Έφυγε χθες (27/9/22) για πάντα από κοντά μας, σε ηλικία 55 ετών, ο αγωνιστής Ανδρέας Ανδρουλιδάκης. Ο Ανδρέας, ήδη από τα μαθητικά του χρόνια στις αρχές τις δεκαετίας του ’80, όπως χιλιάδες νέοι που αποστράφηκαν τα κόμματα και την πολιτική, έλκεται από τις αναρχικές ιδέες και πρακτικές. Συμμετέχει στο αναρχικό έντυπο «Αναρχικός» (1986) στα πρώτα χρόνια της έκδοσής του.
17-11-1986, Χιλιάδες Αναρχικοί διαδηλώνουν στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, έναν χρόνο αργότερα από την δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά
Ο Ανδρέας πίστευε βαθιά στην ανεκτίμητη συμβολή των αναρχικών ομάδων και συλλογικοτήτων στην πολύμορφη πάλη ενάντια στο κράτος και κάθε μορφή εξουσίας.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 συμβάλλει με καταλυτικό τρόπο στην δημιουργία της αναρχικής ομάδας «Αναρχική Παρέμβαση», η οποία εξέδιδε για πολλά χρόνια την ομώνυμη αναρχική εφημερίδα, μπροσούρες, αφίσες, προκηρύξεις, βιβλία, ενώ, επίσης, συμμετείχε στην Συνεργασία Αναρχικών Ομάδων και Ατόμων για την Κοινωνική Αλληλεγγύη και την Πολύμορφη Δράση (1991) στην οποία συμμετείχαν δεκάδες αναρχικές ομάδες και πυρήνες, στο περιοδικό «Αναρχική Θεώρηση» (1990), στην δημιουργία της «Αναρχικής Αρχειοθήκης» (1992) με την λειτουργία του «Αρχείου Κοινωνικών Αγώνων», και στην πραγματοποίηση δεκάδων εκδόσεων, καθώς και στη δημιουργία της Μηνιαίας Αναρχικής Εφημερίδας «Διαδρομή Ελευθερίας» (2002).
Ο Ανδρέας είχε την πεποίθηση ότι η παρεμβατικότητα των αναρχικών στους κοινωνικούς αγώνες συμβάλλει στην ανάληψη επιθετικών προς το κράτος πρωτοβουλιών εκ μέρους εκείνων των κοινωνικών κομματιών, που βρίσκονται σε κινητικότητα, όντας δεκτικά στην σύνθεση απόψεων και το ξεπέρασμα ψευτοδιλημμάτων και αυταπατών δημοκρατικής προέλευσης και προορισμού.
«Οι αναρχικοί, χωρίς ν’ αποτελούν κανενός είδους πρωτοπορία ή να κατέχουν την «επαναστατική φόρμουλα» και τους τρόπους πραγμάτωσης αυτής, εισάγουν το χαρακτηριστικό της άμεσης δράσης, μέσα από την καθαρότητα άποψης και δράσης, προς την κατεύθυνση της κοινωνικής ανταρσίας. Μιας ανταρσίας, που η πορεία πραγμάτωσής της εμπεριέχει την εναντίωση και τη μάχη με δεκάδες νόμους και μηχανισμούς της κυριαρχίας και παράλληλα μπλοκάρει κρατικές ενέργειες, στο βαθμό που η ισχύς τους είναι δυνατή μέσα από την επιβολή, αλλά κυρίως μέσα από την αποδοχή τους και την αναπαραγωγή τους» (Αναρχική Παρέμβαση, τ. 23, Απρίλιος 1999).
Σ’ αυτήν την κατεύθυνση επιλέγεται η αδιάλειπτη παρουσία στα κοινωνικά δρώμενα «με συγκεκριμένη ξεκάθαρη εκτίμηση για κάθε γεγονός, με την ανιδιοτελή κατάθεση τόσο της άποψης όσο και της πρακτικής».
Σύντροφοι, όπως ο Ανδρέας, δεν είχαν ενδοιασμούς για τον ρόλο του εναλλακτισμού, αλλά και για κάθε προσπάθεια ελέγχου και των συνεπειών της μετάλλαξης συλλογικών προσπαθειών (συνελεύσεων) σε δομημένα σχήματα και εν τέλει σε όργανα του «χώρου» ή του κινήματος. Με σταθερότητα και επιμονή στάθηκε ατομικά και συλλογικά αλληλέγγυος στους διωκόμενους μακριά από κάθε λογική τυχοδιωκτισμού, και λογικών συμπαράστασης σε «ανυποψίαστους που τυχαία περνούσαν». Για τον σύντροφο η αναρχία δεν ήταν ένα παλτό, που το βάζουμε και το βγάζουμε ανάλογα με το τι βολεύει, αλλά ένας διαρκής αγώνας για ένα κόσμο ελεύθερο και ανεξούσιο.
