αυτούς εκεί…
Έκτη υπόθεση. Ένας μαύρος με ράστα μαλλιά και ένα διαρκές χαμόγελο όπως αυτό που έχουν συνήθως οι μαύροι ρασταφάρι. Κι αυτός για κλοπή κινητού. “Μα ξέρετε ήταν της πρώην κοπέλας μου που είχα υποψίες ότι με απατούσε και της το πήρα για να δω τις κλήσεις μου.” Ισχυρίζεται ότι στο ‘κλεμένο’ κινητό υπάρχει και το δικό του νούμερο εκεί. “Τι κρίμα να μην είναι εδώ να σας το πει.” Μιλάει αγγλικά. Ζητάει συγγνώμη από όλους. Από την κοπέλα του που της το έκανε αυτό, από το δικαστήριο από όλο τον Ελληνικό λαό. “Και την αγαπάω την Ελλάδα”. Έχει κάτσει ήδη δυο χρόνια φυλακή για αυτή την απίθανη ιστορία! Η κατάθεση του μπάτσου προσπαθεί να τον κάψει. Ήταν λέει με έναν άλλο σε ένα σκοτεινό δρομάκι και προσπαθεί να ανακατέψει την κλοπή του κινητού με μια άλλη κλοπή που αφορά μια τσάντα. ‘Μα καμιά σχέση!’ Απαντά πάντα με χαμόγελο στο ερώτημα της προέδρου. ‘Ποια τσάντα, ποιανού;’ Ο διορισμένος δικηγόρος του; Ό,τι χειρότερο είδα σαν υπεράσπιση. Απλά δεν είπε τίποτα! Ή κάτι ψέλλισε που δεν το κατάλαβα! Έδωσε την εικόνα ενός ρατσιστή δικηγόρου που είχε δυσανασχετήσει που του φόρτωσαν να υπερασπιστεί έναν μαύρο.
Δεν θα αναφέρω άλλες υποθέσεις που είδα. Ή μνήμη όπως είναι τώρα δεν μπορεί να τις ξεδιαλύνει όλες μέσα μου. Οι συγκεκριμένες υποθέσεις όμως εντυπώθηκαν βαθιά στην μνήμη μου. Και οι άλλες όμως ήταν κι αυτές σε αυτό το στυλ κι αν αδυνατώ να τις ανασύρω τώρα με την ίδια ένταση είναι γιατί κάπως επικαλύπτονταν. Όλοι εκεί ήταν είτε άτομα καταφανώς αθώα που τα έμπλεξαν είτε φτωχοδιάβολοι που είχαν εκτίσει για κάποια πταίσματα(που ονομάστηκαν πλημμελήματα) χρόνιες ποινές. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν πόσο όλοι οι κατηγορούμένοι δεν είχαν καθόλου την όψη του εγκληματία αλλά περισσότερο είχαν την όψη του αδικημένου. Κι αυτό σε σκληρή αντίφαση με τις φάτσες των περισσότερων μπάτσων που ήταν εκεί οι οποίες έδειχναν και σκληρές και εγκληματικές. Μου έρχονται εικόνες του αη γιάννη των Αθλίων του Ουγκώ μόνο που αυτοί φαίνονται στα μάτια μου ακόμη πιο αθώοι και αδικημένοι…
Διακοπή του δικαστηρίου για να βγουν οι αποφάσεις. Έχω βγει έξω με τον φίλο μου κάπως αποσβολωμένος και σαστισμένος. Δεν περίμενα με τίποτα να τα δω αυτά. ‘Τι είναι αυτά που είδαμε ε; Αυτή είναι η εγκληματικότητα των μεταναστών ε; Ένα κινητό, σκευωρίες των μπάτσων που μπλεκουν αθώους. Αλλά για το σταυρουδάκι; Τι να πεις για αυτό; Δυο χρόνια φυλακή για μια απόπειρα ληστείας ενός σταυρού; Απίστευτα πράγματα!’ Ο φίλος είναι και αυτός σοκαρισμένος. Άμα δεν τα έβλεπα με τα μάτια μου δεν θα τα πίστευα αυτά φίλε. Πως πήραν τέτοιες βαριές ποινές για τόσο ασήμαντα πράγματα. Τον πακιστανό τον είδες. Πολύ καλό παληκάρι. Ούτε την καρκινοπάθη μάνα του δεν λυπήθηκαν τα αρχίδια; Ρε πιο αθώος από αυτόν δεν γίνεται!” Όμως το μεγάλο σοκ θα ερχόταν σε λίγο…
Δεύτερη τελεσίδικη φάση. Η ώρα της εξόντωσης ανθρώπων.
