Τίποτα δε τελείωσε, σχετικά με την ανάγκη να αποδεχτούμε την ολότητα των επιλογών μας.
Τα «οι φυλακισμένοι αναρχικοί δεν είναι μόνοι τους» και «αν αγγίξουν έναν, μας αγγίζουν όλους» είναι σλόγκαν τα οποία πήραν ξανά ζωή στην καθημερινή αναρχική δράση, πριν και κατά τη διάρκεια της δίκης μας. Τα ουρλιαχτά απέχθειας για την εξουσία τα οποία τρύπησαν τον έλεγχο της αστυνομίας και τους τοίχους γύρω από τη δίκη εξόργισαν τους δικαστές και τους εισαγγελείς, όπως φάνηκε στα πρόσωπά τους και έκανε τα δικά μας να χαμογελάσουν. Η παρουσία αγαπημένων μας ανθρώπων, γνωστών ή άγνωστων στην δικαστική αίθουσα, μας γέμισε με υπερηφάνεια και χαρά, αποτρέποντας τις κατηγορίες και τις απαιτήσεις των δικαστών από το να μας τρομοκρατήσουν. Δεν μπορούν να μας σταματήσουν. Οι δράσεις αλληλεγγύης και άρνησης του υπάρχοντος που έχουν πολλαπλασιαστεί σε διάφορες χώρες, αποτελούν απόδειξη του ότι βρισκόμαστε παντού, για εμάς δεν υπάρχουν σύνορα και η αλληλεγγύη είναι αναπόσπαστο κομμάτι μας. Σύντροφοι που έχουν επιλέξει και συνεχίζουν να επιλέγουν τη σύγκρουση ρισκάροντας και προσπαθώντας να κάνουν τις ζωές τους να αντανακλούν τις επιθυμίες τους, ένστικτα και πάθη έτσι ώστε να βάλουν ένα τέλος στην εξουσία σε κάθε μορφή της παντού, σύντροφοι που δεν ικανοποιούνται με κενές λέξεις αυτό-εφησυχασμού, επιμένουν και εκτίθενται μέσα από χειρονομίες ενεργούς αλληλεγγύης: την αγάπη και το σεβασμό μου σε όλους αυτούς. Η περιφρόνηση και το θάρρος τους μου δίνουν τεράστια δύναμη. Αυτός που κάνει αυτά που λέει και πιστεύει, αυτός που μεταμορφώνει τις λέξεις και τις ιδέες σε πράξεις, είναι αυτός που που παίρνει τη ζωή ξανά στα χέρια του. Σταματάμε να είμαστε παρατηρητές και γινόμαστε πρωταγωνιστές που θέλουν να πάρουν τα χαλινάρια της ύπαρξης τους αποφασίζοντας αυτόνομα για τις προτεραιότητες, τους ρυθμούς, τους χρόνους και τα έργα τους. Παίρνοντας τη πρωτοβουλία, γυρνάμε στην επίθεση μη περιμένοντας τα γεγονότα να συμβούν, ή καλέσματα του κινήματος που δεν έχουν καμία σχέση με εμάς που αποφασίζουμε μόνοι μας για τον δικό μας αγώνα. Έχουμε μια πλούσια ιστορία, δυνατές ιδέες και αρκετή φαντασία για να συνεχίσουμε να εξελισσόμαστε. Βαδίζοντας έτσι στη ζωή, αποδεχόμαστε επίσης την φυλακή και τις συνέπειες των επιλογών μας στη σύγκρουση. Η φυλακή είναι ένα κομμάτι της καθημερινότητάς μας, όχι μόνο για εμάς μέσα, αλλά και για όλους αυτούς που επιλέγουν τη μόνιμη σύγκρουση ενάντια στην εξουσία. Είναι στις λέξεις μας, στις ιδέες μας και τα έργα μας, είναι σε κάθε βήμα που κάνουμε στον δρόμο για την ολική απελευθέρωση. Γι’αυτό είναι αναγκαίο να από-δραματοποιήσουμε το θέμα των φυλακών.
