“Πιάσε με
στα δάχτυλα μου ξεκινά ο ουρανός
στις άκρες των βλεφάρων μου η πόλη
Πιάσε με
Μη σε νοιάζει πως είμαι
Όσους τοίχους είδες γραμμένους μου μοιάζουν
Και τα ρούχα μου είναι πανιά από καράβια που βούλιαξαν
Μη με κοιτάξεις
Πιάσε με”
(Α. Ρεμπώ)
Σε κάθε πλατεία το μαρμαρωμένο βλέμμα των ηρώων που βγήκαν μέσα από τον πόνο και το αίμα που οι πόλεμοι μοίρασαν απλόχερα στο ανθρώπινο είδος, επιτηρεί σταθερά τον ορίζοντα.
Ήρωες επιφανείς, στρατηλάτες, στρατηγοί, αυτοκράτορες, ακόμη και ποιητές, λογοτέχνες με δοξασμένα από την αυτοκρατορία του χρήματος ονόματα, πιστοί υπηρέτες της, υμνητές της και πολεμιστές της, διαλαλούν με την αιώνια παρουσία τους την υπεροχή της, τη νίκη της.
Αυτοί είναι οι ήρωες που μας υποχρεώνουν αναγκαστικά να αναγνωρίζουμε, να τιμούμε με δάφνινα στεφάνια και στρατιωτικά αγήματα, να τους θαυμάζουμε για τους φόνους που διέπραξαν, για τους ύμνους που έγραψαν, να εκπαιδευόμαστε να τους μοιάσουμε. Όλα αυτά δεν είναι παρά μια τελετουργία στην οποία εξυμνούνται τα σύμβολα και οι σημασίες της εξουσίας, ακόμη και όταν παρουσιάζονται σαν «θεματοφύλακες» των πολιτιστικών θησαυρών.
Δεν είναι όμως αυτοί οι πραγματικοί ήρωες της ιστορίας των ανθρώπων.
Οι πραγματικοί Ήρωες δεν βρίσκονται μαρμαρωμένοι στις πλατείες επάνω σε βάθρα. Δεν φορούν καλοσιδερωμένες στολές με παράσημα ή στηρίζουν το κεφάλι τους σε μόνιμη θέση διαρκούς στοχασμού. Ούτε αναγράφονται με χρυσά γράμματα στο βιβλίο της ιστορίας των νικητών.
Δεν έχουν όνομα βαρύ και χιλιοακουσμένο.
Βρίσκονται στο βιβλίο της μνήμης των αγώνων. Βρίσκονται στους δρόμους με υψωμένη τη γροθιά παλεύοντας για το δίκιο, στις φάμπρικες και τα ορυχεία με μαυρισμένα πρόσωπα.
Οι αληθινοί Ήρωες είναι εκείνοι που πέθαναν στις διαδηλώσεις χτυπημένοι από τις σφαίρες, ζητώντας να μπορούν να βλέπουν το φως της μέρας όταν σχολούν από τη δουλειά τους.
Εκείνοι που κρεμάστηκαν με τη γροθιά υψωμένη διεκδικώντας το δικαίωμα στη ζωή και όχι στη σκλαβιά της πείνας ενός εργασιακού στρατοπέδου συγκέντρωσης αμειβόμενοι με ένα πιάτο χυλό.
Τους Ήρωες της πραγματικής ζωής θα τους βρεις στα ψυχιατρεία και στις φυλακές να κοιτούν μέσα από αγκαθωτά σύρματα και κάθετα κάγκελα τον ουρανό. Τον αληθινό Ήρωα θα τον βρεις μέσα σε εσένα που απλώνεις το χέρι να βοηθήσεις έναν άνθρωπο που έπεσε ώστε να σηκωθεί, σε σένα που φωνάζεις όταν ο μπάτσος σε διατάζει “σκασμός”.
Οι πραγματικοί Ήρωες είναι αυτοί που θέλουν να αλλάξουν αυτό το γκρίζο και ψυχρό όπως τα μάρμαρα των τάφων, κόσμο της υποταγής, της επιβολής, της καταπίεσης και της ανάθεσης με τον πολύχρωμο κόσμο της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης.
Καθένας τους και όλοι μαζί είναι ένα παράσημο που κοσμεί το στήθος του πλανήτη μας.
Ευάγριος Αληθινός
