Για τον πόλεμο που μαίνεται και τις μάχες που έρχονται
Η καταστολή και η διάλυση των εσωτερικών εχθρών του δημοκρατικού καθεστώτος, είναι ένα από τα ζητήματα όπου η συνέχεια του κράτους αποκαλύπτεται και εμπεδώνεται πλήρως. Η εγκαθίδρυση και διαιώνιση της τάξης και της ασφάλειας εντός του μητροπολιτικού πεδίου είναι ζωτικό στοιχείο για την κυριαρχία διαχρονικά. Είναι η απαραίτητη συνθήκη για την ομαλή κυκλοφορία των εμπορευμάτων, την απρόσκοπτη λειτουργία των τυπικών και άτυπων θεσμών εξουσίας και πολιτικής και τη διατήρηση της κανονικότητας εντός του κοινωνικού εργοστασίου.
Η εναλλαγή των εξουσιαστικών σχηματισμών στην κυβερνητική ειδικά και κρατική γενικά εξουσία, δεν επιφέρει μεγάλες αλλαγές ουσίας στην κατασταλτική πολιτική καθώς όλες οι προσεγγίσεις έχουν στη βάση τους την εξάρθρωση των ενοχλητικών αντιπάλων τους. Έχει όμως αξία να εξετάζουμε την εκάστοτε συγκυρία μέσα στην οποία αυτές οι πολιτικές λαμβάνουν χώρα και να μελετούμε προσεκτικά τις κινήσεις του εχθρού, ώστε να διατηρούμε τα αναλυτικά μας εργαλεία ακονισμένα και τον αναρχικό αγώνα επίκαιρο και επικίνδυνο.
Η συντεταγμένη επίθεση της κυριαρχίας
Το κυβερνητικό μόρφωμα ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ. βρίσκεται σε τροχιά πρόωρων εκλογών καθώς η εντολή διακυβέρνησης που του έδωσαν οι κοιμισμένες μάζες και εκπνέει το φθινόπωρο του 2019, δε φαίνεται να κρατάει πολιτικά μέχρι τότε. Ο βασικός του αντίπαλος για την κατοχή της κρατικής εξουσίας, η Νέα Δημοκρατία, έρχεται καταπάνω του με μια ηγετική ομάδα η οποία εκλέχθηκε στα ανώτερα κλιμάκια του κόμματος και πορεύεται από τότε με κεντρικό φλάμπουρο το νόμο και την τάξη στην μητρόπολη (από τα Εξάρχεια μέχρι τα πανεπιστήμια), στοχοποιώντας ξεκάθαρα και σε κάθε ευκαιρία τους αναρχικούς. Η κυβέρνηση γνωρίζοντας πως επικοινωνιακά πάσχει στο συγκεκριμένο τομέα, εντείνει σιγά-σιγά την εκστρατεία εξουδετέρωσης των “επικίνδυνων άκρων”, μια προσέγγιση που συνοψίζεται στο ιδεολόγημα της προστασίας και της θωράκισης της δημοκρατίας από τις μειοψηφίες “τρελών”, τις οποίες ομαδοποιεί αυθαίρετα πάνω στην “αδυναμία” τους να δουν το άγιο φως της. Ήδη όλος ο εξουσιαστικός όχλος αποτελούμενους από δημοσιογράφους,μπατσοσυνδικαλιστές, πολιτικούς και υπουργούς έχει αρχίσει να φτιάχνει το σχετικό κλίμα, κραυγάζοντας για τις σπασμένες τζαμαρίες και τις επιθέσεις σε στόχους της κυριαρχίας, ζητώντας συλλήψεις και καταστολή.
