Eφετείο για την υπόθεση Βελβενδού: Θα επαναληφθεί το κατασταλτικό έκτρωμα του πρωτόδικου; Σήμερα (Τρίτη,11 Απρίλη), συνεχίζεται στις φυλακές Κορυδαλλού, στο Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων, η εκδίκαση σε δεύτερο βαθμό της υπόθεσης της ληστείας στο Βελβενδό Κοζάνης. Κατηγορούμενοι σ’ αυτό το τρομοδικείο είναι οι Ι. Μιχαηλίδης, Ν. Ρωμανός, Δ. Πολίτης, Α-Δ Μπουρζούκος, Α. Ντάλιος και Φ. Χαρίσης.
Στον πρώτο βαθμό, το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, με πρόεδρο τον πρόεδρο Εφετών Α. Ποταμιάνο και εφέτες τις Ι. Αργυροπούλου και Μ. Γιαννούλη, επέβαλε βαριές ποινές και στους έξι αναρχικούς αγωνιστές: στον Ι. Μιχαηλίδη 16 χρόνια, 4 μήνες και 9 ημέρες, στον Δ. Πολίτη 11 χρόνια και 5 μήνες και στους υπόλοιπους τέσσερις 15 χρόνια και 11 μήνες στον καθένα. Εξίσου σκληρός ήταν στην πρότασή του και ο εισαγγελέας Γρ. Πεπόνης.
Οι βασικότερες κατηγορίες ήταν: ένταξη και συμμετοχή σε «τρομοκρατική οργάνωση», ληστεία με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά, διακεκριμμένη οπλοκατοχή και διακεκριμμένη κλοπή. Η πρώτη κατηγορία δεν μπορούσε να σταθεί με τίποτα, γι’ αυτό τόσο ο εισαγελέας όσο και το τρομοδικείο ήταν απαλλακτικοί. Ομως όσον αφορά τις ποινές για τις άλλες τρεις κατηγορίες ήταν πολύ σκληροί. Συγκεκριμένα, ο εισαγγελέας πρότεινε για τον Δ. Πολίτη 6 χρόνια για απλή συνέργεια στη ληστεία και 12 και 6 χρόνια αντίστοιχα για συναυτουργία στα άλλα δύο «αδικήματα». Για τους υπόλοιπους πέντε κατηγορούμενους πρότεινε 10, 12 και 6 χρόνια, αντίστοιχα. Το τρομοδικείο αποπφάσισε για τον Δ. Πολίτη 6, 6 και 5 χρόνια και για τους υπόλοιπους 10, 6 και 5 χρόνια.
Για τους Α. Ντάλιο και Φ. Χαρίση το μόνο «ενοχοποιητικό» στοιχείο που βρέθηκε ήταν μείγμα βιολογικού υλικού περισσοτέρων των δύο ατόμων, σε κινητά αντικείμενα. Τόσο ο εισαγγελέας όσο και το τρομοδικείο αγνόησαν προκλητικά την εμπειριστατωμένη κατάθεση-ανάλυση της χημικού Ε.Κ. Η μάρτυρας, με πλούσια πείρα και γνώση σε ό,τι σχετίζεται με την ανίχνευση και έρευνα γενετικού υλικού, εξήγησε εμπεριστατωμένα ότι η ύπαρξη βιολογικού υλικού και μάλιστα μείγματος περισσότερων των δύο ατόμων δεν είναι αρκετή για την ταυτοποίηση κάποιου. Το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων αγνόησε την εμπεριστατωμένη ανάλυση της χημικού, όπως επίσης αγνόησε ένα βασικό κανόνα του ποινικού δικαίου που λέει ότι με ένα μόνο στοιχείο (ακόμα και μη αμφισβητούμενο, πόσο μάλλον έωλο, όπως είναι το μείγμα DNA), δεν μπορεί να καταδικαστεί κατηγορούμενος.
Η χημικός Ε.Κ. κατέθεσε και στην τωρινή δίκη, στο Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων. Για να μην πλατιάσουμε παρουσιάζοντας ολόκληρη την ανάλυσή της και τις απαντήσεις που έδωσε στις ερωτήσεις που της υποβλήθηκαν, κωδικοποιήσαμε τα βασικά στοιχεία που είναι αρκετά για να καταδειχτεί ότι η ανίχνευση DNA σε μείγμα δεν αρκεί για να οδηγήσει σε καταδικαστική απόφαση για τους Α. Ντάλιο και Φ. Χαρίση.
– Το βιολογικό υλικό σε αντικείμενα μεταφέρεται και γι’ αυτό δεν μπορεί να αξιοποιείται ως τεκμήριο ενοχής. Μεταφέρεται τόσο από άνθρωπο σε άνθρωπο όσο και από αντικείμενο σε άνθρωπο.
– Με τη μέθοδο ταυτοποίησης DNA δεν μπορεί να προσδιοριστεί ο χρόνος μεταφοράς του δείγματος από ένα χρήστη σε ένα κινητό αντικείμενο, ούτε μπορεί να αποδειχτεί ότι αποτυπώνεται το DNA του τελευταίου χρήστη.
– Είναι επιστημονικά ανεπίτρεπτο και αποδεικτικά απολύτως ανασφαλές, γι’ αυτό και δεν πρέπει να γίνεται η σάρωση και η εξέταση του ύποπτου αντικειμένου και του προφίλ του υπόπτου στο ίδιο εργαστήριο, στον ίδιο χρόνο και από τους ίδιους ανθρώπους, όπως γίνεται κατά κόρον στο «εργαστήριο» της ΔΕΕ (Διεύθυνση ΕγκληματολογικώνΕρευνών).
– Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να συντάσσονται δύο εκθέσεις πραγματογνωμοσύνης, από διαφορετικούς ερευνητές, προκειμένου να μεγιστοποιείται το ποσοστό ασφάλειας της μεθόδου.
