Αποστέλλω το παρακάτω κείμενο στον δικηγόρο Αθηνών Κατσαρή Δημήτριο προκειμένου να το παραδώσει στον πελάτη του και συγκατηγορούμενό μου Καραγιαννίδη Γιώργο, για να το διαβάσει στο δικαστήριο κατά τη διαδικασία των απολογιών.
Αναγνωρίζω απόλυτα, πως αυτά που κατέθεσε συγγενικό μου πρόσωπο κατά την διαδικασία των μαρτύρων χαρακτηρίζεται από τις καλύτερες των προθέσεων. Ωστόσο πρέπει να ξεκαθαρίσω, πως μεγάλο μέρος αυτών δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα και δεν εκφράζουν το άτομό μου. Δυστυχώς οι συνθήκες στις οποίες βρίσκομαι και η αδυναμία επικοινωνίας και στενότητας που αυτή συνεπάγεται, είχε την παρερμηνεία του συγκεκριμένου μάρτυρα για το ποιος είναι ο ρόλος του, ως τέτοιος.
Στην παρακάτω τοποθέτησή μου αναπτύσσονται, σε μεγάλο βαθμό οι πολιτικές μου απόψεις και θέσεις καθώς επίσης και ποια είναι η εμπλοκή μου στην υπόθεση που εξετάζει το δικαστήριο.
Στις 4 Δεκεμβρίου του 2010, δύο μέρες πριν από την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τις δυνάμεις καταστολής , συλλαμβάνομαι μαζί με το σύντροφο και φίλο Α.Μητρούσια , έξω από χώρο που κρατάγαμε οπλισμό . Από την πρώτη στιγμή έχουμε ξεκαθαρίσει , πως ο οπλισμός αυτός ανήκε σε εμάς και σε κανέναν άλλο. Δεν προοριζόταν για τον εφοδιασμό καμίας οργάνωσης και προφανώς δεν θα μπορούσε να αποτελεί προϊόν εμπορίας.
Η κατασταλτική επιχείρηση της Δ.Α.Ε.Ε.Β., άψογα συντονισμένη με τα καθεστωτικά ΜΜΕ, ενορχήστρωσαν για ακόμα μια φορά το αντιτρομοκρατικό τους κρεσέντο εξυπηρετώντας τις πολιτικές σκοπιμότητες της περιόδου. Η ενημέρωση από τους εκφραστές του σύγχρονου γκεμπελισμού σχετικά με τις εξελίξεις στο λεγόμενο «μέτωπο της τρομοκρατίας», δινόταν με αργό αλλά σταθερό ρυθμό προκειμένου να διατηρήσουν όσο περισσότερο μπορούσαν το κλίμα τρομοϋστερίας , στοχεύοντας για ακόμα μια φορά στον κοινωνικό αποπροσανατολισμό.
Ο Χ.Παπουτσής , ο οποίος βρισκόταν στην ηγεσία του υπουργείου προ.πο. τότε , επιθυμώντας διακαώς μια αντιτρομοκρατική επιτυχία επί των ημερών του (όπως όλοι οι ομόλογοί του ) ανέλαβε το ρόλο του συντονιστή στην επιχείρηση του «κοινωνικού αντιπερισπασμού» σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο.
Ήταν η περίοδος που έμπαινε η σε εφαρμογή το σχέδιο της ολοκληρωτικής παράδοσης της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς του διεθνούς κεφαλαίου και των κερδοσκοπικών συμφερόντων του.
Ήταν η περίοδος της εισαγωγής στην εποχή των συγχρόνων πολιτικών εκχωρήσεων , της- επίσημης –εθνικής παράδοσης στο διεθνές κεφάλαιο , της ακραίας καταστολής και της απροκάλυπτης μιντιακής προπαγάνδας.
Ξεκινούσε η διαδικασία μετατροπής της χώρας σε ένα σύγχρονο προτεκτοράτο της παγκόσμιας οικονομικής και πολιτικής εξουσίας.Η παραγωγή και η διαρροή των σεναρίων από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία με αφορμή τη σύλληψή μας , ήταν εντυπωσιακά ασύστολη.
Ήταν προφανές πως όσο μεγαλύτερη κοινωνική απειλή συστήναμε , τόσο μεγαλύτερη ήταν και η επιτυχία της αντιτρομοκρατικής και του κυρίου Παπουτσή. Όσο περισσότεροι ήταν αυτοί που σκοπεύαμε να «χτυπήσουμε» εκείνη την ημέρα, τόσο περισσότεροι ήταν και αυτοί που «έσωσαν»…. Όσο πιο επικίνδυνοι ήμασταν , τόσο πιο ανακουφιστική για την κοινή γνώμη ήταν η είδηση της σύλληψης μας , οπότε αναλόγου μεγέθους ήταν και η επιτυχία της κυβέρνησης και του κυρίου Παπουτσή.
Η δημιουργία τεχνητών κοινωνικών απειλών, αποτελεί μια συνηθισμένη , διαχρονική τακτική των προπαγανδιστικών μηχανισμών του κράτους προκειμένου να δημιουργεί συνθήκες γενικευμένης ανασφάλειας και φόβου ώστε να αποδεικνύει την αναγκαιότητα του ως παράγοντα κοινωνικής ασφάλειας και σταθερότητας.
