Το παρακάτω κείμενο μοιράστηκε στις μικροφωνικές που πραγματοποιήθηκαν την Πέμπτη το πρωί στην Ακαδημία και την Παρασκευή το βράδυ στο Κουρμανιό:
Το κτίριο που στεγαζόταν η κατάληψη Μπρούκλυν γκρεμίστηκε ολοσχερώς,
όμως δυστυχώς για τους εχθρούς της ελευθερίας οι ιδέες μας δεν καταρρέουν μαζί με τα ντουβάρια.
Τη Δευτέρα 15/7 τα χαράματα, γύρω στις 6, πραγματοποιήθηκε επιχείρηση εκκένωσης και κατεδάφισης της κατάληψης Μπρούκλυν. Σε αντίθεση με ό,τι αναφέρεται στα καθεστωτικά για εγκατάλειψη του σπιτιού από τους κατοίκους του, το σπίτι προφανώς συνέχιζε να κατοικείται και μόλις την προηγούμενη βδομάδα είχε δημόσια ανοιχτή εκδήλωση. Οι μπάτσοι σε πλήρη συνεννόηση με τα συνεργεία και τον εργολάβο φρόντισαν να εισβάλλουν στο μικρό μεσοδιάστημα που το σπίτι έμενε σχεδόν καθημερινά άδειο για κάποια ώρα λόγω των ωραρίων δουλειάς των καταληψιών. Καθώς λοιπόν μία εκ των καταληψιών βρισκόταν στο δρόμο για την επιστροφή στο σπίτι ειδοποιείται τυχαία από διερχόμενο γείτονα ότι «έξω από το σπίτι γίνεται χαμός». Σπεύδει εκεί, ενώ αρχίζει να ενημερώνεται και αλληλέγγυος κόσμος. Δυο κλούβες ματάδες, όλη η ομάδα ΟΠΚΕ, Διας και ένας υπεράριθμος συρφετός από ασφαλίτες και καπελάκηδες είχαν κατακλύσει τη γειτονιά και είχαν κλείσει την κυκλοφορία στους γύρω δρόμους, ενώ μια μπουλντόζα είχε αρχίσει να γκρεμίζει τον μπροστά τοίχο του σπιτιού. Τα κραξίδια στους μπάτσους και η απαίτηση της συντρόφισσας να μπει στο σπίτι σταμάτησαν προσωρινά την μπουλντόζα. Με το πέρασμα του χρόνου προσέγγισαν το σπίτι και άλλοι σύντροφοι και συντρόφισσες ενώ κατάφεραν να μπουν στο σπίτι κάποιοι ακόμα καταληψίες μιας και πλέον μπάτσοι και εργάτες των συνεργείων είχαν μπει σε διαδικασία επίσπευσης του αδειάσματος του σπιτιού από τα αντικείμενα που βρίσκοταν εντός. Μια ομάδα αλληλέγγυων είχε μαζευτεί σε σημείο που είχε οπτική επαφή με το σπίτι αλλά ήταν αδύνατον να προσεγγίσει περισσότερο, έκανε αισθητή την παρουσία της με συνθήματα που ενώνονταν με τις φωνές των καταληψιών. Όταν τελείωσε το άδειασμα του κτιρίου, δύο εκ των καταληψιών αρνήθηκαν να αποχωρήσουν από το σημείο όπως τους προτάθηκε από τους αρχίμπατσους. Έμειναν λέγοντας πως δεν πρόκειται για οικειοθελή αποχώρησή τους από το σπίτι αλλά για τη βίαιη εκκένωση του σπιτιού του οποίου κατοικούν και είναι πρόθυμοι να αναλάβουν την ευθύνη για αυτή τους την επιλογή. Οδηγήθηκαν στο περιπολικό και από κει στο τμήμα. Ήταν ξεκάθαρο πως η γραμμή των μπάτσων ήταν να μη δοθεί συνέχεια και να μην υπάρξουν συλλήψεις, ακόμα και οι βρισιές και προσβολές των καταληψιών ενάντια στους μπάτσους μέσα στο τμήμα δεν στάθηκαν ικανά να μετατρέψουν τις προσαγωγές σε συλλήψεις και εν τέλει οι σύντροφοι αφέθηκαν ελεύθεροι. Το μικρό σπιτάκι στην Ακαδημίας 16 γκρεμίστηκε ολοσχερώς, όμως δυστυχώς για τους εχθρούς της ελευθερίας οι ιδέες μας δεν καταρρέουν μαζί με τα ντουβάρια.
