Η ελευθερία δε δίνεται ποτέ εθελοντικά από τον καταπιεστή. Πρέπει να κατακτηθεί από τον καταπιεζόμενο.̏
Σε καιρούς οικονομικής και πολιτικής αποσταθεροποίησης, εξαθλίωσης ορισμένων κοινωνικών κομματιών και αδρανοποίησης άλλων, το κράτος εντείνει την προσπάθειά του να ισοπεδώσει τις αντιστάσεις όσων αγωνίζονται, εφαρμόζοντας ένα συνολικότερο σχέδιο καταστολής, με αναβάθμιση του νομικού του οπλοστασίου (νέος σωφρονιστικός και ποινικός κώδικας), πρωτοφανείς όρους αποφυλάκισης (κατ’ οίκον κράτηση Τσιρώνη), οικονομική καταστολή (6.000 ευρώ πρόστιμο σε αρνητές στράτευσης και ανυπότακτους) και βίαιους ξυλοδαρμούς διαδηλωτών, είτε συγκρούονται είτε όχι (16χρονος Κώστας Μπ., πορεία 17 Νοέμβρη 2017). Βασική στόχευση αποτελεί η επιβολή ενός γενικού κλίματος εκφοβισμού και επίπλαστης κοινωνικής ειρήνης ώστε να επικρατήσει η συναίνεση, η σταθερότητα και η αφομοίωση των ρηξιακών αντιστάσεων, προκρίνοντας τον αφοπλισμό όλων εκείνων που είτε ατομικά είτε συλλογικά επιλέγουν να αγωνίζονται, να επιτίθενται και να διαταράζουν την κανονικότητα χωρίς να σκύβουν το κεφάλι.
Από το ξέσπασμα της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2007 – 2008 και της έντασης των διακρατικών ανταγωνισμών, έως και την εκδήλωσή της το 2009 – 2010 στην Ελλάδα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που την συνοδεύουν, φτάνοντας στο σήμερα, πολλά είναι αυτά που έχουν αλλάξει.
Η υπογραφή του πρώτου μνημονίου θα φέρει την αλλαγή του οικονομικού χάρτη στην Ελλάδα, επηρεάζοντας καταλυτικά την πολιτική και κοινωνική ζωή. Η μετατόπιση των βαρών του κεφαλαίου στα κατώτερα κοινωνικά στρώμματα ως πάγια προϋπόθεση για το ξεπέρασμα της κρίσης, ξεκινά να αντανακλάται σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής ζωής. Εκεί συναντάμε και την περίοδο εκείνη που οι διεθνείς οικονομικοί κλυδωνισμοί φέρνουν στην επιφάνεια πρωτοφανείς, για τα δεδομένα της τελευταίας δεκαετίας, μαζικές και δυναμικές αντιδράσεις εκείνων που πλήττονται από την ωμότητα του καπιταλισμού. Είναι η περίοδος που προκειμένω να απορροφηθούν οι επαπειλούμενοι κοινωνικοί κραδασμοί, το κράτος θωρακίζεται περαιτέρω ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει σε αυτή τη νέα πραγματικότητα.
Οι πολιτικές που εκφράζουν την πιο ακραία ταξική λεηλασία των ζωών μας θα αποτελέσουν καθημερινότητα για τη δεκαετία που διανύουμε. Έτσι λοιπόν οι νόμοι εκτάκτου ανάγκης, οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, τα προαπαιτούμενα των εκάστοτε αξιολογήσεων, η ισχυροποίηση του νομικού οπλοστασίου του κράτους σε ευρεία κλίμακα, θα αποτελέσουν, ως εργαλεία επιβολής των εξοντωτικών μνημονιακών πολιτικών, τη νέα πραγματικότητα μέσα στην οποία οι αγωνιζόμενοι θα επιχειρήσουν να οργανωθούν, να αντισταθούν και να απαντήσουν. Είναι ο καιρός που ο αναρχικός χώρος, καθώς και κομμάτια του ευρύτερου ριζοσπαστικού κίνηματος, δέχονται ευθεία επίθεση από το κράτος και το κεφάλαιο. Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί με οργανωμένο σχέδιο βάλλουν κατά των αγωνιζόμενων, αυτών που συγκρούονται με τις εφαρμοζόμενες πολιτικές και την καθημερινότητα που διαμορφώνουν. Απαγορεύσεις διαδηλώσεων, κήρυξη απεργιακών κινητοποιήσεων ως παράνομων και επίταξη απεργών, ομάδες Δέλτα, μαζικές συλλήψεις, πλαστικές σφαίρες, προφυλακίσεις.