Μετά το τέλος του β’ παγκοσμίου πολέμου ,η ένταξη της χώρας στη δυτική σφαίρα επιρροής, προϋπέθετε τη συντριβή του μεγάλου λαϊκού αντιστασιακού κινήματος και το τσάκισμα του κομμουνιστικού κινδύνου στο όνομα της «δημοκρατίας» και της «δημόσιας ασφάλειας». Από τη μια η αγωνιστική συνείδηση που επέβαλε τη συνέχιση της αντίστασης απέναντι στη ντόπια και εξωτερική κυριαρχία και από την άλλη οι άγριες διώξεις του κράτους και του παρακράτους που ακολούθησαν την προδοτική συμφωνία της Βάρκιζας, θα συμβάλουν στο μαζικό πέρασμα των λαϊκών αγωνιστών σε καθεστώς παρανομίας.
Θα ήταν τουλάχιστον άστοχο να γίνει παραλληλισμός της εποχής εκείνης, στην οποία οδηγήθηκαν στα αποσπάσματα και εκτελεστήκαν χιλιάδες αγωνιστές από τα στρατοδικεία της λευκής τρομοκρατίας ,με τη σημερινή εποχή των δικών μας διώξεων. Ωστόσο υπάρχει μια κοινή, διαχρονική πραγματικότητα, που συνδέει τις δύο εποχές οι οποίες χαρακτηρίζονται από τον καθεστωτικό τους ολοκληρωτισμό.
Το κράτος, προκειμένου να δικαιολογήσει τη λυσσαλέα φρονηματική καταστολή εις βάρος των ιδεολογικών του εχθρών , επικαλείται πάντοτε λόγους κοινωνικής ασφάλειας, κάνει λόγο για προδότες της χώρας , για πράκτορες , για εχθρούς της δημοκρατίας , για ασύμμετρες απειλές, για κουκουλοφόρους, για τρομοκράτες κλπ.
Όπως και τότε, έτσι και σήμερα, η τακτική αυτή είναι ξεκάθαρο πως στοχεύει στη απονοηματοδότηση της λαϊκής αντίστασης και συνολικά του επαναστατικού και απελευθερωτικού αγώνα. Επιχειρεί την παραχάραξη της ιστορικής του συνέχειας, και τη διαστρέβλωση του δίκαιου κοινωνικά χαρακτήρα του. Στοχεύει ουσιαστικά στο να πληγεί το έρεισμα και η διάχυση του.
Τότε οι δικαστές των στρατοδικείων στέλνανε τους αντιστασιακούς αγωνιστές στα εκτελεστικά αποσπάσματα χαρακτηρίζοντας τους δημόσιο κίνδυνο. Σήμερα, με τα τρομοδικεία, καταδικάζετε σε πολυετείς καθείρξεις τους αναρχικούς και τους κομμουνιστές χαρακτηρίζοντας τους τρομοκράτες.
Τότε με το νόμο 509 /47 περί μέτρων ασφαλείας του κράτους, σήμερα με το νόμο 187 Α, γνωστό και ως αντιτρομοκρατικό νόμο. Τότε με το νόμο 511/47 περί στρατοπέδων πειθαρχημένης διαβίωσης , σήμερα με τα λευκά κελιά στα υπόγεια του Κορυδαλλού και το ειδικό καθεστώς κράτησης των νέων φυλακών τύπου Γ.
Υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντα της κυρίαρχης οικονομικής και πολιτικής τάξης τότε, υπερασπιζόμενοι τη ίδια κυρίαρχη τάξη και σήμερα.
Εξυπηρετώντας τη μειοδοτική εθνική πολιτική της κυβέρνησης τότε, εξυπηρετώντας την ιδία προδοτική πολιτική εκχώρησης στους οικονομικούς ιμπεριαλιστές της Ε.Ε. και των ΗΠΑ σήμερα.
Τέσσερεις μήνες μετά τη σύλληψή μας και ενώ βρισκόμαστε προφυλακισμένοι με τη πρωτοποριακή κατηγορία της συμμετοχής σε «άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση» με «άγνωστη τρομοκρατική δράση» , καλούμαστε από τούς ανακριτές και τον εισαγγελέα να απολογηθούμε εκ νέου για τη συμμετοχή μας αυτή τη φορά σε μια υπαρκτή οργάνωση. Τη ΣΠΦ.
Παρ ‘ όλο που τα στοιχεία που με συνέδεαν με την εν λόγω οργάνωση ήταν ανύπαρκτα, οι ανακριτές και ο εισαγγελέας βασιζόμενοι αποκλειστικά σε πρώην συντροφικές και φιλικές σχέσεις με μέλη της, με προφυλακίζουν εκ νέου.
