Γιαννινα: 3 χρόνια καταληψη acta et verba – κουρεμένου 5

0
197

3 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ACTA ET VERBA– ΚΟΥΡΕΜΕΝΟΥ 5

ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΜΙΛΑΕΙ

Ακριβώς 3 χρόνια πριν, στις 6 Απριλίου του 2015, συνέβη εδώ, στην μικρή γειτονιά της οδού Κουρεμένου, ένα αξιοσημείωτο γεγονός. Αναδύθηκε με τον πιο έκδηλο τρόπο, η κρατική στρατηγική ως προς την στέγαση και η οποία εκδηλώθηκε με την κατασταλτική κίνηση ενάντια στο κατειλημμένο αυτοδιαχειριζόμενο οίκημα με τον αριθμό 5. Όλων των ειδών τα σώματα ¨ασφαλείας¨, χέρι – χέρι με τη εισαγγελία, εκκένωσαν το κτίριο, συνέλαβαν έναν κάτοικό του και προκάλεσαν βίαιες συγκρούσεις με τους συγκεντρωμένους, τραυματίζοντας ορισμένους από αυτούς. Την σκυτάλη της καταστολής πήραν τα δικαστήρια και η υπόθεση ακόμη εκκρεμεί.

Οι δικαστές όμως κι οι μπάτσοι, δεν είχαν- ούτε τώρα έχουν- καταλάβει με ποιους έχουν να κάνουν. Νόμισαν  πως θα αντιμετωπίσουν έναν Δαυίδ και θα τον αποτελειώσουν με μιάς, μα βρήκαν μπροστά τους πολλούς και πολλές, που υπερασπίστηκαν το εγχείρημα με σθένος και υπομονή. Οι Δαυίδ στην εποχή μας, δεν είναι στατικοί ούτε έχουν ένα και μόνο πεδίο μάχης. Είναι διάχυτοι, στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, στα σχολεία και τις σχολές και περικυκλώνουν καθημερινά τον καπιταλιστικό Γολιάθ. Βρήκαν μπροστά τους λοιπόν ένα κίνημα αντίστασης το οποίο ούτε να δικάσουν ούτε να καταστείλουν μπορούν. Αλήθεια, ποιος από τους δικαστές με τις μουδιασμένες γλώσσες από το γλείψιμο και τους παχυλούς μισθούς ,μπορεί να δικάσει την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ; Ποιος από τις δειλές κουστωδίες των μπάτσων, μπορεί να τρομάξει του αγωνιστές; Κανείς.

Η εκκένωση της κατάληψης στέγης της Κουρεμένου 5, ήταν η πρώτη εκκένωση που πραγματοποιήθηκε με την πολιτική ευλογία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Καμία απορία δεν προκάλεσε όμως αυτό το γεγονός, καθώς ήταν βέβαιο, πως δεν θα υπήρχε καμία αλλαγή στον τρόπο που θα αντιμετώπιζε το κράτος-ανεξάρτητα αν οι διαχειριστές του καρφιτσώνουν αριστερή ταμπελίτσα και κόκκινα γαρύφαλλα στο πέτο- ανάλογες κοινωνικές δράσεις, ουσιώδους επίλυσης του στεγαστικού προβλήματος. Η απόδειξη δεν έρχεται μόνο με την συνέχιση των εκκενώσεων καταλήψεων στο σήμερα, αλλά και με την διακηρυγμένη παραχώρηση των σπιτιών στις τράπεζες μέσω των πλειστηριασμών. Αυτό που προσπαθούν να επιβάλλουν είναι η απόλυτη επικυριαρχία του κεφαλαίου στις ζωές μας, η πεποίθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να υπάρχει, που να μην βρίσκεται μέσα στην καπιταλιστική αγορά, τίποτα δεν είναι ¨φυσικό¨ αν δεν υποτάσσεται στην σφαίρα του εμπορεύματος. Τα πάντα πρέπει να ανταλλάσσονται με χρήμα, τα πάντα πρέπει να ικανοποιούν κάποιο ιδιωτικό συμφέρον, τα πάντα οφείλουν να έχουν σαν στόχο την εξαγωγή κέρδους. Οι καταλήψεις συνεπώς, μπαίνουν εμπόδιο σε αυτή την επιβολή.

