Την περασμένη Τετάρτη, στις 2 Νοεμβρίου, διεξήχθει η δίκη ενάντια στα 15 άτομα που κατηγορήθηκαν για “προσβολές προς τη guardia civil” και “παρεμπόδιση θρησκευτικής λατρείας” επειδή στις 12 Οκτώβρη του 2010 είχαν συγκεντρωθεί μπροστά στην εκκλησία όπου οι μπάτσοι του αστυνομικού τμήματος του Arteixo (στην Κορούνια) γιορτάζαν την ημέρα του πολιούχου αγίου. Οι Μητέρες Ενάντια στην Ατιμωρησία εδώ και χρόνια ζητούσαν εξηγήσεις σχετικά με το συμβάν με το Diego Viña το Σεπτέμβρη του 2004, όταν και “βρέθηκε” κρεμασμένος σε από ένα δοκάρι σε κελί του αστυνομικού τμήματος του Arteixo, όπου κρατούνταν παράνομα κατά απαίτηση του πατέρα του, ο οποίος ανήκε στο “σώμα”.
Όλες οι προσπάθειες για να αποδοθεί δικαιοσύνη ή έστω να δωθεί κάποια εξήγηση απέβησαν άκαρπες και τόσο στη μητέρα του Diego όσο και στις συντρόφισές της δεν απέμενε άλλη δίοδος από τις κινητοποιήσεις στο δρόμο, που επαναλαμβανόταν κάθε χρόνο. Για αυτές διώχθηκαν αρκετές φορές, μέχρι που εν τέλει ένας δικαστής ακούσε τις κατηγορίες προς υπεράσπιση της “τιμής” των εκπροσώπων τους διαβόητου θεσμού της guardia civil. Το αποτέλεσμα της ποινικής δίκης ήταν η επιβολή εγγυήσεων 54.000 ευρώ συνολικά σε 15 άτομα, με εννιά μήνες φυλάκισης σε περίπτωση μη-καταβολής του προστίμου. Aνάμεσα σε αυτά τα άτομα ήταν μια αδερφή, μια ξαδέρφη και μια θεία του νεαρού που σκοτώθηκε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Μάλλον επιτιδευμένα αδιευκρίνιστες, αξίζει να ληφεί υπόψιν πως η ίδια η guardia civil κατέστρεψε το παντελόνι από το οποίο υποτίθεται πως είχε κρεμαστεί ο Diego όσο βρισκόταν στα “έμπιστα χέρια” του εν λόγω “αξιότιμου σώματος”.
Εν τέλει “γιορτάστηκε” το δικαστήριο, που είχε προγραμματιστεί για τις 6 Ιουνίου και αναβλήθηκε για γραφειοκρατικούς λόγους. Ήταν λες και εκτυλισσότανε μια κακόγουστη φάρσα κατά την οποία ο δικαστής παρεμπόδιζε ανά πάσα στιγμή με τυπολατρείες και αυθαιρεσίες το έργο της υπεράσπισης καθιστώντας σαφές, τόσο αυτός όσο και ο εισαγγελέας, πως το ενδιαφέρον του επικεντρωνόταν στην υπεράσπιση της αιματηρής λειτουργίας που αυτοί αποκαλλούνε “τιμή της guardia civil”, επιβάλλοντας δια της βίας την προσβλητική τους υποκρισία για να μας υποχρεώσουνε να λυγίσουμε μπροστά της λες και επρόκειτο για κάποια ιερή αλήθεια. Πέρα απ’ αυτό, τέθηκαν αντιμέτωπες η συνεκτική επιχειρηματολογία των συνηγόρων υπεράσπισης, σχετικά με τ αθωότητα των ατόμων που διώκονταν ποινικά και της νομιμότητας των πράξεων τους, και της σαθρότητας του κατηγορητηρίου το οποίο περιοριζόταν στη παράνομη λήψη ενός σύντομου βίντεο από ένα μπάτσο του χωριού, στο οποίο δεν αναγνωρίζεται σχεδόν κανένας ούτε γίνεται αντιληπτό ποιος έκανε και τι είπε, όπως και στις συγκεχυμένες και αντιφατικές κατηγορίες κάποιων αστυνομικών από τους οποίους πολλοί δεν παραβρέθηκαν γιατί βρισκόταν σε “διακοπές”. Μέχρι εκεί έφτανε ο κυνισμός του κατηγορητηρίου, σκοπεύανε να αναβάλλουν εκ νέου το δικαστήριο για αυτό το λόγο. Όλα θα ήτανε πολύ ξεκάθαρα για μια “δικαιοσύνη” που άξιζε το όνομά της, αλλά έχοντας κατά νου πως η τιμωρητική καρατική μηχανή κάνει κατάχρηση αυτού (του ονόματος) εντός του εδάφους που κυριαρχείται από το ισπανικό Κράτος κανείς δεν μπορεί να αισοδοξεί.
