Κάλεσμα για οικονομική ενίσχυση
Ενίσχυσε τον σκοπό της δομής
Κανένας μόνος του / Καμία μόνη της στα χέρια του κράτους
Περίληψη
«Βασική στόχευση της δομής αποτελεί η εξασφάλιση αξιοπρεπούς διαβίωσης για τους/τις φυλακισμένους/ες συντρόφους/ισσες μέσα από μια κινηματική διαδικασία, η οποία θα πήγαινε την υλική διάσταση της αλληλεγγύης ένα βήμα παραπέρα από τις στενές οικογενειακές, φιλικές, συντροφικές σχέσεις, όπως επίσης και η συνδρομή στην άμεση κάλυψη έκτακτων καταστάσεων (δικαστικά έξοδα και εγγυήσεις διωκόμενων). Από εκεί και πέρα, ανάμεσα στις προτεραιότητες των ανθρώπων που απαρτίζουν τη δομή, παραμένουν οι έμπρακτες κινήσεις αλληλεγγύης, το χτίσιμο γεφυρών επικοινωνίας των μέσα με τους έξω και η ανάπτυξη κοινωνικών αγώνων εντός και εκτός των τειχών.
Μέσα σε αυτή τη δύσκολη για όλους και όλες συνθήκη, τόσο με την εξάπλωση του ιού, όσο και με τις κατασταλτικές πολιτικές που επιβάλλει το κράτος, χρησιμοποιώντας ως άλλοθι την αναγκαιότητα διαχείρισης της πανδημίας και την διασφάλιση της δημόσιας υγείας, η εξασφάλιση των πόρων για την υλική στήριξη των εντός των τειχών καθίσταται και πάλι εξαιρετικά δύσκολη. Ίσως πιο δύσκολη από κάθε άλλη φορά.
Διανύουμε μια συνθήκη ιδιαίτερα δύσκολη σε πολλά επίπεδα, προσπαθώντας ο καθένας και η καθεμία μας, όχι μόνο να διαχειριστεί τις συνέπειές της, αλλά και να συνεχίσει να αγωνίζεται. Αναγνωρίζουμε την αλληλεγγύη στα έγκλειστα συντρόφια μας ως μέσο αγώνα ενάντια στην κρατική καταστολή και επιδιώκουμε την συνέχιση των στοχεύσεων της δομής, ξεπερνώντας τα εμπόδια της εξουσίας.Το σύνθημα «κανένας και καμία μόνος και μόνη στα χέρια του κράτους» γίνεται τις μέρες αυτές πιο επιτακτικό όσο και χειροπιαστό από ποτέ. Σας καλούμε να το υπερασπιστούμε για ακόμα μια φορά στην πράξη. Η έμπρακτη αλληλεγγύη θα είναι ξανά το όπλο μας.»
Σχετικά με
Το Ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών/στριών δημιουργήθηκε το 2010, σε μια συγκυρία, όπου από τη μια πλευρά, η σκληρή καπιταλιστική αναδιάρθρωση εφορμούσε με όχημα την οικονομική κρίση, κι από την άλλη, ο ριζοσπαστικός χώρος, με πρόσφατη την εμπειρία της κοινωνικής έκρηξης του Δεκέμβρη του ΄08, βρισκόταν σε άνθιση δραστηριοποίησης. Υπό αυτές τις συνθήκες, η καταστολή έγινε ακόμα πιο σφοδρή, με αποτέλεσμα τον ολοένα και αυξανόμενο αριθμό πολιτικών κρατούμενων. Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, συγκροτήθηκε το ταμείο αλληλεγγύης που ως αρχικό στόχο έθεσε τη συνεπή και σταθερή στήριξη όσων διώκονται ή φυλακίζονται για την ανατρεπτική τους δράση ή για τη συμμετοχή τους στους κοινωνικούς αγώνες. Βασική στόχευση της δομής αποτελεί η εξασφάλιση αξιοπρεπούς διαβίωσης για τους/τις φυλακισμένους/ες συντρόφους/ισσες μέσα από μια κινηματική διαδικασία, η οποία θα πήγαινε την υλική διάσταση της αλληλεγγύης ένα βήμα παραπέρα από τις στενές οικογενειακές, φιλικές, συντροφικές σχέσεις, όπως επίσης και η συνδρομή στην άμεση κάλυψη έκτακτων καταστάσεων (δικαστικά έξοδα και εγγυήσεις διωκόμενων). Από εκεί και πέρα, ανάμεσα στις προτεραιότητες των ανθρώπων που απαρτίζουν τη δομή, παραμένουν οι έμπρακτες κινήσεις αλληλεγγύης, το χτίσιμο γεφυρών επικοινωνίας των μέσα με τους έξω και η ανάπτυξη κοινωνικών αγώνων εντός και εκτός των τειχών.
