Για ακόμη μία φορά και για ακόμη μία χρονιά , επιλέξαμε να κρατήσουμε ζωντανή στις συνειδήσεις και στις καρδιές μας , την πύρινη μαγεία της εξέγερσης του 2008 , μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από τις σφαίρες του μπάτσου Κορκονέα. Το κάλεσμα της συνέλευσης είχε δοθεί για τις 19.00 στην πλ. Ελευθερίας , όπως και έγινε . Η προσυγκέντρωση ξεκίνησε με το στήσιμο της μικροφωνικής στο χώρο, την ανάρτηση πανό και το μοίρασμα κειμένων της συνέλευσης και εφημερίδων ΑΠΑΤΡΙΣ. Από το μικρόφωνο δόθηκε και η αλληλεγγύη μας στους 5 διωκόμενους αγωνιστές φοιτητές που απειλούνται με απέλαση στις ιταλικές αρχές.
Με τον κόσμο να συγκεντρώνεται στην πλατεία , ξεκίνησε και η πορεία περίπου μία ώρα αργότερα. Το αναρχικό μπλόκ αποτελούνταν από 50 περίπου άτομα, κυρίως νεολαίους, ενώ μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που συμμετείχαν στην συγκέντρωση ακολούθησαν την πορεία με δικό τους πανό στο τέλος. Η πορεία κινήθηκε σε κεντρικούς δρόμους , όπου και φωνάχτηκαν πλήθος συνθήματα, μοιράστηκαν κείμενα, γράφτηκαν σπρέι σε τοίχους και πετάχτηκαν τρικάκια σε όλη την διαδρομή. Άξιο αναφοράς είναι η παντελής έλλειψη μπάτσων σε ολόκληρο το κέντρο της πόλης. Η μοναδική παρουσία της αστυνομίας ήταν ένα τσούρμο γνωστών-αγνώστων με πολιτικά της ασφάλειας, που ακολουθούσαν την πορεία από απόσταση ασφαλείας. Σε γενικές γραμμές θετικές οι εντυπώσεις όλων μας και σχετικά ικανοποιητικός ο αριθμός των συμμετεχόντων για τα δεδομένα της πόλης.
Φωτογραφικό υλικό από συγκέντρωση-πορεία της 6ης Δεκέμβρη
Κείμενο που μοιράστηκε στην συγκέντρωση-πορεία της 6ης Δεκέμβρη στη Λαμία
ΝΑ ΣΒΗΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ
Ήταν εκείνο το μοιραίο βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου του 2008, όταν η δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από τις σφαίρες του μπάτσου Κορκονέα, πυροδότησε μία από τις μαζικότερες και εκρηκτικότερες εξεγέρσεις στην πρόσφατη ελληνική ιστορία. Μία κοινωνία υπνωτισμένη και αποχαυνωμένη ακόμη από την ψεύτικη ευημερία και τον καταναλωτισμό, ξύπνησε από το λήθαργο, καθώς οι χιλιάδες των εξεγερμένων πλημμύρισαν τα κέντρα των πόλεων, ανάβοντας φωτιές και στήνοντας οδοφράγματα, επιτιθέμενοι σε δυνάμεις καταστολής, πυρπολώντας κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους, καταλαμβάνοντας δημόσια κτήρια. Η συσσωρευμένη κοινωνική και δημόσια οργή δεκαετιών, οι κοινωνικές ανισότητες, η υπέρμετρη κρατική καταστολή και η μαζική απειθαρχία σ’ ένα ασφυκτικά δομημένο σύστημα ρόλων για όλους, αποτέλεσαν τα βαθύτερα αίτια της μαζικότητας και της έκτασης που χαρακτήρισαν την εξέγερση.