Δεν μπορώ να γνωρίζω ποιο ήταν το παρασκήνιο όλων αυτών των μεθοδευμένων διώξεων, πέραν από το προφανές, πως η κατηγορία δηλ. της συμμετοχής σε άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση, με άγνωστα μέλη και δράση, ήταν εντελώς γελοία και δεν θα μπορούσε να σταθεί ακόμα και στο πιο «ειδικό δικαστήριο». Είναι προφανές πως δεν θα μπορούσαν να εμφανίσουν μια «άγνωστη οργάνωση» τριών μελών, από τα όποια, τα δυο να κατηγορούνται για συμμετοχή βάσει εντάλματος σε άλλη οργάνωση…
Δεν μπορώ να γνωρίζω επίσης ποιο ήταν το παρασκήνιο των διαβουλεύσεων μεταξύ της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας και των ανακριτών, ποιο ήταν το παρασκήνιο των διαβουλεύσεων της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας με την πολιτική της ηγεσία εκείνη την εποχή και τον Χ. Παπουτσή , ο οποίος λίγο καιρό μετά τις συλλήψεις μας είχε δηλώσει ερωτώμενος για τη υπόθεση της 4ηςΔεκέμβρη, πως τον «ξεγέλασε η αντιτρομοκρατική»…
Δεν μπορώ να γνωρίζω τι επικοινωνιακές σκοπιμότητες εξυπηρετούσε πολιτικά εκείνη την εποχή η απόπειρα δημιουργίας και η εξάρθρωση μιας νέας τρομοκρατικής οργάνωσης και για να είμαι ειλικρινής, ούτε και με ενδιαφέρει.
Το σίγουρο είναι πως όποιες και αν ήταν αυτές οι σκοπιμότητες , η εμπλοκή και προφυλάκιση επιπλέον και ασχέτων με τη υπόθεση ατόμων, εκτός από εμένα και τους δύο συντρόφους μου Αλέξανδρο και Γιώργο , ήταν απολύτως αναγκαία για τη εξυπηρέτηση τους.
Η προφυλάκιση της Αντωνίου για 18 μήνες, είναι ξεκάθαρο πως εξυπηρέτησε αυτές τις σκοπιμότητες
Για μένα προσωπικά, η εμπλοκή και η φυλάκιση της συντρόφισσας μου Στέλλας ,με την οποία και συζούσα εκείνη την περίοδο, όπως και του παιδικού μου φίλου Δημήτρη, ήταν μια πικρή εμπειρία.
Επί της ουσίας, η εμπλοκή της Στέλλας στη υπόθεση οφείλεται στο γεγονός ότι συγκατοικούσε μαζί μου, ότι ανήκει στον αναρχικό χώρο, ότι κατείχε μια πλαστή ταυτότητα σε περίπτωση που χρειαζόταν να βοηθήσει το σύντροφο της και φίλο της Α. Μητρούσια και ότι κράτησε αξιοπρεπή στάση με πολιτικό λόγο. Αυτοί είναι οι λόγοι που προφυλακίστηκε για 18 μήνες και αυτό το γνωρίζετε πολύ καλά κύριοι δικαστές.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι. Αν είμαι υπόλογος απέναντι σε κάποιον και οφείλω να ζητήσω μια συγνώμη , αυτή είναι η Στέλλα. Συγγνώμη για το λόγο ότι έκανα το λάθος να αποθηκεύσω-έστω και για λίγες ώρες-στο σπίτι που μέναμε εκείνες τις σφαίρες και τη χειροβομβίδα, που αποτέλεσαν την κυριότερη αιτία για την προφυλάκισή της.
Η Στέλλα παρ όλα αυτά, σαν πραγματική συντρόφισσα , σαν συντρόφισσα με όλη τη έννοια της λέξης, όχι μόνο δεν αναζήτησε αυτή τη συγγνώμη αλλά αντίθετα στάθηκε δίπλα μου όλο αυτό διάστημα και με στήριξε στο ακέραιο τόσο πολιτικά όσο και προσωπικά.
Η ειδική εφέτης ανακρίτρια Χυτήρογλου , η οποία προέδρευε στο συμβούλιο που έκρινε την παράταση της προφυλάκισής μας στο εξάμηνο, πιεζόμενη από την δικηγόρο της Αντωνίου για το αυτονόητο της διακοπής της κράτησής της , είπε επί λέξει πως «θα με κλείσουν φυλακή αν την αφήσω ελεύθερη».
Προφανώς, αυτό το είπε όχι επειδή υπήρχαν επαρκή στοιχεία και θα ήταν παράτυπο να αφεθεί ελεύθερη , αλλά επειδή δεχόταν πιέσεις από τους προϊσταμένους της. Όχι πιέσεις ειδικά για τη Στέλλα , αλλά αυτές τις μόνιμες πιέσεις που ασκούνται προς τους εφέτες οι οποίοι χειρίζονται τέτοιες υποθέσεις. Πιέσεις προκειμένου να εφαρμόσουν μια «ειδική δικαιοσύνη» απέναντι σε «ειδικούς κρατούμενους».
Άραγε η αποφυλάκιση κάποιου που κατηγορείται για τρομοκρατία θεωρείται ποινικό αδίκημα που μπορεί να οδηγήσει ένα δικαστή στη φυλακή; Μήπως το να κατηγορηθεί κάποιος με τον αντιτρομοκρατικό νόμο συνεπάγεται και την αυτόματη καταδίκη του από τους δικαστές;
Τα ερωτήματα φυσικά είναι ρητορικά . Την απάντηση τη γνωρίζω πολύ καλά όπως τη γνωρίζετε κι εσείς…
Από την πρώτη στιγμή της σύλληψης μου , θεωρώ τον εαυτό μου αιχμάλωτο του κοινωνικού-ταξικού πολέμου.
Ενός πολέμου που σημειώνεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
Σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ενός πολέμου που διαδραματίζεται τόσο στο ιδεολογικό –πολιτικό πεδίο, όσο και σε αυτό των πραγματικών συγκρούσεων της καθημερινής ζωής. Ενός πολέμου που εξελίσσεται , όπου γης καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι , που ακούραστα αντιστέκονται και μάχονται ενάντια στην εξουσία , για την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους.