Έξω από αυτό το πλαίσιο δεν θα μπορούσε να μείνει, βεβαίως, και η απόπειρα συντριπτικού πλήγματος στο πιο μαχητικό κομμάτι του αναρχικού χώρου, τις οργανώσεις ένοπλης επαναστατικής δράσης, όπως και στους αναρχικούς και κομμουνιστές που ένοπλα πλέον αποφάσισαν να αμφισβητήσουν την ολοκληρωτική ηγεμονία του κεφαλαίου και του κράτους του. Ειδικές ομάδες μεταγωγών πολιτικών κρατουμένων, επικηρύξεις αγωνιστών συντρόφων με χρηματικά ποσά, σωρεία έκδοσης ενταλμάτων, αθρόες προφυλακίσεις, φυλακές τύπου Γ΄, αναβάθμιση αντιτρομοκρατικού νόμου, βιομηχανία διώξεων με αμφισβητούμενες ακόμα και για τους διωκτικούς μηχανισμούς μεθόδους με βάση το DNA, απομονώσεις, εξοντωτικές ποινές, ειδικά δικαστήρια, πραξικοπηματικές παρατάσεις 18μηνων προφυλακίσεων, δίκες χωρίς κατηγορούμενους, διώξεις και προφυλακίσεις συγγενών και φίλων πολιτικών κρατουμένων.
Μέσα σε αυτήν την όλο και πιο ανάγλυφη αποτύπωση της αντιτρομοκρατικής εκστρατείας η επιχειρούμενη πολιτική και φυσική εξόντωση τόσο των ένοπλων επαναστατών αγωνιστών, όσο και του συνόλου των αγωνιζόμενων, είναι πρωταρχικής σημασίας. Όπως επίσης, διαγράφεται ξεκάθαρα και η απόπειρα να απαξιωθούν και να αποπολιτικοποιηθούν οι θέσεις, οι πρακτικές και οι προτάσεις τους. Όποιος δεν υπακούει στα κελεύσματα του καπιταλισμού, της νομοθετικής, δικαστικής και εκτελεστικής ασυδοσίας, όποιος αρνείται να νομιμοποιήσει την ακραία καταστολή όλων των αγωνιζόμενων ονομάζεται τρομοκράτης και επικίνδυνος για την κοινωνία.
Οι αγωνιζόμενοι είναι τρομοκράτες; Είναι επικίνδυνοι; Και, αν ναι, για ποιούς; Είναι τρομοκράτες για αυτούς που επιβάλλονται με γκλοπς και δακρυγόνα, για αυτούς που δολοφονούν στα σύνορα και στα αστυνομικά τμήματα. Για αυτούς που υπηρετούν το κράτος και το κεφάλαιο, τους δικαστές, την αστυνομία, τη νομοθετική εξουσία, για αυτούς που στοιβάζουν ψυχές στα κολαστήρια που ονομάζουν σωφρονιστικά καταστήματα και κέντρα φιλοξενίας. Για αυτούς που διεκδικούν το μονοπώλιο στη βία μέσα σε μια κοινωνία εκμετάλλευσης, για όλους αυτούς που θέλουν έναν κόσμο στο περιθώριο, υποταγμένο, υπάκουο και φοβισμένο ώστε αυτοί να είναι στην κορυφή, για αυτούς που στηρίζουν την εξουσία τους στην πραγματική τρομοκρατία των λίγων πάνω στους πολλούς. Αυτοί είναι που ονομάζουν τους αγωνιστές τρομοκράτες.
