ΛΟΓΟΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΝΙΚΟΥ ΜΑΖΙΩΤΗ & ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ. ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΡΑΚΑΣΙΔΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΤΕΚΙ UTOPIA KAI ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΓIΩΡΓΟΥ ΔΗΜOY – ΠΥΡΗΝΑΣ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΣΤΙΣ 22/2/2019, ΣΤΟ ΕΦΕΤΕΙΟ ΤΗΣ Β΄ ΔΙΚΗΣ ΤΟΥ Ε.Α ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΣΤΗΝ ΤτΕ – ΕΚΤ – ΔΝΤ ΣΤΙΣ 10/4/2010, ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΙΣ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΣΕ ΜΕΘΑΝΑ ΚΑΙ ΚΛΕΙΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΜΠΛΟΚΉ ΜΕ 2 ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥΣ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ.
Μαζιώτης: Θέλω να πω κάτι πριν γιατί υπήρξαν ερωτήσεις σε μάρτυρες υπεράσπισης, υπήρξε μία ένταση, σε σχέση με γεγονότα που θέλετε να ρωτήσετε. Θέλω να επισημάνω ότι οι δικοί μας μάρτυρες υπεράσπισης δεν έχουν να πούνε τίποτα σε σχέση με πραγματικά περιστατικά. Να το ξεκαθαρίσω αυτό. Εμείς ‘‘αθώοι’’ δεν είμαστε αλλά ούτε και ένοχοι όπως μας κατgore;iteε εσείς. Έχουμε αποδεχθεί ότι είμαστε μέλη της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας υπερασπιζόμαστε ό, τι έχει κάνει η οργάνωση και την επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας και οτιδήποτε άλλο έχει κάνει από το 2003 και μετά. Οι δικοί μας μάρτυρες θα μιλήσουν και θα υπερασπιστούν πολιτικά ότι το ένοπλο αντάρτικο και η ένοπλη δράση είναι πολιτική δράση και δεν πρόκειται να μπούνε ούτε και εμείς φυσικά στις ‘‘απολογίες’’ μας σε θέματα του ποιος έκανε τι, ήμουνα δεν ήμουνα κλπ. Σας το επισημαίνω για τυχόν ερωτήσεις σε τέτοια πράγματα. Δεν θα αναφερθούν οι μάρτυρές υπεράσπισής μας σε γεγονότα. Θα πούνε ναι, καλώς το κάνανε! Να το ξεκαθαρίσουμε αυτό.
1ος Σύντροφος
Παντελής Καρακασίδης: Είμαι στον α/α χώρο από το 2003. Πριν ήμουν κοντά στον κομμουνισμό. Έχω γεννηθεί στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν από πολιτικούς πρόσφυγες. Λόγω καταγωγής ήμουν ιδεολογικοπολιτικά εγγύτερα στο κομμουνιστικό χώρο όμως είχα μια συμπάθεια προς το αναρχικό κίνημα.
Γνώρισα για πρώτη φορά τον Νίκο Μαζιώτη μέσα από τη δράση του ενάντια στα χρυσωρυχεία στην Χαλκιδική το 1997 και θεώρησα πολύ έντιμη την στάση του να αναλάβει την ευθύνη και να στηρίξει την ένοπλη δράση (βόμβα στο υπουργείο Ανάπτυξης το 1997) γιατί πιστεύω ότι μια επανάσταση δεν γίνεται με λουλούδια. Χρειάζεται η ένοπλη δράση και οι επαναστάτες πρέπει να είναι έτοιμοι. Ο Νίκος Μαζιώτης το έκανε αυτό και από τότε μέχρι σήμερα συνεχίζει.
Την Πόλα Ρούπα την γνώρισα μέσα από την δράση του Επαναστατικού Αγώνα, μέσα από τα κείμενα, μέσα από την φυλακή, όταν έβγαζαν κείμενα και συνεχίζουν να βγάζουν λόγο. Πιστεύω ότι και οι δυο τους χαρακτηρίζονται από μία ανιδιοτελή στάση, επαναστατική και τα δίνουν όλα για τον αγώνα. Είχαν πει σε ένα δικαστήριο για την Πόλα Ρούπα και τον Επαναστατικό Αγώνα ότι είναι εχθροί της κοινωνίας και αυτό δείχνει ότι ζείτε σε άλλο κόσμο..
Πρόεδρος: Αυτό από ποιόν είχε ειπωθεί;
Ρούπα: Από τον εισαγγελέα του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου όπου δικάστηκα για την επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας και το είχα αναφέρει αυτό, γι’ αυτό το γνωρίζει ο σύντροφος. Είχα γράψει κείμενο-απάντηση σε αυτό, απάντησα στον κ. Δράκο. Και του είχα απαντήσει ότι εσείς είστε εχθρός της κοινωνίας. Αφού μου το’ βαλε προσωπικά, του το είπα και εγώ προσωπικά.
Σύντροφος: Εχθρός της κοινωνίας είναι το σύστημα και με τις πολιτικές και τις πράξεις το τελευταίο διάστημα όπου πεθαίνει κόσμος. Ο Επαναστατικός Αγώνας έχει κοινωνική αποδοχή και δεν έχει να φοβάται κανένας πολίτης τίποτα από τον Ε.Α., από την δράση του Επαναστατικού Αγώνα, από την ένοπλη δράση. Ίσα-ίσα, χτύπησε στόχους που ευθύνονται για την κατάντια του λαού αυτού, της κοινωνικής βάσης. Από ’κει και πέρα να πω κάποια πράγματα περί πολιτικής ευθύνης. Οι σύντροφοι του Επαναστατικού Αγώνα Νίκος Μαζιώτης και Πόλα Ρούπα έχουν πάρει την πολιτική ευθύνη για όλες τις ενέργειες, γνωρίζανε τι θα γίνει. Θα μπορούσαν να αποποιηθούνε την ευθύνη όμως ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη και βρίσκονται εδώ κατηγορούμενοι.
Σε αυτό το δικαστήριο στην πραγματικότητα οι σύντροφοι κατηγορούν το σύστημα και γι’ αυτό ήρθα και εγώ εδώ πέρα να τους υπερασπιστώ. Γιατί η ιστορία αποδεικνύει ποιοι έχουν δίκιο και ποιοι έχουν άδικο. Έχουμε δει πολιτικούς όπως και τον ίδιο τον πρωθυπουργό να λέει ότι αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για τους νεκρούς στο Μάτι ή για τους νεκρούς στις πλημμύρες στην Μάνδρα. Όλοι αυτοί λένε αυτό το πράγμα γιατί γνωρίζουν από την θέση που βρίσκονται ότι δεν θα έχουν καμία συνέπεια. Και αυτή είναι η διαφορά των δύο κόσμων.
Η διαφορά που έχουν οι σύντροφοι του Επαναστατικού Αγώνα και η Αναρχία οι οποίοι είναι έντιμοι. Η αλήθεια είναι από μόνη της επαναστατική και δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα. Και από την άλλη μεριά έχουμε κάποιον ο οποίος γνωρίζει ότι δεν πρόκειται να τον πειράξει κανείς, στην χειρότερη βγαίνει έτσι απλά και λέει ότι αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη.
Αυτή είναι η διαφορά των δύο κόσμων. Επίσης ο τρόπος που αντιμετωπίζεται ο Επαναστατικός Αγώνας και η Αναρχία, αλλά κυρίως ο τρόπος που αντιμετωπίζονται οι δύο σύντροφοι του Επαναστατικού Αγώνα, αποδεικνύει το μένος της εξουσίας. Είδαμε όταν συνέλαβαν την Πόλα Ρούπα ότι η αντιτρομοκρατική άρπαξε τον μικρό γιο τους, 6 χρονών παιδί, τον πήγε στο ψυχιατρείο, το ανακρίνανε, το εξέτασαν για κακοποίηση και αν οι σύντροφοι δεν έκαναν απεργία πείνας και δίψας δεν θα έβγαινε. Και αυτό το σύστημά σας εσείς το λέτε ‘‘δημοκρατία’’. Δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από μια δικτατορία. Ή μάλλον έχει ξεπεράσει την δικτατορία. Και έχετε φθάσει στα όρια του Μένγκελε, των ναζί. Να παίρνετε ένα μικρό παιδί, λογικό, και να το βάλετε στο ψυχιατρείο. Έναν ενήλικο να βάλετε στο ψυχιατρείο που δεν έχει πρόβλημα, θα τρελαθεί. Και αυτό το αφήσατε να γίνει. Αυτό δείχνει την εκδικητικότητα του συστήματός σας και επίσης δείχνει και τον φόβο σας. Γιατί ξέρετε ότι αυτοί οι δύο σύντροφοι δεν θα λυγίσουν ποτέ. Ήταν το τελευταίο σας όπλο, να πάρετε ένα αθώο παιδί για να του κάνετε αυτά που κάνατε και μάλιστα να μην το παραδέχεστε.
