Georges Étiévant: Οι δηλώσεις του κατά τη δική για την κλοπή δυναμίτη

0
852

Georges Étiévant, ο 27χρονος αναρχικός που καταδικάστηκε σε πενταετή φυλάκιση για τη συμμετοχή του σε κλοπή δυναμίτη

Παρίσι 19 Ιανουαρίου 1898. Ο αναρχικός τυπογράφος O Étiévant επιτίθεται στο αστυνομικό τμήμα της rue Berzélius.

Μετά την κλοπή δυναμίτη στο Soisy-sous-Etiolles, οι σύντροφοι Faugoux, Chalbret, Drouhet, και Étiévant δικάστηκαν ενώπιον του δικαστηρίου των Βερσαλλιών.

Ο σύντροφος Étiévant επρόκειτο να διαβάσει δημοσίως τις ακόλουθες δηλώσεις, αλλά το δικαστήριο του αφαίρεσε γρήγορα το λόγο.

Οι αστικές εφημερίδες έδωσαν μια ελλιπή εκδοχή ενός κομματιού αυτού, το οποίο αναπαράχθηκε στη Révolte, και το οποίο οδήγησε στην ακόλουθη επιστολή του πατέρα του συντρόφου μας:

Clichy, 22 Οκτωβρίου 1892

Σύντροφε:
Όπως σας υποσχέθηκα, σας στέλνω το πρώτο μέρος των «Δηλώσεων» του γιου μου Georges, ακόμα περισσότερο αναγκαίο γιατί αποσαφηνίζει το δεύτερο το οποίο, παρά τα ατοπήματα και τις ανωμαλίες που επισημαίνονται, εξακολουθεί να έχει το δικό του κύρος και αξία. Οι αναγνώστες σας, γενικά διαφωτισμένοι, αναμφίβολα θα καταλάβουν χωρίς πολλές-πολλές δυσκολίες τις ιδέες, που μερικές φορές κακώς αποδίδονται από την Cocarde.

Αυτό το πρώτο μέρος πιστοποιήθηκε ότι είναι σε συμμόρφωση με το αρχικό ne varietur. Θα ήθελα μόνο να σας υπενθυμίσω ότι πρέπει να αναθεωρηθεί από τον Georges που μου είπε ότι να το πω έτσι έδωσε έναν ευρύ καμβά, μια περίληψη αυτού που είχε κατά νου.

Ειλικρινά δικός σας
Étiévant πατήρ

Εδώ είναι το πλήρες κείμενο του έργου του:

Ι

Καμία ιδέα δεν είναι έμφυτη σε εμάς· όλα μας έρχονται με τη βοήθεια των αισθήσεών μας, του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε. Αυτό είναι τόσο αληθές που αν έχουμε έλλειψη κάποιας αίσθησης δεν μπορούμε να έχουμε κάποια ιδέα των γεγονότων που αντιστοιχούν σε αυτή την αίσθηση. Για παράδειγμα, κανένα άτομο που γεννήθηκε τυφλό δεν θα μπορούσε να έχει μια ιδέα της ποικιλίας των χρωμάτων, διότι έχει έλλειψη της ικανότητας που είναι αναγκαία για να αντιληφθεί την ακτινοβολία των αντικειμένων. Επιπλέον, σύμφωνα με τις κλίσεις που έχουμε από γεννησιμιού κατέχουμε, είτε στην τάξη των ιδεών είτε σε κάποια άλλη, μια μεγαλύτερη ή μικρότερη ικανότητα αφομοίωσης, που αναπτύσσεται από τη μεγαλύτερη ή μικρότερη ικανότητα πρόσληψης που έχουμε γι αυτό το θέμα. Γι’ αυτό λοιπόν, για παράδειγμα, μερικοί μαθαίνουν εύκολα μαθηματικά και άλλοι έχουν μεγαλύτερη κλίση στη γλωσσολογία. Αυτή η ικανότητα αφομοίωσης που έχουμε μέσα μας αναπτύσσεται σε μια απείρως διαφορετική αναλογία ανάμεσα στους ανθρώπους ως αποτέλεσμα της πολλαπλότητας των ανάλογων εκλαμβανόμενων εντυπώσεων.

Αλλά όπως αν χρησιμοποιούσαμε αποκλειστικά τα χέρια μας τα τελευταία θα αποκτούσαν μεγαλύτερη δύναμη σε βάρος άλλων μελών ή τμημάτων του σώματός μας, έτσι και όσο περισσότερο ασκείται η ικανότητά μας για αφομοίωση λόγω της πληθώρας των ανάλογων εντυπώσεων που αναπτύχθηκαν στην τάξη των ιδεών, τόσο περισσότερο, συγκριτικά με όλες τις ικανότητές μας, θα παρουσιάζαμε μια δύναμη αντίστασης στην αφομοίωση ιδεών που προέρχονται από μια αντίθετη τάξη. Συνεπώς αν φτάσαμε να πιστεύουμε ως καλό το τάδε πράγμα ή ιδέα κάθε αντίθετη ιδέα θα μας σόκαρε ,και τότε θα προβάλαμε ισχυρή αντίσταση ενάντια στην αφομοίωσή της, η ίδια ιδέα θα φαινόταν σε κάποιον άλλο τόσο φυσική και θεμιτή που δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι κάποιος θα μπορούσε καλή τη πίστη να σκεφτεί διαφορετικά. Έχουμε παραδείγματα αυτών των γεγονότων καθημερινά, και δεν πιστεύω ότι η αξιοπιστία τους αμφισβητείται σοβαρά. Θέτοντας και δεχόμενοι αυτό, και από τη στιγμή που κάθε πράξη είναι το αποτέλεσμα μιας ή περισσοτέρων ιδεών, γίνεται φανερό ότι για να κρίνει έναν άνθρωπο, να καταλήξει στη γνώση της ευθύνης ενός ατόμου απέναντι στην τέλεση μιας πράξης, πρέπει κανείς να γνωρίζει κάθε μία από τις εντυπώσεις που καθορίζουν την τέλεση της πράξης, να εκτιμήσει την έντασή τους, να γνωρίσει ποια ικανότητα δεκτικότητας ή ποια δύναμη αντίστασης βρίσκει ο καθένας στον εαυτό του, καθώς και την πάροδο του χρόνου κατά τη διάρκεια της οποίας στην αρχή θα είχε υποταχθεί στην επιρροή καθεμιάς από αυτές, έπειτα από πολλές, και εν τέλει από όλες αυτές μαζί στη συνέχεια.

Αλλά ποιος θα σας δώσει την ικανότητα να αντιλαμβάνεστε και να νιώθετε τι αντιλαμβάνονται και νιώθουν οι άλλοι, ή αντιλήφθηκαν και ένιωσαν; Πώς μπορείτε να κρίνετε ένα άνθρωπο αν δεν μπορείτε να γνωρίζετε επ ακριβώς τις καθοριστικές αιτίες των πράξεών του; Και πώς μπορείτε να γνωρίζετε όλα αυτά τα αίτια καθώς και τη σχέση τους, αν δεν μπορείτε να διεισδύσετε στο μυστήριο της νοοτροπίας του και να ταυτιστείτε μαζί του κατά τέτοιο τρόπο ώστε να γνωρίσετε τέλεια τον εαυτό του; Αλλά γι’ αυτό πρέπει να γνωρίζει κανείς το ταμπεραμέντο του καλύτερα από ότι γνωρίζει συχνά το δικό του .Ακόμα περισσότερο, πρέπει να έχετε ένα παρόμοιο ταμπεραμέντο, να υποβληθείτε στις ίδιες επιρροές, να ζήσετε στο ίδιο περιβάλλον κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου, που είναι ο μόνος τρόπος για να κατανοήσετε τον αριθμό και τη δύναμη των επιρροών αυτού του περιβάλλοντος σε σχέση με την ικανότητα αφομοίωσης που αυτές οι επιρροές συναντήθηκαν σε αυτό το άτομο.

