Λάβαμε 07/03/2021 από researchersheraklion.wordpress.com
Η 8η Μάρτη είναι μέρα τιμής των αγώνων του φεμινιστικού κινήματος. Πρώτη φορά «γιορτάστηκε» το 1909 στη Νέα Υόρκη από το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Αμερικής, ενώ το 1910 καθιερώθηκε από τη Β΄ Διεθνή Συνδιάσκεψη Σοσιαλιστριών Γυναικών, μετά από πρόταση της γερμανίδας Κλάρα Τσέτκιν.
Η 8η Μάρτη, τα τελευταία χρόνια αποκτά ξανά όλο και περισσότερα και όλο πιο ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά σε διεθνές και σε τοπικό επίπεδο. Οι λόγοι γι’ αυτό είναι πολλοί και συνδέονται μεταξύ τους: από τη μία, η μεγαλύτερη επισφάλεια και ανεργία που βιώνουν οι γυναίκες όντας τα πρώτα και πιο εύκολα θύματα της οικονομικής κρίσης, αλλά και της κρίσης της πανδημίας, τις κάνει να συνειδητοποιούν πιο εύκολα τη θέση τους. Ταυτόχρονα, η αποκάλυψη περιστατικών κακοποίησης και σεξουαλικών επιθέσεων (που το τελευταίο διάστημα ειδικά στην Ελλάδα έχει πάρει μορφή χιονοστιβάδας μέσω του κινήματος #metoo) φαίνεται να χαίρει καλύτερης αντιμετώπισης από μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας σε σχέση με παλαιότερα – έστω και στη θεωρία. Σε παγκόσμιο επίπεδο, έχουμε κινήματα που ξεσπάνε για την υπεράσπιση δικαιωμάτων που θα έπρεπε να θεωρούνται δεδομένα (π.χ. δικαίωμα στην έκτρωση) και νικάνε! Η μέρα αυτή όχι μόνο δε χάνει το νόημά της, αλλά το ξαναβρίσκει μέσα από τους αγώνες.
Ο «δείκτης ισότητας των φύλων» του 2020 είναι ένας δείκτης της ΕΕ που επικεντρώνεται σε θέματα όπως η εργασία, το εισόδημα, οι γνώσεις, η εξουσία, η υγεία, η βία κατά των γυναικών και οι οριζόντιες ανισότητες και δίνει έμφαση στην ισορροπία επαγγελματικής – ιδιωτικής ζωής. Στο συγκεκριμένο δείκτη η Ελλάδα κατατάσσεται για μια ακόμα φορά τελευταία στην ΕΕ, θέση που καταλαμβάνει από το 2010. Επίσης, σύμφωνα με την τελευταία συνοπτική έκθεση του ΟΑΕΔ (Ιανουάριος 2021), οι γυναίκες υπερεκπροσωπούνται στους ανέργους (63,02% του συνόλου των ανέργων). Αν συνεχίσουμε με τον ίδιο ρυθμό, χρειαζόμαστε τουλάχιστον άλλα 60 χρόνια για να φτάσουμε επιτέλους στην ισότητα των φύλων σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Αλλά η ανισότητα δε σταματάει εδώ: μέχρι το 1993, θεωρούνταν ακραία η ιδέα ότι οι γυναίκες θα πρέπει να συμμετέχουν σε κλινικές μελέτες, ήταν δεδομένη η θεώρηση ότι ο μεταβολισμός των γυναικών δεν είχε καμία διαφορά από αυτόν των ανδρών. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι γυναίκες ακόμα και σήμερα υποφέρουν από χειρότερες παρενέργειες φαρμάκων, συχνά υπερδοσολογούμενων, απλά επειδή δεν είχαν συμπεριληφθεί στις κλινικές μελέτες εξαρχής!
