Εξάρχεια: Ανάληψη ευθύνης για καταδρομική επίθεση στο Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο του Καραμπελιά

0
188

Λάβαμε ανώνυμα στις 31/05/18

1. Ο πατριωτισμός ως δομικό στοιχείο του ελληνικού κράτους

Η συγκρότηση κάθε κράτους προϋποθέτει το στοιχείο του πατριωτισμού και του εθνικισμού. Χωρίς αυτά τα συστατικά, δεν μπορεί να σταθεί ως οντότητα και ως υπολογίσιμη δύναμη με εδαφική περιφέρεια.

Το ελληνικό κράτος, για να νομιμοποιήσει αλλά και να εδραιώσει την ύπαρξή του ανάμεσα στα άλλα έθνη-κράτη, παρήγαγε μια ιστορική αφήγηση η οποία είχε ιδιαίτερη αίγλη: Εκκινώντας από την κλασσική αρχαιότητα, τον μεγαλέκο, τη βυζαντινή κληρονομιά, και φτάνοντας στις σφαγές στην Τριπολιτσά. Με βάση το αφήγημα αυτό, συντίθεται ένα μωσαϊκό υπερηφάνειας: «Είμαστε η κοιτίδα του πολιτισμού, έχουμε τις βαθύτερες ιστορικές ρίζες, τα εδάφη ως την Ινδία μάς ανήκουν, και, κυρίως, “σφάζουμε αλά ελληνικά”».

Για να σταθεί και να ευδοκιμήσει όμως αυτό το σχήμα, έπρεπε από την ιστορία να λείπουν όλα τα στοιχεία που χάλασαν την ιδέα εθνικής ομοιογένειας και συνέχειας. Έτσι, αποσιωπήθηκε η ύπαρξη άλλων εθνοτικών ομάδων και παράλληλων ιστοριών. Η αποσιώπηση βεβαια δεν ήταν αναίμακτη: Πληθυσμοί που ζούσαν αιώνες στα “ελληνικά” εδάφη, όπως οι Τσάμηδες και οι Μακεδόνες, προσπαθήθηκε να εξελληνιστούν, και, όταν δε συμμορφώνονταν, εξοντώνονταν.

2. Απ’ τους “αγανακτισμένους” στο “μακεδονικό”: Η άνοδος του εθνικισμού

Τα τελευταία χρόνια, είμαστε μαρτυρ(ισσ)ες της ανόδου της ορατότητας και της κοινωνικής νομιμοποίησης των εθνικισμών και του φασισμού, τόσο σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής, όσο και σε επίπεδο δρόμου, με θύτες τους “από τα κάτω”.

Μια σειρά συγκυριών, αλλά και πολιτικών επιλογών του ελληνικού κράτους λοιπόν, όπως το “μακεδονικό”, οι ανταγωνισμοί με την Τουρκία, η “προσφυγική κρίση”, αλλά και η παρακαταθήκη των πλατειών το ’11, όπου τα υποκείμενα που πρωτοστάτησαν μίλαγαν με ορους εθνικής ενότητας και “κακών Γερμανών”, άφησαν μια παρακαταθήκη ελληνόψυχης αγωνιστικότητας, που αξιοποιήθηκε και με το παραπάνω.

“Θορυβημένοι”, “αγανακτισμένοι” πολίτες από το ’16 και μετά, έπειτα απ’ την ψήφιση νομου για το κλείσιμο των συνόρων, οργανώθηκαν από τα κάτω για να κάνουν κάτι “επιτέλους” για την αυξημένη προσέλευση μεταναστ(ρι)ών. Σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων απέκλειαν τη φοίτηση σε παιδιά μεταναστ(ρι)ών, “αυθόρμητα” πογκρόμ κατοίκων σε νησιά με hot-spot εξαπέλυαν το ρατσιστικό τους μένος σε διάφορες εκφάνσεις βιαιότητας (πορείες, βλέμματα γεμάτα μίσος, χλωρίνες σε χώρους συνάθροισης μεταναστ(ρι)ών, κλπ.).