Περιττεύει να σημειώσουμε πως εμείς δεν αναγνωρίζουμε, σε κάθε περίπτωση, την εγκυρότητα εκθέσεων πραγματογνωμοσύνης που κάνει η ίδια η Ασφάλεια (Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει). Όταν όμως δεν τηρούν ούτε τη στοιχειώδη επιστημονικοφάνεια, αποκαλύπτεται η πλήρης αποχαλίνωση αυτού του δυσώδους κατασταλτικού μηχανισμού.
Μια εμπεριστατωμένη εισαγγελική ανάλυση
Η εισαγγελέας Ολγα Σμυρλή, στην πρότασή της για την υπόθεση της ληστείας στον Φιλώτα Φλώρινας, έκανε μια αναλυτική προσέγγιση τόσο για την αποδεικτική αξία του DNA όσο και για το ότι δεν αρκεί η πιστοποίησή του στο χώρο του συμβάντος, για να αχθεί ένα δικαστήριο σε καταδικαστική απόφαση, όταν αποτελεί το μοναδικό αποδεικτικό μέσο.
Παραθέτουμε ένα μεγάλο τμήμα αυτής της αγόρευσης, χωρίς δικό μας σχολιασμό:
«Πριν από την αξιολόγηση αυτής της πράξης (…) και τα σχετικά τμήματα με αυτήν. Πρέπει να σημειωθεί ότι το DNA είναι ισχυρό αποδεικτικό στοιχείο που έχει συνεισφέρει η επιστήμη στην εγκληματολογική διερεύνηση και εξιχνίαση εγκλημάτων τα τελευταία χρόνια. Η αξιοπιστία του, επιστημονικά τουλάχιστον, σύμφωνα με τα τελευταία επιστημονικά δεδομένα, δεν αμφισβητείται, πέραν από ορισμένες επιφυλάξεις που έχουν διατυπωθεί από ειδικούς για τον τρόπο και τη διαδικασία εξέτασης. Η δε αρτιότητα των εργαστηρίων της αρμόδιας υπηρεσίας και ειδικά της Διεύθυνσης Εγκληματολογικών Ερευνών στην Ελλάδα, όπου αυτά αναλύονται, και η επιστημονική κατάρτιση των επιστημόνων που δίδουν τα αποτελέσματα, καθιστούν αυτά έγκυρα. Θα πρέπει όμως να σημειωθεί ότι η επιστήμη σχετικά με το DNA και οι μέθοδοι συνεχώς εξελίσσονται.
Και για όσο το δυνατόν αξιοπιστία αποτελεσμάτων απαιτούνται περισσότερες εξετάσεις και μεγαλύτερο φάσμα εξέτασης αυτού, όπως υποστηρίζουν και επιστήμονες γενετιστέ,ς ο οποίος είναι και νομπελίστας γενετιστής και επινοητής μάλιστα της μεθόδου ανίχνευσης του DNA. Εκφράζονται και προβληματισμοί πού θα πρέπει να είναι τα όρια της δικαστικής χρήσης, και κυρίως στην ταυτοποίηση της εγκληματικής εμπλοκής κάποιου υπόπτου. Ετσι, από εγκληματολογικής πλευράς της εξιχνίασης συγκεκριμένου εγκλήματος και όταν πλέον διερευνώνται αξιόποινες πράξεις με τη βοήθεια και αυτής της επιστημονικής ανακάλυψης ως αποδεικτικού στοιχείου, θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη σε συνδυασμό και με άλλα στοιχεία ή συνθήκες και διάφορους παράγοντες και με οποιαδήποτε άλλη παράμετρο της συγκεκριμένης πράξης, με λεπτομερή και υπεύθυνη διερεύνηση κάθε εγκλήματος με σκοπό τελικά την εξερεύνηση της αλήθειας, τη διεξαγωγή δίκαιης δίκης και την απόδοση βέβαιης δικαιοσύνης.
Επίσης σημασία έχει και ο συνδυασμός και άλλων παραγόντων και συνθηκών, δηλαδή τα σημεία, ο χώρος, ο τόπος που εντοπίζεται και οι σχέσεις τους με το υλικό αντικείμενο του εγκλήματος, ο βαθμός αμεσότητος με αυτό και ο επηρεασμός της διαπίστωσης και κρίσης για αυτή τη σχέση. Είναι ένα χρήσιμο εργαλείο στη δικαστική διερεύνηση των υποθέσεων, δεν είναι όμως ορθό σε καμιά περίπτωση να αντικαταστήσει ή υποκαταστήσει τη νοητική δικανική κρίση που διαμορφώνεται κατόπιν εκτίμησης και ενδελεχούς έρευνας όλων των στοιχείων και παραμέτρων κάθε υπόθεσης. Μάλιστα, κατά τον καθηγητή ποινικού δικαίου Ηλία Κωστόπουλο, βασικό ζητούμενο είναι το τεστ DNA να συνεκτιμάται ως ένα από τα αποδεικτικά μέσα της δίκης με τη σχετικότητα που αρμόζει σε κάθε διαγνωστική μέθοδο. Ας μην ξεχνάμε, αναφέρει, ότι η ανάλυση DNA αποδεικνύει απλώς την ταυτοποίηση του προσώπου, όχι την τέλεση του εγκλήματος. Αποδεικνύει ότι το άτομο βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος, όχι ότι ήταν και ο δράστης. Θα πρέπει ολοκληρωμένα να τίθεται στη σωστή τους διάσταση προς αποφυγή λανθασμένων συμπερασμάτων.
Σε πρόσφατο μάλιστα συνέδριο που έγινε το Μάρτιο του 2016 στην πόλη των Πατρών, και αφορούσε το δικαίωμα υπεράσπισης στην ποινική δίκη, μεταξύ άλλων σχετικών θεμάτων, στα συμπεράσματα που εξήχθησαν από αυτό το συνέδριο, με αναφορά και στη χρησιμότητα και τα όρια των αναλύσεων DNA στην ποινική δίκη και ο ρόλος του πραγματογνώμονα στην ερμηνεία των αποτελεσμάτων, σημειώθηκε ότι οι περιοχές του DNA που μελετώνται με σκοπό την ταυτοποίηση ατόμων δεν φέρουν καμία πληροφορία για τα άτομα που εξετάζονται.