Εγώ θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι του αναρχικού κινήματος τον ένοπλο αγώνα και αναπόσπαστο κομμάτι οποιουδήποτε κινήματος θέλει να λέγεται επαναστατικό. Ο ένοπλος αγώνας είναι αναπόσπαστο κομμάτι του. Δεν λέω ότι χρειάζεται μόνο αυτό αλλά χρειάζεται οπωσδήποτε και αυτό και πιστεύω ότι πρέπει να στηριχθεί. Και ειδικά όταν ακόμα και το ίδιο σας το Σύνταγμα κρίνει παράνομα τα μνημόνια και τις επιπτώσεις που έχουν επιφέρει την εξαθλίωση της κοινωνικής βάσης, τις αυτοκτονίες, τους θανάτους, τα έχουνε πει οι σύντροφοι και τα γνωρίζετε. Τα ξέρετε και εσείς. Οπότε είναι δίκαιο το ότι πήρανε τα όπλα ακόμα και με τους δικούς σας νόμους. Και δίκαια κάνανε ό, τι κάνανε! Και ξαναλέω έχουν και την κοινωνική νομιμότητα.
Έχω παρακολουθήσει τις εξελίξεις της δίκης, μια προσπάθεια να απολιτικοποιηθεί η δράση του Επαναστατικού Αγώνα, να βγει ένα σενάριο περί 2 περιόδων, να τους βγάλει κακούς γονείς, κάτι τέτοιο.
Πρόεδρος: Γι’ αυτό το δικαστήριο λέτε;
Σύντροφος: Για όλα τα δικαστήρια συνολικά. Και γι’ αυτό. Σε αυτό το δικαστήριο είχατε καλέσει μία μάρτυρα, μία γυναίκα που είχε χτυπήσει το παιδί των συντρόφων με αυτοκίνητο όταν οι σύντροφοι ήταν στην παρανομία και αντί αυτή να είναι κατηγορούμενη, την φέρατε εδώ, για να δείξετε τι; Ότι η Πόλα δεν είναι καλή μητέρα;
Πρόεδρος: Εσείς το λέτε αυτό.
Σύντροφος: Αυτό συμπληρωματικά αποδεικνύει την προσπάθειά σας να αποπολιτικο-ποιήσετε την δράση του Επαναστατικού Αγώνα. Όπως επίσης και το γεγονός ότι προσπαθείτε να δείξετε τάχα ότι από ένα σημείο και μετά ο Επαναστατικός Αγώνας διαπράττει μόνο ληστείες τραπεζών. Δύο (2) περιόδους δράσης της οργάνωσης όπως είχε διατυπωθεί στο κατηγορητήριο δεν υφίστανται. Μια οργάνωση που συνεχίζει να υπάρχει, ακόμα και μέσα στη φυλακή, δεν μπορεί να κατακερματίζεται η δράση της κατά πως συμφέρει τα κατασταλτικά σχέδια. Αν είχε σταματήσει και συνέχιζε μετά από καιρό, θα μπορούσατε να το πείτε. Αυτό όμως δεν γίνεται. Συνεχίσανε οι σύντροφοι και μέσα από την φυλακή να βγάζουνε κείμενα και να έχουν λόγο για οτιδήποτε γίνεται.
Όσον αφορά την Τράπεζα της Ελλάδας έχουν καταδικαστεί σε ισόβια για συναυτουργία, για ‘‘διεύθυνση’’, και κάτι τέτοια. Αυτό σαν αναρχικοί μόνο ως προσβολή μπορούμε να το εκλάβουμε. Στους αναρχικούς δεν υπάρχουν αρχηγοί και το ξέρετε καλά. Ούτε ηθικός αυτουργός. Δεν είμαστε πρόβατα για να μας λένε τι θα κάνουμε. Και αυτή η επίθεση για την ΤτΕ ήταν ένα καίριο χτύπημα στην καρδιά του συστήματος. Χτύπησε την ΤτΕ, το γραφείο του ΔΝΤ και την ΕΚΤ. Έχει απόλυτη κοινωνική νομιμότητα, καθολική κοινωνική νομιμότητα. Μόνο μια μειοψηφία θα μπορούσε να διαφωνήσει με αυτή την ενέργεια, κυρίως προερχόμενη από την ελίτ, εφοπλιστές, επιχειρηματίες, κλπ. Τέτοια άτομα δεν μας ενδιαφέρουν. Όλη η υπόλοιπη κοινωνία ήταν υπέρ. Χάρηκαν για αυτό που έγινε. Και εσείς τους κατηγορείτε γιατί θα μπορούσε να πληγούν κάποιοι πολίτες ή να απειληθεί κάποια ζωή. Δεν θα μπορούσε να γίνει αυτό γιατί ο Επαναστατικός Αγώνας έχει αποδείξει στην ιστορία του ότι προσέχει πάρα πολύ, είχε ειδοποιήσει ούτως ή άλλως. Αν τώρα αν κάποιοι υπάλληλοι της ΤτΕ παραμείνανε εκεί παρά την προειδοποίηση η οποία δεν τους έγινε γνωστή, αυτό δεν είναι ευθύνη του Επαναστατικού Αγώνα. Το πρόβλημά σας δεν ήταν ότι θα μπορούσε κάποιος να πληγεί αλλά ότι μπορούσε αυτή η ενέργεια να τραντάξει τα θεμέλια του δικού σας συστήματος. Και το έκανε! Γι’ αυτό τους εκδικείστε. Θέλω να πω κάποια πράγματα για τον Λάμπρο Φούντα. Σε λίγες ημέρες πλησιάζει η μέρα, η επέτειος που τον σκοτώσανε.
Για μένα, το ότι συνεχίσανε οι σύντροφοι του Επαναστατικού Αγώνα την δράση τους και συνεχίζουν να υπογράφουν ως Επαναστατικός Αγώνας μέσα από την φυλακή τιμά την μνήμη του Λάμπρου Φούντα και έτσι πρέπει να τιμώνται οι σύντροφοι που σκοτώθηκαν στην μάχη. Για μένα είναι τιμή που βρίσκομαι εδώ πέρα παρ’ όλο που αυτούς τους συντρόφους τους γνώρισα μέσα από την δράση τους και όχι σε προσωπικό επίπεδο.
Στηρίζω όλες τις δράσεις του ένοπλου αντάρτικου πόλης γιατί μόνο έτσι μπορεί να πραγματοποιηθεί μια πραγματική ανατροπή προς όφελος όλης της κοινωνικής βάσης. Έτσι πρέπει να δημιουργηθεί μια ένοπλη κουλτούρα επαναστατική στα πρότυπα ίσως και της Επανάστασης της Βόρειας Συρίας όπου οι Κούρδοι είχαν την παράδοση και την κουλτούρα της ένοπλης πάλης και καταφέρανε και κάνανε αυτήν την επανάσταση και μάλιστα με τις λιγότερες δυνατές απώλειες από όλες τις πλευρές. Αυτά.
