Στις 6 Δεκέμβρη χτυπήθηκα πισώπλατα με πέτρα από “σύντροφο”.
Ο “σύντροφος” κατάφερε να μου σπάσει τον φακό της φωτογραφικής μου μιας και με χτύπησε με απίστευτη δύναμη κρατώντας μια μεγάλη πέτρα στα χέρια του και πισώπλατα που είχε σαν αποτέλεσμα να μην καταφέρω να αμυνθώ.
Ο “σύντροφος” αυτός με ξέρει εδώ και 15 χρόνια και είναι σίγουρο ότι με αναγνώρισε μιας και δεν φόραγα κουκούλα ούτε αντιασφυξιογόνο μάσκα ούτε μαντίλι.
Η επίθεση αυτή από τον συγκεκριμένο δεν έγινε τυχαία. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος χρόνια τώρα είναι ενάντια στην χρήση φωτογραφιών.
Νομίζοντας ότι θα μπορέσει να χαθεί μέσα στο πλήθος με χτύπησε και έτρεξε ενώ του φώναζα να σταματήσει. Όταν τελικά εγώ και οι σύντροφοί μου τον πιάσαμε τον ρώτησα γιατί το έκανες αυτό , ποιος είσαι κι ενώ εκείνος προφανώς με είχε αναγνωρίσει μου είπε “Αν πονάς για τον Αλέξη πέτα καμία πέτρα και άσε την κάμερα”.
Το μόνο που δείχνει όλο αυτό είναι ότι ο “σύντροφος” αυτός όχι μόνο δεν με θεωρεί συντρόφισσα αλλά υποτιμά και εχθρεύεται αυτό που κάνω.
Πέρασε μια ολόκληρη εβδομάδα χωρίς ο συγκεκριμένος να κάνει καμία προσπάθεια να επικοινωνήσει μαζί μου αλλά ούτε και μέσω τρίτων γνωστών μας. Ταυτόχρονα το στέκι του ενημερώθηκε από την επόμενη κι όλας μέρα για το συμβάν λέγοντάς τους ότι θα έρθουμε για να συζητήσουμε τι έγινε το βράδυ της 6 Δεκέμβρη στην επόμενη συνέλευσή σας. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος αν ήθελε να αναλάβει την ευθύνη των πράξεών του και όχι να κρυφτεί πίσω από το στέκι του είχε μια ολόκληρη βδομάδα για να έχει έρθει σε επικοινωνία μαζί μου, πράγμα το οποίο δεν έκανε. Στο στέκι πήγαμε πολλές συντρόφισσες/οι και ο μόνος λόγος που αποφάσισα να πάμε τόσοι ήταν γιατί δεν θέλω αυτές οι διαδικασίες να κρύβονται κάτω από το χαλάκι αλλά να συμβαίνουν δημόσια όπως δημόσια συνέβη και η στοχευμένη πισώπλατη επίθεση που δέχτηκα.
Δέχτηκα πολλές ερωτήσεις από πολλούς συντρόφους όπως το γιατί πήγαμε τόσοι, ποιοι ήταν ανάμεσα στους τόσους, γιατί επιλέξαμε να πάμε εκεί και όχι αλλού… έχω απαντήσει σε όλα και όλους και δεν έχω κρύψει τίποτα. Έχω βρεθεί να εξηγώ μέχρι και στο γιατί επέλεξα να έχω αυτόν τον εξοπλισμό ή γιατί επέλεξα να είμαι φωτογράφος. Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι δεν υπάρχει οδηγός για το πως λύνονται οι αντιδικίες μέσα στον χώρο. Η μόνη παρακαταθήκη που υπάρχει μέχρι στιγμής στον χώρο για την επίλυση των διαφωνιών είναι ταβερνόξυλο ή κηρυγμένες “ανακωχές” ύστερα από συμβούλια λίγων του χώρου πίσω από κλειστές πόρτες.
Αν για κάποιους είναι επιθετικό το να τους κοιτάνε 50 ζευγάρια μάτια, καλύτερα να θυμηθούν αρκετές μαύρες σελίδες της ιστορίας αυτού του χώρου αλλά και τις δικές τους συμπεριφορές μέσα στα χρόνια.
Κι επιτέλους… ας σταματήσουν ορισμένοι να κλαίγονται ενώ δεν έχει πειραχτεί κανένας πέρα από εμένα που γράφω κι αυτό το κείμενο.
