Αντιφασιστικός αγώνας στο προσκήνιο
Στις 21/01 πραγματοποιήθηκε συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη με αφορμή την αναζωπύρωση του ονόματος των Σκοπίων και κατ’ επέκταση του Μακεδονικού ζητήματος. Το συλλαλητήριο συγκλήθηκε από ένα ευρύ φάσμα συντηρητικών δυνάμεων και φορέων, δεξιών, ακροδεξιών και εθνικιστικών οργανώσεων, παραγόντων της εκκλησίας, τμημάτων του μεγάλου ελληνικού κεφαλαίου, αλλά δεν έλλειψε και η παρουσία φιλελεύθερων κομμάτων. Το συλλαλητήριο κινητοποίησε 100.000 άτομα σε μια φιέστα εθνικής ενότητας με έντονα πατριωτικά και εθνικιστικά χαρακτηρίστηκα. Η ακροδεξιά ρητορική μίσους έκανε την επανεμφάνιση της μετά από χρόνια παραμονής στο περιθώριο όπου την είχε οδηγήσει η πάλη του αντιφασιστικού κινήματος. Τα εθνικιστικά χαρακτηριστικά του συλλαλητηρίου αυτού, επικαιροποίησε η παρουσία της Χ.Α. η οποία παρευρίσκετο με όρους ηγεμονίας. Αυτή η εθνικιστική έξαρση είχε ως αποτέλεσμα, όπως ήταν η λογική πορεία των πραγμάτων, την εκ νέου έξοδο των ταγμάτων εφόδου στο δρόμο και επιθέσεις στον κόσμο του κινήματος (ΕΚΧ σχολείο και Καμάρα), με αποκορύφωμα το κάψιμο της κατάληψης Libertatia.
Ο φασισμός και η ακροδεξιά είναι ένα ιδεολογικό έκτρωμα που επανεμφανίζεται τακτικά σε καιρούς κρίσης του συστήματος. Εάν ανατρέξουμε στην ιστορία γίνεται αντιληπτό ότι εθνικιστικά αφηγήματα ήταν αυτά που ανέδειξαν στην εξουσία φασιστικά καθεστώτα, όπως αυτό του Χίτλερ και του Μουσολίνι, τα οποία αποτέλεσαν τα γερά θεμέλια του εθνικισμού-φασισμού. Αποτέλεσμα ήταν τα εκατομμύρια των νεκρών στα πολεμικά θέρετρα και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Β’ Π.Π. . Τη φρίκη του φασισμού βίωσε και ο ελλαδικός χώρος στα εμφυλιακά και μετεμφυλιακά χρόνια μέσα από τις θηριωδίες των ταγμάτων ασφαλείας και τις εξορίες και αργότερα, μέσα από τα βασανιστήρια της χούντας. Στην πιο ενσωματωμένη στο σύστημα μορφή του βιώσαμε το φασισμό με την έξαρση του Μακεδονικού ζητήματος το ’92, τη νομιμοποίηση των δράσεων της εγκληματικής οργάνωσης Χ.Α. με την είσοδό της στη Βουλή και τις δολοφονίες Φύσσα- Λουκμάν.
Συνέχεια αυτής της μακράς ιστορίας του εθνικισμού αποτελεί η προσπάθεια του αστικού κράτους να προτάξει σε καιρούς κοινωνικό-οικονομικής κρίσης έννοιες όπως πατρίδα, φυλή, θρησκεία προάγοντας τον εκφασισμό της κοινωνίας. Η τακτική αυτή στόχο έχει να αποπροσανατολίσει τους καταπιεσμένους, αναδεικνύοντας ως αντίπαλο όχι τους καταπιεστές αλλά τον πλασματικό «εσωτερικό εχθρό». Το έθνος-κράτος καταστέλλει μέσα από το δόγμα άμυνας-ασφάλειας οποιονδήποτε θέτει σε κίνδυνο την κυριαρχία του προβάλλοντας την εξιδανικευμένη μορφή του. Έτσι, οι σύγχρονοι ολοκληρωτισμοί εδραιώνουν την ύπαρξή τους «κρύβοντας κάτω από το χαλάκι» τα επικίνδυνα για τη διατήρησή τους προβλήματα, όπως φτώχεια, ανεργία, μαύρη-ανασφάλιστη εργασία, καταπάτηση δημοκρατικών δικαιωμάτων, προσφυγικό, πόλεμος κατά τις επιταγές των Ε.Ε.-φρούριο και ΝΑΤΟ.
Για όλους τους παραπάνω λόγους και σε συνθήκες έξαρσης εθνικιστικών φαινομένων συσπειρώνεται ένα ευρύ, ετερογενές και ριζοσπαστικό δυναμικό με σκοπό την ενιαία και εξωστρεφή πολιτική και κυρίως κινηματική δράση απέναντι στη φασιστική απειλή. Αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης πολλών διαφορετικών τάσεων είναι η δημιουργία της «Συσπείρωσης Αντιφασιστικού Μετώπου Κομοτηνής», μακριά από λογικές ανάθεσης και ιεραρχίας και με σκοπό τον ενιαίο αντιφασιστικό αγώνα μέσα από ανοιχτές και εξωστρεφές διαδικασίες και δράσεις.
Συσπείρωσης Αντιφασιστικού Μετώπου Κομοτηνής
