ΠΟΙΟΙ/ ΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ:
Η αναρχική συλλογικότητα Camino Libre αποτελεί ένα εγχείρημα ανθρώπων που έχουν συναντηθεί αρκετές φορές στον δρόμο του αγώνα, στην πόλη της Κομοτηνής. Αντιλαμβανόμαστε τους/τις εαυτούς/ες μας ως κομμάτι της κοινωνικής βάσης, και όχι ως κάποιου είδους “πολιτική πρωτοπορία”. Προτάσσουμε τον αδιαμεσολάβητο αγώνα των καταπιεσμένων, την αυτοoργάνωση των αγώνων και την ταξική αλληλεγγύη, με όραμα μία ελευθεριακή κοινωνία αυτοδιευθυνόμενη, απελευθερωμένη από τις αλυσίδες κράτους και κεφαλαίου.
Ως αναρχικοί/ες, είμαστε ενάντιοι/ες σε κάθε μορφή εξουσίας, σε κάθε μηχανισμό άσκησης καταπίεσης. Συνεπώς, η πολιτική συνέλευση μας δεν μπορεί να είναι ανοιχτή σε άτομα που συμπεριφέρονται με τρόπο εξουσιαστικό, ή/και φέρουν ολοκληρωτικές, ρατσιστικές, σεξιστικές/ ομοφοβικές αντιλήψεις. Η αρχή της ισότητας ανάμεσα στα μέλη της συλλογικότητας, αποτελεί δομικό συστατικό της, διασφαλίζοντας τον αντιιεραρχικό της χαρακτήρα.
ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΙ
Οι ραγδαίες κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις καθιστούν πιο εμφανή από ποτέ την καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο, μέσω του πολέμου των κρατών για τον έλεγχο των φυσικών πόρων, μέσω της προσφυγιάς, στην οποία εξαναγκάζονται εκατομμύρια άνθρωποι. Άνθρωποι που διέμεναν σε χώρες της Μέσης Ανατολής και αφού βίωσαν αρχικά την βιαιότητα των φονταμενταλιστών του ISIS και την επεκτατικών βλέψεων εμπλοκή των οικονομικά ισχυρότερων κρατών στην περιοχή, στη συνέχεια αντιμετώπισαν τη θανάσιμη πολιτική των ευρωπαϊκών κρατών και εν προκειμένω του ελληνικού έθνους/κράτους. Ένα κράτος που έχτισε φράχτες στον Έβρο και στοίβαξε πρόσφυγες και μετανάστες/-στριες σε κοντέινερ ( τα λεγόμενα “hot spots”) σε όλη την επικράτειά του, ισχυροποίησε τα εθνικά του σύνορα, οδήγησε πολλές χιλιάδες πρόσφυγες στη θάλασσα και κατ’ επέκταση στον πνιγμό. Η ΕΕ συμφώνησε με το τουρκικό κράτος σε επαναπροωθήσεις προσφύγων από την Ελλάδα στην Τουρκία, όπου γίνονται θύματα της βάρβαρης πολιτικής του νεοσουλτάνου Ερντογάν. Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι το κράτος είναι ένας μηχανισμός που παράγει καταπίεση και θάνατο και αυτό είναι ίσως πιο ορατό από ποτέ. Το ξέσπασμα των παραπάνω επιπτώσεων διεθνούς εμβέλειας μπορεί να συνοψιστεί σε μία φράση: Το αδηφάγο καπιταλιστικό σύστημα, από τη φύση του, αφού καταφέρει να συσσωρεύσει τον πλούτο κάθε χώρας στα χέρια των καπιταλιστών, στη συνέχεια οδηγεί στους εθνικούς πολέμους. Αυτό συμβαίνει γιατί η απληστία και ο ατομικισμός που προάγουν ως τρόπο σκέψης ο καπιταλισμός και η κυρίαρχη κουλτούρα, είναι επακόλουθο να οδηγούν στην επιθυμία για άκρατο πλουτισμό. Ο πλουτισμός αυτός δεν συμβιβάζεται με την συγκατοχή με αλλοεθνείς αστικές τάξεις των φυσικών πόρων του πλανήτη. Κοινώς, οποιοδήποτε κράτος έχει τη δύναμη, επιχειρεί την δημιουργία μιας αυτοκρατορίας. Για όλα αυτά υιοθετούμε την αντικαπιταλιστική και αντιμιλιταριστική μας θέση και όχι κάποιο αντιιμπεριαλιστικό πρόταγμα. Δείχνουμε διεθνιστική αλληλεγγύη στους καταπιεσμένους/-ες και αρνούμαστε να πολεμήσουμε για τα κράτη και τα αφεντικά τους.