Στο χώρο της έρευνας, η κατάσταση δεν είναι καλύτερη: μόλις το 29,3% των ερευνητών/τριών σε όλο τον κόσμο είναι γυναίκες, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Στατιστικής της UNESCO, ενώ το ποσοστό αυτό μειώνεται όσο προχωράμε στην ακαδημαϊκή/ερευνητική ιεραρχία. Οι λόγοι γι’ αυτό δε μας είναι άγνωστοι: η συνεχής κινητικότητα και επισφάλεια και οι συνθήκες εργασίας που επικρατούν στο χώρο της έρευνας δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα που σχετίζονται με την προστασία της μητρότητας. Στα παραπάνω προστίθεται και το στερεότυπο της υποτίμησης της γυναικείας εργασίας και ερευνητικού έργου και οι γυναίκες συνάδελφοι οδηγούνται τελικά εκτός ακαδημαϊκού και ερευνητικού χώρου. Αλλά ακόμα και όταν γυναίκα ερευνήτρια βραβευτεί για το έργο της, η ανισότητα, ο σεξισμός και η πατριαρχία είναι εκεί για να δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Ένα ακόμα παράδειγμα απαξίωσης των γυναικών στην έρευνα δόθηκε πριν από λίγους μήνες, όταν ένα από τα πιο δημοφιλή και αξιοζήλευτα επιστημονικά περιοδικά δημοσίευσε ένα άρθρο που συμπέρανε εν ολίγοις ότι “αν θέλεις να προχωρήσεις στο χώρο της έρευνας, θα είναι καλύτερο να διαλέξεις άντρα επιβλέποντα/συνεργάτη και όχι γυναίκα”. Ευτυχώς η αντίδραση της κοινότητας ήταν τέτοια που σε λιγότερο από ένα μήνα το άρθρο ανακλήθηκε.
Οι γυναίκες αποτελούν κάτι περισσότερο από το 50% της εργατικής τάξης και μάλιστα το πιο επισφαλές κομμάτι της. Παρόλα αυτά επιβαρύνονται πολύ περισσότερο με τη δουλειά στο σπίτι, τα βάρη από τη διάλυση των γηροκομείων, των παιδικών σταθμών, της υγείας και της παιδείας. Η λιτότητα που επιβλήθηκε την τελευταία δεκαετία και η τεράστια αύξηση αυτού του φόρτου μέσα στον τελευταίο χρόνο λόγω της καραντίνας έχουν χειροτερέψει ακόμα περισσότερο αυτή τη συνθήκη. Παράλληλα, η ενδοοικογενειακή βία αυξήθηκε κατακόρυφα λόγω του εγκλεισμού με αποτέλεσμα πολλές γυναίκες να μην έχουν τρόπο να ξεφύγουν από τους κακοποιητές τους.
Τα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης και οι επιθέσεις σεξιστικής και έμφυλης βίας που βγαίνουν στο φως διεθνώς στους χώρους δουλειάς, στο δρόμο ή στο σπίτι είναι μόνο την κορυφή του παγόβουνου και παρόλα αυτά τα επίσημα στατιστικά είναι τρομακτικά. Για το 2019 μόνο, μετράμε 18 γυναικοκτονίες και απόπειρες γυναικοκτονίας, για το 2019 μετράμε 16 και για το 2021, παρόλο που είμαστε ακόμα στην αρχή του, ήδη έχει δολοφονηθεί μια γυναίκα. Σταθερά τα τελευταία χρόνια, πάνω από μία γυναίκα το μήνα δολοφονήθηκε -ή κινδύνεψε να δολοφονηθεί- από άντρα επειδή ήταν απλά γυναίκα. Ωστόσο, τα πραγματικά στατιστικά στοιχεία επιθέσεων, βιασμών και γυναικοκτονιών, λαμβάνοντας υπόψη από τη μία τη δυσκολία των θυμάτων που έχουν επιζήσει να μιλήσουν κι από την άλλη την αντιμετώπισή τους από τις αρχές όταν μιλάνε, είναι δυστυχώς πολύ υψηλότερα από αυτά που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Η 