Επομένως, είναι αδύνατο να κρίνουμε τον όμοιό μας, το αποτέλεσμα της αδυναμίας τού να γνωρίζουμε ακριβώς τις επιρροές στις οποίες υπακούν και τη δύναμη των εντυπώσεων που καθορίζουν τις πράξεις τους σε σχέση με τις ικανότητες αφομοίωσης ή τη δύναμη αντίστασής τους. Αλλά αν αυτή η αδυναμία δεν υπήρχε θα καταλήγαμε μονάχα στη διαπίστωση του παιχνιδιού των επιρροών στις οποίες θα είχαν υπακούσει, των σχέσεών τους, της μεγαλύτερης ή μικρότερης δύναμης αντίστασης που θα αντιτασσόντουσαν σε αυτές, της μεγαλύτερης ή μικρότερης δύναμης δεκτικότητας να υποβληθούν σε αυτές τις επιρροές. Αλλά για όλα αυτά δεν θα μπορούσαμε να γνωρίζουμε την ευθύνη τους στην τέλεση μιας πράξης, για τον καλό και σπουδαίο λόγο ότι αυτή η ευθύνη δεν υπάρχει.

Προκειμένου να διαπιστώσουμε πλήρως την ανυπαρξία ευθύνης αρκεί να εξετάσουμε το παιχνίδι των πνευματικών ικανοτήτων στον άνθρωπο. Προκειμένου να υπάρχει υπευθυνότητα θα ήταν απαραίτητο για τη βούληση να προσδιοριστούν οι εντυπώσεις, όπως αυτές καθορίζουν τη σκέψη, και αυτές την πράξη. Αλλά αντιθέτως είναι οι εντυπώσεις που καθορίζουν τη βούληση, που τη γεννούν μέσα μας και την καθοδηγούν. Διότι η βούληση δεν είναι παρά η επιθυμία που έχουμε για την επίτευξη ενός πράγματος που θα ικανοποιήσει μία από τις ανάγκες μας, δηλαδή, να μας παράσχει ένα αίσθημα ευχαρίστησης, να βάλουμε σε απόσταση ένα αίσθημα πόνου. Συνεπώς, είναι περιττό αυτές οι εντυπώσεις να ήταν ή να είναι αντιληπτές για να γεννηθεί η βούληση εντός μας. Και η βούληση, που δημιουργείται από τις εντυπώσεις, μπορεί να αλλάξει μόνο από νέες εντυπώσεις, δηλ., μπορεί να πάρει μόνο μια διαφορετική κατεύθυνση, να επιδιώξει έναν άλλο στόχο αν νέες εντυπώσεις γεννήσουν μέσα μας μια νέα σειρά ιδεών ή να τροποποιήσουν σε μας τη σειρά των προϋπαρχόντων ιδεών. Αυτό έχει πάντα αναγνωριστεί, και εσείς οι ίδιοι το αναγνωρίζετε σιωπηρά αυτό, διότι το ότι δηλώνετε τα υπέρ και κατά δεν αποδεικνύουν ότι νέες εντυπώσεις, που φτάνουν σε σας μέσα από το όργανο της ακοής, μπορούν να γεννήσουν μέσα σας τη βούληση να ενεργήσετε με τον ένα τρόπο ή τον άλλο, ή να τροποποιήσουν την προϋπάρχουσα βούλησή σας; Αλλά όπως είπα στην αρχή, αν ως αποτέλεσμα μιας μεγάλης σειράς ανάλογων εντυπώσεων έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε την τάδε ιδέα ή σκέψη τόσο καλή και σωστή, οποιαδήποτε αντίθετη ιδέα θα μας σόκαρε, και θα προτείναμε μια μεγάλη δύναμη αντίστασης ενάντια στην αφομοίωσή της.

Είναι γι’ αυτό το λόγο που οι ηλικιωμένοι υιοθετούν λιγότερο εύκολα νέες ιδέες, δεδομένου ότι κατά τη διάρκεια της ύπαρξής τους έχουν αντιληφθεί μια πληθώρα εντυπώσεων που αναδύονται από το περιβάλλον στο οποίο έζησαν, και που τους οδήγησαν να θεωρούν ως καλές τις ιδέες που βρίσκονται σε συμμόρφωση με τα αισθήματα για το δίκαιο και το άδικο εντός αυτού του περιβάλλοντος. Είναι επίσης γι’ αυτό το λόγο που η έννοια του δίκαιου και του άδικου παρουσίαζε ποικιλία αδιάκοπα κατά τη διάρκεια των αιώνων, και ότι στη δικιά μας εποχή διαφέρει παράξενα από κλίμα σε κλίμα, από λαό σε λαό, και ακόμη από άνθρωπο σε άνθρωπο. Και από τη στιγμή που αυτές οι διάφορες έννοιες μπορούν να είναι σχετικά δίκαιες και καλές, πρέπει να συμπεράνουμε από αυτό ότι ένα μεγάλο μέρος, αν όχι ολόκληρη η ανθρωπότητα κάνει λάθος σε αυτό το θέμα. Αυτό εξηγεί επίσης γιατί το τάδε επιχείρημα που θα έπειθε ένα άτομο θα άφηνε ένα άλλο αδιάφορο.

Αλλά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κάποιος που έχει καταλήξει σε ένα επιχείρημα δεν θα μπορούσε να το κανονίσει ώστε η βούλησή του να μην καθοριζόταν σε μια δεδομένη κατεύθυνση· και κάποιος που θα είχε μείνει αδιάφορος από το επιχείρημα δεν θα μπορούσε να το κανονίσει έτσι ώστε η θέλησή του να μην παραμείνει η ίδια. Συνεπώς, δεν θα μπορούσε κανείς να αποτρέψει τον εαυτό του από το να ενεργεί με τον έναν τρόπο και ο άλλος με αντίθετο τρόπο, εκτός αν νέες εντυπώσεις άλλαζαν τη θέλησή τους.

Παρόλο που αυτό φαίνεται παράδοξο, δεν κάνουμε τίποτε καλό ή κακό, όσο μικρό και αν είναι, που δεν είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε, δεδομένου ότι κάθε πράξη είναι το αποτέλεσμα της σχέσης μεταξύ μιας ή πολλών εντυπώσεων που έρχονται σε μας από το περιβάλλον στο οποίο ζούμε, και της μεγαλύτερης ή μικρότερης ικανότητας αφομοίωσης που μπορεί να συναντήσει σε εμάς. Και από τη στιγμή που δεν μπορούμε να είμαστε υπεύθυνοι για τη μεγαλύτερη ή μικρότερη ικανότητα αφομοίωσης που είναι μέσα μας σε σχέση με μια τάξη εντυπώσεων ή άλλη, ή για την ύπαρξη ή την ανυπαρξία επιρροών που προέρχονται από το περιβάλλον στο οποίο ζούμε και οι εντυπώσεις που έρχονται σε εμάς από αυτό που έχει μείνει απ’ ό,τι είμαστε για τη σχέση τους και τη μεγαλύτερη ή μικρότερη πρόσληψη ή αντίσταση, δεν μπορούμε και να είμαστε υπεύθυνοι για τα αποτελέσματα αυτής της δεκτικότητας, από τη στιγμή που δεν είναι μονάχα ανεξάρτητα από τη βούλησή μας, αλλά και επειδή είναι καθοριστικά. Επομένως οποιαδήποτε κρίση είναι αδύνατη και οποιαδήποτε ανταμοιβή – όπως κάθε τιμωρία – είναι άδικη, όσο ελαφρυά και αν είναι, και όσο μεγάλα τα οφέλη ή η ζημιά.