Για να ακονίσουμε λίγο τις σκέψεις μας: διαλέγοντας να ζήσουμε μια ζωή ενάντια σε κάθε μορφή αρχής και εξουσίας, δηλώνοντας ανοιχτά εχθροί τους, αποδεχόμαστε τις συνέπειες, συμπεριλαμβάνοντας τη φυλακή και άλλα πολλά πράγματα επίσης, που απορρέουν από αυτή μας την επιλογή. Παρ’ όλα αυτά, όλα ξεκινάνε με την επιλογή που έχουμε ελεύθερα κάνει, να πολεμήσουμε το υπάρχον: έτσι η πιθανότητα της φυλακής περιέχεται μέσα σ’ αυτό, είναι μέρος αυτής της επιλογής. Ρίχνοντας μια ματιά στην ιστορία μπορούμε να δούμε ότι όλοι αυτοί που προσπάθησαν να καταστρέψουν την εξουσία έλαβαν υπόψιν τους τη φυλακή ως μέρος της τροχιάς τους σε αυτόν τον κόσμο, είτε άμεσα είτε έμμεσα. Η φυλακή γίνεται αναπόφευκτη για όποιον αποφασίσει να ακολουθήσει συγκεκριμένες πρακτικές, από πιθανότητα γίνεται βεβαιότητα, μια συνέπεια που είναι πολύ δύσκολο να την αποφύγει κάποιος. Γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι από τον αγώνα. Έτσι, η φυλακή είναι ένα στοιχείο που χαρακτηρίζει την ζωή που έχουμε επιλέξει, μπορούμε να πούμε ότι τελικώς, είναι μια επιλογή. Αντιλαμβανόμαστε τα ρίσκα που υπάρχουν στη σύγκρουση με την εξουσία, αλλά παρ’ όλα αυτά κατευθυνόμαστε προς αυτή, προσπαθώντας συνεχώς να δημιουργήσουμε χτυπήματα τα οποία θα προκαλέσουν ρωγμές σε αυτή τη πραγματικότητα, γνωρίζοντας ότι μπορεί να περάσουμε αρκετό καιρό πίσω από τα κάγκελα, διότι έτσι όπως η φυλακή γίνεται βέβαιη, έτσι και σίγουρα γνωρίζουμε ότι δεν θα καταστρέψουμε την εξουσία. Η αναρχία είναι μια τάση, όχι μια πραγματικότητα. Δεν το λέω αυτό έτσι ώστε να προκαλέσω μια παθητικότητα, αλλά ακριβώς το αντίθετο: Η αναρχία είναι μια συνεχής αναζήτηση στιγμών ελευθερίας καθώς και την επέκταση και πολλαπλασιασμό αυτών, που δίνουν ζεστασιά και χρώμα στις ζωές μας. Είναι η προσπάθεια μας να τα αποδομήσουμε όλα με απόλυτη αλήθεια, που μας βοηθάει να πηγαίνουμε μπροστά.