Είναι οι αγωνιστές επικίνδυνοι; Αν ναι, για ποιούς; Είναι επικίνδυνοι για την εργατική τάξη, για τους φτωχούς, για τους εκμεταλλευόμενους, όπως η κυρίαρχη αφήγηση θέλει να τους παρουσιάσει; Οι αγωνιστές δεν είναι επικίνδυνοι για όλα τα προηγούμενα, διότι αποτελούν σάρκα από τη σάρκα τους, είναι η φυσική και πολιτική τους προέκταση που άνθισε μέσα από την εκμετάλλευση, την καταστολή και την αδικία. Προέρχονται από την κοινή αυτή μήτρα που αιώνες ολόκληρους ήταν κάτω από τα σπαθιά και τα όπλα της εξουσίας. Είναι αυτοί που πολεμούν για την κατάργηση του κράτους και του κεφαλαίου, για την εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Είναι αυτοί που αντιμάχονται τον εσμό του συντηρητισμού και της αντίδρασης. Είναι αυτοί που χύνουν το αίμα τους για την αταξική κοινωνία απέναντι σε όλους αυτούς που τη συντηρούν.
Οι αναρχικοί αγωνιστές δεν απουσίασαν ποτέ από τα ιστορικά τους καθήκοντα απέναντι στον εξανδραποδισμό και την εκμετάλλευση, απέναντι στις τυραννίες, τις εξουσίες, τον καπιταλισμό. Ουδέποτε υπέστειλαν τη σημαία του αγώνα και δεν χαμήλωσαν τις φωνές τους απέναντι στις διαταγές της εξουσίας. Πάντοτε με πείσμα και θάρρος, συνείδηση και ανιδιοτέλεια έδιναν τα πάντα στα μέτωπα που διεξαγόταν ο αγώνας και δεν κρατούσαν τίποτα για αυτούς. Γιατί η ηθική τους, η επαναστατική και αγωνιστική, έρχεται να συγκρουστεί και να διαλύσει την ηθική του άλλου κόσμου, αυτή του φόβου, της ενσωμάτωσης, της ιδιοτέλειας, του φιλοτομαρισμού, εν τέλει, την ηθική της αστικής ιδεολογίας. Εκεί συμπυκνώνεται με ακρίβεια αλλά και ρευστότητα η έννοια της αλληλεγγύης και της κοινότητας, οριοθετώντας και χαράσσοντας βαθιά το σύνορο που ξεχωρίζει τους δύο κόσμους.
Έτσι και εμείς αυτήν την ομορφιά βλέπουμε στις επιλογές του αναρχικού συντρόφου Κωνσταντίνου Γιαγτζόγλου. Βλέπουμε ακριβώς αυτές τις αρχές και τις αξίες της αλληλεγγύης και της κοινότητας. Την ηθική του επαναστάτη. Αξίες που δεν επιτρέπουν σε έναν αγωνιζόμενο να μην πάρει θέση, με όσες δυνάμεις έχει, στον πόλεμο που μαίνεται. Αρχές που σε βάζουν στη μάχη, σε μια μάχη με κόστος και συνέπειες. Σε μια μάχη που οι αγωνιστές μένουν εκεί όρθιοι, πιστοί και αποφασισμένοι να βηματίσουν μπροστά και να σκορπίσουν τους εχθρούς τους.
̋Ανάμεσα στον πόλεμο, οι νόμοι σιγούν.̏
Ο 187Α συνιστά έναν από τους κεντρικούς άξονες της υπόθεσης του συντρόφου με τη γνωστή μεθόδευση της ένταξης και συμμετοχής στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς που χρησιμοποιείται, για ακόμα μία φορά, ως οργάνωση ομπρέλα. Συγκεκριμένα, τα τελευταία χρόνια η υπόθεση της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς έχει αποτελέσει τη βάση για τις διωκτικές αρχές για μια βιομηχανία παραγωγής ενταλμάτων σύλληψης αναρχικών σύμφωνα με τις διατάξεις του τρομονόμου.
