την καταγραφή της εμπειρίας από τον Αργύρη Αργυριάδη….
Μικρή ενημέρωση για μια από τις προσαγωγές στις 17/11
Ξεκινώντας χθες το μεσημέρι για την συγκέντρωση στην Κλαύθμωνος με πλησιάζουν επί κεντρικής οδού, δυο «φουσκωτά παλικάρια» οι οποίοι συστήνονται ως αστυνομικοί. Μετά την επίδειξη από τον έναν της υπηρεσιακής του ταυτότητας, το οποίο έγινε μετά από απαίτηση μου –αρνούμενος να σταματήσω, ακολούθησε η υποτιθέμενη αναγνώριση των στοιχείων, όπου μου ζητήθηκε να τους ακολουθήσω στην ΓΑΔΑ για περαιτέρω ταυτοποίηση. Κατά την προσπάθεια μου να ενημερώσω τους οικείους μου για το τι γίνεται, ο δεύτερος αστυνομικός προσπαθεί να με εμποδίσει αρπάζοντας μου το κινητό τηλέφωνο από το οποίο φεύγει το κάλυμμα και η μπαταρία και μου μένουν στα χέρια, ενώ η συσκευή στα δικά του, στην συνέχεια διαπίστωσα ότι έσπασε και το μπρασελέ του ρολογιού μου το οποίο πρέπει να έπεσε στο δρόμο κατά την διάρκεια της έντασης.
Η συνέχεια γνωστή με βάζουν σε αυτοκίνητο χρώματος ασημί για να με μεταφέρουν στα κεντρικά. Φτάνοντας στην Λ Αλεξάνδρας με ανεβάζουν άρων – άρων στον 11 όροφο και με αφήνουν σε ένα δωμάτιο μόνο (άξιο σχολιασμού είναι ότι κάποια στιγμή άνοιξε η πόρτα και δυο αστυνομικοί ο ένας με στολή κοίταξαν μέσα και ο ένας είπε κάτι σαν «α αυτός είναι?») και χωρίς καμία άλλη επαφή για αρκετές ώρες μέχρι αργά το βράδυ όπου μου έδωσαν πίσω την ταυτότητα και το κινητό τηλέφωνο λέγοντας ότι «δεν συντρέχουν πλέον λόγοι» και ότι είμαι ελεύθερος να φύγω.
Η όλη κατάσταση εκ των υστέρων και από την ενημέρωση που είχα για τις προσαγωγές μου θύμισε το γνωστό ανέκδοτο. Τελικά είμαστε όλοι ύποπτοι επειδή μοιάζουμε ύποπτοι ή απλά γιατί δεν άρεσε το ντύσιμο, το κούρεμα, η ηλικία, κλπ κατά το δοκούν στα όργανα επιβολής της τάξης. Είναι πασιφανές ότι ο φόβος αποτελεί συστημική προτεραιότητα για το καθεστώς εκτάκτου ανάγκης. Πέραν της συμμετοχής στους κοινωνικούς αγώνες δεν θεωρώ, ούτε φαντασιώνομαι ότι αποτελώ ως μονάδα κίνδυνο για το κράτος. Αν όμως δούμε ευρύτερα το γεγονός, οι πάνω από 100 «προληπτικές» προσαγωγές φρονηματικού τύπου δείχνουν ότι η εξουσία δεν θέλει την μαζική κάθοδο των πολιτών στο δρόμο, την θεωρεί ως εν δυνάμει απειλή. Είναι βέβαιο ότι οι δημοκρατικοί θεσμοί προσπαθούν να επιβάλουν την εσωστρέφεια και την παραίτηση των ανθρώπων οι οποίοι κλεισμένοι στην απομόνωση του σπιτιού φυλακή τους θα ενημερώνονται για τις αποφάσεις και τις εξελίξεις ερήμην τους. Άλλωστε ο φόβος φυλάει το φρόνημα. Οι σύγχρονες «δημοκρατίες» παραχωρούν απρόσκοπτα στους υπηκόους τους ως μόνη δυνατότητα, την ελευθερία στο φόβο.
Στο σύγχρονο ιδιότυπο κληρονομικό χάρισμα της καταστολής κανείς δεν διώκεται για τις πράξεις του, αλλά εκ των προτέρων για τις ιδέες του. Πιστεύω ότι οι χθεσινές προληπτικές προσαγωγές δεν θα τρομάξουν κανέναν από τους ανθρώπους του αγώνα. Η χθεσινή περιπέτεια θα συνεχίσει να εντάσσει ακόμα περισσότερο κόσμο στην κατηγορία των «διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις» τους. Το κείμενο ξεκίνησε ως ενημέρωση και όχι ως καταγγελία, διότι αποτελεί βασική πεποίθηση ότι αυτοί θα κάνουν την δουλειά τους υπερασπίζοντας τα συμφέροντα των αφεντικών τους. Εμείς από την άλλη θα συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που επιβάλει η συνείδηση μας, να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την κοινωνική απελευθέρωση. Αγώνας ορατός, δημόσιος, με όνομα και περιεχόμενο. Αγώνας δίκαιος, γι αυτό και θα νικήσουμε.
Αργύρης Αργυριάδης
Αναδημοσίευση από : sxoliastesxwrissynora.wordpress.com
