Η εισβολή της ΕΚΑΜ, ασφαλιτών και σωφρονιστικών, παρουσία της εισαγγελέως των φυλακών Κορυδαλλού Βικτωρίας Μαρσιώνη, το βράδυ της Κυριακής 17/4 αποτέλεσε τη μεγαλύτερη ως τώρα επιχείρηση της ΕΛΑΣ στις φυλακές χωρίς να έχει προηγηθεί εξέγερση.
Ακόμη και η ακροδεξιών αναφορών κυβέρνηση Σαμαρά δεν είχε αποτολμήσει κάτι ανάλογο.
Περίπου 100 αστυνομικοί διαφόρων υπηρεσιών εισέβαλαν στις Α’, Δ’ και ΣΤ’ πτέρυγες, ακινητοποιώντας τους φυλακισμένους και στη συνέχεια οι σωφρονιστικοί και μπάτσοι ερευνούσαν τα κελιά τους καταστρέφοντας πολλές φορές διάφορα προσωπικά είδη. Όποιος κρατούμενος αντιστεκόταν ή έστω διαμαρτυρόταν, αντιμετώπιζε ξυλοδαρμό, πνιγμούς ή απειλές για taser.
Δικαιολογία για όλη αυτή την επέμβαση αποτέλεσαν κάποιες ασαφείς φήμες, για “από κοινού σχεδιασμένη απόδραση μεγάλου αριθμού τρομοκρατών και βαρυποινιτών”, χωρίς παρ’ όλα αυτά να βρεθεί κάτι σχετικό.
Αυτή η επιχείρηση αποτελούσε ξεκάθαρα μία απόπειρα υπενθύμισης στους κρατούμενους της ισχύος του κράτους, καθώς δύο μόλις μήνες πριν, οι έγκλειστοι του Κορυδαλλού είχαμε ξεσηκωθεί διεκδικώντας και κερδίζοντας διάφορα αιτήματα που είχαμε θέσει. Μετά από ένα σχεδόν μήνα κινητοποιήσεων, απομακρύνθηκε η διευθύντρια Κουτσομιχάλη, βελτιώθηκαν διάφορα ζητήματα υποδομών και το υπουργείο δικαιοσύνης αναγκάστηκε να επιστρέψει τον Φάμπιο Ντούσκο στις φυλακές Κορυδαλλού, από όπου τον απήγαγε κλιμάκιο της ΕΚΑΜ για να τον μεταφέρει στη ΓΑΔΑ.
Μετά την ολοκλήρωση της επιχείρησης, περίπου 50 συγκρατούμενοί μας, που για διάφορους λόγους θεωρούνταν ανεπιθύμητοι ή ενοχλητικοί από τη διεύθυνση της φυλακής. μετήχθησαν σε άλλες φυλακές. Ανάμεσά τους και οι αναρχικοί Παναγιώτης Ασπιώτης, Αντώνης Σταμπούλος, και Πάνος Μιχαλάκογλου.
Δύο από τους μεταχθέντες, οι Φάμπιο Ντούσκο και Τόνι Νεμπίου, μεταφέρθηκαν στο παράρτημα των γυναικείων φυλακών, στην πτέρυγα που κρατούνταν οι φασίστες της Χρυσής Αυγής, όπου παραμένουν ακόμη πέντε από αυτούς.
Αυτή η κίνηση του υπουργείου, να απομονώσει στην ουσία δύο κρατούμενους από τον υπόλοιπο πληθυσμό, έχει ιδιαίτερη σημασία και προοιωνίζει την διαχείριση που επιφυλάσσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο πεδίο της σωφρονιστικής πολιτικής.
Πρόκειται στην ουσία για τον εγκαινιασμό μιας ακόμη πτέρυγας απομόνωσης, κατ’αναλογία με την υπόγεια πτέρυγα των γυναικείων φυλακών, όπου κρατούνται οι πολιτικοί κρατούμενοι, με σκοπό τη χρήση της ως τόπος κράτησης και περιορισμού των απείθαρχων κρατουμένων.
Άλλωστε οι αρχιφύλακες Νικολόπουλος Γιώργος και Λαμπράκης Βασίλης, δεν έκρυψαν πως σε αυτή την πτέρυγα θα μεταφερθούν οσονούπω και άλλοι κρατούμενοι, απειλώντας με αυτόν τον τρόπο τους υπόλοιπους, προκειμένου να λήξουν οι κινητοποιήσεις που είχαμε ξεκινήσει, απαιτώντας να ξαναγυρίσουν σε κανονικές πτέρυγες, οι δύο συγκρατούμενοί μας.
Φυσικά αυτές οι απειλές δεν ήταν κούφια λόγια των αρχιφυλάκων, αλλά συγκεκριμένες πληροφορίες που προέρχονταν από το υπουργείο.
