Τελικά, έπειτα από το μικρό μέχρι στιγμής χρονικό διάστημα που βρίσκομαι εδώ μέσα, ένα σημείο που μπορώ να παρατηρήσω είναι το πόσα πολλά κοινά έχουν τα κάγκελα που με περιτριγυρίζουν με αυτές τις διαφόρων ειδών σιδεριές που είχα γύρω μου όντας ελεύθερη φυλακισμένη στην κοινωνία φυλακή. Και αυτή η παρατήρηση έγκειται σε μια πολύ μικρή αλλά καθοριστική λεπτομέρεια για την αντίληψη και κατανόηση του χαρακτήρα της πραγματικότητας μας, που τουλάχιστον για μένα αποτελεί ένα δείκτη για το πόσο κοντά είναι αυτά που θέλω να ζω με αυτά που πραγματικά ζω, ένα δείκτη ευτυχίας και μιζέριας. Αναφέρομαι στην ανάγκη των ανθρώπων να κοιτάνε όσο πιο πολλές φορές μπορούν το ρολόι τους. Αυτή τη συνήθεια που κρύβει πίσω της τη διαχείριση και τον έλεγχο της ζωής μας. Σπάμε το χρόνο σε κομμάτια, οργανώνοντας την καθημερινότητα μας, οργανώνοντας τις σχέσεις μας, τις σκέψεις μας, μέσα σε μια κοινωνία δομημένη πάνω στην εντατικοποίηση του ρυθμού της ζωής. Ανυπομονώντας να έρθει το αύριο, να περάσει το σήμερα, ξεχνώντας το χτες. Αντί να αναδεικνύουμε τη διαρκή εσωτερική σύγκρουση των επιθυμιών μας, διαβαίνοντας τα σύνορα της ελευθερίας μας, τρέχουμε πίσω από ψεύτικες αξίες που μας έχουν πετάξει σε μια προσπάθεια να μείνουμε εντός των ορίων του νόμου και της τάξης, της υποκριτικής ηθικής της πολιτισμένης κοινωνίας.
Εντός των τειχών όλα αυτά υπερμεγεθύνονται. Ένα συνεχές κυνήγι του χρόνου. Όσο και να προσπαθείς να αφοσιωθείς στο παρόν δε σταματάς να μετράς το χρόνο που φεύγει και το χρόνο που απομένει. Ειδικά ο πρώτος καιρός που συνυπάρχεις με την αβεβαιότητα του μεγέθους της ποινής που ακολουθεί είναι λίγο περίεργος. Είναι σημαντικό να κοιτάς προς ένα τέρμα, να έχεις ένα όριο. Μέσα στη συνθήκη του εγκλεισμού όλοι εκείνοι οι συμβιβασμοί που θες να πολεμήσεις φαντάζουν τεράστιοι. Η διαρκής εξάρτηση όλων των προσωπικών σου αναγκών από την υπηρεσία της φυλακής, το πότε θα βγεις στο προαύλιο να περπατήσεις, το πότε θα επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους σου, πότε θα τους δεις, πότε θα κάνεις ένα ζεστό μπάνιο, πότε και τί θα φας. Ειδικά ως προς το τελευταίο, σκέφτομαι συχνά, πως ένα άτομο που έχει επιλέξει να μην τρώει πτώματα ζώων και οτιδήποτε αυτά -τα άλλα φυλακισμένα- παράγουν, θα ήταν καταδικασμένο σε πείνα αν δεν είχε το -προνόμιο εδώ μέσα- να έχει κάποιου είδους οικονομική στήριξη. Οτιδήποτε εδώ σου υπενθυμίζει την ήττα σου και τον έλεγχο που ασκούν πάνω σου οι εχθροί της ελευθερίας και τα τερατουργήματά τους. Ασφυκτική επιτήρηση με κάμερες σε κάθε σημείο, φύλακες που εποπτεύουν το κτήριο από ψηλά, συνεχείς έρευνες σε ανύποπτο χρόνο του κελιού σου και όλων των προσωπικών σου αντικειμένων, εξευτελιστικοί σωματικοί έλεγχοι που υπομένουν πολλές από τις φυλακισμένες, μετακινήσεις με τα σιχαμένα μεταγωγικά. Ακόμα και τη νύχτα μέσα στον ύπνο σου, αυτή τη σύντομη