Η ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ
Στον 21ο αιώνα βιώνουμε τη βαθύτερη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Η κρίση δεν οφείλεται κατά βάση στην διαφθορά των εξουσιαστών, στα οικονομικά σκάνδαλα και στην κακή οικονομική διαχείριση των όποιων κυβερνήσεων, αλλά είναι έτσι κι αλλιώς δομική. Αυτό σημαίνει ότι η ταξική ανισότητα και οι παραγωγικές σχέσεις, στην κοινωνία εντός του καπιταλισμού, δημιουργούν μια συνθήκη όπου τα πολλά είναι για τους λίγους και τα λίγα για τους πολλούς. Συνεπώς, οι πολλοί, οι εργάτες/-τριες παλεύουν για την επιβίωση και ως φυσικό επακόλουθο αδυνατούν να καταναλώσουν τα αγαθά που οι ίδιοι παράγουν, γεγονός που οδηγεί την κάθε οικονομία σε κρίση. Από τη φύση του το σύστημα αυτό επιβάλλει την υπερπαραγωγή και την υπερκατανάλωση, γεγονός που οδηγεί σταδιακά στον αφανισμό των φυσικών πόρων του πλανήτη, ενώ είναι πάρα πολλά τα παραδείγματα ανέγερσης εργοστασίων, όπως αυτό της εταιρείας Eldorado Gold, η οποία έχει ξεκινήσει εξόρυξη χρυσού στην περιοχή της Χαλκιδικής καταστρέφοντας την χλωρίδα και την πανίδα και προκαλώντας καταστροφικές συνέπειες στην υγεία των κατοίκων εκεί, στο βωμό του κέρδους. Την ίδια ώρα, η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας βιώνει μία βάρβαρη οικονομική εκμετάλλευση και εξαναγκάζεται στην μισθωτή σκλαβιά προκειμένου να καλύψει τα προς το ζην. Παράλληλα, η χολέρα του συστήματος αυτού μεταδίδεται και στις σχέσεις μεταξύ εργαζομένων, όπου το ανταγωνιστικό πνεύμα σπέρνει διχόνοιες και τους αποπροσανατολίζει από τα κοινά ταξικά τους συμφέροντα, τους ωθεί στον ατομικισμό και στο κυνήγι οικονομικής ανέλιξης. Η κοινωνία εντός του καπιταλισμού ιεραρχεί ψηλά την εικόνα και το θέαμα, υποβαθμίζει την κριτική σκέψη, δημιουργεί πλασματικές ανάγκες, καθιστά τον άνθρωπο ένα ον υποταγμένο στις κοινωνικές νόρμες και συμβάσεις που επιβάλλει η κυρίαρχη ιδεολογία.