Η μοναδική πληροφορία που μπορεί να εξαχθεί κοιτώντας το γενετικό προφίλ ενός ατόμου είναι το φύλο του, αν δηλαδή πρόκειται για αρσενικό ή θηλυκό άτομο. Αν το γενετικό προφίλ είναι μικτό, δηλαδή προέρχεται από περισσότερα του ενός άτομα, πρέπει να προσδιοριστεί ο αριθμός των ατόμων από τα οποία προέρχεται, καθώς και πόσα από αυτά είναι (…), ενώ η εφαρμογή των τεστ (…) μπορεί να προσδιορίσει τη φύση του υλικού που συλλέχθηκε, αν δηλαδή πρόκειται για σάλιο, αίμα, σπέρμα, ή κάποιο άλλο βιολογικό υλικό. Αυτό που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να μας καταδείξει το αποτέλεσμα της ανάλυσης του βιολογικού υλικού είναι ο χρόνος εναπόθεσης στην επιφάνεια από την οποία συλλέχθηκε, πότε δηλαδή εναποτέθηκε στο συγκεκριμένο σημείο. Αυτό σημαίνει πως η ανεύρεσις του γενετικού προφίλ ενός ατόμου στον τόπο του εγκλήματος μπορεί να σηματοδοτεί εναπόθεση του υλικού είτε κατά τη διάρκεια του εγκλήματος, είτε σ’ ένα τελείως διαφορετικό χρόνο, ο οποίος δεν μπορεί να προσδιοριστεί με κανένα τρόπο. Εκτός από το χρόνο εναπόθεσης, καμία πληροφορία δεν μπορεί να εξαχθεί και ως προς τον τρόπο εναπόθεσης, εάν δηλαδή εναποτέθηκε εκεί μέσω άμεσης ή έμμεσης επαφής, εάν αυτή η επαφή ήταν πρωτογενής, δευτερογενής, τριτογενής κ.ο.κ. Αν (…) ένα άτομο μπορεί να μεταφέρει πρωτογενώς το γενετικό του υλικό σε μια επιφάνεια, είτε άμεσα μέσω αφής, ακουμπώντας δηλαδή σε αυτήν, είτε έμμεσα, αν παραδείγματος χάρη (…) πάνω από αυτήν.
Γενετικό υλικό ενός ατόμου μπορεί να μεταφερθεί και χωρίς το άτομο να βρεθεί στο ίδιο περιβάλλον με ένα αντικείμενο, μέσω δευτερογενούς, τριτογενούς, τεταρτογενούς μεταφοράς. Για παράδειγμα, αν ένα άτομο καπνίσει ένα τσιγάρο και στη συνέχεια κάποιος τρίψει αυτό το τσιγάρο στη λαβή ενός όπλου, το γενετικό υλικό από το τσιγάρο θα μεταφερθεί στη λαβή, και τελικά το άτομο που το κάπνισε θα ανιχνευθεί χωρίς να έχει έρθει σε επαφή με αυτή. Μάλιστα, εκεί αναφέρθηκε κι ένα παράδειγμα, το οποίο (…) μέσα από την πρακτική και από τα διάφορα θέματα, για παράδειγμα που έχουν ανακύψει κατά καιρούς κατά την εξέταση DNA, σε μία ληστεία που βρέθηκε ένα μπουφάν και βρέθηκαν εκεί τρία γενετικά στοιχεία, τρία γενετικά υλικά από τρία άτομα, τα οποία αναφέρθηκε μάλιστα σ’ αυτό το, στα συμπεράσματα του συνεδρίου, ότι τελικά δεν μπορούσαν και οι τρεις να φορούσαν το μπουφάν και ο ένας θα το φορούσε, και εκεί υπάρχουν δηλαδή θέματα ταυτοποίησης του προσώπου με την σχέση και του εγκλήματος. Κι έτσι, καταδεικνύεται η μεγάλη προσοχή που απαιτείται κατά την ερμηνεία των αποτελεσμάτων που προκύπτουν από τις αναλύσεις DNA.
Οι μεθοδολογίες που χρησιμοποιούνται σήμερα στα εγκληματολογικά εργαστήρια για την ανάλυση του γενετικού υλικού χαρακτηρίζονται πλέον από μεγάλη ευαισθησία και βελτιώνονται συνεχώς, ώστε να μπορούν να δώσουν αποτέλεσμα ακόμα και από υλικό χαμηλής ποσότητος ή πυκνότητος. Η υψηλή ευαισθησία των τεστ πολλές φορές οδηγεί σε αποτελέσματα μη σχετικά με το πλαίσιο της υπόθεσης, αφού ανιχνεύεται και κάθε άλλη μικροποσότητα γενετικού υλικού που προϋπήρχε στο χώρο. Αν φανταστεί κανείς ότι μόλις ένα με δύο κύτταρα αρκούν για την ανάλυση και την εξαγωγή ενός πλήρους γενετικού προφίλ, ενώ ένα φτέρνισμα εκτοξεύει εκατοντάδες κύτταρα, τότε μπορεί να κατανοήσει πόσο εύκολο είναι να βρεθεί το γενετικό υλικό ενός ατόμου σ’ ένα σημείο από το οποίο πέρασε και στη συνέχεια έλαβε χώρα ένας φόνος.
Γι’ αυτό το λόγο δεν αρκεί η απλή παρουσίαση των αποτελεσμάτων, αλλά κρίνεται επιβεβλημένη η ερμηνεία των αποτελεσμάτων από εξειδικευμένους επιστήμονες, με βαθιά γνώση των αρχών της επιστήμης της γενετικής εγκληματολογίας, οι οποίοι θα θέσουν υπ’ όψιν του δικαστηρίου όλα τα πιθανά σενάρια που θα μπορούσαν να εξηγήσουν τα αποτελέσματα. Εκφράστηκε μάλιστα και η άποψη ότι είναι και σημαντική η αξία του τεχνικού συμβούλου στην ποινική δίκη, τονίζοντας ότι η ερμηνεία των αποτελεσμάτων απαιτεί ιδιαίτερη εξειδίκευση και βαθιά γνώση της επιστήμης της γενετικής εγκληματολογίας. Πάλι που αυτό και (…) που επιβάλλει την ύπαρξη τεχνικού συμβούλου με την ιδιότητα του γενετιστή πραγματογνώμονα προκειμένου να αξιολογήσει τα αποτελέσματα των γενετικών αναλύσεων και να επισημάνει τυχόν λάθη και παραλείψεις».