Ερχόμενοι στο σήμερα, βρισκόμενοι μέσα στον κυκλώνα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, επιβιώνοντας μέσα σε μία κοινωνία, της οποίας η εξαθλίωση μοιάζει να μην έχει τέλος, οι αιτίες και οι αφορμές για μία νέα εξέγερση αποτελούν μονόδρομο. Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, ευρισκόμενο αντιμέτωπο, για ακόμη μία φορά, με μία οικονομική κρίση, που το ίδιο δημιούργησε, μοιάζει με ένα λαβωμένο θηρίο, που στην προσπάθειά του να σωθεί , δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο. Η Ε.Ε, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο, από έναν από τους βασικότερους πυλώνες αυτού του παγκόσμιου τέρατος. Μία σύγχρονη «Ιερή Συμμαχία», που έχει ως μοναδικό σκοπό την ακόρεστη ικανοποίηση του μεγάλου κεφαλαίου, μέσω της εντεινόμενης εξαθλίωσης και του μαρασμού ολόκληρων ευρωπαϊκών κοινωνιών. Η Ελλάδα ως γνήσιος υπηρέτης των ευρωπαϊκών προσταγών, έχει οδηγηθεί σε ένα πολιτικό αδιέξοδο. Οι πολιτικές που εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια, τα απανωτά μνημόνια, η λιτότητα και οι περικοπές, έχουν εφαρμοστεί με τον ίδιο ζήλο, από όλες τις πολιτικές δυνάμεις που διαθέτει το εγχώριο πολιτικό σύστημα. Τελειώσαμε με τις αυταπάτες των επίπλαστων δίπολων, των “μνημονιακών” και των “αντιμνημονιακών”, των “αριστερών” και των “δεξιών”, των “προοδευτικών” και των “συντηρητικών” . Είναι πλέον φανερό πως το υπάρχον σάπιο πολιτικό σύστημα, δεν εξανθρωπίζεται, δεν είναι ικανό να προσφέρει λύσεις, παρά μόνο να εξυπηρετεί το κεφάλαιο, τα αφεντικά και τις εξουσιαστικές αντικοινωνικές λογικές τους, όποιοι και να είναι οι διαχειριστές του. Ο μόνος πραγματικός διαχωρισμός βρίσκεται ανάμεσα στα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Των στρατευμένων με το υπάρχον σύστημα εξαθλίωσης και αυτών που εργάζονται αδιάκοπα για την οριστική καταστροφή του.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη , έφερε τον τρόμο στους εξουσιαστές εντός και εκτός συνόρων. Η φυσική αντίδρασή τους ήταν η εντεινόμενη καταστολή που ακολουθείται μέχρι σήμερα. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, νέες νομοθεσίες, διεθνή εντάλματα σύλληψης και συνεργασίες αστυνομιών εφαρμόζονται εις βάρος «δημοκρατικών» ελευθεριών των πολιτών, πολλές φορές με την πρόφαση καταπολέμησης των τρομοκρατικών επιθέσεων. Εντός συνόρων, παρατηρούμε την συνολική αναβάθμιση του κατασταλτικού μηχανισμού, σε νομικό επίπεδο(τρομονόμοι κλπ) αλλά και σε επιχειρησιακό επίπεδο με νέες αντικοινωνικότερες ομάδες μπάτσων, να συνθέτουν την φανερή αστυνομοκρατία. Στον αντίποδα, η εξέγερση άφησε πίσω την πολύτιμη εμπειρία, τόσο στο επίπεδο της συνειδητοποίησης της πραγματικής δύναμης του εξεγερμένου λαού, όσο και της οικειοποίησης από τις πλατιές λαϊκές μάζες, του αυτοοργανομένου, οριζόντιου και αντιιεραρχικού τρόπου λειτουργίας. Για πρώτη φορά εκείνες τις ημέρες και νύχτες της εξέγερσης στήθηκαν λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών, οργανώθηκαν πρωτοβάθμια σωματεία και δημιουργήθηκαν κέντρα αγώνα μέσα σε κατειλημμένα δημαρχεία και δημόσια κτήρια. Όλα τα παραπάνω αποτέλεσαν μία σπουδαία παρακαταθήκη που επηρέασε και επηρεάζει όλα τα μεταγενέστερα κοινωνικά κινήματα.
Ως αναρχικοί-ές θεωρούμε πως το μεγαλύτερο λάθος των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου, θα είναι η ολοκληρωτική παράδοση και αποδοχή της εξαθλίωσης και της μιζέριας που προσφέρει το σύστημα σήμερα. Να οργανώσουμε την δική μας ολομέτωπη επίθεση απέναντι στον κόσμο των κυρίαρχων. Να σπάσουμε τα δεσμά μας, και να τολμήσουμε να φανταστούμε έναν άλλο κόσμο, ισότητας και ελευθερίας, που θα στηθεί πάνω στα συντρίμμια της σημερινής απάνθρωπης καπιταλιστικής σκλαβιάς. Με πύρινα οδοφράγματα και διαρκείς εξεγέρσεις, αγώνας μέχρι την κοινωνική επανάσταση για τον κομμουνισμό και την αναρχία.
ΝΑ ΕΞΕΓΕΡΘΟΥΜΕ, ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ !
