i) 6/12 Ημέρα μνήμης και εξέγερσης.
Το ημερολόγιο γράφει Τρίτη 6 Δεκεμβρίου του 2016, ακριβώς 8 χρόνια μετά την δολοφονία του έφηβου συντρόφου Αλέξη Γρηγορόπουλου από ένστολα καθάρματα της άρχουσας τάξης. Μια ημερομηνία που κανείς δε ξεχνά, μια ημερομηνία που μας υπενθυμίζει ότι η αστυνομία, οι κρατικοί και παρακρατικοί μηχανισμοί καθώς και όλο το συντηρητικό –καθεστωτικό και μη- συνάφι, αποτελούν τους αιώνιους εχθρούς μας. Στην σιχαμένη όψη όλων αυτών καθρεφτίζεται το μίσος και η οργή μας απέναντι τους, όπως επίσης και η αχαλίνωτη λαχτάρα μας για διαρκή πόλεμο μαζί τους και με ό,τι τους συντηρεί.
ii) Πέτρες, φωτιές, εκρήξεις
Δε μας αρμόζει λοιπόν μια τέτοια μέρα να καθόμαστε σπίτι ζώντας στην ανιαρή επαναλαμβανόμενη καθημερινότητά μέσα στην πόλη της Αθήνας. Περιμέναμε εκείνη την μέρα με ανυπομονησία, προκειμένου να επιτεθούμε με όλη μας την μανία στους ρουφιάνους με τις χακί στολές. Έτσι, ταμπουρωθήκαμε από νωρίς στα Εξάρχεια αναμένοντας να έρθει η πορεία απ’ τα Προπύλαια. Τιγκάραμε τα μπουκάλια μας με βενζίνη κι άλλα εύφλεκτα υλικά, ξεσκονίσαμε τα γκαζάκια μας, στήσαμε οδοφράγματα και μαζέψαμε σε σακούλες και τσάντες πολλές κοτρώνες με στόχο να κάνουμε σαφές ότι η κρατική πολιορκία στους δρόμους των Εξαρχείων θα λάβει ως απάντηση την απαιτούμενη βία που της αναλογεί.
Μας γέμισε με ευχαρίστηση και κάβλα η εικόνα των χεσμένων μπάτσων από τις φλόγες και τις ανατινάξεις. Χαρήκαμε και πανηγυρίσαμε όταν μάθαμε ότι κάποιοι απ’ αυτούς οδηγήθηκαν σοβαρά τραυματισμένοι στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο. Τίποτα λιγότερο δεν αξίζουν αυτά τα σιχάματα που εκτελούν με περηφάνια τις εντολές των ανωτέρων τους.
Ας έχουν λοιπόν υπόψιν όλοι οι ματάδες που προσπαθούν να μας προκαλέσουν με ψευτομαγκιές και ατάκες του τύπου «που είναι ο αλέξης», ότι πρόκληση αποτελεί η ίδια τους η ύπαρξη, γι’ αυτό το λόγο εμείς φροντίζουμε συνεχώς να αναβαθμίζουμε και να εμπλουτίζουμε το οπλοστάσιό μας ώστε σε κάθε σύγκρουση να έχουνε όλο και πιο πολλούς τραυματίες.
iii) Αναφορικά με το «άβατο» των Εξαρχείων και απεύθυνση στους κατοίκους
Αυτό που τρομάζει την κυριαρχία και τους λακέδες της, είναι η μετατροπή των Εξαρχείων σε αυτό που τα μέσα μαζικής εξημέρωσης χαρακτηρίζουν ως «άβατο». Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές και να μην έχουμε ψευδαισθήσεις, η περιοχή των Εξαρχείων δεν πρόκειται για ένα μέρος που δεν έχει ή που δε μπορεί να έχει πρόσβαση το κράτος. Ξέρουμε πολύ καλά, ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή το κράτος μπορεί να διεισδύσει -εμφανώς ή και μυστικά- στα Εξάρχεια, είτε αντλώντας πληροφορίες είτε καταστέλλοντας άμεσα τον κόσμο του αγώνα. Σίγουρα όμως, το γεγονός αυτό δεν πρέπει να πτοεί τους εξεγερμένους, αλλά να τους ωθεί να οξύνουν τον αναβρασμό και τις εχθροπραξίες με σκοπό να διεκδικήσουν το έδαφός τους και να το μετουσιώσουν σε μια αυτοδιευθυνόμενη, απελευθερωμένη και άνομη ζώνη, δηλαδή σε μια διευρυμένη κοινότητα εντός του κέντρου της Αθήνας όπου μπάτσοι, χαφιέδες, παρακρατικοί και όλοι οι παρατρεχάμενοι της καθεστηκυίας τάξης δεν θα τολμούν να περνάνε.