Στη συντριπτική τους πλειοψηφία τα Πενταμελή Εφετεία Κακουργημάτων που κλήθηκαν να αποφασίσουν επί της ενοχής κατηγορούμενων με μοναδικό αποδεικτικό στοιχείο την ύπαρξη βιολογικού υλικού και μάλιστα μείγματος περισσοτέρων των δύο ανθρώπων εξέδωσαν αθωωτικές αποφάσεις, παρά το γεγονός ότι στον πρώτο βαθμό είχε αποφασιστεί η ενοχή του κατηγορούμενου. Θα πρέπει λοιπόν αυτό το δικαστήριο να αποφασίσει την απαλλαγή των Α. Ντάλιου και Φ. Χαρίση.
Κατασταλτική υστερία
Παραπέρα, δεν μπορεί να σταθεί η κατηγορία της διακεκριμένης οπλοκατοχής, όταν μάλιστα το ίδιο το δικαστήριο απάλλαξε όλους τους κατηγορούμενους από την κατηγορία της ένταξης και συμμετοχής στη ΣΠΦ. Πρέπει η κατηγορία να μετατραπεί, κατ’ ορθό νομικό χαρακτηρισμό, σε απλή οπλοκατοχή.
Ο αναρχικός αγωνιστής Κώστας Γουρνάς, που κατέθεσε ως μάρτυρας για τους Α-Δ Μπουρζούκο και Ν. Ρωμανό, αναφέρθηκε στην υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα, θυμίζοντας ότι η κατηγορία, όπως εισήχθη από την αρχή, ήταν απλή και όχι διακεκριμένη οπλοκατοχή.
Κατά την άποψή μας, ακόμη και με την ισχύουσα νομοθεσία, ο ορθός νομικός χαρακτηρισμός είναι η απλή οπλοκατοχή. Κι αυτό πρέπει να επαναληφθεί και στην περίπτωση των Ι. Μιχαηλίδη, Α-Δ Μπουρζούκου, Δ. Πολίτη και Ν. Ρωμανού.
Και σε ό,τι αφορά τις κατηγορίες της ληστείας και της διακεκριμένης κλοπής οι ποινές που επιβλήθηκαν είναι εξοντωτικές. Δεν μπορεί από τη μια να τους απαλλάσσεις από την κατηγορία της ένταξης και συμμετοχής σε ένοπλη οργάνωση και από την άλλη να εφαρμόζεις την κλίμακα ποινών 10-20 χρόνια και όχι 5-20 χρόνια, επιβάλλοντας 10ετή κάθειρξη στην υπόθεση της ληστείας. Και να χαρακτηρίζεις διακεκριμένη την κλοπή των αυτοκινήτων.
Από τη στιγμή που έχει καταπέσει η κατηγορία της ένταξης και συμμετοχής σε ένοπλη οργάνωση, το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων οφείλει να κάνει επιτρεπτή μεταβολή αυτών των δύο «αδικημάτων».
Στη σημερινή συνεδρίαση θα κάνει την πρότασή του εισαγγελέας. Είτε ολοκληρώσει είτε όχι9, το δικαστήριο θα διακόψει για άλλη μέρα, προκειμένου να ετοιμαστούν οι συνήγοροι υπεράσπισης για τις αγορεύσεις τους.
Πολιτικές δηλώσεις
Στην προηγούμενη συνεδρίαση οι Α-Δ Μπουρζούκος, Ν. Ρωμανός, Φ. Χαρίσης και Α.Ντάλιος έκαναν μακροσκελείς πολιτικές δηλώσεις (όχι απολογίες). Οι τρεις πρώτοι τις έδωσαν στην δημοσιότητα. Στη δημοσιότητα έδωσε την κατάθεσή του και ο πολιτικός κρατούμενος Κ. Γουρνάς. Τις παραθέτουμε στη συνέχεια:
Πολιτική δήλωση του αναρχικού Φοίβου Χαρίση στο εφετείο της υπόθεσης Βελβεντού
Πολιτική δήλωση του αναρχικού Ανδρέα – Δημήτρη Μπουρζούκου
Πολιτική Δήλωση για το εφετείο της υπόθεσης Βελβεντού του Αναρχικού Νίκου Ρωμανού
Πολιτική συνεισφορά του Κ. Γουρνά
Καταρχάς, είναι πραγματικά μεγάλη η τιμή να υπερασπίζομαι τους δύο συντρόφους, Δημήτρη και Νίκο, αλλά και κατ’ επέκταση να βρίσκομαι από τη μεριά όλων των κατηγορουμένων αυτής της υπόθεσης που δικάζετε αυτές τις μέρες. Κι αυτό δεν είναι ένας τυπικός λόγος ευγένειας ενός μεγαλύτερου ως προς νεότερους συντρόφους, αλλά πραγματικά – δίχως να γνωρίζω ή να γνώριζα κανέναν τους – ξέρω ότι έχουν δώσει τα καλύτερα δείγματα γραφής τόσο σε αγωνιστικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο ήθους. Ειδικότερα για τους δυο, τους οποίους υπερασπίζομαι και γνώρισα κάπως κατά τη διάρκεια της φυλάκισης μου, έχω να πω πως πρόκειται για δύο πραγματικά εξαιρετικά παιδιά, δυο σπάνιους χαρακτήρες. Και τους λέω παιδιά – κι ας μη με παρεξηγήσουν γι’ αυτό – όχι φυσικά για να υποτιμήσω τα κίνητρα ή την ιδεολογική τους επάρκεια, ούτε φυσικά διότι έχουμε κάποια δραματική διαφορά ηλικίας. Τους αποκαλώ έτσι, γιατί τα βιώματα που έχω από την φρικτή και συνάμα συγκλονιστικά υπερήφανη στιγμή της σύλληψής τους χαράχτηκαν τόσο βαθιά μέσα μου, που προσιδιάζανε σε πλήγμα απέναντι στα δικά μου παιδιά. Όμως, δεν βρίσκομαι εδώ για να παρουσιάσω τους συντρόφους μου στον αγώνα για έναν δίκαιο κόσμο, ως απλά “τα καλά παιδιά της διπλανής πόρτας”. Βρίσκομαι ως αλληλέγγυος, ως συναγωνιστής που από το δικό του μετερίζι προσέφερε – και προσπαθεί να συνεχίσει να το κάνει- αυτό που του αντιστοιχούσε- ίσως- για την πρόοδο του κινήματος για την κοινωνική απελευθέρωση.