διαφυγή από την πραγματικότητα, αναγκάζεσαι να ανέχεσαι τις περιπολίες των υπαλλήλων, που αν δεν έχουν μόνιμα ένα μικρό φως ανοιχτό, περνούν ανά μία ώρα για να δουν μήπως ξέφυγε καμία μέσα στο σκοτάδι. Δυστυχώς η ηρεμία και η αγριάδα που κρύβει η νύχτα -ακόμα και εδώ μέσα- διαταράσσεται από την ευθυνοφοβία και την υποταγή των υπαλλήλων στη διατήρηση της τάξης και της ομαλής λειτουργίας της φυλακής. Και θα ήταν ευκολότερο ίσως, αν όλες και όλοι αυτοί που έχουν επιλέξει να φυλάνε ανθρώπους στα μπουντρούμια της δημοκρατίας τους, έμεναν απλά στην τυπική διαδικασία της δουλειάς τους. Σχεδόν όλο το προσωπικό, προσπαθεί διαρκώς με διάφορες συμπεριφορές να πετάξει από πάνω του το βάρος που σηκώνει και να απενοχοποιήσει την επιλογή που έχει κάνει. Θεωρούν πως με μια ευγενική έως και φιλική προσέγγιση, μπορούν να πετάξουν από πάνω τους την αδιαφορία τους στα προβλήματα και τις ανάγκες μας, να ξεχάσουν και να σε κάνουν να ξεχάσεις πως είναι αυτοί και αυτές που το βράδυ σε κλειδώνουν στο κελί. Και έχουν και το θράσος να σου λένε καληνύχτα. Οι καλές νύχτες δε βρίσκονται εδώ μέσα. Θα τις συναντήσουμε όταν κερδίσουμε και πάλι την ελευθερία των επιλογών μας.
Όμως το βίωμα της φυλάκισης δεν αποτελεί παρά ένα κομμάτι του εαυτού μας όπως αυτός ορίζεται μέσα από τις πράξεις μας. Συμβολίζει μια ήττα αλλά δεν είναι παρά ένας σταθμός κάπου μέσα στην όμορφη διαδρομή της εξέγερσης. Η αλήθεια είναι πως δεν έχεις να κερδίσεις και πολλά εντός των τειχών, μια διαφορετική πεποίθηση ίσως αποτελεί ελπίδα που ενισχύει την υπομονή που καλείσαι να επιδείξεις. Σίγουρα έχεις τον χρόνο να σκεφτείς τις πράξεις και τα λάθη που σε έφεραν εδώ ή να ανακαλύψεις βήματα των κατασταλτικών μηχανισμών που σφράγισαν τον εγκλεισμό σου όμως η πραγματική δύναμη, σου έρχεται όταν ανατρέχεις στις επιλογές σου. Όσο πιο ήρεμη αισθάνεσαι γι’ αυτές τόσο πιο εύκολο είναι να σηκώσεις και το βάρος των συνεπειών τους. Όσο αμφισβητείς και αντιστέκεσαι, είτε μέσα είτε έξω από τη φυλακή, απέναντι σε αυτά που σου πασάρουν για ιδανικά, όταν διεκδικείς την ελευθερία σου κόντρα στον νόμο, τότε αυτόματα απειλείς και τη ροή της κανονικότητας που έχει επιβάλλει η εξουσία αλλά και όσοι κι όσες πιστά τη συντηρούν. Κι όταν καταφέρει να σε φυλακίσει τότε προφανώς προσπαθεί να κατοχυρώσει το μεγαλύτερο δυνατό χρονικό διάστημα παραμονής σου εντός των τειχών. Αν άλλωστε ανατρέξουμε σε πολλές υποθέσεις αναρχικών αιχμαλώτων γίνεται εμφανές αυτό ακριβώς στο οποίο αναφέρομαι. Οι ψευδείς ειδήσεις των καναλιών, των διαπλεκόμενων καπιταλιστών, δημιουργούν κλίμα τρομοϋστερίας ανοίγοντας το δρόμο στους αστυνομικοδικαστικούς μηχανισμούς να κάνουν τη βρώμικη δουλειά. Βαρύ κατηγορητήριο, στοιχεία βασισμένα σε ενδείξεις (πχ μίγματα DNA), ευρήματα που ακόμα και όταν προκύπτουν από βάσιμα δεδομένα μπαίνουν στο πλαίσιο μιας βαρύτερης ποινικά κατηγορίας.
