Στις 4/3/2018 πραγματοποιήσαμε παρέμβαση στις φυλακές Κομοτηνής ως ένδειξη αλληλεγγύης ενάντια στον νέο σωφρονιστικό κώδικα. Μοιράστηκαν κείμενα,πετάχτηκαν τρικάκια και φωνάξαμε συνθήματα τόσο αλληλεγγύης στους κρατουμένους και αγωνιστές,όσο και συνθήματα ενάντια στον νέο σωφρονιστικό κώδικα.
NEOΣ ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ: ΤΟ ΕΚΤΡΩΜΑ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ
Η έννοια του σωφρονισμού, με την σημερινή μορφή της απομόνωσης από το κοινωνικό σύνολο άρχισε να εδραιώνεται κατά τον 16ο αιώνα(διαφορετικού τύπου μορφές απομόνωσης-απομάκρυνσης, αποτελούσαν οι πρακτικές του εξοστρακισμού κατά την αρχαιότητα). Μέχρι τότε οι ποινές που επιβάλλονταν, ήταν κυρίως σωματικής φύσης.
Η εμφάνιση των φυλακών ως μέσο εφαρμογής της έννοιας του εγκλεισμού έχει ως στόχο την απομόνωση του/της κρατουμένου/ης από το κοινωνικό σύνολο για το οποίο κρίνεται επικίνδυνος/η. Στόχος είναι να αναλογιστεί τις ΄΄ανάρμοστες΄΄ για το κράτος πράξεις του και να επανενταχθεί σύμφωνα με τις επιταγές του. Η τακτική αυτή, πέρα από τον ξεκάθαρα απάνθρωπο χαρακτήρα της, που οδηγεί στην καταστροφή της ανθρώπινης ζωής και υπόστασης, είναι αδιέξοδη και εξυπηρετεί άριστα τα συμφέροντα κράτους και κεφαλαίου. Σώφρον ορίζεται το άτομο του οποίου, ο τρόπος ζωής συμβαδίζει με τα κρατικά πρότυπα, και με βάση αυτά αποφασίζεται η στέρηση ή μη της ελευθερίας του. Πέραν των προαναφερθέντων, το άτομο κατά την διάρκεια της φυλάκισής του αλλά και μετά το πέρας αυτής στιγματίζεται ως δημόσιος κίνδυνος λόγω της προπαγάνδας του κράτους και των μηχανισμών του(ΜΜΕ), και βιώνει την εφ’ όρου ζωής περιθωριοποίηση. Το κράτος επεκτείνει τον εγκλεισμό και πέραν των τειχών, χρησιμοποιώντας το βραχιολάκι γεωεντοπισμού στις άδειες. Το ”βραχιολάκι” χρησιμοποιείται αντί της υφ’ όρων απόλυσης και των ελευθέρων αδειών που έτσι κι αλλιώς υφίστανται νομικά και δεν προβλέπουν επιτήρηση του ατόμου. Η επινόηση αυτή δεν εξυπηρετεί μόνο την συνεχή επιτήρηση του κρατουμένου εκτός της φυλακής αλλά έρχεται να εξυπηρετήσει και τα οικονομικά συμφέροντα κράτους και κεφαλαίου. Στα πλαίσια της γενικότερης εκμετάλευσης των κρατουμένων οι οποιοι χρησιμοποιούνται σαν δωρεάν εργατικά χέρια το βραχιολάκι κατακευάζεται από ιδιωτική εταιρεία και τα έξοδά χρήσης του αναλαμβάνει ο κρατούμενος. Η λογική αυτή έχει μετουσιωθεί σε πράξη σε μεγάλο βαθμό στις ΗΠΑ όπου την διαχείριση φυλακών και κρατουμένων αναλαμβάνουν εξ ολοκλήρου εταιρείες με σκοπό την εκμετάλλευσή τους. Έτσι επιβεβαιώνεται η άποψη ότι καμία κρατική εξουσία δεν ενδιαφέρεται για την κοινωνική επανένταξη όσων ορίζει ως παραβάτες καθώς πέρα από την εξόντωσή τους για λόγους δικής της αυτοσυντήρησης δεν διστάζει να τους χρησιμοποιήσει προς ώφελός της.