Η υπόθεση της διπλής απαλλοτρίωσης στο Βελβεντό Κοζάνης και η ανάδειξη των συντρόφων και της ιστορίας τους μέσα από τις τότε συλλήψεις, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η αποτύπωση της ριζοσπαστικοποίησης μιας ολόκληρης γενιάς. Εκείνης της γενιάς που ενηλικιώθηκε στη δεκαετία των ’00, τη δεκαετία απατηλής ευημερίαςvia , του καταναλωτισμού, της γενικευμένης ευφορίας, της αισιοδοξίας που πλανιόταν στον αέρα μετά την Ολυμπιάδα του 2004, αλλά και της κοινωνίας των 2/3, της εξατομίκευσης, των κάλπικων ονείρων. Ένα κομμάτι της νεολαίας που δεν αφομοιώθηκε από αυτόν τον αχταρμά της θεαματικής προώθησης υπηρεσιών, κυρίως από τον τραπεζικό κλάδο, ένιωθε την ασφυξία της μοναξιάς, του ιδιαίτερου, του εκτός πλαισίου, ίσως και του αντικοινωνικού. Η πολιτικοποίησή της στον αναρχικό χώρο, που εδώ και δεκαετίες αποτελεί σε κινηματικό επίπεδο, την πιο μαχητική αντικαθεστωτική δύναμη, έφερε μία νέα τάση στο προσκήνιο με περίσσευμα πάθους, αγωνιστικότητας και ορμής. Τη μέρα που γεννιόνταν τα δικά μου παιδιά, λοιπόν, στις 6 Δεκέμβρη του 2008, πέθαινε ένα άλλο παιδί. Δολοφονούνταν, για την ακρίβεια, από τον μπάτσο Κορκονέα. Μαζί του δολοφονούνταν και οι καρδιές όλων αυτών των παιδιών και παράλληλα γεννιούνταν μέσα σε ένα βράδυ άντρες. Η Ελλάδα θα άλλαζε για πάντα μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη. Και σαν από ένστικτο, θα λειτουργούσαν οι εξεγερμένοι σαν οι προάγγελοι του γενικευμένου ξεσηκωμού που θα συνέβαινε αργότερα, όταν θα ξεφούσκωνε σα μπαλόνι η οικονομία της χώρας. Όταν θα ερχόταν η χρεοκοπία σε πολλαπλό επίπεδο. Εκείνη τη ριζοσπαστικοποίηση που έφερε ο Δεκέμβρης, δικάζετε, στην πραγματικότητα, στα πρόσωπα των συντρόφων.
Ωστόσο, αυτή είναι μόνο η μία πλευρά της αλήθειας. Πιστεύω ότι και οι ίδιοι οι σύντροφοι θα θεωρήσουν ότι τους αδικώ παρουσιάζοντας τη δράση για την οποία κατηγορούνται, για την οποία ξυλοκοπήθηκαν άγρια και για την οποία πληρώνουν, άλλωστε, βαρύ τίμημα – αναντίστοιχο σε κάθε περίπτωση ακόμα και για τα δικονομικά πλαίσια. Και το λέω αυτό γιατί σίγουρα η δράση τους δεν έχει μόνο τα χαρακτηριστικά του ετεροκαθορισμού, ως μία αντίδραση δηλαδή της νεολαίας στη δολοφονία ενός συμμαθητή ή φίλου. Οι σύντροφοι είναι πολιτικά δραστηριοποιημένοι και μάλιστα έντονα. Ποιος θα ξεχάσει την αμίμητη συγκλονιστική εικόνα του Νίκου Ρωμανού, δεμένου πισθάγκωνα με μώλωπες στο πρόσωπο να φωνάζει ανάμεσα σε αστυνομικούς. Ναι κύριοι, αυτή είναι η Αναρχία. Το καμάρι μας. Κι αυτοί οι σύντροφοι φρόντισαν να το αποδείξουν με τη στάση τους. Γιατί το θέμα εδώ δεν είναι μόνο τα αίτια που αυτή η γενιά σήκωσε τα όπλα ενάντια στο σύστημα. Αυτό εξηγείται εύκολα. Αλλά και τα όπλα δεν μιλάνε από μόνα τους. Χρειάζονται ακέραιους χαρακτήρες να τα βαστούν. Και τούτοι δω είχαν κάθε λόγο για να το κάνουν. Δεν λιγοψύχησαν, πάντα στην πρώτη γραμμή. Αυτή είναι η Αναρχία και τούτοι εδώ ως τέτοιοι έκαναν τις επιλογές τους. Η επίθεση στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα ήταν και είναι αυτοκαθόριστη επιλογή τους. Η επιλογή τους αυτή ενσάρκωσε τόσο την αγανάκτηση χιλιάδων δανειοληπτών, χιλιάδων εργαζομένων που ταλαιπωρούνται από τις τράπεζες, αλλά και παράλληλα συσσωρεύουν την οργή τεσσάρων δεκαετιών – της μεταπολίτευσης- για τη χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος που κατέκλεψε και διαμοίρασε στα αφεντικά τον πλούτο της χώρας. Γι’ αυτό να έχετε υπόψη σας ότι αυτοί τους οποίους δικάζετε δεν είναι μόνοι. Κουβαλάνε μέσα τους έναν ολόκληρο λαό, μα κυρίως ο ίδιος ο λαός τους κουβαλά στην καρδιά του.