Οι διατάξεις του 187Α καθιέρωσαν μια συγκεκριμένη τακτική από τους δικαστικούς μηχανισμούς η οποία χρησιμοποιείται κατά κόρον σε διαφορετικές υποθέσεις με δίκες παρωδία που άνθρωποι καταδικάζονται σε δεκάδες χρόνια φυλάκισης χωρίς στοιχεία, με αλλεπάλληλες προφυλακίσεις κλπ. Ο 187Α επιβάλλει ένα ανοικτό θεώρημα σύνδεσης ανθρώπων με μια οργάνωση χωρίς καμία σαφή συσχέτιση μεταξύ τους και στη βάση μιας αυθαίρετης συγχώνευσης ανεξάρτητων υποθέσεων. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα εργαλείο πασπαρτού της κρατικής καταστολής, έναν νόμο λάστιχο που τεντώνει και ανοίγει για να δικαιολογήσει την υπερδιόγκωση των κατηγοριών, τη διεύρυνση των αγωνιστών στη θέση της δικαστικής ομηρίας και της χρονικής επιμήκυνσης της τελευταίας, εγκαθιδρύοντας τελικά ένα καθεστώς διαρκούς αιχμαλωσίας αορίστου χρόνου. Παράλληλα το κράτος δοκιμάζει τις αντοχές των αναρχικών που πράττουν επιθετικά εναντίον του, διαχέοντας το μήνυμα της παντοδυναμίας της καταστολής.
Οι αντιτρομοκρατικές νομοθεσίες είναι νομικά όπλα με ξεκάθαρες πολιτικές προεκτάσεις στην κατασταλτική φαρέτρα της κυριαρχίας, για να αντιμετωπίσει την επαναστατική και ανατρεπτική δράση και βρίσκονται πάντα σε συνάρτηση με τις ιδιαίτερες πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες κάθε εποχής.
Η αναβάθμιση της καταστολής μέσω της διαδοχής των αντιτρομοκρατικών νόμων αντανακλά την ανάγκη της κυριαρχίας να θωρακιστεί νομικά απέναντι στον εσωτερικό εχθρό της δημοκρατίας. Έτσι, το 2001 με πρόσχημα τον πόλεμο κατά της διεθνούς τρομοκρατίας και υπό την πίεση των Η.Π.Α., μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους, ψηφίζεται στην Ελλάδα (από την τότε κυβέρνηση ΠΑ.ΣΟ.Κ.) ο πρώτος αντιτρομοκρατικός νόμος, ο 187, που αφορά στη σύσταση εγκληματικής οργάνωσης. Λίγα χρόνια μετά, το 2004, και ενόψει των Ολυμπιακών αγώνων στην Αθήνα, ψηφίζεται (επί κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας) το άρθρο 187Α που αφορά στη σύσταση τρομοκρατικής οργάνωσης επιχειρώντας να ορίσει νομικά τις “τρομοκρατικές” πράξεις καθιερώνοντας συγκεκριμένη ποινική αντιμετώπιση των “τρομοκρατών”. Το καλοκαίρι του 2010 και ενώ η Ελλάδα έχει υπογράψει το πρώτο μνημόνιο ο τρομονόμος αναβαθμίζεται βάζοντας στο στόχαστρό του την ποινικοποίηση της αλληλεγγύης, προσπάθεια που συνεχίζεται ακόμα και σήμερα.
Οι αντιτρομοκρατικοί νόμοι ουσιαστικά επιβεβαιώνουν ρητά την αναγνώριση από το κράτος των πολιτικών του εχθρών αφού στην αιχμή τους βρίσκεται κυρίως η καταστολή των ένοπλων οργανώσεων. Η επαναστατική δράση ποτέ δεν αναγνωρίζεται ως πολιτική από το κράτος καθώς η παραδοχή της πολιτικής φύσης του ένοπλου αγώνα συνεπάγεται την αναγνώριση μιας ανταγωνιστικής δύναμης ικανής να απειλήσει ή να ανατρέψει την κυριαρχία του. Για αυτό, το κράτος και οι μηχανισμοί του επιχειρούν κάθε φορά την αποϊδεολογικοποίηση της δράσης των ένοπλων αγωνιστών, ως μη πολιτική, ως προς τα κίνητρα και τις στοχεύσεις τους, αποδίδοντάς τους χαρακτηρισμούς όπως “τρομοκράτες”, “κοινοί εγκληματίες” και άλλους, την ίδια στιγμή που οι σύντροφοι υφίστανται μια αμιγώς πολιτική αντιμετώπιση με ειδικούς νόμους, ειδικά δικαστήρια και ειδικές συνθήκες κράτησης. Συγχρόνως, οι αντιτρομοκρατικές νομοθεσίες στοχεύουν κατασταλτικά στην έμπρακτη αλληλεγγύη στους συντρόφους ένοπλων οργανώσεων επιχειρώντας την πολιτική τους απομόνωση από τον πολιτικό χώρο προέλευσής τους, ενώ παράλληλα επιχειρούν την αποτροπή από την οικειοποίηση των ένοπλων μορφών αγώνα, καθώς και στον εκφοβισμό του αναρχικού χώρου και όσων έχουν επιλέξει να βρίσκονται σε συνεχή ρήξη με το καθεστώς.