Στην οικονομική δυστοπία που ζούμε, βλέπουμε καθημερινά πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας με πρόφαση γελοίες χρηματικές οφειλές, κομμένο ρεύμα σε πολλά σπίτια και άλλα πολλά παραδείγματα που αποδεικνύουν την ωμότητα και την απάνθρωπη φύση τους κράτους και του καπιταλισμού. Στο πεδίο της εργασίας, καταπατώνται βασικά δικαιώματα και κεκτημένα αγώνων του παρελθόντος, όπως το 8ωρο, το δικαίωμα στην απεργία, η στοιχειώδης ασφάλιση, η δηλωμένη εργασία, η κυριακάτικη αργία, ενώ γίνονται καταχρηστικές μαζικές απολύσεις εις βάρος εγκύων, συνδικαλιστών/-στριών, ευπαθών ομάδων και γενικότερα εργατών/-τριών. Η εργοδοσία αντλεί την υπεραξία απ’ τον ιδρώτα και το αίμα των εργατών/-τριών και πλουτίζει σε βάρος τους. Οι εργατικές δολοφονίες και τα εργατικά ατυχήματα αυξάνονται ραγδαία και βαφτίζονται ατυχή γεγονότα, αποσυνδεόμενα από την εργοδοτική ασυδοσία και τρομοκρατία που τα προκαλεί. Δεν είναι λίγες οι φορές που τα αφεντικά τρομοκρατούν και ασκούν βία εις βάρος των εργατών/-τριών ή χρησιμοποιούν μπράβους. Ακόμα πιο ευάλωτη είναι η θέση μεταναστών/-στριών εργατών/-τριών, οι οποίοι/-ες θεωρούνται «φτηνά εργατικά χέρια» και εξαναγκάζονται να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί υπό άθλιες συνθήκες.
ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Υπό αυτές τις συνθήκες κρίνεται αναγκαία η συσπείρωση του εργατικού κινήματος στους χώρους δουλειάς και κατ’ επέκταση στα σωματεία αλλά και στον δρόμο, στις γειτονιές και στις πολιτικές διαδικασίες, με στόχο αρχικά τη διεκδίκηση υλικών νικών ενάντια σε κάθε εργοδοσία, αφού αυτές είναι ζήτημα επιβίωσης. Αυτό είναι το αποφασιστικό βήμα για την αναζωπύρωση του κινήματος, που θα προτάξει τη ταξική χειραφέτηση και την κοινωνική επανάσταση. Ως αναρχικοί/-ές, προτάσσουμε τους αμεσολάβητους, ακηδεμόνευτους ταξικούς αγώνες, πέρα από λογικές κομματικού συνδικαλισμού (ΠΑΜΕ) και μακριά από κρατικό- εργοδοτικό συνδικαλισμό και εργατοπατέρες (ΓΣΕΕ).
Η σύνδεση των αγώνων των απανταχού καταπιεσμένων, όσων βιώνουν τη μισθωτή σκλαβιά, όσων βιώνουν διακρίσεις λόγω του φύλου, της καταγωγής, της σωματικής διάπλασης και του σεξουαλικού τους προσανατολισμού, είναι απαραίτητη προκειμένου να επιτυγχάνεται μία πολύμορφου τύπου αντίσταση στο υπάρχον. Η πολυμορφία στην εξώστρεφη δράση των κινημάτων είναι για μας θεμιτή, αρκεί πάντα να διέπεται από την ελευθεριακή κουλτούρα.
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ/ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
Την αγωνιστική διάθεση και τη μαζικότητα του ευρυτερου ανταγωνιστικού κινήματος διαδέχτηκε μία κατάσταση αποδυνάμωσης και νοοτροπία ήττας, που οφείλεται σε τεράστιο βαθμό στην εκλογή ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα το οποίο κατά την προεκλογική περίοδο καλλιέργησε το αίσθημα της ελπίδας στην κοινωνία και την προσγείωσε απότομα στην πραγματικότητα της ψήφισης μνημονίων, νομοσχεδίων και δυσβάσταχτων μέτρων, φτάνοντας σε σημείο να ψηφίσει νομοσχέδιο που προβλέπει πλειοψηφία άνω του 50% επί των μελών του σωματείου όσον αφορά το ζήτημα κήρυξη απεργίας. Αυτή η μεταστροφή προκάλεσε την απογοήτευση και την απομαζικοποίηση των αγώνων, αφού η λογική της ανάθεσης ήταν διάχυτη κατά την περίοδο εκείνη. Την δυσμενή αυτή κατάσταση ακολούθησε μία πρωτοφανής κρατική αριστερή καταστολή, αρχικά στον δρόμο με μαζικές συλλήψεις και προσαγωγές σε πορείες και κινητοποιήσεις και μετέπειτα με εκκενώσεις αναρχικών και προσφυγικών καταλήψεων (π.χ. Νίκης, Hurriya) ακόμα και με κατεδαφίσεις (π.χ. Ορφανοτροφείο). Χαρακτηριστική είναι η συνδρομή των μπάτσων στον εμπρησμό της Libertatia από φασίστες.
ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ
Η καταστολή της αριστερής κυβέρνησης δεν αρκέστηκε στην επίθεση στους αγωνιστές στο δρόμο και στις εστίες αγώνα. Επιπροσθέτως, στοχοποίησε, ποινικοποίησε και φυλάκισε μέσω δικών- παρωδιών με στημένα κατηγορητήρια και ουσιαστική αιτία τα φρονήματα και την πολιτική δράση (π.χ. Τάσος Θεοφίλου) και ακόμα τις φιλικές και συγγενικές σχέσεις (π.χ. Ηριάννα Β.Λ.). Η αντιτρομοκρατική χέρι χέρι με την δικαστική τρομοκρατία χρησιμοποίησε άριστα προς όφελός της το έκτρωμα του Τρομονόμου (187Α Π.Κ.) σε συνδυασμό με τη βίαιη λήψη DNA, ένα μέσο «απόδειξης» ανακριβές και εύκολα παραποιήσιμο. Παράλληλα, η εκδικητικότητα του κράτους απλώνει τα δίχτυα της και στα σύγχρονα κολαστήρια των φυλακών, θεσπίζοντας τον απάνθρωπο νέο σωφρονιστικό κώδικα, που καταστρατηγεί βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Στην ήδη άθλια υπάρχουσα κατάσταση στα «σωφρονιστικά καταστήματα», ο ΝΣΚ προβλέπει μειωμένα τετραγωνικά μέτρα στο κάθε κελί, κολπικούς ελέγχους, ειδικό καθεστώς κράτησης για όσους/-ες αντιστέκονται εντός των τειχών της φυλακής (απομόνωση), καταχρηστική στέρηση αδειών στους κρατουμένους, περιορισμό και φακέλωμα σε κατάλογο των ατόμων που διατηρούν επικοινωνία με τους/τις έγκλειστους/-στες. Όλα τα παραπάνω φέρουν από την πίσω πόρτα την επαναφορά των φυλακών Τύπου Γ’. Αξίζει να αναφερθεί ότι το «βραχιολάκι» γεωεντοπισμού ή αλλιώς μέσο ελέγχου εκτός των φυλακών, θεσμοθετήθηκε όχι για να δώσει μια ευκαιρία επανένταξης των κρατουμένων, αλλά για να τους/τις επιτηρεί εξονυχιστικά, ενώ πριν το «βραχιολάκι» δικαιούνταν υφ’ όρων απόλυση μετά την έκτιση ορισμένου μέρους της ποινής. Ένα βασικό μέσο αγώνα εντός των φυλακών, η απεργία πείνας καταστρατηγείται με την υποχρεωτική σίτιση (π.χ. Γιαγτζόγλου). Το κράτος μάλιστα, στην πρόσφατη περίπτωση του Β. Δημάκη, ο οποίος διεκδίκησε με πολυήμερη απεργία πείνας και δίψας το αυτονόητο δικαίωμα στην εκπαίδευση, δεν δίστασε να τον αφήσει ένα βήμα πριν το θάνατο.
ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ
Ως αναρχικοί/-ές και ταυτόχρονα κομμάτι της κοινωνικής βάσης με ταξική συνείδηση αντιλαμβανόμαστε τους μισάνθρωπους φασίστες ως ανάχωμα του κεφαλαίου και ως δεξί χέρι του αριστερού κράτους στο ιδεολόγημα της εθνικής ενότητας, ενάντια στον εξωτερικό «εχθρό» και γι’ αυτό το λόγο προτάσσουμε τον μαχητικό αντιφασισμό. Η φύση του φασισμού προάγει την ταξική συμφιλίωση μεταξύ εκμεταλλευτή και εκμεταλλευόμενου, αποπροσανατολίζει τους καταπιεσμένους/-ες από τα ταξικά τους συμφέροντα και κάθε άλλο παρά αντικαπιταλιστική και αντισυστημική είναι, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το σύνθημα του ελληνικού εθνικισμού «Δουλειά στον έλληνα εργάτη», που προβάλλει ως αποδιοπομπαίους τράγους της ανεργίας, τους μετανάστες/-στριές. Παράλληλα οι φασίστες τελούν καθήκοντα απεργοσπαστών και μπράβων των αφεντικών στους χώρους δουλειάς (π.χ. Market In), ενώ και στη Βουλή οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής προτείνουν φοροελαφρύνσεις σε εφοπλιστές και μεγαλοεπιχειρηματίες. Στο δρόμο, η συνεργασία τους με τους μπάτσους, οι οποίοι αποδείχτηκε στη δίκη της Χ.Α. ότι τους προμήθευαν με όπλα, είναι εμφανέστατη. Οι νοσταλγοί του Χίτλερ για μεγάλο χρονικό διάστημα «έβγαιναν βόλτα» για πογκρόμ κατά μεταναστών/-στριών ανενόχλητοι, προκαλώντας τραυματισμούς και δολοφονίες (Σαχζάτ Λουκμάν), ενώ οι πυρήνες των ομάδων κρούσης της Χ.Α. έδιναν εντολές για δολοφονικές επιθέσεις σε αντιφασίστες/-στριες, με αποκορύφωμα την δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Στο στόχαστρο των επιθέσεων και της ρητορείας των φασιστικών μορφωμάτων έχουν βρεθεί πολλές φορές και άτομα με καταπιεσμένες ταυτότητες (π.χ. ομοφυλόφιλοι, ΑΜΕΑ), με την «ευχή του Θεού» (π.χ. ομοφοβικό παραλήρημα μητροπολίτη Αμβρόσιου). Η θρησκεία και η Εκκλησία ως θεσμοί, αποτελούν στυλοβάτες της πατριαρχίας και αναπαράγουν την καταπίεση του γυναικείου φύλου. Τα φασιστοειδή, μετά την εξαφάνισή τους από το δημόσιο χώρο, βρήκαν πάτημα στην εθνική φιέστα των συλλαλητηρίων με αφορμή το όνομα της Μακεδονίας, να επανεμφανιστούν με την ανοχή και την υποστήριξη συντηρητικών, πατριωτών, παπάδων και δημοσιογράφων, με αποτέλεσμα μία καμένη κατάληψη. Όλος αυτός ο συρφετός, που ανέχεται σιωπηρά καθημερινά την υποτίμηση και καταδυνάστευση της ζωής του, «κινητοποίηθηκε» για το «φλέγον» ζήτημα της ονομασίας ενός κράτους και αναπαρήγαγε έναν αλυτρωτικό οχετό. Η συμπόρευση αυτή του πατριωτικού, ακροδεξιού, συντηρητικού, νεοφιλελεύθερου μπλοκ, αποτελεί στρατηγική προς τον εντεινόμενο ολοκληρωτισμό του κράτους και συνοψίζεται στο σύνθημα «Ενώστε τη Δεξιά». Η στρατηγική αυτή χρησιμοποιείται παράλληλα για την καταστολη των κινημάτων και εν γένει των κοινωνικών αντιστάσεων. Συνεπώς, η απάντηση σε μία γενικευμένη επίθεση στα κινήματα που προτάσσουν τον κοινωνικό μετασχηματισμό, θεωρούμε πως πρέπει να είναι η συσπείρωση του αντιφασιστικού κινήματος, η κοινή πλεύση με τα ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας, με κοινές πάντα βάσεις, την αναγνώριση της εχθρικής φύσης του φασισμού απέναντι στην τάξη μας, την απουσία κομματικών μηχανισμών, που προσπαθούν να πατρονάρουν κινηματικές διαδικασίες και την απαλλαγή από κάθε αναθετική λογική, που υποστηρίζει ότι η αντιφασιστική νίκη θα επιτευχθεί στις αίθουσες των δικαστηρίων. Η πολύκροτη δίκη της Χ.