Από το 2010 μέχρι σήμερα, το ταμείο προσπαθεί να αποκτήσει μια σταθερή και συνεπή πολιτική, ηθική, υλική στήριξη για τη συγκέντρωση πόρων, οι οποίοι προέρχονται, κατά βάση, από την ατομική συνειδητή συμμετοχή της καθεμιάς και του καθενός μας, καθώς και από ομάδες και συλλογικότητες, συμβάλλοντας στη συνέχιση της έμπρακτης αλληλεγγύης. Η διαρκής κρατική καταστολή, ωστόσο, έχει ως αποτέλεσμα τον μεγάλο αριθμό των πολιτικών κρατουμένων και των δικαστικών εξόδων, και κατ’ επέκταση τις ιδιαίτερα αυξημένες υλικές ανάγκες. Τη δεδομένη χρονική περίοδο το ταμείο στηρίζει σε σταθερή μηνιαία βάση 25 κρατούμενους/ες (Αθανασοπούλου Κωνσταντίνα, Βαλαβάνη Δήμητρα, Γεωργιάδη Πολύκαρπο, Γιαγτζόγλου Κωνσταντίνο, Δημητράκη Γιάννη, Κουφοντίνα Δημήτρη, Κωστάρη Ηρακλή, Μιχαηλίδη Γιάννη, Ξηρό Σάββα, Πετρακάκο Γιώργο, Σακκά Κώστα, Σεϊσίδη Μάριο, Σταθόπουλο Βαγγέλη, Χριστοδούλου Σπύρο και τους 11 Τούρκους και Κούρδους αγωνιστές (Harika Kızılkaya, Hazal Seçer, Sinan Oktay Özen, Sinan Çam, Ali Ercan Gökoğlu, Burak Ağarmış, Halil Demir, Hasan Kaya, Anıl Sayar, İsmail Zat, Şadi Naci Özpolat). Επίσης, σε πολλές περιπτώσεις προσπαθούμε στο μέτρο του δυνατού να καλύψουμε δικαστικά έξοδα και εγγυήσεις συντρόφων/ισσών που διώκονται λόγω της πολιτικής τους ταυτότητας, της δράσης τους ή ακόμα και λόγω της συγγενικής/συντροφικής σχέσης που έχουν με φυλακισμένους αγωνιστές/στριες.