Δεν μπορούμε επομένως να κρίνουμε ανθρώπους ή πράξεις εκτός αν έχουμε επαρκή κριτήρια. Αλλά αυτά τα κριτήρια δεν υπάρχουν. Εν πάση περιπτώσει, δεν θα τα βρούμε στους νόμους, διότι η αληθινή δικαιοσύνη είναι αμετάβλητη και οι νόμοι είναι ευμετάβλητοι. Αυτό συμβαίνει με τους νόμους όπως και με όλα τα υπόλοιπα, διότι αν οι νόμοι είναι καλοί για ποιό λόγο οι βουλευτές και οι γερουσιαστές να τους αλλάζουν; Και αν είναι κακοί, ποιός ο λόγος να τους εφαρμόζουν οι δικαστές;

Ο αναρχικός Georges Etievant επιτίθεται σε αστυνομικούς στο Παρίσι.
Η δήλωση του Etiévant που θα έκανε κατά τη διάρκεια της δίκης του ενώπιον του δικαστηρίου των Βερσαλλιών το 1892.

II

Από το ίδιο το γεγονός της γέννησής του κάθε ον έχει το δικαίωμα να ζήσει και να είναι ευτυχισμένο. Αυτό το δικαίωμα τού να πηγαινοέρχεσαι ελεύθερα στο χώρο, στο έδαφος κάτω από τα πόδια σας, ο ουρανός πάνω από το κεφάλι σας, ο ήλιος στα μάτια σας, ο αέρας στο στήθος σας, αυτό το αρχέγονο δικαίωμα, προγενέστερο από όλα τα άλλα δικαιώματα, αναπαλλοτρίωτο και φυσικό, τους το αρνούνται σε εκατομμύρια ανθρώπους.

Αυτά τα εκατομμύρια των απόκληρων, από τους οποίους οι πλούσιοι έχουν αρπάξει τη γη τους – τη μάνα γη – μπορούν να κάνουν ένα βήμα δεξιά ή αριστερά, να τρώνε ή να κοιμούνται, με μια λέξη να ευχαριστούν οποιοδήποτε από τα όργανά τους, να ικανοποιούν τις ανάγκες τους και να ζούνε, μονάχα με την άδεια άλλων ανθρώπων. Η ζωή τους είναι πάντοτε επισφαλής, στο έλεος των καπρίτσιων εκείνων που έχουν γίνει τα αφεντικά τους. Δεν μπορούν να πηγαινοέρχονται στη μεγάλη ανθρώπινη επικράτεια δίχως να συναντούν ένα εμπόδιο σε κάθε τους βήμα, δίχως να τους σταματούν με αυτά τα λόγια: μην πηγαίνετε σε αυτόν τον τομέα, ανήκει στον τάδε· μην πηγαίνετε σε αυτά τα δάση, ανήκουν στο δείνα· μην κόβετε αυτά τα φρούτα, μην ψαρεύετε εδώ: είναι ιδιοκτησία άλλου.

Και αν ρωτήσουνε: Τί μας ανήκει τότε; Ακούνε ως απάντηση: Τίποτα. Δεν έχετε τίποτα, και ήδη γίνατε μικροί μέσω νόμων και θρησκείας, το μυαλό τους θα διαπλαστεί έτσι ώστε να αποδεχτούν αυτή την κατάφορη αδικία δίχως να μπορούνε να κάνουν κιχ.

Οι ρίζες των φυτών απορροφούν τους χυμούς της γης, αλλά τα προϊόντα τους δεν είναι για σας, τους λένε. Η βροχή σας μουσκεύει όπως και τους άλλους, αλλά δεν είναι για σας που κάνει τη συγκομιδή να μεγαλώνει, και ο ήλιος λάμπει μονάχα για να χρυσίζει το σιτάρι και να ωριμάζει τα φρούτα που δεν θα γευτείτε.

Η γη περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο και εναλλάξ παρουσιάζει κάθε μία από τις πλευρές της στη ζωογόνα επίδραση αυτού του άστρου, αλλά αυτή η μεγάλη κίνηση δεν γίνεται προς όφελος όλων των πλασμάτων, διότι η γη ανήκει σε κάποιους και όχι σε άλλους: οι άνθρωποι την εξαγοράζουν με το χρυσάφι και το ασήμι τους. Αλλά με τι κομπίνες, από τη στιγμή που το χρυσάφι και το ασήμι περιλαμβάνεται στη γη;

Πώς κι έτσι ένα μέρος του συνόλου μπορεί να αξίζει τόσο όσο το σύνολο;

Πώς κι έτσι αγόρασαν τη γη με το χρυσάφι τους ενώ έχουν ακόμα όλο το χρυσάφι; Τι μυστήριο.

Και αυτά τα απέραντα δάση που θάφτηκαν στα εκατομμύρια των αιώνων από τις γεωλογικές επαναστάσεις, δεν μπορούν να τα είχαν αγοράσει ή να τα είχαν κληρονομήσει από τους πατεράδες τους, διότι εκείνη την εποχή δεν υπήρχε κανείς πάνω στη γη. Αλλά είναι δικά τους εντούτοις καθώς από τα σπλάχνα της γης και τον πυθμένα του ωκεανού στις ψηλές κορφές των μεγάλων βουνών, όλα ανήκουν σε αυτούς· είναι έτσι ώστε αυτός να μπορεί να δώσει στην κόρη του προίκα που αυτά τα δάση φύτρωσαν στο παρελθόν· είναι έτσι ώστε αυτός να δώσει μια έπαυλη στην ερωμένη του που οι γεωλογικές επαναστάσεις έλαβαν χώρα. Και είναι έτσι ώστε να μπορούν να πίνουν σαμπάνια που αυτά τα δάση έχουν αργά μετατραπεί σε ορυχεία.

Αλλά οι απόκληροι ρωτάνε: Και πώς θα ζήσουμε αν δεν έχουμε κανένα δικαίωμα σε κάτι; Μην ανησυχείτε, τους απαντάνε. Οι έχοντες είναι καλοί άνθρωποι, και όσο είστε ήρεμοι, όσο υπακούτε σε όλες τους τις επιθυμίες, θα σας επιτρέπουν να ζείτε, σε αντάλλαγμα αυτών πρέπει να δουλεύετε στα χωράφια τους, να χτίζετε τα σπίτια τους, να κουρεύετε τα πρόβατά τους, να κλαδεύετε τα δέντρα τους και να φτιάχνετε μηχανές και βιβλία: με μια λέξη, να τους προμηθεύετε όλες τις φυσικές και πνευματικές απολαύσεις στις οποίες μόνο αυτοί έχουν το δικαίωμα. Αν οι πλούσιοι είναι αρκετά καλοί για να σας επιτρέψουν να φάτε το ψωμί τους και να πιείτε το νερό τους, θα πρέπει να είστε απείρως ευγνώμονες, διότι η ζωή σας, μαζί με τα υπόλοιπα, ανήκει σε αυτούς.