Ισχυρό πεδίο παρέμβασης και άσκησης πίεσης στους κρατουμένους αποτελεί η στοχοποίηση συγγενικών προσώπων. Η Ηριάνα Β.Λ. και ο Περικλής παραμένουν ακόμα στη φυλακή με σαθρά στοιχεία με την πραγματική αιτία για την σύλληψή τους να αποτελεί η σχέση τους με άτομα του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου. Κατά την σύλληψη της Π. Ρούπα, απήχθη από την αντιτρομοκρατική ο εξάχρονος γιός της Βίκτωρας Λάμπρος ο οποίος κρατούνταν μακριά από συγγενικά του πρόσωπα. Ο αισχρός αυτός μηχανισμός και τα παρακλάδια του δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν ένα εξάχρονο παιδί ως μέσο πίεσης ενάντια στην μητέρα του αδιαφορώντας για τα μόνιμα ψυχικά τραύματα που θα του προκαλέσουν. Όπως βλέπουμε τα άτομα που δραστηριοποιούνται στον α/α χώρο δέχονται μία πολυμέτωπη κατασταλτική επίθεση. Ένα ακόμα μέσο ενοχοποίησης πολιτικών αντιπάλων του κράτους είναι η βίαιη λήψη DNA, η οποία επιστημονικά δεν αποτελεί επαρκές αποδεικτικό στοιχείο, καθώς το DNA ενός ανθρώπου μπορεί να μεταφερθεί ακόμη και σε μέρη που δεν έχει βρεθεί ποτέ, ενώ ακόμα και βάσει νόμου μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο για την αθώωση κι όχι για την ενοχοποιήση του φερόμενου ως ”υπόπτου”. Μπορούμε ακόμη να μιλήσουμε για σαφή διαχωρισμό πολιτικών και ποινικών κρατουμένων, βλέποντας τον τρόπο αντιμετώπισης των φυλακισμένων αγωνιστών. Οι πολιτικοί κρατούμενοι αντιμετωπίζονται με ξεκάθαρα πολιτικά κριτήρια αλλά παρουσιάζονται σαν ποινικοί στην προσπάθεια του κράτους να τους θέσει υπό κοινωνική κατακραυγή και να τσακίσει κάθε μορφή απήχησης και συνέχισης του αγώνα εκτός των τειχών.
Τον εφιάλτη της απομόνωσης έρχεται να ενδυναμώσει το έκτρωμα του Κοντονή και της αριστερής κυβέρνησης που δεν είναι άλλο από τον νέο σωφρονιστικό κώδικα. Η προοδευτική, σύμφωνα με τα καθεστωτικά ΜΜΕ , αυτή μεταρρύθμιση όχι μόνο δεν καταργεί τον τρομονόμο αλλά επαναθεσμοθετεί ουσιαστικά της φυλακές τύπου Γ’. Στα άρθρα περιλαμβάνεται η επαναφορά του εισαγγελικού βέτο, το ηλεκτρονικό φακέλωμα των επικοινωνιών των κρατουμένων, ο υποχρεωτικός κολπικός έλεγχος για τις γυναίκες, η ελαστικοποίηση της χρήσης όπλων και γενικότερα η άσκηση σωματικής βίας από τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους και η υποχρεωτική σίτιση κατά την απεργία πείνας, η μείωση των τ.μ. που αναλογούν σε κάθε κρατούμενο κ.ά.. Όσον αφορά τις επικοινωνίες των κρατουμένων, υποχρεούνται να καταθέτουν κατάλογο με τα πλήρη στοιχεία των ατόμων με τα οποία επικοινωνούν. Η εφαρμοζόμενη αυτή γραφειοκρατία, έχει ως αποτέλεσμα να στερούνται την επικοινωνία με μη καταχωρημένα άτομα ακόμα και σε έκτακτες καταστάσεις. Το εισαγγελικό βέτο που θεσπίστηκε επί υπουργίας Δένδια συντελεί στην εντονότερη στέρηση των αδειών κυρίως στους πολιτικούς κρατούμενους, όπως συνέβη επανειλημμένα στην περίπτωση του Δ. Κουφοντίνα. Η απεργία πείνας, στην οποία επιτίθεται το κράτος μέσω του σωφρονιστικού κώδικα αποτελεί το ύστατο μέσω διεκδίκησης και άσκησης πίεσης των κρατουμένων. Η κρατική βαρβαρότητα η οποία οδηγεί στην επιλογή της χρήσης αυτού του μέσου, δεν διστάζει να ενταθεί μέσω του εξαναγκασμού για σίτιση, καταστρατηγώντας κάθε επιλογή του κρατουμένου, που δεν λογίζεται ως ανθρώπινη ύπαρξη με δικαιώματα. Το μέτρο αυτό έγινε προσπάθεια να εφαρμοστεί και στην περίπτωση του Ρωμανού, ο οποίος διεκδικώντας το αυτονόητο δικαίωμα στην εκπαίδευση έφτασε στο σημείο να ξεκινήσει απεργία πείνας. Το δικαίωμα των κρατουμένων στην εκπαίδευση παύει να θεωρείται αυτονόητο καθώς το συμβούλιο των φυλακών αποκτά την εξουσία να το αφαιρέσει σε περίπτωση πειθαρχικού παραπτώματος. Επιπλέον, ενώ το ίδιο το κράτος θεσπίζει νομοθετήματα που τιμωρούν την προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας, αυτοαναιρείται επαναφέροντας τους υποχρεωτικούς κολπικούς ελέγχους που ισοπεδώνουν κάθε έννοια αυτοδιάθεσης του σώματος. Η κρατική βαναυσότητα δεν αφήνει ανέγγιχτα ούτε τα παιδιά των γυναικών κρατουμένων τα οποία πολλές φορές γεννιούνται και ζούν στο άθλιο περιβάλλον της φυλακής, με ότι συνέπειες συνεπάγονται για την διαμόρφωση της προσωπικότητας και της ψυχολογίας κατά την παιδική ηλικία (περίπτωση Έκτορα Κουφοντίνα).