̋Ο λύκος κατηγορείται φταίει δε φταίει̏
Το DNA, όπως γνωρίζουμε πλέον, αποτελεί μέρος της φαρέτρας των κατασταλτικών μεθόδων του κράτους και χρησιμοποιείται ως αποδεικτικό στοιχείο που αρκεί για να καταδικάσει και να στείλει κάποιον αρκετά χρόνια στη φυλακή. Η ολοένα και συχνότερα ανεξέλεγκτη χρήση γενετικού υλικού από πλευράς των κατασταλτικών μηχανισμών αποτελεί αναξιόπιστη μέθοδο πιστοποίησης αποτελεσμάτων, αφού αυτή (STR) αποτελεί μόνο μια διαδικασία αποκλεισμού υπόπτων και όχι ταυτοποίησής τους. Έτσι, με γεωμετρική πρόοδο, αυξάνονται οι περιπτώσεις που βλέπουμε ένα κατασκευασμένο σενάριο της αντιτρομοκρατικής να οδηγεί κάποιον στη φυλακή, κυρίως άτομα που δραστηριοποιούνται στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο και σε κινήματα αλληλεγγύης σε πολιτικούς κρατούμενους ή άτομα που δεν είχαν τίποτα εις βάρος τους (καμία μαρτυρία, κατηγορία, κανένα αποδεικτικό στοιχείο ενοχής κ.ο.κ.), ή εξαιτίας των προσωπικών τους σχέσεων με άτομα που η αντιτρομοκρατική θεωρούσε ύποπτα.
Σύμφωνα λοιπόν με τις παραπάνω κατά περίπτωση μεθοδεύσεις, το DNA έχει χρησιμοποιηθεί πάρα πολλές φορές ως “αποδεικτικό στοιχείο ενοχής” από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, στις διώξεις, φυλακίσεις και πολύχρονες καταδίκες αναρχικών και άλλων κοινωνικών αγωνιστών και φιλικών/συγγενικών τους προσώπων. Οι περιπτώσεις αυτές, που συνθέτουν το παζλ της ιστορίας του, είναι ιδιαίτερες και αξιοσημείωτες από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 κι έπειτα και εξακολουθούν να βρίσκονται στο προσκήνιο ακόμα και στις μέρες μας. Για παράδειγμα, η υπόθεση του Μάριου Σεϊσίδη για συμμετοχή στη ληστεία της ΕΤΕ της οδού Σόλωνος στα Εξάρχεια, η υπόθεση του Άρη Σειρινίδη (ο οποίος αθωώθηκε πρωτόδικα) για ένοπλη επίθεση σε σταθμευμένη διμοιρία των ΜΑΤ έξω από τα κεντρικά γραφεία του ΠΑ.ΣΟ.Κ., υποθέσεις Γ. Ναξάκη, Α. Σαραφούδη, Α. Ντάλιου, Φ. Χαρίση για ληστείες τραπεζών σε Πυργετό, Νιγρίτα, Φιλώτα και Βελβεντό αντίστοιχα, Μπ. Τσιλιανίδη (υπόθεση ληστείας στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ), Τάσου Θεοφίλου στην υπόθεση της ληστείας Alpha Bank στην Πάρο και της ανθρωποκτονίας οδηγού ταξί που προσπάθησε να σταματήσει τους δράστες κατά τη διάρκεια της διαφυγής τους, υπόθεση νέας “αντιτρομοκρατικής εκστρατείας” των “ληστών του Διστόμου” κάτω από την ομπρέλα του Επαναστατικού Αγώνα, από όπου εγκαινιάστηκε νέα βιομηχανία διώξεων εις βάρος φυλακισμένων αγωνιστών (αναρχικών και άλλων αγωνιστών κρατουμένων) και συγγενικών και φιλικών τους προσώπων, και πολλές άλλες. Στις περισσότερες από τις παραπάνω περιπτώσεις συναντάμε την εύρεση DNA από κινητά αντικείμενα, πράγμα αυθαίρετο για την ιστορία του δικαιικού συστήματος. Όλη αυτή η βιομηχανία διώξεων, καινούργιων και παλιών, από το αστυνομοδικαστικό λόμπι του ελληνικού κράτους συμπυκνώνει την καινούργια πλασσαρισμένη συνταγή του DNA, ως μέσου της “απόλυτης στοιχειοθέτης, τεκμηρίωσης και εξήγησης της αλήθειας” σε επίμαχες υποθέσεις και την καθοριστική του συμβολή σε καταδίκες αγωνιστών και προσώπων του κοινωνικού τους περίγυρου. Παράλληλα, αποσκοπούσε και αποσκοπεί στην πολιτική, ηθική και ψυχική εξόντωση των ίδιων των αγωνιστών.