Τέτοιες περιπτώσεις, αποτελούν και οι υποθέσεις για τις οποίες θα δικαστώ. Από τη στιγμή που στις 29 Γενάρη η αντιτρομοκρατική συνέλαβε 3 άτομα, είχε και τη δυνατότητα να μας φορτώσει και την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης. Οποιαδήποτε παράνομη πράξη είχε τελέσει το κάθε άτομο από εμάς, αυτόματα αποκτά και μεγαλύτερη ποινική βαρύτητα υπό την ομπρέλα της οργάνωσης, η οποία σύμφωνα με το κατηγορητήριο έχει σαφή δομή ιεραρχία και στόχους. Άσχετα αν βάσει στοιχείων δεν προκύπτει η ύπαρξη της. Εδώ τα τηλεοπτικά κανάλια δικάζουν και καταδικάζουν. Παρουσιάζουν τα φαντασμένα σενάρια των μπάτσων ως αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα και διογκώνουν γεγονότα και καταστάσεις. Στην περίπτωσή μου μάλιστα επί μία εβδομάδα βάφτιζαν γιάφκα το νόμιμα νοικιασμένο σπίτι μου εντός του οποίου δε βρέθηκε τίποτα παράνομο. Δεν επιθυμώ όμως αυτή τη στιγμή να μιλήσω με νομικούς και δικαστικούς όρους, αναφερόμενη σε στοιχεία αθωότητας ή στοιχεία ενοχής. Θα προσπαθήσω να εκφραστώ με τους δικούς μου όρους υπερασπιζόμενη τις επιλογές μου.
Αρνούμαι να δεχτώ την κατηγορία που με θέλει μέλος εγκληματικής οργάνωσης, ειδικά όταν οι πράξεις που με οδήγησαν στην φυλακή αφορούν την έμπρακτη αλληλεγγύη που έδειξα σε δύο καταζητούμενους ανθρώπους. Δεν γίνεται αυτή μου η απόφαση, η οποία έχει τόσο πολιτικές όσο και συναισθηματικές διαστάσεις, να συνδεθεί με τη δράση εγκληματικής οργάνωσης και να ενταχθεί σε μία εξουσιαστική δομή με εγκληματικούς σκοπούς κατ’ εικόνα της κρατικής μαφίας των διαπλεκόμενων κυβερνητικών, μπάτσων, δημοσιογράφων και δικαστών. Μια εγκληματική οργάνωση (όπως την ορίζει ο νόμος 187 βάσει του οποίου κατηγορούμαστε) κρύβει πίσω της ανθρώπους εγκεφάλους και ανθρώπους εκτελεστές. Κάτι τέτοιο είναι κάτι παραπάνω από προσβλητικό για τις σχέσεις που έχουμε επιλέξει να έχουμε.
Τη σάπια αυτή εικόνα προωθούν οι μπάτσοι στη δικογραφία αναφέροντας τον Γιάννη ως τον αρχηγό της οργάνωσης και αναπαράγουν όλοι οι ξεφτιλισμένοι και προσκυνημένοι δημοσιογράφοι που με παρουσιάζουν ως τη φίλη-βοηθό του. Κανείς δε με παρέσυρε και κανείς δε βρίσκεται μπροστά μου στη διαδρομή που ακολουθώ. Επέλεξα να συμπορευτώ με τους κινδύνους που συνεπάγονται οι επιλογές που εκφράζουν τις δικές μου αξίες και ιδανικά. Μακριά από σχέσεις ιεραρχίας και εκμετάλλευσης που πολλοί και διάφοροι επιχειρούν να μας προσάψουν. Αυτή η αφήγηση των μπάτσων και των δημοσιογράφων έχει ως στόχο τη συκοφάντηση των επιλογών ζωής και αγώνα που κάναμε, ενώ εξαρχής η στάση μου απέναντι στις δικαστικές αρχές ήταν ξεκάθαρη.
