Κάθε ΤΡΙΤΗ στις 21:15 στο ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ Καβάλας (Φιλίππου 46) από την ΑΚ-46…
22/03 “Un Français (French Blood) ” (2015) του Diastème.
29/03 “Que Horas Ela Volta? (The second mother)” (2015) της Anna Muylaert.
05/04 “Durak (Ο Ηλίθιος)” (2014) του Yuriy Bykov.
12/04 “Black Mass” (2015) του Scott Cooper.
Στη σύγχρονη κοινωνία ζούμε την καθολική επιβολή του παραγωγικού-καταναλωτικού μοντέλου και την εμπορευματοποίηση κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας. Θέλοντας να σπάσουμε τα δεσμά ανελευθερίας, εκμετάλλευσης και κυριαρχίας που γεννούν οι εμπορευματοποιημένες σχέσεις, επιχειρούμε μέσα από τις προβολές φετινών και παλαιότερων κινηματογραφικών ταινιών χωρίς αντίτιμο, να απεκδύσουμε την κινηματογραφική Τέχνη από τη λογική του δούναι και λαβείν. Ταυτόχρονα καλούμε όλους εσάς να συμμετέχετε στο όλο εγχείρημα είτε προτείνοντας ταινίες, είτε φτιάχνοντας το δικό σας κινηματογραφικό έργο, για να το διαδώσουμε υλικά & ηλεκτρονικά έξω από τις λογικές της εμπορικής προώθησης και διαμεσολάβησης. Η πειρατεία σκοτώνει τον καπιταλισμό!!
Κινηματογραφική Ομάδα Α.Κ-46
https://anarxikoikavalas.squat.gr/
ΤΡΙΤΗ 22/03 στις 21:15 ξεκινάει ο 5ος Κύκλος προβολών με την ταινία “Un Français (French Blood) ” (2015) του Diastème…
Ο Μάρκο αγαπάει τη βία, την μαγκιά και την αλητεία, άλλωστε η ζωή του περιλαμβάνει αυτό το τρίπτυχο και τίποτα παραπάνω. Ως σκίνχεντ τρομοκρατεί όποιον δεν είναι Γάλλος: Άραβες, έγχρωμοι, Εβραίοι είναι υπάνθρωποι γι` αυτόν και με την πρώτη ευκαιρία τούς επιτίθεται φραστικά και σωματικά. Τα χρόνια όμως περνούν και οι απόψεις αλλάζουν. Η στιγμή όμως που το σώμα του θα αρχίσει να ασφυκτιά δεν αργεί και τότε θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση του απεγκλωβισμού από τη μιζέρια και την κακία. Θα είναι άραγε αργά για μια αντιδραστική ψυχή να βρει την εξιλέωση;
Γδέρνοντας το χοντρό πετσί του κραυγαλέου ρατσισμού στη χώρα του τη δεκαετία του 1960, ο Ντιαστέμ ρίχνει τον ήρωα του σε λερωμένους με αίμα δρόμους, με μαχαίρια που βγαίνουν από την τσέπη του μπουφάν και καρφώνονται μέρα μεσημέρι σε εκείνους που του πηγαίνουν κόντρα, για να τον επιστρέψει στους τέσσερις τοίχους του δωματίου του, στο οποίο κρέμεται αφίσα με το σύνθημα «white power». Η βία είναι πολλές φορές ωμή και το πρόσωπο του ήρωά του έτοιμο να εκραγεί από θυμό, δεν μαθαίνουμε ποτέ όμως τι είναι αυτό που πραγματικά τον προκαλεί.
Στηριζόμενος κυρίως στην εξαιρετική ερμηνεία του Αλμπάν Λενουάρ, στον ρόλο του έκρυθμου Μάρκο, ο σκηνοθέτης κάνει ένα ρεαλιστικό πέρασμα από τη λαίλαπα της ξενοφοβίας που απλώθηκε στη γαλλική κοινωνία εκείνη την εποχή, χωρίς να εισχωρεί στην ανάλυσή της, ίσως επειδή ο ίδιος αντιλαμβάνεται πως τα αίτιά της δεν έχουν ρεαλιστική βάση. Αφιερώνει αρκετό χρόνο της ταινίας στη συνεχόμενη εξέλιξη της ζωής του Μάρκο, ο οποίος πλέον μπορεί να μη θυμίζει σε τίποτα το ξυρισμένο αδύνατο αγόρι που κάποτε υπήρξε, διατηρεί όμως ένα μόνιμο βλέμμα μετάνοιας, θαρρώντας πως αναπαράγει στο μυαλό του διαρκώς κάθε στιγμή τρόμου που σκόρπισε απλόχερα γύρω του.