Η κατάληψη στέγης στην οδό Κουρεμένου, δεν είναι απλά κατοικία λίγων ανθρώπων ούτε τέσσερα ντουβάρια με έναν συμπαθητικό μπαχτσέ απέξω.Είναι ένα σπίτι-πρόταση. Είναι ένα σπίτι που μέσω των κατοίκων του, μιλάει. Μιλάει για την δυνατότητα να μην πληρώνεις τα μαλλιά της κεφαλής του για να ζήσεις. Μιλάει για την δυνατότητα να διεκδικείς, χωρίς να σε τρομοκρατεί το ενοίκιο, οι λογαριασμοί και οι δόσεις που τρέχουν. Μιλάει για την ευκαιρία να λύνεις τα προβλήματά σου χωρίς να μεσολαβούν οι πολιτικοί, οι θεσμοί και τα κομματόσκυλα. Μιλάει για την επιλογή να μοιράζεσαι, αντί να σφετερίζεσαι, να προσφέρεις αντί να πατάς επί πτωμάτων. Μιλάει για την ισοτιμία, την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια. Μιλάει για τον κομμουνισμό και την αναρχία, όχι σαν άπιαστες θεωρίες, αλλά ως πράξη που συμβαίνουν εδώ και τώρα. Τίποτε από αυτά δεν είναι μακρινό, τίποτε από αυτά δεν είναι ουτοπία.

Η αναρχία όμως και ο κομμουνισμός δεν αφορούν μόνο ορισμένα σπίτια και κοινότητες, αλλά είναι προτάγματα που αναφέρονται στην οργάνωση όλης της κοινωνίας. Γιατί μπορεί ένα κατειλημμένο σπίτι, να είναι μια ανάσα μέσα στην βαρβαρότητα που ζούμε, μα ο στόχος παραμένει το σπάσιμο της κοινωνικής ασφυξίας που προκαλεί η καταπίεση, η εκμετάλλευση και η μισθωτή σκλαβιά. Για αυτό λοιπόν συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε την κατάληψη της οδού Κουρεμένου, όχι μόνο γιατί λύνουμε κάποιες από τις βασικές μας ανάγκες, όχι μόνο γιατί είναι πιο όμορφο να ζει κανείς συλλογικά και σίγουρα όχι γιατί έχουμε ¨εγκαθιδρύσει¨ μια νέα ιδιοκτησία στο σπίτι με την οποία άλλωστε είμαστε σθεναρά ενάντιοι. Την υπερασπιζόμαστε πρωτίστως, γιατί αποτελεί ένα σημείο αντίστασης, ένα ακόμα μέρος της δημιουργικής ραδιουργίας ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα.

Τα τρία χρόνια που ζούμε σε αυτή τη γειτονιά, είδαμε πως μπορεί οι πόρτες να χουν κλειδαριές, μα τις βρήκαμε πάντα ανοιχτές, όπως κι οι γείτονες βρήκαν τη ¨δική¨ μας. Πίσω όμως από αυτές τις πόρτες, πέρα από τα χαμόγελα και τις θερμές καλημέρες, συναντήσαμε και αγωνίες, ζόρια και αδιέξοδα, για τους μειωμένους μισθούς, τις πετσοκομμένες συντάξεις, τα δάνεια, τους φόρους και τα πανάκριβα φάρμακα. Τις ίδιες αγωνίες, τα ιδία ζόρια και αδιέξοδα νιώθουμε κι εμείς. Τα ίδια προβλήματα που προκύπτουν από την εξαθλίωση, πυροδότησαν την επιλογή να καταλάβουμε ένα άδειο κτίριο και να ζήσουμε λίγο καλύτερα, παίρνοντας πραγματικά τη ζωή στα χέρια μας. Τα κοινά προβλήματα όμως, δεν μπορούν να λυθούν παρά με κοινούς αγώνες. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, πέρα από το να συζητούμε, να επικοινωνούμε, να μοιραζόμαστε, ακόμη και να διαφωνούμε για τα ζητήματα που μας απασχολούν. Αυτή είναι η μαγιά, που φουσκώνει πάντα τις δυνάμεις της κοινωνίας. Είναι η διαδικασία που σπάει τον φόβο, εκμηδενίζει τη μιζέρια και πάει στην άκρη την εξατομίκευση. Κι αυτές οι δυνάμεις είναι που χτίζουν τα σπίτια, που παράγουν τα προϊόντα και που γίνονται – αν το θελήσουν συνειδητά- η ορμή που αλλάζει τον κόσμο.

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ACTA ET VERBA– ΚΟΥΡΕΜΕΝΟΥ 5

Το κείμενο σε pdf: 3 xronia acta et verba

via actaverbasquat.wordpress.com