Μετά και την τρίτη κατά σειρά απόρριψη της εκπαιδευτικής μου άδειας από το Τριμελές Πειθαρχικό Συμβούλιο Κορυδαλλού, που εφευρίσκει κάθε φορά νέες προφάσεις για τη μη χορήγηση της, καθαρά για εκδικητικούς λόγους , που άπτονται των με επιχειρήματα διεκδικήσεων μου για καλύτερες συνθήκες κράτησης, γενικώς, αλλά και εκπαιδευτικών συνθηκών, ειδικώς, έχω γίνει αποδέκτης μόνον αρνήσεων σε οτιδήποτε εκπαιδευτικό ζητώ και προβλέπει ρητά ο νόμος για εμάς τους κρατούμενους, οδηγώντας με σε πλήρες αδιέξοδο, παρότι ακολουθώ με συνέπεια όλα όσα μου ζητούνται εκπαιδευτικώς να εκπληρώσω για να τύχω εκπαιδευτικής άδειας, όπως όλοι οι μέχρι τώρα αιτηθέντες αυτήν βασίμως την έλαβαν.
“Τυγχάνει” δυστυχώς, να είμαι ο πρώτος που του απορρίπτουν εκπαιδευτική άδεια, βρίσκοντας την απαράδεκτη πρόφαση , ότι τα μαθήματά μου είναι θεωρητικά και ότι “δεν είναι υποχρεωτική η φοίτηση”, σε αντίθεση με όσα δηλώνει εγγράφως το διδακτικό προσωπικό της σχολής μου, εκθέτοντας τον εισαγγελέα Αλέξανδρο Σπηλιώτη , ο οποίος , για να ανακόψει την εκπαίδευσή μου, ήδη από τότε που έφθασα στον Κορυδαλλό με μεταγωγή για να φοιτήσω, δεν δίστασε να με “χρεώσει” πειθαρχική ποινή (δήθεν) απείθειας, με συνοπτικές διαδικασίες, μετατρέποντας τη σχετική νομοθεσία σε κουρελόχαρτο!
Ώσπου το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Πειραιά, μετά από προσφυγή μου σ’ αυτό, απεφάνθη ότι η τιμωρία αυτή πρέπει να εξαφανιστεί ως απαράδεκτη και να διαγραφεί αμέσως η πειθαρχική μου ποινή.
Το περιστατικό αυτό αρκεί για να καταλάβει η κοινωνία γιατί οι κρατούμενοι αντιδρούμε στις προωθούμενες διατάξεις του νέου και “καινοτόμου” υποτίθεται Σωφρονιστικού Κώδικα που ενισχύουν το “Εισαγγελικό Βέτο” μέσα στις φυλακές και στη ζωή μας.
Βέβαια, ο Εισαγγελέας δεν δρα μόνος του: είναι σε πλήρη συνεργασία με τον εκάστοτε διευθυντή του καταστήματος και την -δυστυχώς- αντικοινωνική λειτουργό Βασιλική Φραγκαθούλα, που, για παράδειγμα, προκειμένου να κοπεί η άδειά μου, ζητούσε από την υπεύθυνη γραμματείας του ΕΚΠΑ, στο πιστοποιητικό φοιτητικής μου ιδιότητος επάνω, να προσθέσει ότι η παρουσία μου στα μαθήματα δεν είναι υποχρεωτική”.
Τα μέλη του Συμβουλίου του Κ.Κ. Κορυδαλλού , δεν δίστασαν μάλιστα σε δημόσιο έγγραφο να βεβαιώσουν ψευδώς το Γενάρη , ότι δήθεν δεν έχω ασκήσει προσφυγή κατά της πειθαρχικής μου καταδίκης (την ώρα που η προσφυγή μου όχι μόνο είχε κατατεθεί, αλλά γινόταν δεκτή από το αρμόδιο Δικαστήριο, εκθέτοντας τις πραγματικές προθέσεις τους), αλλά και σήμερα, δεν τέλειωσαν τα ψέματά τους:
Αναφέρουν στο χθεσινό τους Πρακτικό Συμβουλίου, ως δήθεν “γεγονός” που δικαιολογεί την απόρριψη της άδειάς μου, ότι “εξασφαλίζεται στον ως ανω φοιτητή η εξ αποστάσεως φοίτηση” ενώ στην πραγματικότητα εγώ έχω επανειλημμένως διαμαρτυρηθεί εγγράφως σε πληθώρα κειμένων προς το συμβούλιο , ότι δεν πραγματοποιείται επουδενί το δικαίωμά μου και των συγκρατουμένων μου, σε ό, τι αφορά την (ΚΥΑ 29809), διότι ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ δεν εφαρμόζεται η σχετική νομοθεσία στη φυλακή Κορυδαλλού (!)
