Λάβαμε 19/04/2019
25/02/2019 – ΕΦΕΤΕΙΟ ΤΗΣ 2ης ΔΙΚΗΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ. ΛΟΓΟΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ Ε.Α. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΝΑ-ΜΑΡΙΑ ΠΛΑΣΑΤΗ, ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ Α/Α ΧΩΡΟ
Πρόεδρος: Να έρθει η κυρία Άννα-Μαρία Πλασάτη. Θα δώσετε θρησκευτικό ή πολιτικό όρκο; Πολιτικό Μάρτυρας: Πολιτικό.
Πρόεδρος: Μας διαβεβαιώνετε στην τιμή και στην υπόληψή σας ότι θα καταθέσετε την αλήθεια και μόνο την αλήθεια; Μάρτυρας: Ναι. Πρόεδρος: Με τι ασχολείστε;
Μάρτυρας: Είμαι προπτυχιακή φοιτήτρια στο ΤΕΙ Θεσσαλίας ,παράρτημα Καρδίτσας, στο τμήμα Τεχνολογίας και Σχεδιασμού Ξύλου και Επίπλου. Πρόεδρος: Μάλιστα. Καλλιτεχνικό.
Μάρτυρας: Ναι. Πρόεδρος: Λοιπόν, γνωρίζετε τον κ. Μαζιώτη και την κ.Ρούπα;
Μάρτυρας: Ναι γνωρίζω τους συντρόφους. Πρόεδρος: Εσείς είστε μικρή. Πόσο είστε; Μάρτυρας: Ναι, είμαι μικρή, γεννηθείς του 1994
Μαζιώτης: Έχουμε το φάσμα όλων των ηλικιών κυρία Πρόεδρε, όπως καταλαβαίνετε. Πρόεδρος: Πότε γνωρίσατε τον κ. Μαζιώτη και την κ. Ρούπα;
Μάρτυρας: Προσωπικά γνωριστήκαμε όταν συνελήφθη η συντρόφισσα Ρούπα, σε μια εκδήλωση που είχαμε διοργανώσει στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Καρδίτσας και ήρθαμε σε τηλεφωνική επικοινωνία ενώ ήταν κρατούμενη, για να διοργανώσουμε μια εκδήλωση. Μέσα από εκεί δημιουργήσαμε συντροφικές σχέσεις.
Πρόεδρος: Είπατε Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι, δηλαδή ας πούμε πολιτικής χροιάς;
Μάρτυρας: Είναι ένας κατειλημμένος χώρος εντός του ΤΕΙ, ο οποίος είναι ελεύθερος, κοινωνικός χώρος που παράγει πολιτική, έχουμε δηλαδή μία συνέλευση Αναρχικών, μια αυτοοργανωμένη μουσική ομάδα, γενικότερα κινείται στα πλαίσια οριζόντιων διαδικασιών.
Προέδρος: Είναι μόνο Αναρχικών ή μπορεί και ένα άλλο προοδευτικό κίνημα, να έρθει να κάνει μια εκδήλωση; Μάρτυρας: Ως επί το πλείστων ανήκει στον Αντιεξουσιαστικό χώρο. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά του χώρου αυτού, οπότε δεν απευθύνεται μονάχα σε Αναρχικούς, αλλά γενικότερα στον κόσμο του αγώνα και στα λαϊκά στρώματα της κοινωνίας ευρύτερα.
Πρόεδρος: Ένας τρίτος ο οποίος δεν ανήκει πουθενά και έχει ενδιαφέρον να δει τι γίνετε εκεί, είναι ευπρόσδεκτος;
Μάρτυρας: Φυσικά, φυσικά.Σε όλους τους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους και τους κατειλημμένους και τα στέκια που υπάρχουνε. Απευθύνονται στην κοινωνία ώστε να μπορέσει να υπάρξει συνδιαμόρφωση ανάμεσα στα κοινωνικά κομμάτια και τα αγωνιζόμενα κομμάτια του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου.
Πρόεδρος: Τότε λοιπόν στο στέκι αυτό γνωρίσατε την κα. Ρούπα; Μάρτυρας: Ναι, μέσω επικοινωνίας για να στηθεί η εκδήλωση.Πρόεδρος: Μέσω τηλεφωνικής επικοινωνίας;
Μάρτυρας: Ναι, ναι. Πρόεδρος: Τον κ. Μαζιώτη;
Μάρτυρας: Μέσα στο ίδιο πλαίσιο, λόγω της εκδήλωσης τότε, δηλαδή. Πρόεδρος: Δεν τους είχατε δει από κοντά ποτέ, να βγείτε έξω να συζητήσετε;
Μάρτυρας: Όχι άλλωστε και ηλικιακά δεν συνυπήρξαν οι χρόνοι μας ποτέ.Πρόεδρος: Ναι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει επικοινωνία, σχέση κλπ.
Μάρτυρας: Εκ των πραγμάτων, κυρία πρόεδρε , από τη στιγμή που και εγώ δεν βρισκόμουν ποτέ στην Αθήνα. Πρόεδρος: Εσείς από πού είστε; Μάρτυρας: Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ρόδο. Πρόεδρος: Δωδεκανήσια λοιπόν, μάλιστα.
Άννα Μαρία: Δωδεκανήσια ναι, και μετά πήγα στην Καρδίτσα για σπουδές.Πρόεδρος: Ωραία, τι θα μας πείτε εσείς σήμερα;
Άννα Μαρία: Γενικότερα εγώ, ήρθα εδώ να υπερασπιστώ την οργάνωση και τους συντρόφους. Είναι μεγάλη μου τιμή σαν Αναρχική συντρόφισσα να σταθώ δίπλα τους σε αυτή τη διαδικασία. Πρόεδρος: Επομένως, αναγνωρίζουμε τη σοβαρότητά σας και τις ικανότητές σας αφού σας κάλεσαν εδώ παρά το νεαρό της ηλικίας σας.
Άννα Μαρία: Πιστεύω πως ναι, και το εκτιμώ αυτό παρά την ηλικιακή διαφορά. Πρόεδρος: Ωραία, συνεχίστε.
Άννα Μαρία: Πιστεύω για να καταλάβετε από ποια θέση σας μιλάω πρέπει θεωρώ, να σας πω πέντε πράγματα για μένα για να γίνουν πιο κατανοητά αυτά που θα ακολουθήσουν. Όπως σας είπα γεννήθηκα στη Ρόδο, το πρώτο παιδί μιας τρίτεκνης οικογένειας. Μία οικογένεια των λαϊκών στρωμάτων. Οικονομικά, κινούμασταν πάντα στο όριο ή υπό του ορίου της φτώχειας. Μια κλασσική ελληνική οικογένεια που έπαιρνε δάνεια για να αποπληρώσει άλλα χρέη. Αυτά συσσωρεύονταν και ζούσαμε υπό αυτήν την κατάσταση.
Πρόεδρος: Συγκροτημένοι όμως; Εννοώ δηλαδή υπήρχε αλληλεγγύη μεταξύ σας, προσπαθούσατε όλοι μαζί να επιβιώσετε.
Άννα Μαρία: Ναι, βεβαίως και θα το ορίσω αυτό λέγοντάς σας ότι άρχισα να εργάζομαι σε πολύ μικρή ηλικία. Ηλικίες που για το Δυτικό κόσμο ακούγονται εξωφρενικές. Μέσα από αυτό άρχισα να αντιλαμβάνομαι το κοινωνικό και οικονομικό κομμάτι του κόσμου που ζούμε και να συνειδητοποιώ και την ταξική μου θέση σιγά σιγά σαν παιδί ,σαν έφηβη και μεγαλώνοντας.Πρόεδρος: Πού εργαζόσασταν;
Άννα Μαρία: Σε ένα τουριστικό κατάστημα, το ίδιο που εργαζόταν και η μητέρα μου, δεν έχουμε δηλαδή κάτι δικό μας. Πρόεδρος: Και πότε ξεκινήσατε; Σε ποια ηλικία;
Άννα Μαρία: Δέκα χρονών. Πρόεδρος: Α, πολύ μικρή, ανήλικη.
Άννα Μαρία: Ναι ανήλικη. Ξεκάθαρα. Μεγαλώνοντας λοιπόν, ζούσαμε σε αυτό το καθεστώς φόβου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη μητέρα μας να μάς τονίζει τον Τειρεσία κάθε τρεις και λίγο, ας πούμε. Ότι πάντα υπήρχε ένα ενδεχόμενο να μπούμε σε αυτή τη λίστα. Μπαίνοντας, λοιπόν, στην εφηβεία ήμουν από τα παιδιά που τότε ήμουν σχεδόν -παρά ένα χρόνο- συνομήλικη με τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, ο οποίος εκτελέστηκε στα Εξάρχεια 6/12/2008 κάτι που σαν άτομο με στιγμάτισε.Πρόεδρος: Τον είχατε γνωρίσει;
Άννα Μαρία: Δεν τον είχα γνωρίσει προσωπικά, φυσικά. Είμασταν όμως συνομήλικοι και ήταν σοκαριστικό για μένα και όλους τους νέους και όχι μόνο. Μετά από αυτό άρχισαν να μου δημιουργούνται συναισθήματα οργής, θυμού, απογοήτευσης, πράγματα τα οποία με έκαναν να ψάξω για απαντήσεις. Έτσι λοιπόν, πλησίασα τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο της Ελλάδας. Συνεχίζοντας λοιπόν, ότι επαφές που μπορούσαμε να έχουμε από το νησί ήταν περιορισμένες, δηλαδή μόνο ιντερνετικά. Δεν είχαμε την ίδια κινηματική διαδικασία όπως ήταν εδώ στην Αθήνα. Το 2010 πέφτει νεκρός ο Λάμπρος Φούντας μέλος της οργάνωσης.Πρόεδρος: Ούτε τον Λάμπρο Φούντα είχατε γνωρίσει;
Άννα Μαρία: Όχι. Έτσι ουσιαστικά εγώ έμαθα περισσότερα για τον Επαναστατικό Αγώνα, πέραν της ενημέρωσης μέσω τον ΜΜΕ και των εφημερίδων που ανέφεραν τις δράσεις της οργάνωσης καθώς ο πατέρας μου έπαιρνε πάντα τις εφημερίδες με τις προκυρήξεις. Τότε διάβαζα και ασχολιόμουν ελάχιστα αλλά δεν είχα διαμορφώσει ακόμα την πολιτική μου συνείδηση ώστε να καταλάβω επαρκώς κάποια πράγματα. Ο θάνατος του Λάμπρου Φούντα ήταν ένα περιστατικό το οποίο σημάδεψε τον α/α χώρο στην Ελλάδα και εμένα σαν άτομο, διότι μου δημιούργησε την αντίληψη ότι υπάρχει ακόμα κόσμος εκεί έξω που δίνει τη ζωή του για τα ιδανικά του και τα πιστεύω του, για την αλλαγή αυτού του κόσμου. Στη συνέχεια, φεύγοντας σαν φοιτήτρια άρχισα πλέον να συνδιαμορφώνω με άλλα πολιτικά υποκείμενα, αναρχικούς, αντιεξουσιαστές και τα σχετικά. Έτσι, όλη αυτή η συναισθηματική οργή που είχα, μπόρεσε να πάρει μια κατεύθυνση και να γίνει πολιτική συνείδηση μέσα από τους χώρους μας και τα διαβάσματα που είχαμε. Πρόεδρος: Με την πάροδο του χρόνου, δηλαδή.