Θα μπορούσα ενδεχομένως να διεκδικήσω ευνοϊκότερη μεταχείριση αν αποδεχόμουν το παραπάνω αφήγημα μην αναλαμβάνοντας καμία ευθύνη και δηλώνοντας άγνοια, όμως πόσο αξιοπρεπές θα ήταν κάτι τέτοιο; Θα αναιρούσε τις ίδιες τις σχέσεις για τις οποίες παλεύουμε. Γνώριζα πως οδηγώ ένα κλεμμένο αυτοκίνητο με δύο καταζητούμενους. Υπερασπίζομαι την αλληλεγγύη με τους καταζητούμενους συντρόφους έμπρακτα είτε εκτός είτε εντός της φυλακής. Το γεγονός όμως ότι αναλαμβάνουμε ο καθένας μας τις ευθύνες που του αναλογούν δεν σημαίνει πως θα επιτρέψουμε να κατηγορηθεί ή να καταδικαστεί κάποιος από μας για πράξεις που βασίζονται σε ελλιπή ή ανύπαρκτα στοιχεία. Το αστυνομικό σενάριο ότι είμαστε εγκληματική οργάνωση με δομή ιεραρχία και ρόλους με σκοπό τη διάπραξη ληστειών και πως κατά τη σύλληψη μας κάναμε διακίνηση οπλισμού απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Το γεγονός ότι γνώριζα για την ύπαρξη οπλισμού στο αυτοκίνητο που οδηγούσα δεν σημαίνει ότι τα κατείχαμε από κοινού ως εγκληματική οργάνωση ή ότι τα διακινούσαμε. Η βαρύτερη ποινικά κατηγορία που έχω είναι η κατοχή και διακίνηση βαρέων όπλων στα πλαίσια εγκληματικής οργάνωσης αλλά τόσο από τη σύλληψη (αφού δεν βρέθηκε κάποιο όπλο πάνω μου) όσο και από τις μετέπειτα έρευνες στο σπίτι μου, δεν προκύπτουν στοιχεία που να αποδεικνύουν αυτούς τους ισχυρισμούς.
Θα υπερασπιστώ τις σχέσεις μας, θα υπερασπιστώ την επιλογή μου να σταθώ έμπρακτα αλληλέγγυα στους καταζητούμενους, αλλά θα αποδομήσω οποιοδήποτε αστυνομικό σενάριο δεν πατάει σε στοιχεία καθώς δε σκοπεύω να τους χαρίσω ούτε μία μέρα απ’ τη ζωή μας παραπάνω στις φυλακές τους.