Η κυριαρχία εκτελεί ένα μεθοδικό σχέδιο σύμφωνα με το οποίο συντονίζονται όλοι οι κατασταλτικοί της βραχίονες. Η δικαστική μαφία φροντίζει για τη διαρκή δίωξη αναρχικών που έχουν συλληφθεί για επιθετικές ενέργειες δημιουργώντας νέα δεδικασμένα στο πλαίσιο του 187α (“ατομικοί τρομοκράτες”) και ενεργοποιώντας την οικονομική καταστολή σε συνδυασμό με νομικά τεχνάσματα (υπόθεση Δ.Δημτσιάδη, Σ.Τζίφκα, Μ.Τσιλιανίδη). Παράλληλα, εφαρμόζει σκληρότερη στοχοποίηση των αναρχικών αιχμαλώτων που βρίσκονται στα μπουντρούμια του καθεστώτος (υπόθεση Κ.Γιαγτζόγλου) δημιουργώντας παράλληλα το νομικό πλαίσιο για νέα εργαλεία καταστολής τους (αναγκαστική σίτιση κ.α. εντός του νέου σωφρονιστικού κώδικα), ενεργοποιεί δικογραφίες εναντίον αναρχικών ομάδων που έχει στο συρτάρι δια πάσα συγκυριακή πολιτική χρήση (πρόσφατη δικογραφία για δράσεις της αναρχικής συλλογικότητας “Ρουβίκωνας”) και εκκενώνει μαζικά αναρχικές καταλήψεις. Οι μπάτσοι επιχειρούν “με επαγγελματισμό και στη βάση της σύγχρονης αστυνόμευσης” εκτελώντας βίαιες μεταγωγές απεργών πείνας και ξυλοκοπώντας και βασανίζοντας συλληφθέντες καταληψίες. Τα κοράκια των ΜΜΕ ταίζουν την κυρίαρχη προπαγάνδα στους αποχαυνωμένους τηλεθεατές και αναγνώστες και φτιάχνουν το απαραίτητο κλίμα “ανομίας” όποτε χρειάζεται.
Το DNA στην αιχμή της καταστολής
Αναλύοντας τις κατασταλτικές τακτικές του κράτους, έχει μεγάλη σημασία να σταθούμε στη μόνιμη πλέον της χρήση υλικού DNA στις διώξεις αναρχικών. Η βιο-εξουσία και γενετική παρεμβατικότητα είναι το νέο πεδίο δόξης λαμπρό, τόσο για το κεφάλαιο όσο και για τα κράτη διεθνώς. Το καπιταλιστικό σύστημα βλέπει εκεί να ανοίγεται μια νέα, τεράστια αγορά προϊόντων (από τα μεταλλαγμένα μέχρι την ex nihilo δημιουργία ανθρώπινων οργάνων ως μοσχεύματα προς πώληση) και επενδύει δισεκατομμύρια σε σχετικές επιστημονικές έρευνες. Μέσα από τα ίδια επιστημονικά πονήματα αναπτύσσονται και η τεχνογνωσία και οι νέες τεχνολογίες επιτήρησης και ελέγχου που αξιοποιεί η κυριαρχία. Μέσω αυτών η καταστολή περνάει σε μια νέα, άκρως ολοκληρωτική, φάση όπου πλέον δεν αστυνομεύεται μόνο κάθε σπιθαμή τσιμέντου των μητροπόλεων, τοποθετώντας δίπλα στις ορδές ένοπλων γουρουνιών και συστοιχιών καμερών νέα “ανθρώπινα επιτεύγματα” όπως ρομποτόμπατσους και drones, αλλά και κάθε σπιθαμή των σωμάτων μας σε μοριακό επίπεδο.