Γυρνάμε πίσω για την συνέχεια της διαδικασίας. Σκέφτομαι πόσο έχει υποβαθμιστεί η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια σε αυτή την χώρα και ξαναβλέπω την απώλεια του κινήτου μου που έγινε πριν κάποιο καιρό με άλλο μάτι. “Ας πάει στο διάολο το κινητό. Αν είναι αυτός που μου το έκλεψε να κάτσει χρόνια στην φυλακή και να περάσει όσα έχουν περάσει αυτοί τότε θα ζούσα την μεγαλύτερη ξεφτίλα της ζωής μου. Δισεκατομμύρια κινητά παράγονται κάθε χρόνο άλλωστε”. Κι όμως ακόμη έχω μια αφελή (όπως αποδείχτηκε…) προσδοκία ότι οι ποινές αυτών των ανθρώπων θα πέσουν και θα βγουν τελικά όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι ελεύθεροι. Αν η πρωτοβάθμια ‘δικαιοσύνη’ ήταν τόσο άδικη, σκληρή και απάνθρωπη, η δευτεροβάθμια θα δείξει άλλη επιείκεια. Ναι καλά…
Αρχίζει η εκφώνηση των αποφάσεων.
Πρώτη υπόθεση. (ο ορισμός της ρατσιστικής αστυνομικής σκευωρίας) Απόρριψη έφεσης. Διατήρηση ποινής στο αρχικό επίπεδο (6 χρόνια) και μετά απέλαση και ισόβιος αποκλεισμός του κατηγορουμένου από την Ελλάδα! Έχω μείνει μαλάκας! Θέλω να ουρλιάξω ‘ρε τι κάνετε δολοφόνοι σε έναν αθώο άνθρωπο’ αλλα συγκρατιέμαι με το ζόρι καθώς έχω να καταθέσω αργότερα σαν μάρτυρας υπεράσπισης για τον φίλο. Κοιτάω το βλέμμα του ανθρώπου όπως τον παίρνουν οι μπάτσοι. Μια άβυσσος θλίψης και πόνου καθρεφτίζεται εκεί…Δεν θα ξαναδεί την καρκινοπάθη μάνα του. Να με τι φασιστική χώρα έμπλεξε…
Δεύτετη υπόθεση. (απόπειρα κλοπής για ένα σταυρουδάκι). Απόρριψη έφεσης. Διατήρηση ποινής στο αρχικό επίπεδο (6 χρόνια) και μετά απέλαση και ισόβιος αποκλεισμός του κατηγορουμένου από την Ελλάδα! Οι χριστιανοί ας χαίρονται. Η θρήσκεία τους θριάμβευσε πάλι… Πίσω βλέπω την εικόνα του Χριστού όπως κοσμεί τις δικαστικές αίθουσες. ‘Αν υπήρχες μαλάκα τώρα έπρεπε να τους το γκρεμίσεις το μπουρδέλο‘ Χτυπάω το πόδι του φίλου μου με μπουνιές. ‘Α αυτοί δεν παίζονται ε;’ Το νέο παληκάρι ήταν σαν το περίμενε. Κι αυτό δεν ξέρω αλλά με συγκλόνισε ακόμη περισσότερο. Κατέβασε το κεφάλι και αποχώρησε κι αυτός με τους μπάτσους συνοδεία.
