ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΤΗΣ Δ ΠΤΕΡΥΓΑΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΝΟΙΧΤΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ.
Η παρέμβαση της “ΚΟΝΤΡΑ” μας προσφέρει την αφορμή να τοποθετηθούμε δημόσια σχετικά με τη γενικότερη στάση μας απέναντι στα τρομοδικεία. Παρόλο που κρατάμε διαφορετική στάση σε αυτές τις δίκες και ο καθένας υποστηρίζει τη θέση του έναντι των υπολοίπων ακόμα και κριτικά δε σημαίνει πως θεωρούμε κάποια στάση ανταγωνιστική προς τις υπόλοιπες. Από το 2011 που το κράτος έχει προχωρήσει σε μια σειρά δικών εναντίον αναρχικών, κατηγορουμένων για ένοπλη επαναστατική δράση, κάποιοι σύντροφοι έχουν επιλέξει την παρέμβαση στη δικαστική διαδικασία ενώ άλλοι απέχουν απ’ αυτή. Μια δίκη με πολιτικό περιεχόμενο και διακύβευμα δεν είναι κάτι αυθύπαρκτο. Ακολουθεί κάποιες επιλογές αγώνα και συνδέεται διαλεκτικά με αυτές. (Εκφράζει επίσης το επίπεδο των ανταγωνιστικών σχέσεων μεταξύ κράτους και ριζοσπαστικών χώρων σε μια δεδομένη περίοδο.) Με αυτή την έννοια η παρουσία στο δικαστήριο για την αντίκρουση του αστυνομικοδικαστικού λόγου σε πρώτο χρόνο και την ανάδειξη των κατηγορητηρίων από τη μια και η απουσία από το δικαστήριο ως έμπρακτη και καθολική απαξίωση των θεσμών, ρόλων και διαδικασιών από την άλλη δεν είναι αντικρουόμενες θέσεις. Είτε μέσα είτε έξω από τη δικαστική αίθουσα κανένας αναρχικός δεν έχει παραμείνει σιωπηλός. Οι θέσεις, οι απόψεις και οι επιλογές έχουν εξηγηθεί και κατατεθεί.
Η επαναστατική ιστορία και παράδοση εμπλουτίζεται συνεχώς μέσα από τις καθημερινές συγκρούσεις και αρνήσεις μας γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δεν δεχόμαστε κάποια στάση ως πιο “επαναστατικά ενδεδειγμένη”. Η ειδοποιός διαφορά δε βρίσκεται στο ποιά στάση επιλέγει να ακολουθήσει κάθε σύντροφος σε μια δίκη, αλλά στο κατά πόσο αυτός μέσω του λόγου του και της συμπεριφοράς του συμβάλλει στην όξυνση της σύγκρουσης. Άλλωστε το αποτέλεσμα κάθε τέτοιας δίκης δεν αντανακλά αποκλειστικά τη δικαστική διαδικασία αλλά το επίπεδο του γενικότερου κοινωνικού ανταγωνισμού. Παρόλο που στις πολιτικές δίκες των τελευταίων ετών έχει υπάρξει στιβαρή άρθρωση πολιτικού λόγου και υπεράσπιση των ένοπλων επιλογών, η νομολογία που στοχεύει όσους τις προωθούν συνεχώς επιβαρύνεται ως αποτέλεσμα μιας ευρύτερης κινηματικής υποχώρησης. Για να τεθεί ο προβληματισμός στη σωστή του βάση δεν πρέπει να αφορά στη στάση των συντρόφων στο δικαστήριο (από τη στιγμή που όπως προαναφέρθηκε τηρούνται οι προϋποθέσεις της πολιτικής σύγκρουσης), αλλά γιατί τέτοιας βαρύτητας δίκες δεν αποτελούν κεντρικά γεγονότα για το κίνημα. Γιατί τέτοιου επιπέδου δίκες που καταδεικνύουν τη βούληση του κράτους να κάμψει τις επαναστατικές επιλογές διεξάγονται σε άδειες ή μισογεμάτες αίθουσες. Γιατί τόσα χρόνια ο α/α χώρος με τόσες δίκες που έχουν διεξαχθεί και διεξάγονται εναντίον του δεν έχει καταφέρει να στήσει μια δομή αντιπληροφόρησης κεφαλαιοποιώντας τις εμπειρίες από την αντιπαράθεση στις δικαστικές αίθουσες, κάτι που πραγματοποιεί η ΚΟΝΤΡΑ με αξιοσημείωτη συνέπεια. Σε αυτές τις δίκες το κράτος μέσω της δικαστικής εξουσίας δε μας αντιμετωπίζει μόνο ως πρόσωπα αλλά κυρίως ως εκφραστές μιας επαναστατικής αντίληψης εχθρικής προς αυτό. Γι’ αυτό τα παραπάνω ερωτήματα δεν τα θέτουμε ως κατηγορούμενοι, αλλά ως αναρχικοί σύντροφοι στους συντρόφους εκτός των τειχών.