8η Μάρτη δεν είναι μέρα προσφορών σε κομμωτήρια και χώρους μακιγιάζ, δεν είναι μέρα ανταλλαγής ευχών για «Χρόνια Πολλά», ούτε μέρα που χαρίζουμε λουλούδια. Οι λόγοι που την καθιέρωσαν όχι μόνο είναι ακόμα εδώ, αλλά πληθαίνουν συνεχώς. Οι φεμινιστικοί αγώνες που ξεσπούν, οι γυναίκες και οι θηλυκότητες που τολμούν να μιλήσουν και δίνουν έτσι κουράγιο και στις υπόλοιπες, οι νίκες που μας φέρνουν τα τελευταία χρόνια δυναμώνουν το φεμινιστικό κίνημα ακόμα περισσότερο! Η 8η Μάρτη είναι μια μέρα – σταθμός μέρα-σταθμός για την πάλη των γυναικών κατά των διακρίσεων με βάση το φύλο. Σε αυτό το πλαίσιο τα τελευταία χρόνια (ξεκινώντας από την Αργεντινή το 2017 και το Ισπανικό Κράτος το 2018) καθιερώνεται η ιδέα της παγκόσμιας φεμινιστικής απεργίας την 8η Μάρτη, τόσο στη δουλειά όσο και στο σπίτι και μάλιστα χαίρει μεγάλης μαζικότητας σε χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία.
Όλοι/ες εμείς που παλεύουμε για προσλήψεις, αυξήσεις, δημόσια και δωρεάν υγεία και παιδεία για όλους/ες, για ίσα δικαιώματα και για το δικαίωμα των γυναικών στην αυτοδιάθεσή του σώματός τους προσθέτουμε στην ατζέντα των κινητοποιήσεών μας την 8η του Μάρτη. Εκείνη την ημέρα ξεσηκωνόμαστε!
Καλούμε τις γυναίκες στο χώρο της έρευνας να αναφέρουν περιστατικά βίας, παρενόχλησης, βιασμών, επιθέσεων, να δημιουργήσουμε έναν ασφαλή χώρο, ένα χώρο εμπιστοσύνης. Να μιλήσουμε για την καθημερινότητά μας και να βγάλουμε στο φως ότι έχουμε υποστεί. Να κατέβουν οι “πεφωτισμένοι” καθηγητές και δάσκαλοι από τα βάθρα τους και να μαθευτεί ότι ο χώρος μας δεν αποτελεί εξαίρεση στην κακοποίηση και τη βία.
Διεκδικούμε:
– Ίση αμοιβή για ίση εργασία ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. Ίσα δικαιώματα για όλες/ους σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής.
– Προστασία στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος. Πλήρης προστασία της μητρότητας, αλλά και του δικαιώματος στην έκτρωση. Κανένας έλεγχος στα αναπαραγωγικά δικαιώματα των γυναικών. Άδειες επιμέλειας και φροντίδας των παιδιών χωρίς περιορισμούς και για τους δύο γονείς, πλήρης δημόσια και δωρεάν ιατροφαρμακευτική κάλυψη, επιδόματα για όλες τις οικογένειες που δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες τους.Καμία απόλυση εγκύου! Άδειες εγκυμοσύνης και λοχείας ανεξάρτητα απ’ τη μορφή απασχόλησης.
– Σε κάθε νομό να λειτουργήσουν με κρατική χρηματοδότηση ιατροδικαστικά κέντρα και να ανοίξουν τώρα δωρεάν δημόσιες δομές νομικής, ιατρικής και ψυχολογικής υποστήριξης για θύματα έμφυλης βίας κάθε μορφής. Ασφαλείς χώροι και στέγη για κάθε κακοποιημένη γυναίκα.
Διαδηλώνουμε στην Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών
Καλούμε σε τρίωρη στάση εργασίας τη Δευτέρα από τις 12:00 ως τις 15:00
Συγκέντρωση Δευτέρα 8 Μάρτη 13:00 στην πλατεία Ελευθερίας
Σύλλογος Ερευνητών/Ερευνητριών και Εργαζομένων στην Έρευνα Ηρακλείου
