Λάβαμε 13/06/2019
Για τη συνέχιση και την προοπτική του αγώνα στα Εξάρχεια (12/6/’19)
• Ο αγώνας στα Εξάρχεια γεννήθηκε ιστορικά και ρίζωσε διαχρονικά πάνω στην κοινωνικοπολιτική βάση της άμεσης φυσικής κι εδαφικής σύγκρουσης με την καταστολή. Την τελευταία τριετία αυτή η σύγκρουση πυκνώνει προοδευτικά, σε συμμετοχή και σε συχνότητα. Η επιθετική αντιπαράθεση με τις δυνάμεις καταστολής έχει εξελιχθεί σε καθημερινό πεδίο εξεγερσιακής κοινωνικοποίησης. Σ’ αυτή τη δυναμική εδαφικοποίηση είχαν καταλυτική συμβολή οι οργανωμένες μαχητικές κινητοποιήσεις των επετείων του Πολυτεχνείου και του Γρηγορόπουλου, με σημείο εκκίνησης τον Δεκέμβρη του ’14 σε σύνδεση με την απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού, όπου η τότε κατάληψη του Πολυτεχνείου αποτέλεσε την πολιτική εστία του εξεγερσιακού κοινωνικού ρεύματος.
• Η μαχόμενη νεολαία έχει σηκώσει στους ώμους της τη διαρκή σύγκρουση, μόνη της. Ο χώρος των αναρχικών συλλογικοτήτων, σχεδόν καθολικά, τις έχει εγκαταλήψει (σύγκρουση και νεολαία) μετά την ήττα του αντιμνημονιακού κινήματος, που συμπαρέσυρε στην εσωτερική σήψη τις πολιτικές οργανώσεις. Με την έλευση της αριστεράς στην κυβέρνηση, οι μερίδες του αναρχικού χώρου που ηττήθηκαν κοινωνικά, αλλά κατά συνέπεια της ήττας τους στράφηκαν προς τον πολιτικό ηγεμονισμό, συνθηκολόγησαν με το κράτος άμεσα ή δια του έμπρακτου παραδείγματος. Η σύγκρουση συκοφαντήθηκε κι η μαχόμενη νεολαία επιπλέον, στοχοποιήθηκε κι απειλήθηκε. Συγκροτήθηκε ένα μπλοκ αντιεξέγερσης μέσα στο αναρχικό κίνημα, με ειδική εστίαση στα Εξάρχεια. Η προπαγάνδα της αντιεξέγερσης με κινηματικά μέσα, υπερθεματίζοντας την αντίστοιχη καθεστωτική, ταύτισε εξεγερσιακές πρακτικές με τους μαφιόζους και τους βιαστές. Πάνω από τον αφορισμό του «μπάχαλου» επικάθισε η κατηγορία του «κοινωνικού κανίβαλου». Η εσωτερική αντιεξέγερση επιχείρησε ανεπιτυχώς να ερημοποιήσει τα κοινωνικά πεδία περιχαρακώνοντάς τα στις πολιτικές συμβάσεις της και να αλώσει τα Εξάρχεια.
• Το αυτοσυγκροτητικό και κύριο πεδίο της σύγκρουσης στα Εξάρχεια είναι ο δημόσιος χώρος. Επί δεκαετίες η γειτονιά αποτελεί τόπο στρατιωτικών σχεδιασμών κι επιχειρήσεων, γιατί το κράτος προσπαθεί να διαλύσει την πιο μαζική εστία εξωθεσμικής κοινωνικής συνάντησης και δραστηριοποίησης μέσα στο αστικό κέντρο του. Σε συνδιασμό με την εφαρμογή στρατιωτικών μεθόδων, κράτος κι επιχειρηματική τάξη επιτίθενται στον δημόσιο χώρο κι αλλοιώνουν το κοινωνικό σώμα της γειτονιάς, επεκτείνοντας την αγορά αλκοόλ και καφέ. Η παράνομη ναρκοαγορά, εξαρχής προστατευμένη μέσα στη νόμιμη αγορά διασκέδασης, συμπληρώνει τη νόμιμη, καταλαμβάνοντας τον υπόλοιπο δημόσιο χώρο. Σε μια συνθήκη ανάπτυξης της αγοράς επί δυο δεκαετίες, μόνιμης εγκατάστασης του ναρκεμπορίου στην πλατεία και τουριστικοποίησης, τ’ αφεντικά επιχειρούν αυτήν την περίοδο μια καθοριστική επίθεση στον κοινωνικό χαρακτήρα της γειτονιάς, με την εκτόξευση του real estate, την διάχυση του airbnb και την προγραμματισμένη κατασκευή σταθμού Μετρό. Οι φορείς όλων αυτών των εξελίξεων συνδέονται οικονομικά και πολιτικά, καθώς ταυτίζονται ταξικά.