Έχετε μονάχα το δικαίωμα να ζείτε προς δική τους τέρψη και υπό την προϋπόθεση ότι δουλεύετε γι’ αυτούς. Θα σας διευθύνουν, θα παρακολουθούν τη δουλειά σας, θα απολαμβάνουν τους καρπούς της δουλειάς σας, επειδή έχουν το δικαίωμα να το κάνουν. Όλα όσα βάζετε στη δουλειά όταν παράγετε ανήκουν επίσης σε αυτούς. Ενώ αυτοί, που γεννιούνται ταυτόχρονα με εσάς, θα κυβερνούν όλες τους τις ζωές, όλη σας τη ζωή θα υπακούτε. Ενώ μπορούν να ρεμβάζουν στον ίσκιο των δέντρων, να ποιητικίζουν στο μουρμουρητό της πηγής, να τονώνουν τους μυς τους στα κύματα της θάλασσας, να βρίσκουν την υγειά τους σε ιαματικά λουτρά, να απολαμβάνουν τον αχανή ορίζοντα από τις κορφές των βουνών, να εισέρχονται στα εδάφη του πνευματικού τομέα της ανθρωπότητας και να συνδιαλέγονται με τους σπορείς των ιδεών, τους ακούραστους κυνηγούς του παραπέρα, εσείς, μόλις από τη νηπιακή σας ηλικία πρέπει, σκλάβοι από γεννησιμιού, να αρχίσετε να σέρνετε τη μπάλα και την αλυσίδα της φτώχειας, πρέπει να παράγετε έτσι ώστε οι άλλοι να τρώνε, να δουλεύετε έτσι ώστε οι άλλοι να μπορούν να ζούνε με άνεση, να πεθαίνετε στη δουλειά ώστε άλλοι να ζούνε με ευχαρίστηση.

Ενώ μπορούν να περιπλανηθούν προς όλες τις κατευθύνσεις στη μεγάλη επικράτεια, να απολαμβάνουν όλους τους ορίζοντες, να ζουν σε συνεχή επικοινωνία με τη φύση και να αντλούν από το ανεξάντλητο πηγάδι της ποίησης τις πιο απαλές εντυπώσεις που μπορεί να αισθανθεί ένα ον, εσείς θα έχετε ως μόνο ορίζοντα τους τέσσερεις τοίχους της σοφίτας σας, των εργαστηρίων σας, της ποινικής αποικίας ή της φυλακής. Πρέπει – η ανθρώπινη μηχανή που η ζωή της πέφτει με μια επαναλαμβανόμενη πράξη – να ξεκινάτε εκ νέου κάθε μέρα το καθήκον της προηγούμενης μέρας, μέχρι να σπάσει ένα γρανάζι μέσα σε σας ή, να φθαρεί και να γεράσει, σας πετάνε στο ποτάμι διότι δεν ήσασταν πια παραγωγικός.

Ουέ σε σας αν είστε κατάκοιτοι λόγω αρρώστιας αν, νέοι ή γέροι, είστε πολύ αδύναμοι να παράγετε για να ικανοποιήσετε τις επιθυμίες των εχόντων. Ουέ σε σας αν δεν μπορείτε να βρείτε κανέναν στον οποίον να εκπορνεύσετε το μυαλό σας, τα χέρια σας, το κορμί σας: θα κατρακυλάτε από άβυσσο σε άβυσσο. Τα κουρέλια σας θα μετατραπούν σε έγκλημα, τα γουργουρητά της κοιλιάς σας θα αποτελέσουν αντικείμενο περιφρόνησης, η κοινωνία στο σύνολό της θα σας αναθεματίσει, και η εξουσία, παρεμβαίνοντας με το νόμο ανά χείρας, θα σας φωνάξει: Ουέ σε εκείνους που δεν έχουν σπίτι, ουέ σε εκείνους που δεν έχουν ένα κεραμίδι να βάλουν από κάτω το κεφάλι τους, ουέ σε εκείνους που δεν έχουν κρεβάτι να πλαγιάσουν τα πονεμένα μέλη τους. Ουέ σε όποιον επιτρέπει στον εαυτό του να πεινάει όταν άλλοι έχουν φάει του σκασμού· ουέ σε εκείνους που κρυώνουν όταν οι άλλοι είναι ζεσταμένοι· ουέ στους αλήτες, ουέ στους ηττημένους! Και θα τους χτυπήσουν διότι αφήσανε τους εαυτούς τους να μην έχουν τίποτα ενώ οι άλλοι έχουν τα πάντα. Αυτό είναι δικαιοσύνη, λέει ο νόμος. Αυτό είναι έγκλημα, απαντάμε εμείς: αυτό δεν πρέπει να γίνεται. Αυτό πρέπει να πάψει να υφίσταται, διότι δεν είναι δίκαιο.

Για πολύ καιρό οι άνθρωποι έχουν πάρει και αποδεχτεί τις εκφράσεις του ισχυρού και του δυνατού ως ηθικό κανόνα. Για πολύ καιρό η κακία ορισμένων έχει βρει συνένοχο στην άγνοια και τη δειλία των υπολοίπων. Για πολύ καιρό οι άνθρωποι παραμένουν κουφοί στη φωνή της λογικής, της δικαιοσύνης και της φύσης. Για πολύ καιρό έχουν θεωρήσει τα ψέματα ως αλήθεια. Και αυτή είναι η αλήθεια: τι είναι η ζωή αν όχι μια αέναη κίνηση απορρόφησης και αποσύνθεσης που ενσωματώνει μόρια και ύλη διαφόρων μορφών σε όντα και έπειτα τα τραβάει απότομα από αυτά για να τα συνδυάσει και πάλι με χίλιους διαφορετικούς τρόπους· μια αέναη κίνηση δράσης και αντίδρασης μεταξύ ατόμου και φυσικού περιβάλλοντος που συνίσταται από όλα όσα δεν είναι αυτό. Ετσι είναι η ζωή. Με την αέναη δράση της, η μάζα των όντων και των πραγμάτων τείνει συνεχώς προς την απορρόφηση του ατόμου, τη διάσπαση του όντος του, το θάνατό του.

Η φύση φτιάχνει το νέο μόνο με το παλιό· καταστρέφει πάντα προκειμένου να δημιουργήσει. Κάνει το θάνατο να προέρχεται πάντα μονάχα από τη ζωή, και πρέπει να σκοτώσει προκειμένου να γεννήσει αυτό που θα υπάρξει. Η ζωή είναι επομένως δυνατή για τον άνθρωπο μονάχα μέσω της διαρκούς αντίδρασης του εαυτού του έναντι της μάζας των όντων που τον περιβάλλουν. Μπορεί να ζει μονάχα με την προϋπόθεση ότι θα καταπολεμήσει την αποσύνθεση που τον κάνει να υποβάλλεται στην επιρροή τού οτιδήποτε υπάρχει μέσω της απορρόφησης νέων μορίων που πρέπει να δανειστεί από όλα όσα υπάρχουν.

Και έτσι τα όντα, σε οποιοδήποτε βήμα της σκάλας κι αν τοποθετούνται, από τα ζωόφυτα στους ανθρώπους, είναι προικισμένοι με ικανότητες που τους επιτρέπουν να καταπολεμούν την αποσύνθεση του οργανισμού τους ενσωματώνοντας μέσα τους νέα στοιχεία που δανείζονται από το περιβάλλον στο οποίο ζούνε. Όλοι είναι προικισμένοι με περισσότερο ή λιγότερο τέλεια όργανα που τους προειδοποιούν για την ύπαρξη αιτιών που θα μπορούσαν να προκαλέσουν μια ξαφνική αποσύνθεση της ύπαρξής τους. Όλοι είναι προικισμένοι με όργανα που τους επιτρέπουν να καταπολεμούν την αποδιοργανωτική επίδραση των στοιχείων.