Οι απαλλοτριώσεις τραπεζικών ιδρυμάτων δεν είναι μία σύγχρονη υπόθεση για τους αναρχικούς. Είναι μία δραστηριότητα που απαντάται για τουλάχιστον έναν αιώνα και αντικατοπτρίζει την επιλογή – είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικότερο επίπεδο- της αναδιανομής με τη βία ενός μέρους από τον κοινωνικό πλούτο που αρπάζουν ληστρικά τα «ευαγή» αυτά ιδρύματα. Διαχρονικά, η λειτουργία των τραπεζών είναι να σωρεύει τα χρήματα των πολλών και να τα πολλαπλασιάζει προς όφελος των μετόχων της. Και βέβαια, σε περίπτωση χρεοκοπίας – όπως σίγουρα όλοι ξέρουμε από κάποιες πρόσφατες εμπειρίες- καλούνται πάλι οι πολλοί, όχι μόνο να μην αποζημιωθούν για το χάσιμο των αποταμιεύσεών τους, αλλά και να αναλάβουν να διασώσουν τα ίδια κεφάλαια των τραπεζών. Χαρακτηριστικά παραδείγματα των τελευταίων ετών ήταν η Κύπρος και η Ελλάδα που μέσω των διαδικασιών bail in και out, οι φτωχότεροι επιμερίστηκαν το βάρος της διάσωσης των τραπεζών. Βέβαια, κύριοι, σε αυτές τις περιπτώσεις όπου πρέπει να σωθεί ο καπιταλισμός δεν παρεμβαίνει η εισαγγελία του Αρείου Πάγου, δεν ασκούνται διώξεις. Αλήθεια, τι απέγινε με τα χρήματα των χιλιάδων μικροομολογιούχων που έχασαν τις αποταμιεύσεις τους σε ένα βράδυ με το PSI; Εκεί δεν συνέβη ληστεία; Μήπως επειδή δεν κρατούσαν καλάσνικοφ οι δράστες; Όμως για τη δικαιοσύνη της αστικής τάξης ο μόνος κανόνας είναι ο εξής: Σημασία έχει ποιος κάνει τη ληστεία. Αν είναι στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας τότε είναι εγκληματίας. Αν είναι στην κορυφή μπορεί να προσφωνηθεί και εθνικός ευεργέτης. Εδώ, όμως, δεν ήρθα να γκρινιάξω για κάτι που είναι πασίδηλο. Ότι η αστική δικαιοσύνη έχει σαφή ταξικά χαρακτηριστικά. Εδώ, όπως και οι σύντροφοι, ήρθα να δώσω μία μάχη για αυτό που, καταρχήν, επιθυμούν.
Ας γυρίσω, όμως, λίγο πίσω στη ριζοσπαστικοποίηση που παρατηρήθηκε προς το τέλος της περασμένης δεκαετίας και ειδικότερα μετά την εξέγερση του ’08. Το γεγονός πιστοποιείται άλλωστε – δυστυχώς- και από τους δεκάδες αγωνιστές, νεαρής ηλικίας ως επί το πλείστων, που βρέθηκαν στη φυλακή. Η πολιτική μας μήτρα, η Αναρχία, είναι μία πρόταση αγώνα που θα έλεγα, εμπεριέχει μία ευελιξία, μία πλαστικότητα επιλογών. Στους κόλπους της ενυπάρχουν διάφορες τάσεις που στη σύνθεσή τους φτιάχνουν αυτό το όμορφο αποτέλεσμα. Τώρα θα μου πείτε ίσως και εύλογα, πώς μπορώ να αποκαλώ όμορφα τα όπλα, τις βόμβες ή ακόμα και τις φυλακές. Την απάντηση την έχετε ήδη μπροστά σας. Ο άνθρωποι είναι που δίνουν χαρακτηριστικά στα μέσα που χρησιμοποιούν και όχι το αντίθετο. Η απόκτηση όπλων για τους αναρχικούς είναι ένα πολύ συνηθισμένο φαινόμενο. Υπάρχουν τάσεις όπως αυτή στην οποία ανήκα εγώ, πού πήραν τα όπλα για να φτιάξουν οργανώσεις ένοπλης πάλης με συγκεκριμένη στρατηγική και στόχευση. Υπάρχουν, βέβαια, και πιο διάχυτες καταστάσεις αγωνιστών που κάτω από την πίεση των συνθηκών εξοπλίστηκαν είτε για την αυτοπροστασία τους είτε για να προχωρούν σε ακτιβιστική δράση χαμηλότερου βεληνεκούς με κάλυψη ασφαλέστερων μέσων. Μάλιστα, σε περιόδους έντονης πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης, το δεύτερο φαινόμενο ήταν αρκετά σύνηθες. Όταν γύρω σου σφυρίζουν οι σφαίρες, όταν δίπλα σου σκοτώνεται ένας άοπλος νέος αγωνιστής, τότε το μαχαίρι σου μπαίνει στο λαιμό. Και πίστεψέ με, δεν είναι ο σύντροφος που στο βάζει. Είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός και το βάρβαρο κράτος που τον υπηρετεί. Όταν ο λαός εξεγείρεται και το κράτος βγάζει τα όπλα, τότε δεν έχει καμία ηθική, κοινωνική, πολιτική νομιμοποίηση να απαιτεί τον αφοπλισμό των καταπιεσμένων.
