Ζούμε μια εποχή κοινωνικής μεταμόρφωσης. Οι στιγμές πυκνής πολιτικής εμπειρίας στον κοινωνικό χρόνο έχουν αυξηθεί και αφήνουν με συνεχώς πιο ιλλιγγιώδεις ρυθμούς ρωγμές στο παλιό και αντανακλάσεις στο καινούριο. Η νέα εικόνα που αχνοφαίνεται πίσω απο το θρυματισμένο κόσμο του χτές σίγουρα δεν έχει διαμορφωθεί ακόμα καθώς οι μεταβάσεις δεν γνωρίζουν νομοτέλεια. Μπορεί να βρισκόμαστε στην αρχή μιας επερχόμενης δυστοπίας οργουελικών διαστάσεων οπου επιβολή μιας απόλυτης εξουσίας μπορεί να χρίσει τον τραγέλαφο τύπου Τραμπ, τον πρώτο απο τους πολλούς του είδους του που θα ακολουθήσουν. Μπορεί να είναι ομως η αφετηρία της πραγμάτωσης μιας παγκόσμιας κοινωνίας της ελευθερίας μέσα απο τις πολλαπλασιαστικά αυξανόμενες κοινότητες αλληλεγγύης και αντίστασης που για πρώτη φορά μπορούν να διαδράσουν και να συναποφασίσουν σε μια παγκοσμιοποιημένη εκδοχή.
Οι τεράστιες ροές προσφύγων που αλλάζουν ως κομμάτι αυτής της μετάβασης τον ευρωπαικό αλλά και παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό χάρτη, δεν αποτελούν για μας πολιτικό υποκείμενο. Μέσα απο τις διαδρομές φρίκης προς την Αθήνα και το “ευρωπαικό όνειρο”, τους υγρούς τάφους στο Αιγαίο, τον εξευτελισμό και την εκμετάλλευση απο μαυραγορίτες, διακινητές και δυνάμεις καταστολής, αντιληφθήκαμε τους πρόσφυγες ως κομμάτι των αποκλεισμένων που η εξουσία μέσα απο μια διευρυμένη κατάσταση εξαίρεσης επιβάλλει στις σύγχρονες κοινωνίες. Κοινωνικά κομμάτια όπως μετανάστες, σύγχρονοι παρίες, πολιτικά διαφωνούντες μπαίνουν σε κατάσταση ειδικής διαχείρισης τύπου στρατοπέδου, στερούνται βασικών δικαιωμάτων και βιώνουν όπως και οι πρόσφυγες μια ζωή που δεν είναι άξιοι να ζούν.
Η διεκδίκηση μιας ζωής με αξιοπρέπεια απέναντι στην ασφυξία του αποκλεισμού, βρίσκει ανάσες μόνο σε περιβάλλοντα αλληλεγγύης, αυτοοργάνωσης και σεβασμού προς το διαφορετικό. Κοινωνικά εγχειρήματα, εναλλακτικές μορφές οικονομίας, κινήσεις αλληλεγγύης και αντίστασης, κολλεκτίβες και οριζόντιες δομές, παγκόσμια δίκτυα στο κυβερνοχώρο και μη, πολιτιστικές και πολιτισμικές μίξεις και συναντήσεις, δημιουργούν ενα σύγχρονο κοινό τόπο και χρόνο οπου η ζωή ξανααποκτά νόημα. Είναι η αφετηρία προς το καινούριο που ονειρευόμαστε οπου η αναζήτηση της ελευθερίας αναφέρεται μέσα απο το πράττειν στο κόσμο του αισθητού.
Με βάση αυτή τη πολιτική διαπίστωση καταλάβαμε το κτίριο της Κάνιγγος 22, για να χρησιμοποιηθεί για τη μόνιμη διαμονή προσφύγων και τη διαχείριση του κτιρίου απο τους ίδιους. Το ανθρωπιστικό κομμάτι της αλληλεγγύης είναι σίγουρα απαραίτητο στην εποχή που νεκρά παιδιά ξεβράζονται καθημερινά στις ακτές, αλλά η πολιτική σύνδεση με έναν άλλο κόσμο που γίνεται συνεχώς πιο εφικτός μπορεί να δώσει ίσως πιο αυτάρκεις, ευφάνταστες απαντήσεις οδηγώντας σε ριζικές κοινωνικές αλλαγές.
Η συμμετοχή των προσφύγων στη προετοιμασία και ανακαίνιση των κατειλλημένων κτιρίων, η αυτοδιαχείριση των χώρων αυτών απο τους ίδιους και η περαιτέρω συμμετοχή τους σε κινηματικά εγχειρήματα και ελέυθερους κοινωνικούς χώρους είναι η βάση στην οποία προτείνουμε να χτιστεί το εγχείρημα. Μια βάση που δεν θα στέκεται στα χάρτινα θεμέλια της φιλανθρωπίας, των επιδεικτικών δωρεών, του επαγγελματικού εθελοντισμού, των ΜΚΟ και του κράτους αποκλείοντας κάθε συνδιαλλαγή με αυτά. Θα πατάει γερά αντίθετα σε αποφάσεις που θα παίρνουν οι ίδιοι οι συμμετέχοντες αυτόνομα, χωρίς να ετεροκαθορίζονται απο οποιαδήποτε αυθεντία. Μακριά απο κάθε διαχωρισμό, προκατάληψη και αντιδραστικά συντηρητικά αντανακλαστικά, οι πρόσφυγες μέσω της αμοιβαίας βοήθειας με τον κόσμο της αλληλεγγύης σε χώρους δουλειάς, πολιτικής και πολιτιστικής όσμωσης, μπορούν να ενδυναμώσουν, να εμπλουτίσουν και να εμπνέυσουν περισσότερο την κοινωνική ζύμωση με μαγιά την ελευθερία.
Για αυτό το λόγο καλούμε την Τετάρτη 16/3, ώρα 7.30μμ στο κτίριο της Κάνιγγος, πρόσφυγες και αλληλέγγυους για να φανταστούμε και να αποφασίσουμε μαζί το αύριο και να δράσουμε.
