Το απόγευμα της 31/12, γύρω στα 70 άτομα πραγματοποιήσαμε σύντομη πορεία στους κεντρικούς εμπορικούς πεζόδρομους της πόλης, φωνάζοντας συνθήματα, πετώντας τρικάκια και μοιράζοντας κείμενα ενάντια στην κρατική διαχείρηση της πανδημίας. Στο τέλος της πορείας κρεμάστηκε πανό στην δημοτική πινακοθήκη το οποίο παρέμεινε στο σημείο μέχρι το βράδυ. Πέρα από ένα περιπολικό που εμφανίστηκε όταν είχε τελειώσει η πορεία, δεν υπήρχε εμφανής παρουσία μπάτσων.
Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε:
Σκέψεις για την εποχή της απομόνωσης
Η πραγματικότητα που ζούμε φαντάζει βγαλμένη από τα πιο δυστοπικά μυθστορήματα. Με πρόφαση τον ιό ενισχύεται ο έλεγχος των ζωών μας από το κράτος. Η κρατική διαχείριση για τον covid-19 περιορίζεται στα αυξανόμενα κατασταλτικά μέτρα, χωρίς να υπολογίζονται οι συνέπειές τους. Η απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 21:00 (πλέον 22:00) και η προγραμματισμένη και μηχανιστική αναφορά των κινήσεών μας αποτελούν το αφήγημα της κυβέρνησης για τη διαχείριση της πανδημίας. Ένα αφήγημα που εμάς δεν μας πείθει. Μετά το πρώτο κύμα της πανδημίας, αντί να υπάρξει μέριμνα για το σύστημα υγείας, το κράτος αποφασίζει να υποδεχτεί τον τουρισμό ανεξέλεγκτα με αποτέλεσμα την γρηγορότερη και μαζικότερη εξάπλωση του ιού.
Το άνοιγμα των σχολείων, με πρόχειρους σχεδιασμούς, έφερε τις/τους μαθητ(ρι)ες αντιμέτωπες/ους με μια σχολική πραγματικότητα όπου κανένα πραγματικό μέτρο προστασίας δεν υπήρχε, καθώς 25-27 μαθητ(ρι)ες στοιβάζονταν στις άθλιες εγκαταστάσεις των σχολείων χωρίς τις απαραίτητες αποστάσεις. Διακήρυξαν ότι η χρήση μάσκας εντός κι εκτός του κτιρίου ήταν αρκετή για την προστασία των μαθητ(ρι)ών, αποδεικνύοντας στους/στις μαθητ(ρι)ες ότι κάθε άτομο είναι αναλώσιμο για την κρατική μηχανή. Οι μαθητ(ρι)ες αντιλαμβανόμενες/οι πλήρως τη συνθήκη που τους επιβάλλεται αντιστάθηκαν στις κυβερνητικές προσταγές με καταλήψεις και πορείες σε πολλές πόλεις ανά την επικράτεια.
Καθημερινά, τα ακριβοπληρωμένα μέσα μαζικής εξαπάτησης φροντίζουν να μας υπενθυμίζουν την κύρια αιτία εξάπλωσης του ιού. Την “ανευθυνότητα” από την πλευρά του κοινωνικού συνόλου στο να τηρήσει τα μέτρα, τα οποία για εμάς αποσκοπούν στη διαχείριση των ζωών μας και όχι της πανδημίας. Μας παρουσιάζεται ότι ο ιός δεν έχει ταξικότητα, τη στιγμή που στις φυλακές και στα κέντρα μεταναστ(ρι)ών άνθρωποι παραμένουν στοιβαγμένοι υπό συνθήκες που υποτιμούν τη ζωή, χωρίς πρόσβαση σε περίθαλψη. Η ρομαντικοποίηση της καραντίνας δεν αποτελεί καθολικό προνόμιο, καθώς υπάρχουν υποκείμενα που δεν έχουν σπίτι ή συμβιώνουν σε ένα σπίτι με τις καταπιέσεις, την ανεργία, την κακοποίηση – σίγουρα κάτι που παραβλέπουν όσοι στηρίζουν την αφήγηση του “μένουμε σπίτι”.
Μέσα σε όλα αυτά, η εξουσία βρίσκει πάτημα να αναβαθμίσει τις κατασταλτικές και ολοκληρωτικές πρακτικές της. Πλέον σε κάθε γωνία υπάρχουν αμέτρητοι μπάτσοι που σε “προστατεύουν” με τραμπουκισμούς και χυδαίες επιθέσεις. Οι συγκεντρώσεις και οι πορείες αντιμετωπίζονται ως υγειονομικά επικίνδυνες, ενώ παράλληλα οι προσαγωγές από την 17 Νοέμβρη και την 6 Δεκέμβρη κατέληξαν σε στοίβαγμα ατόμων σε κλούβες και ΑΤ, με τους μπάτσους να μην τηρούν τα μέτρα. Το κράτος έχει ως προτεραιότητα να ενισχύσει την μπατσοκρατία επενδύοντας ό,τι χρήματα έχει σε προσλήψεις, οχήματα, δακρυγόνα και λοιπούς εξοπλισμούς, παρά σε ΜΕΘ και στο σύστημα υγείας.
Στη νέα αυτή πραγματικότητα η κυριαρχία θέλει να περιορίσει τη δραστηριότητά μας μονάχα στους ρόλους εργαζόμενου/ης και καταναλωτή/τριας, υποβαθμίζοντας οποιαδήποτε άλλη ανάγκη-επιθυμία μας. Ο χαρακτήρας των μέτρων εναλλάσσεται από πιο αυστηρό σε πιο ελαστικό, εξυπηρετώντας οικονομικές σκοπιμότητες. Αυτό γίνεται φανερό τις τελευταίες 2 βδομάδες, με την λειτουργία των μαγαζιών με φυσική παρουσία και την προσθήκη της επιλογής της μετακίνησης για “γιορτινά” ψώνια. Ενώ κατά την 17 Νοέμβρη και την 6 Δεκέμβρη απαγορευόταν η συνάθροιση άνω των 3 ατόμων, στην παρούσα συνθήκη του εορταστικού καταναλωτικού κλίματος, ο συνωστισμός επιτρέπεται. Η συγκεκριμένη αυτή “διαχείριση” της πανδημίας λειτουργεί ευνοϊκά για τα αφεντικά και τα μαγαζιά τους, τη στιγμή που οι υπάλληλοι των σούπερ-μάρκετ και καταστημάτων, ντελιβεράδες και κούριερ, προσωπικό νοσοκομείου δουλεύουν σε συνθήκες χωρίς μέριμνα για την υγεία τους και απάνθρωπα ωράρια.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, βγαίνουμε στον δρόμο, σπάζοντας το αίσθημα φόβου που επικρατεί και αντιστεκόμαστε σε κάθε μορφή εξουσίας και εκμετάλλευσης.
Οταν η αδικία γίνεται νόμος, η αντίσταση είναι ο μόνος δρόμος.
ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΘΑ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠ’ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΓΙΑ ΨΩΝΙΑ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ
Αναρχικοί/Αναρχικές
Αρχική δημοσίευση στις 10/01/2021 στο athens.indymedia.org
