Ένας χρόνος πέρασε από τότε που ο σύντροφος Gabriel Pombo Da Silva μεταφέρθηκε στο σωφρονιστικό κέντρο Topas (στη Salamanca). Συνεχίζει να αντιστέκεται στη σκληρή εμπειρία της στέρησης της ελευθερίας (μετά από περισσότερα από 30 χρόνια πίσω απ’ τα κάγκελα ήδη), αλλά και στα διάφορα τεχνάσματα που η διοίκηση της φυλακής εξακολουθεί να εφευρίσκει, προς το συμφέρον της και όσους κάνουν κουμάντο.
Η φυλακή Topas δημιουργήθηκε στο πλαίσιο ενός προγράμματος κατασκευής περίπου είκοσι φυλακών υψίστης ασφαλείας, που διακηρύχθηκε στις αρχές του ’90, από την κυβέρνηση του PSOE (Ισπανικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος), του Felipe González.
Την ίδια περίοδο, ο επικεφαλής του αριστερού σοσιαλιστικού AP, Antoni Asunción, εισήγαγε την εσωτερική οδηγία που διέπει το καθεστώς των FIES. Η φυλακή Topas, έτσι, φέρει τα χαρακτηριστικά εκείνων των καινούριων εργοστασίων μαζικών φυλακίσεων – στην Ισπανία, ο αριθμός των φυλακισμένων έχει διπλασιαστεί σε 20 χρόνια από 35.000 πάνω κάτω σε 70.000, μεταξύ 1991 και 2011.
Ένα από τα κριτήρια αυτού του εκμοντερνισμού αποτελείται από την απομάκρυνση των φυλακών από τα αστικά κέντρα, έτσι, η Topas χτίστηκε στην ύπαιθρο. Αυτό εξυπηρετεί διάφορους σκοπούς: να κρύψει αυτούς τους πανάθλιους χώρους όσο γίνεται περισσότερο∙ επιπλέον, να χωρίσει τους φυλακισμένους από τους αγαπημένους τους, που είναι αναγκασμένοι να ταξιδεύουν πολλά χιλιόμετρα για ένα επισκεπτήριο – (;!) ευτυχώς, σε αντίθεση με τις περισσότερες φυλακές, η Topas βρίσκεται κατά μήκος ενός κεντρικού δρόμου, που εξυπηρετείται από γραμμή λεωφορείου, μια “πολυτέλεια” με την οποία αποφεύγεται η συλλογική τιμωρία των ακριβών ταξιδιών και των αναγκαστικών πορειών.
Η απόσταση είναι επίσης επιτηδευμένη, προκειμένου να μειώσει τις διαδηλώσεις αλληλεγγύης στις γειτονιές, όπως υπήρχαν κάποτε, ειδικά όταν υπάρχει κίνημα εντός της φυλακής, και να καταστήσει τις αποδράσεις εξαιρετικά δύσκολες.
Αυτό το πρόγραμμα νέων φυλακών αποτελεί, επομένως, την απάντηση στα κύματα αγώνων, εξεγέρσεων και αποδράσεων που συχνά τάραξαν τις ισπανικές φυλακές, από τη δεκαετία του ’70 μέχρι τη δεκαετία του ’90. Συγκεντρώνοντας διάφορους τύπους κράτησης στο εσωτερικό τους, αυτές είναι φυλακές υψίστης ασφαλείας, εξοπλισμένες με αυτόματες πόρτες, με ολοένα και πιο εξελιγμένα συστήματα ελέγχου και ένα πλήθος από συσκευές υψηλής τεχνολογίας, μεταξύ άλλων.
Το μέγεθος και η αρχιτεκτονική των φυλακών αυτών καθιστά δυνατό το κλείδωμα πάνω από χίλιων κρατουμένων σε κάθε μια απ’ αυτές, χωρίζοντάς τους σύμφωνα με τις απαιτήσεις και τους πειραματισμούς της διοίκησης της φυλακής. Στην πραγματικότητα, χωρίζονται σε ξεχωριστά αυτόνομα κτίρια, το καθένα με τη δική του αυλή για προπόνηση, χώρους επισκεπτηρίων και καντίνα. Οποιαδήποτε διάδραση μεταξύ διαφορετικών μονάδων αποφεύγεται επιμελώς και οι κρατούμενοι έχουν μικρή δυνατότητα να γνωρίζουν τι συμβαίνει στο υπόλοιπο της φυλακής, γεγονός που μειώνει τις πιθανότητες αγώνων ή, ακόμα και, εξεγέρσεων. Προκειμένου να αποφευχθούν “επικίνδυνοι συνδυασμοί”, είναι, επίσης, πολύ εύκολο να μεταφερθεί ένας κρατούμενος από ένα κτίριο σε ένα άλλο, χωρίς την ανάγκη μεταγωγής σε άλλη φυλακή – ο διασκορπισμός παραμένει ένας αποτελεσματικός τρόπος να τιμωρηθούν οι κρατούμενοι και οι συγγενείς τους. Μετά από 5 μεταγωγές, από τη στιγμή που έφτασε στην Ισπανία, ο Gabriel, για παράδειγμα, έχει ήδη μάθει 5 διαφορετικούς εσωτερικούς θαλάμους, στην Topas.