Όσο προτάσσεται η διαφορετικότητα ως στοιχείο διάσπασης και όχι σύνθεσης απέναντι στις επιθέσεις που δεχόμαστε αποδυναμώνεται η δυναμική των συλλογικών απαντήσεων. Και αυτή η αντίληψη της σύνθεσης διαφορετικών θέσεων και απόψεων θεωρούμε πως δεν πρέπει να περιορίζεται στην αναγνώριση των διαφορετικών στάσεων στα δικαστήρια, αλλά να “επεκταθεί” σε όλα τα αγωνιστικά πεδία που δραστηριοποιείται ο επαναστατικός χώρος. Ένα από τα βασικά μας πλεονεκτήματα σαν αναρχικοί, δηλαδή ο πλουραλισμός θεωρήσεων και πρακτικών που όμως στοχεύουν η καθεμία με τον τρόπο της ενάντια στην εξουσία και τον αλλοτριωμένο τρόπο ζωής του σήμερα, με τις αγκυλώσεις, τα σκαλώματα και την οχύρωση του καθενός στη μοναδική αλήθεια που λανθασμένα νομίζει ότι πρεσβεύει έχει μετατραπεί στη βασική τροχοπέδη για να εξελιχθεί ο χώρος σε ένα πραγματικά μαχητικό, δυναμικό, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ. Για να οργανώσουμε τον αγώνα μας με βάση τα αναρχικά χαρακτηριστικά είναι απαραίτητο να αναγνωρίζουμε τον αγώνα που δίνει με τον τρόπο του ο κάθε σύντροφος και το σημαντικότερο να δούμε τι μας ενώνει και να συμπράξουμε στα επιμέρους αγωνιστικά πεδία. Και επειδή οι πράξεις μιλάνε πολύ καλύτερα από τα λόγια το πείραμα που κάνουμε με το Δίκτυο Αγωνιστών Κρατουμένων υπάγεται στη παραπάνω αντίληψη. Ανάρχικοι με διαφορετικές θεωρήσεις για το ρόλο και τη δομή της εξουσίας συλλογικοποιούμαστε πάνω στον αγώνα ενάντια στις φυλακές καθώς θεωρούμε πως αυτά που μας ενώνουν είναι πιο σημαντικά από αυτά που μας χωρίζουν αλλά και ότι το εκάστοτε σκεπτικό δεν αντιτίθεται στα υπόλοιπα αντίθετα συνθέτει το μωσαϊκό του αναρχικού αγώνα. Για να γίνουμε πραγματικά επικίνδυνοι ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο πρέπει να οργανωθούμε. Για να καταστρέψουμε τη μαζική αλλοτριωμένη κοινωνία πρέπει να κατανοήσουμε την έννοια της κοινότητας, να αναγνωρίζουμε τα διαφορετικά σκεπτικά/στάσεις/αντιλήψεις και να συλλογικοποιηθούμε παρά τις διαφορές μας. Η σύνδεση και η σύνθεση των θέσεων και των απόψεων μας είναι και ο μόνος τρόπος να κάνουμε το βήμα εμπρός στον πόλεμο που μαίνεται.
Χαρίσης Φοίβος
Ντάλιος Αργύρης
Καραγιαννίδης Γιώργος
Μητρούσιας Αλέξανδρος
Μπουρζούκος Δημήτρης
Πολίτης Δημήτρης
Σαραφούδης Γρηγόρης
Μιχαηλίδης Γιάννης
Θεοφίλου Τάσος
Αναδημοσίευση από : athens.indymedia.org