Γιατί να έχουν αυτά τα όργανα αν δεν τα χρησιμοποιούν, αν δεν είχαν το δικαίωμα να τα χρησιμοποιήσουν;

Προς τί οι πνεύμονες αν δεν είναι για αναπνοή; Προς τί τα μάτια αν δεν είναι για να βλέπουν; Προς τι το μυαλό αν όχι για να σκέφτεται; Προς τι ένα στομάχι αν όχι να χωνεύει το φαγητό; Όλα αυτά είναι αλήθεια: μέσω των πνευμόνων μας έχουμε το δικαίωμα να αναπνέουμε· μέσω του στομαχιού μας έχουμε το δικαίωμα να τρώμε· μέσω του μυαλού μας έχουμε το δικαίωμα να σκεφτόμαστε· μέσω της γλώσσας μας έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε· μέσω των αυτιών μας έχουμε το δικαίωμα να ακούμε· μέσω των ματιών μας έχουμε το δικαίωμα να βλέπουμε· μέσω των ποδιών μας έχουμε το δικαίωμα να πηγαινοερχόμαστε.

Και έχουμε το δικαίωμα σε όλα αυτά διότι μέσα από την ίδια μας την ύπαρξη έχουμε το δικαίωμα να ζούμε. Καμία ύπαρξη δεν είχε ποτέ όργανα πιο ισχυρά από αυτά που έπρεπε να είχε· ένα ον δεν έχει ποτέ υπερβολικά διαπεραστική όραση, υπερβολικά καλή ακοή, υπερβολικά επιπόλαιη ομιλία, μυαλό υπερβολικά τεράστιο, υπερβολικά γερό στομάχι, πόδια, πέλματα, φτερά ή πτερύγια τόσο δυνατά.

Επίσης, μέσω των ποδιών μας έχουμε το δικαίωμα σε όλο το χώρο που μπορούμε να διασχίσουμε· μέσω των πνευμόνων μας όλον τον αέρα που μπορούμε να αναπνεύσουμε, μέσω του στομαχιού μας όλα τα φαγητά που μπορούμε να χωνέψουμε· μέσω του μυαλού μας μπορούμε να σκεφτούμε και να αφομοιώνουμε τις σκέψεις των άλλων ανθρώπων· μέσω της ικανότητάς μας για ορθοφωνία ό,τι μπορούμε να πούμε· μέσω των αυτιών μας ό,τι μπορούμε να ακούσουμε. Και έχουμε το δικαίωμα σε όλα αυτά επειδή έχουμε το δικαίωμα στη ζωή, και σε όλα αυτά που απαρτίζουν τη ζωή. Αυτά είναι τα πραγματικά δικαιώματα του ανθρώπου! Δεν υπάρχει λόγος να τα διατάξουμε: υπάρχουν με τον ίδιο τρόπο που υπάρχει και ο ήλιος.

Δεν είναι γραμμένα σε κανένα σύνταγμα, σε κανένα νόμο, αλλά είναι γραμμένα με ανεξίτηλο μελάνι στο μεγάλο βιβλίο της φύσης, και είναι αναφαίρετα.

Από το τικ ως τον ελέφαντα, από το χορτάρι ως τη βελανιδιά, από το άτομο ως το άστρο, όλα διακηρύσσουν: Ακούστε τη μεγάλη φωνή της φύσης· θα σας πει ότι τα πάντα μέσα σε αυτήν συνδέονται, ότι η αέναη γενική κίνηση, που είναι η κατάσταση της ζωής στο σύμπαν, συνίσταται από τη γενική αέναη κίνηση αυτών των ατόμων, που είναι η κατάσταση της ζωής για όλα τα πλάσματα.

Οι κινήσεις των απείρως μικρών όπως αυτές των απείρως μεγάλων έχουν αποτέλεσμα και αντιδρούν επ’ αόριστον οι μεν στις δε. Και επειδή όλα αντιδρούν με μας έχουμε το δικαίωμα να αντιδράσουμε στα πάντα, επειδή έχουμε το δικαίωμα να ζήσουμε, και η ζωή είναι δυνατή μονάχα σε αυτή την κατάσταση.

Από το γεγονός της γέννησής μας γινόμαστε συνιδιοκτήτες ολόκληρου του σύμπαντος και έχουμε το δικαίωμα σε όλα όσα υπάρχουν, όλα όσα υπήρχαν και όλα όσα θα υπάρξουν. Με το γεγονός της γέννησής μας ο καθένας από εμάς αποκτά το δικαίωμα σε όλα, δίχως άλλα όρια από αυτά που επιβάλλει η ίδια η φύση, δηλ., τα όρια των ικανοτήτων αφομοίωσής μας.

Ωστόσο λέτε: Αυτό το χωράφι είναι δικό μου, αυτά τα δάση είναι δικά μου, αυτή η πηγή είναι δικιά μου, αυτή η συγκομιδή, αυτό το σπίτι. Σε όσους από εσάς το λέτε αυτό απαντώ: Όταν θα φροντίσετε ότι η περιουσία σας, ένα μικρό κομμάτι του μεγάλου όλου που με τη μη διακοπτόμενη δράση στον οργανισμό μου με ωθεί όπως και σας στον τάφο να πάψει να με ωθεί, τότε θα αναγνωρίσω ότι μονάχα εσείς έχετε το δικαίωμα να την απολαμβάνετε

Όταν θα έχετε φροντίσει τα πράγματα έτσι ώστε οι διασπαστικές επιδράσεις της φύσης να ενεργούν μονάχα σε σας, μονάχα εσείς θα έχετε το δικαίωμα να αντλείτε από τη φύση ό,τι χρειάζεστε για να αντικαταστήσετε αυτό που η φύση παίρνει από εσάς. Αλλά όσο η υγρασία δρα σε μένα όπως δρα και σε σας, η πηγή και το ρυάκι θα είναι τόσο δικά μου όσο και δικά σας.

Εφόσον δεν εμποδίσετε τη θερμότητα του ήλιου να με κάνει να ιδρώνω όπως εσείς, θα ωριμάζει τα φρούτα και τις συγκομιδές τόσο για εμένα όσο και για σας.

Μάθετε ότι ένας άνθρωπος των είκοσι δεν έχει μέσα του ούτε ένα από τα μόρια που αποτελούσαν την ύπαρξή του δέκα χρόνια νωρίτερα. Έτσι όταν θα κανονίσετε τα πράγματα έτσι ώστε είτε μέσω της βροχής, του ανέμου, είτε μέσω οποιουδήποτε άλλου μέσου αυτό που ήταν δικό μου δεν ενσωματώθηκε στις δικές σας ιδιότητες θα έχετε το δικαίωμα να με εμποδίσετε με τη σειρά να ενσωματώσω στον εαυτό μου αυτό που έρχεται σε μένα από τις δικές σας ιδιότητες.

Αλλά εφόσον δεν κανονίσετε τα πράγματα έτσι ώστε εμείς, οι μη-έχοντες, οι παρίες να ζούμε δίχως να απορροφούμε συνεχώς τα στοιχεία που παίρνουμε από το μεγάλο όλο, όπως εσείς θα έχουμε το δικαίωμα σε αυτό το μεγάλο όλο και κάθε ένα από τα μέρη του, διότι γεννιόμαστε σαν και σας, μοιάζουμε με σας, έχουμε όργανα και ανάγκες σαν και εσάς, και σαν και εσάς έχουμε το δικαίωμα στη ζωή και την ευτυχία.