Επομένως, διαπιστώνουμε, ότι με την επιστημονική προσέγγιση που δίνεται πίσω από τις εκδικητικές τιμωρίες του κράτους απέναντι στον εσωτερικό εχθρό, η χρήση του DNA βασίζεται πλήρως στην υλοποίηση ενός ολοφάνερου σχεδίου καταστρατήγησης της επιστήμης προς όφελος της εξουσίας. Σε κάθε περίπτωση καταδεικνύεται η προσπάθεια ριζικής αλλαγής του τοπίου εκδίκασης των πολιτικών υποθέσεων, και όχι μόνο, που αντιμάχονται τα συμφέροντα της κυριαρχίας κράτους-κεφαλαίου. Το κράτος με τη σειρά του επιδιώκει την περαιτέρω οχύρωση του νομικού του οπλοστασίου, δίνοντας έτσι ένα ακόμα σαφές μήνυμα επιβολής στις περιπτώσεις που διακινδυνεύει η αξιοπιστία του και η ακεραιότητά του.
Στην περίπτωση του συντρόφου μας Κωνσταντίνου Γιαγτζόγλου, το κουβάρι της ιστορίας ξετυλίγεται από τον Μάιο του 2011, όταν και συνελήφθη, κατά τη διάρκεια συγκρούσεων στα Εξάρχεια, μετά το τέλος κεντρικής διαδήλωσης ενάντια στην εφαρμογή οικονομικών πολιτικών της συνεχώς αυξανόμενης υποτίμησης και λεηλασίας των ζωών μας. Εκείνη την ημέρα συνελήφθησαν συνολικά 10 άτομα και περισυλλέχθησαν από τους μπάτσους αντικείμενα από το δρόμο. Η διώξη του συντρόφου βασίζεται στην αντιστοιχία μείγματος DNA από κάποια από τα προαναφερθέντα αντικείμενα με μείγμα DNA που, σύμφωνα με τις διωκτικές αρχές, βρέθηκε στον αυτοσχέδιο μηχανισμό που στάλθηκε κατά του πρώην πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου καθώς και στα δέματα που μπλοκαρίστηκαν στα ΕΛΤΑ στο Κρυονέρι. Το αξιοσημείωτο, όμως, είναι το εξής. Πώς, τα μέχρι εκείνη τη στιγμή «ορφανά» DNA από τα διάσπαρτα αντικείμενα του 2011 επανήλθαν στο προσκήνιο και ψάχτηκαν; Ο εφέτης ειδικός ανακριτής κατά της τρομοκρατίας Ευτύχης Νικόπουλος, με τον εμμονικό ψυχαναγκασμό που τον διακατέχει εναντίον της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και για να βασίσει κάπου -αν και τελείως ανεπιτυχώς και με πολύ παραλογισμό, την κατηγορία για ένταξη στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, ζήτησε τη λίστα των ατόμων που είχαν επισκεφθεί στις φυλακές του Κορυδαλλού, συντρόφους για συμμετοχή (μέλη της οργάνωσης και μη) στη Σ.Π.Φ. από το 2013 κι έπειτα. Ο σύντροφος Κωνσταντίνος είχε επισκεφθεί κατηγορούμενο για τη Σ.Π.Φ., ο οποίος εν τέλει αθωώθηκε. Η στοχευμένη αυτή έρευνα του ανακριτή, ο οποίος κατευθύνεται σε ευθεία γραμμή με τα συμφέροντα της κυριαρχίας, καταδεικνύει τη συγκρότηση μιας επίπλαστης αφήγησης, από όπου συμπεραίνουμε, ότι μέσα από δικονομικά άλματα ο σύντροφος Κωνσταντίνος, στοχοποιείται από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους προσπαθώντας να τον συνδέσουν με την οργάνωση. Συν τοις άλλοις, διαχρονικά και ειδικότερα σε περιόδους οικονομικής κρίσης και διαρκούς κοινωνικοπολιτικής αστάθειας, τακτικές σαν τη συγκεκριμένη εναντίον όσων αντιστέκονται, εξυπηρετούν τον εκφοβισμό της κοινωνίας και την προσπάθεια πλήρους θωράκισης και αναγκαστικής επιβολής μιας σταθερής πορείας της εξουσίας κράτους και κεφαλαίου.