Πρόεδρος: Θέλω να σας κάνω μία ερώτηση. Από αυτό που πρεσβεύουν ο κ. Μαζιώτης και η κ. Ρούπα για την άμεση δημοκρατία, για την μορφή της συνομοσπονδίας με άμεση εκλογή οργάνων που χρειάζεται για να λειτουργήσει στοιχειωδώς μια κοινωνία, πιστεύετε ότι αυτά με το αντάρτικο πόλης μπορεί να εφαρμοστούν στην Ελλάδα σήμερα;
Σύντροφος: Για να εφαρμοστούν αυτά, πρέπει να γίνει ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος και για να ανατραπεί το υπάρχον σύστημα χρειάζονται και τα όπλα. Μπορεί να λειτουργήσει, έχουμε ένα ζωντανό παράδειγμα, την Ροζάβα όπως και τους Ζαπατίστας. Η Βόρεια Συρία είναι πολύ κοντά στα Βαλκάνια και υπάρχουν γεωπολιτικά αρκετές ομοιότητες. Από ’κει περνάνε αγωγοί πετρελαίου, θέλουν να γίνουν εμπορικοί δρόμοι, το ίδιο θέλουν να κάνουν και στα Βαλκάνια, μια τεράστια βιομηχανική περιοχή, ό, τι κάνουν και στην ανατολή τόσο καιρό, ό, τι προσπαθούνε να κάνουν και στην Συρία. Δεν τους βγήκε. Στη Ροζάβα το καταφέρνουν και λειτουργεί το συνομοσπονδιακό σύστημα, μπορούν να αντιστέκονται και μπορούν να λειτουργούν με τις αξίες της ισότητας, της ελευθερίας, με τις αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις, χωρίς κεντρική συγκεντρωτική αρχή. Αφού μπορούν και το κάνουν σε τόσο μεγάλη περιοχή, σε εμπόλεμη ζώνη με αυτά τα χαρακτηριστικά που υπάρχουν, γιατί να μην μπορούν να γίνουν και εδώ στα Βαλκάνια;
Εισαγγελέας: Είπατε πριν ότι συμφωνείτε με όλες τις δράσεις του Επαναστατικού Αγώνα. Πώς το εννοείτε αυτό;
Σύντροφος: Τι εννοείτε; Μιλάω για τις ένοπλες επιθέσεις του Επαναστατικού Αγώνα. Εισαγγελέας: Κατά ποιών; Σύντροφος: Κατά του συστήματός σας. Αυτού που υπηρετείτε. Αυτού που αφήσατε να βασανίσει ένα 6χρονο παιδί.
Εισαγγελέας: Δηλαδή σε όλες τις ενέργειες του Επαναστατικού Αγώνα συμφωνείτε; Σύντροφος: Σε όλες. Εισαγγελέας:Και στις ληστείες; Ή δεν θεωρείτε ότι δεν είναι ένοπλες ενέργειες; Σύντροφος: Κατ’ αρχήν οι ληστείες είναι απαλλοτριώσεις. Και γίνονται για την χρηματοδότηση της επαναστατικής δράσης. Δεν είναι για ατομικό όφελος. Εισαγγελέας: Εκεί το όπλο χρησιμοποιείται ως μέσο διάπραξης….
Σύντροφος: Πώς γίνεται μία ληστεία; Πας και λες, σε παρακαλώ μπορείς να μου δώσεις τα λεφτά; Με όπλο γίνεται. Εισαγγελέας: Και αν αυτός που κάνει την απαλλοτρίωση όπως είπατε αντιμετωπίσει αντίσταση εκ μέρους των υπαλλήλων ή της αστυνομίας, τι γίνεται;
Μαζιώτης: Αυτή είναι υποθετική ερώτηση. Σύντροφος: Αυτό σας το έχουν απαντήσει και μπορούν να σας το ξαναπαντήσουν οι σύντροφοι του Επαναστατικού Αγώνα.
Εισαγγελέας: Γιατί ο κ. Μαζιώτης έχει πει κατ’ επανάληψη όπως και άλλοι μάρτυρες εδώ ότι εγώ δεν σκότωσα άνθρωπο. Σύντροφος: Δεν σκότωσε. Εισαγγελέας: Τότε τα όπλα τι τα θέλει;
Σύντροφος: Σε μια απαλλοτρίωση μπορεί να ειδοποιηθούν και να ‘‘σκάσουν’’ τα σώματα ασφαλείας και να βγάλουν όπλα. Τι θα κάνει; Αυτοί έχουν όπλα και τα έχουν για να τα χρησιμοποιήσουν. Οι αντάρτες πόλης το ξέρουν και γι’ αυτό έχουν και τα όπλα τους. Εισαγγελέας: Δεν έχω άλλη ερώτηση.
Πρόεδρος: Άλλη ερώτηση; Θέλετε να προσθέσετε κάτι που δεν ρωτηθήκατε που θεωρείτε ότι είναι σημαντικό, για τον κ. Μαζιώτη και την κ. Ρούπα;
Σύντροφος: Θέλω να πω ότι σε μας δεν υπάρχουν αρχηγοί, ‘‘διευθυντές’’, οπότε αυτές οι κατηγορίες είναι ψεύτικες. Θεωρώ επίσης ότι το δικαστήριό σας είναι ένα ειδικό δικαστήριο, θα έπρεπε να δικάζονται από μεικτό ορκωτό και δεν καταλαβαίνω γιατί φοβάστε να το κάνετε. Μήπως γιατί η κοινωνία είναι μαζί τους; Το μόνο που έχω να πω για τους συντρόφους αυτούς είναι ότι έχουν μια δράση μακροχρόνια ανιδιοτελή και είναι τιμή μου που τους υπερασπίζομαι. Αν και διαφωνώ σε κάποια πράγματα, χαράς το κουράγιο τους που πιστεύουν τόσο πολύ στην κοινωνία.
Μαζιώτης: Θέλω να πω εγώ κάποια πράγματα. Αυτή η ερώτηση του κ εισαγγελέα έχει απαντηθεί κατά την διάρκεια της διαδικασίας τουλάχιστον όσον αφορά την περίπτωση της απαλλοτρίωσης της τράπεζα Πειραιώς στην Κλειτορία όπου εκεί τραυματίστηκε και αφοπλίστηκε ένας αστυνομικός. Γι’ αυτό υπήρχαν τα όπλα. Δεν υπήρχαν ούτε για τους πολίτες, ούτε για τους τραπεζοϋπαλλήλους, ούτε για τον διευθυντή… Εισαγγελέας: Ήθελα μία άποψη ακόμη. Μαζιώτης: Τι να σας πει ο μάρτυρας; Ότι ναι, συμφωνώ με αυτό που έγινε στην Κλειτορία; Εντάξει θα μπορούσε να σας απαντήσει πως ναι. Δεν υπήρξε κίνδυνος ζωής ούτε για τους τραπεζοϋπαλλήλους, ούτε για τον διευθυντή, ούτε για τους πολίτες απέξω. Αντίθετα αυτό που διαπιστώθηκε ήταν ότι ο δεύτερος αστυνομικός πυροβολούσε αδιακρίτως αυτοκίνητα και σπίτια πολιτών της περιοχής προκειμένου να μας συλλάβει. Άλλο αποδείχθηκε από αυτό που υπονοούσατε.
Ρούπα: Κ. εισαγγελέα είχαμε πει ότι αυτές οι ενέργειες είναι επικουρικές ενέργειες. Δεν είναι βασικές. Και γίνονταν γιατί υπήρχε η αναγκαιότητα να γίνουν. Δηλαδή άμα ζεις σε καθεστώς ‘‘παρανομίας’’, δεν μπορείς να επιβιώσεις, δεν μπορείς να έχεις περίθαλψη, δεν μπορείς να πας σε δομές πρόνοιας, δεν μπορείς να πας σε κοινωνικά παντοπωλεία, δεν μπορείς να πας σε δημόσιο νοσοκομείο, δεν μπορείς να πας πουθενά. Δεν μπορείς να επιβιώσεις, πρώτον, και δεύτερον πρέπει να συνεχίσεις την δράση σου. Όλα αυτά προϋποθέτουν χρήματα. Το θέμα είναι από που παίρνονται αυτά τα χρήματα. Μην ξαναμπούμε σε αυτή την κουβέντα. Και για τον ρόλο των τραπεζών το αναλύσαμε. Βάλαμε και άλλους να μιλήσουν.
Παντελής Καρακασίδης: Αναρχικό στέκι utopia- Κομοτηνή
Στη συνέχεια καταθέτει ο 2ος Σύντροφος
Γιώργος Δήμου: Βρίσκομαι εδώ σήμερα για να καταθέσω ως μάρτυρας, προερχόμενος από τον αναρχικό χώρο, για την πολιτική υπεράσπιση των συντρόφων Πόλας Ρούπα και Νίκου Μαζιώτη μελών της ε.ο. Επαναστατικός Αγώνας. Ξεκινώντας την πολιτική μου κατάθεση θα ήθελα να πω ορισμένα πράγματα σχετικά με τη φύση της συγκεκριμένης δίκης, τα οποία φυσικά και ισχύουν για όλες τις δίκες του Επαναστατικού Αγώνα που προηγήθηκαν ή διεξάγονται παράλληλα με αυτήν.
Οι πολιτικές δίκες, γιατί περί πολιτικών δικών πρόκειται, αποτελούν ένα ακόμα πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ του Κράτους και των εκπροσώπων του Κεφαλαίου από τη μια μεριά, τα οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους και των επαναστατών που είναι αιχμάλωτοι του Κράτους από την άλλη. Κάποιες απαραίτητες διευκρινήσεις για να γίνει κατανοητή η σύνδεση και ο ρόλος του Κράτους και του Κεφαλαίου.