Ο υπερπληθυσμός των ελληνικών φυλακών με τον αναγκαστικό συνωστισμό κρατουμένων σε κελιά και θαλάμους που θυμίζει ανθρώπινες κυψέλες, η ανεπαρκής -και ανά περιπτώσεις- ανύπαρκτη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, η μη παροχή της δυνατότητας αυτοπροστασίας (απαγόρευση προμήθειας ιατροφαρμακευτικού υλικού, όπως αντισηπτικά), η διατήρηση του εγκλεισμού ακόμα και για πλέον ευπαθείς ομάδες πληθυσμού (ηλικιωμένα ή ασθενή άτομα), δημιουργούν συνθήκες για το ξέσπασμα μιας πανδημίας με σαφώς μεγαλύτερους δείκτες θνησιμότητας από ότι έξω στην κοινωνία. Κάτι τέτοιο μπορεί να ισοδυναμεί με καταδίκη σε θανατική ποινή για πολλούς ανθρώπους εντός των φυλακών. Πρόσφατα ανακοινώθηκαν δύο θάνατοι κρατουμένων στις φυλακές Διαβατών. Τα αναφερόμενα κρούσματα στις φυλακές όλης της χώρας εντείνουν την ανησυχία για τις συνθήκες που επικρατούν εντός των τειχών. Από την έναρξη της πανδημίας στη χώρα, την άνοιξη του 2020, αυτή η ανησυχία είχε προκαλέσει ντόμινο κινητοποιήσεων στις φυλακές με βασικά αιτήματα την αποσυμφόρηση και την τήρηση βασικών μέτρων προστασίας για τους κρατούμενους. Αφετηρία κινητοποιήσεων υπήρξαν οι γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού και στη συνέχεια επεκτάθηκαν στις φυλακές Χανίων (Κρήτη), Αγίου Στεφάνου (Πάτρα), Λάρισας ενώ μέσα σε αυτό το διάστημα είχε εκδοθεί και κείμενο με ονομαστικές υπογραφές 856 κρατουμένων από όλες τις πτέρυγες των αντρικών Φυλακών Κορυδαλλού. Στις αγροτικές φυλακές Κασσάνδρας Χαλκιδικής οι κρατούμενοι σταμάτησαν τις εργασίες τους, από τις 15/11, ως αντίδραση απέναντι στη διοίκηση της φυλακής και το υπουργείο, τα οποία δεν λαμβάνουν μέτρα για την υγεία των κρατουμένων και μένουν απλά στα λόγια.
“Χιλιάδες άνθρωποι αποθηκεύονται, κυριολεκτικά, σε άθλια κτίρια, κάτω από απάνθρωπες και ντροπιαστικές συνθήκες κράτησης. Αυτό, βέβαια, δεν είναι κάτι καινούριο για τις ελληνικές φυλακές. Στις σημερινές συνθήκες της πανδημίας, όμως, η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο εφιαλτική. Όχι απλώς οι συνθήκες κράτησης παραμένουν άθλιες, αλλά επιπλέον δεν έχουν παρθεί ουσιαστικά υγειονομικά μέτρα για την προστασία της υγείας των κρατουμένων, οι οποίοι συνεχίζουν να στοιβάζονται σαν μελλοθάνατοι σε κελιά και θαλάμους-φέρετρα. Οι φυλακές κάθε μέρα γεμίζουν ακόμα περισσότερο και βρίσκονται σε οριακή κατάσταση, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση -μέσω των πάντα πρόθυμων ΜΜΕ- διαφημίζει τη “θεαματική πτώση της ποινικής παραβατικότητας” (…) Την ίδια ώρα η κυβέρνηση κοροϊδεύει κατάμουτρα τους κρατούμενους θυροκολλώντας οδηγίες για τον COVID-19 με τις οποίες τούς συμβουλεύει να μην συνωστίζονται! Στις ελληνικές φυλακές αντί να παρθούν στοιχειώδη υγειονομικά μέτρα, το υπουργείο Δημόσιας Τάξης δείχνει προτίμηση σε απαγορεύσεις και επιβολή κατασταλτικών μέτρων που κάνουν ακόμα δυσκολότερη τη ζωή των κρατουμένων. Όλες οι άδειες έχουν κοπεί, τα ελεύθερα επισκεπτήρια έχουν καταργηθεί, ενώ τα κλειστά επισκεπτήρια έχουν μειωθεί αντί να αυξηθούν προκειμένου να αποφευχθεί ο συνωστισμός των συγγενών και φίλων στους χώρους αναμονής. (…)
Είναι φανερό πως η πολιτική αυτή είναι δολοφονική και κάποιοι έχουν επιλέξει για τον εαυτό τους τον ρόλο του δήμιου. Απέναντι σε αυτές τις εξοντωτικές και απάνθρωπες συνθήκες υπάρχει η αναγκαιότητα μέσα και έξω από τα κολαστήρια, να αναπτυχθεί ένα πλατύ κίνημα αλληλεγγύης που θα απαιτήσει την άμεση αποσυμφόρηση των φυλακών, την εξασφάλιση αξιοπρεπών συνθηκών διαβίωσης και ιατροφαρμακευτικής κάλυψης, την επίσκεψη γιατρών στις φυλακές που θα εξετάσουν οι ίδιοι (και όχι το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης) τα μέτρα υγειονομικής προστασίας των κρατουμένων, τη διενέργεια μαζικών τεστ, τη δωρεάν χορήγηση αντισηπτικών και μασκών, την άμεση απόσυρση των κατασταλτικών μέτρων και την αντικατάστασή τους με πραγματικά υγειονομικά μέτρα προστασίας από την πανδημία.”