Δεν νοιώθω , ούτε και ένοιωσα έστω και για μια στιγμή αυτά τα τρεισήμισι χρόνια που διώκομαι από το κράτος σας κατηγορούμενος.
Δεν αισθάνθηκα πως είμαι,η ότι θα έπρεπε να είμαι κατά οποιανδήποτε έννοια υπόλογος, γι αυτό και δεν απολογήθηκα έτσι όπως εσείς εννοείτε σε κανένα στάδιο της δίκης. Όπως δεν το έκανα επίσης ούτε και στα ανακριτικά και εισαγγελικά γραφεία.
Δεν πρόκειται να απολογηθώ , σε αυτούς που για μένα θα έπρεπε να είναι υπόλογοι.
Υπόλογοι, όχι απέναντι σε ειδικούς δικαστές ,επιλεγμένους από ειδικές διαδικασίες για να δικάσουν βάση ειδικών νόμων , μέσα σε ειδικά διαμορφωμένες αίθουσες . Υπόλογοι για εγκλήματα εις βάρος ενός ολόκληρου λαού.
Υπόλογοι για την πολιτική που ασκούν εις βάρος εκατομμυρίων ανθρώπων στο όνομα της εξουσίας και της αλαζονείας . Στο όνομα του κέρδους και της απληστίας.
Ο θεσμός που υπηρετείτε , αποτελεί έναν από τους βασικότερους πυλώνες του αστικού κράτους .Αποτελεί τον πυρήνα του.
Η αστική δικαιοσύνη από τη γέννηση του κράτους , ουσιαστικά αποτελεί το άλλοθι της κυρίαρχης εξουσίας προς τους εκάστοτε υποτελείς της. Αποτελεί εγγυητή της διατήρησης αυτής της εκμεταλλευτικής συνθήκης στο όνομα του δικαίου.
Εγγυητή της ταξικής εκεχειρίας. Του ταξικού συμβιβασμού. Της κοινωνικής ειρήνης.
Εγγυητές αυτής της ταξικής ειρήνης είστε εσείς κύριοι δικαστές. Η δικαιοσύνη σας. Η δικαιοσύνη που εκλέγεται από τα υπουργικά συμβούλια της εκάστοτε κυβέρνησης και θεσμοθετείται από την κυρίαρχη οικονομικοπολιτική τάξη με κύριο στόχο τη διασφάλιση της κυριαρχίας της και τη διατήρησή της ως άρχουσας.
Οι νόμοι δεν είναι παρά η δηλωμένη βούληση των κατακτητών σχετικά με το πώς θέλουν αυτοί να κυβερνώνται οι υπήκοοι τους.
Υπηρετώντας αυτούς τους νόμους , στο όνομα της δικαιοσύνης, υπηρετείτε τα αφεντικά σας, υπηρετείτε τα συμφέροντα τους , τα οποία βρίσκονται ακριβώς απέναντι από αυτά του λαού. Ακριβώς απέναντι από τα δικά μας.
Καλείστε να δικάσετε εμάς ως τρομοκράτες… Ως αυτούς που απειλούν και θέτουν σε κίνδυνο τη δημόσια ασφάλεια ,που υπονομεύουν την κοινωνική ειρήνη και διάφορα άλλα με βάση το κατηγορητήριο σας.
Κύριοι δικαστές, η μόνη πραγματική τρομοκρατική οργάνωση αυτή τη στιγμή είναι η πολιτική σας ηγεσία. Οι πολιτικοί σας προϊστάμενοι. Αυτό δεν προκύπτει απλά από έναν ισχυρισμό. Αποτελεί συμπέρασμα από την καθημερινή ζωή.
Τρομοκρατική οργάνωση μάλιστα με δομή , διακριτούς ρόλους και συνεχή εγκληματική δράση. Οργάνωση που ευθύνεται για μαζικές τρομοκρατικές ενέργειες σε βάρος του λαού. Οργάνωση που πλήττει κατ’ εξακολούθηση σε βάθος τις υπάρχουσες κοινωνικές δομές υπηρετώντας το κεφάλαιο και τα συμφέροντα των κυρίαρχων εξουσιαστικών ελίτ.
Ο λαός δεν κινδυνεύει , ούτε φοβάται τους αναρχικούς και τους κομμουνιστές γιατί ο αγώνα τους είναι η διεκδίκηση των συμφερόντων του λαού. Η δράση τους ορίζεται και καθορίζεται από αυτά. Οι αναρχικοί και οι κομμουνιστές είναι κομμάτι του λαού. Ο λαός πλήττεται και τρομοκρατείται από τα μνημόνια , τη λιτότητα και τα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής και οικονομικής σταθερότητας του σημερινού κράτους έκτακτης ανάγκης.
Πλήττεται και τρομοκρατείται από τα αντεργατικά μέτρα και την εργασιακή επισφάλεια που επιβάλλει σαν όρο ζωής η σημερινή κυβέρνηση. Από τη θεσμοθέτηση του νέου «εργατικού κώδικα» και την αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων η οποία διαμορφώνει συνθήκες απόλυτης σκλαβιάς. Από τη θεσμοθέτηση των εταιρειών προσωρινής απασχόλησης (ΕΠΑ) και των νέων εργασιακών μοντέλων.