Όμως επειδή η εκδικητικότητα των κρατικών υπηρεσιών απέναντι μας δεν σταματάει εδώ, έχω να αντιμετωπίσω ένα ακόμη ξεχωριστό δικαστήριο με τις κατηγορίες της αντίστασης και εξύβρισης στους νταήδες της αντιτρομοκρατικής κατά τη διαδικασία λήψης DNA. Διαδικασία κατά την οποία πραγματοποιείται “λήψη γενετικού υλικού με σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια”. Επαναφέρω στη μνήμη μου εκείνες τις στιγμές που προσπαθούσαν να μου αποσπάσουν γενετικό υλικό και το μόνο που θυμάμαι είναι μεγαλόσωμους άντρες (οι γυναίκες που με μετέφεραν μέχρι τότε φαίνεται είχαν πάει για φαγητό) να μπουκάρουν στο κελί του 11ου προσπαθώντας να με ακινητοποιήσουν. Έπεσαν όλοι πάνω μου ενώ εγώ προσπαθούσα να προστατέψω το κεφάλι μου από τα απανωτά χτυπήματα στον τοίχο. Αφού με έσυραν έξω φορώντας μου πισθάγκωνα τις χειροπέδες με πήγαν σηκωτή σε ένα δωμάτιο του 12ου ορόφου όπου προφανώς και δεν είχε κάμερες να καταγράφουν τα αίσχη που κάνουν. Ποια ακριβώς ήταν η φοβερή αντίσταση που μπορούσα να φέρω; Μόνη μου απέναντι σε 5 άντρες. Με τα χέρια δεμένα στη βιδωμένη στο πάτωμα καρέκλα και δύο από τα καθάρματα της αντιτρομοκρατικής να με είχαν πιάσει από τους μηρούς τραβώντας και ανοίγοντας τα πόδια μου μέχρι το σημείο που νόμιζα ότι θα σπάσουν. Πόσο να καταφέρω να αντισταθώ όταν ταυτόχρονα οι υπόλοιποι με πίεζαν στο κεφάλι μου (όπου έχω ευαισθησία λόγω πρόσφατης εγχείρησης) ώστε να ανοίξω το στόμα μου για να βάλουν τη μπατονέτα; Η λέξη αξιοπρέπεια λοιπόν δεν θα αγγίξει ούτε μια στιγμή της ζωής τους και η ελάχιστη και δίκαιη αντίσταση που κατάφερα να προβάλλω ήταν η άμυνα στη βία που δεχόμουν.
Είναι οι άνθρωποι της ίδιας υπηρεσίας που επί μήνες μετά την απόδραση του Γιάννη είχαν γίνει η σκιά μου σε ότι και αν έκανα. Έξω από το σπίτι μου, στις μετακινήσεις μου, μέσα στην αυλή του σπιτιού μου στη μέση της νύχτας, στους περιπάτους μου στο βουνό, έξω από τους χώρους εργασίας φίλων μου, στα σπίτια της οικογένειας μου, στα ταξίδια μου εκτός Αθηνών. Ακόμα και εντός του χώρου του πανεπιστημιακού ασύλου πριν επισήμως καταργηθεί από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Είναι οι ίδιοι που με θράσος εισέβαλαν δύο φορές στο σπίτι του παππού μου, ενός ηλικιωμένου ανθρώπου, ζητώντας του μάλιστα να γίνει λήψη DNA. Είναι εκείνοι που έχουν επιλέξει να δουλεύουν για μια υπηρεσία του βαθέως κράτους που κινείται με σκιώδη τρόπο και δεν περιορίζεται από τη νομιμότητα στις πρακτικές που ακολουθεί. Έχει χτίσει τα θεμέλια όσο πιο βαθιά γίνεται σε παράνομες μεθόδους. Εμείς τιμωρούμαστε αυστηρά για την παράβαση των νόμων τους, όμως ο κρατικός μηχανισμός και τα στελέχη του, από την κυβέρνηση μέχρι τις περίοπτες αστυνομικές υπηρεσίες, περπατάνε συχνά πέρα των νόμων που κατασκεύασαν για τον έλεγχο του πληθυσμού και την υποταγή στη θλιβερή κανονικότητα που επιβάλλουν. Φυσικά η εκδικητικότητα των κρατικών μηχανισμών συνεχίζεται και εντός των τειχών. Ειδικό καθεστώς περιορισμού (από την πρώτη κιόλας εβδομάδα μου έχει ανακοινωθεί από τη διεύθυνση της φυλακής ότι μπορώ να μείνω αποκλειστικά σε κελί του κάτω ορόφου καθώς θεωρούμαι ύποπτη απόδρασης), συνεχείς έρευνες στα κελιά μας, και νταηλίκια από την ειδική ομάδα ερευνών.