Α. που προσφάτως συμπλήρωσε τρία χρόνια, ανέδειξε ένα και μόνο πράγμα, ότι το φασισμό δε θα τον στείλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας το σύστημα που τον γέννησε. Η δικαστική εξουσία που με τόση ευκολία και με ελλιπέστατα έως κωμικά στοιχεία στοιβάζει στα κελιά συντρόφους/-ισσες, κλείνει τα μάτια, ως «τυφλή», παραβλέπει τις αποδεδειγμένες από πλήθος στοιχείων δολοφονικές ενέργειες των ταγμάτων εφόδου της Χ.Α., επιβάλλει ποινές- χάδια στους χρυσαυγίτες, ενώ μάλιστα η δημοσιότητα της δίκης από τα καθεστωτικά Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης είναι σκόπιμα εξαιρετικά περιορισμένη. Απ’ τη σκοπιά μας προτάσσουμε το μαχητικό αντιφασισμό σε δρόμους και συνειδήσεις και τη διάχυση του αντιφασιστικού λόγου οπουδήποτε οι φασίστες προσπαθούν να δηλητηριάσουν την κοινωνία με τις μισαλλόδοξες αντιλήψεις τους.
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ
Η πόλη της Κομοτηνής, όπου ζούμε και δρούμε πολιτικά, χαρακτηρίζεται από την ιδιομορφία της πολυπολιτισμικότητας. Σε μία τέτοια πόλη, η συνύπαρξη χριστιανών και μουσουλμανικής μειονότητας, δίνει φαινομενικά την ευκαιρία στον ελληνικό και τον τουρκικό εθνικισμό να αναπτυχθούν. Και όντως η Χ.Α. έχει πολλάκις επιχειρήσει να διαχύσει το φασισμό και να σπείρει το μίσος και τη διχόνοια στην τοπική κοινωνία, μέσα από εκδηλώσεις και ναζιστικές φιέστες, που όμως κατέληξαν σε φιάσκο χάρη στην ετοιμότητα, την αποφασιστικότητα και τη μαζικότητα του αντιφασιστικού κινήματος, το οποίο δε τους παραχώρησε σπιθαμή δημόσιου χώρου και τους περιόρισε στο γραφειάκι τους στον τέταρτο, να αναπολούν δέκα νοματαίοι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Παράλληλα και ο «δημοκρατικά» εκλεγμένος δικτάτορας Ερντογάν, μέσω της επίσκεψής του στην Κομοτηνή φέτος, προπαγάνδισε τις επεκτατικές του εκστρατείες στη Μέση Ανατολή και όχι μόνο, ενώ και καθημερινά το τουρκικό προξενείο, λειτουργεί ως φερέφωνο αυτού και του ολοκληρωτικού κόμματός του, ΑΚΡ. Σε μια κοινωνία αν μη τι άλλο συντηρητική, το πρωταρχικό επίδικο για μας είναι η κατανόηση από τον κόσμο της ταξικής του θέσης, η οποία τον καθιστά εχθρό των ελληνικών και τουρκικών αφεντικών και όχι των ταξικών αδερφών τους, που έτυχε να έχουν διαφορετική καταγωγή. Αρχικά για μας, είναι αναγκαία η διατήρηση της αρμονικής συνύπαρξης των πληθυσμών της Κομοτηνής και η καλλιέργεια του αισθήματος αλληλεγγύης μεταξύ τους, μέσα από εκδηλώσεις, συγκεντρώσεις και άλλα πολιτικά δρώμενα. Οι ριζωμένες πατριαρχικές αντιλήψεις, μας βρίσκουν αντιμέτωπους σε κάθε πτυχή της κοινωνικής μας ζωής. Η θέση της γυναίκας στο σήμερα