Λάβαμε 23/09/2018
«Το ρούχο είσαι που άξαφνα κονταίνει, κι αν καθημερινά δεν το μακραίνεις, το ακολουθεί ο καιρός με τη ψαλίδα»
Ντάντε Αλιγκιέρι
Από το παρελθόν στο παρόν…
Αυτό που ονομάζουν, σήμερα, μνημονιακή κρίση αποτελούσε ανέκαθεν κυρίαρχο θεμελιακό δεδομένο και γνώρισμα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.
Η προσπάθεια, δε, να εμφανιστεί ως μια γενετικού τύπου ατέλεια της Ευρωζώνης, αποτελεί τη χρήσιμη οδό της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας για να δικαιολογηθεί η οικονομική συρρίκνωση, θυματοποίηση και φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων.
Είχε, βεβαίως, προηγηθεί η σύντομη ψευδαίσθηση ευημερίας, με σκοπό την υπερεκμετάλλευση του αδύναμου κοινωνικού ιστού από τις κεφαλαιοκρατικές αγορές του σάπιου τραπεζικού συστήματος, στηριγμένη αποκλειστικά στο μοντέλο της υπερκατανάλωσης.
Αυτή η συλλογική ψευδαίσθηση, η φούσκα της οικονομικής ευμάρειας και της ανάδειξης προτύπων -όπως προσομοίαζαν με αυτά της αστικής τάξης- είναι αλήθεια ότι έγιναν ανερμάτιστα αποδεκτά από μεγάλες κοινωνικές ομάδες.
Η λογική υιοθέτησης ενός υπερκαταναλωτικού προτύπου, αλλά και η προσπάθεια της ολιγαρχικής επικυριαρχίας να θέσει στο περιθώριο την ταξική συνείδηση και τις αντιθέσεις ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, κατασκεύασε νέα ιδιώνυμα κοινωνικού αυτοματισμού και ταξικού ανταγωνισμού.
Κατά αυτόν τον τρόπο εδραιώθηκε το αίσθημα μιας, δήθεν, ταξικής κατωτερότητας και επιδιώχτηκε η πλήρης αποδυνάμωση ή ενσωμάτωση κάθε ρεύματος πολιτικής αντίστασης.
Με μια σύντομη ματιά στη σημερινή συγκυρία θα δούμε μια κοινωνία απογοητευμένη από τους αγώνες του παρελθόντος, ακινητοποιημένη σε καθεστώς παράλυσης, πλήρους ηττοπάθειας και εξατομίκευσης.
Η χειραγώγηση του εργατικού κινήματος και η υποδούλωσή του μέσα από τις μορφές του κρατικού, εργοδοτικού, κομματικού, γραφειοκρατικού συνδικαλισμού και κάθε λογής κρατικοδίαιτων, ή μη, εργατοπατέρων – σωτήρων, αποδυνάμωσε αργά και σταθερά κάθε ταξική διάστασή του, αποσαθρώνοντας ή θέτοντας στο περιθώριο όλα τα υγιή σχέδια ταξικής οργάνωσής του.
Την ίδια ώρα, από τη μια σωρευτικά για τα ολιγαρχικά υπερκέρδη παραφουσκώνει ο παγκοσμιοποιημένος κουμπαράς, ενώ από την άλλη μεγαλώνει δυσθεώρητα η συνεχιζόμενη συσσώρευση των μελλοντικών οικονομικών υποχρεώσεων σε βάρος του λαϊκού ιστού, υποθηκεύοντας το παρόν και το μέλλον της υπάρχουσας αλλά και κάθε νέας γενιάς.
Ο υποτιθέμενος δημοσιονομικός εκτροχιασμός, η διόγκωση του υποτιθέμενου δημόσιου χρέους και η καταβαράθρωση του παραγωγικού ιστού, αποτέλεσαν την εύκολη δικαιολογία προκειμένου να συνδεθεί η ταξική ενοχοποίηση των φτωχότερων στρωμάτων με τους κρίκους της αλυσίδας της ελληνικής χρεωκοπίας.
Στο όνομα της συνέχειας του κράτους και της εξουσίας, σε μια πολιτική – οικονομική σχέση συγκοινωνούντων δοχείων, αμφίδρομη και αυτοτροφοδοτούμενη, δόθηκε σανίδα σωτηρίας στις ξένες τράπεζες, στο ξένο κεφάλαιο αλλά και στο εγχώριο ολιγαρχικό, πολιτικό, μιντιακό, οικονομικό και τραπεζικό κατεστημένο της διαπλοκής και της εργολαβικής ανάθεσης που κατ’ εξακολούθηση πλουτίζει από την συνεχιζόμενη αδιαφανή εκποίηση της λαϊκής περιουσίας και την κατασπατάληση των δημόσιων πόρων σε βάρος του λαϊκού πλούτου.