Ο Καπιταλισμός είναι η κοινωνία των αντίπαλων τάξεων όπου η κυρίαρχη τάξη κατέχει και ελέγχει τα μέσα παραγωγής. Στην καπιταλιστική κοινωνία όλα τα αγαθά -συμπεριλαμβανομένης της εργατικής δύναμης – θεωρούνται προϊόντα. Ο κινητήριος μοχλός για την παραγωγή των αγαθών, δεν είναι ανάγκες του λαού, αλλά η αύξηση του κέρδους, δηλαδή το πλεόνασμα που παράγεται από τους εργαζόμενους. Αυτό το πλεόνασμα ονομάζεται επίσης υπεραξία. Η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας δεν ακολουθείται από την αξιοποίηση του κεφαλαίου που είναι περιορισμένο (υπο-κατανάλωση). Αυτή η αντίφαση, που εκφράζεται από την «τάση πτώσης του ποσοστού κέρδους»,δημιουργεί περιοδικές κρίσεις που οδηγούν τους ιδιοκτήτες του κεφαλαίου όλων των ειδών των επιχειρήσεων σε μείωση της παραγωγής, καταστροφή των προϊόντων,ανεργία, πολέμους και τα συνακόλουθα.
Τώρα σύμφωνα με τις ιδεολογίες της αστικής τάξης, το Κράτος είναι το ρυθμιστικό όργανο της σύγχρονης κοινωνίας. Αυτό είναι αλήθεια, αλλά αυτό συμβαίνει λόγω μιας μορφής κοινωνίας που είναι η υποδούλωση της πλειοψηφίας στη μειοψηφία. Είναι επομένως, η οργανωμένη βία της αστικής τάξης ενάντια στους εργαζόμενους, είναι το εργαλείο της κυρίαρχης τάξης. Αλλά παράλληλα με αυτήν την οργανική πτυχή τείνει να αποκτήσει ένα λειτουργικό χαρακτήρα, γινόμενο το ίδιο η οργανωμένη κυρίαρχη τάξη. Τείνει να υπερνικήσει τις συγκρούσεις μεταξύ των προνομιούχων ομάδων στην πολιτική και την οικονομία. Τείνει να συγχωνεύσει τις δυνάμεις εκείνες που κατέχουν πολιτική και οικονομία εξουσία, τους διαφορετικούς τομείς της αστικής τάξης, σε ένα ενιαίο μπλοκ, είτε για να ενισχυθεί η ικανότητά της για την εσωτερική καταστολή είτε για να ενισχυθεί η επεκτατική πολιτική της στο εξωτερικό. Κινείται προς την ενότητα της πολιτικής και της οικονομίας, επεκτείνοντας την ηγεμονία της σε όλες τις δραστηριότητες, ενσωματώνοντας τα συνδικάτα κλπ…. μετατρέποντας τους εργαζόμενους, όπως κατάλληλα ορίζονται, σε σύγχρονους δουλοπάροικους, εντελώς υποδουλωμένους, αλλά με ένα ελάχιστο μέτρο προστασίας (επιδόματα, κοινωνική ασφάλιση, κλπ…). Δεν είναι πλέον ένα όργανο, αλλά μια εξουσία από μόνο του. Ο ρόλος του Κράτους και των μηχανισμών του, όπως είναι και η Δικαιοσύνη που εσείς υπηρετείτε, είναι η προάσπιση και η διασφάλιση των καπιταλιστικών συμφερόντων, με τα οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένο, είτε στο εσωτερικό των χωρών είτε στις διακρατικές/ενδοκαπιταλιστικές σχέσεις.
Συνεχίζοντας στις πολιτικές δίκες, το Κράτος και το Κεφάλαιο μέσω των εκπροσώπων τους προσπαθούν να επιβεβαιώσουν την ισχύ τους, επιβάλλοντας εξοντωτικές ποινές στους πολιτικούς τους αντίπαλους και παράλληλα να αποδομήσουν την πολιτική ταυτότητα και δράση των επαναστατών και των αγωνιστών. Έτσι γίνεται πιο επιτακτική η αναγκαιότητα της ανάληψης πολιτικής ευθύνης καθώς η στάση και η συνέπεια των αγωνιστών στο πέρασμα του χρόνου. Αυτό ακριβώς συναντάμε κι εδώ, με τα δύο μέλη του Επαναστατικού Αγώνα , Πόλα Ρούπα και Νίκο Μαζιώτη. Από τη στιγμή της σύλληψής τους, τον Απρίλη του 2010, οι σύντροφοι αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή τους στην οργάνωση. Η περίοδος που ακολούθησε, δηλαδή από την 18μηνη προφυλάκισή τους έως και το σπάσιμο των περιοριστικών μέτρων που τους επιβλήθηκαν και το πέρασμά τους στην παρανομία, χαρακτηρίστηκε από τη δημοσίευση δεκάδων πολιτικών κειμένων, την παρουσία στα δικαστήρια,και διοργάνωση δημόσιων εκδηλώσεων, μέσω των οποίων υπερασπίστηκαν τη δράση της οργάνωσης και κατέθεσαν θέσεις αναφορικά με την πολιτικο-οικονομική κατάσταση που επιβάλλονταν με την επιβολή των μνημονίων και την υπαγωγή της χώρας στην εξουσία της Τρόικας του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της ΕΕ.
Συμπερασματικά οι πολιτικές δίκες, όπως κι αυτή εδώ, αφήνουν παρακαταθήκη, χάρη στη στάση των συντρόφων που δείχνουν συνέπεια ως προς τον αγώνα και που μένουν άκαμπτοι, σηκώνοντας το κόστος των επιλογών τους,ακυρώνοντας την απόπειρα του Κράτους να εγκληματοποιήσει και να αποπολιτικοποιήσει την ένοπλη επαναστατική δράση αφού η δραστηριότητα της οργάνωσης είτε στρατηγικά είτε ως προς τη στοχοθεσία ήταν καθαρά πολιτική.
Λίγα λόγια όσον αφορά τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα. Η οργάνωση πραγματοποίησε συνολικά 18 βομβιστικές και ένοπλες ενέργειες, το διάστημα 2003 – 2016 οι οποίες και χωρίζονται σε 2 περιόδους με βάση τη στρατηγική που έθετε η οργάνωση. Η πρώτη περίοδος δράσης τοποθετείται από το 2003 έως και το 2007 και έχει να κάνει με την τότε διεθνή πολιτική και οικονομική γραμμή που έθεσαν οι ΗΠΑ και συντάχθηκαν οι χώρες της Δύσης επιβεβαιώνοντας την ηγεμονία τους, τον πόλεμο κατά της “τρομοκρατίας” και τη νεοφιλελεύθερη έξαρση, και παρουσίαζε το “τέλος της Ιστορίας” δηλαδή την παντοκρατορία της “καπιταλιστικής δημοκρατίας” ως το μόνο ρεαλιστικό και βιώσιμο πολιτικό- οικονομικό σύστημα. Η “αντιτρομοκρατική” εκστρατεία, αφορμή της οποίας ήταν η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους το 2001, ήταν η πολιτική απόφαση των ΗΠΑ για στρατιωτικές επεμβάσεις οι οποίες μόνο ενισχυτικά θα λειτουργούσαν για την οικονομική πολιτική τους. Το καθεστώς, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ δηλαδή, στόχευαν με αυτόν τον τρόπο από τη μία την επέκταση του πεδίου εφαρμογής του νεοφιλελευθερισμού και από την άλλη την κοινωνική συνοχή και συνεπώς τη συναίνεση, στο εσωτερικό των χωρών, με όχημα την καταστολή, τον επικείμενο φόβο για τυχόν τρομοκρατικές ενέργειες, πετυχαίνοντας έτσι και την αποδοχή ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας όσον αφορά τους αναβαθμισμένους κατασταλτικούς μηχανισμούς και την στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας. Η οικονομική πολιτική του καπιταλιστικού κέντρου και των συμμάχων του δεν είναι άλλη από τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό, που βέβαια δεν ήταν κάτι καινούργιο εκείνη την περίοδο, μιας και είχε ήδη εφαρμοστεί “πιλοτικά” τη δεκαετία του 1970 στη Λατινική Αμερική, καταστρέφοντας την οικονομία χωρών, και υιοθετήθηκε ως επίσημη οικονομική πολιτική από τις ΗΠΑ και τη Μ. Βρετανία την επόμενη δεκαετία. Τα αποτελέσματα του νεοφιλελευθερισμού, σε αυτό που ονομάζεται Ανεπτυγμένες Χώρες, είναι λίγο-πολύ γνωστά σε όλους μας. Ιδιωτικοποιήσεις στην ενέργεια, την παραγωγή, την υγεία και την εκπαίδευση, το τσάκισμα των κεκτημένων της εργατικής τάξης και τη βαθμιαία εξαφάνιση του κράτους πρόνοιας που είχε οικοδομηθεί από το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Η δεκαετία του 1990, μετά και την κατάρρευση της Σοβιετική Ένωσης που ήταν το αντίπαλο δέος της Δύσης, ήταν η χρυσή εποχή του νεοφιλελευθερισμού, με την απελευθέρωση των αγορών και με τα χρηματιστήρια να παίρνουν τον έλεγχο των οικονομιών σε παγκόσμιο επίπεδο.