Θα μπορούσαμε να δούμε τη δίωξη του συντρόφου ως μέρος των τωρινών κατασταλτικών μεθοδεύσεων του κράτους, αλλά η τοποθέτησή της στο στενό αυτό χωροχρονικά πολιτικό πλαίσιο, θα μας εγκλώβιζε σε μια λειψή ανάγνωση της έντασης της καταστολής απέναντι σε όσους στέκονται έμπρακτα αλληλέγγυοι και αντίθετοι στην κυριαρχία του κρατικού μηχανισμού και στην αποδοχή της.
Κάθε αναρχικός που απαρνείται τις σύγχρονες κοινωνικές αξίες, τις εξουσιαστικές σχέσεις, δρα και δημιουργεί ανοιχτά πεδία πολιτικής δράσης, αναγνωρίζεται ως απειλή αποσταθεροποίησης από το κράτος και ως τέτοια αντιμετωπίζεται. Γι’ αυτό με πληθώρα νομικών, δικαστικών και μιντιακών όπλων, γίνεται προσπάθεια πολιτικής εξόντωσης κρατουμένων, πολιτικής απομόνωσης τόσο των ένοπλων συντρόφων όσο και των αλληλέγγυων προς αυτούς και απονοηματοδότησης του λόγου και της δράσης τους. Οι συνθήκες αυτές συμπληρώνουν το παζλ του μόνιμου καθεστώτος εξαίρεσης που επιβάλλεται σε αναρχικούς και αγωνιστές μέσω ειδικών ποινικών νόμων (187Α), εκδικητικών προφυλακίσεων, διεξαγωγής δικών σε ειδικές αίθουσες, απομονώσεων, όπως και με αρνήσεις επισκεπτηρίων, δίωξη των συγγενικών και φιλικών τους προσώπων, στερήσεις αδειών, και εγκλήσεις για δηλώσεις μεταμέλειας.
Η εκδικητικότητα της εξουσίας εντοπίζεται, πλην των προαναφερθέντων, και στις ειδικές μεταγωγές, όπως συνέβη και στην περίπτωση του συντρόφου μας. Το Σάββατο 4 Νοεμβρίου στις 6:00 π.μ., ο Κωνσταντίνος Γιαγτζόγλου μεταφέρεται με επιχείρηση ειδικής μεταγωγής από τον 12ο της Γ.Α.Δ.Α. στις φυλακές Λάρισας. Πρόκειται για τακτικές απαγωγής που έχουν εφαρμοστεί διαχρονικά σε πολιτικούς κρατουμένους από το κράτος, και αποτελούν κομμάτι των ειδικών συνθηκών κράτησης που το ίδιο επιφυλάσσει για τους έμπρακτα δηλωμένους εχθρούς του.
Στόχος των πρακτικών αυτών είναι να καμφθεί το ηθικό των αιχμαλώτων του κράτους, να απομονωθούν φυσικά και πολιτικά και να αποκοπούν βίαια από τον κόσμο της αλληλεγγύης, όπως στη περίπτωση του Κωνσταντίνου Γιαγτζόγλου. Οι επιδιώξεις όμως του κράτους και των κατασταλτικών μηχανισμών του, όχι μόνο δεν μας πτοούν, αλλά απαντιούνται με την αξιοπρεπή και αμετανόητη στάση των έγκλειστων συντρόφων και τη φωτιά της αλληλεγγύης που καίει στις καρδιές μας.