Πλήττεται και τρομοκρατείται από τις ομαδικές απολύσεις, τη διαθεσιμότητα , τη θεσμοθέτηση του ενοικιαζόμενου εργαζόμενου που υποβιβάζεται από μισθωτό σκλάβο, σε «απασχολούμενο». Από την κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης , την αύξηση των φόρων για τα κατώτερα στρώματα και τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών στο όνομα της ανάπτυξης και του κέρδους των αφεντικών.
Πλήττεται και τρομοκρατείται από την ανταγωνιστικότητα και τη δημιουργία του ελκυστικού επενδυτικού περιβάλλοντος που προϋποθέτει την υποτίμηση μέχρις εσχάτων της σύγχρονης εργατικής τάξης.
Πλήττεται, τρομοκρατείται και καταστέλλεται με τους αντιαπεργιακούς νόμους , τις επιστρατεύσεις των απεργών , τα lock-out και τις ξεπουλημένες προδοτικές συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Πλήττεται και τρομοκρατείται από τη δράση του υπουργείου ανάπτυξης και περιβάλλοντος. Από τις εξορύξεις χρυσού ,την υδρόλυση των χημικών όπλων της Συρίας στη Μεσόγειο , τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων και την αλλαγή της πολεοδομικής νομοθεσίας που προωθεί την ανεξέλεγκτη οικοδομική δραστηριότητα. Από την ιδιωτικοποίηση και το ξεπούλημα παραλιών, λιμνών, λιμανιών, αεροδρομίων και της αξιοποιήσιμης, προς όφελος του δημοσίου , περιουσίας.
Πλήττεται και τρομοκρατείται από την κατάργηση της δημόσιας υγείας και τον αποκλεισμό των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Από την ιδιωτικοποίηση της παιδείας και την υπονόμευση των νέων και των επόμενων γενεών.
Με λίγα λόγια πλήττεται και τρομοκρατείται από τη σημερινή εξουσία . Από τα αφεντικά σας. Όχι από εμάς.
Η αυξανόμενη φτώχεια , τα πρωτοφανή επίπεδα ανεργίας , ο τεράστιος αριθμός αυτών που περιμένουν στην ουρά των συσσιτίων για ένα πιάτο φαί και μια σακούλα τρόφιμα, οι χιλιάδες πλέον άστεγοι που κοιμούνται στους δρόμους μέσα σε χαρτόκουτα , τα θλιβερά ρεκόρ αυτοκτονιών, η ραγδαία αύξηση των τοξικοεξαρτημένων την τελευταία τετραετία , η κατάθλιψη και η κατανάλωση ψυχοφαρμάκων που τείνει να γίνει μάστιγα , το διάχυτο αίσθημα λύπης, απογοήτευσης , μιζέριας και εγκατάλειψης… αν δεν είναι κοινωνικά συντρίμμια των επιθέσεων που εξαπολύει η κυβέρνηση με την πολιτική της και σεις από τη μεριά σας υπηρετείτε , τότε τι είναι;
Τι είναι η σημερινή πολιτική αν όχι τρομοκρατία;
Ήταν το αμερικανικό καθεστωτικό ειδησεογραφικό πρακτορείο Bloomberg που σε δήλωση του έκανε λόγο για πρωτοφανή μέτρα σε καιρό ειρήνης, σχολιάζοντας την κυβερνητική πολιτική. Ειρήνη που διατηρείται βέβαια από το σημερινό κράτος, επιστρατεύοντας κάθε κατασταλτικό μέσο, μηχανισμό και θεσμό για να το πετύχει. Χρησιμοποιεί ολόκληρο το εξουσιαστικό του σύμπλεγμα προκειμένου να καταστείλει τον «εσωτερικό εχθρό». Τη λαϊκή αντίσταση δηλαδή.
Επιστρατεύει τους απεργούς, διατάσσει την εισβολή των ΕΚΑΜ στους κατειλημμένους χώρους εργασίας. Απαγορεύει τις συγκεντρώσεις και τις πορείες , ενώ όταν δεν το κάνει τσακίζει στο ξύλο τους διαδηλωτές και τους ψεκάζει με χημικά , τους επιτίθεται με πλαστικές σφαίρες , αύρες κ.λ.π.
Εκπαιδεύει στρατιωτικά σώματα στην καταστολή του πλήθους και τα θέτει σε επιφυλακή όταν οι συγκεντρώσεις είναι μαζικές. Ακροβολίζει στις ταράτσες ελεύθερους σκοπευτές πλάι στις κάμερες των καθεστωτικών ΜΜΕ. Καταργεί το άσυλο στα πανεπιστήμια , διατάσει αστυνομικές εφόδους στις μαθητικές καταλήψεις και στήνει δικαστήρια για ανήλικους εξεγερμένους.
Ας μη γελιόμαστε , αυτό που ζούμε σήμερα είναι μια σύγχρονη κοινοβουλευτική χούντα.
Την τελευταία τετραετία , στο όνομα της μείωσης του δημόσιου χρέους ,της δημοσιονομικής εξυγίανσης και της αύξησης της ανταγωνιστικότητας , η πολιτική εξουσία έχοντας προσκυνήσει ολοκληρωτικά το διεθνές κεφάλαιο , εξαπολύει μια συντονισμένη επίθεση εις βάρος του λαού και κυρίως της εργατικής τάξης , στοχεύοντας απ΄τη μια στην έξοδο από την κρίση κι από τη άλλη στη δημιουργία των συνθηκών που θα εξασφαλίσουν την έναρξη μιας νέας αναπτυξιακής περιόδου για το εγχώριο καπιταλιστικό σύστημα.