Εδώ θα σταθώ στο ζήτημα της κατοχής όπλων και από μία ακόμη σκοπιά πέρα από την αμιγώς πολιτική. Σίγουρα δεν ανήκουμε σε μία κοινωνία που όπως άλλες έχουν στην κουλτούρα τους την κατοχή οπλισμού. Στην Ελλάδα – εκτός από ορισμένες νότιες περιοχές- το φαινόμενο είναι σχεδόν δαιμονοποιημένο. Εμείς ως αναρχικοί έχουμε ως απώτερο σκοπό την κοινωνική επανάσταση. Μία διαδικασία που θα θέλαμε να φέρει την ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ ισότιμων ανθρώπων και την επιμέρους πρόοδο τόσο του καθενός όσο και συνολικά του πολιτισμού. Είναι, όμως, προφανές ότι αυτό δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με μέσα που δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα. Στο γεγονός δηλαδή ότι ο καπιταλισμός είναι ένα καθεστώς σε πολεμική συνθήκη και η ίδια η τάξη που τον δομεί, η άρχουσα, όχι μόνο δεν είναι διατεθειμένη να εγκαταλείψει την εξουσία και τα προνόμια της, αλλά προωθεί τον πόλεμο σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Είναι εντελώς παράλογη, ανορθολογική και συνάμα ιστορικά αντιδιαλεκτική η όποια θεώρηση θέλει τους καταπιεσμένους, αυτούς που δέχονται τον πόλεμο, να μην απαντάνε ή έστω να φροντίζουν για την προστασία της τάξης τους. Εμείς, κύριοι, βρισκόμαστε στην άμυνα. Και οι μικρές, οι ελάχιστες αυτές επιθετικές εκλάμψεις δεν μας εξαιρούν από αυτό το στάτους. Δεν είμαστε εμείς οι απολογούμενοι εδώ. Άλλοι είναι αυτοί που θα λογοδοτήσουν κάποια στιγμή και οι μεγαλοτραπεζίτες πρώτοι από όλους. Για αυτό σας λέω ότι είναι εξοργιστικό να αντιμετωπίζουν αυτοί οι σύντροφοι όλη την μήνι του αστυνομικο-δικαστικού μηχανισμού και μάλιστα με απόλυτη συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί πράγματι η ποινική αντιμετώπιση που απέλαβε ειδικά αυτή η γενιά των νεαρών αγωνιστών ήταν απροκάλυπτα εξοντωτική.
Υπάρχει ένα ευδιάκριτο νήμα που συνδέει το Δεκέμβρη και τις τότε ευθείες συστάσεις για την επιβολή στρατιωτικού νόμου, με την επιμονή των μηχανισμών να κάμψουν το φρόνημα αυτής της γενιάς με μία διαρκή καταστολή. Τόσο σε δικονομικό επίπεδο, το οποίο συνδεόταν άμεσα με αυτές τις πολιτικές επιλογές που προανέφερα να τελειώσουν μ’ αυτή τη γενιά, όσο και σε αστυνομικό, η κοινή πλεύση να φορτωθούν οι σύντροφοι με ατελείωτες δικογραφίες και μεγάλες ποινές ήταν εμφανείς. Δεν μπορώ να ξεχάσω φυσικά το πρώτο δικαστήριο για την υπόθεση Χαλανδρίου, που οι σύντροφοί φορτώθηκαν με ποινές μεγαλύτερες και από εκείνες για την οργάνωση του Επαναστατικού Αγώνα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα κακοποίησης ακόμα και της ίδιας της ποινικής δικαιοσύνης είναι στο παρόν δικαστήριο η εμφάνιση της κατηγορίας της οπλοκατοχής ως διακεκριμένη. Κάτι που στη δική μας υπόθεση του Ε.Α. υπήρχε ως απλή κατοχή και επιτρέψτε μου να μην αναφερθώ στον κατάλογο των όπλων που βρέθηκαν εκεί. Η αναντιστοιχία βέβαια είναι πρόδηλη. Ακόμα και στη φύση των “αδικημάτων”. Όμως ερχόμαστε εδώ να δούμε αυτή την κατηγορία και τι εξυπηρετεί. Μα, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ακόμη μία έντεχνη προσπάθεια να φουσκώσει το κατηγορητήριο και να μείνουν ψηλά οι ποινές. Και εδώ δεν έχω έρθει για να υπερασπιστώ την όποια χρηστή ορθότητα της ποινικής δικαιοσύνης. Ωστόσο, δεν είμαι και διατεθειμένος να αποδεχτώ ένα παράλογο τέχνασμα εκ μέρους του βουλεύματος, το οποίο έχει ως αποκλειστικό στόχο να κρατήσει στη φυλακή για όσο περισσότερο χρόνο τους συγκεκριμένους αγωνιστές. Πιστεύω ότι τουλάχιστον το συγκεκριμένο σημείο είναι κάτι το οποίο οφείλει να διορθωθεί, ακόμα και για το δικό σας αξιακό κώδικα.
Είστε αντιμέτωποι με μία φουρνιά αγωνιστών που μεγάλωσε, ενηλικιώθηκε και ανδρώθηκε πολιτικά στο μεταίχμιο μιας ολόκληρης εποχής. Η Ελλάδα δεν θα είναι ποτέ εκείνη που ξέραμε. Οι πολιτικές των μνημονίων που επιβλήθηκαν τα τελευταία χρόνια από το ευρωπαϊκό και το υπερατλαντικό διευθυντήριο, σε αγαστή συνεργασία με την εγχώρια ελίτ, ήρθαν για να μείνουν. Καθιστώντας τον τόπο αυτό που πολλοί από μας ονειρευτήκαμε έναν καλύτερο κόσμο, ένα τόπο άγονο και έναν λαό υπόδουλο, ταπεινωμένο. Με την επίσημη τοποθέτηση, πια, της Ε.Ε. ως ενός οργανισμού πολλών ταχυτήτων, το μνημόνιο θα εδραιωθεί ως ένα διαρκές καθεστώς έκτακτης ανάγκης με στόχο τον δημοσιονομικό στραγγαλισμό του λαού και κατ’ επέκταση τη διαρκή καταστολή κάθε αντίδρασής του. Αυτά τα παιδιά, αλλά και τα παιδιά τους θα ζήσουνε μέσα στα αποκαΐδια της καπιταλιστικής κρίσης και του πολέμου. Μέσα στην απόλυτη καταστροφή του παραγωγικού ιστού, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και την μετανάστευση για ένα καλύτερο μέλλον. Οι σύντροφοι αυτοί, αφού επιμένετε να τους δικάζετε, θα έπρεπε να δικάζονται για πταίσματα, ακόμα και για την δική σας δικονομία. Γιατί η απαλλοτρίωση μιας τράπεζας δεν είναι τίποτα μπροστά στα εγκλήματα κατά συρροή που συντελούνται στις μέρες μας από τους τραπεζίτες, το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Και φτάνει να ρίξει κανείς μία καλή ματιά στο βλέμμα τους για να καταλάβει ότι αντιπροσωπεύουν το πιο υγιές κομμάτι της νεολαίας. Αυτό που αντιστέκεται στη νέα κατοχή ντόπιων και ξένων αφεντικών. Αυτό που παίζει το κεφάλι του για να στείλει το μήνυμα της αξιοπρέπειας. Αυτούς δικάζετε κύριοι. Τους άριστους.