Με αυτή τη γραμμή αυτή, συντάχθηκε πλήρως και το ελληνικό κράτος το οποίο και συνέδραμε στους πολέμους των ΗΠΑ ποικιλοτρόπως. Στο εσωτερικό της χώρας τώρα, εισήχθη αρχικά ο τρομονόμος του Σταθόπουλου το 2001 κατά παραγγελία των ΗΠΑ και Μεγάλης Βρετανίας όπου και εν συνεχεία αναβαθμίστηκε με το νόμο Παπαληγούρα του 2004. Ταυτόχρονα εμπλουτίστηκε το κατασταλτικό οπλοστάσιο και αναβαθμίστηκαν τα συστήματα παρακολούθησης ενώ τότε ήταν επί της ουσίας που επεβλήθη και η αστυνομοκρατία με αφορμή τους επικείμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Μιλάμε για εκείνο το διάστημα που αν θυμάστε καλά, αυξήθηκε η αστυνομική βία και τα βασανιστήρια, με τους ξυλοδαρμούς μεταναστών εντός των αστυνομικών τμημάτων και όχι μόνο, ήταν τότε που γίνονταν απαγωγές Πακιστανών στην Αθήνα από την ΕΥΠ και τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες, ήταν η εποχή του σκανδάλου των τηλεφωνικών υποκλοπών , οι οποίες και νομιμοποιήθηκαν από τον Βουλγαράκη πάντα υπό την εποπτεία και με τις ευλογίες των ΗΠΑ και της Βρετανίας. Σε οικονομικό επίπεδο τώρα, ο νεοφιλελευθερισμός ήταν ήδη το επίσημο δόγμα της πολιτείας από την εποχή της πρωθυπουργίας Σημίτη(1996) με φυσική συνέχεια την ένταξη της χώρας στις διεθνείς αγορές, μετά το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου με τις φούσκες(2000) και την ένταξη της στη ζώνη του ευρώ. Όλα αυτά αποτελούσαν μία ευθεία επίθεση στις τάξεις των καταπιεσμένων, επίθεση που αποτυπώθηκε μέσα από τις μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης Καραμανλή, που θεσμοθετούσε την κατάργηση του 8ωρου, την ελαστική και ευέλικτη εργασία, κατάργηση των υπερωριακών αμοιβών και κατάργηση του ορίου απολύσεων. Ήταν εκείνη η περίοδος που αποκαλύφτηκαν τα πλαστά στοιχεία της ένταξης της Ελλάδας στη ζώνη του Ευρώ, θέτοντας τη χώρα, ήδη από τότε, υπό τη δημοσιονομική επιτήρηση της ΕΕ και προωθούνταν οι ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας, εισάγονταν μέτρα λιτότητας και περικοπής μισθών και συντάξεων και μειώνονταν οι δημόσιες δαπάνες στην υγεία και την εκπαίδευση. Ήταν η περίοδος που οξύνθηκε ο ταξικός πόλεμος από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ προς την εργατική τάξη και τους καταπιεσμένους, οδηγώντας χιλιάδες στην εξαθλίωση και τη φτώχεια. Ήταν η εποχή που όμως προβαλλόταν η οικονομική ευμάρεια και εκθειαζόταν η επιχειρηματικότητα και παρουσιαζόταν ως περίοδος “παχιών αγελάδων” και τίποτα δεν προμήνυε, την κοινωνική και ταξική λαίλαπα που θα εξαπλωνόταν 3 χρόνια αργότερα με την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου. Σε αυτή την κατάσταση συνέβαλε και η εικόνα παντοδυναμίας του κράτους, στο εσωτερικό, με τις συλλήψεις των μελών των οργανώσεων αντάρτικου πόλης, 17Νοέμβρη και ΕΛΑ, που όπως διακήρυττε η καθεστωτική προπαγάνδα, σήμαινε και την ήττα του ένοπλου αγώνα και της επαναστατική προοπτικής.
Αυτή ήταν η πραγματικότητα, μέσα στην οποία γεννήθηκε ο Επαναστατικός Αγώνας και την οποία ανέλυσε μέσα από τις προκηρύξεις του, κατά την πρώτη περίοδο δράσης του, πάντα σε συνάρτηση με της κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες της εποχής. Ο Επαναστατικός Αγώνας απάντησε σε όσα περιέγραψα πιο πάνω, αμφισβητώντας έμπρακτα το “τέλος της Ιστορίας” θέτοντας ξανά επί τάπητος την Κοινωνική Επανάσταση, στο σήμερα, ως ρεαλιστική και επιτακτική λύση απέναντι στον καπιταλισμό. Οι ενέργειες που συγκαταλέγονται στην περίοδο αυτή και αφορούν όπως είπα τον πόλεμο κατά της “τρομοκρατίας” και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, είναι οι εξής:
·Η διπλή βομβιστική επίθεση στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων στις 5 Σεπτεμβρίου 2003,
·Η τοποθέτηση βόμβας σε υποκατάστημα της Citibank στο Ν. Ψυχικό στις 15 Μαρτίου 2004,
·Η τριπλή βομβιστική επίθεση στο αστυνομικό τμήμα Καλλιθέας στις 5 Μαΐου 2004,
·Η βομβιστική επίθεση κατά αστυνομικών των ΜΑΤ στις 29 Οκτωβρίου 2004,
·Η βομβιστική επίθεση στο υπουργείο Απασχόλησης στις 2 Ιουνίου 2005,
·Η βομβιστική επίθεση στο υπουργείο Οικονομίας στις 12 Δεκεμβρίου 2005,
·Η βομβιστική επίθεση – απόπειρα κατά του πρώην υπουργού Δημόσιας Τάξης Βουλγαράκη στις 30 Μαΐου 2006,
·Η επίθεση με αντιαρματική ρουκέτα RPG κατά της πρεσβείας των ΗΠΑ στις 12 Ιανουαρίου 2007, ·Η ένοπλη επίθεση με υποπολυβόλο MP5 και μία χειροβομβίδα κατά του β΄ αστυνομικού τμήματος της Ν. Ιωνίας στον Περισσό στις 30 Απριλίου 2007,
·Η τοποθέτηση βόμβας στα γραφεία της πετρελαϊκής πολυεθνικής SHELL στις 24 Οκτωβρίου 2008.
Τώρα στο μεσοδιάστημα της πρώτης και της δεύτερης περιόδου πραγματοποιήθηκαν 2 ενέργειες.
Η ένοπλη επίθεση κατά λεωφορείου αστυνομικών των ΜΑΤ στις 23 Δεκεμβρίου 2008, και η ένοπλη επίθεση κατά αστυνομικών των ΜΑΤ στα Εξάρχεια στις 5 Ιανουαρίου 2009. Αυτές οι 2 ενέργειες ήταν η απάντηση της οργάνωσης στη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, στις 6 Δεκεμβρίου του 2008. Εδώ να πω πως η οργάνωση σε προηγούμενη προκήρυξή της είχε κρούσει τον κώδωνα κινδύνου δείχνοντας και ευθέως τους ηθικούς αυτουργούς, αυτούς τους πολιτικούς δηλαδή που χάιδευαν τα αυτιά της αστυνομίας όταν αυτή διέπραττε βιαιοπραγίες, το αμέσως προηγούμενο διάστημα, δίνοντάς στη φρικαλαιότητα των αστυνομικών έτσι και πολιτική κάλυψη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης, Βύρων Πολύδωρας, που τους αποκάλεσε “Πραιτοριανούς”. Ο Επαναστατικός Αγώνας επίσης, είχε προειδοποιήσει. “Αν
Η δεύτερη περίοδος δράσης του Επαναστατικού Αγώνα αρχίζει το 2009 και διαφοροποιείται από την πρώτη ως προς την αιχμή της δράσης της οργάνωσης δηλαδή την πραγματοποίηση ενεργειών κατά των υπευθύνων για την οικονομική κρίση και το ξεδίπλωμα μιας στρατηγικής που ως αποτέλεσμα θα έχει την Κοινωνική Επανάσταση. Το 2009, αν και επίσημα ήταν μόνο ο τρίτος χρόνος από το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στις ΗΠΑ, η Κρίση είχε σαρώσει τα πάντα. Η οικονομική κρίση δεν ξέσπασε σαν κεραυνός εν αιθρία για τον Επαναστατικό Αγώνα. Ήταν η φυσική συνέχεια των κρίσεων που ξέσπασαν τη δεκαετία του 70.