Είναι δεδομένο πως για το καπιταλιστικό σύστημα, όπως αποτελεί πάγια αρχή η συνεχής όξυνση της εκμετάλλευσης και η μείωση του κόστους παραγωγής με στόχο το μέγιστο κέρδος του κεφαλαίου , αντίστοιχα , πάγια τακτική αποτελεί και η κοινωνικοποίηση των ζημιών και η κατανομή τους «προς τα κάτω» όταν αυτό βρίσκεται σε περιόδους κρίσης και ύφεσης.
Κρίση σε μια καπιταλιστική οικονομία σημαίνει κρίση στην κερδοφόρα δραστηριότητα του κεφαλαίου. Σημαίνει μπλοκάρισμα της διαδικασίας κερδοφορίας αυτών που συγκεντρώνουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής , τον πλούτο και τους μηχανισμούς διαχείρισης του. Σημαίνει πτωτική τάση του κέρδους των καπιταλιστών.
Μια κοινωνία που δομείται ,οργανώνεται και καθορίζεται ολοκληρωτικά από ένα οικονομικοπολιτικό σύστημα που έχει ως κύριο ζητούμενο του, το μέγιστο κέρδος για μια αισχρή αναλογικά μειοψηφία , είναι φυσικό όταν το σύστημα αυτό υπεισέρχεται σε περιόδους κρίσης , αυτό να σημαίνει γενικευμένη κρίση για το σύνολό της. Να σημαίνει κρίση σε όλες της τις δομές και τις λειτουργίες της.
Η εγχώρια κρίση χρέους , είναι απολύτως σχετιζόμενη με την πολιτική της ένταξης στην ΕΕ και το άνισο αναπτυξιακό και οικονομικό μοντέλο πάνω στο οποίο σκόπιμα έχει δομηθεί. Ισχνές και σε κάποιες περιπτώσεις ανύπαρκτες παραγωγικές δομές της ευρωπαϊκής περιφέρειας και το αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο που αναπόφευκτα δημιουργείται, σε συνδυασμό με το χαμηλό εργασιακό κόστος που εξασφαλίζει η στασιμότητα των μισθών και των μεροκάματων στα αναπτυγμένα καπιταλιστικά ευρωπαϊκά κράτη, είναι που δίνει ουσιαστικά τη δυνατότητα μέσα από τα εμπορικά πλεονάσματα των ισχυρών κρατών , να ισχυροποιηθούν και να καθιερωθούν σαν κυρίαρχες οικονομικές δυνάμεις της ένωσης.
Το ελληνικό χρέος δεν ήταν άγνωστο για κανένα ευρωενωσιακό παράγοντα. Η χρόνια παρελκυστική τακτική στο ζήτημα της αντιμετώπισης του και η αύξηση του ως συνέπεια , ήταν απολύτως σκόπιμη.
Η διόγκωση του ελληνικού δημόσιου χρέους , ήταν το γεγονός που κατάστησε τη χώρα ευάλωτη στην επίθεση των αγορών με αποτέλεσμα την παράδοση της στους διεθνείς τοκογλυφικούς μηχανισμούς και τους σύγχρονους αποικιοκράτες του κεφαλαίου.
Η διαχείριση κάθε είδους χρέους μέσω του δανεισμού, είτε αυτό είναι κρατικό-δημόσιο, είτε είναι ιδιωτικό, είτε αυτός γίνεται από τις τράπεζες , είτε γίνεται από τα ίδια τα κράτη, αποτελούσε και αποτελεί μια από τις βασικότερες δραστηριότητες του ύστερου καπιταλιστικού συστήματος.
Το γεγονός πως το παγκόσμιο λογιστικό χρέος σήμερα ανέρχεται στα 100 τρις δολάρια και αυξάνεται συνεχώς , τη στιγμή που το αντίστοιχο ετήσιο ΑΕΠ δεν ξεπερνά τα 70 τρις δολάρια, είναι ενδεικτικό. Η σημερινή κρίση χρέους δεν αποτελεί φαινόμενο μιας κάποιας συστημικής λειτουργικής εκτροπής ή παγκόσμιας δημοσιονομικής κακοδιαχείρισης των τελευταίων χρόνων, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Το χρέος αποτελεί μια σταθερά στη λειτουργιά του καπιταλιστικού συστήματος.
Μετά το ξέσπασμα της τραπεζικής κρίσης του 2008 στις ΗΠΑ και την επιτακτική διάσωση του τραπεζικού συστήματος την οποία ανέλαβαν τα κράτη με τρισεκατομμύρια ευρώ και δολάρια , ο κρατικός δανεισμός και τα δημοσιονομικά χρέη έφτασαν σε ιστορικά υψηλά επίπεδα , γεγονός που πέρα από αιτία κρίσης στο τραπεζικό σύστημα αποτέλεσε και αφορμή για το άνοιγμα ενός νέου επενδυτικού πεδίου κερδοφόρας δραστηριότητας, για το παγκόσμιο και κυρίως το ευρωπαϊκό κεφάλαιο.