Τρίτη υπόθεση (κατοχή μικροποσότητας χασίς για χρήση) Απόρριψη έφεσης. Διατήρηση ποινής στο αρχικό επίπεδο (8 χρόνια!) και μετά απέλαση και ισόβιος αποκλεισμός του κατηγορουμένου από την Ελλάδα! Κι ενώ η έδρα αναγνωρίζει ότι δεν υπάρχει θέμα εμπορίας. Ο αξιοπρεπής 50αρης άνθρωπος της τάξης μας από το μπαγκλαντές δεν έδειξε κανένα συναίσθημα. Κατά κάποιο τρόπο ήταν αλλού με το βλέμμα του στο κενό.
Τέταρτη υπόθεση. Απόρριψη έφεσης. Διατήρηση ποινής στο αρχικό επίπεδο (6 χρόνια) και μετά απέλαση και ισόβιος αποκλεισμός του κατηγορουμένου από την Ελλάδα! Η έδρα δεν αναγνώρισε ούτε ελαφρυντικό νεαρής ηλικίας ούτε ειλικρινή μεταμέλεια. Κρίμα στο παληκάρι που μάθαινε τα Ελληνικά στην φυλακή. Εκεί που θα γυρίσει δεν θα τα έχει ανάγκη. Αλλα που να γυρίσει; Είναι Παλαιστίνιος! ‘Δεν σέβονται τίποτα τα απάνθρωπα σκουλήκια που είναι εδώ και έχουν υποδυθεί το ρόλο του δικαστή‘
Πέμπτη υπόθεση. Απόρριψη έφεσης. Διατήρηση ποινής στο αρχικό επίπεδο (6 χρόνια) και μετά απέλαση και ισόβιος αποκλεισμός του κατηγορουμένου από την Ελλάδα. Εδώ πια δεν ένιωσα τίποτα. Ήταν όλα πια τόσο αναμενόμενα που είχαν δημιουργήσει πλέον το δικό τους βάρβαρο μοτίβο. Και σιγά μην σε αυτούς έδειχναν επιεικεία όταν σε πιο κραυγαλέες περιπτώσεις(μέσα σε αυτή την ιδιότυπη διαβάθμιση του τρόμου) ήταν αναίσθητες.
Έκτη υπόθεση. (ο μαύρος που είχε ‘κλέψει’ το κινητό της πρώην κοπέλας του) Απόρριψη έφεσης. Διατήρηση ποινής στο αρχικό επίπεδο (6 χρόνια) και μετά απέλαση και ισόβιος αποκλεισμός του κατηγορουμένου από την Ελλάδα! Τον βλέπω στο άκουσμα της απόφασης να χάνει ακαριαία το χαμόγελο του και να γίνεται για πρώτη φορά σκυθρώπος. Είχε πιστέψει με την αφέλεια των καλών ανθρώπων ότι εδώ θα έβρισκε κάποιο δίκιο και ξαφνικά αυτή η πίστη του κατάρρευσε μέσα του με γδούπο. Μας κοίταξε όλους πριν τον πάρουν οι μπάτσοι με ένα βλέμμα σοβαρό και μανιασμένο σαν να μας έλεγε ‘ώστε τέτοιοι είστε τελικά ε;’
Όχι δεν θα αναφερθώ εκτενώς τι έγινε με την δική μας υπόθεση αφού το κείμενο που γράφω δεν ήταν για αυτή. Να πω μόνο ότι η παθιασμένη αγόρευση μου η φορτισμένη από όσα είδα εκεί τελικά βοήθησε κάπως όπως και η επίκληση της ιδιότητας μου ως συγγραφέας. Ήταν και η μόνη περίπτωση που αυτή η έδρα μείωσε την αρχική ποινή. Αλλά έμεινα με το αναρώτημα: ήταν και γιατί ήταν ο μόνος Έλληνας κατηγορούμενος εκει; Προφανώς και αυτό έπαιξε τον ρόλο του. Αλλά όχι δεν αθωώθηκε ούτε αυτός. Παρότι όλα όσα παρουσιάσαμε σαν μαρτυρία σε μια λογική κοινωνία θα οδηγούσαν σε πανηγυρική αθώωση. Ο φίλος παραμένει φυλακή έστω με μικρότερη ποινη…