Ο Ε.Α. προειδοποιούσε για την επερχόμενη οικονομική κρίση παρά την επίπλαστη ευημερία που κυριαρχούσε και την οποία επεσήμανε στις αναλύσεις του το προηγούμενο διάστημα. Να πω λίγα λόγια όσον αφορά την Κρίση. Η Κρίση δεν είναι τίποτα άλλο παρά το αποτέλεσμα μιας κατάστασης δεκαετιών κατά την οποία οι κεφαλαιοκράτες προσπαθούσαν να αυξήσουν ολοένα και περισσότερο τα κέρδη τους και μετά τον κορεσμό του τομέα δραστηριοποίησής τους, την εύρεση άλλων πεδίων για τη συνέχιση της ασύδοτης κερδοφορίας τους. Ο χαρακτήρας της ήταν παγκόσμιος και δεν θα μπορούσε παρά να επηρεάσει όλους τους τομείς της οικονομίας κι αυτό γιατί, οι διαφορετικοί τομείς του Κεφαλαίου αλληλοεξαρτώνται. Επίσης όπως ανέφερα και προηγουμένως ο κρατικός παρεμβατισμός, πλέον λειτουργούσε υπέρ του Κεφαλαίου, αφού εγκαταλείφθηκαν όλες οι σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές. Το άνοιγμα των αγορών σήμαινε επίσης και την βαθειά αλληλεξάρτηση των εθνικών οικονομιών. Σημαντικό κεφάλαιο, αποτελούν και τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα για τον ρόλο τους τόσο στο ξέσπασμα της κρίσης όσο και αργότερα στις προσπάθειες αντιμετώπισής της. Τέτοια παραδείγματα είναι η Lehman Brothers από την οποία ξεκίνησε η οικονομική κρίση, η Goldman Sachs χάρη στην οποία παραποιήθηκαν τα οικονομικά στοιχεία της Ελλάδας για την ένταξή της στην ευρωζώνη και όλες οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν για την αντιμετώπιση της Κρίσης, τόσο εγχώρια όσο και σε παγκόσμια κλίμακα, οι οποίες είχαν να κάνουν με την διάσωση των τραπεζών. Εκατοντάδες δισεκατομμύρια δόθηκαν για το σκοπό αυτό, τα περισσότερα, προερχόμενα από τον λαό, είτε μέσω φορολογίας είτε μέσω περικοπών μισθών και συντάξεων. Οι τράπεζες είναι ένας από τους κύριους παράγοντες της φτωχοποίησης της κοινωνίας και ένας από τους βασικούς πυλώνες του καπιταλιστικού οικοδομήματος. Αυτές τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες ανέλυσε η οργάνωση, φτάνοντας στο συμπέρασμα πως η Κρίση ήταν πολύ πιο βαθειά από όσο την παρουσίαζαν και γι’ αυτό αποφασίστηκε η αλλαγή στρατηγικής του Ε.Α..
Κοντολογίς μπορούμε να πούμε ότι εγκαινίασε μια καμπάνια ενεργειών σε υποδομές και μηχανισμούς του Κεφαλαίου, στην ουσία όμως ήταν μια καμπάνια επιθέσεων που στόχευε την αξιοπιστία του ελληνικού κεφαλαίου και κράτους, την αποσταθεροποίηση της οικονομίας, εν μέσω οικονομικής κρίσης, έχοντας κατά νου τη δημιουργία κατάλληλων συνθηκών για την επαναστατική ανατροπή. Στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής πραγματοποιήθηκαν οι εξής ενέργειες:
·η τοποθέτηση βόμβας 125 κιλών στα κεντρικά γραφεία της Citibank στη Κηφισιά στις 18 Φλεβάρη 2009,
·η βομβιστική επίθεση σε υποκατάστημα της Citibank στη Ν. Ιωνία στις 9 Μαρτίου 2009,
·η ανατίναξη του υποκαταστήματος της Eurobank στην Αργυρούπολη στις 12 Μαΐου 2009,
·η βομβιστική επίθεση με βανάκι με 150 κιλά εκρηκτικά κατά του Χρηματιστηρίου Αθηνών στις 2 Σεπτεμβρίου 2009. σκοτωθεί κάποιος πολίτης, η οργάνωση θα απαντήσει”. Όπως κι έγινε.
Ήταν στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής και σε προπαρασκευαστική ενέργεια της, στην περιοχή της Δάφνης, στις 10 Μαρτίου 2010, κατά την οποία έπεσε νεκρός, ο σύντροφος και μέλος το ΕΑ, Λάμπρος Φούντας ύστερα από ανταλλαγή πυρών με διερχόμενους αστυνομικούς. Το γεγονός αυτό έχει καταγραφεί στην ιστορική μνήμη και τιμάται ως αγωνιστής και ως επαναστάτης που έδωσε τη ζωή του για την έμπρακτη αντίσταση στις πολιτικές κοινωνικής γενοκτονίας που οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ επιβάλλανε και για την προώθηση της επαναστατικής προοπτικής.
Απόρροια της δολοφονίας του Φούντα ήταν και οι συλλήψεις των μελών του Επαναστατικού Αγώνα, ένα γεγονός που είναι γνωστό και ως “πρώτο κατασταλτικό χτύπημα”. Στη σημασία της ανάληψης της πολιτικής ευθύνης αναφέρθηκα στην αρχή της τοποθέτησής μου. Οι σύντροφοι ωστόσο συνέχισαν την πολιτική τους δράση εις το ακέραιο και κατά τη διάρκεια του 18μήνου και κατά την αποφυλάκισή τους. Κορυφαίο σημείο, η απόφασή τους ως προς τη συνέχιση της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα και το σπάσιμο των περιοριστικών τους όρων.
Αν η δράση της οργάνωσης διεκόπη εξαιτίας της καταστολής και των συλλήψεων δεν συνέβη το ίδιο και με την στρατηγική της. Όπως προανέφερα τόσο κατά την προφυλάκιση όσο και το διάστημα που μεσολάβησε έως και το πέρασμα των μελών στην παρανομία, η παραγωγή πολιτικού λόγου για ζητήματα όπως αυτά της οικονομικής κρίσης ή των μνημονίων, ήταν αδιάκοπη. Το σπάσιμο των περιοριστικών όρων, εκ μέρους των δύο μελών του ΕΑ πραγματοποιήθηκε για αυτόν ακριβώς το λόγο, για την συνέχιση της δράσης της οργάνωσης, μιας και οι συνθήκες που επικρατούσαν στην Ελλάδα δικαίωναν τις αναλύσεις τους, την στρατηγική τους αλλά και το μέσο αγώνα που επέλεξαν. Έτσι λοιπόν φτάνουμε στην 17η κατά σειρά ενέργεια του Επαναστατικού Αγώνα, τη βομβιστική επίθεση, στη Διεύθυνση Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδας και στο γραφείο του μόνιμου αντιπροσώπου του ΔΝΤ στις 10 Απριλίου 2014, η οποία και εκδικάζεται από αυτό το δικαστήριο. Να δούμε αρχικά τι είναι η Τ.τ.Ε.