Αν ήμασταν ένα είδος ζώου κατώτερο από σας θα καταλάβαινα αυτόν τον αποκλεισμό· η οργάνωση και ο τρόπος ζωής μας θα ήταν διαφορετικός. Αλλά από τη στιγμή που είμαστε οργανωμένοι σαν και εσάς σημαίνει ότι είμαστε ίσοι και έχουμε τα ίδια δικαιώματα με σας στην καθολικότητα των αγαθών.

Και αν μου πείτε ότι το τάδε πράγμα είναι δικό σας επειδή το κληρονομήσατε, θα σας απαντούσα ότι όσοι το άφησαν σε σας δεν είχαν το δικαίωμα να το κάνουν. Είχαν το δικαίωμα να απολαμβάνουν την καθολικότητα των αγαθών κατά τη διάρκεια της ζωής τους, όπως κάνουμε και εμείς κατά τη διάρκεια της ζωής μας, αλλά δεν είχαν το δικαίωμα να το χαρίσουν μετά το θάνατό τους. Διότι με τον ίδιο τρόπο που από τη γέννηση αποκτάμε το δικαίωμα σε όλα, με το θάνατο χάνουμε όλα τα δικαιώματά μας, διότι τότε δεν έχουμε κάποια ανάγκη για κάτι.

Με ποιο δικαίωμα όσοι έζησαν θέλουν να μας εμποδίσουν από το να ζήσουμε;

Με ποιο δικαίωμα θα μπορούσε ένα σύνολο μορίων να αποτρέψει τα μόριά του από την επανασύνδεση με έναν τρόπο παρά με έναν άλλο; Με ποιο δικαίωμα θα απέτρεπε αυτό που είναι να γίνει; Με ποιό; Επειδή ένας άνθρωπος του οποίου η ζωή δεν είναι παρά ένα λεπτό στην απεραντοσύνη του χρόνου κατοικούσε σε μια γωνιά της γης θα μπορούσε να τη χαρίζει αιώνια; Υπάρχει κάτι πιο ηλίθιο από αυτήν την αξίωση ενός εφήμερου όντος που κάνει αέναες δωρεές σε πεπερασμένα όντα και θεσμούς;

Δεν χρειάζεται να σεβόμαστε τις αξιώσεις ανθρώπων που θέλουν να ζούνε παρόλο που είναι πεθαμένοι, που θέλουν να έχουν δικαιώματα πάνω σε όλα τα αγαθά παρόλο που δεν έχουν ανάγκη από αυτά, και που ύστερα από το θάνατό τους θέλουν να αποκτήσουν πράγματα που κατά τη διάρκεια της ζωής τους είχαν μονάχα το δικαίωμα να χαρίσουν σύμφωνα με τις ανάγκες τους.

Και αν μου πείτε ότι είχαν το δικαίωμα να τα χαρίσουν από τη στιγμή που ήταν κομμάτι του προϊόντος της δουλειάς τους που είχαν βάλει στην άκρη, θα σας απαντούσα ότι αν δεν κατανάλωσαν ολόκληρο το προϊόν της εργασίας τους ήταν γιατί δεν χρειάστηκε· αν δεν είχαν καμία ανάγκη δεν θα είχαν κανένα δικαίωμα, και κατά συνέπεια δεν θα μπορούσαν να το χαρίσουν σε σας και να σας χορηγήσουν δικαιώματα που δεν είχαν.

Ένα δικαίωμα παύει όταν η ανάγκη σταματάει.

Με τον ίδιο τρόπο, αν μου πείτε ότι το τάδε πράγμα είναι δικό σας επειδή το αγοράσατε, θα σας απαντούσα ότι αυτοί που σας το πούλησαν δεν είχαν το δικαίωμα να σας το πουλήσουν. Είχαν το δικαίωμα να το χρησιμοποιούν σύμφωνα με τις ανάγκες τους, όπως και εμείς έχουμε το δικαίωμα να το χρησιμοποιήσουμε σύμφωνα με τις δικές μας. Είχαν το δικαίωμα να αποξενώσουν το δικό τους κομμάτι απόλαυσης και ζωής, αλλά όχι να αποξενώσουν το δικό μας. Θα μπορούσαν να απαρνηθούν τη δικιά τους ευτυχία, αλλά όχι τη δικιά μας, και δεν θα σεβόμασταν τις συναλλαγές που σημειώθηκαν χωρίς εμάς και ενάντια στα δικαιώματά μας.

Η φύση μας λέει να παίρνουμε, όχι να αγοράζουμε. Σε κάθε αγορά υπάρχει ένας ντούπερ και ένα κορόιδο – αυτός που κερδίζει από τη συναλλαγή, ενώ ο άλλος αδικείται. Αλλά αν ο καθένας παίρνει ό,τι χρειάζεται κανείς δεν αδικείται, δεδομένου ότι ο καθένας έχει έτσι ό,τι χρειάζεται, έχει επίσης όλα όσα στα οποία έχει δικαίωμα.

Οι εμπορικές συναλλαγές είναι ασφαλώς μία από τις βασικές αιτίες διαφθοράς για την ανθρωπότητα.

Είναι χρήσιμο να επισημάνουμε στο θέμα αυτό ότι όλα όσα στην τρέχουσα λειτουργία της κοινωνίας αντιβαίνουν στους κανόνες της φυσικής φιλοσοφίας είναι, ταυτόχρονα, πηγή κακού και εγκληματικότητας, και αν όλα τα άτομα είχαν στη διάθεσή τους την καθολικότητα των αγαθών, αν ήταν σίγουρα ότι θα έχουν, αύριο και μετά, αυτό που χρειάζονται για να ζήσουν και να είναι ευτυχισμένα όπως είναι δικαίωμά τους, τα εννέα δέκατα όλων των εγκλημάτων θα καταστέλλονταν, διότι το κίνητρό τους είναι αυτό που εσείς αποκαλείτε κλοπή.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πλήρως αυτή την αλήθεια, ότι από τη στιγμή που κάποιος πουλάει κάτι είναι επειδή δεν το χρειάζεται· ότι από το σημείο αυτό δεν έχει κανένα δικαίωμα να το χαρίσει και να εμποδίσει εκείνους που το χρειάζονται από το να το πάρουν, δεδομένου ότι από το ίδιο το γεγονός ότι το χρειάζονται έχουν δικαίωμα πάνω σε αυτό.

Όπως συμβαίνει με την κλοπή, η πορνεία θα εξαφανιστεί με την εφαρμογή των φιλοσοφικών μας θεωριών. Γιατί μια γυναίκα να εκπορνεύεται όταν θα έχει στη διάθεσή της όλα όσα θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν την ύπαρξή της και την ευτυχία της; Και πώς θα μπορούσε κάποιος να την αγοράσει από τη στιγμή που θα μπορούσε να της δώσει μονάχα αυτό που θα είχε το δικαίωμα να έχει; Και θα συνέβαινε το ίδιο με όλα τα εγκλήματα, όλα τα κακά, που θα εξαφανιζόντουσαν επειδή η αιτία τους θα είχε εξαφανιστεί.

Το ανθρώπινο ον είναι ελεύθερο και πλήρες μέσω της ελεύθερης άσκησης της βούλησής του.

