Αρχικά να διευκρινίσω πώς δεν αναγνωρίζω αυτή την διαδικασία ως μία απολογία δική μου απέναντι σε μία κρατική αρχή υπαγόμενη σε ένα πλαίσιο κυριαρχίας και υποταγής. Ας θεωρηθεί ως παρέμβαση ή δήλωση όσα θα σας διαβάσω σήμερα. Επίσης δεν θα απαντήσω σε κάποια ερώτηση μετά από την ανάγνωσή μου.
Ξεκινώντας χρονολογικά, να πω ότι οδηγήθηκα στην παρανομία μετά την έκδοση εντάλματος σύλληψης εναντίον μου τον Γενάρη του 2010 για αποτυπώματα στο σπίτι του Χ. Χατζημιχελάκη, που ανέλαβε μετέπειτα την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στην ΣΠΦ. Σε σχέση με την επιλογή της παρανομίας και της φυγής, για τις διαφορετικές συνθήκες της, πολλά μπορεί να ειπωθούν, μονάχα όμως ως εσωτερικός διάλογος του ριζοσπαστικού κινήματος για επιλογές, στρατηγική και στόχευση. Στεκόμενος όμως σε ένα κρατικό δικαστήριο έχω να δηλώσω πως απέναντι στη ενδεχόμενη φυλάκιση μου προτίμησα να φυγοδικήσω, ειδικά μετά τον καταιγιστικό ρυθμό προσαγωγών και προφυλακίσεων ατόμων του α/α χώρου που σχετίζονταν βάση αποτυπωμάτων με το σπίτι στο Χαλάνδρι, την χρονική περίοδο Σεπτέμβρη με Δεκέμβρη του 2009. Είχα φυσικά γνώση της δικογραφίας εναντίον μου και σκόπευα να την αντιμετωπίσω μελλοντικά. Ο μηχανισμός της αστυνομίας με συνέλαβε στις 4 Δεκεμβρίου του 2010. Δεν προτίθεμαι να αναφερθώ πώς περιήλθε στην κατοχή μας ο οπλισμός που βρέθηκε στην αποθήκη της Ν. Σμύρνης. Θα δηλώσω όμως πώς αυτός ο οπλισμός δεν ανήκε σε κάποια επαναστατική οργάνωση, δεν είχαμε σκοπό να τα πουλήσουμε, ενώ τα όπλα σύμφωνα με τα εργαστήρια των μπάτσων δεν έχουν χρησιμοποιηθεί πουθενά. Εγώ κατείχα αυτά τα όπλα μαζί με τον Καραγιαννίδη και τον Σακκά και δεν έχω να πω τίποτα άλλο. Θεωρώ πως ο δικαστικός μηχανισμός μας απέδωσε την κατηγορία της διακεκριμένης οπλοκατοχής διότι δεν μπορούσε να μας συνδέσει με κάποια ενέργεια επαναστατικής βίας.
Δεν αποδέχομαι το δίπολο αθωότητας-ενοχής διότι είναι απότοκο της κυρίαρχης ηθικής και των κρατικών νόμων όμως θα σχολιάσω κάποιες αποδόσεις κατηγοριών και μεθοδεύσεις του ανακριτικού διδύμου Μπαλτά-Μόκκα και της εισαγγελέως Δημητρίου που συνέταξαν και χειρίστηκαν τις προς εξέταση δικογραφίες που εξετάζονται σήμερα.
Πολύ συνοπτικά αναφέρω, ότι η δικογραφία του εμπρηστικού μπαράζ εναντίον κρατικών αξιωματούχων και πρεσβειών βρίθει από προσομοιώσεις αναγνωρίσεων, μίξη χαρακτηριστικών αφού για κάθε αποδιδόμενο πρόσωπο προφυλακίστηκαν δύο ή τρία άτομα βάση αντιφατικών και διαφοροποιούμενων περιγραφών. Καμία βέβαιη στο σύνολο της ανάκρισης, ενώ σε ότι με αφορά πρόκειται για μία ενέργεια όπου δεν σχετίζομαι καθώς όπως έχω δηλώσει προγενέστερα αποδέχομαι την κατοχή του οπλισμού και των στοιχείων πολιτών που με διευκόλυναν στην κίνησή μου κατά τη συνθήκη της παρανομίας, αλλά δεν συμμετείχα ούτε οργανώθηκα στην ΣΠΦ, άρα δεν συμμετείχα ούτε σε αυτήν της την ενέργεια.