Στεκόμαστε σε αυτό το ζήτημα και για ακόμα έναν πολύ σημαντικό λόγο. Δυστυχώς, ένα μεγάλο μέρος των αναρχικών στην Ελλάδα βρίσκεται εγκλωβισμένο σε τελματωμένες και ανεπίκαιρες αναλύσεις του παρελθόντος και προσδεμένο είτε στο κυρίαρχο ιδεολόγημα της επιστημονικής προόδου, είτε στις δυϊστικές (φύση-άνθρωπος) “ψευδαισθήσεις του διαφωτισμένου μαρξιστικού αστισμού” (A.Bonanno). Αυτές οι αγκυλώσεις έχουν ως αποτέλεσμα την αποτυχία κατανόησης της ουσίας του ζητήματος του DNA και άλλων σχετικών ζητημάτων, πράγμα που φαίνεται και στα κείμενα και τις αναλύσεις των περισσότερων αναρχικών που καταπιάνονται με το ζήτημα. Οι αναρχικοί δεν είμαστε δικηγόροι για να ασχολούμαστε με την ορθή χρήση των δειγμάτων DNA στις δίκες. Δεν είμαστε ακαδημαϊκοί για να μας απασχολεί η “ουδετερότητα” της γενετικής επιστήμης και η “εσφαλμένη” αξιοποίηση της από τους μπάτσους. Δεν είμαστε ούτε αριστεροί μεταρρυθμιστές για να μιλάμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη διαφύλαξη τους. Είμαστε εχθροί της κυριαρχίας και όλων των πυλώνων εξουσίας της. Δε μπορούμε να σταματάμε σε νομοτεχνικές περιγραφές των κρατικών αυθαιρεσιών αλλά πρέπει να μπήγουμε βαθύτερα το μαχαίρι της κριτικής, επιτιθέμενοι θεωρητικά και πρακτικά στο τεχνο-επιστημονικό σύμπλεγμα από όπου αυτές οι πολιτικές και μέθοδοι αντλούνται.
Οι εξεγερτικοί αναρχικοί μπροστά στις νέες κατασταλτικές προκλήσεις
Έχοντας περιγράψει με σαφήνεια τη σημερινή πραγματικότητα και τις ενέργειες του εχθρού, μένει να δούμε πως αντιδρούμε. Αρχικά υπάρχει ένα σημείο που ενώ δεν καταγράφεται ανοιχτά όταν μιλάμε για την καταστολή τα τελευταία χρόνια, εντούτοις συμβάλλει αρκετά στο πως αυτή αντιμετωπίζεται. Για να είμαστε ρεαλιστές, ο αναρχικός χώρος στην Ελλάδα πέρασε σημαντικές μεταβολές την τελευταία οκταετία. Οι διαφορετικές αντιλήψεις σχετικά με τη φύση της αναρχίας και του αναρχικού αγώνα και οι σωστές και λάθος συγκρούσεις που αυτές δημιούργησαν στο εσωτερικό του αναρχικού “χώρου” έχουν προκαλέσει εχθρότητες, καχυποψία και ριζικές αντιθέσεις μεταξύ διαφορετικών τάσεων, ομάδων και ατόμων. Ο λόγος που γίνεται αναφορά σε αυτήν την πραγματικότητα είναι γιατί αυτή πολλές φορές επηρεάζει τα αντανακλαστικά και τη γενική οπτική όταν λαμβάνουν χώρα σχετικά περιστατικά.
Έχουμε λοιπόν δύο δεδομένα. Το πρώτο είναι ότι δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα μια “νέας” επίπλαστης ενότητας μπροστά στον κίνδυνο. Αν υπάρχει κάτι θετικό μέσα στον αναρχικό “χειμώνα” των τελευταίων ετών, είναι ότι έχει γίνει σαφές ότι δεν είναι δυνατή η ύπαρξη ενός ενιαίου αναρχικού “χώρου” όπου μέσα του συνωστίζονται εκ διαμέτρου αντίθετες αντιλήψεις, πρακτικές και κατευθύνσεις. Το δεύτερο όμως δεδομένο είναι το κράτος δε στοχεύει συγκεκριμένες τάσεις. Στοχεύει τους αναρχικούς κάθε τάσης που με τη θεωρία και τη δράση τους αμφισβητούν με σοβαρά ερείσματα την κυρίαρχη ιδεολογία και αφήγηση και επιτίθενται στην κυριαρχία. Επομένως, όσοι αναρχικοί θέλουμε να είμαστε επικίνδυνοι, κυκλοφορούμε με ένα στόχο στην πλάτη ανεξάρτητα από το πως αυτοπροσδιοριζόμαστε. Η εκκένωση μιας κατάληψης ή η δίωξη κάποιας συλλογικότητας ή κάποιου ατόμου σύμφωνα με το κατασταλτικό σκεπτικό που περιγράψαμε παραπάνω μας αφορά άμεσα, άσχετα με το αν αυτός που καταστέλλεται εκείνη τη στιγμή είναι σύντροφος μας ή όχι. Όποιος δεν είναι σύντροφός μας δεν είναι αυτόματα εχθρός μας και η κινητοποίηση μας όταν εγκαθιδρύεται ένα περιβάλλον καταστολής, δεν αφορά απαραίτητα εκείνον που χτυπιέται πρώτος αλλά κυρίως το ίδιο το περιβάλλον καταστολής, καθώς πρόκειται να χτυπήσει και τη δική μας πόρτα. Δεν είναι δηλαδή απαραίτητα ένας αγώνας αλληλεγγύης, αλλά είναι σίγουρα ένας αγώνας επιβίωσης.