Από πού προέρχεται το ψέμα, η δολιότητα, και η κομπίνα αν όχι από τους περιορισμούς που επέβαλαν κάποιοι άλλοι; Είναι τα όπλα των αδύναμων, και οι αδύναμοι καταφεύγουν σε αυτά μονάχα επειδή οι δυνατοί τους ανάγκασαν να το κάνουν.

Το ψέμα δεν είναι η αμαρτία του ψεύτη, αλλά μάλλον εκείνου που τον αναγκάζει να πει ψέματα. Καταργήστε τους περιορισμούς, τους εξαναγκασμούς, και την τιμωρία και θα δούμε αν ο ψεύτης δεν πει την αλήθεια.

Ας σταματήσουν να αμφισβητούν τα δικαιώματα των άλλων για ζωή και ευτυχία και η πορνεία και οι φόνοι θα εξαφανιστούν, επειδή όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι[1]. Είναι οι κοινωνικοί νόμοι που τους κάνουν κακούς και άδικους, δούλους ή αφέντες, λεηλατημένους ή λεηλατητές, θύτες ή θύματα. Κάθε άνθρωπος είναι ένα αυτόνομο, ανεξάρτητο ον. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει να γίνεται σεβαστή η ανεξαρτησία ολονών. Κάθε επίθεση ενάντια στη φυσική μας ελευθερία, κάθε περιορισμός που επιβάλλεται είναι ένα έγκλημα που απαιτεί εξέγερση.

Γνωρίζω πολύ καλά ότι η συλλογιστική μου δεν μοιάζει με κανέναν τρόπο με την πολιτική οικονομία που διδάσκει ο Παύλος Λεροά Μπωλιέ, ή την ηθική του Μάλθους, ή το Χριστιανικό σοσιαλισμό του Λέωντος ΙΓ, ο οποίος κηρύσσει την απάρνηση του πλούτου από την κορφή ενός βουνού απο χρυσάφι, και την ταπεινότητα ενώ διακηρύσσει ότι είναι ο πρώτος μεταξύ όλων. Γνωρίζω πολύ καλά ότι η φυσική φιλοσοφία βρίσκεται αντιμέτωπη με όλες τις κοινώς αποδεκτές ιδέες, τις θρησκευτικές, ηθικές ή πολιτικές, αλλά ο θρίαμβός της είναι εξασφαλισμένος, επειδή είναι ανώτερη από κάθε φιλοσοφική θεωρία, από κάθε άλλη ηθική αντίληψη επειδή δεν απαιτεί κανένα δικαίωμα για κάποιους που δεν ζητάει επίσης για τους άλλους, και η απόλυτη ισότητα φέρει μέσα της την απόλυτη δικαιοσύνη. Δεν υποκύπτει στις περιστάσεις των καιρών ή του περιβάλλοντος, ούτε διακηρύσσει εναλλακτικά καλή ή κακή την ίδια πράξη.

Δεν έχει τίποτα κοινό με τη διπρόσωπη ηθική κοινή μεταξύ των ανθρώπων αυτής της εποχής και η οποία φροντίζει τα πράγματα έτσι ώστε ένα πράγμα να είναι καλό ή κακό σύμφωνα με το γεωγραφικό πλάτος και το γεωγραφικό μήκος.

Για παράδειγμα, δεν διακηρύσσει ότι το γεγονός ότι παίρνοντας ένα πράγμα και αφήνοντας στη θέση του μονάχα το πτώμα του 

προηγούμενου ιδιοκτήτη είναι τώρα φριχτό και τώρα εντυπωσιακό. Φριχτό αν το γεγονός συμβεί στο ή κοντά στο Παρίσι, εντυπωσιακό αν αυτό συμβεί κοντά στο Βερολίνο. Και από τη στιγμή που δεν αναγνωρίζει ούτε τιμωρία ούτε ανταμοιβή δεν απαιτεί, στην πρώτη περίπτωση, τη γκιλοτίνα για μερικούς, την αποθέωση για άλλους. Αντικαθιστά τους αμέτρητους και μεταβαλλόμενους ηθικούς κανόνες που εφευρέθηκαν από κάποιους για να υποδουλώσουν κάποιους άλλους – που αποδεικνύουν από τον ίδιο τους τον αριθμό και τη μεταβλητότητά τους την ευθραυστότητά τους – με τη φυσική δικαιοσύνη, την αμετάβλητη αρχή του καλού και του κακού, που δεν είναι έργο κανενός, αλλά είναι το αποτέλεσμα του οικείου οργανισμού του καθενός. Καλό είναι αυτό που είναι καλό για εμάς, αυτό που μας εξασφαλίζει ευχάριστες εντυπώσεις, και από τη στιγμή που είναι εντυπώσεις που καθορίζουν τη βούληση, το καλό είναι αυτό που θέλουμε, το κακό που είναι επιβλαβές για εμάς, αυτό που προκαλεί αισθήματα πόνου, αυτό που δεν θέλουμε. «Κάντε ό,τι θέλετε»· αυτός είναι ο μοναδικός νόμος που αναγνωρίζει η δικαιοσύνη μας, διότι διακηρύσσει την ελευθερία του καθενός ως μέρος της ισότητας όλων.

Εκείνοι που πιστεύουν ότι κανείς δεν θα ήθελε να εργάζεται αν δεν αναγκαζόταν να ξεχάσει ότι η ακινησία είναι θάνατος, ότι έχουμε δυνάμεις να δαπανήσουμε προκειμένου να τις ανανεώνουμε αδιάκοπα, και ότι η υγεία και η ευτυχία διατηρούνται μονάχα με το κόστος της δραστηριότητας. Ότι κανείς δεν θέλει να είναι δυστυχισμένος και άρρωστος, όλοι πρέπει να απασχολούν όλα τους τα όργανα για να απολαμβάνουν όλες τις ικανότητές τους, διότι μια ικανότητα που δεν χρησιμοποιούμε δεν υπάρχει, και δημιουργεί ένα μικρότερο ποσοστό ευτυχίας στη ζωή ενός ατόμου.

Αύριο όπως σήμερα οι άνθρωποι θα θέλουν να είναι ευτυχισμένοι. Θα ασκούν πάντοτε τη δραστηριότητά τους, θα δουλεύουν πάντοτε, αλλά η εργασία όλων όντας παραγωγική για τον κοινωνικό πλούτο, η ευτυχία του καθενός θα μεγαλώνει από αυτό, και όλοι θα απολαμβάνουν με αυτό τον τρόπο τις πολυτέλειες στις οποίες έχουν δικαίωμα, διότι το περιττό δεν υπάρχει, και όλα όσα υπάρχουν είναι απαραίτητα.

Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο κοιλιά, είναι επίσης και μυαλό. Χρειάζεται βιβλία, πίνακες ζωγραφικής, αγάλματα, μουσική, και ποίηση, όπως ακριβώς χρειαζόμαστε ψωμί, αέρα και ήλιο. Αλλά ακριβώς όπως και στην κατανάλωσή του θα έπρεπε να περιορίζεται μονάχα από τις ικανότητες κατανάλωσής του, στην παραγωγή του θα έπρεπε να περιορίζεται μονάχα από την παραγωγική του ικανότητα και, καταναλώνοντας σύμφωνα με τις ανάγκες του, θα έπρεπε να παράγει μονάχα σύμφωνα με τη δύναμή του. Και ποιός καλύτερα από αυτόν γνωρίζει τις ανάγκες του; Ποιός καλύτερα από αυτόν μπορεί να γνωρίζει τη δύναμή του; Κανένας· κατά συνέπεια, ο άνθρωπος θα έπρεπε να παράγει και να καταναλώνει μονάχα σύμφωνα με τη βούλησή του.

