Covid 19 ή αλλιώς κορονοϊός
Μια πανδημία εν εξελίξει που προέρχεται από τον γνωστό ιό SARS. Με σημαντική διαφορά ότι έχει αρκετά μεγαλύτερη εξάπλωση σε σχέση με παλαιότερους ιούς, πράγμα που αποτελεί και το μεγάλο του όπλο, ενώ είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος για τις ευπαθείς ομάδες αλλά και ανθρώπους άνω των 80 χρονών. Παρόλα αυτά, μέχρι στιγμής οι πιο δυσοίωνες προβλέψεις που έχουν επικρατήσει δεν έχουν επιβεβαιωθεί, αφού το ποσοστό θνησιμότητας παραμένει από 0,5%1 στο σύνολο των κρουσμάτων, και στο 9% στα καταγεγραμμένα κρούσματα, ενώ παλαιότεροι ιοί του SARS είχαν θνησιμότητα 10% και του MERS 33%… Η αλήθεια είναι ότι, παρόλο τον πανικό που έχει προκληθεί, η αντιμετώπιση του κορωνοϊού δεν διαφέρει πολύ από τους τρόπους αντιμετώπισης οποιασδήποτε γρίπης (με εξαίρεση τον εμβολιασμό). Την ώρα που γράφεται το άρθρο μπορεί να έχουν αναρρώσει 84.314 άνθρωποι, αλλά στον δημόσιο λόγο έχουν την πρωτοκαθεδρία οι 8.790 θάνατοι που έχουν καταγραφεί παγκοσμίως. Ενώ βλέπουμε ότι στην Ευρώπη κάθε χρόνο πεθαίνουν 60.000 άνθρωποι από την εποχική γρίπη σύμφωνα με τον Π.Ο.Υ.2, και συγκεκριμένα στον ελλαδικό χώρο, μόνο μέσα στο 2020, έχουν καταγραφεί μέχρι τώρα 90 θάνατοι, αλλά παρόλα αυτά κανείς δεν έχει κηρύξει τον πόλεμο στην εποχική γρίπη. Η παραπάνω επιχειρηματολογία δεν επιδιώκει να πείσει κανέναν, για την επικινδυνότητα ή όχι του συγκεκριμένου ιού, αλλά προσπαθεί να αναδείξει τις αντιφάσεις αυτής της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης, καθώς και να θέσει μια βάση στο τι είναι αυτό που μας απειλεί πέραν της τρομοϋστερίας που έχει κυριαρχήσει.
Η απώλεια της κριτικής σκέψης ή αλλιώς η υποταγή στη μαζική πληροφορία των Μ.Μ.Ε.
Στη δημόσια σφαίρα αλλά και σε καθημερινές συζητήσεις βλέπουμε αρκετά δογματικές απόψεις σε σχέση με το τι πρέπει ή δεν πρέπει να κάνουμε. Αλλά από πού προέρχεται η ενημέρωσή μας, παράμετρος η οποία καθορίζει και τις πράξεις μας, αλλά και το κατά πόσο κρίνουμε σαν ορθές και τις πράξεις των υπολοίπων; Συχνότερα, θα συναντήσουμε την επίκληση στην αυθεντία, στην προκειμένη περίπτωση την επιστημονική κοινότητα. Μια κοινότητα η οποία όχι μόνο δεν έχει ενιαία θέση, καθώς συναντάμε από καθησυχαστικές μέχρι και κινδυνολογικές φωνές. Μια κοινότητα στην οποία δεν έχουμε κάποια πρόσβαση πέρα από τη διαμεσολάβηση της τηλεόρασης, και στην καλύτερη περίπτωση από ένα στενό φιλικό και συντροφικό κύκλο λίγων γιατρών. Ενώ η τηλεόραση είναι το κατεξοχήν μέσο το οποίο διακρίνεται για τον ανορθολογισμό του και την ημιμάθειά του, τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα τη συναγωνίζονται επάξια. Καταλήγει να μας παρουσιάζει τις αυθεντίες των ίδιων «επιστημόνων» που από τη μία μας ενημερώνουν για τον ιό και το ποια μέτρα πρέπει να λάβουμε, και από την άλλη ότι αυτά τα μέτρα δεν περιλαμβάνουν την εκκλησία η οποία «προστατεύεται» από μια θεϊκή οντότητα. Τέλος, για να ξεκαθαρίσουμε τη θέση μας, η τηλεόραση και κάθε λογής ΜΜΕ, έντυπο και ηλεκτρονικό, δεν έχει σαν στόχο την ενημέρωσή μας, αλλά τη μετάδοση ενός κλίματος τρομοκρατίας, το οποίο έχουμε βάσιμες υποψίες ότι εξυπηρετεί το κράτος και τα αφεντικά και όχι το κοινό καλό, κάτι το όποιο θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε παρακάτω.