Πολύκαρπος Γεωργιάδης, 10/11/2020, Φυλακές Λάρισας (https://athens.indymedia.org/post/1608348/)
Σε αυτήν τη συνθήκη λοιπόν, το κράτος και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του συνεχίζουν σε μια συγκεκριμένη πεπατημένη. Ενώ κανένα ουσιαστικό υγειονομικό μέτρο δεν λαμβάνεται για την προστασία του πληθυσμού των φυλακισμένων, διακόπτουν την επαφή τους με τον έξω κόσμο, απαγορεύοντας τα επισκεπτήρια συγγενών και δικηγόρων, προβαίνουν σε αντίποινα και σε εκδικητικά μέτρα όπου εκδηλώνονται εστίες διαμαρτυρίας: απαγωγές-μεταγωγές συντρόφων/αγωνιστών στην περίπτωση της κινητοποίησης στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού με την απαγωγή δύο γυναικών κρατουμένων και τη μεταφορά τους στις φυλακές Θήβας σε καθεστώς καραντίνας (μία εξ αυτών η πολιτική κρατούμενη μέλος τους ΕΑ Πόλα Ρούπα, ενώ μερικές μέρες αργότερα έγινε βίαιη μεταγωγή στις φυλακές Δομοκού του επίσης πολιτικού κρατούμενου και μέλος του ΕΑ Νίκου Μαζιώτη), στέρηση προαυλισμού των κρατουμένων στις φυλακές Χανίων, εισβολές μπάτσων, έρευνες και καταστροφές κελιών στις φυλακές Πάτρας. Παράλληλα στήνουν κατηγορητήρια σε συντρόφους/ισσες, συνεχίζοντας τις διώξεις και τις φυλακίσεις αγωνιστών-αγωνιστριών μέσα στη γενική συνθήκη της πανδημίας υπενθυμίζοντας τις μόνιμες προτεραιότητες του κράτους την ίδια στιγμή που οι εξαγγελίες τους για μέτρα αποσυμφόρησης των φυλακών αφορά έναν μικρό -αναλογικά με το συνολικό πληθυσμό- αριθμό κρατουμένων, που δεν υπερβαίνει τους χίλιους πεντακόσιους.
“Αυτή τη στιγμή στα 16 από τα 32 σωφρονιστικά καταστήματα υπάρχουν επιβεβαιωμένα κρούσματα covid19 ενώ μετράμε ήδη δύο νεκρούς. Οι φυλακές της χώρας στο σύνολο τους είναι υπερπλήρεις και ξεπερνάνε κατά πολύ τη δυναμική τους. Μιλάμε για φυλακές με κρατούμενους να κοιμούνται στα πατώματα, μιλάμε για φυλακές χωρίς ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, μιλάμε για φυλακές χωρίς ειδικούς χώρους για τον διαχωρισμό των κρουσμάτων, μιλάμε για φυλακές στην επαρχία που κόβεται το νερό για ώρες ολόκληρες με αποτέλεσμα οι κρατούμενοι να μην μπορούν να πλύνουν ούτε τα χέρια τους, μιλάμε για φυλακές που παρά τα δεκάδες κρούσματα από τον περασμένο μήνα δεν τα έχει επισκεφτεί ο ΕΟΔΥ, μιλάμε για φυλακές στις οποίες έχει πέσει ένα πέπλο σιωπής και κανένας δεν βρίσκεται να μιλήσει για τις ανθρώπινες ψυχές που ζούνε σε αυτές… Μόνη λύση στη σημερινή δυστοπική πραγματικότητα των σωφρονιστικών καταστημάτων είναι η αποσυμφόρηση τους.”