Η Τράπεζα της Ελλάδος είναι ο οργανισμός που είναι υπεύθυνος για την πραγμάτωση των νομισματικών πολιτικών του Ευρωσυστήματος, το οποίο χαράσσει και εφαρμόζει τη νομισματική πολιτική εντός της ζώνης του ευρώ. Είναι σε μεγάλο βαθμό ο εμπνευστής και ρυθμιστής των οικονομικών πολιτικών που εφαρμόζουν οι Ελληνικές Κυβερνήσεις. Αντίθετα σε ότι πιστεύει η πλειοψηφία της κοινωνίας, όμως, δεν είναι ένας δημόσιος οργανισμός (Πληροφοριακά το Δημόσιο συμμετέχει με ένα ποσοστό της τάξης του 9%, και απαγορεύεται η πλειοψηφική κατοχή των μετοχών εκ μέρους του Δημοσίου βάσει του καταστατικού της τράπεζας). Μιλάμε δηλαδή για μια ιδιωτική επιχείρηση –μια Ανώνυμη Εταιρία, εισαγμένη στο χρηματιστήριο- της οποίας οι μέτοχοι είναι άγνωστοι και στην οποία απαγορεύεται κάθε δημόσιος έλεγχος. Αυτή ακριβώς η ιδιωτική εταιρία είναι ο τοπικός τοποτηρητής της ΕΚΤ- της οποίας και είναι η ίδια μέτοχος. Είναι υπεύθυνη για την επίβλεψη της εφαρμογής των πολιτικών κοινωνικής γενοκτονίας που επέβαλαν ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ. Αυτό είναι με λίγα λόγια το “κοινωφελές ίδρυμα” που εσείς παρουσιάζετε. Μια κερδοσκοπική εταιρία που δεν υπόκειται σε κανέναν δημόσιο έλεγχο και ευθύνεται για την φτωχοποίηση μεγάλου κομματιού της κοινωνίας. Από το 1997 διαχειρίζεται εν λευκώ δημόσιους πόρους όπως των νοσοκομείων, των ασφαλιστικών ταμείων και όλων των δημοσίων οργανισμών. Περιττό να αναφέρω την κατάσταση των παραπάνω σήμερα. Τα νοσοκομεία χωρίς πόρους να υπολειτουργούν, τα ασφαλιστικά ταμεία να έχουν λεηλατηθεί κοκ. Σε αυτά τα κοινωφελή ιδρύματα βέβαια δεν δόθηκε καμιά στήριξη, καμία βοήθεια, όπως έγινε με τις τράπεζες. Τράπεζες, σαν την τράπεζα Πειραιώς, τα κεντρικά της οποίας επλήγησαν από την συγκεκριμένη επίθεση.
Στις 16 Ιουλίου 2014 μετά από καταδίωξη και ένοπλη συμπλοκή με αστυνομικούς συλλαμβάνεται ο σύντροφος Μαζιώτης στο Μοναστηράκι. Στο διάστημα που ακολουθεί, η θέση διάφορων “ειδικών” του καθεστώτος που θέλει τη συντρόφισσα Ρούπα να βρίσκεται σε δεινή κατάσταση και εκτιμά πως θα παραδοθεί, δεν είναι παρά προσπάθεια πίεσης από τη μεριά του κράτους. Η πολιτική στάση της συντρόφισσας ήταν γνωστή στους διώκτες της, από την περίοδο της πρώτης σύλληψης, καθ’ όλη τη διάρκεια της φυλάκισης και για όλο το διάστημα της δίκης μέχρι την παρέλευση του 18μηνου και το σπάσιμο των περιοριστικών όρων και το πέρασμα στην παρανομία μαζί με τον σύντροφο Μαζιώτη. Στις 21 Φλεβάρη 2016, η συντρόφισσα Πόλα Ρούπα συνεχίζοντας τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα επιχείρησε να πραγματοποιήσει απόδραση με ελικόπτερο για τον σύντροφο Μαζιώτη καθώς και για άλλους πολιτικούς κρατούμενους, από τις φυλακές Κορυδαλλού, σε μια προσπάθεια να ακυρώσει έμπρακτα το δεύτερο κατασταλτικό χτύπημα εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα, που έγινε με τη σύλληψη Μαζιώτη. Η επιχείρηση της απόδρασης ήταν μια επαναστατική πράξη αλληλεγγύης. Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα στις 5 Γενάρη του 2017 συλλαμβάνεται και η συντρόφισσα Πόλα Ρούπα.
Όσον αφορά τις συλλήψεις των συντρόφων, σύσσωμος ο κρατικός μηχανισμός και τα ΜΜΕM πανηγύριζαν για τη σύλληψή τους, ενώ δεν παρέλειψαν να δώσουν συγχαρητήρια οι ΗΠΑ στο ελληνικό κράτος, γεγονός που επιβεβαιώνει την απειλή που αποτελεί ο Επαναστατικός Αγώνας, όχι μόνο για τις ενέργειες και τη στοχοθεσία τους, αλλά και ως εκφραστής μιας στρατηγικής που θέτει το ζήτημα της Κοινωνικής Επανάστασης επί τάπητος και το θέτει και έμπρακτα μέσω του πολιτικού του λόγου και του ένοπλου αγώνα.
Ο ένοπλος αγώνας δεν είναι ένα ποινικό αδίκημα, όπως παρουσιάζεται από τον κατασταλτικό και δικαστικό μηχανισμό του κράτους. Στον πυρήνα του είναι πολιτική θέση, είναι πολιτική βούληση για την ανατροπή του εκάστοτε καθεστώτος κι αυτό είναι καταγεγραμμένο στην παγκόσμια ιστορία των επαναστάσεων, των εθνικοαπελευθερωτικών, αντιστασιακών και επαναστατικών κινημάτων. Ο ένοπλος αγώνας είναι συνυφασμένος με την σύγχρονη ιστορία, είναι η παρακαταθήκη που έχουν αφήσει οι λαοί σε κάθε αντιστασιακή και επαναστατική συνθήκη, είναι συνυφασμένος με την ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους. Ακόμα και η Γαλλική Επανάσταση, αυτή που όρισε τον κόσμο όπως τον ξέρουμε σήμερα, που εγκαθίδρυσε την αστική δημοκρατία και το σύγχρονο κράτος, αυτά τα οποία εσείς υπερασπίζεστε και υπηρετείτε, ήταν μια ένοπλη επανάσταση.
Θα παραθέσω ένα μικρό ιστορικό, αναφέροντας ορισμένα ενδεικτικά παραδείγματα για του λόγου το αληθές. Έχουμε τις Επαναστάσεις του 1848,που έλαβαν χώρα σε αρκετά ευρωπαϊκά κράτη με πρωτοπόρους τους εργάτες και έχοντας ως αίτημα την κατάργηση της Συνταγματικής Μοναρχίας, την Κομμούνα του Παρισιού το 1871 με το προλεταριάτο να αναλαμβάνει για πρώτη φορά στη ιστορία την αυτοκυβέρνησή του και την διαχείριση των οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών του υποθέσεων, την Μεξικάνικη Επανάσταση του Ζαπάτα και του Βίγια το 1910, οι Ρώσικες Επαναστάσεις του 1905 και του 1917, το κίνημα των Σπαρτακιστών στη Γερμανία το 1918-19, το κίνημα των εργοστασιακών συμβουλίων στην Ιταλία το 1919-20, γνωστό ως Κόκκινη Διετία, και φυσικά η Ισπανική Επανάσταση το 1936-39 η οποία σφράγισε μια ιστορική περίοδο αυτή του εργατικού κινήματος (1848-1939).
Όσα ανέφερα πρέπει να έχουμε κατά νου πως δεν έγιναν εν μία νυκτί. Χρόνια νωρίτερα είχε χτιστεί μια αγωνιστική κουλτούρα στους κόλπους των εργατών, η οποία φυσικά εμπεριείχε και τον ένοπλο αγώνα. Για παράδειγμα στο Μεξικό ο Φλόρες Μαγκόν όπως και άλλοι αναρχικοί είχαν έντονη δραστηριότητα και προήγαγαν τον ένοπλο αγώνα ως απαραίτητη προϋπόθεση για την κοινωνική απελευθέρωση. Το ίδιο συνέβη και στην Γαλλία, την Ιταλία και την Ισπανία, χώρες με αξιοσημείωτη εργατική χειραφέτηση όπου εργάτες και αναρχικοί περιφρουρούσαν ένοπλα τις απεργίες τους, συγκρουόμενοι με τους μπράβους της εργοδοσίας και προέβαιναν σε ένοπλες εξεγέρσεις. Εδώ αξίζει νομίζω να αναφέρω και τους εργατικούς αγώνες στο Σικάγο του 1886 όπου αναρχικοί εργάτες διεκδίκησαν το 8ωρο επίσης με το όπλο στο χέρι.
Αργότερα, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στις χώρες που τελούν υπό την κατοχή του Άξονα συγκροτούνται παρτιζάνικες ομάδες και κινήματα Εθνικής Αντίστασης. Το 1953 ξεκινά η Κουβανική Επανάσταση, με ηγετικές φυσιογνωμίες τον Φιντέλ Κάστρο και το Τσε Γκεβάρα. Το 1966 είναι η χρονιά της Κινέζικης Επανάστασης. Τις δεκαετίες του 1950 και 1960 φουντώνουν τα αντιαποικιακά κινήματα, στον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο, που διεκδίκησαν την εθνική ανεξαρτησία τους και σε πολλές περιπτώσεις είχαν και επαναστατικά χαρακτηριστικά (πχ στην Ινδοκίνα, και φυσικά στην Αφρικανική Ήπειρο). Το μέσο για την αποτίναξη των αποικιοκρατών είναι κοινό σε όλες τις περιπτώσεις, ο ένοπλος αγώνας.