Για να πάρει σάρκα και όστα ένα τέτοιο «όραμα», είναι απαραίτητη και η συνεισφορά των κατοίκων της περιοχής. Παρότι μέσα στους κατοίκους υπάρχει και ένα κομμάτι ατόμων που είναι φιλήσυχοι νοικοκυραίοι που δε διστάζουν να συνεργαστούν με την αστυνομία, οι υπόλοιποι κάτοικοι, που κατανοούν τους λόγους για τους οποίους διαδραματίζονται οδομαχίες κάτω απ’ τα σπίτια τους, οφείλουν να στέκονται πλάϊ στους εξεγερμένους, με το να τους φυγαδεύουν και να τους παρέχουν πρώτες βοήθειες σε περίπτωση τραυματισμού, με το να πετάνε γλάστρες κι άλλα αντικείμενα απ’ τα μπαλκόνια στους μπάτσους, με το να εκδιώκουν απ’ την περιοχή κάθε σκατόψυχο γείτονα που μένει στην πολυκατοικία τους, και εν τέλει με την φυσική τους παρουσία στις συγκρούσεις.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι καιροί αποδεικνύουν πως η σιωπή και η μετριοπάθεια συμφέρουν μόνο τον κόσμο της εξουσίας. Αν είσαι κάτοικος των Εξαρχείων και διαβάζεις αυτό το κείμενο, πρέπει να σου γίνει κατανοητό ότι ζεις σε μια περιοχή όπου δίνονται μάχες που συντελούν στην διεξαγωγή ενός πολυμέτωπου πολέμου, μια περιοχή όπου μαίνεται ο αγώνας ενάντια σε κράτος, κεφάλαιο και φασίστες. Μη δίνεις έδαφος στην κοινωνική ειρήνη, μη κλειδαμπαρώνεσαι στο σπίτι μέχρι να τελειώσουν οι «φασαρίες», στήριξε τις οδομαχίες με όποιον τρόπο μπορείς, είσαι χρήσιμος/-η.
iv) Αντί επιλόγου: Για όσους και όσες είναι εντός των τειχών
Μια μέρα σαν αυτήν, δε θα μπορούσαμε να μην είχαμε το νου μας στα έγκλειστα συντρόφια μας και σε κάθε φυλακισμένο/-η αγωνιστή/-ρια. Χαιρετίζουμε την άρνηση του μεσημεριανού κλειδώματος των κρατουμένων στις πτέρυγες Α’, Δ’ και Ε’ των φυλακών Κορυδαλλού. Ο αγώνας που δίνουμε για την συθέμελη καταστροφή και της τελευταίας φυλακής είναι από κοινού εντός και εκτός των τειχών, γι’ αυτό είναι καιρός να εντείνουμε και να πολλαπλασιάσουμε τις δράσεις μας, εσείς μέσα απ’ τα κάγκελα, κι εμείς στους δρόμους, μέχρι την στιγμή που οι φυλακές θα ‘χουν γίνει συντρίμμια και όλοι μαζί θα ατενίζουμε τις στάχτες αυτού του γερασμένου κόσμου.
Μια γροθιά υψωμένη για τα αιχμάλωτα συντρόφια της Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιας, για το ΔΑΚ, για το Νίκο Ρωμανό, για το Νικό Μαζιώτη και τον Κώστα Γουρνά, για τον Μάριο Σεϊσίδη και τον Κώστα Σακκά, για τον Δημήτρη Κουφοντίνα, για καθέναν και κάθεμια κρατούμενο και κρατούμενη ξεχωριστά που στέκεται με αξιοπρέπεια μέσα στα μπουντρούμια της δημοκρατίας.
ΑΡΧΙΣΕ Ο ΑΕΡΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΝΑ ΜΥΡΙΖΕΙ
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ
ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ ΡΩΓΜΕΣ ΚΑΙ ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΕΣ ΒΛΑΒΕΣ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ
ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΟΥΜΕ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΕΞΕΓΕΡΤΙΚΕΣ ΚΟΜΜΟΥΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΘΕΣΜΙΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ
ΥΓ: Δύναμη σε όσους και όσες συνελήφθησαν, προσήχθησαν και βασανίστηκαν πριν, μετά και κατά την διάρκεια των συγκρούσεων απ’ τους μπάσταρδους φρουρούς της κυριαρχίας. Το αληθινό πρόσωπο των κατασταλτικών μηχανισμών μάς είναι γνωστό χρόνια τώρα. Οι βαναυσότητές τους δεν θα μείνουν αναπάντητες.
Κουκουλοφόροι κάτοικοι και θαμώνες του κέντρου της Αθήνας
