Κείμενο αυτοπαρουσίασης Σύμπραξης Αναρχικών – Consumimur Igni
Προχορώντας στην ανακοίνωση του συγκεκριμένου εγχειρήματος μα συνάμα γνωρίζοντας το περιορισμένο έδαφος γνωριμίας και επικοινωνίας που παρέχει ένα κείμενο αυτοπαρουσίασης, αποφασίζουμε προς το παρόν να αποφύγουμε την εισχώρηση σε μια εμπεριστατωμένη ανάλυση θέσεων, αντιλήψεων και συλλογισμών όπως και την χρήση μεγαλεπίβολων αφορισμών και διακηρύξεων, πραγματοποιώντας μια πρώτη αποσαφήνιση της θεωρητικής προέλευσης, της δομής αλλά και της στοχοθεσίας της εν λόγω σύμπραξης.
Ξεκινώντας, σκοπεύουμε να καταστήσουμε σαφές πως ο συγκεκριμένος πειραματισμός ενδιαιτάται στην θεωρητική βάση μιας εγωιστικής ένωσης, πράγμα που ήδη θα πρέπει να βοηθάει στον σχηματισμό μιας γενικής εικόνας για την φύση του εγχειρήματος. Ένα εγχείρημα που αποσκοπεί στην μετατροπή του σε ένα σφυρί κριτικής, αποδέσμευσης, αποδόμησης και εξέλιξης των προσώπων που το χρησιμοποιούν, βοηθώντας τα να σταθούν απέναντι στα είδωλα των σύγχρονων ”θρησκειών”. Μία ένωση η οποία δεν πρόκειται να μετουσιωθεί σε ένα ακόμη λαθρόβιο τοτέμ κατάφωρης λατρείας, ” Αλλά μια ένωση σε εθελοντική βάση, μια ένωση εγωιστών, που δεν θα την στοιχειώνουν τα φαντάσματα της ανιδιοτέλειας, της αφοσίωσης, της θυσίας, της αυταπάρνησης κλπ… Μια ένωση εγωιστών, όπου η δύναμη μας θα μεγαλώνει μέσα απο τις ατομικές δυνάμεις των συνεργατών μας, όπου θα τρέφουμε ο ένας τον άλλον, όπου θα παρέχουμε τροφή ο ένας στον άλλο αμοιβαία. Μια ένωση όπου ο καθένας υπηρετεί τον εαυτό του, για δικούς του σκοπούς, χωρίς να σκοτίζεται για την εμμονή των ”κοινωνικών καθηκόντων”. Μια ένωση, που θεωρεί ιδιοκτησία του, όπλο του, εργαλείο του και την οποία θα εγκαταλείπει, όταν έχει πάψει πλέον να του είναι χρήσιμη. ”
Emile Armand
Η κοινή συμφωνία γύρω από την οποία συνασπιστήκαμε, επιλέξαμε να συμπράξουμε και να εργαστούμε, είναι αυτή της διάχυσης της μαύρης, εγωτικής αναρχίας. Μιας αναρχίας αποδεσμευμένης από τα σοσιαλιστικά φαντάσματα του παρελθόντος και του παρωχημένου σηψαιμικού αναρχισμού που αναμένει καρτερικά να τον αποσυνθέσει η ροή της ιστορίας. Μια αναρχία που τοποθετεί σε πρώτο πλάνο τον εξεγερμένο και την προσωπική του αλαφιασμένη συνείδηση καθώς αυτή στρέφεται ενάντια στις αλυσίδες της κοινωνίας, της οικονομίας, της ηθικής, του κράτους, της θρησκείας, του ορθολογισμού, της τεχνολογίας, δίχως από την μανία της να διαφεύγουν οι κυρίαρχες αφαιρέσεις της ανθρωπότητας, του κοινωνικού γένους, της τάξης, του έθνους, του λαού, της φυλής και της ταυτότητας. Μία αναρχία η οποία θα στοχοποιεί το υπάρχον στο σύνολο του, συνεισφέροντας στο θρίαμβο του μοναδικού απέναντι στον όλο εντεινόμενο μαζισμό της εποχής, κηρύσσοντας τον πόλεμο σε κάθε ” εδώ και τώρα ”, σε ένα διαρκές παρόν, σε ένα ασύμμετρο διηνεκές. Ένας πόλεμος ο οποίος σταματά μόνο με την κατάληξη της τελικής πτώσης. Μιας αναρχίας εν τέλει που θα βάζει ένα τέλμα σε πάσα έκφανση της κατακερματισμένης και καταδυναστευμένης ζωής, αποζητώντας την συνοχή, την επανάκτηση της χαμένης ενότητας, την ανάνηψη των ισχυρών ενστίκτων και την κατάφαση απέναντι στο γίγνεσθαι.