Η ολοκληρωτική πολιτισμική επίθεση που δέχεται η γειτονιά, ενάντια στις εξεγερσιακές κοινωνικές παραδόσεις της, εξηγεί γιατί τα τελευταία δυο χρόνια εντείνεται ο χημικός βομβαρδισμός της και οι σαρωτικές εισβολές των ματ στην πλατεία, με χαρακτηριστικότερη έκφραση της κρατικής αγριότητας τις συχνές δυνάμει δολοφονικές ρίψεις χημικών μέσα σε πολυκατοικίες (τις οποίες δεν έχει καταγγείλει κανένας παράγοντας του μπλοκ της αντιεξέγερσης). Η τρέχουσα αντιπαράθεση πάνω στο δημόσιο έδαφος των Εξαρχείων δείχνει ότι η σύγκρουση με τους μηχανισμούς καταστολής όχι μόνο δεν ήταν και δεν είναι κάτι παρωχημένο ή άκαιρο, αλλά αντιθέτως απαιτείται να αναβαθμιστεί.
Το σημείο όπου πιθανότατα θα εκδηλωθεί από μέρα σε μέρα ο συσχετισμός ισχύος των δυο αντίπαλων κόσμων στη γειτονιά είναι ο λόφος του Στρέφη, που το προηγούμενο καλοκαίρι έγινε τόπος στρατιωτικής κατοχής κι ολοκληρωτικής αντικοινωνικής αποστείρωσης. Κανένα μέτωπο γειτονιάς δεν μπορεί να συγκροτηθεί, αν εγκαταληφθεί ο κατεξοχήν ελεύθερος δημόσιος χώρος, ο λόφος.
• Ο κόσμος του αγώνα δεν έχει αφήσει στο απυρόβλητο τις αγορές και τους μπράβους της. Από τους εμπρησμούς πρεζομάγαζων τη δεκαετία του ’80 μέχρι την αποτελεσματική αντίσταση ενάντια στην αντικινηματική και αντικοινωνική δράση του επονομαζόμενου security team και των πολιτικών και οικονομικών πατρόνων του, η κινηματική αντεπίθεση καταφέρνει να ακυρώνει την μαφιόζικη-παρακρατική καταστολή στη γειτονιά
• Οι πολυάριθμες καταλήψεις των Εξαρχείων αποτελούν έκφραση πολιτικής και κοινωνικής εμβάθυνσης της εδαφικής σύγκρουσης.
Η κυβερνητική αριστερά εξαπέλυσε το μεγαλύτερο κύμα καταστολής καταλήψεων πανελλαδικά, προσπαθώντας να ξεριζώσει τις μαχητικές βάσεις των αναρχικών και την προοπτική αυτοογάνωσης των μεταναστών. Στα Εξάρχεια, η επιχείρηση ξεκίνησε με το ακυρωμένο στην πράξη σχέδιο εισβολής στη GARE κατά την ίδια επιχείρηση κατά την οποία παραδόθηκε η ελεγχόμενη μεταναστευτική Αλκιβιάδου και εκκενώθηκε η Βίλα Ζωγράφου. Η εστίαση παρέμεινε στη GARE και τελικά έγινε εισβολή το Νοέμβρη του ’17. Το κίνημα πήρε αμέσως πίσω το στοχοποιημένο οργανωτικό έδαφος, ανατρέποντας για δεύτερη φορά την εμπεδωμένη ηττοπαθή πεποίθηση ότι «οι ιδέες δεν εκκενώνονται» ενώ τα «ντουβάρια» αναπότρεπτα χάνονται (η πρώτη ήταν η μεγαλειώδης αντιφασιστική αντίσταση των κατειλημμένων Προσφυγικών Αλεξάνδρας τον Οκτώβρη του ’16). Η ανακατάληψη έγινε παρά το ότι για την εισβολή, που ακολουθήθηκε από βαριές κατηγορίες, είχε ανοίξει ο δρόμος με την πιο αισχρή πράξη υποτέλειας που έχει κάνει μέχρι σήμερα το μπλοκ της αντιεξέγερσης, την παρέμβαση στο κατειλημμένο Πολυτεχνείο και την παράδοση των πυλών του στην καθεστωτική αριστερά. Αποδείχτηκε ότι οι προβοκατόρικες συκοφαντίες εναντίον αγωνιστών (εκείνων που εκπόρθησαν το κκε μετά από είκοσι χρόνια καπηλείας και τρομοκρατίας) δεν ήταν ικανές για να παραδοθούν οι βάσεις του μαχητικού αναρχικού αγώνα. Τον χειμώνα που ακολούθησε, η άμεση ανάκτηση τριων αναρχικών καταλήψεων (οι δυο στα Εξάρχεια και πάλι η GARE) διέλυσε τη στρατηγική της αντιαναρχικής καταστολής.
