Λάβαμε 04/12/2020
Η 6η Δεκέμβρη δεν ανήκει σε κανέναν από την αριστερά, και τους απανταχού δικαιωματιστές της: καλλιτέχνες δημοσιογράφους, αντιεξουσιαστές κοκ, αλλά ούτε και στον καθωσπρέπει αναρχισμό.
Ας είμαστε ξεκάθαροι και ειλικρινείς: Ανήκει στην νεολαιίστικη εξεγερτική Αναρχία της Μεσολογγίου που λοιδορήθηκε κατά καιρούς από διάφορους χώρους και κινήσεις διότι δεν χωρούσε στα στεγανά της. Αν πρέπει να κρατήσουμε απόσταση φέτος (και όχι μόνο) πρέπει να είναι από όλες αυτές τις περσόνες που ως αυτόκλητοι υπογράφουν και μας ζητάνε τιμήσουμε με τον ανώδυνο για την εξουσία τρόπο τους.
Ας θυμηθούμε όμως το γράμμα του Νίκου Ρωμανού φίλου του Αναρχικού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου που ρίχνει το πραγματικό φως για το τι έγινε εκείνη την νύχτα στην Μεσολογγίου καθώς και για το τι ήταν ο Αλέξης πολιτικά. Μια ατυχία των κάθε νεκρών είναι ότι δεν μπορούν ούτε να επιλέξουν, ούτε να αποτρέψουν ποιοι θα τους τιμούν. Γι αυτό και η μνήμη μετατρέπεται συχνά σε φαρσοκωμωδία τιμητών ανθρώπων που κάνουν καριέρα στο όνομα τους: Οργανώσεων ιδεολογικών αλλά και αποϊδελογικοποιημένων που μυρίζουν είτε ναφθαλίνη είτε μεταμοντερνισμό και που στην ουσία ο Αλέξης (και κάθε νεαρός εξεγερμένος) τους γυρίζει την πλάτη. Αύριο ας κατεβούμε στους δρόμους και ας αφήσουμε το πνεύμα του Δεκέμβρη να αυτοοργανωθεί όπως εκείνο ξέρει: Στους δρόμους, στα μπαλκόνια στις ταράτσες με τον δικό του ακηδεμόνευτο τρόπο που ξαφνιάζει την κάθε Εξουσία.
Ας μην το ποδηγετήσουμε με το ηγεμονισμό μας, δεν μπορούμε διότι μας έχει ξεπεράσει. Να σταθούμε δίπλα του όχι δίνοντας οδηγίες ή κουνώντας του το δάκτυλο αλλά να το ενθαρύνουμε να συνεχίσει να εξεγείρετε, να του σκουπίσουμε τα δάκρυα από τα χημικά, να του φροντίσουμε τις πληγές, να του ανοίξουμε τις πόρτες των σπιτιών μας. Να συγκρουστούμε με τους δολοφόνους όχι στα λόγια αλλά στην πράξη. Προσωπικά αυτό θα κάνω, όπως συνηθίζω τα τελευταία 12 χρόνια όχι επειδή απαραίτητα συμφωνώ σε όλα με την εξεγερτική Αναρχία, αλλά ως Αναρχικός πιστός στην βασική ιδέα του Ιστορικού Αναρχισμού που είναι η διαφορετικότητα και ο αυθορμητισμός. Άλλωστε αυτόν τον κόσμο δεν αγωνιζόμαστε για να χτίσουμε?
Αφήστε την μνήμη να χειραφετεί το Μέλλον, μην το χειραγωγούνε οι «παλιοί» , οι «ειδικοί», οι επώνυμοι. Νισάφι πια. Αναρχία Ρε!…
Α.Α.
