Ανακοίνωση για το πογκρόμ εκκενώσεων και διώξεων στη Θεσσαλονίκη
Το προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα, ανέδειξε την έμπρακτη αλληλεγγύη στους κατατρεγμένους ως βασικό χαρακτηριστικό και αξία μεγάλου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας, σπάζοντας το μονοπώλιο της υποκριτικής κρατικής και εκκλησιαστικής φιλανθρωπίας. Σε αυτό το κλίμα, εκατοντάδες άνθρωποι άνοιξαν τα σπίτια τους για να φιλοξενήσουν πρόσφυγες και μετανάστες και δημιουργήθηκαν δεκάδες αυτό-οργανωμένοι χώροι διαμονής και φιλοξενίας, σε αντιπαραβολή με τα κρατικά κέντρα κράτησης. Καθόλου αμελητέα δεν ήταν επίσης, η προσφορά χιλιάδων αλληλέγγυων στους ανοιχτούς χώρους συγκέντρωσης προσφύγων όπως η Ειδομένη και το λιμάνι του Πειραιά. Όλες αυτές οι κινήσεις δείχνουν όχι μόνο ότι μπορούμε να ζήσουμε μαζί με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, αλλά και ότι μπορούμε να ζήσουμε με τον τρόπο που ορίζουμε εμείς οι ίδιοι και όχι το κράτος.
Φυσικά το ελληνικό κράτος δε θα μπορούσε να ανεχτεί την ύπαρξη μίας τέτοιας συνθήκης και γι’ αυτό έβαλε σε εφαρμογή ένα πρόχειρο σχέδιο για να είναι ο μοναδικός διαχειριστής της κατάστασης και παράλληλα να βάλει ένα φρένο στην ολοένα κι αυξανόμενη τάση κοινωνικών ομάδων προς τη γενικότερη αυτό-οργάνωση της καθημερινότητάς τους. Η απομόνωση των προσφύγων σε κέντρα κράτησης έξω από τον αστικό ιστό, οι εκκενώσεις της Ειδομένης και του λιμανιού του Πειραιά και ως επιστέγασμα όλων αυτών το αδιανόητο πογκρόμ εκκενώσεων και διώξεων σε καταλήψεις στέγης και φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών στη Θεσσαλονίκη στις 27 Ιουλίου, έχουν ως στόχο την επανατοποθέτηση του κράτους ως μοναδικού ρυθμιστή της ανθρώπινης ζωής.
Άλλωστε η αδιαμφισβήτητη επιτυχία του No Border Camp στη Θεσσαλονίκη, στα πλαίσια του οποίου πραγματοποιήθηκαν παρεμβάσεις με πάνω από 700 ανθρώπους στα κέντρα κράτησης του Παρανεστίου και της Ξάνθης, έγινε πορεία 3000 ανθρώπων στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και δυναμικές κινητοποιήσεις και συγκρούσεις στο φράχτη του Έβρου και τις Σκουριές της Χαλκιδικής, είχε ήδη ενοχλήσει μία μεγάλη μερίδα του ντόπιου παρακρατικού κατεστημένου, δηλαδή τους εισαγγελείς, την εκκλησία, τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς εκπροσώπους όλων αυτών (Ποτάμι, ΝΔ, μεγάλο κομμάτι της αριστερής κυβέρνησης). Κάτω από τις πιέσεις όλων αυτών ο Συριζα επέλεξε για άλλη μια φορά να μην αφήσει ανικανοποίητο το δεξιό και συντηρητικό του ακροατήριο και να δώσει το πράσινο φως στις δυνάμεις καταστολής, ενεργοποιώντας ένα νόμο του Μεταξά από το 1936 για τις καταλήψεις δημόσιων κτηρίων, να εισβάλουν στις 3 καταλήψεις στέγης στη Θεσσαλονίκη, να συλλάβουν όλους τους διαμένοντες και να στείλουν τους πρόσφυγες πίσω στα τριτοκοσμικά κέντρα κράτησης που έχουν στήσει σε εγκαταλειμμένες εγκαταστάσεις μακριά από τις πόλεις.
Οι επιθέσεις αυτές, είναι επιθέσεις απέναντι σε ολόκληρη την κοινωνία που όλο αυτό το διάστημα βρέθηκε δίπλα στους πρόσφυγες με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Η απάντηση επομένως σε αυτές τις επιθέσεις δε μπορεί παρά να είναι κοινωνική. Μέσα από συλλογικές διαδικασίες να επαναδιεκδικήσουμε το χαμένο δημόσιο χώρο και να τον καταστήσουμε χώρο αλληλεγγύης και συλλογικής ζωής μακριά από τις επιταγές κάθε λογής εξουσιαστή.