Φτάνοντας στο σήμερα λοιπόν, η επαναφορά του “μακεδονικού” κεντρικά πολιτικά κατέβασε στο δρόμο τον πατριωτικό εσμό απ’ όλες τις μπάντες. Κατέβηκαν κατά χιλιάδες για να εκπληρώσουν το πολιτικό τους καθήκον και να εμποδίσουν την εθνική καταστροφή της χορήγησης του ονόματος της Μακεδονίας στους Μακεδόνες, αρνούμενοι την ίδια την ύπαρξη του κράτους τους, όπως και την ύπαρξη της μακεδονικής μειονότητας. Όλος αυτός ο όχλος ενώθηκε, γιορτάζοντας την ελληνικότητά του και τις αλυτρωτικές επιθυμίες του, σα μια γροθιά. Αποκορύφωμα των πανηγυρισμών της Θεσσαλονίκης ήταν η επίθεση σε 2 αναρχικές/αντιεξουσιαστικές καταλήψεις, τον E.K.X. Σχολείο και τη Libertatia, με αποτέλεσμα την ολοκληρωτική καταστροφή της δεύτερης.

3. Η αριστερά και η συμβολή της στην εδραίωση πατριωτικών αφηγήσεων

Η αριστερά έχει κερδίσει τη δικιά της θέση στη δημιουργία του εθνικού αφηγήματος, αλλά και στη διαιώνισή του. Δηλαδή, ο ξεσηκωμός αυτού του “αρραγούς” υποκειμένου που ονομάζεται λαός ή λαουτζίκος, πάντα τροφοδοτούνταν απ’ τα “αγνά” συναισθήματα του πατριωτισμού και πολλές φορές του εθνικισμού. Οι αγώνες της αριστεράς μιλάνε για πατριωτικούς ξεσηκωμούς, μέτωπα από τα κάτω, πάντα όμως με στόχο την εθνική ανεξαρτησία, την εθνική αυτάρκεια και την εθνική μας αποδέσμευση από τις “ξένες κακές δυνάμεις (βρε αδελφέ!)”. Με λίγα λόγια, ελληνικός αντιιμπεριαλισμός.

Σ’ αυτή τη συνθήκη, η ελλάδα παρουσιάζεται ως το ηθικό στοιχείο, ένα αδύναμο κρατίδιο χωρίς εθνική κυριαρχία, το οποίο χειραγωγείται πολιτικο-οικονομικά απ’ τους συνήθεις υπόπτους, Αμερική και Ισραήλ, αλλά και τον νεόφερτο ύποπτο, τη Γερμανία, ενώ μόνιμα απειλείται επεκτατικά απ’ τους “βάρβαρους” Τούρκους. Έτσι, ο λαός ή οι εργάτες ή άλλες αγαπημένες λέξεις της αριστεράς, από εκεί που καλούνταν να αντισταθούν ταξικά, τώρα καλούνται να αντισταθούν πατριωτικά στους “ξένους κατακτητές”. Αυτή η θυματοποίηση οπλίζει και ενδυναμώνει τον εθνικισμό σ’ όλες του τις εκφάνσεις, είτε αυτές μεταφράζονται σε ριζοσπαστικούς νεοναζί που καίνε καταλήψεις, σφάζουν και κάνουν πογκρόμ, είτε σε καθημερινούς έλληνες που είναι περήφανοι για την καταγωγή τους.