Ενάντια στην αποδοχή της οριοθέτησης του αγώνα στα στενά πλαίσια της καταγγελίας και της νομιμότητας, απέναντι στη συναίνεση, στην αφομοίωση και την υποταγή, προτάσσουμε την αναρχική συνείδηση και δράση και την έμπρακτη – αναρχική αλληλεγγύη με σκοπό την δημιουργία συντροφικών σχέσεων και ερεισμάτων που ανοίγουν πεδία δράσης και κοινοτήτων αγώνα απέναντι στο κράτος και την καταστολή που διαφυλάσσει η συστημική κυριαρχία και σταθερότητα.
“Μόνο οι ιδέες που ζούμε στην πράξη έχουν κάποια αξία”
Η έμπρακτη αλληλεγγύη που γίνεται εφαλτήριο για τη δημιουργία επαναστατικών διαδικασιών και που αποτελεί πρόταση και συνέχιση του αγώνα ορίζει ουσιαστικά την έννοια της “επαναστατικής αλληλεγγύης”.
Η συνέχιση και η εξέλιξη της δράσης των συντρόφων που αιχμαλωτίστηκαν θα έπρεπε να είναι το προσωπικό στοίχημα του καθενός από εμάς. Η επαναληπτικότητα μονάχα ανώδυνων δράσεων και θέσεων περιορισμένου βεληνεκούς μοιραία θα αποτελέσει τροχοπέδη στη διαδρομή για την προσπάθεια υλοποίησης του στόχου, αυτόν της καταστροφής της εξουσίας.
Ο από κοινού σχεδιασμός δράσεων κάνει την εσωτερική μας σπίθα φλόγα και τη συλλογική φλόγα φωτιά που μαίνεται και ανυπόμονα θέλει να κάψει τις μίζερες μητροπόλεις, ταρακουνάει τις φιλήσυχες συνειδήσεις και σπέρνει πανικό στα πρόσωπα και τις καρδιές των επίδοξων δολοφόνων, που με μανία προσπαθούν να εισβάλλουν και να καταστρέψουν τις ζωές μας.
Η ομορφιά της συντροφικότητας βρίσκεται ακριβώς εκεί, που από το σχέδιο περνάμε στην υλοποίηση. Στον πυρήνα της αλληλεγγύης. Στη συνενοχή για την πράξη και όχι απλά στην επικρότηση αυτής. Που αλλού, άλλωστε, θα βρούμε την ομορφιά της αναρχίας έμπρακτα αν δεν συνεχίσουμε και αν δεν εξελίξουμε τις πρακτικές επίθεσης των συντρόφων μας που πλήρωσαν με την ελευθερία τους την πραγμάτωση αυτής;
Κάπου εκεί, ανάμεσα σε αυτές τις σκέψεις και τα συναισθήματα, γεννήθηκε η ανάγκη και στο σύντροφό μας Κωνσταντίνο Γιαγτζόγλου να χαράξει τη δικιά του εξεγερτική διαδρομή, ξεπερνώντας την απειλή της καταστολής, αρνούμενος την κυριαρχία του φόβου και ανυποχώρητος μπροστά στον εκβιασμό της φυλακής. Είναι από τους συντρόφους εκείνους που στον πόλεμο τον οποίο διεξάγουμε ενάντια σε δικαστές, μπάτσους, οικονομική και πόλιτική ελίτ η θέση που διάλεξε να πάρει ήταν επιθετική, αυτή της επαναστατικής αλληλεγγύης.
Συνέλευση αλληλεγγύης στον Κωνσταντίνο Γιαγτζόγλου
Υ.Γ. Καλούμε σε στελέχωση της διαδικασίας για ενημέρωση σχετικά με την υπόθεση και τη συνδιαμόρφωση δράσεων αλληλεγγύης στον αναρχικό σύντροφο Κωνσταντίνο Γιαγτζόγλου. (Η συνέλευση πραγματοποιείται στο Πολυτεχνείο εβδομαδιαίως σε ώρα και ημερομηνία που ανακοινώνονται εγκαίρως).