Επίσης η μετατροπή της κατηγορίας ”άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση” τον Φλεβάρη του 2011 σε ”συμμετοχή στην οργάνωση της ΣΠΦ” συμπίπτει χρονικά με την προφυλάκιση για το εμπρηστικό μπαράζ που προανέφερα και την απόδοση της κατηγορίας του αρχηγικού μέλους της προγενέστερης ”άγνωστης οργάνωσης” σε τρία μέλη της ΣΠΦ. Μία ομαδοποίηση έξι ατόμων που έχει τρείς αρχηγούς κατά τους ανακριτές. Νομίζω πώς η ποινική σκοπιμότητα είναι εμφανής, η προσπάθεια των αστυνομικών και δικαστικών αρχών είτε να ομογενοποιήσουν την δική μας ομαδοποίηση με τα μέλη της οργάνωσης είτε να επαυξήσουν με όποιον τρόπο μπορούν τις αποδιδόμενες κατηγορίες. Επίσης η αντιτρομοκρατική υπηρεσία έχει προχωρήσει σε μία σειρά μεθοδεύσεων στη δικογραφία των όπλων ή στην υπόθεση των έξι, όπως αναφέρεται στα κρατικά σας έγγραφα. Η προφυλάκιση των Πολίτη, Αντωνίου, Μιχαήλ εξυπηρέτησε την εικόνα μίας γεννημένης ομάδας που ετοιμάζεται να διεξάγει κάποιο χτύπημα. Οι ψευδείς καταθέσεις των Χαρδαλιά και Μπαγατέλα για κινήσεις δικές μας και επαφές με άλλα άτομα εξυπηρετεί τον ίδιο σκοπό. Η ετεροχρονισμένη αναγνώριση του Α. Θεοφίλου ως συνεπιβάτη του Καραγιαννιδη σε κτελ από τους ασφαλίτες της ΔΑΕΕΒ είναι το αποκορύφωμα της δημιουργίας εισαγόμενων υπόπτων. Θεωρώ πώς αποδείχτηκε περίτρανα από την εξέταση του Μπαγατέλα στο δικαστήριο και τις ερωτήσεις που του τέθηκαν.
Αναφέρω αυτά τα παραδείγματα αφού τον εκτενέστερο σχολιασμό των εναντίον μου στοιχείων θα πραγματοποιήσει η συνήγορός μου κατά την διάρκεια των αγορεύσεων.
Επίσης θέλω να αναφερθώ στην συντρόφισσα Στ. Αντωνίου και τις κατηγορίες που αντιμετωπίζει. Γνωρίζομαι με την Στέλλα περίπου μία δεκαετία τώρα και είναι αγαπητή μου φίλη. Την συνάντησα το 2005 στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Αγίας Παρασκευής-Χαλανδρίου και έκτοτε αναπτύξαμε μία συντροφική σχέση που κρατάει μέχρι και σήμερα. Όταν επέλεξα να φυγοδικήσω πληροφορήθηκα τη πρόθεση της Στέλλας να με συνδράμει όχι διακατεχόμενη μονάχα από φιλικά κίνητρα αλλά από το αίσθημα αλληλεγγύης που χαρακτηρίζει τους κύκλους τους αναρχικούς όταν αντιμετωπίζουν το κράτος.
Έτσι λοιπόν, τον Νοέμβριο του 2010 μετά την δημοσίευση των φωτογραφιών τριών μελών της ΣΠΦ, της δικής μου και του Καραγιαννίδη ως ύποπτους για την αποστολή των εμπρηστικών πακέτων σε πρεσβείες και κρατικούς αξιωματούχους όπως προείπα και την συνεπακόλουθη δυσκολία κίνησης και πιθανότητα αναγνώρισης που επήλθε από αυτή την εξέλιξη, έμαθα μέσω του Σακκά πως η Στέλλα προθυμοποιείται να της παρέχω μία πλάστη ταυτότητα για την περίπτωση που θα αντιμετώπιζα μία πιθανή αναγνώριση ώστε να κινητοποιηθεί και να μου νοικιάσει ένα σπίτι για να βρω καταφύγιο, πλην όμως αυτό δεν χρειάστηκε τελικά.
Κλείνοντας, θα αναφέρω πως είμαι υπέρμαχος της καταστροφής του κράτους, της θρησκείας, του καπιταλιστικού συστήματος και της αστικής ηθικής από ένα απελευθερωτικό-ριζοσπαστικό κίνημα . Συμμετείχα από 15 ετών στις διεργασίες του αναρχικού-αντιεξουσιαστικου χώρου μέχρι την σύλληψή μου. Συμμετείχα και οργανώθηκα στον αναρχικό χώρο διότι ήταν η μοναδική και ανατρεπτική δύναμη την εποχή του μεταμοντέρνου καπιταλιστικού κόσμου.
Αυτά έχω να σας πω.
Αναδημοσίευση από ΚΟΝΤΡΑ