Η οργάνωση αυτή, βασισμένη και στη μαζοποίηση και την ατομοποίηση, συνεισφέρει στη συνέχιση του βρώμικου πολέμου, σπάζοντας δεσμούς αλληλεγγύης ή ενθάρρυνσης εχθροτήτων και εμπλοκών, στο πλαίσιο μιας συναισθηματικής και οικονομικής εξαθλίωσης. Προκειμένου να προστεθεί ένα ακόμα επίπεδο στις κακουχίες και στον αγώνα για επιβίωση, το τελευταίο εύρημα, μέχρι σήμερα, στην Topas, είναι η μείωση των επισκεπτηρίων σε δύο τον μήνα, μόνο από μέλη της οικογένειας ή δικηγόρο…
Παράλληλα μ’ αυτό το αρχιτεκτονικό μοντέλο, αναπτύσσεται και η σύγχρονη αντίληψη περί επιστημονικής αντιμετώπισης των κρατουμένων. Σαν σύγχρονα πειραματόζωα, ταξινομούνται σύμφωνα με μια μακροσκελή λίστα καθεστώτων, βαθμίδων και φάσεων. Η καταλογοποίηση αυτή είναι εξαιρετικά ακριβής και διεξάγεται από ένα ολόκληρο φάσμα ειδικών (των αυτοαποκαλούμενων “τεχνικών ομάδων” ή “trucologues” [trickalogues] (τριχολόγων), όπως λέει περιπαικτικά ο Gabriel, ο οποίος αρνείται να υποταχθεί στις εξετάσεις τους: ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, εκπαιδευτικοί και άλλοι κοινωνικοί λειτουργοί…), σύμφωνα με συμπεριφορικά και πειθαρχικά, επί της ουσίας, κριτήρια.
Αυτό που φέρει τον χαριτωμένο τίτλο της “εξατομικευμένης μεταχείρισης” ισοδυναμεί με τον εξονυχιστικό έλεγχο της συμπεριφοράς του κάθε κρατουμένου, προκειμένου να δημιουργηθεί το προφίλ τους και η θεραπεία που θα εφαρμοστεί σ’ αυτούς. Για να το πούμε απλά, είναι θέμα χτυπήματος στο σημείο που πονάει – γνωρίζοντας πως αυτή η γραφειοκρατία είναι, επίσης, κρίσιμη για άδειες εξόδου και υπό όρους ελευθερία. Όλο αυτό κινείται, προφανώς, προς την κατεύθυνση της σύστασης τεράστιων βάσεων δεδομένων και αυστηρότερων ελέγχων.
Πέρα από τις απαιτούμενες τακτικές ανακρίσεις από τα τάγματα των εμπειρογνωμόνων, η καθημερινή παρακολούθηση εξασφαλίζεται μέσω διαφόρων μέσων: το σύστημα των πανταχού παρουσών καμερών και αναφορές περιστατικών που διανέμονται από τους ανθρωποφύλακες είναι, δυστυχώς, συχνά υποστηριζόμενες από τον αποτελεσματικό έλεγχο των συγκρατουμένων.
Οι αποκαλούμενες πτέρυγες “υψίστου σεβασμού” της αποκαλούμενης “κοινής ζωής” είναι ένα ακραίο παράδειγμα αυτής της συνδιαχείρισης. Οι κρατούμενοι που εισέρχονται σε αυτές αναλαμβάνουν να σέβονται και να διασφαλίσουν τον σεβασμό των άλλων όχι μόνο για τους κανόνες της φυλακής, αλλά και έναν πρόσθετο κώδικα συμπεριφοράς που αναπτύχθηκε για το ίδιο το τμήμα αυτό. Υπό την κάλυψη των συγκροτημάτων αξιολόγησης, εμπλέκονται ενεργά στον ίδιο τους τον εγκλεισμό και τη βασιλεία της ισορροπίας που τείνει να γενικεύεται, αυτό σημαίνει αναμόρφωση…
Φυσικά, ολόκληρο το σύστημα λειτουργεί πάνω στη στρατηγική του καρότου και του μαστιγίου: επιβραβεύσεις για εκείνους που αποδεικνύουν την καλή τους θέληση με σεβασμό στη διεύθυνση με διάφορους τρόπους, την ίδια στιγμή που τα κλειστά συστήματα και τα περισσότερα καθεστώτα FIES κελιών προορίζονται να λειτουργήσουν τιμωρητικά για τους κρατούμενους που “προκαλούν διενέξεις” και να εγκρίνουν τη διάγνωση ή την πρόγνωση της κοινωνικής επικινδυνότητας.