Δεν υπάρχει κανένας από την πλευρά τη δικιά μας, από την πλευρά των συντρόφων που υπερασπίζομαι, που να προσβλέπει σε μία καλύτερη αντιμετώπιση του δικαστηρίου σας, λόγω πιθανών εκπτώσεών του στο λόγο και στη στάση του. Όχι, τούτα τα πράγματα δεν θα τα βρείτε σε αυτούς τους δύο. Φαντάζομαι ότι εκείνοι θα τα πουν πολύ καλύτερα απ’ ότι εγώ, για τον εαυτό τους. Στέκονται απέναντί σας δύο άνθρωποι που με εντιμότητα και θάρρος ανέλαβαν πολιτικά τις πράξεις τους και εξήγησαν με παρρησία τα κίνητρα που τους οδήγησαν σε αυτή τους την επιλογή. Το ίδιο θα κάνουν και παρακάτω. Οι σύντροφοι και οι αλληλέγγυοι με αυτούς, δεν ζητάμε ελεημοσύνη. Ο καθένας φυλακισμένος θα ήθελα μία ώρα αρχύτερα πίσω την ελευθερία του. Πόσο μάλλον όταν την έχασε τόσο νωρίς, σχεδόν παιδί. Ωστόσο, κανένας τίμιος αγωνιστής δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε ένα λεπτό ως ελεύθερος άνθρωπος, κυνηγημένος από τα δεσμά και τις ερινύες της λιγοψυχίας. Εδώ, κύριοι, βρισκόμαστε για να παλέψουμε. Να δώσουμε ακόμα μία μάχη. Γιατί αυτό είναι το ορθό όταν σωρεύεται η αδικία. Και ειδικότερα όταν σωρεύεται πάνω μας. Ως αγωνιστές, ως επαναστάτες δεν έχουμε το δικαίωμα να παραμερίζουμε το έλασσον. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση οι ποινές των δικαστηρίων δεν είναι ακριβώς και έλασσον ζήτημα στις ζωές μας. Σίγουρα πάντως δεν είναι εκείνες που μας καθορίζουν ως τέτοιους. Το «επαναστατικό εκατοστόμετρο» των ποινών δεν είναι για μας. Τουλάχιστον όχι για αυτούς τους δύο. Δίχως να είμαστε προσκολλημένοι σε αυτό, θα δώσουμε αυτή τη μάχη για την ελευθερία μας. Γιατί τα χρόνια, κύριοι, στη φυλακή δεν είναι αέρας που περνά και χάνεται. Θα έλεγα ότι προσιδιάζουν περισσότερο σε χαλίκι που φράσσει τα λούκια τις βρόχινες μέρες του χειμώνα.
Κλείνοντας, θα απευθυνθώ σε σας και ως πατέρας. Αν και επαναλαμβάνω κατηγορηματικά ότι οι σύντροφοι δεν έχουν ανάγκη να τους αντιμετωπίζουμε ως παιδιά. Και ούτε έχω την πρόθεση να το κάνω. Κανένας γονέας δεν φαντάζεται ποτέ ότι θα κληθεί μία μέρα να αντιμετωπίσει την βάσανο των φυλακών, των δικαστηρίων, της απουσίας των παιδιών του. Και σίγουρα αυτοί οι άνθρωποι είναι οι ήρωες της δικιάς μας ζωής ως φυλακισμένων. Ως φυλακισμένος εδώ και έξι σχεδόν χρόνια, αλλά και ως πατέρας δύο αγοριών που με έμαθαν και τους έμαθα από τα κυριακάτικα μεσημέρια στο επισκεπτήριο των φυλακών, δηλώνω ευθαρσώς ότι θα ήμουν περήφανος πατέρας του Δημήτρη και του Νίκου. Δύο σύντροφοι που μπήκαν στα δύσκολα πολύ νωρίς στη ζωή τους. Και με απύθμενη αξιοπρέπεια ανταπεξήλθαν στις κακουχίες που τους επιφύλασσε το σύστημα που υπηρετείτε. Χαίρομαι γιατί υπάρχουν τέτοιοι αγωνιστές που τιμούν με την παρουσία τους τον αγώνα που δίνουμε. Κανένας γονιός δεν πρέπει να βλέπει το παιδί του στη φυλακή, αλλά και κανένας που θέλει να λέγεται άνθρωπος δεν πρέπει να σιωπά μπροστά στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Ειδικότερα στις εποχές που ζούμε η τυφλότητα δεν είναι προσόν. Είναι περισσότερο δείγμα εθελοδουλίας. Και εύχομαι σε όλους τους γονείς να φτιάχνουν τέτοια παιδιά με ανυπότακτο πνεύμα, με ανοιχτούς ορίζοντες και καθαρή ψυχή, όπως ετούτοι δω οι δύο. Εύχομαι σε όλους τους συντρόφους τα καλύτερα και καλή λευτεριά.
via ΚΟΝΤΡΑ