Ταυτόχρονα, στο παγκόσμιο πεδίο η επανεμφάνιση ακροδεξιών, νεοφασιστικών και νεοναζιστικών ρευμάτων -με ισχυρή εκλογική απεύθυνση- καρπώνεται ψήφους και πολιτικό έρεισμα καθώς εκμεταλλεύεται τα αποτελέσματα της παγκόσμιας λαϊκής φτωχοποίησης, της ανεργίας, της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης, της αδιέξοδης ισοπέδωσης αξιών, δημιουργώντας παράλληλα ακραίους θύλακες εκφασισμού εντός των κοινωνιών.
Ακραία εθνικιστικά, νεοφασιστικά μορφώματα -με ανελεύθερα αντιδραστικά χαρακτηριστικά – χρησιμοποιούν τα προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα, τα οποία αποτελούν την τραγική συνέπεια των δολοφονικών ιμπεριαλιστικών πολέμων.
Επενδύοντας με επιτυχία στη φοβική εθνικιστική ρητορική μίσους, ρατσισμού, μισαλλοδοξίας, ξενοφοβίας, σεξισμού, ομοφοβίας και ισλαμοφοβίας, εξυπηρετώντας αδηφάγα συμφέροντα στηρίζουν την αδιέξοδη εξαθλίωση των λαών από την παγκόσμια ελίτ, γεγονός που επιτυγχάνεται με το ξεκαθάρισμα των γεωστρατηγικών και οικονομικών λογαριασμών των ιμπεριαλιστικών και ΝΑΤΟικών δυνάμεων.
Γνωρίζει, μάλιστα, αυτή η παγκόσμια ολιγαρχική ελίτ ότι η στάση της ανατροφοδοτεί τις δεξαμενές του εκφασισμού αλλά και πως αν ήθελε να εξαφανίσει πολιτικά και ιδεολογικά το φασισμό, τότε θα έπρεπε πρώτα να εξαφανίσει τον ίδιο της τον εαυτό. Δίχως καμιά αμφιβολία πορεύονται αντάμα πάνω στα χνάρια του νεοφασιστικού φιδιού που μετατράπηκε, πια, σε λερναία ύδρα.
Ο ιστορικός κύκλος του «ύστερου καπιταλισμού» κλείνει, θεωρητικά, κάτω από την ασφυκτική πίεση των ολιγαρχικών αγορών, ισοπεδώνοντας κάθε μορφή αντίστασης υπό το βάρος του αποσυνθετικού οικονομικού στραγγαλισμού των υποδεέστερων τάξεων.
Η επιτυχία της ταξικής διαίρεσης μέσω της ανθρώπινης, περιβαλλοντικής και φυσικής αλόγιστης εκμετάλλευσης, όπως αναδεικνύεται στο μοντέλο παραγωγής και κατανάλωσης της μισθωτής εργασίας – δουλείας, εμφανίζεται κυρίαρχα ως «η αιώνια νίκη του καπιταλισμού» και γι’αυτό ακριβώς επιβάλλεται να ανατραπεί με κάθε μέσο λαϊκής αντιβίας.
H ιστορία για το κεφαλαίο, την καθεστωτική ιδεολογία δηλαδή, εκφράζεται μέσα από: τη συνέχεια του κράτους, το νόμο, την τάξη, την ασφάλεια, την καταστολή, την ποινικοποίηση του φρονήματος μέσω των τρομονόμων, την περιστολή ατομικών, ανθρώπινων, πολιτικών και εργασιακών δικαιωμάτων, τον αποκλεισμό ευπαθών και αδύναμων ομάδων, τη διάλυση του συστήματος υγείας, την κατάρρευση του εκπαιδευτικού συστήματος, τη διαφθορά, το διεμβολισμό της ταξικής συνείδησης και των εργασιακών κεκτημένων, των ανελαστικών μορφών εργασιακής εκμετάλλευσης, το μαύρο χρήμα και τα πλυντήρια των φορολογικών παραδείσων.
Όλα τα παραπάνω υλοποιούν ως πολιτικό θέσφατο το μεγαλοαστικό δόγμα των διαχειριστών τού αστικού πολιτικού συστήματος που πρέπει να ανατραπούν άμεσα.
Η κατ’ εντολή διαχειριστική διεκπεραίωση των γραφειοκρατικών εντολών των Ε.Ε., Δ.Ν.Τ. και Ο.Ο.Σ.Α. από τη μεριά του εγχώριου πολιτικού συστήματος, με τις καταπιεζόμενες παραγωγικές δυνάμεις του μόχθου και της εργασίας σε ρόλο διασώστη των καπιταλιστικών δομών, αποτελεί προσχηματική μέθοδο με στόχο την οικονομική εκμετάλλευση και αφαίμαξη των από τα κάτω.