Έτσι, αν ξεκινήσουμε υποθέτοντας ότι η φυλακή, παρ’ όλο που προσπαθούμε να την αποφύγουμε, γίνεται μια επιλογή που κάνουμε από τη στιγμή που διαλέγουμε τον αγώνα, θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι τίποτα δεν τελειώνει, δεν εκπροσωπεύει την κορύφωση των εγχειρημάτων, ιδεών ή δράσεων, αλλά αποτελεί έναν άλλο χώρο αγώνα, έναν χώρο απ’ όπου θα συνεχίζεται ο αγώνας. Έτσι θέλω να δω αυτά τα χρόνια στην φυλακή, τα θεωρώ μέρος μιας συνειδητής επιλογής, μιας επιλογής που παρ’ όλους τους γνωστούς και προφανείς περιορισμούς, επιτρέπει μια διαφορετική οπτική, όχι μόνο σχετικά με τον αγώνα ενάντια στις φυλακές, αλλά και τον αναρχικό αγώνα γενικότερα. Από αυτή την άποψη, εμείς, οι αναρχικοί κρατούμενοι δεν είμαστε απλά «φυλακισμένοι», το να μας περιορίσουν μόνο σε αυτό τον ορισμό θα ήταν σα να περιορίζουν την συνεισφορά μας, αποτρέποντας μας να συνεχίσουμε να συμμετέχουμε στον αγώνα για την ολική απελευθέρωση σε κάθε της πλάτος και πολυπλοκότητα. Το να μας δει κανείς απλά ως «φυλακισμένους», το να συγκεντρώσουμε όλες τις πρωτοβουλίες μας στο πλαίσιο των ζωών μας στη φυλακή, θα ήταν στη πραγματικότητα σα να μας εξορίζει στον χώρο τον οποίο η εξουσία μας αναγκάζει να βρισκόμαστε, και πιστεύω ότι πρέπει να προσπαθήσουμε να πάμε πέρα από αυτό. Δεν θα είμαστε φυλακισμένοι για πάντα, είμαστε σε αιχμαλωσία για λίγο μέχρι να βγούμε έξω από δω και να προσπαθήσουμε να συνεισφέρουμε στην αναρχική δυναμική στο δρόμο. Με λίγα λόγια, το να μας δει κανείς αποκλειστικά ως «κρατούμενους» θα ήταν σα να μας εξοντώνει πολιτικά, κάτι το οποίο είναι ακριβώς αυτό που ποθεί η εξουσία ανάμεσα σ’ άλλα πράγματα.
Από την άλλη, ασχολούμαστε επίσης με τους αγώνες και τις διεκδικήσεις μέσα στη φυλακή, αφορούν την καθημερινότητά μας και δε μπορούμε να αδιαφορήσουμε, η εμβάθυνση και ο πολλαπλασιασμός τους, όπως επίσης και η προσπάθεια να οξύνουμε τις προτάσεις, τις πρακτικές και τις ιδέες, αποτελούν στοιχεία της δυναμικής ενάντια στις φυλακές που γίνεται δυνατότερη όπως δημιουργούμε και υφαίνουμε νήματα φιλίας και συνενοχής. Ωστόσο, μια τέτοια οπτική ενάντια στις φυλακές δεν εξελίσσεται χωριστά ούτε παράλληλα με τον αναρχικό αγώνα, αλλά τον ολοκληρώνει και τον δυναμώνει. Ο αγώνας για την ολική απελευθέρωση προϋποθέτει έναν αγώνα ενάντια στις φυλακές, που αποτελεί μια από τις πιο προφανείς εκφράσεις τις κοινωνίας και τη πιο ξεκάθαρη απόδειξη της γάγγραινας του υπάρχοντος. Σε κάθε ελευθεριακή πρωτοβουλία υπάρχει η θεωρία και η πρόθεση να μπει ένα τέλος στις φυλακές, έτσι η συμμετοχή αναρχικών κρατουμένων σε διάφορες εμπειρίες συγκρούσεων, συζητήσεων και διαλόγων σχετίζεται αναγκαστικά με μια οπτική ενάντια στις φυλακές, αλλά όπως είπα και πριν, δεν πρέπει να σταματήσει εκεί εάν αυτό που θέλουμε είναι να σπάσουμε αυτούς τους τοίχους και να μη μείνουμε έγκλειστοι σε αυτό το χώρο.
Τίποτα δε τελείωσε. Όλα συνεχίζονται.
Στη σύγκρουση παίρνουμε πίσω τις ζωές μας.
Ζήτω η αναρχία.
Francisco Solar
Άνοιξη 2016
Μεταφραστικό Εγχείρημα Ραδιοφραγμάτων
Στα αγγλικά