Άννα Μαρία: Φυσικά αλλά και με την αντίληψη του περιβάλλοντος που ζούμε. Τότε ήτανε λοιπόν, που έπεσαν στα χέρια μου κείμενα του Επαναστατικού Αγώνα αλλά αυτή τη φορά μπορούσα να διαβάσω με πολιτική σκοπιά. Είχα δηλαδή, διαφορετικά ερεθίσματα και αντίληψη στο κομμάτι του ένοπλου αγώνα. Διάβασα για τον Επαναστατικό Αγώνα γιατί ήταν ένα μέρος του κινήματος γενικότερα και στην Ελλάδα και παγκοσμίως. Ο ένοπλος αγώνα, δηλαδή, που πρότασσε η οργάνωση. Όταν άρχισα να διαβάζω πιο στοχευμένα τα κείμενα θυμάμαι είχα πολύ έντονο το συναίσθημα της έκπληξης διότι εγώ διάβαζα το 2013-2014 κείμενα του Επαναστατικού Αγώνα από το 2005-2007-2008 και αυτά που διάβαζα ήταν πλέον επιβεβαιωμένα, υπήρχε μια χρονική συνέπεια, ήταν πράγματα τα οποία είχαν επαληθευτεί, το περιεχόμενο των κειμένων της οργάνωσης.
Τώρα όσον αφορά την οργάνωση, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ και πως είναι αντικειμενικά κάποια πράγματα. Κάνω αυτή την αναφορά στο χρονικό πλαίσιο του Επαναστατικού Αγώνα διότι για οποιοδήποτε θέμα και αν μιλάμε, αν το κρίνουμε απομονωμένα από το ιστορικό και κοινωνικό περιβάλλον που διαδραματίστηκε, εκ των πραγμάτων θα οδηγηθούμε σε λάθος συμπεράσματα. Οπότε όσον αφορά τον Επαναστατικό Αγώνα ήταν μια αναρχική ένοπλη επαναστατική οργάνωση η οποία μέσω του λόγου και των δράσεων της είχε ως στόχο να αποσταθεροποιήσει και να σαμποτάρει το καθεστώς και τις δομές του και ταυτόχρονα να αφυπνίσει τις μάζες προτρέποντάς τες στην εξέγερση και κατά συνέπεια στην Κοινωνική Επανάσταση.
Πρόεδρος: Είπατε ο Επαναστατικός Αγώνας ήταν αναρχική ένοπλη επαναστατική οργάνωση, έτσι δεν είναι; Άννα Μαρία: Ναι.
Πρόεδρος: Μου διευκρινίζεται λίγο το ένοπλη; Δηλαδή στην ανάγκη αν γινόταν κάτι πολύ σοβαρό θα γινόταν η χρήση όπλων; Πως το οριοθετείτε;
Άννα Μαρία: Τι εννοείτε “οριοθετείτε”;
Πρόεδρος: Δηλαδή να το διευκρινίσουμε λίγο. Πότε χρησιμοποιούνται τα όπλα; Στην περίπτωση κινδύνου, αν..
Άννα Μαρία: Όπως χρησιμοποιήθηκαν. Δηλαδή, με τον τρόπο της ένοπλης προπαγάνδας. Με το να χτυπάς δομές, πρόσωπα και θεσμούς τα οποία φέρουν ευθύνες για την σημερινή κατάσταση.
Πρόεδρος: Πρόσωπα δηλαδή, αν συνέβαινε μια συμπλοκή, κάτι ή έτσι αορίστως; Δεν συμπαθώ εγώ τους αστυνομικούς, τους ρίχνω;
Άννα Μαρία: Όχι, όχι θα ήθελα λίγο να το διευκρινίσουμε αυτό.Πρόεδρος: Ναι, πείτε μας.
Άννα Μαρία: Οι σύντροφοι δεν έχουνε κάποιο φετίχ με τη βία, ούτε βρίσκονται σε κάποια ψυχαναγκαστική κατάσταση που τους ωθεί να κάνουνε κακό σε κομμάτια της κοινωνίας. Πρόεδρος: Ανεξάρτητα της ιδιότητας του στόχου ας πούμε;
Άννα Μαρία: Είναι συγκεκριμένοι οι στόχοι που πλήττονται από την οργάνωση. Αυτό φαίνεται και στις δράσεις που έχουνε γίνει μέχρι στιγμής και στον τρόπο που γίνονται. Θέλω να πω ότι αν δεν ενδιαφέρονταν και μπαίναν στη διαδικασία να χτυπήσουν οποιονδήποτε, δεν θα υπήρχαν ούτε τα τηλεφωνήματα ενημέρωσης πριν, ούτε η ακύρωση κάποιων δράσεων για την αποφυγή άσχημης κατάληξης κάποιου περαστικού πολίτη.
Πρόεδρος: Δηλαδή εννοείται πως λάμβαναν κάθε μέτρο ώστε η τυχόν χρήση όπλων να μην προξενήσει θύματα; Άννα Μαρία: Ακριβώς
Πρόεδρος: Γινόταν (χρήση όπλων) μόνο για την περίπτωση που θα έπρεπε να διαφύγουνε; Άννα Μαρία: Ναι. Αν απειληθείς και πόσο μάλλον από την αστυνομία πιστεύω θα αντιδράσεις αντίστοιχα και είναι προσωπική μου τοποθέτηση αυτή. Πρόεδρος: Ως μέσο άμυνας δηλαδή;
Άννα Μαρία: Ως μέσο άμυνας και προστασίας της δράσης του αγώνα που διεξάγεις.Πρόεδρος: Μάλιστα, συνεχίστε.
Άννα Μαρία: Η οργάνωση πέραν από τη δράση κατάφερε να προτείνει ένα μοντέλο της κοινωνίας που επιδιώκουμε. Δεν στάθηκαν μονάχα στη δράση, είχαν και μια αντιπρόταση πίσω από όλο αυτό, το οποίο το θεωρώ πολύ σημαντικό σε μια πολιτική οργάνωση. Όσον αφορά την οργάνωση λοιπόν, αν μπορούμε να πούμε πως ο Επαναστατικός Αγώνας χωρίστηκε σε φάσεις, ήτανε μονάχα οι δύο στρατηγικές φάσεις που χώρισε τη στοχοθεσία της. Η πρώτη το 2003-2008 και η δεύτερη το 2009-2017. Αυτά τα λέω λίγο χοντρικώς,επειδή δεν είμαι μέλος της οργάνωσης δεν μπορώ να ξέρω με ακρίβεια, μιλάω μέσα από την ιστορική παρακαταθήκη.
Από αυτό καταλαβαίνουμε πως η δράση του Επαναστατικού Αγώνα ήταν στρατηγικά στοχευμένη ανάλογα με τις απαιτήσεις και τις ανάγκες τις εποχής. Δεν ήταν δηλαδή, η δημιουργία της οργάνωσης ο αυτοσκοπός, ήτανε το μέσο για να πάμε σε κάτι άλλο. Η πρώτη φάση είχε ως αιχμή τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που υπήρχαν τότε και τον πολέμο κατά της “τρομοκρατίας”, την εξάπλωση της μονοκρατορίας των ΗΠΑ παγκοσμίως. Η ελληνική κοινωνία τότε βρισκότανε, να το πω λαϊκά, στον κόσμο της. Ζούσε με ακριβά γούστα και νεοπλουτισμό ως επί το πλείστων. Ο μέσος Έλληνας ήταν υπερκαταναλωτικός, θυμάμαι έντονα τον ρόλο που έπαιζε ένας μικρομεσαίος Έλληνας στο χρηματιστήριο τότε. Υπήρχε ένα εξαπλωμένο εθνικό ιδεώδες, Ολυμπιακοί αγώνες και διάφορα άλλα τέτοια που ακόμα τα πληρώνουμε. Ένα άτομο τότε ξόδευε 100-120 ευρώ το βράδυ του για να διασκεδάσει. Πρόεδρος: Ένα άτομο της μεσαίας τάξης δηλαδή;
Άννα Μαρία: Ένα άτομο της μεσαίας, ίσως και χαμηλότερης τάξης. Ενδεικτικά κάποιες δράσεις της οργάνωσης από την πρώτη φάση ήτανε: η διπλή βομβιστική επίθεση στα δικαστήρια Ευελπίδων το 2003, βόμβα στην αυτοκινητοπομπή των ΜΑΤ στο ΡΟΥΦ το 2004, βόμβες στα Υπουργεία Απασχόλησης και Οικονομικών το 2005 σε διαφορετικές ημερομηνίες, επίθεση κατά Βουλγαράκη το 2006, επίθεση με ρουκέτα στην Αμερικάνικη Πρεσβεία το 2007 και 2008 εκρηκτικός μηχανισμός στην πετρελαϊκή πολυεθνική SHELL και κάποιες άλλες δράσεις.