Όπως και να ‘χει, όλα αυτά που περιγράφω, σε καμία περίπτωση δεν αποσκοπούν στην αύξηση του φόβου που φέρει η ιδέα του εγκλεισμού. Άλλωστε εκτιμώ πως ο καθένας και η καθεμιά που έχει βιώσει την καταπίεση της κοινωνίας φυλακής και προσπαθεί να δραπετεύσει απ’ αυτή, μπορεί να κάνει και τις αντίστοιχες προεκτάσεις για τη ζωή των ανθρώπων εδώ μέσα. Να κατανοήσει τα κοινά που έχουν τα σίδερα εντός και εκτός των τειχών. Εκείνο που έχει σημασία, είναι πως η πιθανότητα του να βρεθεί κανείς μέσα στη φυλακή καταλαμβάνει ένα πολύ μεγάλο μέρος της ζωής και της προσπάθειας όλων όσων αποφασισμένοι και αποφασισμένες αγωνίζονται και αντιδρούν σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και αρνούνται να υποταχθούν στο νόμο και την τάξη που επιβάλλει το καθεστώς. Γιατί όταν αντιστέκεσαι ή προσπαθείς να επιτεθείς απέναντι σε ένα σύστημα καταπίεσης και εκμετάλλευσης, ή όταν εκφράζεις την αλληλεγγύη με τους ανθρώπους που το σύστημα αυτό διώκει και φυλακίζει, δεν μπορείς να μην οδηγηθείς σε παράνομα μονοπάτια μικρά ή μεγάλα, βατά ή δύσβατα. Όταν επιλέγεις να αγωνιστείς περιορισμένος από τα πλαίσια του νόμου τότε και ο αγώνας σου αυτόματα γίνεται προβλέψιμος και ελεγχόμενος. Η ισχύς και η αποτελεσματικότητα μιας προσπάθειας, η πιθανότητα του να πετύχει, να ζήσει περισσότερο, μεγαλώνει όσο αυξάνεται η πολυπλοκότητα της και το πόσο απρόβλεπτη μπορεί να γίνει. Μέσα σε ένα σύστημα που συνέχεια εξελίσσεται με βασικό όπλο του την αφομοίωση κάθε αντίδραση εύκολα μπορεί να απορροφηθεί από το ρυθμό κατανάλωσης και να γίνει ένα ακόμα προϊόν στα ράφια του καπιταλισμού. Σε μία εποχή όπου η ελευθερία της έκφρασης των επιλογών του καθενός και της καθεμιάς μοιάζει ψεύτικα να γίνεται ένα κεκτημένο, δεν μπορούμε να παρακούμε τον ήχο από τις αλυσίδες που σέρνουμε γύρω μας. Κάπου εδώ μπαίνουν προσεκτικά σχεδιασμένα τα σύνορα της ελευθερίας μας που πρέπει να διαβούμε. Ακριβώς γιατί σύνορα και ελευθερία δεν πάνε μαζί. Ακριβώς γιατί και οι δικοί μας ρυθμοί εξέλιξης πρέπει να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Για να μην ακολουθούμε καταστάσεις μα να είμαστε έτοιμοι και έτοιμες να τις δημιουργούμε.
Μέσα σε αυτό το αίσχος του ανθρώπινου πολιτισμού που δομείται πάνω στη δυστυχία, υπάρχει και η όμορφη επιθυμία της αντίστασης. Από έναν φυλακισμένο που αποφασίζει να σπάσει τα δεσμά της φυλακής, από μία γυναίκα που αρνείται τις συνθήκες εργασίας που της επιβάλλουν τα αφεντικά της, από τους αυτόχθονες πληθυσμούς που πολεμάνε να ζήσουν στο φυσικό περιβάλλον ενάντια στη λεηλασία του από τον καπιταλισμό, μέχρι την τίγρη που σκοτώνει τον θηριοδαμαστή της. Από τα οδοφράγματα των δυτικών μητροπόλεων μέχρι τους αιματηρούς ξεσηκωμούς που ανατρέπουν τυραννικά καθεστώτα που συντηρούν την εντατική εκμετάλλευση στις λιγότερο ευνοημένες περιοχές του πλανήτη. Μικρές ή μεγάλες εξεγέρσεις που μόνο δύναμη μπορούν να μας γεμίσουν. Στις οποίες αν δεν δώσουμε προσοχή, οι οποίες αν δεν βάλουν φωτιά στη φαντασία μας, είμαστε καταδικασμένοι να κολυμπάμε στις ίδιες δίνες που προκαλούν οι κύκλοι που κάνει η ιστορία. Γιατί η ιδέα μιας συνολικής επανάστασης φαντάζει ωραία, όμως όσο μας εγκλωβίζει η μιζέρια της πραγματικότητας και δεν δημιουργούμε το τώρα, σκοτώνουμε αυτή την ιδέα πριν καν την γεννήσουμε.