Η ανθρωπότητα είχε πάντοτε την υποβόσκουσα επίγνωση ότι θα είναι ευτυχισμένη και ότι οι ευγενέστερες ποιότητές της θα άνθιζαν μονάχα στον κομμουνισμό.

Ήταν συνεπώς που ο χρυσός αιώνας των αρχαίων βασισμένος στην κοινοκτημοσύνη, και ποτέ δεν προέκυψε σε καμία από τις ελίτ φύσεις μεταξύ τους που ποιητικοποίησαν το παρελθόν, που η ανθρώπινη ευτυχία ήταν συμβατή με την ιδιωτική ιδιοκτησία. Γνώριζαν τόσο διαισθητικά όσο και εμπειρικά ότι όλα τα δεινά και τα κακά της ανθρωπότητας απορρέουν από τον ανταγωνισμό των συμφερόντων που δημιουργούνται από την ιδιωτική εκμετάλλευση που δεν περιορίζεται στις ανάγκες, και ποτέ δεν ονειρεύτηκαν μια κοινωνία δίχως πολέμους, δίχως φόνους, δίχως πορνεία, δίχως εγκλήματα, και δίχως κακά που δίχως επίσης αυτούς που κατέχουν.

Είναι επειδή δεν θέλουμε πλέον ούτε πολέμους, φόνους, πορνεία, κακά ή εγκληματικότητα που αγωνιζόμαστε για την ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια. Παρά τα φίμωτρα που έχουν επιβληθεί, ο λόγος της αλήθειας θα ακουστεί πάνω στη γη, και οι άνθρωποι θα γρηγορήσουν στον ήχο της· θα εγερθούν στην κραυγή της ελευθερίας προκειμένου να είναι οι μάστορες της δικιάς τους ευτυχίας. Και έτσι είμαστε δυνατοί στην ίδια την αδυναμία μας, διότι ό,τι και αν συμβεί σε εμάς, θα κερδίσουμε!

Η υποδούλωση η δικιά μας διδάσκει στους ανθρώπους ότι έχουν το δικαίωμα να επαναστατήσουν, η φυλάκισή μας ότι έχουν το δικαίωμα στην ελευθερία, και με το θάνατό μας, θα μάθουν ότι έχουν το δικαίωμα να ζούνε.

Όταν σε λίγο θα επιστρέψουμε στη φυλακή και εσείς στις οικογένειές σας, τα ρηχά πνεύματα θα σκεφτούν ότι είμαστε οι ηττημένοι. Αυτό είναι λάθος! Είμαστε οι άνθρωποι του μέλλοντος, και είστε οι άνθρωποι του παρελθόντος.

Είμαστε το σήμερα και είσαστε το χθες. Και κανείς δεν θα μπορέσει να αποτρέψει αυτή τη διερχόμενη στιγμή να μας φέρει πιο κοντά στο αύριο και μακρύτερα από το χθες. Το χθες πάντοτε ήθελε να μπλοκάρει το δρόμο για το αύριο, και πάντοτε νικήθηκε στην ίδια του τη νίκη, καθώς ο χρόνος που πέρασε με τη νίκη το έφερε κοντινότερα στην ήττα του.

Είναι το χθες που έκανε τον Σωκράτη να πιει το κώνειο, τον Γαλιλαίο να αποκηρύξει υπό το βάρος των βασανιστηρίων, που έκαψε τους Γιαν Χους, Ετιέν Ντολέ, Ουίλιαμ της Πράγας, Τζορντάνο Μπρούνο· που αποκεφάλισε τον Εμπέρ και τον Μπαμπέφ, που φυλάκισε τον Μπλανκί, που εκτέλεσε τους Φλουράνς και Φερρέ. Ποιά ήταν τα ονόματα των δικαστών του Σωκράτη και του Γαλιλαίου; Αυτά του Γιαν Χους; Του Ουίλιαμ της Πράγας; Του Τζορντάνο Μπρούνο; Του Ετιέν Ντολέ; Του Εμπέρ; Του Μπαμπέφ; Του Μπλανκί; Του Φλουράνς; Του Φερρέ; Κανείς δεν τα γνωρίζει. Είναι το παρελθόν, και ήταν νεκροί ενώ ακόμα ζωντανοί. Δεν έχουν ούτε καν τη δόξα του Ηροστράτου, ενώ ο Σωκράτης είναι αιώνιος, ο Γαλιλαίος στέκεται ακόμα, ο Γιαν Χους, ο Ουίλιαμ της Πράγας, ο Τζιορντάνο Μπρούνο, ο Ετιέν Ντολέ, ο Εμπέρ, ο Μπαμπέφ, ο Μπλανκί, ο Φλουράνς και ο Φερρέ.

Κι έτσι θα είμαστε ευτυχισμένοι στην ατυχία μας, θριαμβευτές στην αθλιότητα, νικητές μέσα στην ήττα μας. Ό,τι κι αν γίνει, θα είμαστε ευτυχισμένοι, καθώς είμαστε βέβαιοι πως εμπνεόμενοι από τις επαναστατικές ιδέες, και άλλοι θα φτάσουν στην αλήθεια, άλλοι άνθρωποι θα συνεχίσουν τη ανολοκλήρωτη αποστολή μας και θα την πάνε μέχρι τέλους. Τέλος, ότι θα έρθει μια μέρα όπου το άστρο που χρυσίζει το θερισμό θα λάμψει πάνω σε μια ανθρωπότητα δίχως στρατούς, δίχως κανόνια, δίχως σύνορα, δίχως φραγμούς, δίχως εμπόδια, δίχως δικαστές, δίχως αστυνομία, δίχως νόμους και δίχως θεούς: μια ανθρωπότητα επιτέλους απελευθερωμένη πνευματικά και σωματικά. Και ότι οι άνθρωποι, συμφιλιωμένοι με τη φύση και τους εαυτούς τους, θα είναι ικανοί, σε παγκόσμια αρμονία, να σβήσουν τη δίψα τους για δικαιοσύνη.

Τι πειράζει που η αυγή αυτής της σπουδαίας μέρας είναι ζωγραφισμένη με τη λάμψη της φωτιάς· τί πειράζει που το πρωί εκείνης της μέρας η δροσιά θα είναι αιματηρή;

Μια καταιγίδα είναι επίσης χρήσιμη για τον καθαρισμό της ατμόσφαιρας. Το ηλιόφως είναι πιο λαμπρό ύστερα από την καταιγίδα.

Και θα λάμψει, θα φέξει, ο όμορφος ήλιος της ελευθερίας, και η ανθρωπότητα θα είναι ευτυχισμένη.

Και τότε, ο καθένας που στεγάζει την ευτυχία του κάτω από την ευτυχία όλων, κανείς δεν θα κάνει πλέον κακό, διότι κανείς δεν θα έχει συμφέρον να κάνει κακό.

Ο ελεύθερος άνθρωπος σε μια απελευθερωμένη ανθρωπότητα θα μπορεί να πορεύεται δίχως φραγμούς από κατάκτηση σε κατάκτηση, προς όφελος όλων, προς το απεριόριστο άπειρο της πνευματικότητας.

Ο σύγχρονος γρίφος: Ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη, που τέθηκε από τη Σφίγγα της Επανάστασης, θα απαντηθεί: Αναρχία!

Η επίθεση του Étiévant σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής.

via aixmi.wordpress.com