Η λογική περί κυριαρχίας του αμερικάνικου και δυτικοευρωπαϊκού κεφαλαίου ή αυτή της δουλοποιημένης κατοχής της χώρας αποτελεί για μας μονόπλευρη πολιτική ανάλυση αν, ταυτόχρονα, δεν αναλυθούν σε βάθος τα οικονομικά, πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά της παγκοσμιοποιημένης ηγεμονίας του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου, ιδιωτικού αλλά και κρατικού, όπως για παράδειγμα αυτά της Κίνας και της Ρωσίας.
Η παραπάνω περιγραφή αποτελεί μια ελάχιστη και συνοπτική προσέγγιση της σημερινής κατάστασης ως αναγκαίο πολιτικό πρόλογο που θα συνεχιστεί αναλυτικότερα και εκτενέστερα στο άμεσο μέλλον με τις θέσεις της συλλογικότητάς μας στο πλαίσιο του ευρύτερου διαλόγου εντός του κινήματος και της κοινωνίας.
Και εγένετο… «Μασόβκα»
Το τελευταίο χρονικό διάστημα συναντηθήκαμε αρκετές συντρόφισσες και σύντροφοι στον δρόμο και στο κοινωνικό πεδίο, ανταλλάξαμε εμπειρίες, ιδέες και διαπιστώσαμε ότι μοιραζόμαστε κοινές πολιτικές θεωρίες και την αναγκαιότητα για δράση.
Η δημιουργία της συλλογικότητάς μας εντάσσεται στο πλαίσιο της ατομικής και συλλογικής ανάγκης και παρουσίας στο Αναρχικό και Ελευθεριακό Κομμουνιστικό Κίνημα, σε μια εποχή όπου το ίδιο, πολυδιασπασμένο, ταλανίζεται, παγιδευμένο ανάμεσα στα άλλα, σε παθογένειες, εξαρτήσεις και την αδυναμία συνολικής έκφρασης, εξαιτίας των πολλών μικρών, μεσαίων ή μεγάλων αφεντικών – ηγετίσκων του «χώρου».
Η προσπάθειά τους, δε, να ηγεμονευόσουν μέσα από απολίτικες πρακτικές επικοινωνιακού εντυπωσιασμού, «life style αναρχισμού», πολιτικάντικου ελιτισμού με αστικοδημοκρατικά ή νεοσταλινικά χαρακτηριστικά, περιχαρακωμένης ακτιβιστικής ιδεοληψίας, παγιδεύει δυστυχώς τίμιες συντρόφισσες και τίμιους συντρόφους, αγνούς αγωνιστές και αγνές αγωνίστριες που θυσιάζονται με αυταπάρνηση, παρασυρμένοι μέσα από μια λαθεμένη πολιτική στράτευση.
Έτσι λοιπόν γεννήθηκε η συλλογικότητα Μασόβκα – πρόκειται για μια λέξη χαμένη στα βάθη της προεπαναστικής περιόδου της Ρωσίας που χρησιμοποιήθηκε για να περιγραφεί η παράνομη συγκέντρωση.
Στόχος μας είναι να συμβάλλουμε με όσες δυνάμεις διαθέτουμε σε αυτόν τον όμορφο αγώνα για την ζωή, την απελευθέρωση του ανθρώπου και της κοινωνίας, αντιλαμβανόμενοι την ύπαρξη της συλλογικότητάς μας ως ενεργό μέρος του ευρύτερου κινήματος και όχι ως το κέντρο του.
Οποιαδήποτε δράση προς αυτήν την κατεύθυνση είναι το μέσο και όχι ο σκοπός. Δεν αρνούμαστε καμία μορφή πάλης, αρκεί αυτή να έχει επαναστατική προοπτική.
Αρνούμαστε το ψευτοδίλημμα, νομιμότητα-παρανομία γιατί η βία που δέχεται η τάξη μας είναι καθολική, οπότε και η κοινωνική αυτοάμυνα θα πρέπει να είναι ανάλογη.
Ως άνθρωποι έχουμε απομακρυνθεί τόσο πολύ από τη συνείδηση, ώστε αρκετοί δεν αμφισβητούν πλέον το δικαίωμα του κράτους να σκοτώνει, να κατάσχει, να φυλακίζει, να ελέγχει και να εισβάλλει στις προσωπικές μας επιλογές σε κάθε επίπεδο.
Αντιθέτως αν ένα μεμονωμένο άτομο διέπραττε ανάλογα αδικήματα με εκείνα που οι εκπρόσωποι του κράτους διαπράττουν καθημερινά, θα στιγματιζόταν ως κλέφτης, δολοφόνος, τρομοκράτης.