Μεταβολή της ευθύνης του κράτους στους πολίτες ή αλλιώς η «κοινωνική ευθύνη»
Ποιος πιστεύει ότι το κράτος αλήθεια λαμβάνει μετρά για να προστατέψει τον παππού, τη γιαγιά μας και τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού; Αν αυτός ήταν ο στόχος του το πρώτο πράγμα που θα είχε κάνει είναι να κλείσει τις εκκλησίες και να προσλάβει ιατρικό προσωπικό. Όχι, το κράτος όντας ο συλλογικός εκπρόσωπος του κεφαλαίου, αυτό που το ενδιαφέρει είναι να μην αμφισβητηθεί η ιδία η έννοια του καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής, ως το σύστημα που ελέγχει την παραγωγή και τη διανομή των αγαθών, αλλά και την κοινωνική αναπαραγωγή ανθρώπων. Το κράτος προσπαθεί να συνδέσει την υγεία με τον έλεγχο της κοινωνίας, θέλοντας να μας πείσει ότι έτσι θα σωθούν ανθρώπινες ζωές. Στην πραγματικότητα δεν το ενδιαφέρει τίποτα πέρα από την επιβίωσή του. Αν το ενδιέφεραν οι ανθρώπινες ζωές θα ενίσχυε -τις δαπάνες για- την υγεία, αντί να εξαγγείλει μέτρα έλεγχου και τόνωσης της οικονομίας. Ενώ δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι τα μετρά καταρχάς έχουν σαν στόχο τον παραγωγικό πληθυσμό, καθώς οι έγκλειστοι μετανάστες που δεν συμμετέχουν άμεσα στην παραγωγική διαδικασία αλλά λειτουργούν για το κράτος σαν δεξαμενή εργατικού δυναμικού, βρίσκονται κατά χιλιάδες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενώ και οι εκκλησίες ως χώροι συγκέντρωσης υπερήλικων έκλεισαν τελευταίες. Κάτι που απογυμνώνει από κάθε ρητορική δημόσιας υγείας την πολιτική διάσταση των μέτρων. Αντίστοιχα, προσπαθεί με αυτή την εκστρατεία -ηθικού πανικού- να μεταφέρει την ευθύνη της υγείας στο άτομο, βάζοντας μπροστά μια εκστρατεία «ατομικής ευθύνης», λες και για ό,τι συμβεί θα φταίει το ότι δεν πλύναμε τα χέρια μας, και όχι το πώς αντιλαμβάνεται ο καπιταλισμός και το κράτος την υγεία, την εργασία και την ίδια την ανθρώπινη ζωή.