Η κρατική στοχοποίηση μεταφέρθηκε στις μεταναστευτικές καταλήψεις, με την επιχείρηση που ξεκίνησε από την Αραχώβης και τερμάτισε στην Μπουμπουλίνας. Η ανακατάληψη της Μπουμπουλίνας διέρρηξε τη στρατηγική της αντιπρολεταριακής εγκληματοποίησης και της θυματοποίησης μπροστά στην καταστολή.
• Σημαντικό μέρος του κοινωνικού σώματος των Εξαρχείων, το πιο προλεταριοποιημένο, αποτελούν οι μετανάστες, βρίσκοντας καταφύγιο στον χώρο σχετικής ελευθερίας και αυτοοργάνωσης που έχει κερδηθεί με τη μακροχρόνια αντίσταση στην καταστολή. Αποτελεί κύριο σκοπό της μεταναστευτικής και κατασταλτικής πολιτικής η αποτροπή της συμμετοχής των μεταναστών στη διεξαγόμενη σύγκρουση και της αυτοοργάνωσής τους. Παράλληλα με τα τρομοκρατικά μέσα, το κράτος επιχειρεί τον πολιτικό, οικονομικό και παραοικονομικό έλεγχό τους μέσω μιας πλειάδας θεσμών, μηχανισμών και δικτυώσεων που φτάνουν μέχρι το επίπεδο της γειτονιάς και του κινήματος. Οι μετανάστες ως επί τω πλείστω γίνονται τα θύματα του πολέμου των εξουσιών. Όταν μια πολιτική ή οικονομική μερίδα εξουσίας χάνει τον έλεγχο πάνω σ’ ένα κοινωνικό πεδίο, δεν διστάζει να ισοπεδώσει το ανθρώπινο υλικό αυτού του πεδίου.
Το μπλοκ της αντιεξέγερσης, ξεκινώντας από τον έλεγχο και την εκμετάλλευση (η μια μπάντα) ή την εγκατάληψη (η άλλη μπάντα) των μεταναστών, μέσα στο έδαφος όπου οι πολιτικές οργανώσεις έχουν τις βάσεις τους, έχει κάνει ένα άλμα στη ρατσιστική εκκαθάριση και τη νομιμοποίηση των εκκενώσεων και των αστυνομικών παρεμβάσεων. Η γενικευτική κατηγορία του «κοινωνικού κανιβαλισμού» στρέφεται πλέον ευθέως εναντίον του συνόλου των μεταναστών που βρίσκονται στον ίδιο δημόσιο χώρο με τους λιανέμπορους των ναρκοκυκλωμάτων. Πάραυτα, ακόμα και σ’ αυτή τη συνθήκη οι αντιστάσεις απέναντι στον μαφιόζικο και πολιτικό έλεγχο και στην ρατσιστική ισοπέδωση, ταυτόχρονα κι εξίσου, αντέχουν.
• Ο εχθρός στα Εξάρχεια βρίσκεται συντεταγμένος στο αντιεγκληματικό μέτωπο. Διαφορετικά πολιτικά και ιδιωτικά μορφώματα συνευρίσκονται σ’ ετούτη τη γραμμή και αλληλοκαλύπτονται, παρότι έχουν διαφορετικές αναφορές προέλευσης και γενικά προτάγματα. Στην καθημερινή σύγκρουση με αυτό το αντεπαναστατικό μέτωπο συγκεκριμενοποιείται υλικά-εδαφικά η ταξική-κοινωνική πάλη στη γειτονιά. Σκοπός μας, σκοπός του μαχόμενου αναρχικού κινήματος πρέπει να είναι η αποδόμηση της ταξικής πυραμίδας που συσπειρώνεται στο αντιεγκληματικό μέτωπο, σε ρήξη με την «κοινωνίστικη» αφομοίωση σ’ αυτήν. Η συγκρότηση μαχητικών προλεταριακών βάσεων μπορεί να δώσει προοπτική στον αγώνα για τις γειτονιές.