Τα σύγχρονα κράτη διαθέτουν δύο πρόσωπα, ένα που μοιράζει καλοσύνη αποσκοπώντας στην συμμόρφωση και την πλήρη υποταγή και ένα της ωμής βίας όταν αυτή η καλοσύνη αποτυγχάνει να επιτύχει τα αποτελέσματά της.
Για μας ο μέγας παραβάτης, ο μεγαλύτερος παράνομος -που είναι το κράτος-, δεν έχει κανένα δικαίωμα να κρίνει το δικαίωμα της κοινωνικής βάσης στην αντίσταση.
Άλλωστε δεν θεωρούμε ότι μπορεί να υπάρξει ειρηνική μετάβαση προς την ελευθερία.
Η ταξική μας συνείδηση είναι πολιτικά και ιδεολογικά προσανατολισμένη στην απελευθέρωση, στοιχείο της οποίας είναι η έλλειψη φόβου, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για μία εξεγερτική θεωρία η οποία ορίζει την δράση και εμπνέει την τάξη των καταπιεσμένων.
«Ο μόνος τρόπος να πεις κάτι, είναι να το κάνεις»
Δεν οραματιζόμαστε την εγκαθίδρυση της εξουσίας του προλεταριάτου, αλλά την καταστροφή κάθε μορφής κυριαρχίας και καταπίεσης, μακριά από κάθε εξουσιαστική συμπεριφορά και καθεστωτική αντίληψη.
Η παραγωγή πολιτικής θεωρίας ως μέσο επίτευξης των στόχων είναι ο δρόμος για το άνοιγμα ενός διαλόγου με την κοινωνία προερχόμενου από τα κάτω.
Απώτερος σκοπός μας είναι να αρχίζουν να αλλάζουν μικρά κομμάτια της κοινωνίας, έτσι ώστε αυτά να παρασύρουν και τα υπόλοιπα ενάντια στις κρατικές δομές και αντιλήψεις, με στόχο το τμηματικό σαμποτάζ και εν τέλει την ολική κατάρρευσή τους. Ο εξεγερμένος άνθρωπος δεν παλεύει μόνο όταν είναι σίγουρος ότι μπορεί να ανατρέψει αυτό το σύστημα, αλλά γιατί αυτή είναι η στάση ζωής, σκέψης και οργανωμένης αντίστασής του.
Είμαστε μέρος από όσες/ους έμειναν συνειδητά εκτός συστήματος γιατί δεν δέχονται να ενσαρκώσουν κανένα ρόλο απ’ όσους μοιράζονται στο θίασο της άθλιας εκμετάλλευσης, παρά μονάχα εκείνου που ως σκοπό έχει την πλήρη καταστροφή των εξουσιαστικών δομών κάθε αστικού πολιτικού συστήματος.
Αποτελούμε αναπόσπαστο μέρος -ατομικά και συλλογικά- του ταξικού και επαναστατικού κινήματος, και αγωνιζόμαστε για την χειραφέτηση και την απελευθέρωση ως διαρκή ανατρεπτική διαδικασία σύγκρουσης, απέναντι σε κάθε μορφή έκφρασης της αντιδραστικής κρατικής κατασταλτικής εξουσίας, διατηρώντας όλα τα διεθνιστικά χαρακτηριστικά αυτού του αγώνα.
Αγωνιζόμαστε στο βαθμό που μας αναλογεί για την απελευθέρωση ολόκληρης της κοινωνίας των καταπιεσμένων και εκμεταλλευομένων, με τελικό στόχο την αταξική – ακρατική κοινωνία της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης και της αυτοδιάθεσης μέσα από οριζόντιες και άμεσες διαδικασίες, σύμφωνα με τις αρχές μας.
Ενάντια σε κάθε ιεραρχική και εξουσιαστική σχέση, αναδεικνύοντας την αξία του ατόμου ώστε να μην συνυπάρχει με τους φορείς της υποδούλωσης και τους δολοφόνους της ελευθερίας του.
Ενάντια σε κάθε σχέση που αναπαράγει οποιονδήποτε ρατσιστικό, φυλετικό, εθνικό, έμφυλο, θρησκευτικό, σεξιστικό, πατριαρχικό, φασιστικό ή εκμεταλλευτικό διαχωρισμό.
Στο σύγχρονο πεδίο πρακτικών και αντιλήψεων της αναρχίας εμπεριέχεται το σημαντικό φάσμα προβληματισμού και πολιτικής κουλτούρας που τίθεται απέναντι στη καταλήστευση των φυσικών πόρων του πλανήτη και της αλόγιστης χρήσης τους.
Οι τεράστιες και ανεπανόρθωτες περιβαλλοντικές επιπτώσεις στο πλανήτη με την κλιματική αλλαγή, το φαινόμενο της υπερθέρμανσης, την καταστροφή των δασών, της πανίδας και της βιοποικιλότητας, την ανεξέλεγκτη υπεραλίευση, την μόλυνση θαλασσών, ποταμών και υδροφόρου ορίζοντα, έπαψαν πλέον να αποτελούν πηγές μόνο έμμεσης οικολογικής καταστροφής.