Σε αυτό το σημείο μιας και όσο γράφω τις τελευταίες λέξεις από εδώ μέσα μου δημιουργούνται συναισθήματα δύναμης, δεν μπορώ να μην εκφράσω και αυτά που με αποδυναμώνουν. Όταν με πέταξαν στο κελί του 11ου, ή κάθε φορά που έμπαινα στα μεταγωγικά κλουβιά, οι πρώτες μου σκέψεις έτρεχαν σε όλα εκείνα τα ζώα που φυλακίζουν πολλών ειδών σιχάματα του ανθρώπινου είδους. Εγώ ήξερα πως βρίσκομαι για αρκετούς και συγκεκριμένους λόγους φυλακισμένη και πως αυτή η φυλάκιση έχει ένα χρονικό όριο, αλλά τόσα ζώα που ζουν αυτή τη βαρβαρότητα που βιώνω εγώ τώρα, αδυνατούν να καταλάβουν τους λόγους ή να δουν ένα χρονικό όριο -αν υπάρχει- στον εγκλεισμό τους. Για την ακρίβεια η βαρβαρότητα που βιώνουν είναι πολύ μα πολύ μεγαλύτερη. Και πέρα από τη φρίκη που χαρακτηρίζει αυτή τη συνθήκη, το ζήτημα είναι και πρέπει να είναι καθαρά πολιτικό. Αν θέλουμε να εξελισσόμαστε και να δημιουργούμε καταστάσεις πρέπει να γνωρίζουμε και το έδαφος στο οποίο θα ανθίσουν οι προσπάθειές μας. Για να έχουμε την ευκαιρία να παραμείνουν ζωντανές δεν μένει παρά να ανοίξουμε τα μάτια μας απέναντι στην αλήθεια της πραγματικότητας. Δεν γίνεται να γυρνάμε το κεφάλι στην πιο σκληρή εκμετάλλευση που υφίσταται στη γη, εκείνη της φύσης και όλων των υπόλοιπων ζώων από τον άνθρωπο. Ακόμα και όλοι όσοι και όσες από εμάς έχουμε επιλέξει να δούμε και να πολεμήσουμε αυτή την πραγματικότητα δεν σημαίνει πως ως άνθρωποι δεν συντηρούμε αυτή την αθλιότητα. Αλλά ακριβώς επειδή η ζωή ολόκληρη σε αυτό το σάπιο σύστημα είναι ένας συμβιβασμός, όταν επιλέγεις να αγωνιστείς προσπαθείς να δώσεις όλο σου το είναι και να σταθείς με αξιοπρέπεια. Ακόμα οι προσπάθειές για την απελευθέρωση της φύσης και των ζώων είναι σε τόσο μικρό στάδιο που επιτρέπουν στη δύναμη των δομών εξουσίας του τεχνοβιομηχανικού συμπλέγματος να βρίσκεται μίλια μπροστά μας. Ούτε αριστερές είμαστε, ούτε κομμουνιστές αλλά αναρχικοί και αναρχικές και ο αγώνας μας για απελευθέρωση δε χωράει σε προδιαγεγραμμένα στάδια, αντίθετα διαχέεται παντού και πάντα ενάντια σε κάθε εξουσία. Γιατί αν αγωνιζόμαστε με λογικές του τύπου ας λύσουμε το ζήτημα των ανθρώπων και πάμε έπειτα στα ζώα και τη φύση, τότε θα συνεχίσουμε να ξεκοιλιάζουμε πτώματα ζώων πού δολοφονήθηκαν στα πιο σκληρά κάτεργα της ιστορίας της ύπαρξης, αυτά των εργοστασίων παραγωγής κρέατος και ζωικών προϊόντων ή αυτά των εργαστηρίων πειραμάτων όλων των φαρμακοεταιριών. Θα συνεχίσουμε να αφήνουμε τους κυνηγούς να σκοτώνουν την άγρια ζωή και μεγάλες βιομηχανίες να