Κάθε δράση σε όλη τη διάρκεια της οργάνωσης συνοδευόταν από μία προκήρυξη με τους λόγους της οργάνωσης όπου εξηγούσαν και τη δράση αλλά και τις προτάσεις προς την κοινωνία. Στη δεύτερη φάση της οργάνωσης το 2009-2017, στόχος ήταν να χτυπηθούν δομές, θεσμοί και πρόσωπα τα οποία έχουν ευθύνες για την κρίση και την πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης. Ουσιαστικά είχαν ως αιχμή το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης που ξεκίνησε στις ΗΠΑ 2007-2008, άλλαξαν τη στοχοθεσία τους πάνω σ’ αυτό. Ξεκίνησε μια οικονομική και ιστορική ανάλυση από πλευράς τους για να προσαρμοστούν στα παγκόσμια δεδομένα αλλά και στην Ελλάδα της κρίσης. Οι δράσεις ενδεικτικά : 2009 βόμβα στα κεντρικά και υποκαταστήματα της CitiBank, σε διαφορετικές ημερομηνίες, 2009 βόμβα σε υποκατάστημα της EuroBank, πάλι 2009 βόμβα στο Χρηματιστήριο Αθηνών και η υπόθεση που εξετάζεται σήμερα, της Τράπεζας της Ελλάδας και κατά συνέπεια και στο γραφείο του Ουές Μακ Γκρόου του τότε μόνιμου εκπροσώπου του ΔΝΤ στην Ελλάδα, στις 10/4/2014.
Η ημερομηνία που επέλεξε η οργάνωση ήταν πολύ συγκεκριμένη και σηματοδοτούσε κάποια πράγματα. Χρονικά, τον Απρίλη του 2010 η οργάνωση δέχτηκε ένα μεγάλο πλήγμα, έχασε ένα σύντροφο, τον Λάμπρο Φούντα, και ακολούθησαν και οι συλλήψεις, παρ’ όλα αυτά οι σύντροφοι βγήκαν στην παρανομία και συνέχισαν τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα.
Η δράση αφορούσε τη συνέχιση μιας στρατηγικής καμπάνιας που είχε δημιουργηθεί και είχε συνδιαμορφωθεί με τον Λάμπρο Φούντα πριν ακόμα σκοτωθεί, γι’ αυτό και τιμητικά η επίθεση κατά της ΤτΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ στις 10/4/2014, υπεγράφη ως ‘‘Κομάντο Λάμπρος Φούντας’’ προς τιμήν του συντρόφου που έπεσε μαχόμενος. Ενώ ταυτόχρονα, έγινε στη συγκεκριμένη ημερομηνία καθώς συμβόλιζε τα 4 χρόνια μετά το κατασταλτικό χτύπημα της οργάνωσης, όπου γενικότερα το κράτος θριαμβολογούσε για την εξάρθρωση του Επαναστατικού Αγώνα κάτι που διέψευσαν οι σύντροφοι, Πόλα Ρούπα και Νίκος Μαζιώτης. Επίσης την επόμενη ακριβώς μέρα 11/4/14 η χώρα έβγαινε στις αγορές και θα γινόταν η επίσκεψη της αρχιτρομοκράτισσας Μέρκελ στην Ελλάδα, δηλαδή ήταν πολύ στοχευμένη σαν δράση.
Κοινωνικά, ήταν μια περίοδος όπου οι κοινωνικές αντοχές και αντιστάσεις είχαν καμφθεί αρκετά, η ηττοπάθεια στις κοινωνικές μάζες, αν δεν ήταν ήδη εδώ μας χτυπούσε την πόρτα και αυτό φάνηκε στη συνέχεια με την ψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ, το δημοψήφισμα, την επαναψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ κοκ. Όσον αφορά συγκεκριμένα την Τράπεζα της Ελλάδας ως οργανισμό: Η ΤτΕ είναι όπως και άλλες κεντρικές τράπεζες Ευρωπαϊκών χωρών, παράρτημα στην ΕΚΤ. Δημιουργήθηκε στην Ελλάδα το 1927, με στόχο να μπορέσει η αγγλική άρχουσα τάξη να σιγουρέψει την αποπληρωμή των δανείων που ήδη είχε δώσει στο νεοσύστατο τότε ελληνικό κράτος.
Πάντα ήταν ένας ιδιωτικός οργανισμός που εξυπηρετούσε την άρχουσα τάξη ,μέχρι και σήμερα οι μέτοχοι είναι άγνωστοι καθώς και σαν οργανισμός δεν υπόκεινται σε κανέναν κρατικό ή δημόσιο έλεγχο. Το ελληνικό κράτος αυτή τη στιγμή κατέχει το 6% των μετοχών καθώς είναι και όρος στο καταστατικό της ΤτΕ ότι δεν μπορεί κάποιος κρατικός φορέας να έχει μετοχές άνω του 35%. Αυτή τη στιγμή σαν οργανισμός ελέγχει τα αποθεματικά των δημόσιων οργανισμών και μάλλον δεν τα ελέγχει και πάρα πολύ καλά. Ένα παράδειγμα αυτού είναι ότι το 2012 ασκούν καταγγελία στην ΤτΕ πέντε από τα μεγαλύτερα ασφαλιστικά ταμεία της χώρας, με θέμα τι απέγιναν τα λεφτά στα αποθεματικά τους ταμεία.
Γενικά αυτή είναι η ΤτΕ, ένα παραμάγαζο ουσιαστικά της διεθνούς τραπεζικής υπερκυβέρνησης, ένας εγκληματικός μηχανισμός που ως στόχο του, κατά κύριο λόγο, είχε την υφαρπαγή του δημόσιου πλούτου και την παράδοση του στους οικονομικά ισχυρούς. Πάντα ξεζούμιζε τα λαϊκά στρώματα μέσω της τραπεζικής της τοκογλυφίας. Συγκεκριμένα στην Ελλάδα της κρίσης, συνέβαλλε στην εκπόνηση αλλά και στην επιβολή και διαχείριση των οικονομικών όρων που είχαν επιβληθεί. Θέλω επίσης να αναφερθώ ελάχιστα για την θέση της Πειραιώς που και εκείνη επλήγη τότε. Είναι εξίσου συστημική τράπεζα και συνυπεύθυνη, καθώς το μόνο που είχε από την ελληνική κρίση ήταν κέρδος. Όσο για το ΔΝΤ δεν νομίζω ότι πρέπει να κάνω εκτενέστερη αναφορά ,έχουμε δει τη θέση του στην μνημονιακή εποχή όλων των χωρών που μπήκαν υπό αυτό το καθεστώς. Έναν τέτοιο μηχανισμό, ο οποίος κάθε άλλο παρά κοινωφελές ίδρυμα, τον χτυπάς, τον χτυπάς αλύπητα, τον κατεδαφίζεις με τις αντίστοιχες αλληλουχίες που φέρει αυτό το πράγμα.
Δηλαδή όταν χτυπήθηκε η ΤτΕ, άμεσα χτυπήθηκε και η ΕΚΤ και κατά συνέπεια ολόκληρη η ευρωπαϊκή οικονομική εξουσία καθώς η ΕΚΤ είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες του χρηματοπιστωτικού συστήματος παγκοσμίως. Αυτό μας δείχνει ότι η δράση του Επαναστατικού Αγώνα βρισκόταν σε απόλυτη συνάρτηση με το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον στο οποίο λάμβανε χώρα, στην Ελλάδα της κρίσης. Διότι τα μέτρα που πάρθηκαν αφορούσαν μόνο τη διάσωση της άρχουσας τάξης και των οικονομικά ισχυρών, δεν απευθύνονταν στην πλειοψηφία των κοινωνικών στρωμάτων.Σχετικά με την Ελλάδα της κρίσης, ένα μικρό χρονικό. Δεν θα αναφέρω καθόλου τις εκάστοτε κυβερνήσεις που επέβαλλαν αυτά τα μέτρα, δεν τους θεωρώ καν άξιους λόγου, είναι μεσάζοντες της υπερεθνικής ελίτ ουσιαστικά.
Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια λοιπόν η Ελλάδα, πέρασε σε ένα καθεστώς φτωχοποίησης, και όπως λένε κι οι σύντροφοι και το χρησιμοποιούν και τα ΜΜΕ πλέον, σε καθεστώς κοινωνικής γενοκτονίας. Έξι κόμμα τρία (6,3) εκατομμύρια του πληθυσμού στο όριο της φτώχειας και τέσσερα (4) εκατομμύρια υπό το όριο της φτώχειας, εξόντωση της μικρομεσαίας τάξης και σε ότι αφορά το εργασιακό κομμάτι δεν έχει ξαναϋπάρξει τέτοια εργασιακή “ευελιξία” όσον αφορά τους μισθούς, τα ωράρια κλπ, κατακρεουργήθηκε ότι είχε κερδίσει το εργατικό κίνημα όλα αυτά τα χρόνια. Το “Πρώτο Θέμα” δημοσίευσε στις 22/3/2018 μια έρευνα η οποία έλεγε ότι στην Ελλάδα μιλούσαμε για ανεργία της τάξεως του 21% όπου αυτή τη φορά συμψηφίστηκε στην έρευνα η μερική απασχόληση οπότε η πραγματική ανεργία στη χώρα ανέρχεται στο 27,5% ,με 46% ανεργία στους νέους.