Υπό αυτό λοιπόν το πρίσμα, διατυπώνεται εδώ η άποψη πως πρέπει οι εξεγερτικοί αναρχικοί να σηκώσουμε το γάντι που πετάει το κράτος και σε εμάς. Όχι μόνο γιατί σύντροφοι μας βρίσκονται ήδη στο στόχαστρο αλλά και γιατί μπορούμε να αδράξουμε αυτήν την ευκαιρία, ας είναι και για λόγους αναγκαιότητας, για να πειραματιστούμε με την ουσιαστική δημιουργία του δικού μας ζωτικού χώρου. Είναι ακριβώς η ύπαρξη ενός τέτοιου χώρου που θα μας επιτρέψει να συμμετάσχουμε σε αυτόν και στους επόμενους αγώνες με αυτοτέλεια, πότε συνεργαζόμενοι επιλεκτικά με άλλους αναρχικούς και πότε παράλληλα με αυτούς, θέτοντας τις δικές μας απαραβίαστες γραμμές όσο αφορά την εμπλοκή μας σε κεντρικές διαδικασίες, διατυπώνοντας τα δικά μας σκεπτικά αγώνα, τις δικές μας θεωρητικές αναλύσεις και τις δικές μας στρατηγικές. Οργανωμένοι άτυπα ή κατά μόνας, συνάπτοντας χαλαρούς ή πιο στέρεους δεσμούς μεταξύ των ομαδοποιήσεων μας, να σπρώξουμε την εξεγερτική αναρχική θεωρία και πρακτική μπροστά, ακονίζοντας τις αρνήσεις μας συνεχώς. Να δημιουργήσουμε τη δική μας κοινότητα αγώνα πέρα από ξεπερασμένες “κλασικές” συνταγές αλλά και νεολογισμούς που απέτυχαν στην πράξη, προτάσσοντας τόσο την πρακτική θεωρία και τη διαρκή αναρχική εξέγερση όσο και έναν διαφορετικό τρόπο ζωής και αγώνα στο εδώ και το τώρα. Σε αυτήν τη νέα εποχή καταστολής, διώξεων και επιτήρησης που έρχεται, να δείξουμε στην κυριαρχία πως υπάρχουν ακόμα αναρχικοί/ες που αναλύουν, σχεδιάζουν, επιτίθενται και αν πέφτουν, το κάνουν πολεμώντας.
Πλαισιώνουμε τις δράσεις ενάντια στην εντεινόμενη καταστολή
Αντιμέτωποι με τη νέα κρατική επιθετικότητα επιλέγουμε να αγωνιστούμε με οργάνωση, συνείδηση και λύσσα
Να ατσαλώσουμε τις αρνήσεις μας
Να επιτεθούμε στο υπάρχον με κάθε μέσο εδώ και τώρα
Για τη διαρκή αναρχική εξέγερση
Εργαστήρι εξεγερτικής ανάλυσης και θεωρίας