είναι ακόμα περιορισμένη στις οικιακές εργασίες σε γενικό βαθμό, ενώ μάλιστα σε γειτονιές της Κομοτηνής έχουν παρουσιαστεί κατά καιρούς κρούσματα βιασμών και σεξιστικών επιθέσεων, τα οποία δεν έλαβαν την έκταση και τη δημοσιότητα που θα έπρεπε. Η πατριαρχία ως όπλο της θρησκείας και του κεφαλαίου, δημιουργεί έμφυλους διαχωρισμούς και καταπίεση των γυναικών, των ομοφυλόφιλων και όσων ατόμων ξεφεύγουν από την σεξουαλική ετεροκανονικότητα, με σκοπό τη διάσπαση των ταξικών κινημάτων. Στον αντίποδα, εμείς προτάσσουμε τους κοινούς αγώνες ανδρών, γυναικών και lgbtqi+ κοινότητας, για την επίθεση στα κοινωνικά στερεότυπα της κυρίαρχης κουλτούρας. Τέλος, η φοιτητική κοινότητα της Κομοτηνής, στην οποία ανήκουμε και οι περισσότεροι από μας, έχει βυθιστεί σε μεγάλο βαθμό στην αποπολιτικοποίηση και την αδράνεια, γεγονός που απορρέει και από την αναθετική λογική στις φοιτητικές διεκδικήσεις, την οποία καλλιεργούν οι παρατάξεις των σχολών. Οι γενικές συνελεύσεις των σχολών, έχουν μετατραπεί σε ψηφοθηρικό πανηγύρι, δε λειτουργούν με συνδιαμόρφωση, ενώ οι εντεταλμένες από τα κόμματα του παλαιού δικομματισμού παρατάξεις, προσπαθούν να ενσωματώσουν τους φοιτητές/-τριες στην κοινωνία με μια σάπια νοοτροπία ανταγωνισμού. Διάφορα απολίτικα μορφώματα καταπιάνονται μόνο με ακαδημαϊκά ζητήματα, αποσυνδέοντας έτσι το πανεπιστήμιο από την κοινωνία και προάγουν τον άνθρωπο καριερίστα, που όλη του η ζωή περιστρέφεται γύρω από την επαγγελματική ανέλιξη. Εμείς, αντιλαμβανόμενοι τον διαταξικό χαρακτήρα της φοιτητικής κοινότητας, διεκδικούμε μαζί με τους μελλοντικούς εργάτες, με ακηδεμόνευτους ταξικούς αγώνες, υλικές νίκες ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας και επιδιώκουμε την παρέμβαση στις σχολές διαχέοντας τον αναρχικό λόγο.
ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Η δική μας άποψη για την κοινωνική μεταβολή είναι ριζική. Προτάσσουμε μέσα από αδιαμεσολάβητους αγώνες των καταπιεσμένων, την κοινωνική επανάσταση, τη χειραφέτηση της κοινωνίας από τα δεσμά κράτους και κεφαλαίου. Μια κοινωνία όπου η εργασία θα πραγματώνεται για την επιβίωση και την πρόοδο της κάθε κοινότητας και όχι με σκοπό τα υπερκέρδη του κάθε λογής αφεντικού. Μια κοινωνία ισότητας και οριζοντιότητας στην λήψη των αποφάσεων, μέσω της συνδιαμόρφωσης και της αλληλεπίδρασης. Μια κοινωνία χωρίς τους μηχανισμούς που καταπιέζουν τον άνθρωπο, που σφάζουν μαζικά και εμπορευματοποιούν τα ζώα, που λεηλατούν και καταστρέφουν τη φύση. Μια κοινωνία που θα κάνει το πέρασμα από την ατομική ιδιοκτησία και τον καπιταλισμό, στον ελευθεριακό κομμουνισμό και τον φεντεραλισμό (ομοσπονδιοποιήση των δομών οργάνωσης της κοινωνίας), για την κατάλυση κάθε εξουσίας.
Να οργανώσουμε την αντεπίθεσή μας στο υπάρχον.
Να μην κάνουμε βήμα πίσω.
Να κάνουμε τον καπιταλισμό και την κρατική ηγεμονία μία μαύρη σελίδα στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό.
ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ CAMINO LIBRE
ΜΑΗΣ 2018 ΚΟΜΟΤΗΝΗ