Ξεκίνησαν οι ιδιωτικοποιήσεις με ότι φέρει αυτό σαν αποτέλεσμα σε διάφορους κλάδους, πχ ιδιωτικοποιήθηκε η ΕΛΒΟ, ο ΟΣΕ, η Παιδεία με όλα αυτά τα επαίσχυντα που κατεβαίνει ο κόσμος στο δρόμο αυτό τον καιρό πάλι.
Συγκεκριμένα για την Παιδεία, μιλώντας με βάση το ΤΕΙ μου αλλά και άλλους συμφοιτητές, οι εστίες πχ στεγάζουν το 9% των φοιτητών και το 91% αναγκάζεται να νοικιάζει, πράγμα δύσκολο για τους φοιτητές στις μέρες μας. Η σίτιση των φοιτητών είναι απαράδεκτη πανελληνίως, δεν υπάρχουν αναλώσιμα για να πραγματοποιούνται τα μαθήματα, δεν υπάρχουν καθηγητές να στελεχώσουν τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, ένα παράδειγμα είναι από το ΕΚΠΑ όπου το 2009 είχε προϋπολογισμό στο 40% και το 2015 ο προϋπολογισμός του είναι στο 10%. Αυτή είναι η σημασία που δίνει το καθεστώς στην Παιδεία και στην μόρφωση των πολιτών του.
Το υγειονομικό σύστημα είναι σε ακόμα χειρότερη κατάσταση, παραπάνω από δύο εκατομμύρια πολίτες αυτής της χώρας είναι εκτός ασφαλιστικής κάλυψης, σε μια περίοδο όπου μάλιστα οι κοινωνικοί συνθήκες φέρουν τεράστια προβλήματα στον τομέα της υγείας καθώς συμβάλλουν στο άγχος, στις καταθλίψεις, στους αυτοκτονικούς ιδεασμούς, ισχαιμικά επεισόδια, εμφράγματα κοκ. Οι αυτοκτονίες μέσα σε αυτή την περίοδο, άλλοι μιλάνε για πέντε χιλιάδες, άλλοι για έξι χιλιάδες, κανείς δεν μπορεί να πει ακριβώς πόσοι γίνανε αυτόχειρες, πάνω κάτω ουσιαστικά λένε για πεντακόσια άτομα το χρόνο, αφήνοντας πίσω τρεις χιλιάδες πενθούντες με ότι ψυχολογική συνέπεια φέρει αυτό στο άτομο και κατ’ επέκταση στον κοινωνικό ιστό.
Αυξήθηκαν τρομερά οι δολοφονίες, οι γυναικοκτονίες, οι βιασμοί με δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα την Ελένη Τοπαλούδη στο νησί μου στη Ρόδο και τον Ζακ Κωστόπουλο. Το περιστατικό του Ζακ ήταν τρομερό, ήταν ένας άνθρωπος στη Γλαδστώνος και ζητούσε βοήθεια και αντ’ αυτού βρέθηκε νεκρός από δύο καθάρματα και από τα κρατικά σκυλιά ,συν άτομα του ΕΚΑΒ, υπάρχουν και φωτογραφίες άλλωστε.
Γενικότερα, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, Χρυσή Αυγή και ο εκφασισμός της κοινωνίας σε ακραίο επίπεδο, ο έρωτας της Χρυσής Αυγής με την ΕΛ.ΑΣ που τον ζούμε στο μεγαλείο του, δικαστική ασυδοσία καθώς ακόμα και σε αυτό το κομμάτι γίνονται πράγματα τα οποία είναι ανάξια λόγου, δεν ξέρω καν πως να τα χαρακτηρίσω. Κάποιες ενδεικτικές περιπτώσεις ήταν η αποφυλάκιση του Ρουπακιά και όλων των σχετιζόμενων με την δολοφονία Φύσσα, αθώωση του Κασιδιάρη σε διάφορες υποθέσεις που είχε, αθώωση του Αμβρόσιου για τις ρητορικές μίσους (επισήμανση προέδρου: είχε καταδικαστεί τελικά πριν λίγες μέρες), η περίπτωση του “Χωριάτικου” με αθώωση του Γιανακόπουλου και 19 ακόμα που κατηγορούνται για σωματεμπορία και trafficking, η καθαρίστρια και τα 10 χρόνια για το πλαστό απολυτήριο της πέμπτης δημοτικού που θεωρώ πως αν δεν υπήρχε η λαϊκή κατακραυγή μπορεί όντως να έμπαινε δέκα (10) χρόνια στη φυλακή αυτή η γυναίκα και οι περιπτώσεις της Ηριάννας και του Περικλή που δεν χρειάζεται να επεκταθώ. Πρόεδρος: Μα αθωώθηκαν…
Άννα Μαρία: Ναι, ναι μετά από ένα χρόνο, θέλω να πω ότι αυτό που στήθηκε για την περίπτωση εκείνη ήταν…Πρόεδρος: …
Άννα Μαρία: Εγώ απλά καταλαβαίνω ότι γενικότερα ευνοούνται και υποβοηθιούνται συγκεκριμένες περιπτώσεις και κάποιες άλλες πάλι δεν λαμβάνουν την ίδια αξιολόγηση στις δικαστικές αίθουσες.
Πρόεδρος: Πείτε μας λοιπόν και ποιες από τις άλλες που δεν τις παίρνουμε σοβαρά υπόψην. Άννα Μαρία: Θα συνεχίσω παρακάτω δεν θα επεκταθώ εδώ περισσότερο. Πρόεδρος: Ναι, βεβαίως όπως θέλετε.
Άννα Μαρία: Γενικότερα αυτά όλα είναι αποτελέσματα του συστήματος που ζούμε τώρα, του συστήματος του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, του άκρατου ανταγωνισμού,του οικονο-μικού νεοφιλελευθερισμού. Έτσι είναι δομημένο το σύστημα και αυτά είναι τα αποτελέσματα που φέρει στις κοινωνίες ευρύτερα όχι μόνο στην ελληνική.
Οπότε δεν θεωρώ ούτε βία, ούτε τρομοκρατία τις δράσεις του Επαναστατικού Αγώνα. Το να βάζεις βόμβες σε τράπεζες και υπουργεία, το να χτυπάς τα μέσα καταστολής όπως είναι τα σώματα ασφαλείας, τα ΜΑΤ κλπ, δεν είναι τρομοκρατία κατ’ εμέ.
Τρομοκρατία και βία είναι το κορίτσι 13 χρονών, δεν θυμάμαι αν ήταν το 2013 ή το 2014, που πέθανε μέσα στο σπίτι του από μαγκάλι επειδή η μάνα του δεν είχε να το ζεστάνει διαφορετικά γιατί η ΔΕΗ επέλεξε χειμώνα καιρό να τους κόψει το ρεύμα. Αυτό είναι βία. Βία είναι να ψάχνεις στα σκουπίδια να βρεις φαγητό ,να είσαι άστεγος στους πέντε βαθμούς Κελσίου και στους σαράντα πέντε βαθμούς Κελσίου. Βία είναι να πηγαίνεις στα Χανιά να σπουδάσεις και να μην σπουδάζεις τελικά γιατί δεν υπάρχει σπίτι να νοικιάσεις διότι όλοι προτιμούν να τα έχουν σαν AirB’n’B.
Βία είναι αυτό που κάνουνε οι εκάστοτε λιμενικοί και οι συνοριοφύλακες στους πρόσφυγες που προσπαθούν σε όλο τον κόσμο να φύγουνε και να περάσουνε μέσα σε μια άλλη χώρα. Παράδειγμα, πριν κάποιους μήνες, στο Αιγαίο αν δεν κάνω λάθος, βάρκα με προσφυγες που την αντιλήφθηκε η ακτοφυλακή, τους προσέγγισε, τους λέει “δέστε το σκάφος σας σε εμάς”, αυτοί πίστεψαν ότι θα τους σώσουν αφού υπήρχε και κακοκαιρία και τελικά η ακτοφυλακή έκανε γύρω-γύρω μέσα στη θάλασσα με αποτέλεσμα να πνιγούν οι μισοί από αυτούς, τους υπόλοιπους τους μάζεψε η τούρκικη ακτοφυλακή.
Βία είναι το ψυχιατρικό τμήμα του Κορυδαλλού αλλά και γενικότερα το σωφρονιστικό σύστημα και τα ελληνικά κολαστήρια που πλέον μετράνε ένα νεκρό τη μέρα. Τρομοκρατία και βία είναι ο άνθρωπος με ειδικές ανάγκες που αποφάσισε το ΚΕΠΑ να τον ξαναπεράσει από τη διαδικασία του αν δικαιούται το επίδομα της αναπηρίας του και εφόσον του το έκοψε παρόλο που ο άνθρωπος παρέμενε στην ίδια κατάσταση, ύστερα δεν τον όρισε και ως επαναδικαιούχος άρα τον πέταξε στο δρόμο από τη στιγμή που αυτό το επίδομα ήταν η μόνη του πηγή εισοδήματος. Βία είναι οι αιματηρές συγκρούσεις με τους καθεστωτικούς μπράβους, την αστυνομία όπου σκοτώνονται, ακρωτηριάζονται και τραυματίζονται χιλιάδες άνθρωποι ανά τον κόσμο.
Βία, επίσης, είναι η καταστροφή της φύσης που ζούμε, του πλανήτη που ζούμε και είμαστε κομμάτι του. Ένας οικοαναρχικός διανοητής ο Μάρεϋ Μπούκτσιν έλεγε πως αν θέλουμε να καταλάβουμε τη σχέση ανθρώπου προς άνθρωπο μπορούμε να κοιτάξουμε τι σχέση έχει το ανθρώπινο είδος με τη φύση και το περιβάλλον, οπότε.. Βράσ’ τα!