Επέλεξα να λύσω ότι συνέβη πολιτικά. Από το συγκεκριμένο στέκι δεν ζητάω να πληρώσουν τα σπασμένα της ζημιάς του ενός. Ποτέ δεν το ζήτησα. Το μόνο που ρωτήθηκαν είναι αν θέλουν να βοηθήσουν. Το συγκεκριμένο στέκι μας κατηγόρησε ότι λειτουργούμε, εγώ και οι συντρόφισσες/οι μου σαν εισπρακτική εταιρεία. Αν λειτουργούσαμε σαν εισπρακτική εταιρεία θα είχαμε βρεί τον συγκεκριμένο “σύντροφο” 5 άνθρωποι και θα του είχαμε επιβάλλει με οποιονδήποτε τρόπο να πληρώσει για την ζημιά που έγινε. Αντί για αυτό έγιναν 2 συνελεύσεις που απαρτίζονταν από πολύ κόσμο και τις 2 φορές , μιας και στην 2η συνάντηση το συγκεκριμένο στέκι αποφάσισε και αυτό να έρθει σύσσωμο.
Στην 2η συνάντηση που είχαμε, που έγινε 20 κ πλέον ημέρες μετά την πισώπλατη επίθεση που δέχτηκα, το συγκεκριμένο στέκι αποφάσισε αντί να απαντήσει στο απλό ερώτημα αν είναι διατεθειμένοι με κάποιο τρόπο να συμβάλλουν είτε βοηθώντας οικονομικά όπως μπορούν, είτε οργανώνοντας κάτι όλοι μαζί καθώς η συντρόφισσα έχει μείνει πιο άνεργη κι από όσο ήδη ήταν, όχι απλά δεν απάντησαν, αλλά κληθήκαμε εμείς να απαντήσουμε γιατί κάποια μηχανάκια έξω από το στέκι έκαναν θόρυβο, γιατί ήρθαν άνθρωποι μαζί μας που εκείνοι δεν εγκρίνουν… κι ότι ήρθαμε σαν εισπρακτική εταιρεία… Αυτό που έβλεπα κι εγώ και οι σύντροφοί μου για ώρα ήταν μια τραγικά αποτυχημένη προσπάθεια να αποφύγουν να συζητήσουμε αυτό που πραγματικά έχει συμβεί. Γιατί όταν απαντήθηκαν όλα πια και δεν υπήρχε τίποτε αναπάντητο ρωτήθηκαν αν έχουν σκοπό να συμβάλλουν με οποιονδήποτε τρόπο για να αποκατασταθεί η ζημιά που έγινε στη συντρόφισσα.
Η απάντησή τους ήταν ότι “Αυτό δεν το έχουμε συζητήσει”.
Ταυτόχρονα το ίδιο το στέκι παραδέχτηκε πως διαχωρίζει την θέση του από τον συγκεκριμένο “σύντροφο”. Όταν λοιπόν το στέκι λέει ότι εμείς δεν υποστηρίζουμε την πράξη του συντρόφου μας , τι σημαίνει σε ρεαλιστικό επίπεδο; Αυτός ο άνθρωπος θα παραδεχτεί ποτέ τις ευθύνες του; Γιατί αν είχε έρθει να με βρει να το λύσουμε μεταξύ μας και να βρούμε μια λύση τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί. Από την άλλη αν πήγαινα εγώ να τον αναζητήσω μαζί με άλλους 5 ,τότε θα ήταν που θα έπρεπε να μιλάμε για εισπρακτική εταιρεία. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος από εμένα δεν κρίνεται για ότι έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια αλλά για μια πολύ συγκεκριμένη πράξη του. Όταν τον ρώτησα μέσα στη διαδικασία γιατί το έκανες αυτό; Εισέπραξα την σιωπή του. Δε με κοίταξε καν στα μάτια. Δεν θέλησε να μου απαντήσει και κοίταζε με απλανές βλέμμα τον τοίχο. Το θεωρώ μεγάλη ξεφτίλα να σε κοιτάζει και να σε ρωτάει η συντρόφισσα που της επιτέθηκες “Γιατί;” κι εσύ να μην δίνεις ούτε μια απάντηση…
Όταν το στέκι αδειάζει ένα μέλος του για μια πράξη του, τι σημαίνει αυτό; Τι σημαίνει δεν συμφωνούμε με αυτό που έκανε;
Στην πράξη τι σημαίνει;
Για μένα σημαίνει πως αυτός ο άνθρωπος θα έπρεπε να αποχωρήσει από τις πολιτικές διαδικασίες αν έχει έστω και λίγη ευθιξία μέσα του, από μόνος του, αλλιώς να απομονωθεί από τις πολιτικές διαδικασίες. Όχι για πάντα αλλά για όσο χρειάζεται. Όταν ένας άνθρωπος έχει προβληματικές/επιθετικές συμπεριφορές προς άλλους συντρόφους θα έπρεπε να κάθεται για λίγο με τον εαυτό του και να λύνει με όποιον τρόπο μπορεί τα προβλήματά του κι όχι να ξεσπάει στους άλλους.