Το αναπόσπαστο μέρος του χαρακτήρα της κερδοφορίας των μονοπωλιακών βιομηχανικών κολοσσών -κάτω από το μανδύα της δήθεν ανάπτυξης- σε βάρος ολόκληρων βιοτόπων και οικοσυστημάτων με παράπλευρες αρνητικές επιπτώσεις για κάθε έμβια ζωή, αποσαθρώνει κομβικά στοιχεία του ιστού της ίδιας της ζωής και της συνέχειάς της.
Η Μασόβκα είναι έτοιμη να συγκρουστεί με κάθε μορφή συστηματοποιημένης κρατικής ή ιδιωτικής κυριαρχίας και με ό,τι αναπαράγεται στο σημερινό μοντέλο υπερεκμετάλλευσης από την αιμοβόρα καταστροφική βιομηχανοποίηση.
Δίνοντας, ταυτόχρονα, αδιάκοπη μάχη δίπλα σε κάθε κινηματική συσπείρωση, συνελεύσεων αντίστασης από τις αυτοργανωμένες πρωτοβουλίες κατοίκων απέναντι στα ψευδεπίγραφα διλήμματα, από πολυεθνικές και κράτος, σε βάρος της ζωής τους, του τόπου τους και του φυσικού περιβάλλοντος.
Στεκόμαστε ενεργά και πολιτικά αλληλέγγυοι στον αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής ενάντια στην Eldorado Gold, ενάντια στο φράγμα της Μεσοχώρας στον Αχελώο, ενάντια στις εξορύξεις υδρογονανθράκων όπως δρομολογούνται στην Ήπειρο αλλά και στις θάλασσές μας, ενάντια σε όλες τις καταστροφικής επενδύσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Η «Μασόβκα» βρίσκεται απέναντι στην καθεστωτική λογική ανάπτυξης δήθεν νέων θέσεων εργασίας, όπως την υπόσχονται πολυεθνικές και κράτος που σκόπιμα αποκρύπτουν τις ολέθριες συνέπειες της βιομηχανικής εντατικοποίησης και εκμετάλλευσης, χωρίς καμία προστασία των φυσικών πόρων έναντι του κέρδους.
Στην πάγια τακτική αποχώρησής του, δε, με τη πρώτη ευκαιρία και αφού καταστρέψουν τον φυσικό πλούτο, αφήνοντας πίσω τους καμένη γη όταν και όποτε εξαντληθούν τα φυσικά αποθέματα, καταστρέφοντας ταυτόχρονα κάθε προοπτική για τις επόμενες γενιές, η απάντηση μας είναι ένα μονολεκτικό όχι.
Αναλογιζόμενοι τη συνεχιζόμενη καταστροφή των αλληλένδετων κρίκων χλωρίδας και πανίδας, την καταστροφική ατμοσφαιρική ρύπανση από την ακατάπαυστη εξόρυξη και χρήση υδρογονανθράκων, τα καταστροφικό αποτελέσματα του κυνηγιού από όσους ενεργά συμμετέχουν στη μαζική εξόντωση ζώων και πουλιών, τη χρήση καρκινογόνων χημικών σε καλλιέργειες, κτηνοτροφία και πτηνοτροφία, την καταστροφική υπερκατανάλωση του πλαστικού που μολύνει τη θαλάσσια ζωή, μαζί με τόσα άλλα, εύκολα συμπεραίνουμε πόσο κοντά είμαστε στην κατάρρευση του εύθραυστου πλέον ιστού που μας περιβάλει, εξαιτίας της ανθρώπινης παρέμβασης.
Σε όλο το πολυεπίπεδο σύστημα ισορροπίας του πλανήτη και σε ό,τι αφορά την αληθινή – φυσική και άρρηκτη αλληλεπίδραση μεταξύ των ίδιων υποσυστημάτων που το αποτελούν, προέχει η προστασία κάθε ζωντανού οργανισμού και η διαφύλαξη όλων των οικοσυστημάτων, όχι ως μέρος ενός ελλειμματικού ευχολογίου ή οικολογικού «happening», αλλά ως αληθινή αντίσταση στο δρόμο της φυσικής συνέχειας όλων των ζωών του πλανήτη.
Επιδιώκουμε την απαλλοτρίωση των μέσων παραγωγής από τους ιδιοκτήτες τους, την άμεση κοινωνικοποίηση τους και την συλλογική τους διεύθυνση από την ολότελα εξεγερτικά αυτοοργανωμένη κοινωνία που θα διαμορφώνει ελεύθερα όλες τις πτυχές της κοινωνικής και οικονομικής ζωής.