Το σύστημα Υγείας ή αλλιώς το κράτος δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του
Το σύστημα υγείας στην Ελλάδα είναι σε οριακό σημείο και δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε μια ενδεχόμενη εξάπλωση της πανδημίας σε άτομα που χρίζουν ιατρικής φροντίδας. Είναι κάτι που το γνωρίζει όλος ο κόσμος, και παρόλα αυτά χρησιμοποιείται από το κράτος σαν δικαιολογία για να μην αναλάβει τις ευθύνες του. Το Ε.Σ.Υ. δεν είναι ένα αυτόνομο από το κράτος σύστημα, δεν είναι ούτε μια μηχανή που χάλασε και δεν επισκευάζεται. Είναι ένα σύστημα που διαθέτει νοσοκομεία (αν και όχι όσα χρειάζονται και στην κατάσταση που θα έπρεπε) και χρειάζεται ιατρούς και ιατρικό υλικό για να θεραπεύσει αρρώστους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ότι στην Ελλάδα περίπου τα μισά κρεβάτια στις μονάδες εντατικής θεραπείας είναι κλειστά λόγω έλλειψης προσωπικού. Ενώ τα μέτρα που λαμβάνει το κράτος έχουν ως μοναδικό αποτέλεσμα τη μείωση του ρυθμού της εξάπλωσης και όχι τον ίδιο τον περιορισμό της. Παράλληλα δεν εξασφαλίζεται η θωράκιση του συστήματος υγείας, καθώς με την καλλιέργεια πανικού τέτοιας κλίμακας μπορεί να έχουμε φαινόμενα «bank run». Λόγω της φύσης της ασθενείας, δυστυχώς κάποιοι οργανισμοί δεν θα αντέξουν, ακόμα και με την καλύτερη ιατρική φροντίδα, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι ήδη το 2020, και όταν το σύστημα υγείας δεν κινδύνευε, πέθαναν 90 άνθρωποι από την εποχική γρίπη. Είναι πράγματι επικίνδυνο, λόγω της κατάστασης που δημιούργησε το κράτος, το ότι έχει περιοριστεί δραματικά η πρόσβαση στην υγεία κόσμου, ο όποιος δεν νοσεί από τον κορωνοϊό, και σε άλλες συνθήκες η έγκυρη διάγνωση και θεραπεία θα μπορούσε να του σώσει τη ζωή.
Βιοπολιτική ή αλλίως:
«Οι αποφάσεις της κυβέρνησης πρέπει να τηρούνται απαρέγκλιτα. Από όλες και όλους… Όσοι δεν πειθαρχούν θα αντιμετωπιστούν ανάλογα»,
~Μιχάλης Χρυσοχοΐδης
Τελικά το κράτος φαίνεται να το συμφέρει καλύτερα ο πόλεμος. Θα μπορούσαμε να πούμε μάλιστα ότι τον επιζητά. Είτε πρόκειται για τον πόλεμο με την Τουρκία, είτε για τον πόλεμο εναντία στους μετανάστες, και εσχάτως για τον πόλεμο που μάθαμε ότι μαίνεται εναντίον του κορωνοϊού. Ένα γεγονός που δεν έχει καμιά σχέση με θεωρίες συνωμοσίας, είναι ότι το καθεστώς εκτατής ανάγκης που επιβάλλεται συνήθως με την εξαγγελία κάποιου «πολέμου» αποτελεί ένα προνομιακό πεδίο κοινωνικού έλεγχου, ασυδοσίας του κράτους και εφαρμογής μέτρων που σε άλλη περίπτωση θα επέφεραν κοινωνική δυσαρέσκεια. Έτσι, βλέπουμε την απαγόρευση των συναθροίσεων και τον αστικό χώρο να περνά σε πλήρη έλεγχο από τις αστυνομικές δυνάμεις, ενώ ακόμα μεγαλύτερο μέρος της καθημερινής ζωής να ελέγχεται και να διαμεσολαβείται από το κράτος. Βλέπουμε την Ευρώπη, σαν έτοιμη από καιρό, να κλείνει τα εξωτερικά της σύνορα, ενώ εντείνει και τον εγκλεισμό των μεταναστών. Ακόμα τις Η.Π.Α., στα πλαίσια της λήψης μέτρων για την αντιμετώπιση των οικονομικών συνεπειών, να ενισχύουν οικονομικά τις εταιρίες σχιστολιθικού πετρελαίου, που είχαν πληγεί από την πτώση της τιμής του πετρελαίου το προηγούμενο διάστημα, παρόλο που δεν έχουν άμεση σχέση με τον Covid-19. Τέλος, όπως μας θυμίζει ο Θ. Δρίτσας3, «Όποιες δημόσιες απαγορεύσεις εισάγονται, συνήθως δεν αποσύρονται ποτέ μετά την αποκατάσταση του προβλήματος που τις γέννησε». Όπως παραδείγματος χάριν πολλά από τα μέτρα ασφάλειας που λήφθηκαν κατά την ολυμπιάδα της Αθήνας το 2004.