Εφημερίδα «Αναρχική Παρέμβαση», Αναρχική εφημερίδα «Ανταρσία των Αγγέλων», Αντιεξουσιαστές από τα Ν. Λιόσια, Συσπείρωση Αναρχικών, Αναρχικός Πυρήνας «Χωρίς εξουσία», Αναρχικοί από Αιγάλεω, Πειραιά, Γιάννενα
«Η στάση δεν τροποποιείται αναλόγως με τη συνθήκη «ελευθερίας» και απώλειας αυτής. Ειδικότερα μάλιστα, η απώλεια της προσωπικής ελευθερίας ενός αγωνιστή προϋποθέτει από την πλευρά του συνέχιση του αγώνα και συμπεριφορά απέναντι στους δυνάστες του, τέτοια που σε καμία περίπτωση δεν θα περιέλθει στην κατάσταση ικεσίας και τελικά στην απώλεια της αξιοπρέπειας, σημείο όπου το κράτος κατακτά άλλο ένα παράδειγμα μεταμέλειας κάτω από την δράση των μηχανισμών του […] Οι πελαγοδρομήσεις και οι ασάφειες μόνο προβλήματα μπορούν να επιφέρουν και να οδηγήσουν σε πιθανά πισωγυρίσματα, ύστερα μάλιστα από την τελευταία πενταετία από το Πολυτεχνείο ’95 μέχρι σήμερα» (Αναρχική Παρέμβαση, τ. 25-26 Ιούνης 2000).
Ο Αντρέας ήταν ανάμεσα στους 514 εξεγερμένους του Πολυτεχνείου 1995, οι οποίοι συνελήφθησαν και διώχθηκαν ύστερα από την εισβολή των κατασταλτικών δυνάμεων, ήταν ένας από τους αγωνιστές, που πίστευε ακράδαντα ότι για τους αναρχικούς και τους αγωνιζόμενους ανθρώπους το Πολυτεχνείο κάθε χρόνο δεν αποτελεί επετειακή συνάθροιση με διάθεση μνημόσυνου και ενταφιασμού κάθε εξεγερτικής διάθεσης και αναγνώρισης των δημοκρατικών «κατακτήσεων».
Έκδοση της Συνεργασίας Αναρχικών Ομάδων για την Κοινωνική Αλληλεγγύη και την Πολύμορφη Δράση, Αθήνα Μάιος 1993
Ο σύντροφος βρέθηκε, επίσης, μαζί με εκατοντάδες αναρχικούς από τον ελλαδικό χώρο στα γεγονότα της φλεγόμενης Γένοβας το 2001 κατά την συνάντηση των G8, όπου δολοφονήθηκε από τις ιταλικές κατασταλτικές δυνάμεις ο Κάρλο Τζουλιάνι.
Ιδιαίτερα αγαπητός σύντροφος, χαμογελαστός, ευθύς, πάλεψε για την αναρχία και όχι για την προσωπική του ανάδειξη, αποστρεφόμενος τον παραγοντισμό. Την παρακαταθήκη που αφήνουν αναρχικοί αγωνιστές, όπως ο Ανδρέας Ανδουλιδάκης, δεν θα την ανακαλύψει κάποιος σε καφενειακού τύπου παρεοποιήσεις πέριξ της πλατείας των Εξαρχείων, τις οποίες αποστρεφόταν, αλλά μελετώντας την ιστορία της παρουσίας, της δράσης και της συμβολής των αναρχικών ομάδων στους κοινωνικούς αγώνες μεταπολιτευτικά ως μέρος μιας ζωντανής παράδοσης. Αυτή ακριβώς η προσπάθεια όσο το δυνατόν βαθύτερης κατανόησης και γνώσης όσων έχουν προηγηθεί, θεωρούμε ότι είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση για την συνέχιση του αντικρατικού αγώνα.
Το πρόταγμα «Οργάνωση και Αγώνας για την Αναρχία» ήταν για τον Ανδρέα μια στάση ζωής και όχι μια τυχοδιωκτική ατάκα. Μιας ΑΝΑΡΧΙΑΣ που δεν είναι ουρά της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, μακριά και ενάντια σε κάθε λογής –ισμούς. Πρόσφερε στις αναρχικές απόψεις και πρακτικές με κάθε ειλικρίνεια, δίχως δεύτερες σκέψεις, αλλά με ήθος και ανιδιοτέλεια. Ένας δρόμος δύσκολος και ανηφορικός, σε αντίθεση με τις «εύκολες» λογικές και πρακτικές διάλυσης και εκποίησης της αναρχικής δυναμικής στο κινηματικό παζάρι, που αρκετοί κατά καιρούς επιλέγουν και υπηρετούν με το αζημίωτο.
Θα τον θυμόμαστε πάντα να είναι στο πλευρό μας, αλλά και στο πλευρό όσων στήνουν «οδοφράγματα», στο πλευρό όσων αγωνίζονται για να απαλλαγούμε οριστικά από το βραχνά του κράτους και κάθε μορφής καταπίεσης και εκμετάλλευσης.
Γιατί οι αγώνες μας δεν είναι σκόνη στον χρόνο, οι μνήμες μας δεν είναι τα απορρίμματα της ιστορίας που γράφουν άλλοι, ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΛΟΓΟ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ.
28-9-2022,
Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας
Συσπείρωση Αναρχικών
Αρχική δημοσίευση στο anarxiki-omospondia.gr