Η δράση διάφορων ένοπλων κινημάτων όπως είναι οι Τουπαμάρος στη Ουρουγουάη, τα απελευθερωτικά κινήματα της Παλαιστίνης αλλά και μέσα στις ΗΠΑ οι Μαύροι Πάνθηρες αποτελούν κομβικό σημείο – μαζί με την αντίσταση των Βιετμίνχ στον Πόλεμο του Βιετνάμ- για το κίνημα του Μάη του 68.
Στις δεκαετίες 1970-80 συγκροτούνται ένοπλες ομάδες, αυτό που λέμε δυτικοευρωπαϊκό αντάρτικο πόλης. Η Φράξια Κόκκινος Στρατός (RAF), το Κίνημα 2 Ιούνη στη Γερμανία. Στην Ισπανία οι Αντιφασιστικές Ομάδες Αντίστασης 1 Οκτώβρη (GRAPO) έχουν αναλάβει την ευθύνη για δεκάδες εκτελέσεις αστυνομικών και στρατιωτικών και στη δράση τους συμπεριλαμβάνονται επιθέσεις σε θωρακισμένα οχήματα καθώς και τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών σε δημόσια κτίρια. Στη Γαλλία αξιόλογη δράση έχουν οι Ομάδες Διεθνιστικής Επαναστατικής Δράσης GARI), οι οποίες συνδέονται με ισπανικές αντιφρανκικές ομάδες και πιο συγκεκριμένα με το Ιβηρικό Κίνημα Απελευθέρωσης (MIL). Το 1979 εμφανίζεται η Action Directe. Στο Βέλγιο έδρασαν οι Μαχόμενοι Κομμουνιστικοί Πυρήνες (CCC). Ειδική αναφορά θεωρώ πως πρέπει να γίνει στην Ιταλία, όπου αποτελεί παράδειγμα για το πως ένοπλες οργανώσεις απέκτησαν λαϊκό έρεισμα, λόγω της διάχυτης απογοήτευσης για την επανάσταση που δεν έγινε και της νεοφασιστικής απειλής, με αποτέλεσμα απλός κόσμος να στηρίξει και να συνδράμει, πράγμα που οδήγησε στο να αποτελέσουν οι οργανώσεις αυτές, όπως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες (μεταξύ δεκάδων άλλων οργανώσεων), πραγματική απειλή για το κράτος. Ο απολογισμός της καταστολής ανήλθε σε 4.000 φυλακισθέντες ως μέλη ένοπλων οργανώσεων. Από τα πιο μαζικά ένοπλα κινήματα. Από τα πιο πρόσφατα θα αναφέρω το κίνημα των Ζαπατίστας, των οποίων τα ένοπλα τμήματα, ο γνωστός Ζαπατίστικος Στρατός Εθνικής Απελευθέρωσης (EZLN) προστατεύει τις κοινότητες των ιθαγενών τόσο από τους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς όσο και από παραστρατιωτικούς των καρτέλ.
Να σημειώσω πως τα όσα ανέφερα είναι ενδεικτικά, καθώς είναι καταγεγραμμένες εκατοντάδες ένοπλες οργανώσεις ή κινήματα σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα ίδια χαρακτηριστικά έχει και το ελληνικό εργατικό και επαναστατικό κίνημα. Για παράδειγμα οι βίαιες συγκρούσεις των μεταλλωρύχων του Λαυρίου και της Σερίφου το 1896 και 1916 αντίστοιχα και οι απεργίες των καπνεργατών της Θεσσαλονίκης το 1936. Το κίνημα της Εθνικής Αντίστασης το 1942-45 με τη δράση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ με τις επιθέσεις και τα σαμποτάζ ενάντια στις δυνάμεις κατοχής. Αργότερα, το 1946-49 με το ΔΣΕ το λαϊκό κίνημα επανασυσπειρώθηκε και για ακόμα μία φορά βγήκε στο βουνό ενάντια στους πρώην συνεργάτες των Ναζί και τα τσιράκια των Άγγλων, τις μοναρχοφασιστικές οργανώσεις και γενικά των αντικομμουνιστών, λόγω των συνεχών άγριων διώξεων προς τα μέλη του ΕΑΜ και των κομμουνιστών. Αργότερα έχουμε τις αντιδικτατορικές οργανώσεις, τις βομβιστικές ενέργειες εναντίον της Χούντας των Συνταγματαρχών μέσα από τις οποίες γεννήθηκαν οι οργανώσεις αντάρτικου πόλης που έδρασαν μεταπολιτευτικά μέχρι και τις μέρες μας, οι οποίες ανέρχονται σε αρκετές δεκάδες. Αναπόσπαστο κομμάτι όλης αυτής της μακράς παγκόσμιας παράδοσης είναι και ο Επαναστατικός Αγώνας. Για να έρθουμε στο σήμερα και σε μία απάντηση στην κυρίαρχη αφήγηση περί τέλους των επαναστάσεων, η επανάσταση στη Ροζάβα – Βόρεια Συρία αποτελεί φωτεινό παράδειγμα της σύγχρονης ιστορίας καθώς έχει μπει σε πρακτική εφαρμογή ένα επαναστατικό κοινωνικό εγχείρημα και αμφισβητεί εμπράκτως το έθνος – κράτος. Το μοντέλο οργάνωσης αυτού του εγχειρήματος το οποίο εφαρμόζουν και ονομάζουν Δημοκρατικό Συνομοσπονδισμό διαψεύδει και δίνει απαντήσεις στον δυτικό κόσμο ότι δεν μπορεί να υπάρξει ένα άλλο πιο αποτελεσματικό μοντέλο οργάνωσης πέρα του καπιταλισμού και του αντιπροσωπευτικού συστήματος. Η κοινωνική οργάνωση βασίζεται στις Κομμούνες, λειτουργεί δηλαδή με το σύστημα της άμεσης δημοκρατίας, τις οριζόντιες δομές των Συνελεύσεων. Στον πυρήνα αυτού του εγχειρήματος θα συναντήσουμε την συνύπαρξη διαφόρων εθνικοτήτων και θρησκειών, την απελευθέρωση των γυναικών, την οικολογική αντίληψη και μια οικονομία που βρίσκεται σε αρμονία με τη φύση.
Η Επανάσταση στη Ροζάβα είναι ένας αγώνας εν εξελίξει. Αποτελεί το ζωντανό παράδειγμα ως προς το πως οι επαναστατικές ιδέες μιας μικρής ομάδας ανθρώπων, έγιναν κτήμα ενός λαού και πως με την ένοπλη επαναστατική πάλη απαίτησαν και απέκτησαν την κοινωνική και πολιτική τους ανεξαρτησία. Είναι το ζωντανό παράδειγμα που κρατάει την ιδέα για την Κοινωνική Επανάσταση ζωντανή, όχι σαν αφηρημένη και φιλοσοφική έννοια, αλλά ως εφαρμόσιμη λύση – την μόνη βιώσιμη λύση – ενάντια στον καπιταλισμό και το κράτος τις ανισότητες και την αδικία που αυτά γεννούν.
Σε όλα αυτά τα ιστορικά παραδείγματα και φτάνοντας στο σήμερα, γίνεται κατανοητή η άρρηκτη σχέση του ένοπλου αγώνα με τα μαζικά επαναστατικά κινήματα. Όπως είχε πει η Ζοέλ Ομπρόν αναφερόμενη στη δράση της γαλλικής Action Directe της οποίας ήταν μέλος “Η επαναστατική πολιτική προχωρούσε και με τα δύο πόδια· το κίνημα και τον ένοπλο αγώνα”. Ο αγώνας για την Κοινωνική Επανάσταση παραμένει ζωντανός και σε αυτόν στρατεύονται χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες – από αυτούς είναι και οι σύντροφοι Πόλα Ρούπα και Νίκος Μαζιώτης – που αγωνίζονται για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας οικονομικής ισότητας και πολιτικής ελευθερίας.
ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ ΚΑΙ ΝΙΚΟ ΜΑΖΙΩΤΗ
ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Γιώργος Δήμου – Πυρήνας Αναρχικών Κομμουνιστών