Πολιτικός απολογισμός ενός ιού ή αλλιώς με τα λογία του Κ. Μητσοτάκη
Όλοι, άλλωστε, μιλούν για «συνθήκες πολέμου». Συνεπώς και η οικονομία οφείλει να είναι «οικονομία πολέμου». Αυτό που βιώνουμε δεν είναι «15 μέρες χαλαρών διακοπών» που μόλις τελειώσουν θα επιστρέψουμε όλοι στο πριν, σαν να μην συνέβη τίποτα.[…] Όμως, όσα ερείπια και αν υπάρξουν, θέλει τους περισσότερους ανθρώπους υγιείς για να τα ξαναχτίσουν.
Το μόνο βέβαιο είναι ποιοι θα χρειαστεί να την ξαναχτίσουν, παρόλο που στην πραγματικότητα οι κτιστές δεν έχουν σταματήσει τη δουλεία ούτε εν μέσω πανδημίας . Όλοι οι από τα κάτω που παραμένουν απλήρωτοι ή έχουν απολυθεί, και που φυσικά θα πρέπει να συνεχίσουν να πληρώνουν νοίκι, ΔΕΗ , νερό, αλλά και τα σούπερ-μάρκετ, καθώς και όλοι αυτοί που δουλεύουν σε συνθήκες υπερεργασίας, από τους ιατρούς μέχρι τους ντελιβεράδες, και θα συνεχίσουν να το κάνουν και μετά την πανδημία. Το στοίχημα είναι πώς θα καταφέρουμε να μετατρέψουμε όχι μονό αυτές τις 15 μέρες σε χαλαρές διακοπές, αλλά και όλες τις υπόλοιπες. Πώς θα διεκδικήσουμε τις διακοπές μας, τα νοίκια μας, το φαγητό μας. Πώς σε αυτή την «οικονομία του πολέμου», ή αλλιώς οικονομική κρίση, θα καταφέρουμε να μην πλουτίσουν παραπάνω τα αφεντικά μας, αλλά να πάρουμε πίσω ό,τι μας πήραν από την τελευταία κρίση, και βλέπουμε…
Αρθρογραφία ή αλλιώς τροφή για σκέψη:
- κείμενο της Αναρχικής Ομοσπονδίας του Τορίνο,
athens.indymedia.org/post/1603790 - Σημειώσεις από τη βόρεια Ιταλία για την εξελισσόμενη πανδημία, prolprot.espivblogs.net
- Σαράγεβο, sarajevomag.gr
- Mike Davis για τον COVID-19: Το τέρας προ των πυλών, k-lab.zone
- Οι ιογενείς επιδημίες και το τέλος της ιδέας του ελεύθερου ανθρώπου,
tvxs.gr - Κοινωνική Μόλυνση: Κοινωνικός και ταξικός πόλεμος στην Κίνα, yfanet.espivblogs.net
Παραπομπές:
1| https://www.sarajevomag.gr/wp/2020/03/apagoreyetai-i-gnosi-tis-pragmatikotitas/
3 | https://tvxs.gr/news/blogarontas/oi-iogeneis-epidimies-kai-telos-tis-ideas-toy-eleytheroy-anthropoy
Foreign_voice
Πρωτότυπη δημοσίευση 21/03/2020
via apatris.info