Η εκκένωση-κατεδάφιση της κατάληψης Μπρούκλυν ήταν ένα μόνο στιγμιότυπο από τη μάχη που διεξάγεται μεταξύ δύο κόσμων σε σύγκρουση. Αν και η στιγμή επιλέχθηκε από τον εχθρό για να εξυπηρετήσει με τον πιο βολικό τρόπο το σκοπό του, ταυτόχρονα απεικόνισε με τον πιο γλαφυρό τρόπο την ξεφτίλα του. Προφανώς όταν επιστρατεύουν αιφνιδιαστικά σύσσωμο τον ένοπλο μπατσοστρατό και τις μπουλντόζες μπορεί να εκτοπιστούμε και να χάσουμε έδαφος, με τη γεωγραφική έννοια του όρου, μιας και δεν υπερέχουμε στρατιωτικά απέναντι στην οργανωμένη νόμιμη βία του κράτους, αν και συχνά καταφέρνουμε να σπάσουμε το μονοπώλιο αυτής.
Η πάνοπλη επιχείρηση-υπερπαραγωγή δεν επιβεβαιώνει παρά το φόβο τους και πως μόνο έτσι μπορούν να μας αντιμετωπίσουν (και να σταθούν απέναντι μας). Η πρεμούρα να αρχίσει η μπουλντόζα το γκρέμισμα χωρίς να γίνει καν η απαραίτητη/στοιχειώδης προεργασία-άδειασμα του κτιρίου μαρτυρά τη βαθιά τους γνώση πως ο μόνος τρόπος να μας βγάλουν δια παντός από τη συγκεκριμένη κατάληψη ήταν να την κονιορτοποιήσουν. Όσοι βρεθήκαμε εκεί (και ιδίως μέσα στο σπίτι) είδαμε την αμηχανία αυτών που ήρθαν να επιβάλλουν ένα κλίμα κατοχής στη γειτονιά, αυτών που είναι ταγμένοι στο να διασπείρουν την τρομοκρατία με ωμή βία και την εκπληξή τους μπροστά στο θράσσος και την υπερηφάνια με την οποία τους αντιμετωπίζαμε. Ήταν μια αντιστροφή ρόλων που δε θα μπορέσει ποτέ να εξηγήσει το κεφάλι όσων έχει αδειάσει από συνείδηση και έχει προσαρμοστεί στο ρόλο του εκτελεστή εντολών. Αν και οι συσχετισμοί ήταν πρακτικά υπέρ τους, για εμάς η επιβλητική τους παρουσία δεν αποτυπώνε παρά το φόβο της εξουσίας απέναντι σε ό,τι αρνείται να υποταχθεί στο δόγμα του νόμου και της τάξης. Φυσικά, δεν τα λέμε όλα αυτά για να το παίξουμε μάγκες και να αναστρέψουμε την πραγματικότητα. Μια κατάληψη χάθηκε, ξεριζώθηκε βίαια από τη γη και το τερατούργημα που σε λίγο καιρό θα πάρει τη θέση της θα είναι ένα ακόμα απτό παράδειγμα πως ό,τι συνοδεύεται με τη γαρνιτούρα της ανάπτυξης, έμμεσα ή άμεσα, έχει πατήσει πάνω στις ανάγκες των από τα κάτω και εγκαθιδρύεται μέσω της καταστολής των αντιστάσεων και της επιβολής σχέσεων εκμετάλλευσης. Όσοι προσδοκούν το χτίσιμο πολιτικής καριέρας με το δόγμα της ασφάλειας και της καταστολής δεν καταφέρνουν παρά να μας επιβεβαιώνουν πως βαδίζουμε στο σωστό δρόμο και να ξυπνούν την οργή μας απέναντι τους.
Ωστόσο, οι κόσμοι σε σύγκρουση που ξεκινήσαμε να αναφερόμαστε δε συμπυκνώνονται στο δίπολο αναρχικοί vs μπάτσοι, όπως αρέσκονται να παρουσιάζουν τα Μ.Μ.Ε. Το κράτος έθεσε τις δυνάμεις καταστολής του στη διάθεση της κερδοφορίας. Συγκεκριμένα ικανοποίησε το καθόλα νόμιμο, άρα και ιερό αίτημα των ιδιοκτητών για «καθάρισμα» της ιδιοκτησίας τους και παράδοση της στα άπληστα σχέδια τους. Άξιοι, λοιπόν, υπήκοοι και έρποντες επίδοξοι αναρριχητές στον κόσμο της εκμετάλλευσης είναι όλοι αυτοί που ζουν για την κονόμα. Και δυστυχώς αυτός ο κόσμος διαθέτει πολλούς τέτοιους σαν τους 17 ιδιοκτήτες της Μπρούκλυν, που έχουν απολέσει οποιαδήποτε μορφή συνείδησης θα μπορούσε να τους προσφέρει ίχνος αξιοπρέπειας και διαβιούν με μόνο στόχο τα λεφτά. Αν και η δειλία τους δεν τους επέτρεψε να παραστούν στην τελετή είναι αυτοί που υπόγεια κίνησαν τα νήματα. Ιδιοκτήτες ακινήτων είναι αυτοί που με τη συνδρομή εργολάβων, εταιρειών real estate, και τη στήριξη τοπικών και κεντρικών αρχόντων ανά τον ελλαδικό χώρο έχουν ανοίξει τα τελευταία χρόνια το μεγαλύτερο αλισβερίσι εκμετάλλευσης της στέγης. Μέσω της βραχυπρόθεσμης μίσθωσης που εξαντλεί τα αποθέματα κατοικιών, αποκλείει από την πρόσβαση στη στέγαση ολόκληρους πληθυσμούς και αποστειρώνει τις γειτονιές από ό,τι δεν έχει εμπορευματική αξία.