Οι πολιτικές μας καταβολές εδράζονται σε πολυποίκιλα θεωρητικά ρεύματα που βρίσκουν ζωτικό χώρο κάτω από τη σκέπη της αναρχίας. Το να δηλώνει κανείς αναρχικός όμως δεν είναι θέσφατο ούτε πανάκια.
Αντιλαμβανόμαστε τη σύζευξη αναρχίας και ελευθεριακού κομμουνισμού ως ένα μακρύ, αδιάκοπο και αέναο ταξίδι του ανθρώπου προς την πλήρη ελευθερία, την ατομική και κοινωνική ολοκλήρωσή του με όλα εκείνα τα αταξικά χαρακτηριστικά που την περιβάλλουν.
Ένα ταξίδι που δεν σταματά στα μετέπειτα της κοινωνικής επανάστασης, παρά συνεχίζεται έως ότου η ελευθερία, ο σεβασμός, η ισότητα, η αλληλεγγύη, το δικαίωμα στη διαφορετικότητα γίνουν κτήμα και πραγματικό κεκτημένο απέναντι σε όσους τα επιβουλεύονται. Μέχρι κράτη και εξουσία να αποτελέσουν ιστορικά τα ερείπια του σημερινού κόσμου.
Η αναρχία για μας δεν είναι κάτι στάσιμο καθώς εξελίσσεται και διαμορφώνεται.
Εν τη γενέσει της κιόλας, στάθηκε εχθρικά απέναντι σε κάθε δόγμα, μπολιάζοντας και τροφοδοτώντας τους κοινωνικούς, επαναστατικούς και εξεγερτικούς αγώνες κάθε εποχής.
Αν σήμερα κάτι προέχει ως ζητούμενο, αυτό δεν είναι άλλο από το πώς η θεωρία του χτες θα γειωθεί με τους αγώνες του σήμερα, από το πώς θα ανακόψουμε τη συνήθεια της ανάθεσης που διατρέχει το συντριπτικό ποσοστό των καταπιεσμένων.
Από το πώς θα πολεμήσουμε το φόβο ενός αβέβαιου αύριο χωρίς καπιταλισμό στα μάτια όσων έμαθαν να βολεύονται με ψίχουλα και ικεσίες ζώντας μέσα σε εκείνον.
Πόσο βροντερά αντηχούν άλλωστε τα επίκαιρα και διαχρονικά λόγια του Iσπανού συντρόφου Diego abad de Santillan μέσα από το δίτομο έργο του «Ένα ελευεθριακό πρόταγμα»:
«Ένας ισχυρός λόγος για τον οποίο οι αναρχικοί απαξιώνουν, κατά κάποιον τρόπο, την πανάκεια που απορρέει από τον μαρξισμό είναι ότι η ελευθερία κι η δικαιοσύνη δεν θα είναι επακόλουθα της πολιτικής κυριάρχησης των εργαζομένων.
Το κακό δεν βρίσκεται μόνο στην αστική τάξη, στον καπιταλισμό, στο κράτος. Το κακό βρίσκεται κατά κύριο λόγο στην εθελοδουλία.
Την τυραννία πρέπει να την πολεμήσουμε και στους σκλάβους, ίσως περισσότερο ακόμα απ’ ό, τι στους τυράννους. Ο σκλάβος και ο τύραννος είναι φτιαγμένοι από την ίδια πάστα. Αν εξαλείψουμε τον τύραννο αφήνοντας ανέπαφη τη σκλαβιά, δεν θα έχουμε κάνει τίποτα για την ελευθερία.
Είναι απαραίτητο να ξεπεράσουμε πια την περίοδο των κολακειών προς την εργατική τάξη. Στην κοινωνική επανάσταση δεν θα οδηγηθούμε πλέκοντας το εγκώμιο των εργαζομένων, αλλά διακηρύσσοντας την αλήθεια, και στην αλήθεια αναφέρεται η εξής πεποίθησή μας: για την τωρινή κατάσταση, είναι το ίδιο υπαίτιος ο σκλάβος κι ο εκμεταλλευμένος όσο ο τύραννος κι ο εκμεταλλευτής.
Οι εργαζόμενοι, με την ιδιότητά τους ως εργαζομένων, δεν έχουν κάποια μοιραία και θεόσταλτη ιστορική αποστολή να εκπληρώσουν.
Αποστολή εκπληρώνουν μόνο όσοι διαθέτουν βούληση για δράση, όσοι νιώθουν ν’ αφυπνίζεται στη συνείδησή τους η ανθρώπινη αξιοπρέπεια».