Βία και τρομοκρατία είναι οι πόλεμοι που διεξάγονται ανά τον κόσμο. Για μένα ο μόνος πόλεμος που κανονικά θα έπρεπε να διεξάγεται είναι ο ταξικός πόλεμος, αυτή τη στιγμή. Ο ταξικός πόλεμος είναι ένας πόλεμος που εξελίσσεται εδώ και αιώνες και η τάξη μου δείχνει μερικές φορές να το ξεχνάει ενώ η δική σας τάξη, η αστική τάξη δεν το ξεχνάει ποτέ γιατί είναι και αυτή που τον διακηρύσσει κιόλας, σαν προνομιούχος άρχουσα, υπερεθνικά όχι μόνο στην Ελλάδα. Ξεζουμίζει την υπεραξία μας, μας ταΐζει σκουπίδια κυριολεκτικά και μεταφορικά, μας εξαθλιώνει ορίζοντας τις ζωές μας ως υπερκαταναλωτές και μετά με κάποιο τρόπο μας σκοτώνει. Αυτοί που σε πολεμάνε όταν νιώθουν ότι έχουν το πλεονέκτημα δεν υπάρχει περίπτωση να παραδοθούν έτσι δεν είναι; Είναι λογικό αυτό το πράγμα.
Άρα μέσα σε αυτό τον πόλεμο πως αλλιώς θα νικούσαμε, η δική μου τάξη; Με λουλούδια; Όχι, δεν νομίζω. Εκεί θέλω να στηρίξω τον ένοπλο αγώνα, ότι από τη στιγμή που υπάρχει ταξικός πόλεμος πρέπει να μπούμε σε επαναστατικές διαδικασίες και να απελευθερωθούμε με τις δικές μας δυνάμεις από αυτό το ζυγό, μέσα από τον ένοπλο επαναστατικό αγώνα. Ο επαναστατικός ένοπλος αγώνας έχει αφήσει ιστορική παρακαταθήκη στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Κάποιες από αυτές τις Επαναστάσεις κυρίως στην Ευρώπη ήταν ο πόλεμος των χωρικών στη Γερμανία του Λουθήρου, η Αγγλική και η Αμερικάνικη Επανάσταση, η Γαλλική Επανάσταση, η Παρισινή Κομμούνα το 1871, η Ρωσική Επανάσταση 1917-1921 και η Ισπανική Επανάσταση του 1936-1939. Κάθε μία είχε τα δικά της χαρακτηριστικά αλλά το κοινό όλων είναι πως η σύγκρουση γινόταν πάντα ανάμεσα σε καταπιεστές και καταπιεζόμενους, πλούσιους και φτωχούς, προνομιούχους και μη προνομιούχους. Μιλάμε δηλαδή για την ταξικότητα άλλη μία φορά.
Ο στόχος μας σαν Αναρχικοί είναι να δομήσουμε κοινωνίες που έχουν ως θεμελιώδεις βάσεις την Αμεσοδημοκρατία, την Ισότητα, την Κοινωνική Αλληλεγγύη και την Αυτοδιαχείρηση. Με κύριο στόχο τη κατάρτιση του ατόμου σε ένα πολιτικοποιημένο υποκείμενο με παιδεία, πνευματική καλλιέργεια, ήθος, εντιμότητα και σεβασμό στον ίδιο τον εαυτό του και στους γύρω του μέσω του αλτρουϊσμού και της αλληλοβοήθειας, χαρακτηριστικά που θεωρώ ότι λείπουν από την πλειονότητα του κόσμου σήμερα. Άλλωστε το διακύβευμα της Κοινωνικής Επανάστασης είναι εν τέλει, η νίκη της κοινωνικής Αλληλεγγύης.
Οπότε θεωρώ ότι οι δράσεις του Επαναστατικού Αγώνα δεν ήτανε μόνο λογικές αλλά ήτανε δίκαιες, θεμιτές από όλο το φάσμα της κοινωνίας, και πιστεύω ότι ήταν και αποτελεσματικές. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον κόσμο το 2014 μετά την έκρηξη στην ΤτΕ, ο οποίος σίγουρα μιλούσε αναμεταξύ του, το συζητούσε κλπ και θυμάμαι τους ανθρώπους να έχουνε ένα χαμόγελο και μια ευχαρίστηση η οποία ήταν σαν να λέει: “ Τους μπαγάσες, τι κατάφεραν; Πως το έκαναν αυτό το πράγμα;” Με καμάρι κατά κύριο λόγο, γιατί ξέρει ότι ο Επαναστατικός Αγώνας προέρχεται από την τάξη μας και παλεύει γι’ αυτήν. Αυτά κατά κύριο λόγο.
Στέκομαι αλληλέγγυα και είναι μεγάλη μου τιμή να καταθέτω σήμερα υπέρ των συντρόφων και σαν Αναρχική και σαν άνθρωπος. Θεωρώ ότι είναι μία πολιτική δίκη και γι’ αυτό προσπαθώ να μιλήσω σαν πολιτικοποιημένο άτομο της κοινωνίας αλλά και σαν απλή πολίτης.
Πρόεδρος: Να σας ρωτήσω κάτι. Αναφέρατε στην αρχή προς το μέσο της κατάθεσής σας, τον όρο παγκόσμιος καπιταλισμός. Θεωρείτε ότι ένα αντάρτικο πόλης στην Ελλάδα ,μια επαναστατική οργάνωση και γενικότερα ο επαναστατικός αγώνας μπορεί να τα βάλει αποτελεσματικά με τον παγκόσμιο καπιταλισμό;
Άννα Μαρία: Όταν κάνεις μια τέτοια επιλογή αγώνα ,δεν την κάνεις για να βγεις μόνος σου να πάρεις τα όπλα και να ξεθυμάνεις, ας πούμε, επειδή καταπιέζεσαι ή το οτιδήποτε. Το κάνεις για τους λόγους που προανέφερα, δηλαδή για να δώσεις ένα παράδειγμα, για να δείξεις ποιος είναι ο υπεύθυνος, ο καταπιεστής σου, και να προτρέψεις τους υπόλοιπους γύρω σου να κάνουν το ίδιο για να απελευθερωθούνε. Ένα αντάρτικο πόλης, ένα δομημένο αντάρτικο πόλης θα ανήκει σε ένα κίνημα, δεν μπορεί ένα αντάρτικο πόλης από μόνο του να τα καταφέρει, πρέπει να υπάρχει ένα κίνημα, ένα ευρύτερο λαϊκό αγωνιστικό κίνημα από πίσω, το οποίο θα έχει και ένα θεωρητικό υπόβαθρο αλλά και ένοπλη δράση, για να μπορέσει να κάνει το καθεστώς να καταρρεύσει. Πρόεδρος: Σε ευρύτερο επίπεδο εννοείτε, όχι μόνο στην Ελλάδα.
Άννα Μαρία: Όχι μόνο στην Ελλάδα, γενικότερα.
Πρόεδρος: Εννοώντας προφανώς, ότι θα υπάρχουν αντίστοιχα κινήματα σε όλες τις χώρες. Άννα Μαρία: Θεωρώ ότι υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ όλων των ανθρώπων, κατά κύριο λόγο, και κατά συνέπεια όλων των κρατών, των χωρών κοκ, οπότε αν όντως πετύχαινε ένα αντάρτικο πόλης στην Ελλάδα, οι σύντροφοι σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο θα παίρνανε πολύ δύναμη μέσα από αυτό και θα μπορούσαν να πράξουν και αυτοί αντίστοιχα.
Πρόεδρος: Μάλιστα. Κάτι ακόμα που ήθελα να σας ρωτήσω, τώρα είπατε είστε ακόμα στο προπτυχιακό στάδιο. Όταν τελειώσετε θα ασχοληθείτε με το αντικείμενό σας επαγγελματικά; Άννα Μαρία: Θα ήθελα να ασχοληθώ με το αντικείμενό μου, το οποίο χωρίζεται ουσιαστικά σε τρεις κατηγορίες. Η πρώτη το εργαστηριακό κομμάτι, η δεύτερο το σχεδιαστικό και η τρίτη το κατασκευαστικό κομμάτι. Εγώ, πιο πολύ, είμαι ο άνθρωπος του εργαστηρίου και ενδιαφέρομαι να ασχοληθώ με αυτό και πιο συγκεκριμένα με την βιομηχανική κάνναβη, κάτι που και στη χώρα αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε άνοδο, πιο πολύ για το φαρμακευτικό κομμάτι που μπορεί να βοηθήσει όλους τους ανθρώπους. Έτσι, μέσω αυτού μπορώ να βοηθήσω και εγώ με τη σειρά μου την κοινωνία. Πρόεδρος: Μάλιστα. Ο κύριος εισαγγελεύς; Εισαγγελέας: Δεν έχω καμία ερώτηση.
Πρόεδρος: Ερωτήσεις από την έδρα;
Σύνεδρος 1: Ναι εγώ. Μας είπατε πως υπάρχει αντιπρόταση γενικά που σας ενδιέφερε και ταυτιστήκατε με τον Επαναστατικό Αγώνα, και γενικά ότι έχετε αντιπρόταση. Δεν μας την είπατε αυτήν όμως. Έχετε κάποιο στόχο;
Άννα Μαρία: Ναι, την Αμεσοδημοκρατία, να καταστραφεί…Σύνεδρος 1: Όπως το παράδειγμα της Ροζάβα που έχουμε πει; Άννα Μαρία: Ναι, εγώ κατά κύριο λόγο δεν αναφέρθηκα…Σύνεδρος 1: ….
Άννα Μαρία: Ναι, Δημοκρατικός Συνομοσπονδισμός, οριζόντιες διαδικασίες, αλληλέγγυα κοινωνία, φυσικά κατάργηση της ιδιοκτησίας,γενικά είναι ένα μακροσκελές πρόγραμμα. Πρόεδρος: Δηλαδή δεν είναι μόνο μια θεωρητική κατασκευή αλλά έχει και αντίκρισμα συγκεκριμένο στην πράξη.
