Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης: Αλληλεγγύη στον απεργό πείνας & δίψας Βασίλη Δημάκη

Ο κρατούμενος Βασίλης Δημάκης, φοιτητής  του τμήματος  Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης του ΕΚΠΑ, βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 14/3. Στις 6/4 ανακοίνωσε πως προχωρά και σε απεργία δίψας. Αιτείται χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας, ώστε να μπορεί να παρακολουθεί τα μαθήματα της σχολής του (με το λεγόμενο βραχιολάκι ηλεκτρονικής επιτήρησης). Το αίτημά του όμως έχει απορριφθεί τρεις φορές συναπτά από το τριμελές πειθαρχικό συμβούλιο των Φυλακών Κορυδαλλού. Για την αρνητική γνωμοδότηση σχετικά με την εκπαιδευτική άδεια, το συμβούλιο χρησιμοποίησε την πρόφαση πως η άδεια δεν κρίνεται αναγκαία, καθώς τα μαθήματα που ζητά να παρακολουθήσει ο κρατούμενος είναι θεωρητικής φύσης. Ο νόμος, βέβαια, δε διαθέτει ειδική ρύθμιση που να ορίζει την εξαίρεση εκπαιδευτικής άδειας όταν πρόκειται για θεωρητικά μαθήματα. Αυτή η αιτιολόγηση αποτελεί έμπνευση του συμβουλίου φυλακής, προκειμένου να έχει μια δικαιολογία για τη εκδικητική και αυθαίρετη κρίση του, ώστε να μην εξευτελιστεί στην πραγματικότητα. Μέχρι και οι καθηγητές της σχολής στην οποία φοιτά ο κρατούμενος, διαβεβαίωσαν εγγράφως ότι η παρακολούθηση των μαθημάτων είναι απαραίτητη για την πρόοδο του φοιτητή και την επιτυχία στις εξετάσεις. Η κρατική και δικαστική μηχανορραφία όμως δεν κρύβεται, όπως δεν κρύφτηκε άλλωστε όταν ο κρατούμενος μετήχθη λίγες μέρες πριν τις εξετάσεις, όταν του απαγορεύτηκε η επίσκεψη στη βιβλιοθήκη, όταν του στέρησαν μέχρι και την καρέκλα και το τραπέζι στο κελί του, για να μην έχει τη δυνατότητα να διαβάζει. Ο μετά αυθαιρεσίας και αυταρχισμού εμπαιγμός του Βασίλη Δημάκη από τη μεριά του κράτους όμως συνεχίζεται, καθώς οι συνεδριάσεις του συμβουλίου φυλακής αναβάλλονται διαδοχικά, επιτείνοντας έτσι την εξόντωση του κρατούμενου μέσω της συνεχούς καταρράκωσης της υγείας του, που θέτει σε κίνδυνο την ίδια του τη ζωή.

Το δικαίωμα στην εκπαιδευτική άδεια δε χαρίστηκε στους κρατούμενους από το κράτος. Είναι κτήμα πολλών και μακρόχρονων αγώνων, πρώτα των ίδιων των φυλακισμένων και έπειτα του κινήματος αλληλεγγύης. Η περίπτωση του Βασίλη Δημάκη αφορά την απτή εφαρμογή, για ακόμη μια φορά, μιας συνθήκης εξαίρεσης από τους κρατικούς μηχανισμούς. Το ίδιο το νομικό πλαίσιο της αστικής δικαιοσύνης αυτοαναιρείται και αναπλάθεται με τέτοιον τρόπο, ώστε το κράτος να εκδικηθεί αυτόν που στέκει απέναντί του. Η στιγμή που γίνεται αυτή η μεθόδευση δεν είναι καθόλου τυχαία. Είναι μια αντανακλαστική, αυτοπροστατευτική, αλλά ταυτόχρονα επιθετική κίνηση του κράτους, καθώς και των υπαγόμενων σε αυτό δικαστικών και σωφρονιστικών επιτελείων, ώστε να επιχειρηθεί η κάμψη των αντιστάσεων των κρατουμένων ενάντια στον νέο σωφρονιστικό και ποινικό κώδικα, που υπαγορεύουν την περαιτέρω σκλήρυνση των κατασταλτικών μέτρων για τους κρατούμενους. Ειδικά για την περίπτωση των εκπαιδευτικών αδειών, ο επικείμενος σωφρονιστικός κώδικας ορίζει το δικαίωμα του εισαγγελέα να ασκεί βέτο για τη χορήγηση της άδειας, με αποτέλεσμα να τίθενται ρητά πλέον εμπόδια στις σπουδές των κρατουμένων.