Για την ήττα, καπιταλισμού και φασισμού με το βλέμμα στο μέλλον
Απευθυνόμαστε σε ανένταχτους αγωνιστές, αναρχικούς, αντιφασίστες, κομμουνιστές που στέκονται μακριά από κομματικά – γραφειοκρατικά επιτελεία, τηρούν τις οριζόντιες διαδικασίες και οι οποίοι έχουν απηυδήσει με τη συνθήκη της κοινωνικής ειρήνης την οποία σύσσωμη εδώ και δεκαετίες έχουν υπογράψει οι ηγεσίες της αριστεράς σε όλες τις εκφάνσεις τους έως σήμερα, υποταγμένες στο σύστημα, σε ρόλο διαχειριστή.
Φιλοδοξούμε όσα επιθυμούμε να ισχύσουν στην αταξική κοινωνία του μέλλοντος, να γίνουν πράξη αναλογικά στη συλλογικότητά μας.
Αυτό, όχι επιφανειακά και μόνο υπό την έννοια δημιουργίας μιας νησίδας μέσα στο αρχιπέλαγος του καπιταλισμού, αλλά στο εδώ και στο τώρα να εφαρμόσουμε αναμεταξύ μας όλες τις αξίες που υπερασπιζόμαστε.
Η Μασόβκα είναι μια συλλογικότητα μαχητικού χαρακτήρα με κεντρικό στόχο την ολοκληρωτική καταστροφή κράτους και κεφαλαίου διαμέσου της αναρχικής κοινωνικής επανάστασης.
Την άμεση αναδόμηση μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από τη διαχρονική χλαίνη της εξουσίας και της εκμετάλλευσης, χωρίς τάξεις, χωρίς κεντρικές εξουσίες λήψης αποφάσεων, χωρίς καταπιεστές και καταπιεζόμενους.
Επιδιώκουμε η συλλογικότητά μας να αποτελέσει συσπειρωτικό πυρήνα ενός κόσμου που πιστεύει ότι οι έννοιες της πολιτικής και συντροφικής αλληλεγγύης πρέπει να αποκτήσουν το ουσιαστικό τους νόημα.
Αγωνιζόμαστε να ανακαλύψουμε και να προχωρήσουμε σε μορφές πάλης που δεν θα στηρίζονται στην εικόνα για δημιουργία επικοινωνιακών εντυπώσεων αλλά θα έχουν ουσία και αποτελέσματα.
Η δράση, για μας, οφείλει να είναι ομόρροπη και ομότροπη με τα προτάγματά μας καθώς δεν νοείται επαναστατική πάλη από θέσεις εξουσίας, δεν νοείται αντισυστημική πάλη διαμέσου του συστήματος, αφού κανένα σύστημα εξουσίας δεν παρέχει μέσα που επαρκούν για την καταστροφή του.
Δημοψηφίσματα, εκλογές, κοινοβούλιο και κόμματα, κομμένα και ραμμένα στα μέτρα του εξουσιαστικού συστήματος που τα γεννά, αδυνατούν να επιφέρουν ριζικές επαναστατικές αλλαγές και στην καλύτερη των περιπτώσεων αν δεν διαφθείρουν, αφομοιώνουν ή συντηρητικοποίουν, κάτι που με ιστορική σφραγίδα αποδεικνύεται αναπόφευκτο. Επιτυγχάνουν μονοδιάστατες αστικές μεταρρυθμίσεις, ανελεύθερα ελλειμματικές για τον κοινωνικό ιστό.
Αντιλαμβανόμαστε το αντιφασιστικό μέτωπο ως πεδίο πάλης, χωρίς μικροπολιτικές σκοπιμότητες και ηγεμονίες, στο κοινό πρόταγμα για να τσακιστεί συλλογικά το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αύγης και κάθε ακροδεξιάς εθνικιστικής και ρατσιστικής εκδοχής του σε κάθε γειτονιά, σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Για τους παραπάνω λόγους η απόρριψη των θεμελιωδών μέσων του αστικού κράτους είναι υπερήφανη επιλογή μας, ενώ η οποιαδήποτε αποδοχή τους θα σήμαινε τον πολιτικό μας ενταφιασμό, δηλαδή την αναίρεση της επαναστατικής μας ακεραιότητας.
Συνεπώς, η δράση μας, εκτός αστικής νομιμότητας, ενδείκνυται ως ο μονόδρομος που σκοπεύουμε να ιχνηλατήσουμε, τίποτα λιγότερο, δηλαδή, από το ταξίδι στο δύσβατο μονοπάτι για την αταξική – ακρατική κοινωνία.
Άλλωστε ο κόσμος και η κοινωνία με την υπάρχουσα μορφή τους έχουν αποτύχει και με την προϋπόθεση της στοχευμένης συλλογικής – εξεγερτικής δράσης ολόκληρου του κινήματος, η κατάρρευσή τους είναι θέμα ιστορικού χρόνου.