FIES 3 κελιά ανέμεναν τους συντρόφους Francisco και Mónica από την αρχή του εγκλεισμού τους. Ο Gabriel, από την πλευρά του, τοποθετήθηκε σε FIES 5 όσο ήταν στην Α Lama και αυτή η απόφαση έχει ήδη ανανεωθεί αρκετές φορές από τη διοίκηση του Topas. H Noelia Cotelo, επίσης θεωρούμενη απείθαρχη, καταφθάνει στην Topas, όπου και τοποθετήθηκε κατευθείαν στην απομόνωση. Βρίσκεται ακόμη σε κελιά FIES 5. Μεταξύ άλλων ειδικών μέτρων, αυτό σημαίνει πως όλες οι γραπτές και προφορικές επικοινωνίες διαβάζονται, φωτοτυπούνται, ακούγονται και καταγράφονται και μπορούν να λογοκριθούν με βάση κριτήρια όπως του παραμικρού “ανατρεπτικού περιεχομένου” ή με βάση το “αν θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια ή την εύρυθμη λειτουργία της φυλακής”. Όπως συμβαίνει, για τη συντρόφισσα όλες σχεδόν οι δημοσιεύσεις αναρχικής φύσης κρατούνται, ακόμα και όταν πληρούν τα υποχρεωτικά επιλεκτικά κριτήρια και φέρουν νούμερο ISBN και αναφορά του εκτυπωτή. Ως εκ τούτου, το αίτημά της να μην αποστέλλει γράμματα με αυτού του είδους τη μέθοδο ταχυδρόμησης απορρίπτεται παντελώς. Η αλληλογραφία της επίσης υπόκειται σε περιορισμό των δύο γραμμάτων προς αποστολή την εβδομάδα, χωρίς να προσμετρώνται οι καθυστερήσεις ή “ανεξήγητες” εξαφανίσεις γραμμάτων, οι οποίες συμβαίνουν πιθανότατα για να τη σιωπήσουν και να την απομονώσουν.
Ο επιτηρών δικαστής της περιοχής απάντησε στην έφεση που απέστειλε ο Gabriel επικυρώνοντας την τοποθέτησή του σε κελιά FIES, με την ακόλουθη πρόταση, η οποία δε στερείται ενδιαφέροντος: “Φαίνεται από τις εκθέσεις που έλαβα και το περιεχόμενο της παρακολούθησης των κλήσεων που έγιναν από τη στιγμή που βρέθηκε σε αυτό το κατάστημα κράτησης πως συνεχίζει να διεξάγει αναρχικό και αντισυστημικό αγώνα εναντίον του καθεστώτος και τους θεσμούς, ενθαρρύνοντας τους συγγενείς και φίλους του να αγωνιστούν”. Αυτό φανερώνει πολλά για το τι απαιτεί το Κράτος από τον σύντροφο: να εγκαταλείψει όσα πιστεύει και ό,τι είναι˙ η παρενόχληση και τα βρώμικα παιχνίδια, συμπεριλαμβανομένου και αυτού με την ημερομηνία απελευθέρωσής του (η νομική προσφυγή βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη), πιθανότατα σκόπευαν σε αυτό και προφανώς απέτυχαν.
Η λειτουργία της φυλακής μας υπενθυμίζει για μία ακόμη φορά πως αυτή είναι μια πυκνότερη αντανάκλαση της κοινωνίας η οποία τη δημιουργεί και τη χρειάζεται. Από τα χαμηλότερα ως τα υψηλότερα επίπεδα, οι τροχοί που συντηρούν τους θεσμούς και την καθεστηκυία τάξη, χρειάζονται και απαιτούν την υποταγή των πολλών. Έχει να κάνει με την κάμψη των ατομικοτήτων και τον περιορισμό των πιθανοτήτων αγώνα. Η συγκατάθεση μπορεί να εξαγοραστεί με παραχωρήσεις καλών και κακών σημείων, ψίχουλα, νόμιμα και παράνομα ναρκωτικά ή μπορεί να αρπαγεί με την πιο άμεση βία, διότι όλα τα μέσα είναι θεμιτά στα μάτια των ισχυρών, είτε είναι δημοκράτες είτε όχι.
Ο “εξανθρωπισμός” των φυλακών που πλασσάρεται από την εξουσιαστική και μιντιακή προπαγάνδα, στην πραγματικότητα αποκρύπτει την προσπάθεια αποπροσωποποίησης και απόλυτης αποστέρησης, όπως η υποτιθέμενη “κοινωνική τους ειρήνη” είναι απλώς ένας περισσότερο ή λιγότερο κεκαλυμμένος πόλεμος.
Εκτός φυλακής, όπως και εντός, πρόκειται για αυτά τα γρανάζια τα οποία χρειάζεται να σπάσουν, μαζί με όλες τις φυσικές, τεχνολογικές και ψυχολογικές αλυσίδες. Μόνο η εξέγερση και ο αγώνας θα τελειώσουν τις σχέσεις που βασίζονται στην κυριαρχία και θα ικανοποιήσουν τις επιθυμίες μας για ελευθερία.
Αύγουστος 2015
αναρχική αλληλεγγύη
Για να γράψετε στον σύντροφο:
Gabriel Pombo Da Silva
CP-Topas Salamanca
Ctra N-630, km 314
37799 Topas (Salamanca)
Spain
Μετάφραση: Inter Arma
Πηγή: Act for freedom now!
Αναδημοσίευση από nterarma.info