Κώστας Σακκάς, 22/11/2020, Φυλακές Κορυδαλλού (https://athens.indymedia.org/post/1608705/)
Διανύουμε μια συνθήκη ιδιαίτερα δύσκολη σε πολλά επίπεδα, προσπαθώντας ο καθένας και η καθεμία μας, όχι μόνο να διαχειριστεί τις συνέπειές της, αλλά και να συνεχίσει να αγωνίζεται. Αναγνωρίζουμε την αλληλεγγύη στα έγκλειστα συντρόφια μας ως μέσο αγώνα ενάντια στην κρατική καταστολή και επιδιώκουμε την συνέχιση των στοχεύσεων της δομής, ξεπερνώντας τα εμπόδια της εξουσίας. Ως ταμείο, τη δεδομένη χρονική στιγμή, ανακοινώνουμε την απόφασή μας να αναστείλουμε όλες τις προγραμματισμένες δημόσιες δράσεις μας για το άμεσο μέλλον, ωστόσο δεν αναστέλλουμε την αλληλεγγύη μας στους πολιτικούς κρατούμενους. Σε αυτήν τη δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε, ερχόμαστε στη δύσκολη θέση να διατηρήσουμε την προσωρινή μείωση του ποσού με το οποίο στηρίζουμε υλικά τους έγκλειστους συντρόφους και συντρόφισσες, προκειμένου να προσπαθήσουμε να ανταπεξέλθουμε στη στήριξή τους με συνέπεια και το επόμενο διάστημα.
Σύντροφοι και συντρόφισσες, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, το Ταμείο Αλληλεγγύης αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα βιωσιμότητας και λειτουργίας ενός θεμελιώδους κομματιού του που είναι η οικονομική στήριξη των φυλακισμένων αγωνιστριών και αγωνιστών. Η αδυναμία του, λόγω των αντικειμενικών συνθηκών της περιόδου αυτής, να εξασφαλίσει πόρους από τις δημόσιες δράσεις του, είναι πολύ πιθανό να το οδηγήσει στο επόμενο διάστημα σε ένα πλήρες οικονομικό αδιέξοδο και η στήριξη που παρέχει στους πολιτικούς κρατούμενους να καταστεί πρακτικά αδύνατη. Ο μόνος τρόπος να αποφευχθεί αυτό είναι η υλική/οικονομική στήριξη από όλο τον κόσμο του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος. Από όλους τους ανθρώπους και όλες τις συλλογικότητες που θεωρούν τους/τις φυλακισμένους/ες αγωνιστές και αγωνίστριες κομμάτι του κόσμου του αγώνα που όλοι και όλες -με κάθε τρόπο που μπορούμε- δίνουμε ενάντια στον βάρβαρο κόσμο της εξουσίας.
Το σύνθημα «κανένας και καμία μόνος και μόνη στα χέρια του κράτους» γίνεται τις μέρες αυτές πιο επιτακτικό όσο και χειροπιαστό από ποτέ. Σας καλούμε να το υπερασπιστούμε για ακόμα μια φορά στην πράξη. Η έμπρακτη αλληλεγγύη θα είναι ξανά το όπλο μας.
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ
ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ/ΚΑΜΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ/ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ/ΕΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ/ΕΣ
Ενισχύστε στο firefund.net/solidarfund