Άννα Μαρία: Ακριβώς. Στο παράδειγμα της Ροζάβα για το μόνο λόγο που δεν έκανα αναφορά ήταν επειδή τοποθετήθηκαν ήδη άλλοι σύντροφοι/ισσες.
Σύνεδρος 1: Για να καταλάβουμε δηλαδή ότι αυτή είναι η αντιπρόταση που έχετε, ως παράδειγμα.
Άννα Μαρία: Ναι. Στην προκήρυξη κιόλας, του Επαναστατικού Αγώνα για την ΤτΕ, στο τελευταίο μέρος της, αν δεν κάνω λάθος υπάρχουνε και οι προτάσεις που κάνει και η ίδια η οργάνωση, αν θέλετε να τις δείτε. Πρόεδρος: Υπάρχει άλλη ερώτηση;
Σύνεδρος 2: Γνωρίζατε τους κατηγορουμένους στη διάρκεια του αγώνα τους, … είχατε συμμετάσχει σε κάποια συνεννόηση για κάποια δράση;
Άννα Μαρία: Είχα συμμετάσχει σε δράσεις οι οποίες στηρίζαν τον Επαναστατικό Αγώνα μετά τη σύλληψη…Μαζιώτης: Ως κρατούμενοι είμασταν. Ρούπα: Το είπε στην αρχή.
Σύνεδρος 2: Δεν καταλάβατε τι σας ρώτησα. Σας ρώτησα προτού γίνει το δικαστήριο, αυτό σας ρώτησα.
Άννα Μαρία: Α, πριν το δικαστήριο, όχι δεν είχαμε επικοινωνία.
Σύνεδρος 1: Δηλαδή, εσείς, η επικοινωνία που είχατε μέσω διαδικτύου, μέσω υπολογιστή ήταν όσο ήταν εδώ, αυτό κατάλαβα;
Άννα Μαρία: Όχι. μέσω διαδικτύου προσέγγισα εγώ τον α/α χώρο γενικότερα για να διαβάσω πράγματα… Σύνεδρος 1: Όχι δικά τους, κείμενα του Επαναστατικού Αγώνα;
Άννα Μαρία: Και δικά τους τα οποία είχαν αναρτηθεί αλλά δεν είχαμε προσωπική σχέση. Η πρώτη μας γνωριμία ήτανε μέσα από τις δράσεις συμπαράστασης κα αλληλεγγύης στον Επαναστατικό Αγώνα και μας οδήγησε σε μια συντροφική σχέση ,σαν Αναρχικοί.
Σύνεδρος 1: Στο πλαίσιο της δίκης; Άννα Μαρία: Ακριβώς.
Σύνεδρος 1: Πώς μπορεί να γίνει κάποιος μέλος ενός τέτοιου κινήματος του Επαναστατικού Αγώνα παραδείγματος χάριν;
Άννα Μαρία: Του Επαναστατικού Αγώνα σαν οργάνωση ;
Ρούπα: Αυτό δεν είναι ερώτηση κυρία σύνεδρε συγγνώμη.Μαζιώτης: Αυτό είναι ανακριτική μάλλον. Ρούπα: Όχι, δεν γίνεται να το ρωτάτε αυτό…Σύνεδρος 1: …
Άννα Μαρία: Αυτό είναι της καθεμίας…Ρούπα: Μα ούτε η ίδια δεν ξέρει. Άννα Μαρία: Αυτό. Σύνεδρος 1: Αφήστε να το πει ότι δεν ξέρει, σας πειράζει;
Μαζιώτης: Όχι, προσπαθείτε να την παγιδεύσεται τώρα.
Ρούπα: Όχι, μα δεν είναι ερώτηση αυτή τώρα.
Σύνεδρος 1: Γιατί να την παγιδεύσω ; Δεν είναι κατηγορούμενη.
Ρούπα: Σε μια οργάνωση όπως ο Επαναστατικός Α θα συζητάμε δημόσια πως γίνεται να μπει κάποιος στον Επαναστατικό Αγώνα Δεν γίνεται.
Μαζιώτης: Η συντρόφισσα μας γνώρισε αφού είμαστε στη φυλακή, άδικα το ψάχνεται.Ρούπα: Δεν γίνεται κα. Πρόεδρε. Ναι, είναι ανακριτική, είναι αστυνομική ερώτηση, πως να το κάνουμε τώρα;
Άννα Μαρία: Είναι θέματα της οργάνωσης αυτά. Είναι θέματα της οργάνωσης και εγώ δεν μπορώ να απαντήσω σε κάτι τέτοιο γιατί δεν είμαι μέλος της οργάνωση, προφανώς και ταυτόχρονα η κάθε οργάνωση έχει τους δικούς τις “κανόνες”.
Σύνεδρος 1: Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι υποστηρίζεται θερμά τα μέλη μιας οργάνωσης της οποίας όμως πρακτικά δεν μπορείτε να είστε ποτέ μέλος. Τι νόημα έχει αυτό; Άννα Μαρία: Τι σημαίνει αυτό;! Είμαστε σύντροφοι παλεύουμε για το ίδιο πράγμα.Σύνεδρος 1 : Με ποιο τρόπο εσείς παλεύεται αφού εσείς …
Άννα Μαρία: Με άλλα μέσα! Σύνεδρος 1: Όχι με τους αγώνες αυτούς;
Άννα Μαρία: Όχι μέσω του ένοπλου αγώνα, αλλά με άλλα μέσα.
ύνεδρος 1: Αλλά έρχεστε να υποστηρίξετε τον τρόπο λειτουργίας των συγκεκριμένων ανθρώπων εδώ πέρα
Άννα Μαρία: Ναι γιατί τον θεωρώ σωστό, δίκαιο, θεμιτό και απαραίτητο, κιόλας στην τελική, γιατί πως αλλιώς; Αυτό που προσπαθούσα να πω πριν, πώς αλλιώς θα γίνει; Δεν πρόκειται ποτέ η άρχουσα τάξη να σου πει παραδίδω τα όπλα μου και…
Σύνεδρος 1: Το οποίο όμως εσείς δεν θα το κάνατε. Άννα Μαρία: Τι εννοείται;
Σύνεδρος 1: Θα το κάνατε; Άννα Μαρία: Τον ένοπλο αγώνα; Αν χρειαστεί, φυσικά!
Σύνεδρος 1: Μάλιστα.
Μαζιώτης: Την πήρατε την απάντηση; Αυτό θέλατε να εκμαιεύσετε εσείς.
Ρούπα: Τώρα και εσείς πάτε γυρεύοντας. Αυτό θέλατε να πει.
Σύνεδρος 1: Κάνετε λάθος…. Ρούπα: Ναι, ναι.
Μαζιώτης: Εντάξει, την πήρατε την απάντηση; Οκ; Μετά από εδώ όταν βγει μπορεί να είναι φακελωμένη στην Αντιτρομοκρατική για οτιδήποτε έτσι; Αυτό θέλατε. Έτσι δεν είναι κύριε εισαγγελέα; Σύνεδροι: …
Άννα Μαρία: Δεν θα ντρεπόμουνα να απαντήσω σε κάτι τέτοιο….
Ρούπα: Όχι, εντάξει τώρα το παραπροχωρήσαμε συγγνώμη κιόλας. Το γεγονός ότι έρχεται να εκφράσει την αλληλεγγύη της, πρέπει να τοποθετηθεί αν θα τα έκανε κιόλας, έτσι; Όχι δεν πάει έτσι.
Σύνεδρος 1: Η ερώτηση δεν ήταν αυτή . Η ερώτηση ήτανε επειδή πρόκειται για μια οργάνωση τον Επαναστατικό Αγώνα….Ρούπα: Καταλάβαμε την ερώτηση.
Σύνεδρος 1:… και επειδή τα μέλη αυξάνονται ή μειώνονται, το ερώτημα στο μάρτυρα που ήρθε εδώ να υπερασπίσει έναν αγώνα που τον γνωρίζει …. , είναι εύλογο το αν θα γινόσασταν μέλος ενός τέτοιου αγώνα και με ποιον τρόπο θα γινόσασταν……
Ρούπα: Δεν είναι εύλογο, δεν είναι εύλογο, γιατί τώρα εσείς το πάτε σε επίπεδο..
Μαζιώτης: Εσείς εκτός από δικαστής είστε και αστυνομικός δηλαδή;
Ρούπα: Κυρία Σύνεδρε ,συγγνώμη το μόνο που δεν ρωτήσατε είναι το τι ακριβώς θα θέλατε να κάνετε κιόλας, έτσι; Δηλαδή μετά πάμε σε ένα νέο κατηγορητήριο. Μέχρι στιγμής δεν έχει ποινικοποιηθεί η αλληλεγγύη στις ένοπλες οργανώσεις, να βγαίνει κάποιος και να λέει “καλά κάνανε”, αλλά το παραπάνω “πες μου και εσύ τι θα έκανες πιο συγκεκριμένα”, πάμε πια στην ποινικοποίηση.
Σύνεδρος 1: Έτσι είναι αν νομίζετε ότι είναι. Μαζιώτης: Κάπου το διαβάσατε αυτό αλλά είναι από τη δική μας μεριά αυτό που είπατε η φράση, τώρα τη χρησιμοποιείται εσείς εναντίον μας; Δεν γίνεται αυτό. Μόνο εμείς το χρησιμοποιούμε αυτό.
Ρούπα: Ποιο; Μαζιώτης: Το “είναι έτσι αν νομίζετε ότι είναι”. Προσέξτε τι είπε τώρα δηλαδή! Πρόεδρος: Ρωτήστε κύριε Σύνεδρε.