4. Το Άρδην, ο Καραμπελιάς και το Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο

Σ’ έναν απ’ τους πλέον κεντρικούς δρόμους των Εξαρχείων, τη Θεμιστοκλέους, βρίσκεται το “Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο”, σπίτι των εναλλακτικών εκδόσεων “Άρδην”. Ιδρυτής τους είναι ο Γιώργος Καραμπελιάς. Ο Καραμπελιάς θα μπορούσε να θεωρηθεί ιστορική φιγούρα, καθώς συμμετέχει στα κινήματα απ’ τη δεκαετία του ’60. Σημαντικό είναι να σημειωθεί ότι, κυρίως τη δεκαετία του ’80, αλλά και τις αρχές του ’90, απολάμβανε τη συμπάθεια και τον σεβασμό του α/α χώρου, επειδή ήταν απ’ τα κύρια μέλη του περιοδικού “Ρήξη”, ένα περιοδικό ριζοσπαστικού, αριστερού περιεχομένου, φιλικά προσκείμενο στον χώρο. Απ’ το ’90 και μετά, τα πράγματα παίρνουν μια ασυνήθιστη τροπή. Μετά από πολύ βαθιές ιδεολογικές αναζητήσεις (sic), στην εποχή της “καταραμένης παγκοσμιοποίησης”, και, λόγω της ενασχόλησής του με τα “εθνικά ζητήματα”, καταλήγει στο ότι η πολιτική του δράση πρέπει να δίνει πρωτεύουσα σημασία στο έθνος, στην εθνική ταυτότητα και στην ορθοδοξία, τα οποία “αλλοιώνονται απ’ τον εθνομηδενισμό που πλασάρει η Αυτοκρατορία της Δύσης”.

Έτσι, ιδρύει το κίνημα “Άρδην”. Ένα κίνημα που κάνει λόγο για “πατριωτική επανεθνικοποίηση”, εθνική ανεξαρτησία, εναντίωση στην παγκοσμιοποίηση, τον “νεοοθωμανισμό” και τον “εθνομηδενισμό”. Ο Καραμπελιάς δηλώνει πέρα από την αριστερά και τη δεξιά, και προτάσσει έναν αφηρημένο αντικαπιταλισμό, με τον εθνικισμό και τον πατριωτισμό ως τα ενοποιητικά συνδετικά στοιχεια, παίζοντας επιπλέον το αγαπημένο χαρτί του κάθε αριστερού πατριώτη, τον αντιιμπεριαλισμό.

Όταν ο Καραμπελιάς γράφει “είμαστε πέρα από την αριστερά και τη δεξιά”, εμείς ακούμε “κεφαλαιοποιούμε και από αριστερά και από δεξιά”. Δεν πρόκειται για κομφουζιονισμό, αλλά για τακτική κατάληψης χώρου, όχι ανάμεσα, αλλά αξιοποιώντας τα θεωρητικά, κοινωνικά και στρατηγικά κενά. Μια τακτική με συγκεκριμένους ελιγμούς, που του εξασφαλίζουν τους όρους της ορατότητας του πολιτικού περιεχομένου ανάλογα με το γεωγραφικό και πολιτικό context. Στα Εξάρχεια παίρνει χώρο υπό την κάλυψη ενός “αθώου”, εναλλακτικού βιβλιοπωλείου, όπως τόσα άλλα στην περιοχή. Στο αντιμακεδονικό συλλαλητήριο, κατέβηκε απροκάλυπτα με ελληνικές σημαίες. Όταν το ’10 του βάλανε εκρηκτικό μηχανισμό, μίλησε για αναρχο-σιωνιστές.

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα πατριωτικού ξερατού απ’ τον “φίλο” μας:

α) “Όχι στον “ψευτομακεδονισμό” των Σκοπίων”
«Ο Ελληνισμός, σύσσωμος, στο συλλαλητήριο της Αθήνας θα βροντοφωνάξει την άρνησή του να δεχθεί τον αλυτρωτισμό των Σκοπίων και τον σφετερισμό της Μακεδονίας, παίρνοντας τη σκυτάλη απ’ τη μεγαλειώδη κινητοποίηση της Θεσσαλονίκης».
(Ανακοίνωση Άρδην / Κάλεσμα στο Μακεδονικό)