Ενα βιαστικό τελικό συμπέρασμα από όλα αυτά
Καθόμαστε και συζητάμε με σχολαστικούς όρους αν το καθεστώς εδώ είναι αστική δημοκρατία ή έχει διολισθήσει σε κάτι άλλο ενώ η πραγματικότητα του είναι εμφανώς άλλη. Μιλάμε πια για θεσμικό φασισμό που έχει στοχοποιηει βάρβαρα και ανελέητα μια κατηγορία ανθρώπων, αυτών που δεν έχουν γεννηθεί εδώ. Η σκληρότητα και η απανθρωπιά της ‘δικαιοσύνη’ς είναι στο επίπεδο ενός αμιγώς ρατσιστικού και φασιστικού καθεστώτος. Εγκλείουν ταπεινώνουν κακομεταχειρίζονται ανθρώπους για τα πιο ασήμαντα πράγματα ή για τις πιο εξωφρενικές αστυνομικές σκευωρίες και μέσα από αυτή την βάρβαρη διαδικασία φτιάχνουν τις εγκληματολογικές στατιστικές τους όπου οι ‘ξένοι’ παρουσιάζονται σαν η κυριάρχη ομάδα πληθυσμού που εγκληματεί. Στους χώρους της αστικής δικαιοσύνης συντελείται καθημερινά ένα έγκλημα που προσβάλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και κάθε έννοια ανθρώπινου πολιτισμού, ένα έγκλημα που καθόλου δεν έχει εκτεθει στις διαστάσεις και στο βάθος του τόσο εδώ όσο και στην υπόλοιπη υφήλιο. Ξέρω ότι ακόμη υπάρχουν κάποιες χώρες (στο μυαλό μου έχω την Ολλανδία) όπου αν και αυτές είναι αστικές δημοκρατίες τέτοιο πράγμα όχι μόνο δεν συμβαίνει αλλά είναι και αδιανόητο να συμβεί.
Ναι όλα αυτά τα είχα ήδη αφηρημένα στο μυαλό μου και πριν το σημερινό. Όμως όπως έγραψα είναι πολύ διαφορετικό κάτι να είναι αφηρημένη διαπίστωση και τελείως αλλιώς να είναι χειροπιαστό άμεσο βίωμα. Προσωπικά ακόμη προσπαθώ να συνέλθω από αυτό που έζησα σήμερα και συνιστώ ‘επιμορφωτικά’ σε κάθε κοινωνικό αγωνιστή μια βόλτα σε αυτά τα εφετεία της φρίκης και της ανθρώπινης εξόντωσης. Πιστέψτε με σύντροφοι, όσο κι αν νομίζετε (όπως κι εγώ πριν από αυτό) ότι αυτά τα ξέρετε θα σας κάτσει διαφορετικά και βαθύτερα να το δείτε στην πράξη.
Και αυτό ήταν μια συνηθισμένη μέρα στο εφετείο Λουκάρεως…
ΥΓ Το κείμενο ανάμεσα σε άλλα προτείνεται και για χρήση του κάθε φορά που ο κάθε τυχαίος φασίστας θα μιλήσει στο ίντερνετ για την εγκληματικότητα των ‘ξένων’ που είναι μεγαλύτερη από των Ελλήνων τώρα μαλιστα που και το youtube επιτρέπει να του κοτσάρεις λινκς από άλλα σάιτς.
Αναδημοσίευση από : sxoliastesxwrissynora.wordpress.com