Σύνεδρος 3 Εγώ δεν θα σας ρωτήσω αν είστε υπέρ ή κατά, δεν αναφέρομαι στην ερώτηση της κυρίας συναδέλφου, αναφέρομαι σε ένα στίχο του ποιητή Μανώλη Αναγνωστάκη που ρωτάει σε ένα ποίημα “ Είστε υπέρ η κατά; Απαντήστε μου με ένα ναι ή με ένα όχι.” Δεν θέλω να σας ρωτήσω λοιπόν αυτό. Θέλω να σας ρωτήσω, ποιά είναι τα όρια σε σχέση με τον ισχυρισμό των κατηγορουμένων όπου μπορούμε να διαχωρίσουμε τη δυνατότητα ένοπλης βίας στο πλαίσιο μιας επαναστατικής δράσης, νομίζω ρώτησα, ίσως λίγο διαφορετικά και μια προηγούμενη μάρτυρα, ως πολιτικής πράξης όπως το τοποθετήσατε και εσείς, από το να είναι μια πράξη ποινικού ενδιαφέροντος, αν θεωρείτε ότι υπάρχει κάποια διαφοροποίηση. Δηλαδή, αν υπάρχει κάποιο όριο όταν δρούμε στο πλαίσιο μιας όπως ορίζεται από τους κατηγορούμενους επαναστατικής δράσης όπου σταματάμε και δεν πάμε παραπέρα, ή εάν αυτό που λέμε ένοπλης βία στο πλαίσιο της επαναστατικής δράσης δικαιολογεί την οποιαδήποτε συμπεριφορά. Κατά τη γνώμη σας.
Άννα Μαρία: Η διαφορά πιστεύω μεταξύ πολιτικής και ποινικής κατηγοριοποίησης αν μπορώ να το θέσω έτσι, είναι καθαρά το πολιτικό πλαίσιο που δρα κάθε οργάνωση. Στον Επαναστατικό Αγώνα είναι ξεκάθαρο ότι η οργάνωση είναι πολιτική, ότι υπάρχουν πολιτικοί λόγοι από πίσω από τις δράσεις και το θεωρητικό σκέλος της οργάνωσης. Τώρα το ‘όριο’ είναι θέμα πιστεύω, ηθικό και θα ξαναπώ αυτό που είπα και πριν ότι ο Επαναστατικός Αγώνας δεν είχε ποτέ στόχο να βλάψει απλούς πολίτες. Αυτό είναι ένα ευδιάκριτο όριο πιστεύω στο ποιοι είναι οι στόχοι της κάθε οργάνωσης οπότε από τη στιγμη που η οργάνωση έχει πολιτικό λόγο εγώ θεωρώ ότι μιλάμε καθαρά για μια πολιτική διαδικασία , δηλαδή οι δράσεις που έκαναν είχανε πολιτικό υπόβαθρο και αντίκρισμα. Δεν ξέρω αν καλυφθήκατε ή αν δεν απαντώ.
Σύνεδρος 3: Κοιτάξτε το τοποθετώ στο εξής πεδίο, ο οποιοσδήποτε και δεν λέω ότι ειναι ο οποιοσδήποτε έχει μια συγκεκριμένη δράση η οργάνωση στην οποία έιναι μέλη όπως οι ίδιοι δήλωσαν οι κατηγορούμενοι, χρησιμοποιήθηκε μια πολιτική, ας πούμε, μέσα στα πλαίσια της δράσης τους, επιχειρηματολογία την οποία προβάλει κιόλας για να πει ότι δεν έχει δικαιοδοσία το παρόν δικαστήριο και κάποιο άλλο κλπ. Δεν σας ρωτώ όμως αυτό. Η επιχειρηματολογία μπορεί να είναι πολιτική, στο πλαίσιο της ευόδωσης των πολιτικών στόχων και στο πλαίσιο της αποδεχόμενης βίας ακόμη και ένοπλης για την ευόδωση των πολιτικών στόχων.
Εγώ θέλω να ρωτήσω υπάρχουν όρια σε αυτή τη βία; Εάν υπάρχουν όρια και μέχρι που φτάνουν, κατά τη δική σας αντίληψη των πραγμάτων; Αυτό το λέω διότι υπερασπιστήκατε και είναι δικαίωμά σας, μάλιστα ο νεανικός ενθουσιασμός σας πάντοτε συγκινεί τους μεγαλύτερους ανθρώπους, εννοώ όλων των νεοτέρων ανθρώπων. Αλίμονο αν δεν έχουν ενθουσιασμό οι νεότεροι, οι μεγαλύτεροι οι πιο πολλοί συμβιβάζονται, αν συμβιβάζονται και όπως συμβιβάζονται με κάποια πράγματα. Εμένα με ενδιαφέρει για να καταλάβω και στο πλαίσιο της επιχειρηματολογιάς των κατηγορουμένων και στο πως το αντιμετωπίζει η υπεράσπισή τους, αν υπάρχουν κάποια όρια που θεωρούν ότι δεν ξεπερνιούνται ή αν δεν υπάρχουν όρια προκειμένου να ευοδωθούν οι σκοποί μας. Ανάλογα με τη δράση της εξουσίας εμείς θα προχωρήσουμε σε αντιδράσεις και δεν έχουμε κάποια όρια. Αυτό προσπαθώ να καταλάβω.
Ρούπα: Νομίζω αυτό εμείς θα πρέπει να σας το απαντήσουμε. Μαζιώτης: Σας το απάντησε. Σύνεδρος 3: …στην απολογία σαςΡούπα: Είναι λίγο ασαφές. Εγώ το καταλαβαίνω αλλά… Μαζιώτης:… ότι δεν χτυπάμε πολίτες, γενικά άσχετους.
Σύνεδρος 3: Αν μου επιτρέπετε, και εσείς προεισαγωγικώς είπατε για κάποιους από τους μάρτυρες ότι σε πολιτικά θέματα θα επεκταθούν κυρίως για να στηρίξετε τον ισχυρισμό σας περί ελλείψεως δικαιοδοσίας του δικαστηρίου κι ότι οι πράξεις είναι διαφορετικές και ότι πρέπει διαφορετικά να αντιμετωπιστούνε. Οφείλω λοιπόν, εφόσον τοποθετούνται όπως τοποθετούνται οι μάρτυρες να τους ρωτήσω και δικαίωμα τους βέβαια να πουν “εγώ θεωρώ ότι υπάρχουν” “εγώ θεωρώ ότι δεν υπάρχουν” ή να πούνε ότι “δεν θέλω να απαντήσω” ή “δεν έχω διαμορφωμένη άποψη” αλλά εγώ θα ήθελα να το ρωτήσω. Αν έχετε κάποια άποψη πάνω σ’αυτό, στο πλαίσιο της ένοπλης βίας ως πολιτικής πρακτικής για τον μετασχηματισμό, τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Θεωρείτε ότι υπάρχουν κάποια όρια ή όχι;
Άννα Μαρία: Ο κόσμος στον οποίο ζούμε δεν είναι καθόλου όμορφος. Δεν ζούμε καλά, δεν έχουμε σχεδόν τίποτα να νιώθουμε ευχαριστημένοι, ενθουσιασμένοι ή χαρούμενοι σ’ αυτή τη φάση που βρισκόμαστε κοινωνικά. Αυτό το πράγμα δημιουργείται από κάποιους σε κάποιους άλλους, αυτός είναι ο ταξικός πόλεμος.
Το να πολεμήσεις εναντίον του είναι κάτι το οποίο θα γίνεται μέχρι να ανατραπεί αυτό το καθεστώς και αυτή η συνολική κατάσταση στον κόσμο, αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ότι τα όρια τίθονται ανάλογα την περίοδο που βρισκόμαστε και ανάλογα το συγκεκριμένο μέρος του πλανήτη που βρισκόμαστε όλα είναι σε συνάρτηση με το περιβάλλον μας. Δεν μπορώ να πω εγώ αν υπάρχουν όρια.. αν μπορώ να πω ότι υπάρχουν κάποια όρια θα μιλήσω μόνο για τα όρια της ηθικής, αυτό που έλεγα πριν.
Και εμείς σαν Αναρχικοί έχουμε πολύ ψηλά την ηθική, την τιμή και τη συνείδηση μας. Οι πράξεις και του ένοπλου και των άλλων μέσων αγώνα -κατά την προσωπική μου άποψη δεν μιλώ εκ μέρους της οργάνωσης ή κάποιου άλλου συντρόφου ή συντρόφισσας- εκτείνονται και φτάνουν εκεί που δεν πρόκειται να επηρεάσουν την κοινωνία αρνητικά. Είναι αυτή η ατάκα που λέμε ότι “τα δικαιώματα μου σταματούν, εκεί που ξεκινάνε τα δικά σου.” Ουσιαστικά κάπως έτσι το βλέπω εγώ. Δεν θα μπεις στη διαδικασία να προσβάλλεις ή να κάνεις κακό στο κοινωνικό σώμα, στους καταπιεσμένους. Όταν μιλάμε για την εξουσία, γι’αυτόν το μηχανισμό, εκεί ίσως να μην υπάρχουν ευδιάκριτα όρια, να είναι πολύ συγκεκριμένα και να δίνονται ανάλογα την οργάνωση για την οποία μιλάμε. Αυτό πιστεύω.
Σύνεδρος 3: Εντάξει σας ευχαριστώ. Πρόεδρος: Άλλη ερώτηση;
Ρούπα: Εγώ έχω να κάνω μια ερώτηση. Θέλω να ρωτήσω έτσι όπως έχεις ζήσει εσύ Άννα Μαρία την κατάσταση στη Ελλάδα. Το 2010-12 ήσουν ακόμα στην Ρόδο…
Άννα Μαρία: Ναι ήμουν ακόμα στη Ρόδο.
Ρούπα: Αργότερα όταν άρχισες να δραστηριοποίησέ, είχανε πάψει όλα αυτά. Θέλω να μου περιγράψεις λίγο την ψυχολογία, αν μπορώ να το πω έτσι, της κοινωνίας. Πώς είναι τα τελευταία χρόνια; Έχει κάποιο φρόνημα; Μια δύναμη; Είναι πεσμένη; Είναι απογοητευμένη; Νιώθει ηττημένη; Πώς είναι η κοινωνία; Πώς την βλέπεις; Εκεί στους χώρους που κινείσαι και κοινωνικά περισσότερο.