Κάποιοι επίσης πιστεύουν άδικα ότι εγώ και ο ‘σύντροφος’ δεν έχουμε παίξει ξύλο γιατί αυτός είναι άντρας κι εγώ γυναίκα….?!?!
Κακώς. Αν ήθελα να παίξω ξύλο θα το είχα κάνει εκείνη την στιγμή που μου επιτέθηκε ή κάποιες μέρες μετά, ως εισπρακτική εταιρεία.
Αν και πολύ πιθανό να τις έτρωγα αν έπαιζα ξύλο με τον συγκεκριμένο, γιατί νίντζα δε με λες, αν ήθελα να διεκδικήσω το δίκιο μου με ξύλο,θα το είχα κάνει.
Απλά δεν πιστεύω σε τέτοιες λύσεις. Για αυτό και όλα έγιναν δημόσια.
Στο τέλος της 2ης συνέλευσης που είχαμε με το συγκεκριμένο στέκι τους είπα ξεκάθαρα ότι επειδή το χαλασμένο τηλέφωνο είναι αγαπημένο παιχνίδι κάποιων μέσα στον Α/Α χώρο αν θέλουν να βγάλουμε μαζί ένα δημόσιο κείμενο που θα λέμε ότι προσπαθούμε όλοι μαζί να βρούμε λύση προκειμένου να μην ακούγονται ψίθυροι στα καφενεία και στα πάρτι. Η απάντηση από μεριάς του συγκεκριμένου στεκιού ήταν πάλι αρνητική.
Κουράστηκα.
Κουράστηκα από τους ψιθύρους στα καφενεία, κουράστηκα από τις συμπεριφορές ορισμένων ανθρώπων που θεωρούν ότι επειδή είναι παλιοί στο χώρο μπορούν να κάνουν ότι θέλουν χωρίς ευθύνες, κουράστηκα από τη χυδαία επιχειρηματολογία ορισμένων ενάντια σε εμένα και κατ΄ επέκταση την αντιπληροφόρηση.
Δεν θέλω τίποτε από το συγκεκριμένο στέκι. Να μην με ξαναχτυπήσει κάποιος από αυτούς και ιδιαίτερα ο συγκεκριμένος, ούτε να μου απευθύνει τον λόγο.
Μακάρι να καταλάβαιναν, το πόσο κακό έκανε στην ζωή μου αυτός ο άνθρωπος που βρίσκεται στο στέκι τους. Το πως με μια του κίνηση επέβαλλε το δικό του θέλω. Πισώπλατα. Κι έκανε άνω-κάτω την ζωή μου. Λυπάμαι… λυπάμαι και φοβάμαι για την στενομυαλιά που υπάρχει γύρω μας.
Το μόνο καλό που βγήκε από την όλη ιστορία είναι ότι πέσαν οι μάσκες. Γιατί η αλήθεια όσο οδυνηρή κι αν είναι μονάχα μπροστά σε πηγαίνει.
Η αλληλεγγύη που μου έδειξαν πολλοί άνθρωποι, όταν για κάποιες μέρες ήθελα απλά να τα παρατήσω όλα και να εξαφανιστώ, ήταν καθοριστική για την απόφασή μου να μείνω και να συνεχίσω να παλεύω.
Σύντροφοι από τον Καναδά ,την Τουρκία, την Σουηδία, την Ισπανία, την Χιλή, την Ιταλία, την Αγγλία μέσω των μηνυμάτων τους μου έδωσαν κουράγιο θυμίζοντάς μου πόσο σημαντική είναι η διάχυση της δικής μας πληροφορίας αλλά και ανταλλαγής γνώσεων . Οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι που συναντιόμαστε στους δρόμους μου δίνουν δύναμη και θέληση. Συντροφάκια-μαχίμια που κάνουμε μαζί αντιπληροφόρηση βρίσκονται κάθε μέρα δίπλα μου και προσπαθούμε μαζί να βρούμε λύσεις. Σύντροφοι μέσα από τις φυλακές μου έστειλαν την αμέριστη συμπαράστασή τους. Από σχεδόν όλες τις πόλεις της Ελλάδας συντρόφισσες και σύντροφοι μου έστειλαν μηνύματα αλληλεγγύης και δύναμης και ρωτούσαν πως μπορούν να βοηθήσουν.
Συντρόφισσες και σύντροφοί μου , το ευχαριστώ μου φαίνεται πολύ λίγο μπροστά σε όλο αυτό.
Η αλληλεγγύη θα νικήσει, από αυτό θα βγούμε όλοι μας πιο δυνατοί και πιο ενωμένοι.
kinimatini
Αναδημοσίευση από provo.gr