Η πρόληψη κινηματικών δραστηριοτήτων εντός της φυλακής αποτελεί κύριο μέλημα των σωφρονιστικών υπηρεσιών για τον καλύτερο έλεγχό της. Η επαναφορά των φυλακών τύπου Γ’ και των λευκών κελιών εξυπηρετούν άριστα αυτή την επιδίωξη , καθώς αποτελούν την υπέρτατη λύση για την εξόντωση των κρατουμένων και ειδικά των πολιτικών. Μέσω αυτού, επιτυγχάνεται η αποφυγή κάθε ζύμωσης μεταξύ πολιτικών και ποινικών κρατουμένων όπως επίσης και με τις συνεχείς μεταγωγές.
Έπειτα από την γνωστοποίηση της μεταρρύθμισης αυτής δημιουργήθηκε η «Επιτροπή Αγώνα» κρατουμένων ενάντια στον σωφρονιστικό κώδικα, η οποία ανέλαβε να επικοινωνήσει και με ανεξάρτητους δικηγόρους. Είχε προηγηθεί η πολύμηνη διαμαρτυρία κρατουμένων για την παράταση του αποσυμφορητικού νόμου Παρασκευοπούλου . Με την ανακοίνωση του υπουργείου για την έναρξη της συζήτησης για το σωφρονιστικό οι κρατούμενοι κλιμάκωσαν τις κινητοποιήσεις τους με παράταση του νυχτερινού προαυλισμού. Παράλληλα οι κινητοποίησεις εξαπλώθηκαν και σε πολλές άλλες φυλακές με αποτέλεσμα το «πάγωμα» της συζήτησης για το 2018. Κάνοντας μια ιστορική αναδρομή θα δούμε ότι στον ελλαδικό χώρο έχουν πραγματοποιηθεί αρκετές κινητοποιήσεις ακόμα και εξεγερτικού χαρακτήρα όπως συνέβη το 1987 σε ένα από τα πιο σκληρά σωφρονιστικά κολαστήρια αυτό της Κέρκυρας. Αξίζει επίσης να αναφερθεί και το παράδειγμα των επίσης απάνθρωπων φυλακών στο Καρανντίρου του Σάο Πάολο το 1992 η οποία αντιμετωπίστηκε με την πιο βίαιη καταστολή στην ιστορία των φυλακών αριθμόντας 111 νεκρούς κρατούμενους Σε θεωρητικό επίπεδο, η προσπάθεια αλλαγής ενός νομοθετήματος πόσο μάλλον όταν σχετίζεται με τις φυλακές ξεφεύγει του πλαισίου το αναρχικού/ αντιεξουσιαστικού λόγου, ο οποίος προάγει την ολική καταστροφή κάθε φυλακής. Παρόλα αυτά λαμβάνοντας υπόψιν τις υπάρχουσες συνθήκες αποτελεί αδήριτη ανάγκη η βήμα βήμα αλλαγή και η επίτευξη πολιτικών νικών εντός των τειχών της δημοκρατίας.
Η κρατική βαρβαρότητα εντός των τειχών της φυλακής εφτασε στο απόγειό της με την εισβολή των ΕΚΑΜ στο κελί του απεργού πείνας Ντίνου Γιαγτζόγλου και την απαγωγή του μετά από σωματική βία που του άσκησαν οι ένστολοι δολοφόνοι. Ακολούθησε αντανακλαστικά εξέγερση των κρατουμένων στις φυλακές Κορυδαλλού, ενώ ο Γιαγτζόγλου εδώ και αρκετές μέρες άρχισε απεργία δίψας με αίτημα να μεταχθεί στις φυλακές Κορυδαλλού, με την υγεία του να βρίσκεται σε εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση.
ΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ
ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΞΙΕΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΥΨΙΣΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΝΤΙΝΟ ΓΙΑΓΤΖΟΓΛΟΥ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ
ελεύθερος κοινωνικός χώρος Adelante