Ο δε “εμπαιγμός” για φοιτητή ΑΕΙ της παροχής πρόσβασης σε ηλεκτρονικό υπολογιστή μία φορά την εβδομάδα κι αυστηρά για μία ώρα, ως δήθεν υλοποίηση του δικαιώματος εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, κι ενώ εγώ πρέπει στο διάστημα αυτό να ενημερωθώ, να δηλώσω ηλεκτρονικά μαθήματα, να εκπονήσω εργασίες και τα λοιπά, ας μείνει ασχολίαστος…
Θα ήθελα να ρωτήσω όλους τους παροικούντες τα δήθεν σωφρονιστικά συμβούλια:
Στα δικά σας παιδιά συνιστάτε, όπως σε εμένα, να μην πηγαίνουν στο πανεπιστήμιο ?
Τους λέτε ότι η παρουσία τους εκεί είναι επί ματαίω?
Αδυνατώ να δεχτώ αμαχητί μία τόσο φασιστικού περιεχομένου άρνηση , σεβόμενος την επιμονή, τα όνειρα και τον κόπο που έχω καταβάλει κατά την περίοδο προετοιμασίας μου, παρά τα συνεχή βαρύτατα εμπόδια που μου έθετε το κράτος με την υποβολή μου σε απάνθρωπες κι εξευτελιστικές συνθήκες κράτησης και με αποφάσεις των κάθε είδους “συμβουλίων”, μια περί μεταγωγής μου λίγο πριν τις εξετάσεις, μια περί απαγόρευσης να επισκέπτομαι τη βιβλιοθήκη γιατί “μπορώ να διαβάζω και στον κοιτώνα μου”, μια να μην έχω ούτε τραπέζι ούτε καρέκλα να κάτσω να διαβάσω, με αποκορύφωμα βέβαια το τελευταίο εξάμηνο με τις συνεχείς απορρίψεις των δίκαιων αιτημάτων μου για εκπαιδευτική άδεια ή για πραγματική εξ’ αποστάσεως).
Η άρνησής αυτή είναι άρνηση του κράτους δικαίου κι έχει την ισχύ δεδικασμένου γι’ αυτούς, πια, που την έλαβαν και που θωπεύουν τέτοιες πρακτικές.
Εν πλήρη Συνείδηση λοιπόν , δηλώνω σήμερα 14/3/2018 , ότι κατέρχομαι σε απεργία πείνας αρχικά μέχρις ότου αποκατασταθεί η Δημοκρατία στο πρόσωπό μου και σε ότι εκ του νόμου ορμώμενος διεκδικώ, καθώς επίσης να γίνει σεβαστό το ανθρώπινο δικαίωμά μου, αλλά και των συγκρατουμένων μου, στην εκπαίδευση, πανταχού , σε κάθε περίσταση !
Κάθε φορά που ο αυταρχισμός του Υπουργείου “Δικαιοσύνης Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων”, θα επιχειρεί να φιμώσει την προσπάθειά μου για το ανθρωπινότερο για μένα και για τους συγκρατούμενούς μου, που βρισκόμαστε στοιβαγμένοι στο υποσυνείδητο της κοινωνίας, που το λένε φυλακές, η φωνή μου θα γίνεται όλο και δυνατότερη, με ηχείο την δική σας αδικία κι απανθρωπιά, και θα με φέρνει μπροστά στις πολιτισμένες συνειδήσεις σας.
Για έναν τόσο σημαντικό σκοπό, που ακουμπά την ίδια την καρδιά της αξιοπρέπειάς μου ως ανθρώπου, να γνωρίζετε πως δεν θα υποχωρήσω παρά μόνο όταν το Υπουργείο Δικαιοσύνης Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων , χρεωθεί εμένα ως τον πρώτο νεκρό κρατούμενο από απεργία πείνας (και κατόπιν δίψας), που χάθηκε διεκδικώντας ευγενικά τα ανθρώπινα δικαιώματα που του εγγυάται το Δημοκρατικό Πολίτευμα, ως την ίδια τη βάση του.
Βασίλης Δημάκης