β) “Η B’ φάση: Μόνιμη εγκατάσταση των προσφύγων στην Ελλάδα”
«Όταν άρχισε η προσφυγική κρίση, ενάμιση χρόνο πριν, με την πολιτική της Μέρκελ και των Τσίπρα/Χριστοδουλόπουλου να μεταβάλουν την Ελλάδα σ’ ένα απέραντο hot spot, τονίζαμε πως η σημαντικότερη συνέπεια του καταστροφικού περάσματος του Σύριζα απ’ τη διακυβέρνηση της χώρας θα είναι η ενίσχυση της παρουσίας μουσουλμανικών πληθυσμών. Δεδομένου της “συνοριακής” θέσης της χώρας μας μεταξύ Δύσης και Ισλαμικής Ανατολής, και του τουρκικού επεκτατισμού, ο οποίος χρησιμοποιεί πλέον και το Ισλάμ ως όπλο του, η Ελλάδα σε βάθος χρόνου, κινδυνεύει απ’ την προϊούσα ενίσχυση των μουσουλμανικών πληθυσμών, οι οποίοι αναπόφευκτα θα μεταβληθούν σε όργανο της τουρκικής πολιτικής. Παράλληλα με τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, η περαιτέρω ενίσχυση των μουσουλμανικών πληθυσμών θα μεταβληθεί σ’ ένα ακόμα όπλο του “νεοοθωμανισμού”».
(Αντιμουσουλμανικό άρθρο του Καραμπελιά, 13/9/16)

5. Αντί επιλόγου

Μα… τα Εξάρχεια δεν έχουν ιστορία; Οι ομάδες που αφήνουν τα έντυπά τους στον χώρο του η κάνουν εκδηλώσεις σ’ αυτόν, οι αναρχικοί που περνάνε κάθε μέρα έξω από το βιβλιοπωλείο του, έχουν άγνοια η αμνησία; Προφανώς και όχι όλοι. Τα Εξάρχεια έχουν ιστορία με διάφορα πολιτικά περιεχόμενα, και ο Καραμπελιάς κεφαλαιοποιεί ακριβώς τη συμμετοχή του σε αυτήν. Το κουφάρι του αντιιμπεριαλισμού -που στα 70s είχε όντως μια αιχμηρότητα σαν ανάλυση- έχει ξαναζωντανέψει σαν ζόμπι στα περιεχόμενα ουκ ολίγων αναρχικών ομάδων, και αποτελεί ακριβώς το κενό μέσα απ’ το οποίο η κεκαλυμμένη εθική ενότητα των “από τα κάτω”, ο αντισημιτισμός, ο αντιαμερικανισμός, με λίγα λόγια ο αριστερός πατριωτισμός, διεισδύουν στα προτάγματα των αναρχικών ομάδων. Το κενό αυτό λοιπόν, μαζί με το “respect για τους παλιούς” που επιβάλλει ο αντρικός κώδικας και το status quo των κοινωνικών και εμπορικών συμφερόντων και σχέσεων, το εκμεταλλεύεται τέλεια ο Καραμπελιάς. Κάποιοι αναρχικοί δε μισούν και τόσο πολύ το έθνος τελικά.

Υπάρχουν όμως και κάποιες/οι που δεν ξεχνούν. Για εμάς, τα πράγματα είναι κάπως αλλιώς. Δε χωράμε στην εθνική ενότητα, δε συμπαθούμε κανένα πατριώτη, δε θέλουμε την εθνική σας αφήγηση, αυτό που θέλουμε είναι να σας κάνουμε τη ζωή πιο δύσκολη, και να σας τσεκουρώσουμε τα εθνικά σας όνειρα. Γι’ αυτό, επιλέξαμε στις 31/5/2018 να επιτεθούμε καταδρομικά και να “ανακαινίσουμε” τη βιτρίνα του Εναλλακτικού Βιβλιοπωλείου.

Ούτε στα Εξάρχεια, ούτε πουθενά,
τσακίστε τις ελλάδες σε κάθε γειτονιά

Όποιος μιλάει για μουσουλμανικό τόξο,
έχει χιλιάδες πτώματα στο στόμα του

Ούτε ιδιοκτήτριες, ούτε και “παλιές”,
πάντα ανθελληνίδες και αναρχικές

Πρακτόρισσες 315