• Η αντιναρκωτική εκστρατεία που ανέλαβαν ορισμένες πολιτικές ομάδες στα Εξάρχεια έχει αποτύχει. Μπορούμε να συνοψίσουμε την ήττα της σε τέσσερις φάσεις: 1η, τότε που αναγνωρίστηκε ως η μεγάλη επιτυχία μιας στρατηγικής που υποτίθεται ότι πάλευε για την μαχητική αυτονομία του κινήματος, η επέμβαση της «Δίωξης» και ο προσωρινός περιορισμός μερικών προσώπων (κι όχι του κυκλώματος, που δεν έπαψε ποτέ να κάνει τις δουλειές του στη γειτονιά). 2η, η διάσπαση του οργανωτικού σώματος της αντιναρκωτικής εκστρατείας και η αποστρατία των μισών όταν ένα μέρος του κινήματος αντιμετώπισε την παρακρατική επίθεση των μπράβων (καλοκαίρι ’17). Οι αποχωρήσαντες σιώπησαν και οι παραμείναντες συνέχισαν την αντιαναρχική συκοφαντία ταυτίζοντας τους αντιστεκόμενους, με τους μπράβους. 3η, όταν το κύκλωμα προστασίας, με εμπροσθοφυλακή το security team, ανέλαβε τον ολοκληρωτικό έλεγχο των παράνομων αγορών, αντιγράφοντας τις πρακτικές της αντιναρκωτικής εκστρατείας, με τη σιωπηλή αποδοχή των φορέων της, που συνέχισαν παράλληλα τις εμφανίσεις τους για να παραμείνουν στο πεδίο (καλοκαίρι ’18). 4η, οι εκκενώσεις των μεταναστευτικών καταλήψεων και μιας φεμινιστικής, ως συνέχεια των «φεμινιστικών» πογκρόμ της αντιναρκωτικής εκστρατείας. Πάλι χωρίς καμία κινητοποίηση της αντιναρκωτικής απέναντι στο κύμα καταστολής.
Σ’ ετούτη την παρατεινόμενη κατάσταση είναι αναγκαίο να διαμορφώσουμε ένα κίνημα που θα αναλάβει την ευθύνη της σύγκρουσης με τους αρμούς της ταξικής πυραμίδας που θωρακίζεται πίσω από το αντιεγκληματικό μέτωπο. Να δυναμώσουμε τις κινηματικές δομές που δημιουργούν πραγματικό κοινωνικό χώρο, πεδίο μετασχηματισμών μέσα από την άμεση σύγκρουση, την ανοιχτή αυτοδιεύθυνση και την κοινωνικοποίηση πόρων. Να δυναμώσουμε την αυτοπεποίθηση για τους προλετάριους, τη νεολαία και το κίνημα. Να επανακτήσουμε την εμπιστοσύνη στην παρουσία των αναρχικών.
• Ο αγώνας στα Εξάρχεια έχει προοπτική με την ενότητα της πάλης ενάντια στην κρατική καταστολή, την πολιτική αντιεξέγερση, τον μαφιόζικο έλεγχο και την ταξικά πυραμιδική αλλοτρίωση και κανιβαλισμό.
• Να υπερασπιστούμε αυτή τη γειτονιά ως ένα ισχυρό οχυρό για την αντεπίθεση σε κράτος και κεφάλαιο.
Αναρχική Συλλογικότητα για τη Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση από το έδαφος της Κατάληψης GARE
Υποσημείωση: Η Α.Σ. για τη Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση αποτελεί μέρος και δεσμεύεται στο σύνολο των δραστηριοτήτων της Κατάληψης GARE. Τα μέλη της Α.Σ. έχουν συμμετάσχει και συμμετέχουν με συλλογική δέσμευση σε πλήθος κινηματικών δομών, διαδικασιών και κινητοποιήσεων. Οι θέσεις της συλλογικότητάς μας συνάγονται από την έμπρακτη συμμετοχή μας στο σύνολο των σημείων αγώνα που αναφέρονται στο κείμενό μας και στηρίζονται σ’ αυτήν.
Αν η Α.Σ. για τη Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση εμφανίζεται με την υπογραφή της αραιά και ενίοτε με πολιτικές αναλύσεις-κριτική για το ίδιο το κίνημα, είναι έτσι ακριβώς γιατί σύμφωνα με την πολιτική θεώρησή μας, δίνουμε όλες τις δυνάμεις μας στα ταξικά-κοινωνικά σώματα αγώνα όπου συμμετέχουμε, αδιαφορώντας για την πολιτική κεφαλαιοποίηση της δράσης μας. Στο οριζόντιο επαναστατικό κίνημα, εφόσον αυτό υφίσταται έστω σπερματικά, στις πολιτικές συλλογικότητες θα έπρεπε να μην αναγνωρίζεται άλλη δημόσια ευθύνη πέρα από την συμμετοχή στον πολιτικό διάλογο και την διάθεση των δυνάμεών τους στις ταξικές-κοινωνικές δομές.