Τα παραμύθια περί της προοδευτικής αριστεράς, της υπέρμαχου των δημοκρατικών δικαιωμάτων και του ανθρωπισμού, είναι «ιστορίες για αγρίους», που πλέον δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ούτε για ψηφοθηρικούς σκοπούς. Δεν έχουμε καμία αυταπάτη για τον θεσμικό ρόλο που επιτελεί ο εκάστοτε διαχειριστής της κρατικής εξουσίας, είτε είναι δεξιών καταβολών, είτε αριστερών. Αυτοί που αποτελούν το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου, οι κάθε λογής κρατιστές, θα μας βρίσκουν διαρκώς απέναντί τους, όσο χτυπούν ανελέητα τον κόσμο του αγώνα, όσο συνεχίζουν να λεηλατούν την κοινωνική πλειοψηφία, όσο συνεχίζει να υπάρχει καταπίεση και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Οι φυλακές είναι τα κολαστήρια της αστικής δημοκρατίας. Είναι οι τόποι όπου η βία και η επιβολή του κυρίαρχου συστήματος αποτελούν καθημερινότητα για τους έγκλειστους. Είναι οι αποθήκες στις οποίες σωρεύονται όσοι περισσεύουν από τον παραγωγικό σχεδιασμό του κεφαλαίου, καθώς και αγωνιστές που αντιπαρατίθενται με την κυριαρχία, με σκοπό την ανατροπή της. Στις φυλακές, εντείνονται οι μεθοδευμένες διαδικασίες πειθάρχησης, υπακοής και εμπέδωσης των κυρίαρχων κοινωνικών και παραγωγικών σχέσεων. Επιχειρείται η βίαιη -άλλοτε με τη χρήση ψυχολογικής και άλλοτε με τη χρήση φυσικής βίας- απόσπαση της συναίνεσης των φυλακισμένων στην τυραννία του κράτους και του κεφαλαίου. Οι φυλακές είναι το δοκιμαστικό περιβάλλον του κρατικού αυταρχισμού. Το κράτος και το υπηρετικό προσωπικό του, που στελεχώνει τα επιτελεία των φυλακών, κόβουν και ράβουν κατά το εξουσιαστικό δοκούν, μακριά από τα δημόσια φώτα και την προσοχή του λοιπού κοινωνικού σώματος. Ταυτόχρονα, όμως, οι φυλακές στοχεύουν και στο να εκφοβίζουν τους εκτός των τειχών. Τους δείχνουν τι τους περιμένει αν σκεφτούν να τα βάλουν με το κράτος, το κεφάλαιο και τους επικουρικούς μηχανισμούς τους.

Εκεί όπου η ανθρωπινότητα ισοπεδώνεται, εκεί, στις κάθε λογής φυλακές, είναι που κλείνουν για τα καλά οι κουρτίνες της αστικής δημοκρατίας• εκεί είναι που εφαρμόζεται με τον πιο εφιαλτικό τρόπο η Εξουσία• εκεί κάνει ωμή επίδειξη δύναμης το κράτος• εκεί τα κάγκελα της φυλακής ποτίζονται ενίοτε με αίμα.

Η υπόθεση του Βασίλη Δημάκη αφορά το σύνολο των καταπιεσμένων. Η περαιτέρω επικράτηση του κρατικού και σωφρονιστικού αυταρχισμού θα σημάνει τη χάραξη μιας αρνητικής παρακαταθήκης για το σύνολο της κοινωνικής βάσης και πρώτα απ’ όλα για τους ίδιους τους φυλακισμένους. Δεν μπορούμε όμως να σιωπήσουμε μπροστά στην αδικία, την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Δεν μπορούμε να αδιαφορήσουμε μπροστά στη βαρβαρότητα. Η εξόφθαλμη και εκδικητική επίθεση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους μας γεμίζει με οργή. Η οργή μας αυτή διοχετεύεται στην ταξική και κοινωνική σύγκρουση των από τα κάτω απέναντι στους προνομιούχους και τους ισχυρούς. Αυτήν τη σύγκρουση οφείλουμε να οξύνουμε ενώπιον του επελαύνοντα κρατικού και καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού, ενώπιον της σκλήρυνσης της καταστολής και των συνθηκών εγκλεισμού.

Η αλληλεγγύη είναι το ισχυρότερο όπλο των καταπιεσμένων στον αγώνα τους ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Την αλληλεγγύη μας την εκφράζουμε αμέριστα τόσο στους κρατούμενους στα κολαστήρια ανά την ελλαδική επικράτεια, που μάχονται ενάντια στον νέο σωφρονιστικό και ποινικό κώδικα, όσο και στον κρατούμενο Βασίλη Δημάκη, ο οποίος εξαιρείται λόγω των εκδικητικών χειρισμών των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους από το κεκτημένο δικαίωμα των φυλακισμένων στην εκπαιδευτική άδεια.

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ & ΔΙΨΑΣ ΒΑΣΙΛΗ ΔΗΜΑΚΗ

ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΙΤΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΑΔΕΙΑΣ

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ

ΜΟΝΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ Η ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