Αφού οι χρηματαγορές επέλεξαν ποιες χώρες ήταν αρκετά επισφαλείς επενδυτικά, αφού υπέδειξαν δηλαδή ποια κράτη ήταν ιδανικότερη λεία για τα κοράκια του επενδυτικού κεφαλαίου , οι διεθνείς οικονομικοπολιτικοί θεσμοί, μηχανισμοί και κυβερνήσεις , εξαπέλυσαν συντονισμένη επίθεση λιτότητας και εργατικής υποτίμησης εις βάρος κυρίως του ευρωπαϊκού νότους. Εις βάρος των λαών του.
Η ελληνική οικονομία , διαχρονικά εξαρτημένη τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά –εθνικά, αποτελούσε τον πιο αδύναμο κρίκο της ευρωπαϊκής ένωσης , γεγονός που την καθιστούσε ιδανικό στόχο για την αγριότερη επίθεση της διεθνούς οικονομικο-πολιτικής εξουσίας. Οικονομία σχεδόν εξ ολοκλήρου αποβιομηχανοποιημένη και αποδιαρθρωμένη παραγωγικά, αποτέλεσμα της ευρύτερης εσωτερικής στρατηγικής της ΕΕ, την οποία προώθησαν συστηματικά οι ντόπιες κυβερνήσεις από τη πρώτη μέρα της ένταξης της. Οικονομία διαχρονικά εξαρτημένη από τους τοκογλυφικούς μηχανισμούς. Οικονομία με τεράστιο χρέος, αποτέλεσμα κυρίως της χαμηλής φορολόγησης του κεφαλαίου και των κυρίαρχων κοινωνικών τάξεων, η οποία αποτελεί ακόμα και σήμερα πάγια τακτική όλων των κυβερνήσεων. Επίσης η γεωστρατηγική της θέση σε σχέση με τα ευρωπαϊκά συμφέροντα έξω από τα γεωγραφικά της σύνορα , την καθιστούσαν ιδανικότατη να καταστεί ένα σύγχρονο οικονομικό προτεκτοράτο.
Η εκδήλωση της ελεγχόμενης ελληνικής χρεωκοπίας , ήταν ξεκάθαρα μια πολιτική απόφαση. Πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις για το ξέσπασμα της ,σε μια εποχή που ήταν αναγκαίο για τα συμφέροντα του ισχυρού ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Ήταν και είναι μια καθαρά πολιτική απόφαση. Απόφαση των παραγόντων που καθορίζουν σε ουσιαστικό επίπεδο την πολιτική της ΕΕ.
Απόφαση των χρηματαγορών , απόφαση των οίκων αξιολόγησης , των επενδυτών , των παγκόσμιων τραπεζικών κερδοσκοπικών συμφερόντων.
Απόφαση του κεφαλαίου και των κυρίαρχων οικονομικά ελίτ. Απόφαση επίσης της εγχώριας και προδοτικής για το λαό εξουσίας.
Η ΕΕ αποτελεί ένα ταξικό ιμπεριαλιστικό συνασπισμό , τόσο στο εσωτερικό της , όσο και έξω από τα γεωγραφικά της σύνορα. Στόχος της είναι η προώθηση των οικονομικών συμφερόντων του κυρίαρχου ευρωπαϊκού κεφαλαίου στην παγκόσμια καπιταλιστική αρένα .Αποτελεί την προσπάθεια του ευρωπαϊκού κεφαλαίου να επικρατήσει στους διεθνείς ενδοϊμπεριαλιστικούς οικονομικούς ανταγωνισμούς.
Η ΕΕ, η ΕΚΤ , το ΔΝΤ, οι μηχανισμοί οικονομικής σταθερότητας , δημοσιονομικής επιτήρησης , εξυγίανσης , βοήθειας κλπ αποτελούν όπλα των ταξικών επιθέσεων του κεφαλαίου που εξαπολύει κατά των λαών.
Στόχος της διεθνούς και ντόπιας οικονομικής και πολιτικής εξουσίας , είναι αφού αποσαθρώσουν πλήρως τις εργασιακές σχέσεις εις βάρος της εργατικής τάξης, αφού καταργήσουν κάθε κεκτημένο δικαίωμα και επιβάλουν εργασιακές συνθήκες σύγχρονης σκλαβιάς , αφού εξαλείψουν τις κοινωνικές παροχές και καταστήσουν τα επίπεδα διαβίωσης σε επίπεδα αυστηρής επιβίωσης ,να εφορμήσουν τα κοράκια του κεφαλαίου, τράπεζες , οι επενδυτές και να αξιοποιήσουν τη νέα οικονομική αποικιοκρατία , το νέο τρίτο κόσμο στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής ένωσης,.
Η φτώχεια και η ανέχεια που βιώνουν οι λαοί σήμερα εξ αιτίας της ακραίας εσωτερικής υποτίμησης που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις , δεν αποτελεί απλά και μόνο συνέπεια της κρίσης του σημερινού οικονομικού συστήματος εξουσίας , αλλά αποτελεί και προϋπόθεση για τη έξοδο του από αυτή.
Η επιβολή της εξαθλιωμένης κοινωνικής πραγματικότητας , αποτελεί την τελευταία πράξη , με τη οποία κλείνει ένας κύκλος ζωής για το σημερινό σύστημα εξουσίας και ανοίγει ένας νέος , στο ίδιο ακριβώς μοτίβο , με την ίδια ακριβώς λογική . Ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και του πλούτου , όλο και μεγαλύτερη συσσώρευση κεφαλαίου στα χέρια μιας ολιγαρχίας ,όλο μεγαλύτερη φτώχεια και ανέχεια για τους λαούς. Με μια λέξη καπιταλισμός.