Η καλύτερη απάντηση στην απόπειρα απομόνωσής τους, δόθηκε από τους ίδιους, οι οποίοι αρχικά έσπασαν και κατόπιν έκαψαν το χώρο που παρευρίσκονταν, αναγκάζοντας το υπουργείο να τους μεταγάγει στις φυλακές Τρικάλων και Γρεβενών αντίστοιχα, όπου ήταν χρεωμένοι.
Ακύρωσαν έτσι, έστω και προσωρινά, τα σχέδια του υπουργείου για επέκταση του ειδικού καθεστώτος κράτησης, και δείχνοντας ακόμη μία φορά, πως ο δρόμος της σύγκρουσης είναι ο μόνος που μπορεί να φέρει απτά αποτελέσματα.
Επί δέκα ημέρες, οι αρχιφύλακες ειρωνεύονταν και ενέπαιζαν τους δυο κρατούμενους πως εκεί οι συνθήκες είναι καλύτερες, οι εγκαταστάσεις λουξ (!!) και πως σύντομα θα φύγουν. Δυστυχώς για αυτούς οι λουξ συνθήκες μετατράπηκαν σε στάχτη χάρη στην μαχητική στάση των δύο συγκρατουμένων μας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πλησιάζει τον ενάμιση χρόνο διακυβέρνησης και πλέον είναι ξεκάθαρο πως το όποιο κεφάλαιο εμπιστοσύνης και ελπίδας είχε ενσταλάξει, εξανεμίζεται με γοργούς ρυθμούς.
Από τη στιγμή που η διαχείριση της κυβέρνησης στα κρίσιμα ζητήματα (οικονομικό, προσφυγικό, ενεργειακό και άλλα) ευθυγραμμίζεται de facto με τα συμφέροντα των εγχώριων και διεθνών τραπεζικών και επενδυτικών ομίλων, είναι σαφές πως η ποινική και σωφρονιστική καταστολή θα ενταθεί για να απορροφήσει τις κοινωνικές αντιδράσεις.
Οι φυλακές μαζί με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, αποτελούν το μέλλον για όποιον έμπρακτα αντιστέκεται ή απλά περισσεύει στην νέα επίθεση του κεφαλαίου. Από την πλευρά μας μπορούμε μόνο να σκοπεύουμε στην όξυνση της σύγκρουσης και να προετοιμαζόμαστε με όλους τους τρόπους για αυτή.
Υ.Γ. Επειδή με αφορμή τα παραπάνω περιστατικά, έχουν εμφανιστεί ανώνυμα και άρα ανεύθυνα, πολλές αναρτήσεις στο indymedia, χρειάζεται να υπενθυμίσουμε τα αυτονόητα. Τα σχόλια αυτά, ομολογουμένως ευφάνταστα, στερούνται σοβαρότητας και λογικής.
- Το ΔΑΚ δεν είναι, ούτε υπήρξε ποτέ, ομάδα η συλλογικότητα για να εχει μέλη. Σαν συλλογικοποίηση όμως, όλοι οι αναρχικοί συμμετέχοντες σε αυτό, στηρίζουμε και θα στηρίζουμε, αγώνες κρατουμένων, ατομικούς ή συλλογικούς, όταν αυτοί εναντιώνονται στην υπηρεσία ή το υπουργείο.
Με τους Ντουσκο και Νεμπιου δεν έχουμε κοινές πορείες, όμως η καταστροφή της πτέρυγας που πραγματοποίησαν, είναι κάτι θετικό για όλους τους κρατούμενους. - Όποιος μιλάει για φυλακή και κρατούμενους, είναι χρήσιμο να θυμάται πάντα, πως μιλάμε για ανθρώπους, που συνήθως έχουν παραβιάσει, εκτός από τον ποινικό κώδικα, και ηθικές αρχές και οι αξίες που ενστερνίζονται σαν αναρχικοί. Όποιος ψάχνει συνεχώς υποκείμενα λατρείας, απόδοσης τιμών, ή ταύτισης, μπορεί να το κάνει για τον εαυτό του. Ζώντας επί χρόνια στις φυλακές, είναι αναμενόμενο, πως θα γνωρίσουμε ανθρώπους, που παλιότερες οι τωρινές συμπεριφορές τους μας βρίσκουν αντίθετους και σε μία απρόσωπη συνθήκη όπως είναι έξω από τη φυλακή, είναι πολύ πιθανό να συγκρουόμασταν. Εδώ όμως αυτοί είναι οι σύμμαχοί μας σε διάφορες διεκδικήσεις.
Δίκτυο Αγωνιστών Κρατουμένων
Αναδημοσίευση από athens.indymedia.org