Αποδεσμευμένοι από το φορτίο κάθε πολιτικού καθήκοντος, να εργαστούμε ώστε να αποδομήσουμε και να δομήσουμε, να καταστρέψουμε και να δημιουργήσουμε, να αρνηθούμε και να αποδεχθούμε, να βιώσουμε και να γνωρίσουμε, να περιφρονήσουμε και να ξεπεράσουμε, να επιτεθούμε και να επιτεθούμε.
Ταξιδεύοντας στα ενδότερα των επιθυμιών μας, ορμώμενοι λυσσασμένα ,δημιουργώντας διαδρομές για την πραγμάτωσή τους με κάθε κόστος πλημμυρισμένοι από υπέρογκα συναισθήματα και καλοακονισμένες σαν μαχαίρι συνειδήσεις, στοχεύουμε αμετανόητα σε αυτά που εμείς ορίζουμε εχθρικά για την ύπαρξη μας. Συμπράττουμε κρίνοντας πρόσφορη για εμάς την δεδομένη στιγμή την τριβή των θελήσεών μας, δημιουργώντας έτσι ένα πεδίο εξέλιξης της μοναδικότητας του ατόμου.
Έχοντας φτάσει στο συμπέρασμα πως η αναρχία για εμάς είναι ένα ακόμη οικοδόμημα που οι ίδιοι χτίζουμε ο καθένας με την αντίληψη και την ανάγνωση του της πραγματικότητας, αποτάσσουμε κάθε μορφή κινηματοποίησής της και εκθειασμού της ως έναν ιερό ναό έτοιμο να στεγάσει τις επιθυμίες μας. Η αναρχία για εμάς είναι ένα ακόμη μέσο για την προσέγγιση του ατόμου και την αέναη εξέλιξη του.
Έτσι ιεραρχούμε τις θελήσεις μας υψηλότερα από κάθε λέξη ή όρο, που δίχως την συμβολή μας σε αυτόν είναι απλά και μόνο ένα φαντασιοκόπημα ή πίστη σε μια ουτοπία που αδρανοποιεί κάθε έκρηξη για άρνηση και δίψα για έντονη διεκδίκηση χώρου στο τώρα που χαρακτηρίζουν εκείνους που η δύναμη τους για ζωή φθίνει, ρουφώντας τους έτσι ο βούρκος που σταθερά διασχίζουν και απλώνεται σε έκταση κάτω από τα τρεμόμενά τους πόδια! Ζούμε στο τώρα! Επιτιθόμαστε στο τώρα! Ισοπεδώνουμε το εδώ!
” Η αναρχία είναι για μένα το μέσο για να φτάσουμε στην ατομικότητα, και όχι το άτομο ένα μέσο για να φτάσουμε στην αναρχία.
Μια τέτοια αναρχία δεν θα ήταν παρά μία ακόμα πλάνη.
Εάν οι αδύναμοι φαντασιώνονται την αναρχία σαν έναν κοινωνικό σκοπό, οι δυνατοί πραγματώνουν την αναρχία σαν το μέσο ανίχνευσης του απείρου της ατομικότητας. ”
Renzo Novatore.
Σύμπραξη Αναρχικών – Consumimur Igni.