Ένα σύστημα οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης που στόχο έχει όχι την εξυπηρέτηση των πραγματικών αναγκών μιας κοινωνίας , αλλά το μέγιστο κέρδος των αφεντικών μέσα από σχέσεις συστηματικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης , έχει αποδειχτεί πως είναι καταδικασμένο σε διαρκή κρίση. Είναι καταδικασμένο σε κρίση κάθε είδους. Όχι μονάχα οικονομική και πολιτική .Κρίση διατροφική , κρίση περιβαλλοντολογική, κρίση ενεργειακή , κρίση για ολόκληρη την κοινωνία. Κρίση για την ανθρώπινη ζωή συνολικά.
Παρ όλα αυτά , η ιστορία έχει αποδείξει πως ακόμα και οι βαθύτερες και δομικότερες κρίσεις του καπιταλιστικού συστήματος , δεν οδηγούν από μόνες τους στο ξεπέρασμα του αλλά αντίθετα αποτελούν μέρος του κύκλου ζωής του. Εισέρχεται σε μονοπωλιακές φάσεις , θυσιάζει πλεονάζοντα κεφάλαια , κοινωνικοποιεί χρέη και ζημιές προς τη βάση, προλεταριοποιεί μεσαία στρώματα , επαναπροσδιορίζει και αναδιοργανώνει τους όρους εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και στο τέλος ανοίγει νέους κύκλους άπληστης κερδοφορίας για τους ισχυρότερους που επιβιώνουν στον ενδοκαπιταλιστικό κανιβαλισμό.
Όπως οι κρίσεις αποτελούν φάσεις ζωής του συστήματος , αντίστοιχα και οι περίοδοι όξυνσης της εκμετάλλευσης και αύξησης της φτώχειας , αποτελούν μέρος των συστημικών φάσεων. Καπιταλιστικές κρίσεις , όσο θα γερνάει το σύστημα θα είναι όλο και συχνότερες , όλο και βαθύτερες , με όλο και πιο ακραίες και οδυνηρές συνέπειες για τους λαούς.
Η εγχώρια πολιτική εξουσία , βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσίας από το διεθνές κεφάλαιο , με στόχο να καταστήσει τον τόπο ένα οικονομικό προτεκτοράτο.
Τα μνημόνια και οι όροι των δανειακών συμβάσεων εκπονούνται από κοινού από τους κυρίαρχους και τους επικυρίαρχους . Είναι ξεκάθαρο πως εθνική πολιτική εξουσία και το διεθνές κεφάλαιο αποτελούν ένα κοινό αρραγές μέτωπο απέναντι στο λαό και τα συμφέροντα του.
Η έξοδος από την κρίση φτώχειας και εξαθλίωσης στην οποία έχει οδηγηθεί ο λαός από το σημερινό σύστημα εξουσίας αλλά και το οριστικό τέλος της ανθρώπινης εκμετάλλευσης και καταπίεσης , προϋποθέτει την έξοδο από το ίδιο το σύστημα της κρίσης .Δηλαδή τον καπιταλισμό.
Η λαϊκή οργή , η αγανάκτηση και η απαισιοδοξία , πρέπει άμεσα να αντικατασταθούν από αγωνιστική αποφασιστικότητα για την ανατροπή του σημερινού ολοκληρωτικού εξουσιαστικού καθεστώτος .Ο μόνος που μπορεί και πρέπει να αναλάβει το έργο της απελευθέρωσης του λαού, είναι ο ίδιος ο λαός. Και ο δρόμος γι αυτή, είναι η κοινωνική –ταξική επανάσταση.
Η δημιουργία και η οργάνωση ενός μαζικού , μαχητικού , ένοπλου κινήματος, είναι τόσο αναγκαία όσο και ιστορικά επιβεβλημένη για την πραγμάτωσή της.
Μακριά από αστικά κόμματα εξουσίας ,λογικές ανάθεσης και εκπροσώπησης. Μακριά από ρεφορμιστικές δυνάμεις αλλά μακριά επίσης και από ακίνδυνες ιδεολογικές γενικότητες και αοριστολογίες.
Η επαναστατική διαδρομή περνάει μέσα από τα μονοπάτια αντίστασης απέναντι σ αυτούς που καθημερινά μας επιτίθενται με τις πολιτικές τους. Περνάει μέσα από την αντίσταση σε αυτούς που εκφράζουν και μετουσιώνουν καθημερινά αυτό που ονομάζουμε «εξουσία», «κράτος» και «κεφάλαιο».
Επαναστατική δράση σημαίνει αντίσταση στους θεσμούς , τα όργανα και τους μηχανισμούς του σημερινού πολιτικο-οικονομικού ιμπεριαλιστικού καθεστώτος.
Σημαίνει αντίσταση στους διεθνείς διακρατικούς μηχανισμούς προώθησης του κυρίαρχου παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου.
Σημαίνει αντίσταση απέναντι σε αυτούς που διαμορφώνουν τις σημερινές συνθήκες υποτέλειας , φτώχειας, εξαθλίωσης και καταπίεσης και τις επιβάλουν σαν αδιαπραγμάτευτους όρους.
Σημαίνει αγώνας ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος του.
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ , ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ.
Σακκάς Κώστας
Ιούνιος 2014
Αναδημοσίευση από ΚΟΝΤΡΑ