Με τα βλέμματα μας στραμμένα σε αυτή την κατεύθυνση διεξάγουμε από σήμερα διττό μαχητικό αγώνα, αφενός για την συμβολή μας σε αυτόν και αφετέρου για να προκύψει μια νέα δίκαιη και ελεύθερη μορφή που θα τον αντικαταστήσει.
Στο δύσβατο μονοπάτι για την αταξική – ακρατική κοινωνία
Μια γενική διατύπωση που αισθανόμαστε να παραθέσουμε ως τροφή για κουβέντα είναι ότι το κίνημα σήμερα δεν είναι ανίσχυρο επειδή είναι διαιρεμένο, αλλά αντιθέτως είναι διαιρεμένο γιατί παραμένει ανίσχυρο.
Θα αποφύγουμε τετριμμένες εκφράσεις για το ότι «θα θέλαμε να βάλουμε και εμείς ένα λιθαράκι», γιατί με τόσα λιθαράκια που δεκαετίες έχουν μπει, λογικά θα είχαμε φτιάξει μια οροσειρά.
Είναι σύνηθες δε το «λιθαράκι» της η κάθε συλλογικότητα να το χρησιμοποιεί όχι για το λόγο που το δημιούργησε αλλά για να πετροβολήσει ανταγωνιστικά άλλες δυνάμεις εντός του κινήματος.
Είμαστε εδώ για να συμβάλλουμε συνθετικά στην αναζήτηση καινούριων τρόπων αντίστασης. Ο αντίπαλος είναι τόσο ισχυρός που ελίσσεται γρήγορα και αποτελεσματικά. Και αν κλείνει όσους δρόμους ανοίγονται, καινούργια μονοπάτια πρέπει να αναζητηθούν.
H συνεργασία όλων των δυνάμεων του κινήματος, χωρίς καμία ιδιοπαθή αυτοαναφορικότητα είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να έρθουν οι μεγάλες νίκες. Αυτό είναι το στοίχημα που ως συλλογικότητα θα προσπαθήσουμε να συμβεί με κάθε τρόπο.
Η κατάθεση του πολιτικού και ιδεολογικού μας στίγματος αποτελεί το διαρκή αγώνα ώστε να συνεχιστεί και να εμπλουτιστεί ο διάλογος -με τις διαφορές μας συνθετικά, χωρίς ηγεμονίες- στο δρόμο όπου θα συναντηθούμε με πολλές συντρόφισσες και συντρόφους, ενάντια στη νέα περίοδο του ολοκληρωτισμού, των αποκλεισμών και της εργασιακής εκμετάλλευσης.
Κινηματική δράση, εξεγερτική ζωή…
Η συλλογικότητά μας επιδιώκει τον αγώνα για ένα σύγχρονο, πραγματικό κινηματικό Αναρχισμό και Ελευθεριακό Κομμουνισμό, ώστε ο διάλογος και οι δράσεις να αποτελέσουν το αληθινό άνοιγμα προς την κοινωνική απελευθέρωση, χωρίς αναθέσεις αλλά με την ενεργή συμμετοχή της ίδιας της κοινωνίας, σε μια σχέση ακηδεμόνευτη, αντιηγεμονική, αντιϊεραρχική και αμφίδρομη με το πολιτικό – ιδεολογικό υποκείμενο της αυτοτέλειας του Αναρχικού, εξεγερτικού χαρακτήρα μας.
Εν κατακλείδι, για να στεριώσει αυτό το απάνθρωπο κοινωνικό σύστημα χρειάζεται δύο πράγματα: Κακό σπόρο και κακό έδαφος.
Στο δεύτερο όλες/οι μας πάνω του γεννηθήκαμε και αν δεν είμαστε σε θέση ισχύος σήμερα για να το αλλάξουμε, μπορούμε τουλάχιστον να σπείρουμε για μια καλύτερη σοδειά, για τις γενιές που θα’ρθουν.
[…]«οι θεωρητικοί που δε ζουν μια εξεγερτική ζωή
δε λένε τίποτα που να αξίζει να λεχθεί
και οι ακτιβιστές που αρνούνται να σκεφτούν κριτικά
δεν πράττουν τίποτα που να αξίζει να γίνει.
Ριζοσπαστική θεωρία είναι η σκέψη που ολοκληρώνεται
μέσα σε μια εξεγερτική ζωή και μαθαίνει
να εκφράζεται με ακρίβεια αλλά και ρευστότητα.
Όταν αναπτυχθεί κόβει σαν καλοακονισμένο μαχαίρι» Faun Feral – «Χαοτικά Μανιφέστα»
Αναρχική Συλλογικότητα «ΜΑΣΟΒΚΑ»
Εξέγερση για την Κοινωνική Επανάσταση, την Αναρχία, τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό
Επικοινωνία με την συλλογικότητα: [email protected]