Αυτό για το οποίο διατηρούμε αρκετά δεδομένα ώστε να σχηματίσουμε άποψη είναι το ζήτημα της αλληλεγγύης. Γύρω στα 50 άτομα μας υποστηρίξανε στην Κορούνια, κάποιοι εκ των οποίων μπήκαν στην αίθουσα και άλλοι παραμείνανε στην πόρτα του δικαστηρίου κατά τη διάρκεια των τεσσάρων ωρών που αυτό διήρκησε, κρατώντας πανό και φωνάζωντας συνθήματα. Αναφορικά με τις κινήσεις αλληλεγγύης στο υπόλοιπο κρατικό έδαφος απ’ όσο ξέρουμε, υπήρχαν πέντε άτομα με ένα πανό μπροστά από το εθνικό δικαστήριο της Μαδρίτης, εικοσιένα στην πόλη της (μη)δικαιοσύνης, της Βαλένθια, μέτρια προσέλευση στη συγκέντρωση που καλέστηκε στη Sama του Langreo από ένα σύλλογο συγγενών και φίλων κρατουμένων. Ανάλογα αποτελέσματα είχε το κάλεσμα για τα δικαστήρια στη Gijon, από μια ομάδα φεμινιστριών, πέντε-έξι στην Cartagena. Στη Lleida συγκεντρωθήκαν γύρω στα είκοσι άτομα με πλακάτ και έγινε μοίρασμα κειμένων όπως και σε άλλες γειτονιές. Στη συγκέντρωση στην είσοδο του δικαστηρίου στη Salesas του Santander παρευρέθηκαν έντεκα άτομα, και σχετικά με τη συγκέντρωση στη Σαλαμάνκα αυτή αναβλήθηκε λόγω μη προσέλευσης κόσμου. Με όλα αυτά τα δεδομένα, λοιπόν, και χωρίς να υποτιμούμε την αφοσίωση όλων αυτών που βγήκαν στο δρόμο έχουμε επαρκή στοιχεία για να διαπιστώσουμε την έλλειψη δυναμικής της “κοινότητας ενάντια στη φυλακή” και της σχεδόν ολοκληρωτικής αδιαφορίας τόσο της “κοινωνίας των πολιτών” όσο και των “κοινωνικών κινημάτων”, συμπεριλαμβανομένου και του αυτοαποκαλούμενου “ελευθεριακού”, μπροστά στην επίδειξη ισχύος της τιμωρητικής εξουσίας.
Μέσα στις φυλακές, εννιά αγωνιστές σύντροφοι, απ’ όσο ξέρουμε, κάνανε απεργία πείνας που είχε καλεστεί από κάποιους εξ αυτών σε αλληλεγύη με τις Μητέρες. Η εν λόγω απεργία πείνας διαρκεί ακόμη στις φυλακές της Palencia, Estremera και Soto del Real στη Μαδρίτη, στην Albocásser (Castellón), στη Morón (Σεβίλλη), στο Acebuche (Almería), στην Τόπας (Σαλαμάνκα), κ.τ.λ. Στη συνέχεια παραθέτουμε τα λόγια της Pastora González, μητέρας του Xosé Tarrío και μέλους των Μητέρων Ενάντια στην Ατιμωρησία, που περιγράφουν ωραία την κατάσταση:
Θέλω να ευχαριστήσω από τα βάθη της ψυχής μου τα άτομα τα οποία με την παρουσία τους στηρίξανε τις Μητέρες τόσο στην Κορούνια όσο και σε άλλες πόλεις της Ισπανίας και του εξωτερικού. Σ’ αυτά τα άτομα στέλνω όλη την αγάπη μου και το σεβασμό μου και, επίσης, δεν μπορώ να ξεχάσω όλους αυτούς τους κρατούμενους που κάνανε απεργία πείνα σε αλληλεγγύη με τις Μητέρες: σας ευχαριστώ σύντρόφισες και σύντροφοι για την αλληλεγγύη σας. Νιώθω, όμως, ένα μεγάλο αγκάθι μέσα στην ψυχή μου γιατί σ’ αυτό το δικαστήριο της ντροπής μιας χώρας, που εν προκειμένω ήταν το δικό μου, δεν βγήκε στο δρόμο όλος ο κόσμος που θα έπρεπε να το είχε κάνει. Αυτή η μητέρα έπρεπε να δεχθεί τη στήριξη όχι μόνο από εμάς που βγήκαμε στο δρόμο αλλά από όλη την Κορούνια και όλη την Ισπανία, γιατί αρπάξανε το γιο της από το σπίτι χωρίς ένταλμα και με μια ψεύτικη καταγγελία και της τον γυρίσανε πίσω ανάσκελα, στην ηλικία των 22 χρόνων. Ελπίζω σε κάνεναν να μη συμβεί κάτι τέτοιο γιατί θα μάθει τι σημαίνει πόνος, οργή και αδυναμία. Εντάξει δεν συνεχίζω γιατί θα είχα πολλά πράγματα να πω. Θέλω μόνο να ευχαριστήσω και πάλι τα άτομα που ειλικρινώς συγκεντρωθήκανε, βγήκανε στους δρόμους και εκδηλώσανε με πράξεις την ειλικρινή αλληλεγγύη τους. Σας αγαπάω, με άτομα σαν εσάς ο κόσμος θα μπορούσε να αλλάξει προς το καλύτερο. Χαιρετίσματα, την αγάπη μου.
Pastora
via: tokata.info