πλουτίζουν καταστρέφοντας και τα τελευταία δάση. Θα βρωμίζουμε νερό και γη θεωρώντας πως όλα γύρω μας είναι αναλώσιμα. Θα συνεχίσουμε να κλείνουμε ζώα μέσα στα σπίτια μας και με φόβο για τον θάνατο θα σκοτώνουμε τη ζωή τους. Θα τα χρησιμοποιούμε για διασκέδαση, θα τα αγοράζουμε, θα τα πουλάμε και θα τα φυλακίζουμε στους ζωολογικούς μας κήπους. Θα συνεχίσουμε τότε να ταΐζουμε με αίμα την ανθρώπινη περιέργεια, επεκτατικότητα και την ανάγκη για κυριαρχία. Μόνο λίγο να κοιτάξει κάποιος ένα δάσος, έναν πληθυσμό άγριων ζώων, ακόμα και τις τόσες γάτες που βρίσκονται εδώ στη φυλακή, δεν γίνεται να μην οδηγηθεί σε μία πολύ συγκεκριμένη παρατήρηση. Πως τουλάχιστον όλα αυτά τα ζώα, φυλακισμένα, άγρια, μπάσταρδα αδέσποτα, δεν θα πάψουν ποτέ να παλεύουν για την ελευθερία τους. Δεν θα δαμάσουν ποτέ τα άγρια ένστικτα τους και πως μπροστά στον πόλεμο που δέχονται δίνουν τον πιο δύσκολο αγώνα για ζωή. Κάτι που εμείς ως άνθρωποι πάμε να θάψουμε βαθιά μέσα μας, υποταγμένοι πια στην ίδια την εξυπνάδα που δοξάζουμε.
Ο αγώνας για ολική απελευθέρωση πρέπει να μας μαγνητίζει και να μας πετάει την ίδια στιγμή μπροστά σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης. Ο σκοπός λοιπόν δεν ταυτίζεται με κάποια στενή γραμμή ή κάποιο ζήτημα αριθμητικής υπέροχης απέναντι στον εχθρό. Ταυτίζεται με την πολυπλοκότητα της σκέψης, τη δύναμη της θέλησης. Μακριά από τα στενά όρια που μας επιβάλλει όχι μόνο η εξουσία αλλά και η εσωτερικευμένη καταπίεση με τη μορφή του φόβου από τον ίδιο μας τον εαυτό ή ακόμα και από το ίδιο το περιβάλλον στο οποίο αγωνιζόμαστε. Είναι πολύ χρήσιμο να αναγνωρίζουμε τις όποιες παθογένειές και να τις αντιμετωπίζουμε ατομικά και συλλογικά, μα σίγουρα είναι παντελώς άχρηστο να ζούμε μέσα στις αυταπάτες μας. Μακριά από την ταλάντωση δυναμικής-εφησυχασμού του κινήματος, έχουμε επιλέξει να μπούμε σε ένα καζάνι που συνεχώς βράζει. Με άρνηση των ρόλων έμπειρων-άπειρων, φυλακισμένων-ελευθέρων, σωστού ή λάθους στα πλαίσια μιας πολιτικής καθαρότητας. Ενάντια στις όποιες ηρωοποιήσεις που μόνο ανακύκλωση ιδεών προκαλούν. Με ενσωμάτωση και όχι περιθωριοποίηση όλων των διαφορετικών πεδίων αγώνα που γεννά η ομορφιά της αναρχίας. Χρειάζεται απλά λίγο σπρώξιμο της έκφρασης της σκέψης, πολύ αποφασιστικότητα και αφοσίωση στην επιθυμία. Με πηγή της δύναμης μας την λύσσα να ανασάνουμε μέσα σε όσο πιο πολλές στιγμές άγριας ελευθερίας.
Βαλαβάνη Δήμητρα
Φυλακες Κορυδαλλού
10/10/2020
Αρχική δημοσίευση 10/10/2020 από athens.indymedia.org