Άννα Μαρία: Γενικότερα η κατάσταση στην κοινωνία είναι αρκετά άσχημη, ο κόσμος γενικότερα έχει απογοητευθεί παρά πολύ, νιώθει ηττημένος, δεν βρίσκει σχεδόν καμία διέξοδο για όλα αυτά τα συναισθήματα που έχει. Παρόλα αυτά εξατομικευμένα ο καθένας όλοι θέλουν να αγωνιστούν κάπως και να παράγουνε κάτι αλλά είναι τέτοια τα πλαίσια των κοινωνιών που μας έχουνε αποξενώσει μεταξύ μας οπότε είναι πιο δύσκολο να συνδιαμορφώσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι μαζί και να παράγουνε κάτι.
Ταυτόχρονα όμως, εγώ προσωπικά σαν Αναρχική έχω κοινωνική απεύθυνση και έχω πολιτικό λόγο ανάμεσα στους ανθρώπους που ζούμε μαζί στην εκάστοτε πόλη ή στην εκάστοτε περίοδο της ζωής μου και χωρίς να αναφέρω τη λέξη Αναρχία, χωρίς να κατευθύνω κάπως τη συζήτηση, συμπίπτουν οι απόψεις και οι τάσεις μας ας πούμε, με τον υπόλοιπο κόσμο. Κόσμο που προέρχεται από όλα τα κοινωνικά στρώματα και όλες τις ηλικιακές ομάδες. Απλά δεν έχει κάπου να πιστέψει ο κόσμος αυτή τη στιγμή.
Ρούπα: Το γεγονός δηλαδή ότι δεν αντιδρά ο κόσμος σημαίνει ότι έχει δεχτεί και έχει συμβιβαστεί με αυτή την κατάσταση ή συμβαίνει κάτι άλλο; Δηλαδή είναι καλά ο κόσμος και δεν αντιδρά;
Άννα Μαρία: Όχι. Ο κόσμος δεν έχει συμβιβαστεί επειδή το δέχεται ή του αρέσει . Έχει συμβιβαστεί επειδή όταν δουλεύεις 6/7 μέρες, 65 ώρες την εβδομάδα και πληρώνεσαι 550€, προφανώς το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι πώς θα ταΐσεις τα παιδιά σου, πώς θα στεγαστείς, πώς θα ντυθείς, πώς θα φας κοκ. Γι’ αυτό ο κόσμος πιστεύω έχει έντονο αίσθημα ηττοπάθειας, γιατί δεν ξέρει πως και που να εξωτερικεύσει την οργή και την αγανάκτησή του. Έχοντας αλλά πράγματα να τον πιέζουν στην καθημερινότητα του. Πρόεδρος: Βιοποριστικά δηλαδή; Άννα Μαρία: Βιοποριστικά ναι και ψυχολογικά.
Πρόεδρος: Άλλη ερώτηση υπάρχει; Και ένα τελευταίο εγώ θα ρωτήσω. Από ότι κατάλαβα κάνετε παρέα και έχετε επικοινωνία και με συμφοιτητές σας και με νέα άτομα που είτε είναι αδιάφορα πολιτικά είτε ανήκουν σε άλλους χώρους χωρίς να είναι ακραίοι.
Άννα Μαρία: Εντάξει, ούτε εμείς οι Αναρχικοί είμαστε ακραίοι έτσι;! Πρόεδρος: Δεν είπα εγώ κάτι τέτοιο. ΑΜ: Αυτό. Όχι, γιατί …
Πρόεδρος Κάνετε παρέα ή θεωρείται ότι είναι… Δηλαδή ένας που δεν είναι ομοϊδεάτης δεν σας ενδιαφέρει δεν σας αφορά.
Άννα Μαρία: Φυσικά και κάνουμε παρέα και φυσικά και έχουμε πάρε δώσε με όλα τα κοινωνικά στρώματα μέχρι εκεί που μπορούμε. Γιατί εντάξει δεν θα κάνω παρέα εγώ προσωπικά με έναν γιο μεγαλοξενοδόχου στη Ρόδο. Γιατί ταξικά ερχόμαστε από άλλες καταβολές.
Πρόεδρος: Προφανώς και εκείνος δεν ενδιαφέρεται γι’αυτές τις απόψεις.
Άννα Μαρία: Ακριβώς, γιατί είναι άλλος ένας βολεμένος του συστήματος. Παρόλα αυτά με την κοινωνία έχουμε άμεση σχέση και διάδραση και μας ακούνε, σαν Αναρχικούς, και εμένα προσωπικά σαν Άννα Μαρία, και μας υπολήπτονται και αντίστοιχα εμείς εκείνους. Γι’ αυτό μιλάμε για την Κοινωνική Επανάσταση.
Δεν είπε κάποιος ότι θα κάνουμε Αναρχική Επανάσταση, ότι θα βγει ένα αναρχικό κίνημα μπροστάρηδες και θα αλλάξει τα πράγματα, μιλάμε για την Κοινωνική Επανάσταση οπότε ναι η κοινωνική απεύθυνση είναι ένα από τα πιο βασικά σκέλη του αγώνα μας. Οπότε αν εγώ μπορώ κάπως να συνδράμω σε αυτό θα το κάνω.
Πρόεδρος: Έχετε να προσθέσετε κάτι περαιτέρω που δεν ερωτηθήκατε;
Άννα Μαρία: Δεν είναι κάποια προσθήκη απλά θέλω να αποδώσω και εγώ τιμή στον σύντροφο Λάμπρο Φούντα, να πω δύναμη και αλληλεγγύη στους συντρόφους Πόλα Ρούπα και Νίκο Μαζιώτη και ότι θα συνεχιστεί ο αγώνας για την Κοινωνική Επανάσταση και για την Αναρχία.
Σχολιασμός Νίκου Μαζιώτη μετά την κατάθεση της μάρτυρος Άννας Μαρίας Πλασάτη
Μαζιώτης: Θέλω να σχολιάσω κάτι. Για την παρέμβαση του κύριου σύνεδρου 3, στην ερώτηση για τα όρια θέλω να πω κάτι. Το αν κάποιος δεν έχει όρια, στην πραγματικότητα το έχετε απαντήσει εσείς, το δικαστήριο και οι νόμοι και θα αναφερθώ στο πολιτικό έγκλημα όταν αναγνωρίζεται ότι τα πραξικοπήματα είναι πολιτικά αδικήματα. Αυτοί λοιπόν που ιστορικά έχουν κάνει πραξικοπήματα, οι στρατιωτικοί δηλαδή, αυτοί όντως δεν έχουν όριο και εσείς συμφωνείτε με αυτό γιατί όταν γίνονται πραξικοπήματα, κάποιος που θέλει να καταλάβει την εξουσία, δεν έχει όρια στο να χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε βία, να σκοτώσει τον οποιονδήποτε -και μάλιστα μιλάμε για πολίτες- στο δρόμο του, προκειμένου να καταλάβει την εξουσία.
Όταν εσείς έχετε συγκατατεθεί και ως Άρειος Πάγος, και δεν ξέρω και ποια άλλη νομολογία, ότι όλα τα πραξικοπήματα θεωρούνται πολιτικά αδικήματα, στην πραγματικότητα εσείς δεν έχετε όρια. Όχι εμείς, οι αντίπαλοι. Εσείς δεν έχετε όρια. Γι’αυτό και σε άλλες περιπτώσεις ιστορικές, αν εσείς ζούσατε στην περίοδο της χούντας με την ίδια λογική θα δικάζατε αγωνιστές που έβαζαν βόμβες κατά της Χούντας των Απριλιανών και με την ίδια λογική αν ζούσατε την δεκαετία του ’40 θα δικάζατε αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης επειδή έκαναν σαμποτάζ, επειδή σκότωσαν τον τάδε δωσίλογο συνεργάτη των Γερμανών.
Οι αγώνες γενικά δεν μπορούν να είναι νόμιμοι κύριε σύνεδρε. Αυτό πρέπει να το καταλάβετε, παράνομοι θα είναι. Αυτός που φτιάχνει το νόμο, η εξουσία αυτός ορίζει το τι είναι νόμιμο, τι είναι παράνομο, τι είναι δίκαιο και τι άδικο. Αυτό όμως είναι η υποκειμενική άποψη της εξουσίας δεν είναι της λαϊκής βάσης. Αν λοιπόν ψάχνουμε για όρια, εμείς έχουμε όρια. Εσείς δεν έχετε όρια. Και με τα μνημόνια έχει αποδειχθεί αυτό ότι δεν έχετε όρια. Για λόγους εθνικού συμφέροντος, γιατί αυτή ήταν η απόφαση του ΣτΕ των ανώτερων σας, αυτά λέγανε, δεχθήκατε να ληστευτεί όλος ο κόσμος, αυτό είναι παράνομο. Παρόλα αυτά είστε νόμιμοι γιατί είστε εξουσία. Άμα ήμουν εγώ εξουσία θα σας έβγαζα εγώ παράνομους, έτσι πάει. Δεν είναι αντικειμενικό τόσο πολύ αυτό το πράγμα. Προς το παρόν έχετε τη δύναμη των όπλων να λέτε ότι αυτό που έχουμε εμείς είναι δίκαιο τι σύστημα και εσείς είστε οι εγκληματίες και οι παράνομοι, αυτό όμως δεν σημαίνει τίποτα. Όρια έχουμε εμείς στη δράση μας, ακόμα και στην ένοπλη, εσείς δεν έχετε όρια.
Νίκος Μαζιώτης – Πόλα Ρούπα
μέλη του Επαναστατικού Αγώνα