Θα ήταν κρίμα κι άδικο να μην αναφερθούμε στον ακριβοθώρητο εργολάβο της συμφοράς Γ. Παπαθανασίου, ο οποίος για να μην πνιγεί στα τσισάκια του μέχρι να έρθει η ώρα που θα εκτελούσε το έργο του φρουρούμενος από καμμιά ογδονταριά μπάτσους, διατείνονταν πως έχει εγκαταλείψει την υπόθεση. Οι πιο θλιβερές φιγούρες όλων κατά τη διεξαγωγή της επιχείρησης ήταν οι εργάτες του συνεργείου του. Σκυφτοί, κάποιοι εκ των οποίων μετανάστες, δέχονταν το χλευασμό μας που γίνανε τα χέρια όσων τους κυνήγησαν στα σύνορα αλλά και των αφεντικών τους, που πλουτίζουν με τον ιδρώτα τους και γι’ αυτούς μένει ένα ψωρομεροκάματο που πιθανά δε φτάνει ούτε για να νοικιάσουν διαμέρισμα στους τσιμεντόπυργους που οι ίδιοι χτίζουν. Αν είσαι φτωχός και έχεις ανάγκη το μεροκάματο να αντιστέκεσαι και να τάσσεσαι με την πλευρά των καταπιεσμένων, αλλιώς γίνεσαι δούλος. Κι αν πάλι σκάβεις το λάκο για τους ομοίους σου, εύκολα πέφτεις ο ίδιος μέσα.
Από την άλλη οι καταλήψεις, κομμάτια μιας ευρύτερης κοινότητας αγώνα, στεγάζουν ανθρώπους και εγχειρήματα που οι βλέψεις τους για αυτόν τον κόσμο δεν περιορίζονται στα στενά όρια της νομιμότητας ούτε εγκλωβίζονται στο φόβο της καταστολής. Οι καταλήψεις και τα αυτοοργανωμένα στέκια στήνουν αναχώματα στην εμπορευματοποίηση των βιοτικών αναγκών, αντιστέκονται σθεναρά απέναντι στην επέλαση του κράτους και των σχέσεων εκμετάλλευσης που προσπαθεί η εξουσία να επιβάλλει και πάνω από όλα λειτουργούν με βάση την αλληλεγγύη. Έννοια που άλλοτε σηματοδοτείται με απλές καθημερινές πράξεις αλληλοβοήθειας και άλλοτε γίνεται επιθετική απέναντι στους δυνάστες. Κι αν η κατάληψη Μπρούκλυν γκρεμίστηκε και η εξουσία θεωρεί πως έφερε ένα πλήγμα σε όσους ορθώνουν ανάστημα, εμείς από την πλευρά μας δηλώνουμε πως δε μιλάμε ποτέ με όρους νίκης ή ήττας. Για όλους αυτούς τους ανθρώπους που βρεθήκαμε σε αυτήν την κατάληψη είτε για να στεγαστούμε άλλοι για αρκετό καιρό, άλλοι για λιγότερο και άλλοι έστω για ένα βράδυ, είτε για να κάνουμε μια συνέλευση ή για να πιούμε έναν καφέ ανταλάσσοντας απόψεις, είτε για να δούμε μια ταινία στην ταράτσα ή να προσπαθήσουμε να δούμε τα αστέρια, αλλά και για όλους αυτούς που μας έδειξαν αλληλεγγύη, μας νοιάστηκαν και μας σκέφτηκαν, μέσα από τις σχέσεις που δημιουργήσαμε και συνεχίζουμε να αλληλοτροφοδοτούμε έχουμε ήδη νικήσει κι αυτό η εξουσία όποιο πρόσημο κι αν έχει και με όποιον τρόπο κι αν προσπαθήσει να μας εξουδετερώσει δε θα το καταλάβει ποτέ. Γιατί όπως έλεγε και η Villa Amalias:
ΠΑΝΤΑ ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΙΚΑΝΟΙ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΝ
Κατάληψη Μπρούκλυν, [email protected]
Πρωτότυπη δημοσίευση 20/07/2019
via athens.indymedia.org
